Met de twijfel en angst in mijn hart, begon ik aan mijn opname in Mortsel. Ik kwam terecht op de afdeling "Mozaïek", waar ik er voor koos, de eerste 6 maanden residentieel te verblijven. Ik kon nog steeds de drukte van voltijds thuis-zijn niet aan. Zelfs na een weekend thuis bij Ronny en de kinderen te hebben verbleven tijdens mijn opname in Duffel, kwam ik volledig uitgeput en leeg weer de afdeling binnen. Algauw leerde ik er in de eerste weken allerlei nieuwe mensen kennen. Mensen die net zoals ik, het moeilijk hadden om in de drukte van de maatschappij te kunnen functioneren en die vochten tegen de demonen uit hun verleden. De eerste week mocht ik er vooral tot rust komen en alles observeren. Het verplicht 's ochtends aan tafel zitten en ontbijten in groep, vond ik het allermoeilijkst. Goed voor mezelf zorgen was dan ook één van mijn eerste werkpuntjes. Na enige tijd werd er door het Team op Mozaiek en de psycholoog , beslist dat groepstherapie het beste bij mij aansloot. Ik was het hier absoluut niet mee eens en kon niet begrijpen wat de meerwaarde van een groep voor mij kon betekenen of ik ook enigszins maar voor hen. Liefst van al had ik één op één gesprekken. Op deze manier kon ik de persoon die voor me zat voldoende in de gaten houden en inschatten wat zijn of haar oordeel over mij was. Met een groep was hier geen beginnen aan. Ik kon onmogelijk 6 of 8 mensen tegelijkertijd lezen en proberen in te schatten wat ze van mij dachten of verwachtte. Met enige tegenzin, stemde ik toe om mee te gaan in het advies dat men mij had voorgesteld. Mijn groep bestond uit 6 mensen , zowel mannen als vrouwen van uiteenlopende leeftijden. Het voelde onwennig en bedreigend om in een notendop aan deze mensen uit te leggen wie ik was en waarvoor ik kwam. Toch deed ik wat er van me verwacht werd en vertelde ik emotieloos over mijn zoektocht naar moederliefde en over het verloop van mijn depressie. Na de vele therapievormen die werden aangeboden, koos ik ervoor om me vooral af te zonderen van de groep . Enkel tijdens de verplichte praatsessies , konden deze mensen een beetje van mijn eigenheid te zien krijgen. Op een gegeven moment, was het een aantal van de groepsleden dan ook opgevallen dat ik niet vaak bij hen aanwezig was en werd hier tijdens een groep-sessie over gesproken. Het was net alsof ik een spiegel naar voren geschoven kreeg, waar ik mijn doen en laten in kreeg te zien. Het duurde meer dan een half jaar vooraleer ik de moed vond om met gevoel over mijn verleden te vertellen en mijn tranen de vrije loop te kunnen laten. Vreemd was het om te ontdekken dat deze mensen me niet afwezen of ook maar enig oordeel over me hadden. Na enkele succeservaringen, liet ik stelselmatig wat meer van mezelf zien, al was ik nog steeds erg op mijn hoede voor ook maar het kleinste teken van afwijzing.
Tijdens de beeldende therapie , waarin het uiten van je eigen gevoel centraal stond, leerde ik om terug een beetje voldoening en energie te krijgen. Ik vond het raar om toe te moeten geven dat het vele slapen, me niet de nodige energie gaf, maar juist wel het toelaten van mensen in mijn gevoelswereld. Ik begreep er niets meer van . De eerste tranen die ik liet in het bijzijn van mijn groep, waren onwennig. Ik had het idee om op elk moment uitgelachen te kunnen worden of nog dieper met de grond gelijk gemaakt te worden. Deze vooroordelen van mij bleven uit. Integendeel , mensen begonnen mee te praten over wat mijn gevoel met hen deed en waaraan ze dit konden linken uit hun eigen verleden.
