Wat had ik verkeerd gedaan? Was het mijn schuld dat ik een kindje met autisme op de wereld had gezet? Voor mij maakte het niet uit , ik aanzag Killian niet als een wandelende diagnose . Voor mij was Killian gewoon Killian maar de buitenwereld was hard en veroordelend . Hoe zou hij dit allemaal op latere leeftijd kunnen plaatsen ? Wat als Ronny en ik er niet meer zouden zijn , wie zou hem dan beschermen, koesteren, troosten ?
Mijn hoofd tolde en mijn gedachten maakte overuren . Ik was er zeker van, ik was degene die dit mijn kind had aangedaan . Als ik niet dat glaasje wijn had gedronken tijdens de zwangerschap , als ik was gestopt met roken , als ik niet met verhuisdozen had liggen sleuren , ....
Nog 6 maanden moesten we in deze onzekerheid leven vooraleer we meer duidelijkheid zouden krijgen . 6 maanden waarin onduidelijkheid ons gezin overmeesterde . Met Ronny kreeg ik steeds vaker woorden, kwetsende woorden . In zijn familie kwamen adhd, autisme , e.d wel voor . Misschien was het wel door zijn genen dat dit was doorgegeven aan Killian ? Hoe stom kon ik zijn om niet eerst de achtergrond van mijn partner na te trekken? Maar ja , wie er nu de schuldige was of niet, het veranderde niets aan wat ons te wachten stond en Killian werd er ook helemaal niet beter door .
Als een bezetene, speurde ik terug het internet af . Het ene artikel na het andere, las ik over autisme . Het maakte me woedende dat de artikels elkaar tegenspraken over de oorzaak van autisme . Drank, roken, stress en vroeggeboorte waren een aantal van de oorzaken die verband konden houden met hiermee .En ja het hele lijstje was van toepassing op mij, dus hoe kon ik me dan niet schuldig voelen ?
Mijn kinderen waren het belangrijkste op de hele wereld, op welke manier kon ik hem beschermen tegen al het kwade ? Ik wou het absoluut beter doen dan mijn ouders , maar ik was er zeker van dat mijn vader , die bovendien peter was van Killian , hem hierop zou afrekenen . Mijn vader kon niet omgaan met ziekte en al helemaal niet met alles wat betrof emoties . Als mijn ouders , de weinige keren dat ze dan eens op bezoek kwamen, er waren en Killian dolgelukkig een knuffel gaf aan zijn opa , vroeg mijn vader aan mij wat er met het kind scheelde . Het deed pijn en maakte me kwaad dat hij ook maar geen enkel greintje empathie of begrip kon opbrengen . Dat hij mij zo behandelde, daar kon ik nog mee leven, maar tegen zijn eigen kleinkind ? Nee daar was mijn verstand te klein voor.
Mijn moeder wist wel beter met Killian zijn gedragingen om te gaan . Ze vond hem een lief en verstandig kind . Ergens verschoot ik wel van haar reactie , want naar mijn gevoel zochten beide steeds naar manieren om me af te breken . Toch maakte het niet veel verschil . Enkel de meisjes namen ze een keertje mee naar het winkelcentrum om te overladen met cadeautjes en snoepgoed . Met hen konden ze uitpakken . Het waren mooie en beleefde meisjes en dat was juist waar ze naar hun vrienden en kennissen toe mee wouden pochen. Killian bleef thuis , hij was voor hen niet de kleinzoon waarmee ze konden uitpakken . De excuses die erop volgde toen ik hen erover aansprak waren : " wij weten niet hoe we met Killian moeten omgaan , Killian is nog veel te jong om mee te nemen ,... "
Uit schuldgevoel, overlaadde ik Killian dan maar met cadeautjes. Het was mijn onhandige manier om te zeggen : " het spijt me dat ik je hiermee heb opgezadeld, het spijt me dat ik zo'n slechte mama ben." Straf kreeg hij zo goed als nooit, tot grote ergernis van Maité en Ilana uiteraard . Machteloosheid was iets waar ik niet mee om kon gaan .
Een maand vooraleer Killian getest werd , kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Tranen schoten me in de ogen. Deze keer nier van blijdschap zoals tijdens mijn vorige zwangerschappen, maar van angst . Hoe kon ik ook maar een zwangerschap op dit moment voldragen als ik zelf zoveel verdriet en onzekerheden in mijn leven had ? Kon ik een vierde kind op dit moment eigenlijk wel aan ? Het antwoord was resoluut nee ! Er speelde zoveel onuitgesproken angst in mij om nog een kindje met autisme op de wereld te zetten , zoveel schuldgevoel dat ik niet de baas kon en wat moest ik vertellen aan Ronny ?
Ik was fel gekant tegen abortus . In mijn ogen was abortus een moord op een onschuldig wezen , een wezentje dat zelf niets kon zeggen of doen. Het was hypocriet van mij nu dat ik zelf met dit idee in mijn hoofd zat . Toch besprak ik het ongemakkelijke thema met Ronny . Hij kon het idee dat zijn kindje weggehaald zou worden niet aan . Dan restte er nog slechts één mogelijkheid . Het laten testen van bloed van Ronny en mij in een speciaal labo om te kijken hoeveel kans er bestond op nog een kind met autisme . Onmiddellijk nam ik mijn telefoon in de aanslag om een afspraak te maken met het diagnosecentrum voor autismespectrumstoornissen . Ik vertelde heel het verhaal en vroeg om een afspraak , liefst nog zo snel mogelijk . Uit de zwangerschapstest die ik had gedaan, bleek dat ik zeker al 6 weken was . Een abortus kon in België maar tot 12 weken . De vrouw aan de telefoon kon ons een afspraak geven binnen 2 weken , dat was nog ruim genoeg tijd om meer zekerheden te hebben, dacht ik .
In de kleuterklas , ging het steeds moeilijker met Killian . De kinderen meden hem en lieten hem staan alleen op de speelplaats . Mijn moederhart brak toen ik dit zag . Killian op zijn beurt, leek er zich niets van aan te trekken . Liefst van al speelde hij in het zand of zette hij kleine poppetjes allemaal netjes op een rij . Interactie met de andere kinderen was er niet. Wanneer iemand dan toch eens nieuwsgierig een kijkje kwam nemen of een poppetje op een andere plaats zette, werd Killian hysterisch en agressief . De school bood aan om hem slechts halve dagen naar de klas te brengen. Op die manier hadden zijn klasgenootjes wat meer ruimte om zichzelf te kunnen ontplooien en had ook Killian minder last van alle prikkels rond hem . Het moest voor hem vermoeiend zijn om alle indrukken waarmee hij op een dag te maken kreeg allemaal te kunnen verwerken in dat kleine hoofdje van hem. Halve dagen was dan ook prima voor mij , maar het maakte ook dat ik het moederschap terug moest zien te kunnen combineren met tijd voor mezelf te vinden . Terug gaan werken was uitgesloten . Killian vroeg mijn volle aandacht en ook een huishouden erbij kon ik mentaal niet dragen als ik dan ook nog eens ging werken . Met het kindje in mijn buik kon ik geen band aangaan. Ik wist niet zeker of ik het zou houden of niet . De hormonen gierde door mijn lijf , waardoor ik niets ander kon doen dan huilen en slapen.
