Na een bevalling die slechts 4 uur duurde, had ik eindelijk een klein prinsesje in mijn armen . Ze kreeg de naam Maité en woog slechts 2,895 kg. Spontaan kwamen de tranen bij me opzetten , ze was perfect . Ik begreep plots het begrip " liefde op het eerste gezicht " in termen van moederliefde .
Ook Sven mocht zich nu trotse papa noemen en was vertederd bij het eerste contact met zijn dochter . Er overspoelde me een enorm verantwoordelijkheidsgevoel over dit kleine mensje . Het plotse besef dat ik levenslang voor haar er zou moeten zijn , schrikte me een beetje af . Het gevoel dat ik invloed zou hebben op haar opgroeien en haar kans op gelukkig bestaan, maakte me bang .
Ik was net 18 jaar geworden , in zekere zin zelf nog een kind dat nu voor een kind zou moeten gaan zorgen . Tranen en angsten overspoelde me . De verpleging stelde me gerust dat er wel meer prille mama's last hadden van de " baby-blues" . Het was een term waar ik nog nooit eerder van had gehoord of waar ook maar iemand me had voor gewaarschuwd. Ik besloot ondanks mijn angsten toch te genieten van mijn kleine prinsesje .
Urenlang kon ik naar haar liggen staren . Ik kon het amper geloven dat ik zojuist een perfect mensje op de wereld had gezet. In het ziekenhuis durfde ik amper mijn ogen te sluiten uit schrik dat Maité zou stoppen met ademhalen in haar slaap . Voorzichtig zette ik de couveuse naast mijn bed en legde mijn hand voorzichtig op haar buikje . Dit kleine meisje had in wezen mijn leven gered . Zonder haar zou ik gekozen hebben voor het afscheid .
Ook mijn moeder kwam op kraambezoek . Toen ze me op bed zag zitten met Maité in mijn armen , was het eerste wat haar opviel , hoe beschermend ik voor haar was . Ik liet haar geen moment alleen en voelde me zelfs schuldig als ik even een douche moest nemen .
Het was stresserend om te zien hoe andere mensen Maité in hun armen namen en er mee rondliepen . Gelukkig kon ik na 4 dagen op de kraamafdeling naar huis gaan met Maité.
Haar kamertje was helemaal ingericht en ook in de woonkamer stond een mooie witte wieg . Ik probeerde volop te genieten van het prille gezinsgeluk , al moet ik toegeven dat ik me een beetje had mispakt aan de korte slapeloze nachten . Elke 4 uur moest Maité een flesje krijgen. Ook de krampjes waarmee ze te kampen had en waarvoor ik wel 3 apothekers was afgegaan , maakte me net zoals elke jonge mama helemaal gek .
Na 3 weken probeerde we een andere pap gemaakt op basis van soja in de hoop dat de krampjes bij Maité zouden afnemen. Het was zielig om te zien hoe ze haar korte beentjes naar haar buikje optrok en het uitschreeuwde van de pijn. Mijn moederhart brak bij elk geluidje dat ze maakte . Voor mezelfs goed zorgen, was een hele opgave omdat al mijn zorgen uitgingen naar Maité. Op 3 weken tijd was ik 17kg afgevallen en woog nog slechts 46 kg.
Gelukkig sloeg de sojapap goed aan , de krampjes verdwenen als sneeuw voor de zon en ons kleine prinsesje sliep na 3 weken voor de eerste keer door . Uit veiligheidsoverwegingen, hadden Sven en ik een wiegendoodsensor gekocht die de ademhaling controleerde wanneer ons meisje sliep. Ik zou het mezelf nooit hebben vergeven als er iets met haar gebeurde.
Sven en ik waren allebei thuis . We wisselde de zorg voor Maité af , zodat we allebei aan voldoende slaap konden komen. Het was een hele aanpassing om plots alles in het teken van een klein prinsesje te stellen, maar ondanks alles , lukte het ons de eerste maanden zonder enig probleem .
Heel mijn leven stond in het teken van Maité. Ik vond dat dit zo hoorde. Een moeder moest er voor haar kind zijn en haar zoveel mogelijk liefde geven. Hierin tekort schieten, zou desastreuze gevolgen hebben. Ik wou niet dat ze zich ooit zo verdrietig en alleen op de wereld zou moeten voelen op de manier hoe ik mijn jeugd had beleeft .
Ik vond het mijn verantwoordelijkheid en alleen die van mij, om voor het geluk van Maité in te staan . Ik was ervan overtuigd dat dit een levensdoel zou zijn dat ik kost wat kost tot een goed einde zou brengen .
Wordt vervolgd
Maité groeide als kool. Ik genoot van elk moment en elke mijlpaal die ze maakte in haar jonge leventje. Toch bracht het contact en de liefde die ik voelde voor haar,me vaak terug naar mijn eigen jeugd. Het maakte dat ik me nog meer vragen stelde over de opvoeding die ik zelf had gekregen en de gevolgen die ik eraan had overgehouden .
Er kwam een moment dat ik merkte dat Sven en ik het financieel steeds moeilijker kregen . Er moest een oplossing komen zodat we toch alle rekeningen konden blijven betalen . Ook Maité werd door ons overstelpt met cadeautjes en de meest schattige kleertjes en ik vond dat deze levensstijl , die eigenlijk boven onze stand was, aangehouden moest blijven .
Sven vond algauw werk als chef-kok in een cafeetje in Antwerpen . Het was net zomer en de meest drukke periode in de horeca . Het maakte dat hij lange uren van huis weg was en ik dus alleen in stond voor de zorg over Maité.
De eerste dagen ging dit redelijk goed. Ik stortte me als een ware huisvrouw op mijn huishouden en sliep op de uren dat Maité een dutje moest doen . Toch voelde ik elke keer een angst bij me opkomen telkens Sven vertrok naar zijn werk . Het was onvoorspelbaar wanneer hij terug naar huis zou komen en wat moest ik de hele dag met een baby in huis gaan doen ?
Ik was niet het type mama dat met de buggy elke dag een ommetje ging maken en contacte legde met andere mama's. Ik sloot me elke dag op in huis en kon enkel maar hopen dat de avond snel zou aanbreken . Vriendinnen en kennissen hadden we nauwelijks of nog niet .Mijn leefwereld was beperkt tot het moederschap en het huishouden alleen. Ik voelde me gevangen in een gouden kooi.
De angsten bleven aanslepen. Elke gil die Maité maakte, stond ik aan haar bedje . 's morgens opende ik mijn ogen en kreeg ik hartkloppingen en ademhalingsproblemen.het bleek om een hyperventilatie-aanval te gaan. Op een dag, net toen Sven wou vertrekken naar zijn werk , smeekte ik hem op mijn blote knieën en met de tranen in de ogen, om thuis te blijven voor mij. Ik kon de eenzaamheid en vooral de onvoorspelbaarheid van zijn lange werk-uren niet langer aan . Hij keek me met een niet berijpende blik aan en antwoorde kort dat er brood op de plank moest komen . Na de zomer, zou hij minder uren moeten werken en meer tijd voor mij en de baby kunnen vrijmaken.
Het viel me op dat hij ook meer en meer begon te drinken . Natuurlijk , zat hij aan de bron . Elke dag dronk hij bier na de uren die hij had gewerkt om te ontstressen met zijn collega's . Het maakte me jaloers dat hij wel een sociaal leven had en zomaar in en uit het ouderschap kon stappen en ik niet .
Natuurlijk nam ik soms wel het openbaar vervoer met een veel te grote buggy die je amper de bus op kreeg, richting het café waar hij werkte . Toch vroeg het telkens enorm veel energie van mij om die stap naar buiten te zetten . Ik kon het trouwens ook niet maken vond ik van mezelf om alle dagen met een baby op café te zitten tussen half dronken mensen die de ene sigaret na de andere opstaken . Nee het was mijn taak om Maité zo goed en veilig mogelijk groot te brengen .
Ik begon meer en meer na te denken om zelf te gaan werken . Maité was nu 4 maanden oud en zou naar een kleinschalige crèche in de buurt kunnen gaan . Het idee dat iemand anders elk lachje , elke lieve blik , elke mijlpaal van haar zou gaan meemaken, maakte me Verdrietig . Langs de andere kant, zou gaan werken wel betekenen dat ik terug meer sociaal contact had met andere mensen en ik beetje bij beetje wat meer structuur kon opbouwen in mijn leven .
Met een klein en bang hart, nam ik een job aan als kassierster in een groot warenhuis en schreef ik Maité in bij de crèche. Het waren lange dagen dat ik werkte, want uiteraard nam ik een fulltime job aan . Part-time was niet aan mij besteed , voor dat geld kon ik evengoed thuisblijven dacht ik toen .
De eerste maanden op mijn nieuwe werk, gingen redelijk goed. Alles was nog nieuw en leuk ,zodanig dat het me geen enkele moeite kostte om de nieuwe routine in mijn leven gewoon te worden . Ook financieel Scheelde het een hele hoop .
Toch mistte ik Maité verschrikkelijk en vond ik mezelf niet langer een goede moeder . Elke keer ik haar naar de crèche bracht en Maité begon te huilen, brak mijn hart.
Fulltime werken en dan nog een heel huishouden perfect willen doen plus een perfecte mama willen zijn , het kostte me ontzettend veel energie . Energie die ik bovendien niet eens had. Toch wou ik nergens op inkrimpen . Het woordje me-time of ontspanning , was het enigste wat ik aan me voorbij liet gaan .
Na ongeveer 9 maanden op mijn nieuwe werk, was ik helemaal uitgeblust. De klieren in mijn keel Zwelde telkens op door de oververmoeidheid en het uitte zich in constant ziek worden . Ook mijn relatie met Sven kwam onder druk te staan . Zijn drank-gewoontes , maakte dat we telkens in ruzie belandde . Ik wist dat het zo niet verder kon, ook voor Maité niet . Dus besloot ik na 9 maanden te stoppen met mijn werk als kassierster en me terug te richten op het moederschap.
Een tijdlang ging het weer beter . Sven en ik plande zelfs een reisje naar Spanje met het vliegtuig. Het zou de eerste vliegreis worden voor Maité ,wat het natuurlijk allemaal extra spannend maakte .
Rond diezelfde periode en op de leeftijd dat Maité 15 maanden oud was, kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Ik vond het geweldig dat er een nieuw leven in mijn buik groeide en dat er een speelkameraadje voor ons prinsesje zou komen . Ook Sven keek uit naar het nieuwe leventje dat op komst was. Het zou zijn eerste biologische kindje worden .
Ik was nu 20 jaar oud en de bevaldatum was uitgerekend voor in april . Ondanks de ups en downs in de relatie met Sven , mijn angsten en onzekerheden en de moeilijkheden om werk en gezinsleven te kunnen combineren , zag ik het leven redelijk rooskleurig in. Kindjes betekende voor mij het mooiste wat er op de wereld bestond . Hun puurheid en vooral bewondering voor alles in de wereld, deden me smelten en me vooral voelen dat ik leefde . Nog steeds was het mijn voornaamste doel om een goede mama te worden. Ik wou later kinderen die met een positieve blik op hun jeugd konden terugblikken en vooral een goede band met ons hadden opgebouwd. Dat laatste was iets wat ikzelf ontzettend hard mistte .
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
Maité groeide als kool. Ik genoot van elk moment en elke mijlpaal die ze maakte in haar jonge leventje. Toch bracht het contact en de liefde die ik voelde voor haar,me vaak terug naar mijn eigen jeugd. Het maakte dat ik me nog meer vragen stelde over de opvoeding die ik zelf had gekregen en de gevolgen die ik eraan had overgehouden .
Er kwam een moment dat ik merkte dat Sven en ik het financieel steeds moeilijker kregen . Er moest een oplossing komen zodat we toch alle rekeningen konden blijven betalen . Ook Maité werd door ons overstelpt met cadeautjes en de meest schattige kleertjes en ik vond dat deze levensstijl , die eigenlijk boven onze stand was, aangehouden moest blijven .
Sven vond algauw werk als chef-kok in een cafeetje in Antwerpen . Het was net zomer en de meest drukke periode in de horeca . Het maakte dat hij lange uren van huis weg was en ik dus alleen in stond voor de zorg over Maité.
De eerste dagen ging dit redelijk goed. Ik stortte me als een ware huisvrouw op mijn huishouden en sliep op de uren dat Maité een dutje moest doen . Toch voelde ik elke keer een angst bij me opkomen telkens Sven vertrok naar zijn werk . Het was onvoorspelbaar wanneer hij terug naar huis zou komen en wat moest ik de hele dag met een baby in huis gaan doen ?
Ik was niet het type mama dat met de buggy elke dag een ommetje ging maken en contacte legde met andere mama's. Ik sloot me elke dag op in huis en kon enkel maar hopen dat de avond snel zou aanbreken . Vriendinnen en kennissen hadden we nauwelijks of nog niet .Mijn leefwereld was beperkt tot het moederschap en het huishouden alleen. Ik voelde me gevangen in een gouden kooi.
De angsten bleven aanslepen. Elke gil die Maité maakte, stond ik aan haar bedje . 's morgens opende ik mijn ogen en kreeg ik hartkloppingen en ademhalingsproblemen.het bleek om een hyperventilatie-aanval te gaan. Op een dag, net toen Sven wou vertrekken naar zijn werk , smeekte ik hem op mijn blote knieën en met de tranen in de ogen, om thuis te blijven voor mij. Ik kon de eenzaamheid en vooral de onvoorspelbaarheid van zijn lange werk-uren niet langer aan . Hij keek me met een niet berijpende blik aan en antwoorde kort dat er brood op de plank moest komen . Na de zomer, zou hij minder uren moeten werken en meer tijd voor mij en de baby kunnen vrijmaken.
Het viel me op dat hij ook meer en meer begon te drinken . Natuurlijk , zat hij aan de bron . Elke dag dronk hij bier na de uren die hij had gewerkt om te ontstressen met zijn collega's . Het maakte me jaloers dat hij wel een sociaal leven had en zomaar in en uit het ouderschap kon stappen en ik niet .
Natuurlijk nam ik soms wel het openbaar vervoer met een veel te grote buggy die je amper de bus op kreeg, richting het café waar hij werkte . Toch vroeg het telkens enorm veel energie van mij om die stap naar buiten te zetten . Ik kon het trouwens ook niet maken vond ik van mezelf om alle dagen met een baby op café te zitten tussen half dronken mensen die de ene sigaret na de andere opstaken . Nee het was mijn taak om Maité zo goed en veilig mogelijk groot te brengen .
Ik begon meer en meer na te denken om zelf te gaan werken . Maité was nu 4 maanden oud en zou naar een kleinschalige crèche in de buurt kunnen gaan . Het idee dat iemand anders elk lachje , elke lieve blik , elke mijlpaal van haar zou gaan meemaken, maakte me Verdrietig . Langs de andere kant, zou gaan werken wel betekenen dat ik terug meer sociaal contact had met andere mensen en ik beetje bij beetje wat meer structuur kon opbouwen in mijn leven .
Met een klein en bang hart, nam ik een job aan als kassierster in een groot warenhuis en schreef ik Maité in bij de crèche. Het waren lange dagen dat ik werkte, want uiteraard nam ik een fulltime job aan . Part-time was niet aan mij besteed , voor dat geld kon ik evengoed thuisblijven dacht ik toen .
De eerste maanden op mijn nieuwe werk, gingen redelijk goed. Alles was nog nieuw en leuk ,zodanig dat het me geen enkele moeite kostte om de nieuwe routine in mijn leven gewoon te worden . Ook financieel Scheelde het een hele hoop .
Toch mistte ik Maité verschrikkelijk en vond ik mezelf niet langer een goede moeder . Elke keer ik haar naar de crèche bracht en Maité begon te huilen, brak mijn hart.
Fulltime werken en dan nog een heel huishouden perfect willen doen plus een perfecte mama willen zijn , het kostte me ontzettend veel energie . Energie die ik bovendien niet eens had. Toch wou ik nergens op inkrimpen . Het woordje me-time of ontspanning , was het enigste wat ik aan me voorbij liet gaan .
Na ongeveer 9 maanden op mijn nieuwe werk, was ik helemaal uitgeblust. De klieren in mijn keel Zwelde telkens op door de oververmoeidheid en het uitte zich in constant ziek worden . Ook mijn relatie met Sven kwam onder druk te staan . Zijn drank-gewoontes , maakte dat we telkens in ruzie belandde . Ik wist dat het zo niet verder kon, ook voor Maité niet . Dus besloot ik na 9 maanden te stoppen met mijn werk als kassierster en me terug te richten op het moederschap.
Een tijdlang ging het weer beter . Sven en ik plande zelfs een reisje naar Spanje met het vliegtuig. Het zou de eerste vliegreis worden voor Maité ,wat het natuurlijk allemaal extra spannend maakte .
Rond diezelfde periode en op de leeftijd dat Maité 15 maanden oud was, kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Ik vond het geweldig dat er een nieuw leven in mijn buik groeide en dat er een speelkameraadje voor ons prinsesje zou komen . Ook Sven keek uit naar het nieuwe leventje dat op komst was. Het zou zijn eerste biologische kindje worden .
Ik was nu 20 jaar oud en de bevaldatum was uitgerekend voor in april . Ondanks de ups en downs in de relatie met Sven , mijn angsten en onzekerheden en de moeilijkheden om werk en gezinsleven te kunnen combineren , zag ik het leven redelijk rooskleurig in. Kindjes betekende voor mij het mooiste wat er op de wereld bestond . Hun puurheid en vooral bewondering voor alles in de wereld, deden me smelten en me vooral voelen dat ik leefde . Nog steeds was het mijn voornaamste doel om een goede mama te worden. Ik wou later kinderen die met een positieve blik op hun jeugd konden terugblikken en vooral een goede band met ons hadden opgebouwd. Dat laatste was iets wat ikzelf ontzettend hard mistte .
Wordt vervolgd