Dit proces werd het mentaliseren genoemd. Kortweg het gedrag van jezelf en anderen begrijpen door ze te koppelen aan overtuigingen, gevoelens, gedachten en wensen. Je kunnen voorstellen wat anderen van je zouden kunnen denken of voelen , maar ook begrijpen dat deze overtuigingen anders kunnen zijn dan degene die je zelf hebt. De bedoeling ervan was, dat je van binnenuit naar andere leert kijken en van buitenaf naar jezelf om zo sociale relaties en contacten beter aan te kunnen gaan en uiteraard jezelf en de ander ook beter te begrijpen. Vanwege een traumatiserend verleden, had ik verschillende overtuigingen en vooroordelen opgedaan. Deze zorgde ervoor dat ik me van zowat alles en iedereen distantieerde. Ik was ervan overtuigd dat ik niemand nodig had in het leven en dat ik mijn eigen boontjes best zelf kon doppen. Met deze zienswijze, had ik mezelf, uit veiligheidsoverwegingen, zodanig geïsoleerd, dat er nog maar weinig kwaliteit van leven overbleef. Het kostte me ettelijke maanden en zelfs jaren om nieuwe ervaringen op te doen die mijn oude overtuigingen een halt konden toeroepen.
Mijn eerste 6 maanden intern op de afdeling , verliepen redelijk goed. Ik voelde me in een veilige omgeving waar ik in kleine stapjes leerde om terug in contact te staan met mijn gevoel. De jaren voor mijn opnames, had ik ongewild mijn gevoel volledig uitgeschakeld. Dit was een gemakkelijke manier om me te focussen op mijn huishouden en te vluchten in mijn eigen belevingswereldje. Spijtig genoeg was mijn mentale gezondheid het hier niet mee eens. Ik had jaren op deze manier kunnen verder leven, was het niet dat ik verzeild was geraakt in een postnatale depressie. Het moeilijke aan heel mijn proces, was dat eerst alle negatieve emoties doorvoeld moesten worden, vooraleer het positieve zich er kon bijvoegen. Dit maakte dat ik erg prikkelbaar werd en mezelf door de dagen en weken sleepte. Toen ook Dennis weer van zich liet horen en wou afspreken, zag ik een kans om terug een beetje van dat positieve gevoel binnen te laten.De spanning, het kunnen lachen en spelen met elkaar, het waren deze dingen die ik vooral erg mistte. En ook al wou ik deze gevoelens maar al te graag met mijn gezin kunnen ervaren, op de één of andere manier, slaagde ik hier maar niet in.
De gedachte dat ik met Dennis een gelukkiger leven zou kunnen leiden, werd steeds voelbaarder. Het schuldgevoel waarmee ik achteraf bleef zitten wanneer Dennis op bezoek kwam, was zodanig verwarrend en pijnlijk, dat ik besloot Ronny de waarheid te vertellen. Impulsief vertelde ik dit nieuws aan hem tijdens een ruzie die tussen ons was ontstaan. Vooraleer ik het goed en wel besefte, waren de woorden al uit mijn mond gekomen : Ik heb een relatie met een ander! Eventjes bleef hetmuisstil aan de andere kant van de lijn, je kon een speld horen vallen. Kort daarop volgde er een wervelwind aan verwijten en dreigementen van Ronny's kant. Ik kon niet geloven dat ik zonet alles wat me lief was, zo op de richel had gezet. Gevoelens van angst en verdriet over wat zou komen, overmande me de eerstkomende uren en dagen.
Gelukkig kon ik terecht bij het verplegend personeel. 7 maanden van stilzwijgen over de relatie met Dennis, kwamen plotseling aan het licht. Opgelucht en bang tegelijkertijd , verteld ik wat me al die maanden had bezig gehouden. Ondanks het feit dat ik Ronny nog steeds heel graag zag, wist ik dat hij vanuit zijn eigen verleden ook erg impulsief kon reageren. Dat de kinderen hier het slachtoffer van zouden worden, was iets wat ik helemaal niet wou, maar ook niet meer in de hand had aangezien ik nog in opname was. Liefst van al, had ik dit alles met Ronny op een volwassen manier willen uitpraten en misschien zelfs ook goedmaken, maar zijn kwaadheid en teleurstelling in mij, maakte dit onmogelijk. Ronny verhinderde me de eerstvolgende 3 weken, dat ik de kinderen te zien kreeg. Ik was kapot van verdriet. Ik wou aan hen uitleggen wat er allemaal was gebeurd , waardoor mama een affaire was begonnen. Maar hoe graag ik het ook wou uitleggen, ik kreeg er geen kans toe. Hoe kon ik dit trouwens ook goedpraten ? Ik begreep zelf amper wat er allemaal was gebeurd en door mijn hoofd spookte. Het was net of mijn emoties de bovenhand hadden genomen en er van een remmingen of nadenken over de gevolgen, geen sprake meer was.
In een impulsieve bui, contacteerde ik Dennis en vroeg hem om mij te komen halen. Ik moest weg uit deze omgeving en mijn gedachten weer op een rijtje zien te krijgen. Maar hoe geliefd ik me ook voelde bij Dennis, het gemis aan de kinderen en aan Ronny was niet weg te denken. Bang voor wat de toekomst zou brengen, bang voor welke ruiten ik deze keer had ingeslagen, begon ik meer en meer te drinken. Bij Mozaïek, stelde men relatietherapie voor. Ik kon enkel maar hopen dat Ronny onze relatie nog een kans wou geven. Zijn voorwaarde waren bikkelhard . Het contact met Dennis moest abrupt beeïndigd worden en de zorg over de meisjes wou hij niet langer meer op zich nemen. Uit veiligheidsoverwegingen, besloot ik een tijdelijke oplossing te zoeken voor Maité en Ilana. De individuele begeleidster die aan huis kwam, had een plekje voor hen gevonden waar ze terecht konden. Dit was iets wat ik absoluut niet wou, maar zolang ik geen zekerheid had over hoe en wat met de toekomst en de vele ruzie's die er tussen Ronny en mij nog konden volgen, zag ik geen andere oplossing. Het brak mijn hart om de meisjes door mijn schuld weer op een plek te moeten onderbrengen waar ze niets of niemand kende. Weg uit hun vertrouwde omgeving , hun vrienden en kennissen. Ik voelde me de meest waardeloze moeder op aarde. Als ik geen affaire was begonnen en mijn emoties maar een beetje meer onder controle had gehad, was dit alles nooit gebeurd.
De relatie-therapie had , zoals ik had verwacht, niet het gewenste effect. Ronny's boosheid was het gespreksonderwerp , waardoor ik helemaal dichtklapte en van het idee was , dat ik deze molen aan verwijten verdiende. Ik kon het niet opbrengen om aan hem duidelijk te maken, wat mij ertoe gedreven had om een relatie met Dennis te beginnen. Wat had gemaakt, dat ik thuis niet de liefdevolle partner en moeder had kunnen zijn, ook al had ik niets liever willen zijn. Het was duidelijk dat we beide niet toe waren aan deze vorm van therapie . Hij omdat zijn boosheid overheerste en ik omdat ik niet uit mezelf durfde praten. Meermaals had ik willen schreeuwen tegen hem dat het voor mij zoveel veiliger en makkelijker was om iemand die niet emotioneel dicht bij me stond, lief te hebben dan iemand waarmee ik al 11 jaar samen was. Het had geen zin om ook maar iets van dat gevoel naar boven te brengen, simpelweg omdat er ook niet naar geluisterd werd of erger nog, dat mijn gevoel tegen me gebruikt kon worden .
De spanning tussen Ronny en mij was te snijden. Ik besloot na enige tijd om met Dennis volledig te breken en onze relatie nog een kans te geven. Ik wist dat het moeilijk ging worden, dat er strenge voorwaarden aan vast hingen en dat de kans dat deze misstap van mij , bij elke ruzie, weer naar boven zou worden gehaald. Toch was het de liefde voor mijn kinderen, voor Ronny en de vertrouwdheid die ik al die jaren had opgebouwd binnen mijn gezin, datgene wat maakte dat ik deze beslissing nam. Een moeilijke beslissing, aangezien ik niet zeker wist of mijn relatie met Ronny dit alles ooit nog te boven ging komen.
Na 8 maanden op Mozaïek te hebben verbleven, kwam het voor mij onverwachte verdict , dat ik niet langer therapie kon volgen bij hen. De reden ervoor was dat mijn emotionele problemen ,verhinderde dat ik nog kon mentaliseren in groep en hierdoor ook niet aan de verwerking van mijn verleden kon beginnen. Dit verdict kwam als een mokerslag in mijn gezicht. De kwaadheid en de teleurstelling die ik voelde , na 8 maanden mezelf bloot te hebben gegeven, ik kon het niet in woorden omschrijven. Dit betekende dat ik terug naar huis moest gaan met enkel een doorverwijzing naar een andere setting die dichter bij huis was. Terug naar huis waar alarmfase rood heerste en ik maar moest zien hoe me door de dagen en weken door te slepen. Liefst van al had ik op dat moment mezelf iets willen aandoen. Voor mij was het een teken dat ik niets of niemand ooit nog in vertrouwen kon nemen. Ik sloot mezelf terug op in mijn eigen vertrouwde wereldje waar niemand me ooit nog een haar kon krenken.
wordt vervolgd
Het was niet de meest ideale oplossing om na 3 jaar residentiële opname plotseling voltijds terug thuis te gaan wonen, maar toch had ik ergens de kracht weten vinden om me door de dagen heen te slepen zonder me constant op te sluiten of te vertoeven in een diepe slaap. Gemakkelijk was het allesbehalve. Mijn relatie met Ronny , een relatie van elf jaar samenzijn, was gedaald tot diep onder het vriespunt. Vele ruzie's en scheldpartijen, waren het gevolg van mijn vreemdgaan. Ik vond het dan ook normaal om deze venijnige woordenvloed te moeten ondergaan. Het was de tol die ik moest betalen om terug gelukkig en stabiel te staan binnen onze relatie.
Zo vaak als mogelijk was, bezocht ik de meisjes in de instelling waar ze verbleven. Ik was blij dat ze bespaard bleven van de vele ruzies die erop volgde. Op deze plek konden ze eventjes weer kind zijn , ten volle van contacten met andere kinderen genieten die bovendien ook allemaal uit een benarde situatie kwamen. Vooral Killian had het moeilijk met de onvoorspelbaarheid die er thuis heerste. Een gewone ruzie, kon al snel uitmonden in een onveilige situatie, waardoor hij het zijn plicht vond om tussen ons beide te komen staan. Amper 10 jaar oud was hij. Ik dacht onmiddellijk terug aan mijn eigen onveilige jeugd en de Parentificatie die daar had plaatsgevonden. Dit wou ik mijn kinderen besparen. Ik besloot om niet meer in te gaan op de verwijten die ik te horen kreeg en slikte al mijn woede in. Ondanks dat Ronny me had gesmeekt om terug te komen en me alles te vergeven, was het niet zo simpel om 24 op 24 in elkaars buurt te zijn. De thuisbegeleiding probeerde de gemoederen te bedaren en elk van ons te aanhoren. Een veiligheidsplan werd opgesteld, waar we zo goed als mogelijk, moesten proberen ons aan te houden. Het bleef een moeilijk en vooral moeizaam proces om open en eerlijk over mijn gevoelens te praten , om mijn eigen behoeftes aan te voelen en uit te spreken. Ik wist niet eens wat ik wou in het leven, wie ik was of wie ik überhaupt wou worden .
Net op het moment dat ik dacht terug een beetje structuur en stabiliteit in mijn leven te hebben gevonden, kreeg ik na 2 maanden thuis te hebben verbleven, een telefoontje van de afdeling Koraal in Zoersel. Er kon een intake gesprek plaatsvinden binnen een aanzienlijk korte periode. Eerlijk gezegd had ik meer dan genoeg van de psychiatrische doolhof die ik op 3 jaar tijd had doorlopen, maar anderzijds, was het ook een uitgesproken kans om minder thuis te zijn en me misschien terug te kunnen concentreren op de zoektocht naar werk. Ik plande een intake gesprek en wachtte geduldig af. Een kleine tweetal weken later, mocht ik dan eindelijk op gesprek komen. Uit dit gesprek moest blijken of ik in een reflectie groep , een ondersteunende groep of in een traject op maat groep terecht kwam. Er was ook een kleine kans dat ik zou worden doorgestuurd naar nog een andere afdeling, dit alles hing grotendeels af van het advies dat werd gegeven op de Teamvergadering die wekelijks plaatsvond. Ik probeerde zo goed als mogelijk de gehele situatie globaal te schetsen. Toen men mij vroeg wat mijn verwachtingen waren van de therapie, was dit een vraag waar ik maar moeizaam op kon antwoorden. Terug meedraaien in een maatschappij, mezelf ontdekken en leren kennen, verlost zijn van mijn eigen destructieve gedachtes , er was zoveel waar ik verandering in wou zien. Ik wist alleen niet waar ik juist moest beginnen. Bovendien was, door de negatieve ervaring die ik had ik meegemaakt op Mozaïek, mijn vertrouwen in zowat de gehele mensheid beschaamd . Maar wat had ik te verliezen ? Het was duidelijk dat ik op deze manier niet verder kon gaan . Alles wat ik op 3 jaar tijd had aangeleerd gekregen, was een peulenschil vergeleken met de ingebakken oude patronen waarmee ik worstelde. Eigenlijk kon ik enkel maar hopen , dat na de zoveelste vorm van therapie, deze het beste bij mij zou aansluiten en ook degelijk iets van verandering teweeg zou brengen.
Koraal was een afdeling gespecialiseerd in angst en depressie, waar zowel belevingsgerichte therapie als realiteitsgerichte therapie aangeboden werden. Als ik mocht starten, zou dit een traject worden van 18 maanden groepstherapie, waarbij ik 4 dagen per week telkens een aantal uren per dag aanwezig moest zijn. Er was geen sprake van een residentiële opname, 's avonds zou ik gewoon terug naar huis kunnen gaan en bij de kinderen kunnen zijn. Met gemengde gevoelens, beëindigde we ons gesprek en ging weer huiswaarts. Nieuwsgierig naar het advies dat zou besproken worden op de teamvergadering, wachtte ik geduldig af .
Mijn eerdere ervaring met groepstherapie was redelijk neutraal. Nog steeds kon ik de meerwaarde ervan niet inzien. Voorzichtig had ik geprobeerd op mozaïek om me open te stellen naar meerdere personen, maar door de abrupte beëindiging van het therapieprogramma, was voor mij alles en iedereen te wantrouwen. Als er ook maar een meerwaarde was geweest in de 8 maanden van mijn verblijf in Mortsel, wat er zeker ook is geweest, was deze meerwaarde,volledig overschaduwd door negativiteit. Er volgde een twee maanden lange schoolvakantie, waarin ik met man en macht probeerde om mezelf staande te houden. Obsessief onderhield ik mijn huishouden, schoenen plaatse ik netjes in een rijtje naast elkaar om na 10 minuten, wanneer de kinderen binnenkwamen en enthousiast hun schoenen uitdeden, net weer hetzelfde te doen. Ik meed elke vorm van contact met mensen en kwam amper nog buiten, enkel uitzonderlijk om boodschappen te gaan doen. Ik was dan ook blij toen het verlossende telefoontje kwam, dat ik mocht starten in de reflectiegroep op Koraal.
Een reflectiegroep bestond uit een groep van ongeveer 10 personen, zowel mannen als vrouwen. Hier werd uitgegaan van het contact met de ander en werken aan je eigenheid. Zowel zelfreflectie , introspectie als zelfonderzoek, vormde als het ware de drie pijlers waaruit deze therapie bestond. De bedoeling was om actief mee te werken, feedback te geven en te krijgen in de vele groepsgesprekken die er zouden plaatsvinden zodat er na een traject van ongeveer 18 maanden terug een perspectief kon zijn naar de toekomst. Met de ingesteldheid dat ik de ander helemaal niet nodig had en enkel maar op zoek was naar een geschikte job, besloot ik toch om het erop te wagen. Mijn vechtlust was er wel heel wat minder op geworden. Ik kon enkel maar hopen dat aan de brede waaier van therapie, er toch wel eentje bij mij zou aansluiten. Ik maakte met mezelf de afspraak dat dit de laatste strohalm was waar ik me nog enigzins aan wou vasthouden.
Het verschil van de werking tussen Mozaïek en Koraal, was vanaf het begin heel erg voelbaar. De groep waar ik in terecht kwam, leek in het begin eerder op een duiventil dan op een standvastige groep. Pas na een tweetal weken, had ik iedereen gezien en kon ik zo een deel van elk verhaal in elkaar puzzelen. Heel ander was het op Mozaïek, waar vanaf het begin, ik iedereen stelselmatig leerde kennen en niemand ontbrak. Zelfs ziekte moest met een doktersbriefje gewettigd worden en niet komen opdagen, was regelrecht uitgesloten. Ook de intensiviteit van het programma was anders. Waar ik in Mortsel met de groep, wekelijks urenlang in groep over het proces van 1 lid moest nadenken en we tientallen vragen moest beantwoorden, werd dit op koraal niet gedaan, of toch niet op papier. Het was werkelijk een hele ommezwaai en een totaal andere manier van werken, niet tegenstaande dat beide wel de ongeveer dezelfde therapie-vorm aanboden. Mijn eerste weken op Koraal waren erg vermoeiend. Ik dacht dan ook onmiddellijk dat er terug een achteruitgang was. Dit idee vertaalde zich in neerslachtigheid. De vele groep-sessies en verhalen van andere mensen, die elk vanuit een ander perspectief en andere achtergrond kwamen, kostte me aan energie. Uitgeput en in mezelf gekeerd, viel ik thuis uitgeput, in de zetel in slaap. Ronny begon zich de vraag te stellen of dit alles me wel vooruit zou helpen.