Eindelijk was de dag aangebroken waarop er een bloedstaal van Ronny en mij kon worden afgenomen . Ik hoopte vurig dat ze niets zouden vinden dat erop kon wijzen wat autisme in de hand werkte . Maar mij hoop werd al snel resoluut de kop ingedrukt wanneer ik te horen kreeg dat de uitslag tot wel 10 weken op zich kon laten wachten . Mijn hart bonsde in mijn keel . Ik moest kiezen tussen het weghalen van een gezond kind of het weghalen van een kindje met mogelijks autisme . Het ondraaglijke gevoel om voor een muur te worden gezet, overviel me . Wat moest ik doen? Was ik degene die kon kiezen en in haar eentje moest beslissen over leven en dood ?
Het was teveel, teveel om dragen. Was ik überhaupt wel in staat om nog een kind op de wereld te zetten of het nu gezond was of niet ? Emotioneel zat ik er volledig onderdoor . Ik moest er ook nog rekening mee houden dat er nog 3 andere kinderen en een partner waren . De uitslag zou bovendien pas bekend gemaakt kunnen worden wanneer ik ver over de 12 weken zwangerschap was . Zolang wou ik niet nog in onzekerheid verder leven . Het was unfair tegenover de kinderen, tegenover Ronny , mezelf en ons ongeboren kindje .
Ik hakte met pijn in het hart de knoop door en koos uiteindelijk voor een abortus . Ronny besliste op zijn beurt, om niet mee te gaan naar het centrum waar de curretage zou plaatsvinden . Helemaal alleen en met rode ogen van het wenen, nam ik het openbaar vervoer en onderging een abortus . Het idee dat ik zonet een leven had beeïndigd waar ik evenveel van had kunnen houden als van mijn andere kinderen, maakte me kapot vanbinnen .
Verdoofd en met immens veel buikpijn, aanschouwde ik het bloed in mijn onderbroek . Wat had ik gedaan ? Nog verdoofd van de narcose , knielde ik neer voor een betonnen trapje . Ik was een moordenaar, de meest slechte persoon op aarde die er maar kon rondlopen , ik was het woord "moeder" niet waard en was het nog vele minder waard om te leven . Als iemand het verdiende om die dag te sterven, dan was ik het !
10 weken later , de uitslag van de bloedstalen was eindelijk binnen . Ronny en ik werden uitgenodigd in het ziekenhuis . Het verslag , een wit blaadje papier met enkel wat cijfers op , lag voor me . " Mevrouw en meneer, we hebben alles getest wat er maar getest kon worden betreffende autisme en nog een aantal andere genetische afwijkingen en de kans dat u nog een kindje met autisme op de wereld zou zetten is 0.001 procent ." antwoordde de hoofdarts. Een geruisloze stilte omsloot het lokaal . Dit betekende dus dat ik een gezond kind van het leven had beroofd . Het was een beslissing die enkel ik had genomen, want Ronny was niet degene die was meegegaan noch me had gesteund hierin . Hoewel hij toch ook vond dat door mijn emotionele toestand, het geen goed idee was om een nog baby op de wereld te zetten .
Ronny zag mijn ontroostbare verdriet, het bezorgde hem eveneens een groot schuldgevoel . Toch had hij zijn grenzen kunnen aangeven dat dit alles teveel was voor hem , ik niet . Zijn manier om hiermee om te gaan, was door te gaan werken, nog langere uren en dagen als daarvoor . Terwijl ik alleen met Killian thuis zat en er alles aan deed om verder te gaan met mijn leven . Halstarrig probeerde ik om obsessief bezig te zijn met het huishouden, te vluchten in drank en slapen om maar niet te moeten voelen hoeveel pijn dit alles deed .
Wordt vervolgd
Eindelijk was de dag aangebroken waarop Killian getest zou worden . Mijn kleine knaap doe toen net 3 jaar was geworden, wist niet wat er gaande was . Een vriendelijke vrouw, toonde ons de weg naar de wachtzaal . In een klein kamertje was er volop speelgoed aanwezig dat Killian zijn nieuwsgierigheid wekte . Overmand door angst en bezorgdheden, probeerde ik me op hem en het samenspelen te concentreren . Nauwelijks kon ik geloven dat er binnen dit en 2 weken, mogelijks een stempel op onze kleine man geplakt kon worden . Want meer was het niet , een stempel die hem voor de rest van zijn jonge leven zou bepalen , een stempel die ik aan andere ouders telkens weer zou moeten verduidelijken over het waarom mijn kind zo anders was dan de andere . We werden meegenomen voor een gesprek . Vele vragen over het verloop van de zwangerschap en hoe Killian was opgegroeid, werden gesteld . De vraag of ik gerookt en iets gedronken had die periode , deed me weer belanden in het bekende schuldgevoel .
Killian werd onderworpen aan allerlei testen . Op een speelse manier, probeerde men te weten te komen wat zijn IQ was, hoe zijn fijne en groffe motoriek waren en op welke emotionele leeftijd hij zich bevond. Achter een glazen wand sloeg ik alles gade . Ronny streelde liefkozend mijn hand en fluisterde me toe dat alles wel goed zou komen . Ik kon niets anders dan doemdenken . Mijn kleine jongen tegen de grote boze wereld . Het was een beeld dat ook op mij van toepassing was . Ik tegen de wereld en de wereld tegen mij . Op de ene of andere manier voelde ik me op dat moment nog meer verbonden met Killian dan ooit tevoren .
Een hele dag van testen was niet voldoende, dus volgde er een andere afspraak voor nog meer testen . Daarna pas kon men een volledig beeld en mogelijke diagnose op papier zetten . Met dat ene blaadje, zou er toegang kunnen gegeven worden voor een speciale school voor Killian, verhoogd kindergeld om de kosten te dekken enzovoort. Emotieloos, slenterde ik het gebouw terug buiten met Killian aan mijn hand . Zolang er nog niets op papier stond, wou ik niet aanvaarden, noch geloven dat er ook maar iets aan de hand was met onze zoon.
Gelijktijdig met de diagnose van Killian, sukkelde ook Ronny steeds meer met zijn rug . Ronny had al sinds zijn veertiende meerdere hernia's opgelopen en meerdere operaties ondergaan waardoor hij afhankelijk was geworden van een zeer zwaar verdovende pijnstiller genaamd " contramal" . Op sommige momenten kon Ronny fysiek functioneren zoals elke andere gezonde mens, maar op andere momenten kon hij plotseling over de grond kruipen van de helse pijnen .Een ijzeren plaat en 6 metalen bouten, waren in zijn rug geplaatst om de pijn te temperen. Zelfs verlammingen en krampen in zijn benen, waren geen uitzondering . Het deed me zeer om toe te moeten zien hoe de man waar ik zoveel van hield in elkaar kroop en huilde van de pijn . De machteloosheid die ik ervoer, maakte dat ik me nog meer afzonderde en stortte op het huishouden . Ik kon zelfs kwaad worden van het telkens te aanhoren hoeveel pijn Ronny leed . Ik wist uiteraard dat hij hier niets aan kon doen, maar het niet weten hoe hierop te reageren of ook maar iets er tegen te kunnen doen, maakte me wanhopig boos. Op dat moment, besefte ik hoezeer ik op mijn vader leek die ook niet met ziekte om kon gaan.
