Wat had ik verkeerd gedaan? Was het mijn schuld dat ik een kindje met autisme op de wereld had gezet? Voor mij maakte het niet uit , ik aanzag Killian niet als een wandelende diagnose . Voor mij was Killian gewoon Killian maar de buitenwereld was hard en veroordelend . Hoe zou hij dit allemaal op latere leeftijd kunnen plaatsen ? Wat als Ronny en ik er niet meer zouden zijn , wie zou hem dan beschermen, koesteren, troosten ?
Mijn hoofd tolde en mijn gedachten maakte overuren . Ik was er zeker van, ik was degene die dit mijn kind had aangedaan . Als ik niet dat glaasje wijn had gedronken tijdens de zwangerschap , als ik was gestopt met roken , als ik niet met verhuisdozen had liggen sleuren , ....
Nog 6 maanden moesten we in deze onzekerheid leven vooraleer we meer duidelijkheid zouden krijgen . 6 maanden waarin onduidelijkheid ons gezin overmeesterde . Met Ronny kreeg ik steeds vaker woorden, kwetsende woorden . In zijn familie kwamen adhd, autisme , e.d wel voor . Misschien was het wel door zijn genen dat dit was doorgegeven aan Killian ? Hoe stom kon ik zijn om niet eerst de achtergrond van mijn partner na te trekken? Maar ja , wie er nu de schuldige was of niet, het veranderde niets aan wat ons te wachten stond en Killian werd er ook helemaal niet beter door .
Als een bezetene, speurde ik terug het internet af . Het ene artikel na het andere, las ik over autisme . Het maakte me woedende dat de artikels elkaar tegenspraken over de oorzaak van autisme . Drank, roken, stress en vroeggeboorte waren een aantal van de oorzaken die verband konden houden met hiermee .En ja het hele lijstje was van toepassing op mij, dus hoe kon ik me dan niet schuldig voelen ?
Mijn kinderen waren het belangrijkste op de hele wereld, op welke manier kon ik hem beschermen tegen al het kwade ? Ik wou het absoluut beter doen dan mijn ouders , maar ik was er zeker van dat mijn vader , die bovendien peter was van Killian , hem hierop zou afrekenen . Mijn vader kon niet omgaan met ziekte en al helemaal niet met alles wat betrof emoties . Als mijn ouders , de weinige keren dat ze dan eens op bezoek kwamen, er waren en Killian dolgelukkig een knuffel gaf aan zijn opa , vroeg mijn vader aan mij wat er met het kind scheelde . Het deed pijn en maakte me kwaad dat hij ook maar geen enkel greintje empathie of begrip kon opbrengen . Dat hij mij zo behandelde, daar kon ik nog mee leven, maar tegen zijn eigen kleinkind ? Nee daar was mijn verstand te klein voor.
Mijn moeder wist wel beter met Killian zijn gedragingen om te gaan . Ze vond hem een lief en verstandig kind . Ergens verschoot ik wel van haar reactie , want naar mijn gevoel zochten beide steeds naar manieren om me af te breken . Toch maakte het niet veel verschil . Enkel de meisjes namen ze een keertje mee naar het winkelcentrum om te overladen met cadeautjes en snoepgoed . Met hen konden ze uitpakken . Het waren mooie en beleefde meisjes en dat was juist waar ze naar hun vrienden en kennissen toe mee wouden pochen. Killian bleef thuis , hij was voor hen niet de kleinzoon waarmee ze konden uitpakken . De excuses die erop volgde toen ik hen erover aansprak waren : " wij weten niet hoe we met Killian moeten omgaan , Killian is nog veel te jong om mee te nemen ,... "
Uit schuldgevoel, overlaadde ik Killian dan maar met cadeautjes. Het was mijn onhandige manier om te zeggen : " het spijt me dat ik je hiermee heb opgezadeld, het spijt me dat ik zo'n slechte mama ben." Straf kreeg hij zo goed als nooit, tot grote ergernis van Maité en Ilana uiteraard . Machteloosheid was iets waar ik niet mee om kon gaan .
Een maand vooraleer Killian getest werd , kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Tranen schoten me in de ogen. Deze keer nier van blijdschap zoals tijdens mijn vorige zwangerschappen, maar van angst . Hoe kon ik ook maar een zwangerschap op dit moment voldragen als ik zelf zoveel verdriet en onzekerheden in mijn leven had ? Kon ik een vierde kind op dit moment eigenlijk wel aan ? Het antwoord was resoluut nee ! Er speelde zoveel onuitgesproken angst in mij om nog een kindje met autisme op de wereld te zetten , zoveel schuldgevoel dat ik niet de baas kon en wat moest ik vertellen aan Ronny ?
Ik was fel gekant tegen abortus . In mijn ogen was abortus een moord op een onschuldig wezen , een wezentje dat zelf niets kon zeggen of doen. Het was hypocriet van mij nu dat ik zelf met dit idee in mijn hoofd zat . Toch besprak ik het ongemakkelijke thema met Ronny . Hij kon het idee dat zijn kindje weggehaald zou worden niet aan . Dan restte er nog slechts één mogelijkheid . Het laten testen van bloed van Ronny en mij in een speciaal labo om te kijken hoeveel kans er bestond op nog een kind met autisme . Onmiddellijk nam ik mijn telefoon in de aanslag om een afspraak te maken met het diagnosecentrum voor autismespectrumstoornissen . Ik vertelde heel het verhaal en vroeg om een afspraak , liefst nog zo snel mogelijk . Uit de zwangerschapstest die ik had gedaan, bleek dat ik zeker al 6 weken was . Een abortus kon in België maar tot 12 weken . De vrouw aan de telefoon kon ons een afspraak geven binnen 2 weken , dat was nog ruim genoeg tijd om meer zekerheden te hebben, dacht ik .
In de kleuterklas , ging het steeds moeilijker met Killian . De kinderen meden hem en lieten hem staan alleen op de speelplaats . Mijn moederhart brak toen ik dit zag . Killian op zijn beurt, leek er zich niets van aan te trekken . Liefst van al speelde hij in het zand of zette hij kleine poppetjes allemaal netjes op een rij . Interactie met de andere kinderen was er niet. Wanneer iemand dan toch eens nieuwsgierig een kijkje kwam nemen of een poppetje op een andere plaats zette, werd Killian hysterisch en agressief . De school bood aan om hem slechts halve dagen naar de klas te brengen. Op die manier hadden zijn klasgenootjes wat meer ruimte om zichzelf te kunnen ontplooien en had ook Killian minder last van alle prikkels rond hem . Het moest voor hem vermoeiend zijn om alle indrukken waarmee hij op een dag te maken kreeg allemaal te kunnen verwerken in dat kleine hoofdje van hem. Halve dagen was dan ook prima voor mij , maar het maakte ook dat ik het moederschap terug moest zien te kunnen combineren met tijd voor mezelf te vinden . Terug gaan werken was uitgesloten . Killian vroeg mijn volle aandacht en ook een huishouden erbij kon ik mentaal niet dragen als ik dan ook nog eens ging werken . Met het kindje in mijn buik kon ik geen band aangaan. Ik wist niet zeker of ik het zou houden of niet . De hormonen gierde door mijn lijf , waardoor ik niets ander kon doen dan huilen en slapen.
Eindelijk was de dag aangebroken waarop er een bloedstaal van Ronny en mij kon worden afgenomen . Ik hoopte vurig dat ze niets zouden vinden dat erop kon wijzen wat autisme in de hand werkte . Maar mij hoop werd al snel resoluut de kop ingedrukt wanneer ik te horen kreeg dat de uitslag tot wel 10 weken op zich kon laten wachten . Mijn hart bonsde in mijn keel . Ik moest kiezen tussen het weghalen van een gezond kind of het weghalen van een kindje met mogelijks autisme . Het ondraaglijke gevoel om voor een muur te worden gezet, overviel me . Wat moest ik doen? Was ik degene die kon kiezen en in haar eentje moest beslissen over leven en dood ?
Het was teveel, teveel om dragen. Was ik überhaupt wel in staat om nog een kind op de wereld te zetten of het nu gezond was of niet ? Emotioneel zat ik er volledig onderdoor . Ik moest er ook nog rekening mee houden dat er nog 3 andere kinderen en een partner waren . De uitslag zou bovendien pas bekend gemaakt kunnen worden wanneer ik ver over de 12 weken zwangerschap was . Zolang wou ik niet nog in onzekerheid verder leven . Het was unfair tegenover de kinderen, tegenover Ronny , mezelf en ons ongeboren kindje .
Ik hakte met pijn in het hart de knoop door en koos uiteindelijk voor een abortus . Ronny besliste op zijn beurt, om niet mee te gaan naar het centrum waar de curretage zou plaatsvinden . Helemaal alleen en met rode ogen van het wenen, nam ik het openbaar vervoer en onderging een abortus . Het idee dat ik zonet een leven had beeïndigd waar ik evenveel van had kunnen houden als van mijn andere kinderen, maakte me kapot vanbinnen .
Verdoofd en met immens veel buikpijn, aanschouwde ik het bloed in mijn onderbroek . Wat had ik gedaan ? Nog verdoofd van de narcose , knielde ik neer voor een betonnen trapje . Ik was een moordenaar, de meest slechte persoon op aarde die er maar kon rondlopen , ik was het woord "moeder" niet waard en was het nog vele minder waard om te leven . Als iemand het verdiende om die dag te sterven, dan was ik het !
10 weken later , de uitslag van de bloedstalen was eindelijk binnen . Ronny en ik werden uitgenodigd in het ziekenhuis . Het verslag , een wit blaadje papier met enkel wat cijfers op , lag voor me . " Mevrouw en meneer, we hebben alles getest wat er maar getest kon worden betreffende autisme en nog een aantal andere genetische afwijkingen en de kans dat u nog een kindje met autisme op de wereld zou zetten is 0.001 procent ." antwoordde de hoofdarts. Een geruisloze stilte omsloot het lokaal . Dit betekende dus dat ik een gezond kind van het leven had beroofd . Het was een beslissing die enkel ik had genomen, want Ronny was niet degene die was meegegaan noch me had gesteund hierin . Hoewel hij toch ook vond dat door mijn emotionele toestand, het geen goed idee was om een nog baby op de wereld te zetten .
Ronny zag mijn ontroostbare verdriet, het bezorgde hem eveneens een groot schuldgevoel . Toch had hij zijn grenzen kunnen aangeven dat dit alles teveel was voor hem , ik niet . Zijn manier om hiermee om te gaan, was door te gaan werken, nog langere uren en dagen als daarvoor . Terwijl ik alleen met Killian thuis zat en er alles aan deed om verder te gaan met mijn leven . Halstarrig probeerde ik om obsessief bezig te zijn met het huishouden, te vluchten in drank en slapen om maar niet te moeten voelen hoeveel pijn dit alles deed .
Wordt vervolgd
Eindelijk was de dag aangebroken waarop Killian getest zou worden . Mijn kleine knaap doe toen net 3 jaar was geworden, wist niet wat er gaande was . Een vriendelijke vrouw, toonde ons de weg naar de wachtzaal . In een klein kamertje was er volop speelgoed aanwezig dat Killian zijn nieuwsgierigheid wekte . Overmand door angst en bezorgdheden, probeerde ik me op hem en het samenspelen te concentreren . Nauwelijks kon ik geloven dat er binnen dit en 2 weken, mogelijks een stempel op onze kleine man geplakt kon worden . Want meer was het niet , een stempel die hem voor de rest van zijn jonge leven zou bepalen , een stempel die ik aan andere ouders telkens weer zou moeten verduidelijken over het waarom mijn kind zo anders was dan de andere . We werden meegenomen voor een gesprek . Vele vragen over het verloop van de zwangerschap en hoe Killian was opgegroeid, werden gesteld . De vraag of ik gerookt en iets gedronken had die periode , deed me weer belanden in het bekende schuldgevoel .
Killian werd onderworpen aan allerlei testen . Op een speelse manier, probeerde men te weten te komen wat zijn IQ was, hoe zijn fijne en groffe motoriek waren en op welke emotionele leeftijd hij zich bevond. Achter een glazen wand sloeg ik alles gade . Ronny streelde liefkozend mijn hand en fluisterde me toe dat alles wel goed zou komen . Ik kon niets anders dan doemdenken . Mijn kleine jongen tegen de grote boze wereld . Het was een beeld dat ook op mij van toepassing was . Ik tegen de wereld en de wereld tegen mij . Op de ene of andere manier voelde ik me op dat moment nog meer verbonden met Killian dan ooit tevoren .
Een hele dag van testen was niet voldoende, dus volgde er een andere afspraak voor nog meer testen . Daarna pas kon men een volledig beeld en mogelijke diagnose op papier zetten . Met dat ene blaadje, zou er toegang kunnen gegeven worden voor een speciale school voor Killian, verhoogd kindergeld om de kosten te dekken enzovoort. Emotieloos, slenterde ik het gebouw terug buiten met Killian aan mijn hand . Zolang er nog niets op papier stond, wou ik niet aanvaarden, noch geloven dat er ook maar iets aan de hand was met onze zoon.
Gelijktijdig met de diagnose van Killian, sukkelde ook Ronny steeds meer met zijn rug . Ronny had al sinds zijn veertiende meerdere hernia's opgelopen en meerdere operaties ondergaan waardoor hij afhankelijk was geworden van een zeer zwaar verdovende pijnstiller genaamd " contramal" . Op sommige momenten kon Ronny fysiek functioneren zoals elke andere gezonde mens, maar op andere momenten kon hij plotseling over de grond kruipen van de helse pijnen .Een ijzeren plaat en 6 metalen bouten, waren in zijn rug geplaatst om de pijn te temperen. Zelfs verlammingen en krampen in zijn benen, waren geen uitzondering . Het deed me zeer om toe te moeten zien hoe de man waar ik zoveel van hield in elkaar kroop en huilde van de pijn . De machteloosheid die ik ervoer, maakte dat ik me nog meer afzonderde en stortte op het huishouden . Ik kon zelfs kwaad worden van het telkens te aanhoren hoeveel pijn Ronny leed . Ik wist uiteraard dat hij hier niets aan kon doen, maar het niet weten hoe hierop te reageren of ook maar iets er tegen te kunnen doen, maakte me wanhopig boos. Op dat moment, besefte ik hoezeer ik op mijn vader leek die ook niet met ziekte om kon gaan.
Financieel ging het ons niet voor de wind . Ronny moest door zijn verschrikkelijke pijnen stoppen met vrachtwagen rijden . Zijn levensdroom en passie werden hierdoor aan diggelen geslagen .Ronny voelde zich sinds dat moment weemoedig en nutteloos zowel als partner en vader . Zijn visie van een goede man was er één van een hardwerkende man die zijn gezin financieel kon onderhouden . Er moest iets veranderen en dringend .
Tijdens het doorbladeren van een krantje, merkte ik plotseling een kleine advertentie waarin stond dat er veel geld te verdienen was . Het enige wat je nodig had, was een computer en internetverbinding . Nieuwsgierig stuurde ik een mailtje ernaar en wachtte gespannen af .
Binnen het uur kreeg ik al een mail terug . Het betrof werken via een erotische chatdienst. Niet met foto's van jezelf, maar door het opstellen van fictieve profielen om zo klanten te lokken . Elk chatbericht dat verstuurd werd en werd beantwoord, kon 0.15 eurocent opbrengen . Het leek de ideale job voor mij vol spanning, afwisseling. Bovendien kon ik van thuis uit werken en zelf mijn uren bepalen . Mooier kon het niet worden. Na een goed en doordacht gesprek met Ronny en duidelijke afspraken, besloot ik het erop te wagen en tekende een contract van onbepaalde duur. Een kleine week later, kreeg ik een intensieve opleiding van een vrouw genaamd Nancy . Zij leerde me alle kneepjes van het van .
Eerst was het allemaal nog een beetje eng en onwennig . Er waren bestaande klanten die al jaren met een bepaalde fictieve vrouw aan het chatten waren en vurig hoopte op een ontmoeting. Afspreken, adressen of telefoonnummers doorgeven, was ten strengste verboden en leidde onmiddellijk tot ontslag . De eigenlijke bedoeling was om de klant zo lang mogelijk aan het lijntje te houden en te doen alsof er een afspraak mogelijk was . Uit honderden foto's van naakte vrouwen, kon ik kiezen welke ik naar de klant zou sturen. Elk profiel en informatie van de vrouw , werd nauwkeurig bijgehouden en in de profiel van het chatgedeelte genoteerd . Op deze manier, konden er zo weinig mogelijk fouten gemaakt worden en kon de volgende collega die het gesprek zou overnemen, perfect volgen waarover het gesprek ervoor was gegaan .
Na slechts drie weken, kon ik typen als een volleerd iemand die al jaren aan de slag was . Overdag toen de kinderen naar school waren, begon mijn werkdag via de computer . Soms werkte ik 6 uren aan één stuk door en op andere momenten minder. Een erotisch verhaal kwam op gang en prikkelde het verlangen van de klant . De meest grappige foto's of soms gênante vragen , kwamen aan bod . Het waren allemaal mannen die maar uit waren op één ding, een afspraak met de meest sensuele en gewillige vrouw van hun dromen . Mijn fantasie werkte op volle toeren . Ook voor het seksleven van Ronny en mij gaf dit een enorme boost . In alle opzichten leek dit werk , het werk waar menig mens van kon dromen . Er waren ook zogenaamde "dode momenten" waarop de chatsessies minder intensief waren en op gang kwamen, op die momenten maakte ik een praatje met mijn supervisor Nancy . Het was een hele lieve en begripvolle vrouw met wie ik het best goed kon vinden . En ook al kende we elkaar enkel via mails en chatberichten, ergens was het juist die veilige afstand die maakte dat ik me voorzichtig begon open te stellen naar haar .
Stelselmatig begon ik meer en meer over mijn jeugd te vertellen . De moeilijke band die ik met mijn moeder had en het gemis aan iemand die me zag en liefhad, ik deelde het allemaal . Ook Nancy had het niet altijd gemakkelijk gehad in haar jeugd . Samen konden we verhalen bovenhalen die het daglicht nooit te zien had gekregen . Natuurlijk hadden we het niet steeds over ons jeugd, vaak waren er ook de grappige momenten die we deelde. Verhalen over mannelijke klanten die bijvoorbeeld een huwelijksaanzoek deden via chat of een foto van hun penis doorstuurde met een plastieken rozenkransje rond .
Er waren ook mannen die aanstuurde op seks met een minderjarige of vroegen naar een rollenspel waar ik dan de minderjarige persoon moest spelen . Deze klanten, probeerde ik op een voorzichtige maar toch directe manier duidelijk te maken dat dit niet kon . Als deze klant toch verderging met zijn verhaal, werd hij resoluut van de chatsessie verbannen . Het maakte me furieus telkens ik zo'n klant had . Liefst van al had ik zijn gegevens willen vragen en doorsturen naar de politie , maar ook dit was ten strengste verboden . Alhoewel alles op het hoofdbureau legaal verliep en werd onderworpen aan een zeer strenge reglementering, triggerde dit soort mannen mij enorm . Met Nancy kon ik hierover praten . Ook zij keurde dit niet goed en walgde van dit soort mensen . Langs de andere kant was het bezighouden van deze mannen, wel het moment waarop we er beide zeker van waren dat ze niet aan kinderen zaten.
Na een tweede test afgenomen te hebben van Killian, volgde een afspraak voor de bespreking ervan . Killian mocht ook aanwezig zijn . Een dik bundeltje papier lag op het bureau voor de psychologe . Het was meer dan duidelijk dat de gedragingen van hem, wezen op een autisme spectrum stoornis . Daar stond het woord in het vet gedrukt ! De stempel die de poort opende naar allerlei hulpverleningen, maar ook de stempel die mijn zoon bepaalde voor de maatschappij . De rest van uitleg die er gegeven werd, passeerde mij maar niets drong nog door . Ik kon wel huilen van onmacht . Emotieloos staarde ik voor me uit . Tijd om dit verdriet te verwerken was er niet . Het belangrijkste was nu om een gepaste school voor Killian te vinden waar hij de juiste zorg kon krijgen .
Met het blaadje papier in de hand, begaf ik me naar de school van Killian . De directrice die er werkte , steunde me op een hartverwarmende manier . Ze bood aan om met mij naar een gespecialiseerd Auti-schooltje te rijden in Kasterlee. Ik zal nooit vergeten hoe zij me gesteund heeft om alles in orde te krijgen en Killian zo op het juiste moment op de juiste plek te krijgen . De school bevond zich in een immens bosrijk gebied . Het klasje dat werd getoond en waar Killian terecht zou komen, was klein maar gezellig. Overal waar ik maar kon kijken, zag ik pictogrammen aan de muur hangen . Ook de bureau's waar de kinderen afzonderlijk konden werken, waren afgeschermd van elkaar . Killian zou terecht komen in een klasje met slechts 7 kinderen die op hun beurt ook de diagnose autisme hadden gekregen . Ik voelde onmiddellijk aan dat dit wel eens een plek kon worden waar mijn kleine man zich thuis zou kunnen voelen .Bovendien zou een speciaal busje hem elke schooldag voor de deur komen ophalen en weer afzetten . Zonder ook maar enige aarzeling , ging ik ermee akkoord dat vanaf september Killian hier naar school zou komen .
wordt vervolgd
De schoolbus kwam Killian ophalen . Het was zijn eerste dag op een nieuwe school en in een voor hem totaal vreemde omgeving . Met zijn kleine blonde haartjes volledig in de gel, een stoere blauwe jeansbroek en een net gestreken ruiten hemdje, keek ik mijn 3 jarige knaap vol trots aan . Ook voor mij was het onwennig en pijnlijk om Killian te zien vertrekken met mensen en kinderen die hij absoluut niet kende. Huilend en tierend riep Killian me toe, " jullie zien me niet graag en daarom sturen jullie me weg !" Mijn hart brak in wel duizend kleine stukjes . Ik kon onmogelijk uitleggen aan hem dat deze keuze, er één was voor zijn eigen bestwil en dat het op termijn allemaal wel goed zou komen . Maar was dat wel zo ? Was ik er zelf zo zeker van dat Killian het zou redden en zijn plekjekon vinden met behoud van zijn eigen identiteit ? Nee daar was ik allesbehalve zeker van . Met tranen in m'n ogen, wuifde ik nog een laatste keer richting de vertrekkende bus . Gevoelens van falen, onzekerheid en angst overvielen me .
Gelukkig kon ik een beetje afleiding vinden in mijn werk . De eindeloze en soms vervelende chatgesprekken met opgewonden mannen, trokken me in mijn afgeschermde fantasiewereld. Elk chatbericht bracht geld op . Geld dat we broodnodig hadden om de opgelopen schulden van mijn scheiding met Sven betaald zien te krijgen . Hij had het smerig gespeeld , heel smerig, want aangezien we toen destijds nog getrouwd waren en hij met de noorderzon verdwenen was en daardoor ambtelijk geschrapt werd , kreeg ik de ene rekening na de andere gepresenteerd. De scheiding die ik had ingezet nog tijdens mijn zwangerschap van Killian, liet veel te lang op zich wachten. Ik wou resoluut scheiden op basis van slagen en verwondingen . De rechtbank had Sven al veroordeeld tot een gevangenisstraf van een jaar met uitstel vanwege de vele processen verbaal die waren opgesteld ten tijde van ons huwelijk. Toen Killian werd geboren en op het gemeentehuis erkend moest worden en ik wettelijk nog niet gescheiden was, moest Sven die dag ook aanwezig zijn om te ontkennen dat hij de vader was van Killian . Ronny moest toen op zijn beurt Killian erkennen als zijn wettelijk kind. Maite en Ilana waren op dat moment gelukkig niet aanwezig, maar toen Sven vroeg hoe het hen verging, antwoordde ik op een nogal geirriteerde manier dat hij dat wel geweten had, als hij zijn bezoekrecht was gekomen .
Met een brede glimlach en een arrogante nochalance , antwoordde Sven me," het is goed, ik wil ze nooit meer zien de meisjes, je mag ze hebben!" Ik kon mijn oren niet geloven . Hij dumpte zijn eigen kinderen als straatvuil en wandelde doodleuk richting de bushalte. Bij nader inzien, was dit de beste beslissing die hij ooit had kunnen nemen . Het hoederecht werd volledig aan mij toegewezen en zijn drank en druggebruik, wat ik later te weten kwam, konden geen negatieve invloed meer uitoefenen op de kinderen . Ronny had immers van het begin al meer gedaan voor de meisjes dan Sven . Maité en Ilana leerde Ronny kennen toen ze nog heel erg klein waren en aanvaardde Ronny hierdoor dan ook als hun enige echte papa.
Killian bloeide volledig open op zijn nieuwe schooltje. Vanaf dag één, zag ik al een immens verschil in zijn gedragingen en uitstraling. Killian oogde rustiger en gelukkig. Ons opzet was geslaagd, en ook al duurde het een volledig jaar met huilbuien en Killian op de bus al schreeuwend en hysterisch af te zetten, we hielden toch vol. We hadden een beslissing genomen in het belang van ons kind. In dat eerste jaar, kregen we een beloningssysteem voorgesteld van de school. Ik kocht allerlei kleine prullen van amper 1 euro waarde en plaatste die in een rood zakje . Telkens Killian rustig en braaf de bus opstapte, mocht hij een klein speelgoedje hieruit kiezen. Het systeem wierp zijn vruchten af en na een jaar, was het beloningssysteem zelfs niet meer van toepassing. Dat sommige ouders het er moeilijk mee hadden dat hun zoon of dochter naar het bijzonder onderwijs werd doorverwezen en ze dit resoluut weigerde omdat de maatschappij hen dan als "mindere" zou aankijken, kon ik nog ergens begrijpen . Maar dat men daarmee het welzijn van hun kind op het spel zette en het jarenlang naar een school lieten gaan waar het zich niet gelukkig voelde noch zichzelf volledig kon ontplooien, dat ging er bij mij niet in .
Drie jaar lang hield ik mijn werk op de chatdienst vol . Het was de eerste job waar ik ooit zo lang had gewerkt. Met Nancy ontwikkelde ik een duurzame band . Toen ze toevallig met haar man in Malle Passeerde, werd dan ook gevraagd door haar of ze eventjes mocht langskomen. Dit voorstel kwam zo onverwacht dat ik een smoes verzon. Het beeld dat ik doorheen de jaren van haar had opgebouwd, was een veilig beeld . Wat als dit beeld tegensloeg, wat als ze anders was dan ik me had voorgesteld? Ze wist zoveel over mij en ik over haar, dat een ontmoeting, me een beklemmend gevoel gaf. Ik vroeg haar of we het voor een andere keer konden houden. Tot mijn grote spijt is onze ontmoeting er nooit van gekomen, een schuldgevoel waar ik mee zal moeten leren leven, zo blijkt later .
Ons huisje in Malle, hadden we gehuurd in volle zomerperiode. Ik woonde er graag maar de winters sloegen erg hard tegen. Het huis was nergens goed geïsoleerd en de ramen waren slechts in enkele beglazing gezet. Bovendien kostte het ons handenvol geld om de oude mazoutketel te laten vullen. Wanneer er 1500 liter mazout werd geleverd, was dit in anderhalve maand gewoon vervlogen. Ronny en ik besloten om petroleum vuurtjes aan te schaffen. Want elke winter werd één van de kinderen wel ernstig ziek en kreeg door de koude en vochtigheid in huis een longontsteking. Het ijs stond op de ruiten en erg gezond kon deze petroleumlucht niet zijn voor hen. Toen ik onze huisbaas hierover aansprak, weigerde hij om nog in het huis te investeren en hij dacht er al helemaal niet aan om de zolder, waar de wind door de dakpannen heen voelbaar was, te isoleren. De huisbaas wou namelijk het huis zo snel mogelijk verkocht krijgen. Furieus stapte ik naar het plaatselijke OCMW kantoor en zette ons op de wachtlijst voor een sociale woning in de gemeente Malle. Bij zo'n woning werd de huurprijs berekend aan de hand van het belastbaar inkomen. Ook waren deze huisjes degelijk geïsoleerd en voorzien van dubbele beglazing. Ik kon enkel maar hopen dat we snel zo'n woonst toegewezen zouden krijgen.
Een aantal familieleden van Ronny verbleven doorheen de jaren in ons huisje. Allemaal hadden ze problemen, was het niet emotioneel, dan was het wel financieel. Het was telkens een hele aanpassing om hen op te vangen en te moeten samenleven met meerdere mensen binnen ons al grote gezin. Telkens draaide het uit op ruzie en vertrokken ze na enkele weken of maanden. Een dankjewel of compensatie voor de gemaakte kosten, kregen we niet of nauwelijks. Ook de drukte en mijn obsessieve kuisdrang, die nog steeds erg aanwezig was, dreven me soms tot huilen en wanhoop.
Anderhalf jaar na de aanvraag voor een sociale woning, viel er onverwacht een brief in de bus. Vol spanning opende ik de witte enveloppe waarop stond: " sociale huisvestiging". De spanning viel als een blok van mijn schouders wanneer ik las dat we geselecteerd waren voor een huisje in Westmalle. Het betrof een eengezinswoning met 3 slaapkamers, een grote tuin en lag helemaal achteraan in een doodlopend straatje. Onmiddellijk maakte Ronny en ik de kinderen klaar, stapte de auto in en gingen op prospectie. Dit huisje lag op nog geen tien minuten van waar we nu woonde en leek in alle opzichten ideaal. Binnen de 2 weken moesten we beslissen of we het zouden aanvaarden of niet, maar na een kleine rondleiding, waar we vooral keken naar de isolatie en de aanwezigheid van dubbele beglazing, was onze keuze al gauw gemaakte. We zouden verhuizen naar Westmalle in een tijdspanne van een maand !
Wel veertig verhuisdozen stonden er klaar in de woonkamer. Alle kasten waren uit elkaar gehaald en ook de bedden stonden gereed om ingeladen te worden. Ronny was al weken van tevoren begonnen met schilderen en een laminaatvloer te leggen. Ondanks zijn rugproblemen, kende hij zijn eigen grenzen niet, of laat ons zeggen dat hij ze vooral negeerde. Hevige spierkrampen en huilbuien van de pijn, waren elke keer het gevolg na een dag hard werken. Doordat we niet konden rekenen op vrienden en laat staan familieleden, waren Ronny en ik vooral aangewezen op onszelf voor de volledige verhuis. Als jonge vrouw, wist ik goed mijn mannetje te staan en deinsde ik er niet voor terug om een wasmachine of vaatwasser te dragen en kasten in elkaar te steken. Ook mijn eigen grenzen werden hierdoor erg op de proef gesteld. Het gaf me een wrang gevoel dat de vele mensen die we onze hulp hadden aangeboden en hadden opgevangen in ons huis, ons nu in allemaal één per één in de steek lieten.
Ik kon de pijn die Ronny leed, niet langer aanzien en zocht naar allerlei mogelijkheden op het internet om hem een zo pijnloos mogelijk leven te bieden. Moest ik toen het geld hebben gehad, was ik bereid geweest om met hem naar Amerika of verder te reizen op zoek naar de beste neurochirurg.
Plots stuitte artikel dat ging over een arts in Lier die gespecialiseerd was in het plaatsen van een morfinepomp. Het was Ronny's laatste redmiddel, want een zoveelste operatie aan zijn rug, was uitgesloten. Hij had immers ook al een neurostimlator ingeplant zitten die ervoor zorgde dat de krampen in zijn benen werden omgezet in prikkels en niet in pijnen. Dit apparaat werkte wel maar was eigenlijk niet voldoende om de grootste pijnen onderdrukte te krijgen. Ook het medicatiegebruik van Ronny steeg zienderogen en mistte zijn effect.
Ik maakte een afspraak voor Ronny waardoor hij op een wachtlijst werd gezet. Eerst moest nog onderzocht worden of hij hiervoor in aanmerking zou komen. Het apparaat kostte, zonder tussenkomst van het ziekenfonds, een goede 25000 euro. Geld dat we niet ter beschikking hadden en al helemaal niet konden lenen omdat we door de hoge schuldenberg vrijwillig in collectieve schuldenregeling waren gegaan. Collectieve schuldenregeling betekende dat een advocaat, aangesteld door de rechtbank, ons elke week een sober leefloon uitkeerde van 120 euro elke week voor ons gezin van 5 personen. Daar tegenoverstaande, betaalde deze advocaat alle schulden maandelijks die in het verleden waren gemaakt en de binnenkomende rekeningen. Deurwaarders werden zo de toegang tot ons huis ontzegt, op voorwaarde dat er geen nieuwe schulden werden gemaakt. Het was letterlijk elke euro omdraaien gedurende een periode van 9 jaar. Op sommige dagen, moest ik de kinderen een ijsje ontzeggen omdat er geen geld voorradig was. Ik voelde me waardeloos en verdrietig, des te meer omdat onze kinderen hier begripvol mee wisten om te gaan en begrijpend antwoordde dat ze het dan een andere keer wel zouden krijgen.
Nadat we verhuisd waren, alle meubeltjes op zijn plaats stonden en de muren in een mooie aardetint waren gezet, ging ons leven weer zijn normale gangetje. Gelukkig kon Killian nog steeds met de bus worden opgehaald voor school en ook de meisjes mochten mee kiezen voor een nieuwe school dichter bij huis. Het urenlange werken via de computer, maakte dat ik nog amper buitenkwam.Ik werkte een veertigurenweek en na de chatsessies deed ik het huishouden. Mijn gezondheid ging zienderogen achteruit en ook de werkdruk werd steeds groter. Na een deugddoend weekendje Centerparks, kreeg ik dan ook ineens hoge koorts en barstende hoofdpijnen. Pijnstillers werkte op dat moment niet en ook de koorts wou maar niet zakken. Mijn lichaam gloeide, mijn nek en hoofd deden verschrikkelijk veel pijn. Toch probeerde ik ondanks alles toch door te werken.
In het midden van de nacht, maakte ik Ronny al huilend wakker. " Breng me alstublieft naar de spoeddienst schat, dit voelt niet goed !", smeekte ik hem. De pijn was niet meer te houden en ik draaide volledig weg. Met gierende banden reed Ronny met de wagen richting spoed. De hoofdarts zag dat het ernstig was en nam onmiddellijk bloed af. Ook controleerde hij mijn temperatuur . "39 graden koorts", hoorde ik hem mompelen. Hij keek me bezorgd aan en vertelde me dat ik op de uitslag van de bloedstalen moest wachten. De resultaten zouden pas binnen een uur beschikbaar zijn. Ik hoopte dat het enkel maar een kleine infectie was, die met de juiste medicatie wel snel verholpen kon worden. Maar niets was minder waar . Ik moest in het ziekenhuis blijven en een ruggenprik ondergaan. De artsen hadden een vermoeden van een virale meningitis. Deze meningitis was het gevolg van mijn te lage immuniteit, mijn onregelmatig eetgedrag en had ik waarschijnlijk opgelopen door te gaan zwemmen in een subtropisch zwembad.
wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
