Hoe en wanneer juist mijn relatie met Sven zo fout is beginnen lopen , ik kan er geen juist antwoord op geven . Ik weet dat het allemaal begonnen is vanaf ik zwanger werd van een 2 de kindje . Sven kon van het ene op het andere moment veranderen van gedrag . Ook zijn gezichtsuitdrukking werd anders en het vele consumeren van alcohol deed er helemaal geen goed aan . Het begon allemaal tijdens een banale ruzie die meestal over onze financiële toestand ging . De ruzies werden verbaal agressiever en ook kwam er soms wat duw en trek -werk aan te pas . Door de ruzies , ging mijn libido uiteraard ook pijlsnel naar beneden , wat alleen maar meer kwaadheid en frustratie bij Sven opwekte .
Verbaal Stond ik sterk in mijn schoenen . Sven kon het niet verkroppen dat ik telkens weerwoord gaf , waardoor de ruzies alleen maar escaleerde. Ook mijn verlatingsangst en jaloersheid naar andere vrouwen toe, die hem benaderde , het deed er zeker geen goed aan .
Een ruzie die ik me herinner als de dag van gisteren , was toen Sven en ik net de bus hadden genomen en waren afgestapt in Deurne . Maité moet op dat moment nog in de crèche zijn geweest of bij de moeder van Sven genaamd Sonja, die bij ons een tijdje logeerde.Sonja was een invalide vrouw en droeg een soort van plastieken steun verband aan haar nek . Het was een zwaarlijvige vrouw die erg aardig en behulpzaam was .
Op diezelfde dag ,hadden Sven en ik weer knallende ruzie . Op het moment dat ik er meer dan genoeg van had en alleen terug de bus naar huis wou nemen , sloegen de stoppen bij Sven helemaal door . Eerst duwde hij me in mijn rug . Ik negeerde hem en bleef halstarrig verder wandelen richting bushalte . De zenuwen en angst gierden door mijn hele lichaam . Ik moest me kalm zien te houden voor ons ongeboren kindje. Ik was namelijk eindelijk de 3 cruciale maanden gepasseerd en wist dat stress allesbehalve gezond kon zijn voor een baby . Sven begon te roepen naar mij , de meest lelijke en denigrerende woorden die je maar kan bedenken . Ik probeerde ook dat te negeren en liep verder . Op het moment dat ik bijna aan de bushalte was en me net wou omdraaien , stond Sven dreigend voor mijn neus . Zijn ogen waren rood doordrongen van woede en zijn grote gestalte deden me een stap achteruit zetten .
Ik voelde dat er iets zat aan te komen . In één of andere snelle reflex , hield ik mijn handen voor mijn gezicht . Niet wetende wat er ging gebeuren . Plots voelde ik een stekende en scherpe pijn in mijn buik . Sven had zojuist een harde stomp erin gegeven met gebalde vuist .
Ik stond aan de grond genageld van verbazing ! Kwaadheid en angst voor mijn kindje stegen ten top . Ik duwde hem achteruit en dreigde om een klacht in te dienen bij het dichtstbijzijnde politiebureau . Gelukkig was er één net achter de hoek . In kon enkel hopen dat dit Sven zou afschrikken en enigszins zou kalmeren . Ik liep richting het politiebureau uit . Sven nam me bij men haren vast en dwong me te blijven staan bij de bushalte . Omstaanders die alles zagen gebeuren , deden hun hoofd naar beneden of keken snel de andere richting uit .
" Ik maak je kapot als je nu niet op die bus stapt ! " Snauwde hij met een gemene blik .heel even aarzelde ik, er was te weinig tijd om logisch na te denken en een beslissing te nemen . Ik durfde niet anders dan hem te gehoorzamen en kon enkel maar hopen dat mijn gehoorzaam gedrag, het zijne zou kunnen veranderen .
Vooral voor de baby in mijn buik was ik ongerust . Had het er iets aan overgehouden ? Zou ik een tussentijdse bloeding krijgen en ons kindje verliezen ? Het waren zoveel vragen en vooral angsten die door mijn hoofd gingen .