Financieel ging het ons niet voor de wind . Ronny moest door zijn verschrikkelijke pijnen stoppen met vrachtwagen rijden . Zijn levensdroom en passie werden hierdoor aan diggelen geslagen .Ronny voelde zich sinds dat moment weemoedig en nutteloos zowel als partner en vader . Zijn visie van een goede man was er één van een hardwerkende man die zijn gezin financieel kon onderhouden . Er moest iets veranderen en dringend .
Tijdens het doorbladeren van een krantje, merkte ik plotseling een kleine advertentie waarin stond dat er veel geld te verdienen was . Het enige wat je nodig had, was een computer en internetverbinding . Nieuwsgierig stuurde ik een mailtje ernaar en wachtte gespannen af .
Binnen het uur kreeg ik al een mail terug . Het betrof werken via een erotische chatdienst. Niet met foto's van jezelf, maar door het opstellen van fictieve profielen om zo klanten te lokken . Elk chatbericht dat verstuurd werd en werd beantwoord, kon 0.15 eurocent opbrengen . Het leek de ideale job voor mij vol spanning, afwisseling. Bovendien kon ik van thuis uit werken en zelf mijn uren bepalen . Mooier kon het niet worden. Na een goed en doordacht gesprek met Ronny en duidelijke afspraken, besloot ik het erop te wagen en tekende een contract van onbepaalde duur. Een kleine week later, kreeg ik een intensieve opleiding van een vrouw genaamd Nancy . Zij leerde me alle kneepjes van het van .
Eerst was het allemaal nog een beetje eng en onwennig . Er waren bestaande klanten die al jaren met een bepaalde fictieve vrouw aan het chatten waren en vurig hoopte op een ontmoeting. Afspreken, adressen of telefoonnummers doorgeven, was ten strengste verboden en leidde onmiddellijk tot ontslag . De eigenlijke bedoeling was om de klant zo lang mogelijk aan het lijntje te houden en te doen alsof er een afspraak mogelijk was . Uit honderden foto's van naakte vrouwen, kon ik kiezen welke ik naar de klant zou sturen. Elk profiel en informatie van de vrouw , werd nauwkeurig bijgehouden en in de profiel van het chatgedeelte genoteerd . Op deze manier, konden er zo weinig mogelijk fouten gemaakt worden en kon de volgende collega die het gesprek zou overnemen, perfect volgen waarover het gesprek ervoor was gegaan .
Na slechts drie weken, kon ik typen als een volleerd iemand die al jaren aan de slag was . Overdag toen de kinderen naar school waren, begon mijn werkdag via de computer . Soms werkte ik 6 uren aan één stuk door en op andere momenten minder. Een erotisch verhaal kwam op gang en prikkelde het verlangen van de klant . De meest grappige foto's of soms gênante vragen , kwamen aan bod . Het waren allemaal mannen die maar uit waren op één ding, een afspraak met de meest sensuele en gewillige vrouw van hun dromen . Mijn fantasie werkte op volle toeren . Ook voor het seksleven van Ronny en mij gaf dit een enorme boost . In alle opzichten leek dit werk , het werk waar menig mens van kon dromen . Er waren ook zogenaamde "dode momenten" waarop de chatsessies minder intensief waren en op gang kwamen, op die momenten maakte ik een praatje met mijn supervisor Nancy . Het was een hele lieve en begripvolle vrouw met wie ik het best goed kon vinden . En ook al kende we elkaar enkel via mails en chatberichten, ergens was het juist die veilige afstand die maakte dat ik me voorzichtig begon open te stellen naar haar .
Stelselmatig begon ik meer en meer over mijn jeugd te vertellen . De moeilijke band die ik met mijn moeder had en het gemis aan iemand die me zag en liefhad, ik deelde het allemaal . Ook Nancy had het niet altijd gemakkelijk gehad in haar jeugd . Samen konden we verhalen bovenhalen die het daglicht nooit te zien had gekregen . Natuurlijk hadden we het niet steeds over ons jeugd, vaak waren er ook de grappige momenten die we deelde. Verhalen over mannelijke klanten die bijvoorbeeld een huwelijksaanzoek deden via chat of een foto van hun penis doorstuurde met een plastieken rozenkransje rond .
Er waren ook mannen die aanstuurde op seks met een minderjarige of vroegen naar een rollenspel waar ik dan de minderjarige persoon moest spelen . Deze klanten, probeerde ik op een voorzichtige maar toch directe manier duidelijk te maken dat dit niet kon . Als deze klant toch verderging met zijn verhaal, werd hij resoluut van de chatsessie verbannen . Het maakte me furieus telkens ik zo'n klant had . Liefst van al had ik zijn gegevens willen vragen en doorsturen naar de politie , maar ook dit was ten strengste verboden . Alhoewel alles op het hoofdbureau legaal verliep en werd onderworpen aan een zeer strenge reglementering, triggerde dit soort mannen mij enorm . Met Nancy kon ik hierover praten . Ook zij keurde dit niet goed en walgde van dit soort mensen . Langs de andere kant was het bezighouden van deze mannen, wel het moment waarop we er beide zeker van waren dat ze niet aan kinderen zaten.
Na een tweede test afgenomen te hebben van Killian, volgde een afspraak voor de bespreking ervan . Killian mocht ook aanwezig zijn . Een dik bundeltje papier lag op het bureau voor de psychologe . Het was meer dan duidelijk dat de gedragingen van hem, wezen op een autisme spectrum stoornis . Daar stond het woord in het vet gedrukt ! De stempel die de poort opende naar allerlei hulpverleningen, maar ook de stempel die mijn zoon bepaalde voor de maatschappij . De rest van uitleg die er gegeven werd, passeerde mij maar niets drong nog door . Ik kon wel huilen van onmacht . Emotieloos staarde ik voor me uit . Tijd om dit verdriet te verwerken was er niet . Het belangrijkste was nu om een gepaste school voor Killian te vinden waar hij de juiste zorg kon krijgen .
Met het blaadje papier in de hand, begaf ik me naar de school van Killian . De directrice die er werkte , steunde me op een hartverwarmende manier . Ze bood aan om met mij naar een gespecialiseerd Auti-schooltje te rijden in Kasterlee. Ik zal nooit vergeten hoe zij me gesteund heeft om alles in orde te krijgen en Killian zo op het juiste moment op de juiste plek te krijgen . De school bevond zich in een immens bosrijk gebied . Het klasje dat werd getoond en waar Killian terecht zou komen, was klein maar gezellig. Overal waar ik maar kon kijken, zag ik pictogrammen aan de muur hangen . Ook de bureau's waar de kinderen afzonderlijk konden werken, waren afgeschermd van elkaar . Killian zou terecht komen in een klasje met slechts 7 kinderen die op hun beurt ook de diagnose autisme hadden gekregen . Ik voelde onmiddellijk aan dat dit wel eens een plek kon worden waar mijn kleine man zich thuis zou kunnen voelen .Bovendien zou een speciaal busje hem elke schooldag voor de deur komen ophalen en weer afzetten . Zonder ook maar enige aarzeling , ging ik ermee akkoord dat vanaf september Killian hier naar school zou komen .
wordt vervolgd
De schoolbus kwam Killian ophalen . Het was zijn eerste dag op een nieuwe school en in een voor hem totaal vreemde omgeving . Met zijn kleine blonde haartjes volledig in de gel, een stoere blauwe jeansbroek en een net gestreken ruiten hemdje, keek ik mijn 3 jarige knaap vol trots aan . Ook voor mij was het onwennig en pijnlijk om Killian te zien vertrekken met mensen en kinderen die hij absoluut niet kende. Huilend en tierend riep Killian me toe, " jullie zien me niet graag en daarom sturen jullie me weg !" Mijn hart brak in wel duizend kleine stukjes . Ik kon onmogelijk uitleggen aan hem dat deze keuze, er één was voor zijn eigen bestwil en dat het op termijn allemaal wel goed zou komen . Maar was dat wel zo ? Was ik er zelf zo zeker van dat Killian het zou redden en zijn plekjekon vinden met behoud van zijn eigen identiteit ? Nee daar was ik allesbehalve zeker van . Met tranen in m'n ogen, wuifde ik nog een laatste keer richting de vertrekkende bus . Gevoelens van falen, onzekerheid en angst overvielen me .
Gelukkig kon ik een beetje afleiding vinden in mijn werk . De eindeloze en soms vervelende chatgesprekken met opgewonden mannen, trokken me in mijn afgeschermde fantasiewereld. Elk chatbericht bracht geld op . Geld dat we broodnodig hadden om de opgelopen schulden van mijn scheiding met Sven betaald zien te krijgen . Hij had het smerig gespeeld , heel smerig, want aangezien we toen destijds nog getrouwd waren en hij met de noorderzon verdwenen was en daardoor ambtelijk geschrapt werd , kreeg ik de ene rekening na de andere gepresenteerd. De scheiding die ik had ingezet nog tijdens mijn zwangerschap van Killian, liet veel te lang op zich wachten. Ik wou resoluut scheiden op basis van slagen en verwondingen . De rechtbank had Sven al veroordeeld tot een gevangenisstraf van een jaar met uitstel vanwege de vele processen verbaal die waren opgesteld ten tijde van ons huwelijk. Toen Killian werd geboren en op het gemeentehuis erkend moest worden en ik wettelijk nog niet gescheiden was, moest Sven die dag ook aanwezig zijn om te ontkennen dat hij de vader was van Killian . Ronny moest toen op zijn beurt Killian erkennen als zijn wettelijk kind. Maite en Ilana waren op dat moment gelukkig niet aanwezig, maar toen Sven vroeg hoe het hen verging, antwoordde ik op een nogal geirriteerde manier dat hij dat wel geweten had, als hij zijn bezoekrecht was gekomen .
Met een brede glimlach en een arrogante nochalance , antwoordde Sven me," het is goed, ik wil ze nooit meer zien de meisjes, je mag ze hebben!" Ik kon mijn oren niet geloven . Hij dumpte zijn eigen kinderen als straatvuil en wandelde doodleuk richting de bushalte. Bij nader inzien, was dit de beste beslissing die hij ooit had kunnen nemen . Het hoederecht werd volledig aan mij toegewezen en zijn drank en druggebruik, wat ik later te weten kwam, konden geen negatieve invloed meer uitoefenen op de kinderen . Ronny had immers van het begin al meer gedaan voor de meisjes dan Sven . Maité en Ilana leerde Ronny kennen toen ze nog heel erg klein waren en aanvaardde Ronny hierdoor dan ook als hun enige echte papa.
Killian bloeide volledig open op zijn nieuwe schooltje. Vanaf dag één, zag ik al een immens verschil in zijn gedragingen en uitstraling. Killian oogde rustiger en gelukkig. Ons opzet was geslaagd, en ook al duurde het een volledig jaar met huilbuien en Killian op de bus al schreeuwend en hysterisch af te zetten, we hielden toch vol. We hadden een beslissing genomen in het belang van ons kind. In dat eerste jaar, kregen we een beloningssysteem voorgesteld van de school. Ik kocht allerlei kleine prullen van amper 1 euro waarde en plaatste die in een rood zakje . Telkens Killian rustig en braaf de bus opstapte, mocht hij een klein speelgoedje hieruit kiezen. Het systeem wierp zijn vruchten af en na een jaar, was het beloningssysteem zelfs niet meer van toepassing. Dat sommige ouders het er moeilijk mee hadden dat hun zoon of dochter naar het bijzonder onderwijs werd doorverwezen en ze dit resoluut weigerde omdat de maatschappij hen dan als "mindere" zou aankijken, kon ik nog ergens begrijpen . Maar dat men daarmee het welzijn van hun kind op het spel zette en het jarenlang naar een school lieten gaan waar het zich niet gelukkig voelde noch zichzelf volledig kon ontplooien, dat ging er bij mij niet in .
Drie jaar lang hield ik mijn werk op de chatdienst vol . Het was de eerste job waar ik ooit zo lang had gewerkt. Met Nancy ontwikkelde ik een duurzame band . Toen ze toevallig met haar man in Malle Passeerde, werd dan ook gevraagd door haar of ze eventjes mocht langskomen. Dit voorstel kwam zo onverwacht dat ik een smoes verzon. Het beeld dat ik doorheen de jaren van haar had opgebouwd, was een veilig beeld . Wat als dit beeld tegensloeg, wat als ze anders was dan ik me had voorgesteld? Ze wist zoveel over mij en ik over haar, dat een ontmoeting, me een beklemmend gevoel gaf. Ik vroeg haar of we het voor een andere keer konden houden. Tot mijn grote spijt is onze ontmoeting er nooit van gekomen, een schuldgevoel waar ik mee zal moeten leren leven, zo blijkt later .
Ons huisje in Malle, hadden we gehuurd in volle zomerperiode. Ik woonde er graag maar de winters sloegen erg hard tegen. Het huis was nergens goed geïsoleerd en de ramen waren slechts in enkele beglazing gezet. Bovendien kostte het ons handenvol geld om de oude mazoutketel te laten vullen. Wanneer er 1500 liter mazout werd geleverd, was dit in anderhalve maand gewoon vervlogen. Ronny en ik besloten om petroleum vuurtjes aan te schaffen. Want elke winter werd één van de kinderen wel ernstig ziek en kreeg door de koude en vochtigheid in huis een longontsteking. Het ijs stond op de ruiten en erg gezond kon deze petroleumlucht niet zijn voor hen. Toen ik onze huisbaas hierover aansprak, weigerde hij om nog in het huis te investeren en hij dacht er al helemaal niet aan om de zolder, waar de wind door de dakpannen heen voelbaar was, te isoleren. De huisbaas wou namelijk het huis zo snel mogelijk verkocht krijgen. Furieus stapte ik naar het plaatselijke OCMW kantoor en zette ons op de wachtlijst voor een sociale woning in de gemeente Malle. Bij zo'n woning werd de huurprijs berekend aan de hand van het belastbaar inkomen. Ook waren deze huisjes degelijk geïsoleerd en voorzien van dubbele beglazing. Ik kon enkel maar hopen dat we snel zo'n woonst toegewezen zouden krijgen.
Een aantal familieleden van Ronny verbleven doorheen de jaren in ons huisje. Allemaal hadden ze problemen, was het niet emotioneel, dan was het wel financieel. Het was telkens een hele aanpassing om hen op te vangen en te moeten samenleven met meerdere mensen binnen ons al grote gezin. Telkens draaide het uit op ruzie en vertrokken ze na enkele weken of maanden. Een dankjewel of compensatie voor de gemaakte kosten, kregen we niet of nauwelijks. Ook de drukte en mijn obsessieve kuisdrang, die nog steeds erg aanwezig was, dreven me soms tot huilen en wanhoop.
Anderhalf jaar na de aanvraag voor een sociale woning, viel er onverwacht een brief in de bus. Vol spanning opende ik de witte enveloppe waarop stond: " sociale huisvestiging". De spanning viel als een blok van mijn schouders wanneer ik las dat we geselecteerd waren voor een huisje in Westmalle. Het betrof een eengezinswoning met 3 slaapkamers, een grote tuin en lag helemaal achteraan in een doodlopend straatje. Onmiddellijk maakte Ronny en ik de kinderen klaar, stapte de auto in en gingen op prospectie. Dit huisje lag op nog geen tien minuten van waar we nu woonde en leek in alle opzichten ideaal. Binnen de 2 weken moesten we beslissen of we het zouden aanvaarden of niet, maar na een kleine rondleiding, waar we vooral keken naar de isolatie en de aanwezigheid van dubbele beglazing, was onze keuze al gauw gemaakte. We zouden verhuizen naar Westmalle in een tijdspanne van een maand !
Wel veertig verhuisdozen stonden er klaar in de woonkamer. Alle kasten waren uit elkaar gehaald en ook de bedden stonden gereed om ingeladen te worden. Ronny was al weken van tevoren begonnen met schilderen en een laminaatvloer te leggen. Ondanks zijn rugproblemen, kende hij zijn eigen grenzen niet, of laat ons zeggen dat hij ze vooral negeerde. Hevige spierkrampen en huilbuien van de pijn, waren elke keer het gevolg na een dag hard werken. Doordat we niet konden rekenen op vrienden en laat staan familieleden, waren Ronny en ik vooral aangewezen op onszelf voor de volledige verhuis. Als jonge vrouw, wist ik goed mijn mannetje te staan en deinsde ik er niet voor terug om een wasmachine of vaatwasser te dragen en kasten in elkaar te steken. Ook mijn eigen grenzen werden hierdoor erg op de proef gesteld. Het gaf me een wrang gevoel dat de vele mensen die we onze hulp hadden aangeboden en hadden opgevangen in ons huis, ons nu in allemaal één per één in de steek lieten.
Ik kon de pijn die Ronny leed, niet langer aanzien en zocht naar allerlei mogelijkheden op het internet om hem een zo pijnloos mogelijk leven te bieden. Moest ik toen het geld hebben gehad, was ik bereid geweest om met hem naar Amerika of verder te reizen op zoek naar de beste neurochirurg.
Plots stuitte artikel dat ging over een arts in Lier die gespecialiseerd was in het plaatsen van een morfinepomp. Het was Ronny's laatste redmiddel, want een zoveelste operatie aan zijn rug, was uitgesloten. Hij had immers ook al een neurostimlator ingeplant zitten die ervoor zorgde dat de krampen in zijn benen werden omgezet in prikkels en niet in pijnen. Dit apparaat werkte wel maar was eigenlijk niet voldoende om de grootste pijnen onderdrukte te krijgen. Ook het medicatiegebruik van Ronny steeg zienderogen en mistte zijn effect.
Ik maakte een afspraak voor Ronny waardoor hij op een wachtlijst werd gezet. Eerst moest nog onderzocht worden of hij hiervoor in aanmerking zou komen. Het apparaat kostte, zonder tussenkomst van het ziekenfonds, een goede 25000 euro. Geld dat we niet ter beschikking hadden en al helemaal niet konden lenen omdat we door de hoge schuldenberg vrijwillig in collectieve schuldenregeling waren gegaan. Collectieve schuldenregeling betekende dat een advocaat, aangesteld door de rechtbank, ons elke week een sober leefloon uitkeerde van 120 euro elke week voor ons gezin van 5 personen. Daar tegenoverstaande, betaalde deze advocaat alle schulden maandelijks die in het verleden waren gemaakt en de binnenkomende rekeningen. Deurwaarders werden zo de toegang tot ons huis ontzegt, op voorwaarde dat er geen nieuwe schulden werden gemaakt. Het was letterlijk elke euro omdraaien gedurende een periode van 9 jaar. Op sommige dagen, moest ik de kinderen een ijsje ontzeggen omdat er geen geld voorradig was. Ik voelde me waardeloos en verdrietig, des te meer omdat onze kinderen hier begripvol mee wisten om te gaan en begrijpend antwoordde dat ze het dan een andere keer wel zouden krijgen.
Nadat we verhuisd waren, alle meubeltjes op zijn plaats stonden en de muren in een mooie aardetint waren gezet, ging ons leven weer zijn normale gangetje. Gelukkig kon Killian nog steeds met de bus worden opgehaald voor school en ook de meisjes mochten mee kiezen voor een nieuwe school dichter bij huis. Het urenlange werken via de computer, maakte dat ik nog amper buitenkwam.Ik werkte een veertigurenweek en na de chatsessies deed ik het huishouden. Mijn gezondheid ging zienderogen achteruit en ook de werkdruk werd steeds groter. Na een deugddoend weekendje Centerparks, kreeg ik dan ook ineens hoge koorts en barstende hoofdpijnen. Pijnstillers werkte op dat moment niet en ook de koorts wou maar niet zakken. Mijn lichaam gloeide, mijn nek en hoofd deden verschrikkelijk veel pijn. Toch probeerde ik ondanks alles toch door te werken.
In het midden van de nacht, maakte ik Ronny al huilend wakker. " Breng me alstublieft naar de spoeddienst schat, dit voelt niet goed !", smeekte ik hem. De pijn was niet meer te houden en ik draaide volledig weg. Met gierende banden reed Ronny met de wagen richting spoed. De hoofdarts zag dat het ernstig was en nam onmiddellijk bloed af. Ook controleerde hij mijn temperatuur . "39 graden koorts", hoorde ik hem mompelen. Hij keek me bezorgd aan en vertelde me dat ik op de uitslag van de bloedstalen moest wachten. De resultaten zouden pas binnen een uur beschikbaar zijn. Ik hoopte dat het enkel maar een kleine infectie was, die met de juiste medicatie wel snel verholpen kon worden. Maar niets was minder waar . Ik moest in het ziekenhuis blijven en een ruggenprik ondergaan. De artsen hadden een vermoeden van een virale meningitis. Deze meningitis was het gevolg van mijn te lage immuniteit, mijn onregelmatig eetgedrag en had ik waarschijnlijk opgelopen door te gaan zwemmen in een subtropisch zwembad.
wordt vervolgd
Meer dan een uur later, kwam een arts me het resultaat vertellen van de bloeduitslag. Het bleek inderdaad om een virale meningitis te gaan . Deze meningitis werd veroorzaakt door een virus en was gelukkig niet besmettelijk . Wel zorgde dit virus voor hoge koorts en verschrikkelijk veel hoofd en nekpijn. De oorzaak ervan, was mijn te lage immuniteit, een chronisch tekort aan slaap en mijn slechte eetpatroon. Eten deed ik enkel wanneer ik honger had en dit was slechts één keer op een hele dag . Door het urenlange werken voor de computer, had ik ook nog eens een nijpend tekort aan vitamine D opgebouwd. Een kuur van sterke antibiotica werd intraveneus toegediend . Doordat ik een ruggenprik had gekregen, moest er bloed worden afgenomen om het kleine gaatje in mijn rug te dichten, anders zou er ruggenmergvocht lekken , wat dan weer resulteerde in nog meer hoofdpijn.
Ik was verplicht om 24 u plat te liggen in een ziekenhuisbed en kreeg de raad om het gedurende een tweetal weken rustig aan te doen en vooral veel te rusten. Een hele opgave voor iemand die een hele dag obssesief bezig was en ongeveer een pakje sigaretten per dag rookte. Maar ik deed mijn best om de gegeven raad goed op te volgen. Na exact 24 u, was ik dan ook blij dat ik eventjes naar buiten mocht gaan om te roken. Met mijn baxter hangende aan een ijzeren paal op wieltjes, begaf ik me richting de rokersruimte. Opgelucht stak ik mijn eerste sigaret op na meer dan 24u rookvrij te zijn geweest . Meteen voelde ik me duizelig worden en moest ik me neerzetten. De Pijnscheuten in mijn hoofd kwamen weer tevoorschijn, waardoor ik na nog geen tien minuten weer in mijn kamer stond. Het gaatje in mijn ruggenmerg was niet voldoende dichtgegaan omdat mijn bloed niet voldoende stolde . Een tweede prik werd nogmaals in mijn rug gegeven om bloed af te trekken. Weer moest ik 24 u platte rust houden en mocht ik zo weinig mogelijk bewegen. Na een derde ruggenprik, hield de arts het voor bekeken en stuurde hij me uiteindelijk naar huis. Hij was van mening dat ik in mijn thuisomgeving waarschijnlijk meer rust zou nemen thuis dan in een ziekenhuisbed.
De antibiotica sloeg aan en ik voelde me gaandeweg weer snel beter worden. Twee weken lang probeerde ik ondanks de drukte in huis, het advies van de dokter op te volgen en voldoende rust te nemen. Het besef drong door dat door slechte zorg aan mezelf te bieden, ik er op deze manier ook niet kon zijn voor mijn kinderen en partner.
Twee weken later, kreeg de goedkeuring voor de plaatsing van een morfinepomp. Een aantal zaken moesten dringend besproken worden omdat deze beslissing een aantal voor en nadelen inhield. De eerste vraag die gesteld werd door de neurochirurg, was of Ronny en ik nog een eventuele kinderwens hadden. Morfine had namelijk een zeer negatief effect op de kwaliteit van de zaadcellen waardoor een mogelijke kinderwens zo goed als uitgesloten was. Killian was toen net 5 jaar geworden en we wisten beter met zijn autisme om te gaan. Was een vierde kind dan wel zo'n goed idee ? Ik voelde me onmiddellijk schuldig over de gedachte alleen al aan een zwangerschap. Ik had immers een abortus ondergaan en vond dat het oneerlijk als we nu samen de beslissing namen om toch voor nog een kindje te kiezen. Wat had dit kindje dan meer dan het andere ? Langs de andere kant,stond ik nu wel emotioneel sterker in mijn schoenen en was het onze laatste kans om ons gezin compleet te maken. We hadden immers nu ook de percentage's op papier staan, die bevestigde dat de kans op een volgende kindje met autisme, eerder gering was.
Erg veel tijd om over al deze dingen na te denken, was er niet. Mentaal moest ik me zien voor te bereiden op iets wat noch Ronny, noch ik gepland hadden. De tijd drong, want Ronny's pijnen werden erger met de dag en een datum voor een operatie was al vastgelegd. Ondanks alle bedenkingen, besloten we na veel nadenken, om toch te kiezen voor een vierde en laatste zwangerschap. Lukte dit niet binnen de tijdspanne dat de operatie voor de morfinepomp gepland was, dan was dit het lot dat ons liet weten dat alles goed was zoals het was.
Een spannende periode brak aan. Telkens telde ik de dagen af om een zwangerschapstest te doen. Het maakte me ongelofelijk nerveus. Ook Ronny was benieuwd of het ons zou lukken, maar was ook erg bezorgd of ik het mentaal allemaal wel aankon. Ik voelde me goed, was terug volop aan het werk via de computer en had iets om naar uit te kijken. Natuurlijk zou ik het mentaal aankunnen,dacht ik. 2 maanden later verscheen er een tweede lichtroze streepje op de predictor. Vlug opende ik een tweede tester om er helemaal zeker van te zijn dat ik geen spoken zag. Ook deze test bleek positief . Ronny was op dat moment niet in huis aanwezig . Vlug nam ik met mijn mobieltje een foto en van de uitslag en vertelde ik Nancy als eerste het positieve nieuws. Nancy was ontzettend blij voor me en wenste me direct zonder enige aarzeling een dikke proficiat. De predictor pakte in netjes in als cadeautje om later die dag aan Ronny af te kunnen geven. Toch was er ook een gevoel van angst dat me overviel. Angst dat me ervan weerhield om meteen een gat in de lucht te springen. Ik zou meteen stoppen met roken en geen enkel glas alcohol ook maar aanraken, hield ik mezelf voor. De onverwachte diagnose van Killian, had me zodanig angstig gemaakt en schuldgevoelens bezorgd dat ik mezelf de belofte maakte om gedurende deze zwangerschap alles perfect te zullen doen.
En zo verliep het ook. Ik at voldoende groeten en fruit, dronk liters water en raakte geen enkele sigaret nog aan. Ik stopte meteen met de antidepressiva die ik al jarenlang nam en meed zoveel mogelijk elke vorm van stress. De eerste twee weken verliep dit zonder enig probleem, maar algauw kreeg ik last van ernstig stemmingswisselingen. De antidepressiva die het serotonine gehalte in mijn hersenen op peil moest houden, werd verstoord. Een gevoel van weemoedigheid en angsten, staken de kop op. Omdat ik voor het welzijn van ons ongeboren kindje, geen medicijnen wou nemen, weet ik al deze veranderingen aan de zwangerschapshormonen. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om deze zwangerschap ook maar enig risico te nemen.
De cruciale drie maanden waren gepasseerd en een consultatie bij de gynaecologe volgde. De eerste echo deed me in meteen in tranen uitbarsten. Het schuldgevoel van de abortus die ik had ondergaan, kon niet meer onderdrukt worden deze keer. Mijn gynaecologe kende mijn voorgeschiedenis van opnames en de medicatie die ik moest nemen. Ze raadde me dan ook ten stelligste aan om terug met antidepressiva te beginnen. De eerste 3 maanden waren gepasseerd , de foetus had zich al volledig had gevormd, dus kon het volgens haar geen kwaad meer dat ik deze terug zou beginnen nemen. Door de vele huilbuien die ik had, maakte ze zich toch wel zorgen om me. Meteen had ik hier mijn bedenkingen bij. Een doemscenario dat mijn pasgeboren baby moest afkicken van stoffen die niet eigen waren aan die van hem of haar, bezorgde me koude rillingen over mijn hele lichaam. Ondanks alles, was de kans op een prenatale depressie en/of een postnatale depressie erg reëel.
Deze zwangerschap voelde helemaal anders dan de 3 vorige. Ik was namelijk vele emotioneler en kon amper nog de zorg voor onze 3 kinderen aan. Met twijfel in mijn hart, startte ik een kleine week later toch met het nemen van mijn antidepressiva, hopend dat het geen schade zou berokkenen aan ons ongeboren kindje. Ik probeerde te vertrouwen op de raad die me was gegeven en ook op de belofte dat ik borstvoeding zou mogen geven eens de baby geboren was. Borstvoeding bevatte namelijk erg belangrijke stoffen die het kind zouden beschermen. Het idee dat moedermelk elke kans op een mogelijke aandoening bij mijn ongeboren kind zou kunnen beschermen, was voor mij de allerhoogste prioriteit.
Op een ochtend, startte ik zoals gewoonlijk mijn computer op. De kinderen waren net allemaal vertrokken naar school, dus kon mijn werkdag beginnen.Tijdens het scrollen op mijn facebook-account, viel mijn oog plotseling op een bericht dat was gepost door de zoon van Nancy . Het bleek een overlijdensbericht van Nancy ! Minutenlang staarde ik naar het scherm en kon enkel maar bedenken dat dit een misselijkmakende grap kon zijn. Trillend toetste ik het nummer van Nancy in en belde haar op. Na enkele seconde, hoorde ik plotseling haar vertrouwde stem en zei ; "Nancy, gelukkig je bent er nog, is alles ok met je?" Waarna een korte piep volgde. Het bleek haar ingesproken voicemail te zijn. In paniek belde ik iedereen op die ook me ook maar iets meer over haar kon vertellen. Mijn hart klopte razendsnel waardoor ik ook een erg benauwd en ijl gevoel kreeg in mijn hoofd. De telefoon begon te rinkelen. Het was een nummer dat ik niet kende. Toen ik opnam, hoorde ik een jongeman huilen aan de andere kant van de lijn. "Chloe, mijn mama is gisterenavond gestorven door een bloeding in de hersenen, ik ga je laten nu." Het telefoongesprek werd abrupt beeïndigd . Verstijfd staarde ik minutenlang voor me uit. Dit kon toch niet waar zijn, waarschijnlijk was ik aan het dromen en kon ik elke moment ontwaken, toch ? Net op dat moment kwam Ronny thuis. Huilend en volledig overstuur viel ik in zijn armen en vertelde hem het verschrikkelijke nieuws .
Wordt vervolgd
De plotse dood van Nancy, raakte me tot in het diepste van mijn ziel. Een ongekend verdriet kwam los, waardoor een zwarte schaduw mijn gehele zwangerschap overspoelde. Ik begreep toen niet goed waarom iemand die ik nog nooit had ontmoet en die plotseling verdween uit mijn leven, me zo'n intens verdriet kon bezorgen. Mensen vanop afstand, waren voor mij altijd al gevoelsmatig veiliger geweest, dan mensen die emotioneel dichtbij me stonden. Mijn ouders voelde bedreigend en onvoorspelbaar aan gedurende mijn jeugd, waardoor ik mijn toevlucht moest zoeken bij mijn oma. Toch was het ontzettend moeilijk om dit patroon, dat ik al van jongs af aan had ontwikkeld, ook nog op latere leeftijd aan mensen uitgelegd te krijgen. Slechts weinige begrepen, waarom dit bij mij zo anders was dan bij hen. Waarom een vreemde meer kon betekenen voor mij dan een familielid.
Ik besloot om naar Nancy's begrafenis te gaan. Het was mijn manier om te proberen alles een plekje te kunnen geven. Ronny bracht me ernaartoe met de auto en na de dienst, zou ik met de trein terugkeren naar huis. Het was vreemd en ongewoon om een aantal collega's van de chatdienst te ontmoeten. Mensen die ik enkel en alleen maar kende via berichten, kregen plots een gezicht. Tijdens de uitvaartdienst, leerde ik ook Nancy's man, genaamd Marc kennen. We knuffelde elkaar innig en lieten onze tranen stromen. Marc vertelde me dat ik heel veel voor Nancy betekende.Onze gesprekken hadden een diepe indruk op haar nagelaten. Ik voelde me op dat moment, nog eens zo schuldig dat ik onze eerste ontmoeting met een smoes had afgezegd waardoor ik nooit meer de kans kreeg om Nancy in het echt te leren kennen.
Nog nooit had ik zo hard gehuild tijdens een begrafenis . De zaal zat overladen vol met kennissen, vrienden en familieleden. Ze was zo een mooi en geliefd persoon, niemand kon ook maar een slecht woord over haar vertellen. Ik kon niet begrijpen waarom juist zij moest sterven . Nancy liet een lieve man en 2 kinderen achter.
Na de dienst, bracht een collega me naar huis met haar wagen. Ook zij was overmand door verdriet en begreep nier waarom het leven zo unfair kon lopen. Het was een vermoeiende dag geweest en ook mijn zwangere buikje, begon hierop te reageren met stekende pijnen. Ik moest dringend een manier zien te vinden om rustig te worden. Slaap, deed me alle pijn vergeten, slaap opende een poort waar pijn niet bestond. Het verdoofde elk gevoel, zonder dat het verlangen naar de dood mijn veiligheid in het gedrang bracht.
Ik kon niet meer werken via chat. Het ging gewoonweg niet meer. niets was nog hetzelfde zonder Nancy. Kort na haar dood, stopte ik er dan ook mee en probeerde me vooral op mijn zwangerschap te concentreren. Financieel betekende dit voor ons gezin, dat we het met heel wat minder moesten doen en dit terwijl er binnenkort een kindje zou bijkomen.
Wanneer ik 4 maanden zwanger was, vertelde mijn gynaecologe me dat het terug een zoontje ging worden. Uiteraard was ik blij met dit heugelijke nieuws. twee meisjes en twee jongens, het was een dubbele koningswens voor elke ouder. Toch had ik stiekem gehoopt op een meisje. Een tweede zoon, zou maken, dat ik me nog ongeruster zou voelen en meer oplettender werd op tekenen van autisme. De bevallingsdatum was uitgerekend op 15 augustus. Alles op de echo zag er goed uit, de baby groeide goed, zat netjes op schema en ook mijn zwangerschap verliep fysiek zonder enig probleem.
Mentaal was het een heel ander verhaal. Ik voelde me somber, weemoedig maar vooral heel erg moe. Toch weigerde ik om bij de pakken neer te blijven zitten en bleef ik alles doen wat ik ervoor deed. Ons huisje moest kraaknet zijn, de kinderen moesten gezond en lekker eten hebben en ook financieel wou ik niets uit handen geven. Controle over alles, maakte dat ik veiligheid voelde en zolang ik bezig was met praktische beslommeringen, moest ik niet bij mijn gevoel blijven stilstaan.
Yulian werd geboren op 31 juli 2013, twee weken voor de uitgerekende datum. Zijn naam verwees naar de moeder van Ronny die zelfmoord pleegde toen hij amper 14 jaar oud was. Een trauma dat Ronny nooit te boven was gekomen. Zijn moeder betekende dan ook alles voor hem, haar naam was Julia. De bevalling duurde welgeteld een klein uurtje. Alles ging zodanig snel, waardoor een epidurale verdoving niet meer mogelijk was. Deze bevalling, was de eerste die ik meemaakte zonder ook maar enige vorm van pijnstilling. Bovendien bleek Yulian een sterrenkijkertje te zijn, wat betekende dat hij bij de geboorte met zijn gezichtje naar het plafond keek en niet, zoals bij een gewone bevalling naar beneden. Doordat alles zodanig snel en vlot verliep, had ik niet eens de tijd had om te beseffen dat ik zonet voor de vierde keer mama was geworden. In mijn armen lag mijn kleine prinsje ineens, gezond en wel, 47,5 cm groot en 2,850 kg . Toch was zijn hartslag tijdens de bevalling meermaals alarmerend naar beneden gegaan, waardoor ik hem nauwlettend in het oog hield. Toen ik opmerkte dat hij de eerste uren enkel maar sliep, riep ik dan ook de verpleegster bij en vertelde haar mijn bezorgdheden. Al lachende antwoordde ze me ; " Mevrouw, u mag blij zijn dat u zo'n brave baby hebt, er is heus niets aan de hand."
Hij was prachtig mijn kleine man. Zo klein en donzig zacht , blauwe oogjes die me aankeken , tien vingertjes en teentjes. Alles aan hem was perfect. Ik keek er dan ook naar uit om borstvoeding te kunnen geven. Mijn gynaecologe was op dat ogenblik net op vakantie, dus kreeg ik iemand anders in de plaats, namelijk een oudere mannelijke gynaecoloog. Zorgvuldig bekeek hij mijn dossier en vroeg wanneer ik Yulian zijn eerste flesje wou geven. Verbaasd keek ik hem aan en vertelde hem dat ik Yulian borstvoeding wou geven . De man verbood me dit . " Mevrouw, u neemt medicatie, dus ik kan het niet toestaan dat u borstvoeding geeft!" antwoordde hij nors . kwaad en ontdaan, begon ik te huilen. Ik probeerde nog te vertellen dat het van mijn gynaecologe wel mocht en de medicatie geen enkel probleem vormde, maar hij had hier geen boodschap aan.
Totaal overstuur, vertelde ik Ronny wat ik net had gehoord. Ronny troostte me en stelde me onmiddellijk gerust. Hij verzekerde me ervan dat van zodra we terug thuis waren, ik wel borstvoeding zou kunnen geven. Dit idee stelde me enigszins toch een beetje gerust. Het pilletje dat ik aangeboden kreeg van een verpleegster en dat ervoor zorgde dat mijn melktoevoer zou stoppen, spoelde ik dan ook direct door in het toilet. De pijnlijke stuwingen die ik daarna kreeg, nam ik er maar bij.
Maité, Ilana en Killian, waren dol op hun kleine baby-broertje. Met z'n drietjes stonden ze daar aan zijn bedje te duwen en te trekken om toch maar een glimp op te vangen van de kleine nieuwkomer. Zo fier als een pauw, nam ik Yulian in mijn armen en gaf hem één per één eventjes in hun armen. Dit vertederend beeld, zorgde ervoor dat ik meteen wist en vooral ook voelde dat ons gezin vanaf nu compleet was.
Spijtig genoeg bleef Yulian niet zo'n goede slaper. Al vanaf de tweede dag, huilde hij onophoudelijk en kreeg ik hem maar niet gekalmeerd. Een ervaren verpleegster, leerde me hoe ik Yulian kon inwikkelen in een doek. Op die manier, kreeg hij hetzelfde gevoel van in de baarmoeder te vertoeven waardoor hij hopelijk beter kon slapen. Mijn kleine jongen leek hierdoor net op een rupsje dat gedeeltelijk in zijn cocon gewikkeld was. Voorzichtig probeerde ik hem zo dicht mogelijk bij me te houden en een paar uurtjes te slapen. Ook de baby-blues waren weer van de partij. Tranen van eenzaamheid en angsten, overvielen me. Zou ik het wel aankunnen met 4 kinderen in huis ? Zou Yulian geen autisme ontwikkelen ? Hoe ligt het huis erbij ? Kan Ronny zich wel redden met de kinderen alleen ? Krijg ik die zwangerschapskilo's er nog wel af ? ... enz. Er waren zoveel vragen die spookte door mijn hoofd. Ik werd er helemaal gek van.
Het constante gehuil van Yulian maakte me wanhopig . Ik wou slapen, slapen en nog eens slapen . Aan mijn vermoeidheid leek maar geen einde te komen. Hoezeer ik ook mijn best deed, het gevoel van constant moe en ongelukkig te zijn, zorgde ervoor dat ik amper van mijn kleine prinsje kon genieten.
Na 4 dagen in het ziekenhuis te hebben verbleven, mocht ik uiteindelijk naar huis gaan. De maxi-cosi, met Yulian er al in, stond klaar in de kamer. Je zag hem amper liggen, zo klein was hij. Lekker warm ingeduffeld en helemaal klaar om te vertrekken naar huis. Bij de auto aangekomen, overviel me een beklemmend gevoel van angst. Plots kwam het besef, dat wanneer we thuis zouden aankomen, een deel van de zorg die ik kreeg in het ziekenhuis, wegviel. Ik voelde me net een overbezorgde mama die was bevallen van haar eerste kindje, een mama die alles voor de eerste keer zou ervaren en moeten doorstaan.
Toen we thuis kwamen, plaatste ik de maxi-cosi stond op de tafel. Ronny legde op zijn beurt Yulian in zijn wiegje en plofte zich neer in de zetel. Ondanks zijn goedbedoelde pogingen om het huis op orde te houden, merkte ik meteen een aantal kleinigheden op. Spulletjes die rondslingerde in de woonkamer, stof op de kasten, een volle wasmand,.. enz Nog voor ik mijn jas uitdeed, begon ik op te ruimen. Ik nam een emmer met dweil en begon met poetsen. