|
Op dinsdag 9 februari 1999,werd ik 14 jaar, maar we vierden dit het weekend ervoor .
Ik en mijn ouders zouden , gaan uiteten bij een plaatselijk Chinees restaurant.
Het zou een fijne avond worden met lekker eten en ik hoopte uit de grond van mijn hart dat er deze keer eens geen ruzie zou van komen .
Elke keer dat er drank gemoeid was tijdens een feestelijke gelegenheid , stapelde de emoties zich zo hoog op , dat het uitmondde in een scheldtirade tussen mijn moeder en mijn vader.
Er werd dan van mijn moeder uit, niet gekeken naar wie of wat er nog mee aan het kijken was naar het hele tafereel , waardoor ik schaamtelijk de grond in kon kruipen.
Maar gelukkig was mijn 14de verjaardag heel gezellig verlopen . Een moment met het gezin samen .
Heel even niet denken aan dingen die stress bezorgde of me verdriet deden .
Het was voor mij het bewijs dat het op deze manier ook anders had gekund, dat er ergens toch een bereidwilligheid was om van een speciaal moment ook een leuk moment te kunnen maken .
Op maandag 8 februari, de laatste week vooraleer de krokusvakantie van start zou gaan , had ik nog een gesprek met het Clb.
Ik hoopte dat er een oplossing zou worden gezocht zodat ik van huis weg kon gaan , maar wegens plaatsgebrek in zowat de hele sector, bleek ook dat geen evidentie.
Toch had ik de hoop dat alles wel in orde ging komen .
Het moment dat Nancy van het secretariaat naar me toe kwam tijdens de speeltijd , was het moment dat al die hoop met de grond gelijk werd gemaakt .
"Ik heb slecht nieuws ! " zei ze .
" we hebben ons uiterste best gedaan, maar er is nergens geen plek , dus je zal de krokusvakantie thuis nog met je ouders moeten zien door te komen , het spijt me . "
Toen zakte ik letterlijk in elkaar.
Ik begon te huilen en voelde de angst voor deze vakantie door mij stromen.
Dit zag ik helemaal niet meer zitten , ik wou daar weg , zo snel als maar kon.
Het maakte me niet uit naar waar of met wie , zo lang het maar niet thuis moest zijn.
Ik smeekte Nancy om naar een oplossing te zoeken .
Ik stelde me open , liet al mijn verdriet en angsten zien op een overvolle speelplaats omdat ik totaal op was en ten einde raad .
Ze begreep mijn boodschap , zag hoe diep het allemaal zat en zei dat ze ging horen wat er nog gedaan kon worden .
Het uur in de klas , leek vooruit te slepen zonder dat er ook maar iets van nieuws kwam .
Aandachtig volgen in de les zat er voor mij niet meer in .
Ik kon enkel nog maar denken aan het gevoel dat overheerste.
Geen moment wou ik nog terug naar huis gaan.
Geen moment wou ik de ruzies, de onvoorspelbaarheid , onveiligheid, het opsluiten van mezelf in mijn eigen wereldje nog moeten doorstaan .
Er werd geklopt op de klas-deur .
Ik moest naar het secretariaat komen .
Mijn hart bonsde in mijn keel , ik wist niet wat me te wachten stond en die onzekerheid maakte me stilaan gek .
Op het secretariaat volgde een gesprek met Nancy waar ik nogmaals bevestigde dat ik een terugkeer naar huis niet aankon .
Er zat niets anders op dan dat de school de jeugdbrigade contacteerde en het clb mee betrok in een spoedoverleg.
Nancy en het clb begrepen naar mijn gevoel de ernst van alles , wat ik niet kon zeggen van de personen van de jeugdbrigade in eerste instantie.
Daar zat ik dan als 14 jarige tegenover een volwassen politie-agent uit te leggen waarom ik niet naar huis wou .
Ik voelde me allesbehalve gehoord toen er gezegd werd dat het maar een overbrugging was van een vakantie .
Voor hen was het een weekje , voor mij was het een week waarin ik me met al mijn verdriet staande moest zien te houden, niet wetende hoe ik dat moest zien door te komen .
Door mijn radeloosheid en machteloosheid overviel me een gevoel van totale levensmoeheid.
Ik meende elk woord wat ik toen zei tegen de politie en achter die zin sta ik nog steeds.
Ik zei : " als ik vandaag niet anders kan dan naar huis gaan, pak ik mijn fiets en rijd gewoon onder een auto ! "
Ik stond op het punt dit te doen , de tranen rolde langs mijn wangen naar beneden .
Het kon me allemaal echt niets meer schelen .
Ik was liever dood dan me nog zo 1 dag te moeten voelen .
Blijkbaar is die ene zin wel degene geweest die het besef heeft doen geven dat het allemaal niet ok met me was .
De politie nam me mee naar hun bureau.
Ik nam afscheid van Nancy en bedankte haar voor de steun die ze voor me had betekend en de moeite die ze had gedaan .
Zonder haar en uiteraard ook het clb , had het allemaal slechter kunnen aflopen .
De tijd verstreek op het politie bureau .
De angst gierde door mijn lichaam, toch probeerde ik kalm te blijven door het huilen door .
Het leek of er een kraan van opgekropte emoties was opengezet die niet meer dicht te krijgen was .
Ik wist dat mijn ouders op de hoogte zouden worden gesteld .
Ik was zo angstig dat mijn vader of moeder in een razernij zouden binnengestormd komen en me zouden meesleuren in de auto .
1 politieagent was constant telefoontjes aan het maken naar allerlei instantie om te horen of er een plekje voor me vrij was .
Dat bleek niet zo'n sinecure, ook al omdat er rekening mee gehouden moest worden dat ik minderjarig was.
Elke keer dat de hoorn werd neergelegd , of het woord "spijtig " viel , zakte de moed me in de schoenen .
Ik kreeg te horen dat mijn ouders onderweg waren naar het commissariaat.
Het enige wat ik toen wou, was ergens ver weg apart zitten van hen , zo angstig was ik.
Ik mocht me afzonderen zodat ik hen niet te zien kreeg .
Ergens voelde ik me ook schuldig dat het allemaal op deze manier moest verlopen.
Mijn moeder had al een gesprek enkele dagen ervoor gehad met het clb waar haar vijandigheid naar hen toe en ook naar mij heel duidelijk was te worden .
Ik was gewoon het moeilijk kind en ik moest luisteren , daarmee was de kous af .
Ik draaide volgens haar iedereen rond mijn vinger met verhalen die leugens waren.
Dat maakte me enorm kwaad, want het waren geen leugens .
De pv's van de ruzies thuis, lagen op het politie-bureau en konden dus ook bevestigen dat het allemaal geen verzonnen verhalen waren .
Ik hoorde mijn ouders op de achtergrond tegen een agent praten . Soms normaal, soms ging de toon de hoogte in .
Ik wou zelfs niet meeluisteren , voelde de onveiligheid met de minuut toenemen .
Het enigste wat me tussen hun gescheiden hield was een muur tussen ons in .
De tijd verstreek tergend langzaam en zo ook mijn hoop .
Het geluid van een dichtslaande deur bracht me even terug naar de realiteit.
Er viel een stilte van een aantal minuten .
Een agent kwam me vertellen dat mijn ouders waren vertrokken.
Omdat ik nog minderjarig was , hadden ze een formulier moeten ondertekenen waarop hun toestemming gegeven werd dat ik weg kon .
Zonder die toestemming had ik dus terug naar huis moeten gaan .
Ik was verbouwereerd dat ze dat gedaan hadden uit vrije wil , maar ondanks dat , viel er een serieuze last van mijn schouders .
Nu was het een kwestie van nog een plek te vinden om de nacht door te brengen .
Mijn oma was geen optie , zij woonde veel te dicht in de buurt bij mijn ouders.
Ook had mijn opa Alzheimer en was hulpbehoevend . Die extra druk en zorg van mij wou ik haar niet geven .
Het was een bewogen dag , bewogen weken en zo niet , bewogen jaren geweest .
Mentaal was ik moe , op van de stress en de tranen die ik had laten lopen die dag.
De enige kleren die ik mee had, waren de kleren die ik aanhad en toch was dat het minste van mijn zorgen.
Ik wist niet waar ik zou terecht komen , wanneer ik kledij of simpelweg een tandenborstel zou hebben, maar ik voelde de zekerheid dat dat wel snel in orde ging komen .
Het was een eerste stap, een zure appel die ik had door gebeten.
Ik zou alles achter me kunnen laten en enkel nog vooruit zien .
Naïef als ik was, was dat de gedachte die me staande hield .
Er was 1 weg en dat was de weg vooruit!
Wordt vervolgd !
|
Mama gezocht!
