Ik stond allesbehalve achter een collocatie , maar het had niet veel zin om tegen te pruttelen . De rechtbank en mijn familie hadden deze beslissing genomen en zo waren ze van het probleem , ik dus , vanaf .
Ik kwam op een afdeling terecht in Zoersel met de naam "Tweesprong". De naam was best toepasselijk op mijn levensloop aangezien ik totaal geen blijf meer wist met mezelf en al helemaal niet welk pad ik moest bewandelen .
Een collocatie werd enkel toegepast in uiterste noodzaak en als je een bedreiging vormde voor jezelf en/of je omgeving .
40 dagen moest ik zien te overbruggen . Ik zou liegen als ik zou vertellen dat een 2de ontsnappingspoging niet door mijn hoofd was gegaan . Maar mijn energie was tot diep onder het nulpunt gezakt.
De gesloten afdeling leek in niets op die van Mortsel . Deze afdeling was groter en voor zover ik kon opmerken , zag ik geen mensen met een psychose of een andere opvallende problematiek rondlopen.
Mijn kamer moest ik ook hier met 4 mensen delen die allemaal een stuk ouder waren dan mij .
De eerste week had ik nog geen therapie-shema en was bedoeld om tot rust te komen . Ik hield me zo afzijdig mogelijk van iedereen en spendeerde het merendeel van mijn tijd met slapen .
De eindeloze vermoeidheid was nogmaals opgedoken . Ik sliep soms wel 16 uur aan één stuk door. Ook eten deed ik nog amper . Ik was mentaal helemaal opgebrand . Het was zelfs zo ver gekomen dat de verpleging me moest komen wekken om te eten of om te drinken. Slaap was mijn beste vriend geworden en bracht me van de ene intense droom naar de andere .
Een aantal keren werd ik wakker en was mijn arm voor een paar minuten verlamd . Ik schoot helemaal in paniek en schudde er hevig mee om de bloedsomloop terug te laten doorstromen .
Op het ergste van mijn depressie, woog ik nog slechts 46 kg . Ik smeekte mijn behandelende psychiater om me het antidepresiva " Prozac" voor te schrijven . Mijn moeder had dit indertijd ook genomen en had me verteld dat ze er een hele dag vrolijk van rondliep.
Die gedachte alleen al, gaf me weer een beetje hoop . Het gevoel "gelukzaligheid " , had ik al in geen tijden meer gevoeld en aangezien slaap me ook niet verder kon helpen, werd er beslist om de medicatie op te starten .
Naïef en ongeduldig als ik was , verwachtte ik dat de inname van 1 pilletje al direct het nodige effect op mij ging hebben . Mijn hoop werd al gauw met de grond gelijk gemaakt toen de psychiater me zei dat de eerste effecten van een antidepresiva pas na 3 weken voelbaar zouden zijn .
Overdag vervulde ik mijn uren dus met slapen . De nachten overbrugde ik met het lezen van psycho-analytische boeken en ook filosofische lectuur over Nostradamus, Plato, Socrates en Nietzsche.
In die boeken , probeerde ik een antwoord te vinden op al mijn existentiële vragen waar ik mee worstelde. Ik voelde me verbonden met mensen die een eenzaam bestaan hadden geleden en filosofeerde over het leven .
Na een week rust , was het tijd om deel te nemen aan de verplichtte therapieën . Beeldende therapie kwam aan bod , maar ook het koken in groep en individuele gesprekken met een vaste psychologe .
Weer moest ik mijn verhaal voor de zoveelste keer vertellen aan iemand die ik niet kende . Ik kon elk detail dat ik me herinnerde op een emotieloze manier vertellen , net alsof het werd afgespeeld via een bandrecorder . Mijn emoties waren afgesloten van de werkelijkheid en waren enkel maar voelbaar en zichtbaar voor mezelf .
Tussen de therapieën door, moest ik allerlei psychische testen afleggen. Zo werd er een intelligentie test afgenomen en een vlekkentest , ook wel de Rorschachtest genoemd , dit is een test waarbij je via inktvlekken moet vertellen wat je erin ziet , werd gedaan . Het bezorgde me de nodige stress allemaal omdat ik het zag als presteren , iets wat uiteindelijk maar een moment-opname was . Ik begreep ook niet goed waarom men net nu in het diepste van mijn depressie een intelligentie test deed aangezien mijn concentratie beneden alle peil lag.
Achter de resultaten moest ik zelf vragen na een aantal weken . Gelukkig bleek met mijn intelligentie op zich niets mis te zijn. Ik had een score van 120 , wat betekende dat ik een normale begaafdheid bezat . Enkel een diagnose voor mijn gedragingen en angsten , bleef uit .
