Het 3de leerjaar was een jaar waarin deze ommekeer gebeurde , de jaren ervoor was ik eerder een speelvogel in de les en wist ik vaak niet waarover de leerkracht het had . 

Op de leeftijd van 8 , moest ik van school veranderen . 

Mijn ouders waren van mening dat een katholieke school beter bij me zou aansluiten en dat deze strenger was van aanpak . 

Mijn huidige school, een gemeentelijke basisschool, was een school waar ik me prettig en geliefd voelde . Ik vond het helemaal niet fijn om afscheid te nemen van toen destijds mijn beste vriendinnetje Carmen en bovendien deed het me verdriet om mijn eerste liefje Lenny  , waarmee ik al van het 1e leerjaar mee samen was ,  achter te moeten laten. 

Al het veilige en bekende waar ik me goed voelde , moest plaats maken voor iets nieuws en onbekend . Ik herinner  me nog goed hoe kwaad ik was op mijn ouders en de wereld , hoe  onrechtvaardig het voelde dat ik hierin helemaal geen inspraak had . 

Ik moest mijn 3de jaar dubbelen, dat heeft waarschijnlijk gemaakt dat mijn ouders besloten om me naar een katholieke school te sturen , op vlak van studeren werkte dat inderdaad voor mij , maar niet op vlak van veiligheid . 

Het 3 de leerjaar op een nieuwe school :

Ik had het geluk om bij een aardige juf in de klas terecht te komen en dat ik ook niet de enige nieuwe leerling van dat jaar was . 

Ik leerde al snel nieuwe vriendinnen kennen , was gewend geraakt aan het uniform dat ik nu alle dagen moest aantrekken en studeren ging ook een stuk beter dan ervoor.  Het leek eventjes allemaal mee te vallen en ik kon mijn kwaadheid al snel achter me laten en beseffen dat het misschien allemaal niet zo erg  was als ik me had voorgesteld .

 

De dag dat ik van school thuiskwam en me naar gewoonte naar mijn kamer wou begeven om aan mijn huiswerk te beginnen , zag ik plots een briefje op mijn hoofdkussen liggen.  

Ik dacht in eerste instantie dat mijn moeder me een lief briefje had geschreven of dat ze me vroeg om mijn kamer op te ruimen . 

Toen ik het briefje begon te lezen , werd me duidelijk dat dit helemaal niet het geval was . 

Mama schreef  dat het niet goed met haar ging , dat ze een tijdje zou opgenomen worden in het ziekenhuis en dat het niet mijn schuld was. 

Ik kan niet goed beschrijven Wat er op dat moment allemaal in me omging, maar ik was vooral erg geschrokken, angstig en verdrietig tegelijkertijd . 

Ik begreep niet dat ik dit alles niet had zien aankomen en vroeg me af hoe het nu verder moest .  Zouden we bij papa moeten blijven thuis , of zouden we bij de oma alle dagen logeren tot mama weer thuis was ? Wat met de school ? Wanneer kwam mama weer terug thuis ? Mochten we haar bezoeken ? 

Zoveel vragen waar niet instant een antwoord op kwam en niemand die eens even kwam praten om het uit te leggen .  

Mijn vader had het duidelijk ook moeilijk met deze verandering , de weinige keren  dat ik iets van emotie in zijn ogen zag , deze dag was er 1 van . 

Hij stortte zich dan ook als een bezetene op zijn werk .

 

Ik en mijn broer mochten die periode bij de oma logeren en van daaruit kan ik gemakkelijk te voet naar school gaan . 

3 maanden lang , was mijn moeder opgenomen met een zenuwinzinking ( depressie) , in het stuivenberg ziekenhuis . 

Als we op bezoek gingen , zag ik haar liggen op  een ziekenhuisbed.  Heel lang konden we vaak  niet blijven , want zelfs daar vielen er regelmatig woorden tussen mijn vader en haar . 

Het was een vreemde periode met veel vragen die onbeantwoord bleven en ook op school sloeg bij mij de vermoeidheid toe omdat ik 's avonds de slaap niet kon vatten.  

Wel 20 keren keek ik onder mijn bed om te zien of er niets onder lag , 20 keer het licht uit en aan , weer het bed in en eruit tot ik helemaal gek werd van mezelf . 

Ik begreep niet waarom ik dit deed , het leek iets dwangmatig waar ik niets tegen in te brengen had.  

Op school vroeg de leerkracht hoe het met me ging , ze zag aan me dat er iets scheelde en wist dat mijn moeder opgenomen was . Ook merkte ze op dat ik vaak moe en afwezig was in de les . 

Als ik hier op terugkijk, was zij 1 van de eerste personen die  aan me vroeg hoe het met me was en opmerkte dat er meer scheelde dan ik liet uitschijnen.  

Mijn vader die bijna dag en nacht werkte, schepte tegen mijn oma op over hoeveel geld hij had gespaard die periode . Alles ging bij hem over geld en werken.  Mijn oma  

antwoorde daarop , dat het inderdaad erg makkelijk was om te kunnen sparen, terwijl de kinderen alle dagen bij haar waren en zij voor ons kookte , de was en de plas moest doen . 

Na 3 lange maanden, was ik enorm blij dat mama weer naar huis mocht komen . 

Ze was emotioneel aangesterkt, had verschillende therapieën gekregen  waaronder ook groepstherapie en ze zag er een stuk beter uit . Ze had de raad gekregen van haar psychiater om alles wat er speelde in haar beleving , op te schrijven in een schriftje.  

Dat schriftje gebruikte ze ook daadwerkelijk.  Om de zoveel tijd schreef ze haar emoties van zich af en liet  dan het boekje in de badkamer naast het toilet liggen .  

Ik weet  niet of ze het daar bewust neerlegde, maar telkens ik in de badkamer moest zijn en ik het boekje zag liggen , begon ik er stiekem in te lezen . 

Ik wou weten wat haar bezig hield, weten wat er ons te wachten stond , of er in de toekomst misschien nog een opname zou volgen en ook wou ik weten waarom ik haar niet had kunnen helpen . Waren de gesprekken die ze had met mij dan niet genoeg geweest waardoor ze toch moest worden opgenomen ? Had ik iets kunnen doen of zeggen om die opname te verhinderen? 

Ook al had ik haar briefje gelezen waarin stond dat het niet mijn schuld was, toch voelde ik me schuldig dat ik niet meer voor haar had kunnen betekenen . Ik was kwaad omdat ze met mij over alles kon praten , maar dat ze over een mogelijke opname nooit met 1 woord had gerept.  

Ik denk dat ik wou voorbereid zijn op alles wat nog onzeker was in de toekomst en dat ik daarom haar boekje vaker begon in te kijken.  Ik wist op die  leeftijd dat het iets was wat ik niet had mogen doen en toch trok het me aan om voorspelbaarheid bovenop te stellen . 

Het is de eerste en ook de laatste opname van mijn moeder geworden, alles leek even weer zijn gewone gangetje te gaan . 

Ik slaagde voor het 3de leerjaar en ook het 4de leejaar en ook voor , wiskunde waar ik barslecht in was , slaagde ik  . 

Ik was bijna 12 jaar en mocht naar het 5de leerjaar gaan.  

Wordt vervolgd 

Voelde ik me als kind speciaal, want ik werd op die manier wel gezien en op de ene of andere manier had ik het idee en het verlangen  haar te kunnen helpen . 

De loyaliteit dat een kind naar zijn of haar ouder voelt is enorm . 

Ik hoorde allerlei verhalen van mijn moeder , van zowel seksuele als relationele aard ( beide zijn voor mij tot op heden  gescheiden gebleven. ) , kreeg dingen  te horen dat een kind van die leeftijd helemaal niet moest horen of zou moeten weten en toch gaf ik ( klein als ik was ) , de beste raad dat mijn hoofd maar kon bedenken . Ik vond het verschrikkelijk om mijn moeder te zien huilen en wou er alles aan doen zodat ze zich beter ging voelen , op wat voor manier dat ook mocht zijn . 

Op die manier leerde ik mijn eigen behoeftes en emoties uitschakelen, want die van haar waren belangrijker . 

Na elke ruzie die er plaatsvond tussen mijn ouders , ging ik haar troosten . 

Ik had met haar te doen . Vaak was ze dronken  en schold ze mijn vader uit . 

Ik kon het  niet over mijn hart krijgen  om partij te trekken , want uiteraard zag  ik mijn vader ook graag en begreep ik soms zijn koele en emotieloze  antwoorden naar mijn moeder toe . Maar dat kon ik haar niet vertellen , want dan zou ze zich tekort gedaan voelen . 

Na de zoveelste  ruzie, de zoveelste raad die ik haar gaf  om uiteen te gaan  met mijn vader , dat we het financieel wel best zouden redden en dat de luxe die  zo belangrijk voor haar was , wel zou blijven bestaan, begon ik me gefaald te voelen als dochter .  

De raad die ik haar  gaf , spoorde haar niet aan om actie te ondernemen of er zelfs nog maar over na te denken . 

Elke ruzie weer , zei ik hetzelfde , ga aub  uit elkaar, het is  niet meer te doen  thuis , vroeg of laat vallen er gewonden .

Ze vertelde me de meest intieme dingen over hun seksleven en vroeg zelfs aan mij of papa ooit aan mij  gezeten had omdat ze hem al een week niets had gegeven op gebied van seks . 

Op dat moment voelde ik me verward , onveilig en werd het beeld dat ik van mijn vader had, en al niet zo prettig was, een beeld met een nog onveiliger karakter . 

Ik raakte letterlijk uitgeblust van alle energie die ik gestoken had in de gesprekken met mijn moeder , ik verdedigde haar met woorden en in gedachte verdedigde ik mijn vader om ook hem niet te kort te doen en zodanig achteraf niet met een schuldgevoel te blijven zitten. 

Maar wie zorgde er voor mij? 

Het ene moment was ik het kind dat voor de ouder zorgde en het andere moment moest ik luisteren naar wat me werd opgedragen van zodra de ruzies weer wonderbaarlijk en zonder uitpraten van de baan waren . 

Ik begreep er niets meer van en verloor op die wijze mijn identiteit  voor zover ik deze al had ontwikkeld . 

Op latere leeftijd had dit als gevolg dat ik mijn eigen behoeftes niet of nauwelijks kon aanvoelen. Ik voelde me het meest prettig  bij het zorgen voor andere . Want dat was wat ik gewend was en herkende . 

Zelf zorg van andere toelaten vond ik niet nodig en zelfs lastig.  

Ik kon mijn grenzen niet stellen , wist niet welk  beroep ik wou uitoefenen, wat echte liefde was binnen een relatie  enzovoort . 

Het had serieuze gevolgen, die zich doortrokken  op meerdere vlakken . 

Maar bovenal voelde ik me niets waard als mens . 

Wat ik ook deed , het was nooit goed genoeg , het kon altijd beter . Mild zijn naar mezelf had ik nooit geleerd en de existentiële drang naar iemand  die voor mij zorgde , kon niet vervuld worden door een  partner of  door eigen  kinderen . Ik was immers op zoek naar een  heel ander soort liefde. Op die emotionele leeftijd is er nog geen plaats voor de liefde van een partner . 

De keuze in een  partner werd dan ook nog eens bepaald doordat ik onbewust op zoek ging naar mannen die zelf zorg nodig hadden . 

Ik wou hen  helpen , zo het gevoel hebben  wel liefde waard te zijn en mezelf naar waarde te kunnen schatten . Maar zo werkt het dus niet.  

Een aantal relaties zijn op deze manier dan ook pijnlijk gestrand met alle gevolgen van dien, zowel voor hen als voor mij en mijn zelfbeeld . 

De rol  waar ik wel het meest goede gevoel bij had, was degene van het mama zijn.  

Ik wou verhinderen dat mijn kinderen zich ooit nog maar een fractie zouden hebben moeten voelen van  hoe ik me ooit had gevoeld . 

Mama zijn, was een missie die ik kost wat kost tot een perfect eind moest brengen , al betekende dit mezelf tekort doen . 

De meest mooie en betekenis-volle momenten , waren die  van mijn zwangerschap. 

9 maanden  waarin ik leven in mij voelde groeien , waar ik trots op mezelf kon zijn en ook nog eens goed voor mezelf moest zorgen vanwege mijn ongeboren  kind . 

Ik kreeg tranen in mijn ogen  bij het zien van de eerste echo en het horen van een sterke hartslag van zo'n klein mensje.  Het ontroerde me tot in het diepste van mijn ziel en ik wist op dat moment al dat de liefde die ik voor dit kind zou voelen, onvoorwaardelijk zou zijn .  

Als ik dit soort liefde al voelde bij het zien van een eerste echo , waarom hield mijn eigen moeder dan niet van mij? 

Ze bepaalde soms zelfs mijn gevoelens op het moment dat ik zelf mama zou worden . 

1 ding wist ik zeker , dit kindje zou de liefde krijgen waar ze recht op had en de liefde die ik had gemist . 

~

Ik heb het dan over  verjaardagen, Kerstmis, nieuwjaar, sinterklaas, ..etc

Als kind voelde ik vaak een overweldigende emotie van " uitkijken naar " die dagen, al wist ik meestal wel hoe ze zouden eindigen .

Mijn beide ouders werkte allebei , want werken bracht geld op en geld betekende status en aanzien van andere mensen . 

Ik en mijn broer kwamen op financieel vlak zeker niets te kort , cadeautjes die veel waard waren, veel hadden gekost, waren een manier van hen om aan te tonen dat ze ons graag zagen . Misschien wel de enige manier waarop ook zij geleerd hadden iets te compenseren of  over te brengen van liefde. 

 

Spijtig genoeg eindigde die dagen steeds in veel drankgebruik en ruzie met andere familieleden. Er werd geroepen en met allerlei verwijten naar de ander gegooid . 

Als kind zat ik dan met mijn nieuwe speelgoed te spelen en hoorde ik alles aan . Het waren de meest nare woorden die  volwassenen tegen elkaar zeiden en ik zag toen ook al in hoe alcohol een  mens van karakter helemaal kon doen veranderen.  Het maakte me angstig, want ook al wist ik dat deze ruzie ging escaleren , ik wist nooit of het veilig zou aflopen en waar ik die nacht zou moeten slapen . Die onveiligheid , deze spanning doen me nu nog steeds op feestdagen terugdenken aan die tijd . Als ik een dag heb om naar uit te kijken , voel ik me schuldig als er iets misloopt omdat ik mezelf de schuld ervan geef , niet tegenstaande dat ik rationeel  weet dat dat niet zo is. 

Eigenlijk had ik liever ouders gehad die minder belang hechtte aan geld en werk , maar ouders die bewust tijd maakte voor hun kinderen zoals ze een verhaaltje voorlezen, elke avond lekker knuffelen en stoeien voor het slapen gaan , investeren in gesprekken die leeftijdsgericht zijn enzovoort. Dat zou ik  allemaal vele liever hebben gehad  dan dure cadeautjes en dure kleren . 

Gelukkig mocht ik tekenschool volgen van mijn ouders, ze hadden gezien dat ik goed kon tekenen en een hobby hoorde ook wel bij een familie die  welstellend was . 

De reden dat ik goed kon tekenen , daar had men echter  niet bij stil gestaan .  

De keren dat we mee op café moesten gaan en we ons maar moesten zien bezig  te houden droegen  daatoe bij .

Vooral niet teveel komen storen  aan de tafel als de volwassenen belangrijke gesprekken aan het voeren waren of aan het opscheppen over hun duurste reizen die ze zonder kinderen hun hadden gemaakt . 

Tekenen was een manier geworden  om me bezig te houden.  

Het aantal bierviltjes dat ik heb volgetekend, ik ben de tel  helemaal kwijt.  Ik kon urenlang gedetailleerd  iets natekenen en oefende zo de fijne lijnen van een silhouette.

Zagen of klagen dat we naar huis wouden gaan had echter niet veel zin, de drank vloeide rijkelijk en ze hadden  het best  naar hun zin daar . Er waren meestal geen andere kinderen om mee te spelen of speeltuin in de buurt . 

Mijn broer en ik  hadden dan niet beter gevonden  om naar de overkant  van het cafeetje te gaan  , daar bevond zich een kerkhof . 

De fantasie rond een kerkhof , spoken , het onbekende , trok ons allebei wel aan . 

Fantasie was voor mij een manier om mezelf bezig te houden, op avontuur te gaan  en de lange uren te laten voorbijgaan.

  

Ik denk niet dat mijn ouders bewust mijn jeugd hebben bepaald op een  negatieve manier .  Ik denk  en hoop dat elke ouder handelt vanuit het idee zijn of haar best te doen en te hopen dat ze de juiste keuzes maken . Alleen voor mij werkte die keuze niet.

Ik had graag als kind met mijn ouders op reis willen gaan, maar wij moesten op kamp gaan met het ziekenfonds of naar de oma . 

Ik heb op die  reizen met het ziekenfonds steeds een hele fijne  tijd gehad en vele vrienden gemaakt . De fuif op de laatste dag , het kilometer  lange wandelen , de liederen die we zongen , onze armen en t shirts die  vol stonden geschreven met stift  😊 , ik kijk er met een warm hart op terug . 

Ik was een vrij sociaal kind en kwam met de meeste andere kinderen wel goed overeen. Maar als ik een vriendin had , dan moest het mijn beste vriendin zijn, want voor minder ging ik niet . Ik wou graag van  betekenis zijn voor iemand en dat uitte zich dus ook zodanig in mijn vriendschappen . Vriendschappen waren vaak te hecht en na enige tijd sprongen ze af . 

De laatste dag van de reis was er 1 met vele traantjes , waar andere kinderen heimwee hebben omdat ze mama en papa zullen missen  , had ik juist het tegenovergestelde . 

Ik hunkerde naar de fijne periode op kamp , kwam met tranen van de bus en wou niet naar huis gaan  . 

Erop terug kijkend , mistte ik het familieverband dat daar kunstmatig gecreëerd werd , de veilige warme plek waar leuke dingen gedaan werden , een plek waar ik niet angstig moest zijn en waar structuur en regelmaat belangrijk waren . 

Weken na het kamp zag ik nog af van dit gemis . Ik begreep mezelf hier niet in dat dit alles zo intens pijnlijk kon aanvoelen en kon er met niemand over praten . Niet met mijn ouders, omdat ik hen niet het  gevoel wou geven niet graag thuis te zijn of hen niet graag te zien , niet met de mensen  van het kamp , want een gsm bestond toen nog niet.  Het enige wat ik kon doen , was alles neerpennen in een dagboek en de vele kaartjes die we op de laatste kampdag naar elkaar hadden geschreven nog eens herbekijken.  Zelfs t shirts met een bepaalde geur van bv  de Ardennen  , hield ik opzij, zodat ik me met 1 snuif  terug  daar bevond  waar ik me goed voelde . Ik hield mijn witte kleine teddybeer dan stevig tegen me aan en huilde me ik slaap . Mijn emoties waren van mij en niemand zou me ooit zo kwetsbaar  te zien krijgen  !

Wordt vervolgd ....

Tot mijn grote spijt ... 

Als verdriet een hoogtepunt bereikt 

En pijn nog nooit zo diep raakte, 

Als eenzaamheid een veiligheid wordt 

En stilte je enige vriend, 

Als verlangen de kop wordt ingedrukt 

En de nacht je omsluiert met gemis . 

Vraag ik me af 

Hoe het zou zijn 

Niet te beseffen dat je hebt bestaan .

Verleden slechts een uitwisbaar verhaaltje was en 

Heden geen druk gaf naar geluk 

Dat toekomst een zorg minder werd

En  emotie nooit bestond .

Snoerde ik  ratio de  mond 

Dan denk ik dat ik slechts 

Een schim wil zijn 

Tussen realiteit en de eindigheid .

Het jaar 1989 , de tijd van VTM, tien om te zien , rad van fortuin en tik tak dat voor het nieuws kwam . 

Ik herinner me het appartementje waar we woonde nog heel goed , hoe de indeling was, welk nachtlampje ik had ( namelijk een olifantjes van zachte plastiek met een zoete geur ) . 

Ik had als kleuter al een fascinatie voor griezelfilms. 

Wanneer er toevallig eentje opstond , kon ik het ook niet laten ( al was het met mijn handen voor mijn ogen  ) om toch te blijven zien . 

De dramatische muziek en schelle geluiden die weergalmde door de woonkamer , trokken  mijn aandacht en nieuwsgierig als ik was , bleef ik kijken.  

Het maakte dat ik me als kind, vooral 's avonds heel erg angstig voelde  omdat kinderen realiteit en film nu eenmaal moeilijk kunnen scheiden  . 

Die bewuste avond , voelde ik me weer enorm angstig . 

Het was bedtijd en tien  om te zien  speelde toen op de televisie.  

Ik haalde alles uit de kast om toch  maar langer op te kunnen blijven , maar niets leek te werken.  Ik ben een keer of 3 mijn bed uitgekomen richting de woonkamer  om te vragen of ik toch niet mee tv mocht komen kijken  en toen dat niet hielp, heb ik ook nog gezegd dat ik bang was . Maar niets mocht baten, ik moest en zou mijn bed in gaan!

Op mijn kamer was een terrasdeur of een raam ( dat gedeelte weet ik niet helemaal meer zeker ) , het was buiten redelijk hard aan het waaien   en elk geluidje dat ik hoorde, deed mijn hartje sneller bonzen . 

Ik was verschrikkelijk angstig , was ervan overtuigd dat er spoken of andere griezelige wezens onder mijn bed vandaan zouden komen om me mee te nemen naar een andere duistere wereld of erger , me zouden pijn doen en vermoorden . 

Het klinkt misschien dramatisch, maar de fantasie van kleine kinderen , is zo levendig en in zijn of haar beleving zo echt , dat het lijkt of alles op dat moment mogelijk is en enkel het ergste staat te wachten . 

Toen ik herhaaldelijk getik op de ruiten hoorde ( blijkbaar waren het de wasspelden van de waslijn die door de wind  tegen het raam tikte) , kon ik het niet meer houden . 

Ik begon luidop te huilen en in paniek om mama te roepen . 

Toen de deur met een smak werd opengeduwd, dacht ik dat de redding nabij was en dat mama me zou komen troosten , me zou weghalen van de onveiligheid en me bij haar in de zetel nemen om te troosten.  

Maar dat was het het allerminste.  

Voor ik het goed en wel besefte, klemde een stevige hand zich rond mijn keel , trok me een aantal centimeters in de lucht en bonkte me met mijn hoofd hard tegen de muur.  

Nu is het gedaan !!! Ga slapen en ik wil geen kik meer horen !!! Het was de stem van mijn vader , een afgetrainde bodybuilder , die duidelijk zijn eigen kracht niet kende . 

Door het verschieten en de pijn die ik voelde , plaste ik in mijn pyamabroek . 

Ik was letterlijk in shock en kon geen woord meer uitbrengen.  

De monsters die in mijn fantasie zo gruwelijk waren en beangstigend, waren niets tegen het gevoel van angst dat ik zonet had ervaren  . 

De mensen die me moesten beschermen en troosten, waren zonet de mensen geworden waar ik schrik voor had.  Het vertrouwen dat ik moest hebben in ouders die liefdevol , begripvol en troostend waren , was op dat ogenblik helemaal van de kaart geveegd in minder dan 2 minuten tijd . 

Uiteindelijk ben ik blijkbaar wel in slaap gevallen , hoe vreemd het allemaal ook klinkt, ik moest een manier zien te vinden om mezelf te kunnen troosten en tot rust roepen . 

De volgende ochtend , kwam mijn vader mijn kamer binnen met de vraag of ik mama mee naar haar werk wou gaan doen . 

Het was nog vroeg en ik was nog verschrikkelijk moe vanwege  de korte nacht en alle emoties die ik toen had ervaren , dus ik zei nee . 

Ik hoorde de deur van de gang nog dichtgaan en op dat eigenste ogenblik , voelde ik weer een enorme angst door mijn lichaam gaan . 

Ik stapte uit bed en ging richting de slaapkamer van mijn ouders.  

Daar lag mijn babybroertje ( hoogstens een jaar oud) , vredig te slapen . 

Ik nam hem uit zijn bedje en ging met hem in mijn armen de living in . 

Ik opende het raam ,dat gelukkig op het gelijkvloers was , en kroop met mijn broertje naar buiten  . Ik heb toen aangebeld bij de buurvrouw ,die gelukkig genoeg thuis was , met de vraag of ik daar met mijn broertje naar binnen mocht . 

Wat ik me nog herinner is dat ik rustig aan het spelen was en me veilig voelde toen ik daar was . Of ik deze buurvrouw heel goed kende , herinner ik me niet meer . 

Het gevoel van veiligheid was snel voorbij toen de deurbel ging . 

Mijn vader die waarschijnlijk doodongerust moest geweest zijn, maar ook rood van schaamte omdat je nu eenmaal 2 kleine kinderen van die leeftijd niet alleen laat ( ook niet voor een kwartiertje omdat dat gemakkelijk is en omdat het helemaal fout had kunnen aflopen ), nam ons mee naar het appartement . 

Eens daar , was hij furieus en begon hij te roepen tegen me . Het ene pak rammel na het andere volgde en weer eens uit schrik , plaste ik in mijn broek . Dit maakte hem natuurlijk nog kwader , want het was een schooldag en nu moest hij me nog in bad steken ook . 

Onderweg naar de kleuterschool kon ik maar niet stoppen  met snikken. 

Mijn vader vroeg herhaaldelijk om ermee te stoppen , goed wetende dat hij anders van andere ouders of de leerkracht de vraag zou krijgen  wat me zo verdrietig maakte . De kordate toon  waarom hij me aansprak en de angst voor hem , maakte dat ik mijn tranen onmiddellijk weer inslikte . 

Ik stelde me later vaak de vraag waarom ik het zo moeilijk had om mijn emoties aan andere mensen te tonen , maar eigenlijk is hiermee de basis gelegd.  

Emoties waren voor mij een teken van zwakte , het veranderde niets aan mijn behoeftes  en deden me nog meer in de problemen komen  . 

Tot zover mijn eerste herinnering . 

Wordt vervolgd!

17 jaar oud was ik , zwanger van mijn eerste kindje en dat was ook het enige wat me recht hield in het leven . 

Een aantal maanden  vooraleer ik zwanger  werd , was ik opgenomen met een zware depressie . 

Het was een gedwongen opname , niemand had me nog in de hand en ikzelf zag het leven niet meer Zitten. 

Van mijn 14 jaar was ik van thuis weggegaan  omdat de situatie daar gewoon niet houdbaar was .

De vele ruzies thuis , de onveiligheid , het onvoorspelbare, de agressie en ik die zo gesloten  was geworden dat mijn enige leefwereld degene op mijn kamer was geworden  . 

Uren zat ik te studeren om maar niet bij mijn ouders te moeten zijn . 

Mijn biologische moeder kwam naar mij met haar problemen van emotionele en seksuele aard . Hoe jong ik ook mocht zijn toen , ik probeerde haar zo goed en  zo kwaad mogelijk te helpen  door in te praten  op haar.  Zeggen dat ze beter kon scheiden van mijn vader omdat hij agressief werd , haar geen liefde en genegenheid gaf, haar dwong tot seks omdat hij anders lastig werd  enz . Ik wist alles van hen . 

Het ene moment was ik nog eventjes het kind dat met de barbies aan het spelen was in een fantasiewereld en het andere moment was ik plots de vriendin, psychologe , raadgever en verzorger van mijn eigen moeder . 

Op die leeftijd denk je er niet zo over na , je doet gewoon  wat je denkt dat goed is en juist.  Je bent loyaal aan je ouder omdat je als kind niet beter weet en je mama graag ziet . 

Mijn moeder dronk , ze dronk veel om niet te moeten voelen of juist om zich goed te voelen . 

Mijn vader was een persoon die dan naar mij kwam en zei : " amai je moeder is weeral aan het zuipen hoor , ze is weer niet te doen ! , en daarna schonk hij haar glas weer bij om maar een figuurlijke stok te hebben om mee te slaan ! 

Om naar de buitenwereld te kunnen klagen  over hoe slecht hij het had en wat voor harde werker hij wel was . 

De keren dat ik mijn moeder heb zien overgeven boven de wc-pot , ik ben echt de tel kwijt . Ik hoorde het als ik in mijn bed lag of zag machteloos toe wanneer ik toevallig in de badkamer moest zijn . 

De verbale en fysieke agressie tussen mijn ouders, was iets wat ik als kind enorm beangstigend vond.  

Wanneer stopte de ruzie ? zou er geslagen worden ? Ging mama weer dronken met de wagen vertrekken en wanneer kwam ze terug? Waarom nam ze me niet met haar mee en liet ze me thuis bij papa die sowieso al onveilig voelde ? 

Zoveel vragen die in een fractie van een seconde door een kinderhoofd spoken maar waar geen antwoord op kwam . 

Bovendien had ik een broertje die 3 jaar jonger was en waar ik me op zo'n momenten probeerde over te ontfermen ,

Hem kalmeerde , niet teveel lawaai maken want papa kan er niet tegen, enz.

Ik denk dat vluchten naar mijn kamer , vluchten in een fantasiewereld uiteindelijk mijn redding zijn geweest . 

Ik en mijn broer konden uren buiten spelen , kampen bouwen of op avontuur gaan door een verlaten bouwvallig huis binnen  te gaan en zo onze fantasie de vrije loop te laten .  Die momenten waren nodig om een beetje luchtigheid aan heel de situatie te geven . Buiten  spelen  was in die tijd zo fijn en spannend . 

De band die ik voelde naar mijn broer was er nochtans geen met veel liefde van mijn kant uit .  

Mijn broertje was degene die nooit iets fout kon doen , het lievelingetje van de mama en degene waar de meeste aandacht naar uit ging . 

Mijn moeder heeft ooit letterlijk tegen mij gezegd ; ik had altijd liever een zoon willen hebben dan een dochter  ! Heel eerlijk gesproken moet ik zeggen, maar niet iets wat je tegen een kind zegt dat al van nature onzeker is en zich tekort voelt gedaan . 

Het brak mijn hart , dat ik nooit goed genoeg zou zijn voor mijn moeder ondanks dat ik toch steeds emotioneel probeerde voor haar klaar te staan .

De dag dat mijn broertje werd geboren en ik in het moederhuis kennis ging maken , is me verteld geweest dat ik als 3 jarige in de couveuse ben gekropen ( toen mijn broertje er niet in lag uiteraard ) om maar aan te tonen dat ik er ook nog was . 

Ik was helemaal niet blij dat er ineens een " indringer" bij was gekomen , een kleine huiler die alle aandacht en liefde zomaar toegewezen kreeg en niets verkeerd kon doen . 

Ik was blijkbaar ook helemaal anders van karakter dan mijn broer , ik was het " rotjong, het moeilijke kind dat men met niets kon straffen .

Gelukkig werd ik dan " gedropt " bij mijn oma met de woorden ; " hier,  trek je plan met dat rotkind ! " en mijn oma die wonderbaarlijk geen problemen met mij ondervond en waar ik me wel geliefd voelde was telkens blij dat ik er was .

Ik ben bijna grootgebracht bij mijn oma ,zo goed als elk weekend zat ik daar . 

Ze bakte dan cakes of koekjes , was naaister  van beroep en liet me gewoon even kind zijn en me welkom voelen  . 

Moest ik haar niet hebben gehad , ik denk dat mijn verdedigingsmechanismes niet hadden gewerkt en het mentaal op latere leeftijd nog erger had geweest. 

Wordt vervolgd! 

Hoi allemaal , 

mijn is Chloe , ik ben 33 jaar oud en mama van 4 fantastische kinderen.

Nu zal je misschien denken : " nog maar 33 jaar oud en al 4 kinderen ??? "

Eigenlijk is dit al een deel van het verhaal op zich .

Ik wil jullie meenemen in mijn verhaal en hoe ik het leven heb ervaren met een depressie en een borderlinepersoonlijkheidsproblematiek/ angststoornis , geen-bodem syndroom ...enz

Het oneindig-lijkend gemis aan moederliefde , de patronen die ik heb ontwikkeld in mijn jeugd om te "overleven" en de erkenning van mensen waarvan ik het het minst had verwacht . 

Maar ook  de moeilijkheid om mensen emotioneel toe te laten in mijn belevingswereld en het uiten van deze emoties .

Het is mijn eerste blog en ik hoop het een beetje goed te kunnen doen .

Schrijven en dingen verwoorden is nooit echt een probleem geweest voor mij , maar eerlijk gezegd ben ik angstig om dit alles te delen en wie weet welke reacties  erop gaan komen ?

Ik ben geboren op 9  februari , een rasechte waterman dus 😉.

Van mijn prille jeugd , weet ik eigenlijk vele meer dan lief voor me is .

Vanaf de leeftijd van 4 jaar , heb ik herinneringen die ik liefst van al zou willen verwijderen/resetten  uit mijn geheugen , maar ze maken wel dat ik mezelf en mijn gedragingen in mijn opgroeien beter ben beginnen begrijpen.

Om van achteren naar voor te beginnen , want ik ben een ware zalm ( altijd tegen de stroom in ) en een rebel in hart in nieren lol ,

wil ik jullie vertellen dat ik net een dagbehandeling van 18 maanden heb afgerond .

Een dagbehandeling in groep , wat voor mij absoluut geen evidentie was , maar na de zoveelste depressie met angsten die mijn leven bepaalde , de drang in mij om constant bezig te zijn en alles perfect in de hand te houden binnen mijn huishouden en langs de andere kant de uitputting die maakte dat ik constant moe was en in bed wou gaan liggen , maakte dat ik geen andere keuze had .

Ik kon en wou op deze manier echt niet verder .

Ik was een emotioneel wrak , nam xanax alsof het smarties warenn dronk wijn/cava om te verdoven en de antidepressiva die ik al jaren ervoor nam , leek plots niet meer te werken .

Dus ergens was ik zowel blij als ontzettend bang om een dagbehandeling op te starten en me open te stellen voor een hele groep .

De therapieeen die ik ervoor had gehad , waren allemaal individueel of ambulant . Als ik het moeilijk had , wendde ik me tot een psycholoog of een psychiater of tot een ander soort antidepressiva in samenspraak met mijn huisdokter .

Mijn lieve man thuis , wist het ook allemaal niet goed meer . 

Ondanks dat ik alles had om gelukkig te zijn , 4 lieve kinderen , een man die me op handen droeg en door zijn rug-problematiek alle dagen thuis was  , een leuk huurhuisje , dieren , liefde en aandacht op de eerste plaats , toch miste ik iets fundamenteels in mijn leven !

Ik wist goed genoeg wat dit was , want vanaf mijn 8 jaar en misschien zelfs nog vroeger , gebeurde er iets in mijn leven wat ik toen helemaal niet begreep .

Ik bond me aan 1 bepaalde vrouw , soms een leerkracht , soms iemand van een jeugdbeweging en op latere leeftijd een vrouw uit de hulpverlening .

Op die momenten , die soms maanden en zelfs jaren konden aanslepen , voelde ik me de ene moment euforisch als deze vrouw aanwezig was .

Ik voelde me geliefd , gezien , intens gelukkig en dat kon plotseling omslaan in pijnlijk gemis , tranen , buikpijn , obsessieve gedachte aan deze persoon , als deze persoon er niet was .

Ik klampte me krampachtig vast aan deze persoon ook al begreep ik toen nog niet waarom .

Ik zou alles gedaan hebben om het gevoel van euforie maar te kunnen behouden .

Het uiteindelijke doel ervan was om een mama voor mij alleen te hebben , om het gemis van al die jaren in te kunnen halen en me weer compleet te kunnen voelen .

Zonder mama had ik geen bestaansrecht !

1 bepaalde kronkel in mijn hoofd was ervan overtuigd , dat als zelfs mijn eigen mama me niet graag kon zien , niemand op deze aardbol me graag kon zien en dat het leven zonder een mama dus voor mij geen zin had .

Later ben ik beginnen begrijpen , na de nodige opzoekingen , verhalen van andere mensen , projecties , reflecteren en mensen toelaten in mijn belevingswereld , waarom dit zo belangrijk voor me was en waarom het me had laten "overleven" in mijn jeugd en mijn prille volwassen leven .

Ik kan niet exact zeggen hoeveel mama's er de revue zijn gepasseerd , misschien een 10-tal , die maakte dat ik me een momentje heel gelukkig voelde , maar ook zij konden niet aan mijn vraag voldoen . Ook al waren er bepaalde moederfiguren die ondanks hun werk als bv leerkracht of hulpverlener wel mee in mijn vraag waren gegaan , het was nooit genoeg voor me  Ik was achterdochtig , zocht naar bevestigingen die zouden maken dat ze me toch in de steek zouden laten , of me niet graag genoeg zagen 

Ik realiseer me nu meer dan ooit , dat ik het ook voor deze mensen niet altijd gemakkelijk heb gemaakt 

Vele dingen zijn echter nooit bewust kwetsend of aftastend geweest

Ik leefde letterlijk in mijn hoofd , samen met de ideale mama die me mijn gemiste liefde/affectie wel kon geven .

Dat de realiteit hierin vrijwel altijd teleurstellend moest zijn , werd vaak heel duidelijk. 

Niemand kan aan de verwachting voldoen om de ideale mama te zijn , laat staan voor een meisje dat niet eens je eigen dochter is , ook al zou je dit willen !

Toen ik op mijn 17 jaar bewust mama werd , dacht ik dat dit gemis aan liefde verleden tijd zou worden .

Ik had immers een klein meisje in mijn armen , een onschuldig puur wezentje dat al mijn liefde en aandacht zou krijgen en zeker niet het gemis en pijn zou moeten ervaren dat ik destijds had moeten meemaken .

Hoe jong ik ook mocht zijn , gestopt met school , geen werk of appartementje , ik had een doel , een missie dat ik tot een goed einde zou brengen !

Ik zou voor mijn kleine meid mijn leven geven en niemand zou haar ooit kwetsen .

Vreemd en tegelijkertijd zo natuurlijk om op deze manier te denken .

Het was 1 van de vele patronen om voor mezelf niet te moeten voelen hoe het verleden me geraakt had , dit wou ik ook niet inzien .

Er was maar 1 weg en dat was de weg recht vooruit ! 

Wordt vervolgd :)