Terug thuisgekomen op het appartement , begon Sven zich inderdaad helemaal anders te gedragen . Hij huilde honderduit en smeekte me op zijn blote knieën om hem dit te vergeven . Verbaasd en nog vol onverwerkte woede , schold ik hem de huid vol . Het enigste wat ik wou , was zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gaan om een echo te laten nemen .
Sven liet me niet gaan en ging voor de deuropening staan . Zijn dreigende houding kwam weer naar boven, dus ik kon geen kant op . De moeder van Sven probeerde eerst nog de gemoederen te bedaren , maar koos uiteindelijk toch partij voor Sven .
Liefst van al had ik op dat moment mijn koffers willen inpakken , Maité bij me nemen en vertrekken. Maar waar naartoe ? Ik had mezelf zodanig geïsoleerd , had geen vrienden of familie waar ik terecht kon voor een lange tijd en financieel was het al helemaal al niet haalbaar .
Toen ik met mijn telefoon naar mijn oma wou bellen om me te komen ophalen , nam Sven deze uit mijn handen en sloeg hem kapot op de grond . Ik moest dit totaal anders zien aan te pakken , ook voor Maité . Zij zag immers alles gebeuren en voelde de spanning hangen . Ik kon me als kind nog herinneren hoe de ruzies en het geweld thuis mij hadden getekend . Hier wou ik absoluut Maité niet aan blootstellen.
De uren passeerde , ik had me opgesloten in mijn kamer . Maité was eindelijk in slaap gevallen. Tranen liepen langs mijn wangen naar beneden , er leek geen einde aan te komen . Hoe had ik mezelf in deze situatie kunnen zetten ? Hoe moest ik hier weer uitgeraken ?
Vooral de angsten en de paniekaanvallen, blokkeerde mijn hele lijf en weerhielden me ervan om stappen te ondernemen . Ik werd zo moe van alle stress en verdriet , dat het enige wat ik wou , slapen was.
Zo ging het mijn hele zwangerschap door . Sven dwong me om maar een erotiekbeurs te gaan en naar een parenclub . Als ik niet gehoorzaamde , zou ik slagen krijgen. Ik probeerde me hiertegen te verzetten ,vooral verbaal want fysiek was ik niet tegen hem opgewassen . Mijn kwaadheid en haat naar hem toe werden steeds groter . Na elke uit de hand gelopen ruzie, volgende telkens weer hetzelfde patroon. Sven sloeg me, kreeg daarna spijt , begon te smeken en te huilen , deed me daarna nog geloven dat het mijn eigen schuld was en terug opnieuw .
Ik lichtte mijn oma in over de situatie. Zij pakte Sven heel hard aan en spelde hem meermaals de les . Toch leek er weinig of niets te veranderen want na enkele maanden begon het allemaal terug opnieuw . Pas toen ik helemaal ten einde raad was , klopte ik bij mijn ouders aan . Hoogzwanger op dat moment en met Maité aan de hand , legde ik hen de hele situatie uit. Ik huilde onophoudelijk en vroeg aan mijn moeder of ik een tijdje bij haar mocht komen inwonen . Het was op dat moment helemaal niet meer veilig . Naar Maité toe deed Sven helemaal niets , maar naar mij werd hij steeds agressiever . Mijn moeder antwoordde met een afstandelijke en kille houding : " jij hebt op je 14 jaar beslist om thuis weg te gaan , trek dan nu ook maar je plan !"
Ik kon niet geloven wat ik zonet uit haar mond had gehoord . Meende ze dit ? Wou ze haar bloedeigen dochter , kleindochter en ongeboren kleinkind terugsturen naar die onveilige plek ? Was ze zo verbitterd door haar eigen verdriet dat ze er zelf niet mee inzat ?
Het was een pijnlijke klap die me eigenlijk nog vele meer pijn deed dan het fysieke geweld op zich . Naar mijn oma kon ik niet gaan . Mijn opa had althzheimer in een vergevorderd stadium en mijn oma kon de zorg hiervoor amper aan . Haar nam ik niets kwalijk omdat ik wist dat als de situatie anders was geweest , ze me met open armen had opgevangen .
Mijn vader kon het verdriet en de verslagenheid van mij niet langer aanzien . Ik denk ook dat hij niet durfde ingaan op de beslissing van mijn moeder. Wel strooide hij nog wat extra zout in de wonde door dingen te zeggen zoals : " als je had thuis blijven wonen ... , Als je je studies had afgemaakt ,.. enz "
Het deed er helemaal geen goed en veranderen deed het ook al helemaal niet aan het verleden of het heden . Wel was het voor hen de uitgelezen kans om me extra te vernederen en om hun gelijk toe te geven over alles wat ik had beslist vroeger .
Mijn vader reed met mij terug naar het appartement en beval me mijn koffers in te pakken . Hij zou me naar een soort vluchthuis brengen . Alle was beter dan daar ook maar één seconde langer te blijven . Ik pakte het hoognodige in en vooral de spullen voor Maité ,zette ik klaar in de wagen van mijn vader .
Hoe het allemaal zou verder verlopen, waar ik juist terecht ging komen en hoe ik mijn bevalling moest tegemoet zien , ik wist het allemaal niet meer .
Met geen enkele euro op zak en juist wat spullen om een paar dagen verder te kunnen , reden we richting een vluchthuis .
Wordt vervolgd
Aangekomen in het vluchthuis , met Maité aan de hand en mijn zwangere buik , voelde ik een soort zware spanning van mijn schouders vallen . Toch was de onzekerheid en de onveiligheid nog heel sterk aanwezig. De hormonen gierde door mijn hele lijf en ik kon niets anders doen dan huilen. De begeidster die de rondleiding deed in het gebouw en me de nodige informatie moest verschaffen , vertelde me dat mijn verblijf slechts voor maximaal 3 weken kon duren . In die periode moest ik een andere oplossing zien te vinden . Mijn hart bonkte in mijn keel . Hoe moest ik op zo een korte periode alles zien op de rails te krijgen ? Bovendien bevond ik me in een gemeente waar ik niets of niemand kende. Ergens zakte toen de moed me al in de schoenen.
In het huis waren ook een aantal andere vrouwen aanwezig . Allemaal waren ze hier vanwege fysiek of mentaal misbruik. 1 vrouw liep rond met een baby aan haar zijde . Haar gezicht zag helemaal bont en blauw . Er heerste een afstandelijke en toch begripvolle sfeer . Iedereen droeg een verleden van geweld met zich mee en dat schepte een band .
De eerste dagen viel het me zwaar om de zorg voor Maité op me te nemen . Mijn hoofd stak vol met zorgen en angsten . De gsm die ik bij me had , stond roodgloeiend van de berichten die Sven had gestuurd of had ingesproken op mijn voicemail . Ik kon het niet laten ze allemaal te lezen en te beluisteren . Ik had toen beter moeten weten ! Hij wist me zo te bespelen en te manipuleren dat ik mezelf telkens de schuld gaf van alles wat er ooit tussen ons mis was gelopen.
Eerst huilde hij de onophoudelijk in een voicemailbericht , kort daarna begonnen de dreigementen . Het ene bericht na het andere , ik werd er gek van. Ik zette mijn telefoon volledig uit en begaf me naar de keuken . Daar aangekomen, stortte ik volledig in en bleef onophoudelijk huilen. Ik probeerde mijn verdriet niet aan Maité te laten zien en toch voelde ik me de meest waardeloze moeder op de wereld .
3 weken tijd had ik om alles in orde te maken . Ik was helemaal op van de emoties en vond zelfs de kracht niet om een telefoonboek open te slaan om te zoeken naar eventuele oplossingen .
Uiteindelijk ging ik te voet met de kinderwagen naar het plaatselijke OCMW . Ik had geen rijbewijs dus ik was voor alles afhankelijk van het openbaar vervoer . Onderweg naar daar , keek ik elke seconde achterom om te zien of Sven me niet achtervolgde . Hij wist uiteraard niet waar ik zat , maar toch voelde ik me geen seconde meer veilig waar dan ook .
Een sociaal medewerkster van het OCMW ontving me en vroeg achter allerlei papieren . Ik had niets bij me van al wat ze vroeg buiten mijn identiteitskaart . Alle papieren lagen nog op het appartement in Deurne.
Als er een procedure voor een aanvraag moest werden opgestart om alleen te gaan wonen , nam dit zeker meer dan 3 weken in beslag . Ik zou elk huisje zelf moeten gaan bezichtigen en aan elke huisbaas vragen of hij/zij akkoord zou gaan met een huurwaarborg van het OCMW . Veel van deze huisbazen zagen dit niet zitten en haakte af nog voor men je gezien had . Weer een domper van formaat .
Na anderhalve week in het vluchthuis te hebben verbleven en geen andere oplossing in het vooruitzicht , nam ik de meest domme beslissing die ik ooit had kunnen nemen . Ik ging terug naar Sven.
Hij droeg me handen , beloofde me om me nooit met nog 1 vinger aan te raken en overstelpte met aandacht en cadeautjes . Ergens diep in mijn hart , geloofde en hoopte ik dat mijn korte afwezigheid zijn ogen hadden doen opengaan en hem doen inzien dat dit alles zo niet langer kon .
Mensen veranderen niet ! Of toch niet zomaar . Ik stelde voor om samen in relatietherapie te gaan.
Sven ging hier eerst heel enthousiast op in , dus maakte ik een afspraak bij een therapeute in de buurt waar ze ons op de wachtlijst plaatste .
Toen het eindelijk zover was , bedacht Sven zich en verzon allerlei smoesjes om niet te moeten gaan. Zijn drukke werkshema in het café was voor hem de ideale uitvlucht . Samen in therapie gaan als één partij niet wilt meewerken had totaal geen zin . Ik annuleerde de afspraak en kon enkel hopen op het beste .
Een paar weken later , was er opnieuw een zware ruzie tussen ons . Sven had weer teveel gedronken en ik probeerde me verbaal gedeisd te houden . Lang kon ik dit niet volhouden . Hij werd alsmaar kwader door mijn stilzwijgen en gaf me een duw. Ik deinsde achteruit en riep in alle onmacht om ermee op te houden.
Ik begon te roepen ! Alle onverwerkte kwaadheid en verwijten slingerde ik naar zijn hoofd. Het ene glas na het andere smeet Sven op de grond , wat mij alleen maar meer furieus maakte . Ik zou degene zijn die achteraf alles moest opkuisen , al was het alleen maar om te voorkomen dat Maité er met haar voetjes intrapte .
Met gebalde vuist sloeg hij de glazen ruit van de woonkamerdeur stuk .het bloed drupte langs zijn arm op de grond . Zijn ogen waren doordrongen van woede en een venijnige glimlach verscheen op zijn gezicht.
Met het bloed druppelend van zijn gebalde vuist , liep hij richting de witte wieg in de woonkamer . Hij lachte gemeen , deed zijn bebloede vuist naar boven zodat al het bloed in de wieg drupte . Zowel het gordijn dat erover hing als de gehele omranding, waren rood doordrongen van het bloed .
Tranen van kwaadheid en onmacht sprongen in mijn ogen . Hij duwde me in de zetel. Met mijn armen rond mijn zwangere buik , probeerde ik de baby te beschermen . Op de achtergrond hoorde ik Maité huilen vanuit haar kamertje . Sven schopte in mijn rug en tegen mijn zij . Ik sloot mijn ogen en hoopte dat het snel voorbij was .
Toen ik mijn ogen weer opende , zag ik hem over mij gebukt staan . In de short die hij aanhad , zag ik een erectie verschijnen ! Hoe kon iemand zo ziek en mentaal geschift zijn om hier opgewonden van te worden ? Dit ging mijn verstand te boven . Sven deed eerst alle deuren op slot en droop daarna af naar de slaapkamer .
Verbouwereerd bleef ik achter , volledig in shock en starend naar de met bloed besmeurde wieg .
De ene paniekaaval volgde op de andere. Ik kreeg mijn ademhaling niet meer onder controle. Medicijnen mocht ik niet innemen vanwege de baby in mijn buik . Ik kon het niet meer aan ! Ik besloot om een afspraak te maken met de gynaecoloog om de bevalling in gang te zetten . Van zodra de baby uit mijn buik was , zou het kind in meer veiligheid zijn dan in mijn buik .
Ik was 37 weken zwanger !
Wordt vervolgd
Mijn gynaecologe was niet opgezet met het idee om de bevalling in gang te zetten . Ik schaamde me te diep om de waarheid over Sven en zijn gewelddadige gedrag te vertellen . Mijn grootste schrik zat er namelijk in dat ze mijn kindjes dan misschien zouden plaatsen .
Toch was alle stress die ik voelde ,ook niet goed voor de baby . Vaak had ik harde buiken en ook de constante huilbuien wogen zwaar op zowel mezelf als mijn ongeboren kindje .
Na meermaals aandringen en zelfs via de spoedafdeling binnen zijn te gaan met oefenweeën , werd dan toch beslist de bevalling in gang te zetten . Ik had alles over voor de veiligheid van de kinderen .
Gelukkig had ik een vlotte bevalling ondanks dat de epidurale verdoving maar half werkte . Vier uur later mocht ik dan toch een pracht van een dochter in mijn armen nemen . Ze kreeg de naam Ilana .
Tijdens mijn zwangerschap , maakte ik me vaak zorgen of ik dit kindje even graag zou kunnen zien als Maite ? Het bleek een ongegronde angst van mij , want vanaf ik haar in mijn armen had , werd ik direct overspoeld door moederliefde . Sven was ook bij de bevalling aanwezig . Je zag dat hij ondanks alles toch ook overmand werd door emoties . Ik kon het niet vatten dat de man die ik in het begin en zelfs nu toch ook nog een beetje graag zag , zo kon veranderen van het ene moment op het andere.
Liefde en haat liggen dicht bij elkaar wordt vaak gezegd . De reden dat ik toch telkens naar Sven terugkeerde ondanks alles wat hij me aandeed , was vooral omdat het onbewust een situatie was die ik herkende vanuit mijn prille jeugd . Mensen keren vaak terug omdat men ( onbewust) eerder zich veiliger voelt in een bekende situatie dan te kiezen voor het onbekende . Mijn laag zelfbeeld en de angsten die me blokkeerde om ook maar iets te ondernemen en de angst om te falen, maakte dat ik telkens hoopte dat hij zou veranderen . Ik was degene bij wie alle schuld lag , daar was ik heilig van overtuigd . Mijn ouders hadden immers gelijk , ik was het moeilijke kind waar niets mee aan te vangen was .
Ilana was niet bepaald wat je noemt een gemakkelijke baby . Ze had heel veel last van krampjes en dit ondanks ik direct naar soja-pap was overgeschakeld . Eens ik terug met haar thuis was , wogen de slapeloze nachten erg door . Ik zat er mentaal helemaal onderdoor en smeekte aan de moeder van Sven om te blijven logeren voor een aantal weken . Op die manier was ik niet alleen ,want uiteraard ging Sven terug naar zijn werk.
Ik betrok Maité zoveel mogelijk bij de verzorging van ilana. Zo een nieuwe " indringer" in huis die bovendien nog eens alle liefde en aandacht opeist, moest toch ook niet evident zijn voor haar. Vanuit mijn eigen jeugd herinner ik me nog goed hoe jaloers ikzelf was geweest bij de geboorte van mijn broertje . Hoe ik in het ziekenhuis in de couveuse kroop om aan mijn ouders aan te tonen dat ook ik nog van tel was .
Gelukkig maakte Maité er weinig problemen van en had ze meer interesse voor al het nieuwe speelgoed dat in huis rondslingerde dan naar die huilerige baby .
Het was moeilijk om de angsten onder controle te krijgen . Vaak zat ik in de keuken gehurkt te huilen . Ik voelde me gevangen , was oververmoeid en de zwangerschapskilo's verdwenen als sneeuw voor de zon . Voor mezelf goed zorgen , daar was geen tijd voor . Het enige wat ik wou was slapen, slapen, slapen .
Twee weken later volgde er een nieuwe intense ruzie . Sven had weer eens teveel gedronken en na de verbale agressie , volgde de fysieke . Sonja zag het allemaal gebeuren , maar buiten te roepen dat haar zoon moest kalmeren , deed ze niets .
Ik lag op de grond . Sven schopte tegen mijn zij en tegen mijn rug . Hij stond voor het grote raam in de woonkamer .
"Als ik nu met volle kracht hem naar achteren stamp, vliegt hij door de voorruit " ,dacht ik me . Ik durfde het niet . Deze agressie zat gewoon niet in mij ! Bovendien was ik doodsbenauwd voor 2 dingen . Als de raam niet barstte , was hij in staat me te vermoorden en als de ruit wel zou barsten ,had ik schrik dat hij dood zou zijn en ik dan op deze manier mijn kinderen kwijt was .
Bij mijn haren trok hij me recht en gooide me de keuken in . Zo vlug ik kon, kroop ik weer recht en zette me op het aanrecht ter hoogte van hem . Op de achtergrond hoorde ik ilana onophoudelijk huilen vanuit haar wiegje.
Ik gilde naar Sonja dat ze de politie moest bellen . Gelukkig deed ze dit onmiddellijk waarop Sven zijn eigen moeder op de grond duwde .
Hij wendde zich tot mij en met een harde duw , vloog ik van het aanrecht met mijn hoofd tegen een kast .
De enige gedachte die toen door mijn hoofd ging was : " laat het aub hier gedaan zijn , laat me sterven !
De politie arriveerde ongeveer een kwartier later en probeerde Sven tot zinnen te brengen . Ook naar hen toe was hij agressief . Een zoveelste proces verbaal werd opgesteld, maar hem buitenzetten of mee naar de cel nemen , deden ze niet. Integendeel , ik kreeg zelfs nog te horen dat ik degene was die Sven uitdaagde ! Met de boodschap dat we beter uiteen zouden kunnen gaan, vertrok de politie weer .
Ik had er voor de zoveelste keer genoeg van . Ik besloot dat ik de dag erop met de bus naar het psychiatrisch centrum zou gaan met de vraag voor een opname . Ik hoopte dat zij mij een oplossing konden bieden voor zowel mezelf als voor mijn 2 dochters .
Ik liet Maité en ilana achter bij de moeder van Sven en vertelde haar dat ik na de middag terug zou zijn. Sven lag zijn roes uit te slapen in de kamer ,dus kon ik vertrekken zonder dat hij ook maar iets merkte .
Ik ging eerst langs bij mijn vaste huisarts, die de hele situatie kende , om de nodige verwondingen vast te stellen en voor een doorverwijzing naar het psychiatrisch centrum . Mijn huisarts, een man van middelbare leeftijd , was één van de weinige personen met wie ik zo open kon praten. Hij schreef me xanax voor om de paniekaanvallen onder controle te krijgen en verzorgde de verwondigen die ik had opgelopen door Sven.
Toen ik bij de huisarts buitenstapte , merkte ik op dat ik nog iets was vergeten thuis . Ons appartement was slechts een straat verwijdert van waar de dokter woonde , dus ik besloot nog even snel naar huis te gaan.
Ik opende de deur . Sven zat in de woonkamer naast zijn moeder . Ze waren allebei aan het huilen. " Wat is er aan de hand ?" Vroeg ik verbaasd , waarop ik plots bemerkte dat Ilana niet langer in haar wiegje lag . Als een bezetene stormde ik de kamer van Maité binnen . Ook zij lag niet in haar bedje .
" Waar zijn de kinderen ?!" Riep ik luid en volledig overstuur. "Die zijn opgehaald en geplaatst door de Jeugdbrigade ." Snikte Sonja .
Mijn wereld stortte in . "Dit kan niet waar zijn " , " waar zijn ze naartoe ? " , "Ik moet bij hen zijn " , schreeuwde ik.
Ilana was slechts 3 weken oud en Maité nog net geen 2 jaar . Mijn meisjes waren geplaatst en hun kleerkast was leeggehaald. Totaal overstuur belde ik naar de dienst van de jeugdbrigade . Een man wist me te vertellen dat de plaatsing van de kinderen slechts voor een aantal weken maar zou zijn . Een team van de politie had hen naar een ckg ( centrum kind en gezin) gebracht in Kapellen. Er diezelfde dag nog naartoe gaan, werd ons verboden .
Verbouwereerd eindigde ik het telefoongesprek . Een ongekende woede borrelde zich binnenin mij op naar Sven toe . Ik moest mezelf zien te kalmeren om geen ongelukken te begaan . Sven nam me vast en verzekerde me dat we de kinderen zouden terugkrijgen . Versuft van emoties schonk ik mezelf die ochtend een vol glas wijn in. Alles waar ik voor leefde , was me afgenomen op slechts enkele minuten . Ik vervloekte mezelf dat ik naar de huisarts was gegaan en op dat moment niet thuis was gebleven .
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