Op een dag kwam mijn Oma op bezoek . Ze had een klein foldertje in haar handen dat ze aan me liet zien . "Dit moet je eens lezen , het lijkt sprekend op jou !" Antwoorde ze . Op het foldertje stond in grote letters het woord "Borderline" te lezen . Toen ik de tekst overliep en de herkenningspunten las , kon ik niet anders dan verbaasd kijken naar mijn oma .
Had zij zojuist het antwoord op de vraag waar ik al jaren mee kampte in de vorm van een folder gegeven aan me ? Nieuwsgierig maakte ik diezelfde dag nog een afspraak met mijn psychologe en overhandigde haar het foldertje . "Is dit wat er mis is met mij ? " vroeg ik ongeduldig.
Ze las vluchtig de in het vet gedrukte letters plus de herkenningspunten en knikte instemmend . De diagnose bezorgde me een overweldigend gevoel van opluchting. Het was een bewijs dat ik niet volledig geschift was zonder enige reden en dat er misschien wel een oplossing bestond om met mijn heftige emoties en gedragingen om te gaan .
Alle herkenningspunten die in de folder stonden , gaande van :
Verlatingsangst, impulsief gedrag, zwart-wit denken, stemmingswisselingen , gevoel van leegte, zelfverminking, suïcidale neigingen ,dissociatie en instabiele relaties ,
Ze waren allemaal van toepassing op mij . Het was net alsof iemand een korte maar volledige beschrijving had gemaakt van mij als persoon . Het voelde beangstigend correct en bevrijdend op hetzelfde moment.
Mijn eerste vraag aan mijn psychologe was of ik er op de ene of andere manier vanaf kon geraken van deze diagnose .
Ze antwoordde dat borderline een persoonlijkheidsproblematiek was waarmee je moest leren leven . Enkel bepaalde therapie-vormen, konden de harde kantjes ervan doen verminderen. Mijn teleurstelling was zichtbaar . Het was dus niet iets waar je met bepaalde medicatie of eventuele korte gesprekken zomaar vanaf kon geraken .
Zo oneerlijk leek het me allemaal . Het was nog niet heftig en erg genoeg om een turbulent verleden te hebben gehad , nu moest ik ook nog eens leren leven met de gevolgen .
Toch was ik bereid om er alles voor te doen om dit mentale monster te bestrijden !
Wordt vervolgd ...
In Zoersel , spendeerde ik mijn tijd maar met 2 dingen , namelijk slapen en lezen .
Ook tijdens mijn rookpauzes , zat ik met mijn neus verdiept in de boeken. Al gauw leerde ik iemand kennen die mijn interesses voor filosofie ook koesterde . Zijn naam was Geert . Het was een man van rond de 34 jaar oud . Ook hij was opgenomen op de afdeling 2-sprong. Veel vertelde we niet over ons verleden tegenover elkaar , maar we voelde ergens dat we zielsverwanten waren vanwege ons heftige verleden .
Geert was een geleerd persoon uit Leuven , maar vanwege een depressie en een drankprobleem was hij op Tweesprong terecht gekomen. Door de vele vrije momenten die we samen spendeerde , ontstond er een speciale band tussen ons . De begeleiding op Tweesprong , kreeg al snel in de gaten dat er meer tussen ons was dan enkel een goede gesprekspartner .
Omdat ik me tegenover niet veel mensen openstelde, werd Geert de enige persoon tegen wie ik wel beetje bij beetje mijn verhaal deed . Ik vertelde over de vele existentiële vragen die ik had over het leven en de obsessieve wens om een kind te hebben. Ik wou een doel hebben in het leven . Een doel dat ervoor zou zorgen dat ik voor het leven zou kiezen en al de liefde die ik in mij droeg, zou kunnen geven aan een kind van mezelf.
Ik mistte vooral iemand die ik zou kunnen liefhebben , zonder meer .
Geert begreep mijn wens , maar benadrukte dat hij zelf nog niet klaar was voor het vaderschap . Hij wou namelijk eerst zijn leven helemaal terug op orde hebben .
Aangezien ik nog steeds minderjarig was en bovendien ook nog eens gecolloceerd, had de begeleiding van Tweesprong , de volledige Verantwoordelijkheid over mij .
Het laatste wat ze wouden , was een mogelijke zwangerschap van iemand die minderjarig was, op hun afdeling.
Uit de inktvlekkentest , was mijn kinderwens heel uitdrukkelijk naar boven gekomen. In elke vlek zag ik wel een embryo of een moeder-kind afbeelding waardoor men de link naar mijn obsessieve wens al gauw hadden gelegd.
Toen ik met Geert een tijdje op Tweesprong verbleef en de 40 dagen om waren , was er de mogelijkheid om tijdens het weekend naar mijn oma te kunnen gaan . Mijn opname was nu op basis van vrije wil er was enkel maar 1 voorwaarde aan verbonden .
Ik mocht enkel op weekend gaan met Geert , als ik een hormonaal staafje in mijn arm liet plaatsen. Zo'n staafje zou ervoor zorgen dat ik gedurende 3 jaar geen kans had op een zwangerschap.
Ik baalde enorm van deze opgelegde regel. Maar het was de enige kans om met Geert even weg te kunnen zijn van het ziekenhuis . Na veel tegengepreutel, stemde ik uiteindelijk toe .
Het staafje zou door een gynaecoloog van het ziekenhuis zorgvuldig geplaatst worden in mijn onderarm . Het was amper 5 cm groot en ik zou er zo goed als niets van voelen . Al gauw werd er een afspraak gemaakt en werd het staafje in mijn onderarm gestoken .
Eindelijk mocht ik met Geert buiten de afdeling Tweesprong tijd spenderen . We waren nu al ruim 3 maanden samen en het leek allemaal erg goed te gaan tussen ons .
Ook mijn Oma vond Geert een hele lieve en behulpzame man . Het was voor mij belangrijk dat mijn Oma haar goedkeuring gaf over onze relatie. Zij was namelijk één van de weinige personen die er altijd voor me was geweest en me steunde door dik en dun .
Toen Geert en ik 4 maanden samen waren , ging het bergaf met me . De therapie-gesprekken, brachten veel herinneringen en pijn naar boven waardoor de zelfmoordgedachten steeds vaker de kop opstaken .
Ik spaarde mijn dagelijkse medicatie op , zodat ik een heleboel pillen in mijn bezit had. Die pillen waren bedoeld als "veilig" alternatief voor het moment dat ik 100% zeker was dat de dood de enige echte oplossing was voor mijn pijn . Het zou een zekerheid bieden om er zelf voor te kunnen kiezen alles te eindigen wanneer ik het wou.
Het enige wat me nog voor dit leven liet kiezen , was een kind van mezelf . Een kind dat ik al de liefde zou kunnen geven die ik zelf had moeten missen . Het zou onbewust ook een manier zijn , om aan mijn ouders te laten zien wat de echte belangrijke dingen voor een kind zijn, namelijk niet geld en luxe , maar liefde en aandacht !
Ik maakte een deal met mezelf , een soort van pact met de duivel . Als ik niet voor mijn 18de verjaardag zwanger zou zijn , zou ik al de medicatie die ik verzameld had en nog steeds verzamelde , innemen om zo een einde te maken aan alles.
De pijn die ik voelde, de vele littekens op mijn armen , de tranen die ik had gelaten vanwege een onvindbaar gemis , het had me getekend voor het leven .
Ik wou geen volwassene worden zoals mijn ouders . Volwassen worden betekende voor mij , saai en onbetrouwbaar worden . Niet meer puur en oprecht , niet meer geloven in fantasieën en dromen . Zo iemand wou ik absoluut niet worden .
Op een dag , had ik een scalpel weten te bemachtigen die ik verstopte in mijn toilettas . Ik zou het staafje er eigenhandig uitsnijden en zo mijn kans op een zwangerschap vergroten .
Ik deed de deur van de badkamer op slot en zette het mes tegen mijn arm. Met mijn vingertoppen, kon ik exact voelen waar het staafje zich bevond . Als ik een snee net aan de bovenkant van het staafje zou zetten en een snee net eronder , kon ik het er misschien met een beetje geluk eigenhandig uitduwen bedacht ik me .
Met mijn aansteker verhitte ik de scalpel. Op deze manier zou het gedesinfecteerd worden had ik ergens eens gelezen. Van zodra het mes was afgekoeld , zette ik een diepe snede net onder het staafje . Het mes was vlijmscherp waardoor ik direct het bloed langs mijn arm zag lopen .
Gedreven door adrenaline , voelde ik de scherpe pijn amper of niet . Het zou allemaal erg snel moeten gaan , zodat de begeleiding geen argwaan kreeg van mijn afwezigheid .
Ik zette algauw de tweede snede. Weer liep het bloed langs mijn arm en drupte op de grond . Met mijn duim duwde ik op de achterkant van het staafje waardoor het hopelijk langs een snede eruit ging komen .
Mijn verbazing was groot toen ik een blauw omhulsel uit mijn onderarm zag komen. Mijn hart klopte letterlijk in mijn keel . Vlug trok ik het staafje eruit met een pincet en liet het vallen op de grond.
Tranen van opluchting liepen langs mijn wangen . Het was me gelukt ! Met een washandje verzorgde ik de 2 wondes en knelde ze af met een windel . Daarna deed ik een proper t-shirt aan met lange mouwen en maakte de badkamervloer weer proper .
Ik begaf me naar de eetzaal en deed alsof er niets aan de hand was . Toch was het een fantastisch gevoel om te weten dat ik nu vruchtbaar zou zijn en mogelijks snel mama kon worden .
Wordt vervolgd ....
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
