Nieuwsgierig als ik was , kon ik het toch niet laten om contact op te nemen met Ronny . Niet wetende wat er uit voort zou kunnen komen. Maar doordat ik me enorm alleen voelde en nog steeds erg onveilig , nodigde ik hem 's avonds uit aan de voordeur van het vluchthuis . Het klikte fantastisch goed tussen ons en heel even voelde ik de vlindertjes in mijn buik opborrelen . Vlinders die ik al een lange tijd niet meer gevoeld had .
Ronny reed met een rode Ford Fiesta en stelde later die week voor dat hij me zou wegbrengen naar de meisjes . Op die manier kon ik langer bij hen op bezoek blijven en was de kans dat Sven nog agressief uit de hoek zou komen eerder gering . Mijn hartje smolt als ik zag hoe hij met de meisjes omging, altijd heel speels en liefdevol . Ergens zei een klein stemmetje in mij dat het goed was . Toch wou ik, ondanks alles wat ik had meegemaakt met Sven, me allesbehalve terug in een onoverwogen relatie storten . Het plan was hoe dan ook nog steeds om alleen te gaan wonen .
Ronny was een lieve man met kort zwart haar , ongeveer 1m86 groot en struis gebouwd . Het type man waar elke vrouw zich wel veilig bij gevoeld zou hebben . Hij reed internationaal met de vrachtwagen, een witte Scania Topliner , en was alle dagen lang van huis weg . Ondanks dit , slaagde hij er toch bijna elke dag in om even langs te komen naar het tehuis .
Dit viel niet echt in goede aarde bij de vrouwelijke bewoonsters aangezien ook zij allemaal een gewelddadig verleden hadden gekend met mannen . Het gerucht deed algauw de ronde, waardoor onze afspraakjes zich verder van het vluchthuis moesten afspelen .
Het was geweldig om samen met Ronny lange ritten te maken in de vrachtwagen . Bovenin was er een bed en ook onderaan was er plek om te slapen . Meermaals viel ik in slaap op het bovenste bed en werd ik al rijdend in slaap gewiegd . Nergens had ik ooit beter geslapen als daar .Samen konden we uren onophoudelijk vertellen over de meest uiteenlopende dingen terwijl de muziek van ACDC en U2 op de achtergrond speelde.
Het kleine appartementje in Wilrijk waar Ronny woonde , deelde hij met zijn inwonende neef Tommy . Die had op zijn beurt een American Stafford die luisterde naar de naam Angel . Er was slechts 1 slaapkamertje , een middelmatig grote living , een krappe keuken en een nog kleinere badkamer met douche . De kinderen op bezoek laten komen of laten slapen was niet evident vanwege de beperkte ruimte . Toch deed Ronny alle moeite van de wereld om een beetje plek te creeëren zodanig dat dit toch mogelijk was . Heel even passeerde de gedachte dat ik toch enorm bofte met zo iemand als hem.
De dag dat we samen met de kinderen een uitstapje maakte naar de zoo , werd onze relatie officieel . Plannen om direct samen te gaan wonen of een relatie voor het leven te hebben , had ik niet . Integendeel , ik liet het allemaal op me afkomen . Bovendien moest ik Thierry nog opbiechten dat ik een nieuwe relatie was begonnen en hoopte dat daarmee onze huidige vriendschap kon blijven bestaan .
Een week later , werd Maité 2 jaar en dat moest uiteraard gevierd worden . Het idee dat ze haar verjaardag moest vieren in een vluchthuis , gaf me als moeder een rotslecht gevoel . Door het weinige zakgeld dat ik kreeg , kon ik het me niet permitteren om een taart te kopen voor haar . Ronny aarzelde geen moment , sprong in de wagen en kwam een halfuurtje later terug met 2 prachtige taarten . De tranen sprongen me in de ogen , hoe kon ik hem ooit bedanken? Ik beloofde plechtig om het geld zo snel als mogelijk terug te betalen en gaf Ronny een liefdevolle kus . Het werd een geslaagde verjaardag voor Maité .
Amper een maand erna, viel van Ronny uit de vraag om te gaan samenwonen . Verbaasd door zijn vraag en uit angst om terug in een destructieve relatie te vallen , vroeg ik onmiddellijk 2 weken bedenktijd . Mijn perfect plan om alles van nul op te bouwen en alleen te doen , werd met deze ene vraag helemaal in de war gestuurd . Het allerbelangrijkste voor mij was , om de meisjes zo snel mogelijk terug bij me te kunnen hebben . Door alleen te gaan wonen , zou dit alles vele langer duren dan een paar maanden . Ook zou de rechtbank de nodige instanties inschakelen en gesprekken voeren om te kijken of alles in orde was voor er een terugkeer mogelijk zou zijn .
Ik voerde een innerlijke tweestrijd . Talrijke slapeloze nachten volgde elkaar op . Hoe kon ik ook maar een beetje inschatten of deze relatie een positief verloop zou kennen of juist niet ? Eerlijk gezegd , ik wist het niet meer . Het vertrouwen in mezelf was nog steeds zo wankel , dat ik niet eens zeker wist of alleen wonen iets voor mij was .
Na twee weken hard nadenken , overpeinzen en nog eens overpeinzen , zei ik tegen Ronny met een doodsbang klein hartje ; " Ja , ik geef het een kans , we gaan samenwonen ! " Hij was dolgelukkig met dit antwoord , vloog me rond de hals en kuste me onophoudelijk . En ook al voelde ik een overweldigende verliefdheid voor deze man , toch was er een enorme angst getriggerd in mij die steeds op de loer lag .
De begeleiding van het Vluchthuis , probeerde het idee om samen te gaan wonen uit mijn hoofd te praten . Ik begreep zeker de standpunten die ze aanhaalde . Het was niet evident en al zeker niet verstandig om te gaan samenwonen met iemand die je maar amper een maand kende . Met het schaamrood op de wangen en een beleefde " dankjewel voor alles " , pakte ik die dag mijn koffer in en vertrok met Ronny op een onzeker liefdesavontuur .
Wordt vervolgd !
Dat samenwonen niet altijd een evidentie is , moet ik je zeker en vast niet vertellen . Maar samenwonen wanneer beide personen al een behoorlijk gevulde rugzak hebben waarin patronen , een moeilijk verleden en vaste routines het nog moeilijker maken , dat was een serieuze uitdaging ! Ronny en ik maakte de eerste maanden van samenwonen behoorlijk veel ruzie . Ik dronk als een tempelier en werd verbaal agressief of ging naar Thierry om te ventileren als alles me teveel werd . Thierry zag op zijn beurt de kans om de relatie tussen mij en Ronny tot op de spits te drijven en hoopte vurig om me hiermee terug te winnen . Dit was voor onze relatie een allesbehalve gemakkelijke periode dus .
Ondanks dat Ronny vaak hard kon roepen tijdens een ruzie en hij me op deze manier letterlijk in elkaar gedoken in een hoekje zag zitten, raakte hij me nooit met ook maar 1 vinger aan . Ik denk dat ik ook onbewust uittestte hoe ver ik kon gaan vooraleer er fysiek geweld aan te pas ging komen . Dit omdat ik er ten stelligste van overtuigd was dat elke man hetzelfde was ! Het trauma dat ik tijdens mijn relatie met Sven had meegemaakt , was moeilijk te doorbreken . Ik wou alles vanaf dag 1 achter me laten en gewoon verdergaan met mijn leven .
Gelukkig deden onze ritten met de vrachtwagen Ronny en mij telkens terug dichter naar elkaar toegroeien . We reden naar Frankrijk, Duitsland en zelfs Spanje stond op onze agenda . De vele uren dat we op elkaar waren aangewezen , deden ons goed . Diepgaande gesprekken over moeilijke thema's zoals ons verleden , het gemeenschappelijk gemis naar een moeder en de wens naar een gelukkig leven kwamen aan bod .
Sven bezocht de meisjes in het Dennenhuis maar af en toe . De weekends dat hij zijn bezoek afzei , namen wij hen mee naar het Appartement in Wilrijk . Ook de dochter van Ronny kwam om de 2 weken een weekend op bezoek . De drie meiden konden het erg goed met elkaar vinden en dat was voor ons een echte zegen . Het allerbelangrijkste en een gemeenschappelijk doel van ons beide , was om onze kinderen een totaal andere jeugd te geven dan dat we zelf hadden meegemaakt . Het was niet enkel een doel , maar een levensmissie geworden . Kortweg alles stond in het teken van de kinderen . Elke uitstap die we maakte moest er wel een speelgelegenheid in de buurt zijn , elke etentje dat georganiseerd werd , moest er animatie voorzien zijn , .. enz. Waar wij ook kwamen, altijd waren de kinderen bij ons .
In de week zaten Maité en Ilana nog steeds in het Dennenhuis . Het deed me pijn om ze terug af te moeten geven en de leegte in huis te aanschouwen . Er waren dagen bij dat ik niet meereed met de vrachtwagen en me afsloot voor alles en iedereen . Een grote wens naar een kindje van mij en Ronny werd groter elk moment . Waarschijnlijk en in alle eerlijkheid gezegd , ook om de enorme leegte in huis en mezelf opgevuld te krijgen . Ronny was in de eerste plaats absoluut niet voor dit idee te vinden . 3 kinderen, mijn 2 meisjes en zijn dochter, vond hij meer dan goed genoeg . Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet volhield in mijn volharding . Na enkele weken bezweek Ronny toch voor het idee om aan een kindje te beginnen . Dit was in het eerste jaar van onze relatie !
Na 6 maanden proberen , zwangerschapstest na zwangerschapstest uitgeprobeerd te hebben elke maand , kon ik amper geloven dat er een tweede lichtroze streepje op de tester verscheen . Zo snel ik kon, nam ik er een foto van en stuurde deze naar Ronny door met de blijde boodschap opgeschreven : " Proficiat papa ! "
Ronny was dolgelukkig met dit heugelijke nieuws en kreeg tranen in zijn ogen . Zwanger zijn betekende voor mij vooral goed voor mezelf kunnen zorgen zorgen . Een levend wezentje in mijn lichaam voelen groeien maakte me dolgelukkig . Het waren deze momenten dat ik wel regelmatig at, over mijn snelgroeiend buikje kon strelen en fier kon zijn op wie ik was . Vreemd genoeg was dit zonder zwangerschap niet mogelijk . Enkel en alleen voor mezelf kon ik niet de moeite opbrengen om mijn zelfhaat opzij te schuiven .
In de eerste 3 maanden van mijn zwangerschap , vond ik werk als bediende bij een plaatselijke bank in Antwerpen . Mijn taak bestond erin om geld te sorteren dat mensen via de bankautomaat op hun rekening stortte . Ik had nog nooit zoveel geld in mijn handen vastgehad . De briefjes van 50, 100 en 500 euro werden gesorteerd per aantal en daarna met een bandje overschoven en in bakken gelegd . letterlijk miljoenen euro's gingen er door mijn handen .In mijn levendige fantasie beeldde ik me een leven in als miljonair . En hoewel ik van thuis uit afstand had genomen van al het materiële , was een leven waarin je elke euro moest omdraaien toch ook niet wat ik ervan verwacht had .
Het was vooral staand werken en veel tijd om na te denken was er niet . Na amper een week tijd, zag ik het geld aan als simpele blaadjes papier die gesorteerd werden . Mijn snelgroeiende buikje vormde maand na maand steeds meer een probleem om het snelle tempo waarin gewerkt werd vol te houden . Na 6 maanden zwangerschap, vroeg ik dan ook om vooral zittend werk te doen op de afdeling waar ik werkte .
Mijn gynaecologe wist me te vertellen dat het een zoontje zou worden . Totaal overdonderd door dit nieuws en met het idee dat ik enkel maar meisjes op de wereld kon zetten, liep er een traan van blijheid over mijn wangen . Ook Ronny kon zijn geluk niet op . Het zou ons eerste zoontje worden van ons tezamen . Alles verliep prima , de baby groeide als kool en zat precies op schema . Ook ik voelde me perfect gelukkig zowel in mijn relatie als op mijn werk . We kregen van de rechtbank te horen dat de meisjes vanwege de stabiele thuissituatie zouden worden toegewezen aan ons . Het leven kon niet rooskleuriger worden !
Het enige wat ons nog restte , was een nieuwe woonst te vinden . Nu er een kleine baby op komst was en de meisjes terug naar huis zouden komen, werd het appartementje in Wilrijk echt wel te klein . Het leek ons allebei een goed idee om te verhuizen naar een rustige en groene omgeving . Ik speurde het internet volledig af en vond een mooi gezellig rijtjeshuis in Malle . De huurprijs die werd gevraagd , lag perfect binnen ons budget . Ik stuurde zonder aarzelen snel een mailtje naar het immo-bureau en wachtte vol spanning af .
Verhuizen wanneer je 7.5 maanden zwanger bent, is niet echt wat je noemt vanzelfsprekend . Mijn dikke buik zat me behoorlijk in de weg en ook gaan werken full-time werd bijna onmogelijk . Van zodra we de goedkeuring van het immo-bureau hadden gekregen en het contract werd getekend, zegde ik mijn contract op om alles in het werk te stellen voor de verhuis . Alles moest binnen anderhalve maand in orde worden gebracht zodat we met een gerust hart konden uitkijken naar de geboorte van ons zoontje .
wordt vervolgd
Alles was perfect . We hadden een mooie, ruime eengezinswoning met een klein tuintje en 3 slaapkamers . Alles was netjes geschilderd en de laatste dozen werden uitgeladen . In een weekend gingen we Maité en Ilana afhalen in het Dennenhuis om ze daarna nooit meer naar daar moeten terug te brengen . Het was amper te geloven dat ik ze terug alle dagen in mijn armen kon houden . We waren iets meer dan een jaar van elkaar gescheiden geweest en ik kon me moeilijk inbeelden dat dit voor zowel Ilana, die nog een baby was, als voor Maité die net, 2 jaar geworden was, een diepe indruk had achtergelaten .
Het afscheid nemen van de mensen in het Dennenhuis , viel me zwaarder dan ik had verwacht . Hoewel ik in de eerste plaats enorm kwaad was geweest op deze mensen, kon ik toch ook niet ontkennen dat ze met heel veel liefde en met volle overgave voor mijn kinderen hadden gezorgd . Een dikke kaft met allerlei geplastificeerde foto's en herinneringen, werd me in de handen gegeven en een welgemeende " dankjewel voor alles " viel over mijn lippen . Ik pinkte een traantje weg en beloofde om zeker met de meisjes nog een keertje op bezoek te komen . Het was vreemd om de zware ijzeren poort van het verblijf achter ons dicht te trekken , wetende dat we nu terug een volledig gezin vormde . Sven mocht de meisjes om de week, een weekend mogen bijhouden van de rechtbank .Er was een vonnis uitgesproken waarin stond vermeld dat ik het hoederecht over Maité en Ilana kreeg, maar dat Sven evengoed rechten had . Sven had een nieuwe vriendin leren kennen , nota bene een meisje met wie ik samen in " De Vlinderkens" had gezeten . Met een ongerust berichtje, lichtte ik haar in over zijn agressief gedrag . Ze wimpelde het weg en wist me te vertellen dat ze gelukkig met hem was . Ik kon enkel maar hopen dat hij was verandert en dat ze niet dezelfde hel zou moeten meemaken als ik .
Het voelde als een overwinning en toch ook enorm beangstigend om terug mijn aandacht voltijds op de meisjes te moeten richten . Nog even en er kwam een derde telg bij die ook veel aandacht en zorg zou moeten krijgen. Vastberaden als ik was , probeerde ik mijn angsten te negeren en positief dit nieuwe leven tegemoet te gaan .
Ik was 8 maanden zwanger . Het was midden zomer en de omvang van mijn buik kon je vergelijken met een olievat . Door alles op alles te hebben gezet met de verhuis , had ik ontiegelijk veel last van bekkenbodemstabiliteit . Ook mijn nestdrang, zorgde ervoor dat stilzitten en genieten van mijn zwangerschap er niet inzat . Als een bezetene kuiste ik de ramen . Op handen en knieën boende ik de vloer en verwijderde ik elk stofje dat ook maar in mijn vizier kwam . Ronny werd gek van mijn obsessie voor netheid . Met lede ogen keek hij toe hoe ik zelfs na zijn toiletbezoek met een natte doek hem op stond te wachten .
Tijdens een warme zomeravond , lag ik dan eindelijk languit met mijn dikke buik onderuitgezakt in de zetel . Onze kat had een ongeval gehad en hij kon amper lopen op zijn rechter pootje . Bezorgd vroeg ik aan Ronny om met het arme dier naar de dierenkliniek in Wommelgem te rijden . Ronny zette alles op alles om de kat in een doos te lokken en wanneer dit eindelijk gelukt was , startte hij de wagen . De kinderen lagen allemaal al lekker te slapen in hun bedje , dus ik kon niets anders dan thuis te blijven wachten op nieuws . Plotseling werd de voordeur weer geopend . Het was Ronny die zijn portefeuille vergeten was . Ik probeerde me weer recht te zetten en de portefeuille aan te geven . Net op dat moment voelde ik water tussen mijn benen naar beneden lopen . Totaal overstuur riep ik naar Ronny : " Schat , mijn water is gebroken!" Waarop Ronny al lachend zei ; " dan neem je toch een nieuw glas !" . Hij begreep blijkbaar niet wat ik bedoelde op dat moment . Snel nam ik een handdoek om tussen mijn benen te houden en riep dat Ronny de kinderen moest wakker maken . Ik was nog maar 8 maanden zwanger en aangezien mijn andere 2 zwangerschappen slecht 3 a 4 uur hadden geduurd , kon deze bevalling wel eens razendsnel gaan .
Weeën voelde ik nog niet echt . Misschien was het de adrenaline op dat ogenblik die ze tegenhield,dacht ik . Met de slaap nog in hun oogjes en met hun roze pyama's aan, zette Ronny de meisjes in de auto . Mijn gynaecologe werkte in Deurne en dit was van Malle uit toch ruim een half uurtje rijden . Gespannen duwde ik een paar keer zachtjes op mijn bolle buik om te voelen of de baby nog bewoog . Een glijdend voetje tegen mijn baarmoederwand aan, deed me terug een beetje kalmeren .
Onderweg naar Deurne , belde ik naar mijn ouders . Het was uitgesloten dat zowel Maité als Ilana en ook de dochter van Ronny, die dat weekend bij os verbleef, bij de bevalling aanwezig konden zijn . We moesten dus dringend zoeken naar opvang . Het was al vrij laat op de avond dat mijn moeder eindelijk haar telefoon opnam . " Het is zover mama, de bevalling is op gang gekomen , wil jij de 3 kinderen opvangen en te slapen leggen bij jou ? " vroeg ik overstuur . Mijn moeder antwoordde licht geïrriteerd dat ze het niet zag zitten om 3 kinderen in huis op te vangen . Ik kon niet geloven wat ze zonet had gezegd. Voor de zoveelste keer had ik mijn vertrouwen in haar en mijn vader weten stellen en werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt . Ik had evengoed een stuk vuil kunnen zijn dat in haar ogen maar op straat moest bevallen .
De enige laatste optie die we konden overwegen was om mijn oma te bellen . We waren ondertussen al aangekomen in het ziekenhuis , waar ik aan de monitor werd gelegd . De drie meisjes waren op dat moment met de blauwe zwangerschaps-bal , die diende om de weeën op te vangen, naar elkaar aan het gooien . Een kwade verpleegster stormde de kamer binnen en antwoordde kordaat dat het ziekenhuis geen speeltuin was . Met de handen in het haar, belde Ronny mijn oma op en legde de hele situatie uit . Mijn opa die zware altzheimer had en waar alle aandacht naar moest uitgaan , woonde toen nog steeds thuis . " Geen enkel probleem , breng ze maar ! " hoorde ik mijn oma, zonder ook maar enige aarzeling, op de achtergrond zeggen tegen Ronny . Ik kon niet geloven dat mijn oma hier geen enkel moment over moest nadenken en dat mijn eigen moeder me zonet weer eens had teleurgesteld .
Ronny bracht de kinderen weg . Daar lag ik aan de monitor , elke hartslag nauwlettend in het oog te houden . De weeën kwamen op en af . Veel opening had ik nog niet , slechts een tweetal centimeter . Het kon wel eens een lange nacht worden .De kans dat ons zoontje te weinig zou wegen en in de couveuse moest liggen, werd reeël . Ik gaf vooral mezelf de schuld van deze vroeggeboorte omdat ik degene was die metverhuisdozen had liggen sleuren , gerookt had tijdens de zwangerschap en af en toe een glaasje had gedronken ." Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets mis is !" dacht ik bij mezelf .
Na 10 uur weeën die telkens op en af kwamen, smeekte ik om een epidurale verdoving . Gelukkig werd er snel een anesthesist bijgeroepen die me verloste van de helse pijnen . Ronny was ondertussen ook gearriveerd en hield mijn hand stevig vast . Het waren spannende uren en vooral de vermoeidheid speelde ons allebei parten .
Na 17 uur onafgebroken in het ziekenhuisbed aan de monitor te hebben gelegen . Werd ik de verloskamer ingereden. Slechts 3 keer moest ik hard persen of een schattige babyschreeuw verwelkomde zichzelf op de wereld . Killian was geboren . Hij woog 2.534 kg en was 45 cm klein . Ik nam het kleine wondertje in mijn armen en veegde een traan weg . Ronny kon amper geloven dat we zonet een zoontje het leven hadden geschonken en dat hij bovendien ook nog eens kerngezond was.
Wordt vervolgd
Zijn mooie blauwe kijkertjes staarde me aan . Ik kon amper bevatten dat ik na 17 uur zware arbeid eindelijk een zoontje in m'n armen had . Het voelde alsof ik nooit iets anders gewoon was geweest . Pampers verversen, een badje geven, flesjes vullen en steriliseren . Het was alle dagen hetzelfde en nooit werd ik dit beu . Sommige mensen rollen in een job en kunnen dit hun leven lang volhouden . Zo ging het bij mij en het moederschap . Een job die niet aanvoelde als werken en die ik toch alle dagen met de meeste voldoening en overgave kon volbrengen .
Killian was de meest rustige en gemakkelijke baby die je je maar kan voorstellen . Vanaf het begin sliep hij bijna de hele nacht door. Wakker worden deed hij enkel op de uren dat hij honger had . Het was alsof ik maar 2 kinderen in huis had rondlopen, hoewel ik net bevallen was van een derde . Ik stelde me hier verder geen vragen bij en prees mezelf bij de gelukkige mama's van een gemakkelijke baby .
Amper 6 weken nadat ik bevallen was , vond ik dat het tijd werd om ander werk te zoeken . Het werd een zoveelste job als kassierster in een grootwarenhuis . Toch voelde ik me op en top klaar voor de combinatie werk en gezin . Hierop terug kijkend, was het nog veel te vroeg om terug te gaan werken ,mijn lichaam kon de druk amper aan . Elke dag probeerde ik vol goede moed te vertrekken naar mijn werk nieuwe collega's te ontmoeten , honderden artikels te scannen, rekken bij te vullen,... om daarna weer naar huis te keren en het huishouden te doen . Een routine die me vooral de eerste maanden best beviel . Het was mijn bekende patroon om vooral niet teveel te moeten voelen, gewoon door te gaan en verstand op nul zetten .
Ook Ronny was terug alle dagen aan het werk met de vrachtwagen en lange uren van huis verwijdert . In het begin kon ik deze nieuwe routine best goed verdragen , maar na enkele maanden veranderde er plotseling iets . Ik begon me meer en meer de vraag te stellen of dit het nu was in het leven . Werken, gezin, slapen en weer terug van vooraf-aan ? Ik kan niet zeggen dat ik me op en top gelukkig voelde met deze manier van leven . Het viel me op dat het eigenlijk met elke job zo was vergaan . Amper een jaar kon ik het volhouden om te gaan werken , daarna werden de sleur en de combinatie een onoverkomelijk struikelblok voor me . Vooral het schuldgevoel van tijd met de kinderen te moeten missen en hierdoor fouten in mijn opvoeding te maken, deden me angst krijgen . Als klein meisje , werkte mijn ouders ook allebei . Vaak moest ik bij mijn oma verblijven en zelfs in de weekends , als mijn ouders uitgingen, was ik bij haar . Het gemis dat ik ervoer van tijd door te brengen met mijn ouders , wou ik mijn eigen kinderen niet aandoen . Na 9 maanden stopte ik dan ook met werken in het grootwarenhuis en focuste ik me enkel nog op het moederschap . Het was een gevoel van falen dat steeds weer de kop opstap . Een combinatie van werk en gezin die elke andere ouder kon opbrengen en vooral volhouden , maar die blijkbaar niet haalbaar was voor mij . Voor mijn zelfbeeld was dit een zoveelste deuk .
Ondanks dit alles, genoot ik van elke seconde die ik doorbracht met de kinderen . Killian groeide als kool en ook de meisjes werden stilaan zelfstandiger . Elke mijlpaal die ze doormaakte, maakte van mij een trotse mama . Maar toch ook verschool er achter mijn glimlach een verdriet . Kleine kinderen bleven niet klein . De zorg en opvoeding , die ik met hart en ziel deed, maakte plaats voor een eigen willetje . Ook Killian kon zijn wil stevig opdringen aan zijn zusjes . Vanaf het moment dat hij kon lopen , trok hij zijn favoriete slachtoffer Ilana , meermaals aan de haren over de grote trampoline in de tuin , om duidelijk te maken wat hij wou . Hoe vaak ik Killian ook probeerde duidelijk te maken dat dit echt niet kon en hem in de hoek zette , toch deed hij het telkens opnieuw . Ik weet zijn gedrag aan een fase die mettertijd wel weer voorbij zou gaan en maakte me er verder niet teveel zorgen over .
Killian speelde niet met speelgoed. Zijn favoriete bezigheid was met water spelen en plastieken potjes . Met zijn kleine ondeugende handjes , trok hij de kastdeuren open en haalde ze er één voor één uit . In de keuken liet ik het water in de gootsteen lopen en zette killian erin . Het water spetterde op de grond en de potjes vlogen in het rond. Ik begreep plotseling waarom we als kind tijdens de turnles het spel " reis rond de wereld" zo vaak had moeten spelen . Het was gewoon een voorbereiding voor later om alle rommel die rondslingerde te kunnen ontwijken .
De eerste schooldag voor Killian naderde . Een zoveelste mijlpaal die me zowel trots als verdrietig maakte . Hij was nu helemaal geen klein baby'tje meer , Het was een kleine kleuter die met een veel te grote boekentas voor de schoolpoort stond . Mijn moederhart brak om hem achter te laten op een speelplaats waar hij niemand kende . Eenmaal terug thuis , was het eerste wat me opviel de immense stilte . Een gevoel van vermoeidheid overviel me en ik sliep zowat de hele dag door.
Na enkele weken school, werd ik onverwacht bij de leerkracht geroepen . Het was haar opgevallen dat Killian uiterst agressief was tegenover de andere kinderen . Wanneer iedereen samen in een hoekje zat om te luisteren naar een verhaaltje, zonderde hij zich af om op zijn eentje te kunnen spelen . "Het was dan ook een klas van dertig kinderen!" dacht ik bij mezelf . Misschien was Killian beter af met een kleiner klasje . Ik besprak meteen mijn bedenkingen met Ronny en enige tijd later , veranderde we zonder aarzelen van school .Het was onze taak om Killian gelukkig te maken en als een grote klas niet haalbaar was voor hem, dan moesten we maar op zoek gaan naar een kleiner klasje . Het schooltje dat we hadden uitgekozen, lag op een boogscheut van waar we woonde. Deze school had een eerste kleuterklasje van amper 7 kindjes . We schreven Killian onmiddellijk in op zijn nieuwe school en hoopte dat het agressieprobleem hiermee voorgoed van de baan zou zijn .
Onze inspanning was tevergeefs , want ook hier werd het agressieve gedrag van Killian onmiddellijk opgemerkt . Het werd zelfs zo erg dat alle kinderen van zijn klasje hem meden en schrik hadden van hem . Wat ons ook opviel , was dat Killian zijn grove en fijne motoriek minder goed ontwikkeld waren dan andere kinderen van zijn leeftijd . Ook zijn taal was eerder aan de trage kant . " Misschien heeft hij gewoon wat meer tijd nodig ?" , " Elk kind ontwikkelt toch anders ?" moedigde ik mezelf aan .
Op een dag, werd ik uitgenodigd door de leerkracht van Killian's klasje en de directrice van de school . Ze maakte zich ernstige zorgen over hem . Killian's agressieve gedrag werd steeds maar erger en ze kregen geen enkele vat op hem . " "Misschien moet je hem eens laten testen !" antwoordde zijn juf bezorgd . Deze vraag overrompelde me zodanig dat ik eventjes niet goed wist wat te antwoorden. " Laten testen op wat ?" vroeg ik lichtjes geïrriteerd . De juf vertelde me voorzichtig dat ze een vermoeden had van autisme bij Killian .
Ik wou niet geloven wat ik zojuist had gehoord . Iedereen had het mis , er was helemaal niets mis met Killian ! Ontkenning was de eerste stap , daarna gevolgd door angst en bezorgdheid . Meteen volgde er een doorverwijzing van de school uit en werd er een afspraak gemaakt met een centrum dat gespecialiseerd was in het testen van jonge kinderen met autisme . De wachtlijst hiervan was slechts 6 maanden en dit was kort aangezien de wachtlijst voor oudere kinderen wel tweemaal zo lang kon zijn . Ergens hoopte ik nog altijd vurig dat het allemaal een misverstand was . Als er ook maar iemand had moeten zien dat er iets anders was aan haar kind, moest ik het toch wel zijn en niet de school, toch ?
Het was een schuldgevoel dat ik niet dragen kon . Al huilend en volledig overstuur , belde ik mijn op moeder en vertelde haar alles . Deze keer wist ze me wel een beetje te ondersteunen . Het waren haar bemoedigende woorden die ervoor zorgde dat ik mezelf terug een beetje bijeen kon rapen .
Wordt vervolg
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