Het duurde dan ook niet lang vooraleer ik meer en meer ziek begon te melden gedurende de eerste weken. Ik vond, dat het tijd was om terug een beetje op mijn positieve te komen, tijd om weer wat bij te slapen en me af te zonderen ter bescherming van mezelf. Mijn onvoorspelbare afwezigheid, werd gauw merkbaar zowel bij de groep als bij de teamleden van mijn reflectiegroep. Niet veel tijd daarna, werd ik aangesproken op mijn afwezigheid. Mijn vluchtgedrag werd onder de loep genomen en besproken met me. Als ik ook enigszins wou herstellen van mijn depressie en wou werken aan mijn patronen, was dit niet de goede manier om ermee om te gaan. Eerst voelde ik me aangevallen , maar niet veel erna, begon de mallemolen in mijn hoofd weer op volle toeren te draaien. Men had gelijk, het was inderdaad niet de oplossing om van mijn problemen steeds maar weer weg te vluchten, telkens ik het moeilijk had. De angst om ook hier vroegtijdig te moeten afronden, zorgde ervoor dat ik het roer volledig omgooide en me actiever in begon te zetten.
Vele mensen kwamen en vertrokken weer. Ik was het gewend geraakt in de jaren van opnames, dat mensen opdoken, een deel van zichzelf lieten zien en weer vertrokken. Een gevoel van verlatenheid, omdat ook ik een klein beetje had blootgegeven over mezelf, maakte dat ik toch probeerde op een geringe emotionele afstand van de groep te blijven. Pas na een 6 tal maanden, had ik echt het gevoel een vaste groep te vormen met mensen die net als ik klaar waren voor een intensieve therapieprogramma. Veel praten deed ik niet. Angstvallig, probeerde ik vooral te luisteren en voorzichtig feedback te geven vanuit mijn eigen ervaring en belevingen. Dit was voor mij de eerste stap om een echt en hechter contact te hebben met mensen. Ik probeerde met een goede intentie mensen te helpen of andere inzichten te geven, maar vroeg hier zeker niets voor terug. Bang was ik om afgewezen te worden of veroordeeld op mijn eigen verhaal en gevoelens. Mijn individuele begeleidster was een vrouw die jonger was als ik. Met haar kon ik in een één op één contact, makkelijker tot een gesprek komen. Nog steeds vertelde ik emotieloos over de meest uiteenlopende onderwerpen uit mijn verleden. Toen deze vrouw, een andere functie aangeboden kreeg, en zij hierdoor niet meer mijn individuele begeleidster kon zijn, was ik opgelucht, dat het niet tot een hechter contact was gekomen.
Enkele weken later, kreeg ik dan ook een andere individuele begeleider toegewezen. Deze keer was een man genaamd Jan, die ook ongeveer dezelfde leeftijd had als mij. Als ik het al moeilijk vond om me open te stellen tegenover een vrouw, was het bijna onmogelijk om dit te kunnen bereiken bij een man. Mijn verleden met mannen was niet bepaald over rozen gegaan, en het wantrouwen dat ik had gecreëerd in mannen, was niet bepaald wat je noemt rooskleurig. Jan kreeg van mij niet het oordeel van de twijfel. Het zou zowel voor hem als voor mij een hele opgave worden om deze band op te bouwen tot iets wat je constructief kan noemen. De vele therapievormen waren erg bekend voor me. Beeldende therapie was mijn favoriet. Dichter tot mijn gevoel komen bij het uitwerken van iets wat voor mij quasi perfect moest zijn, gaf me het meeste voldoening. Maar een beeldende groepsopdracht , was een ander paar mouwen. Ik probeerde vooral om erbij te horen en niets verkeerd te doen. Deze vorm van please-gedrag, leidde het minst tot conflicten en toonde ook minder van mijn eigenheid. Toch had ik er zowaar een hekel aan om . Liefst van al had ik gillend het lokaal willen uitlopen en me willen afzonderen in een kamertje alleen.
Na een jaar op Koraal, besefte ik dat er nog niet veel verandering was gekomen. De angst om na anderhalf jaar net even ver te zijn geëindigd als ik was gestart, laaide hoog op. Ik wist dat er een manier bestond waardoor ik me op m'n kwetsbaarste kon voelen en dit zo kon doortrekken naar mijn aanwezigheid in groep, maar het was maar de vraag of deze manier de goede was en tot enig resultaat zou leiden. Voorzichtig besprak ik mijn idee met Jan.
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
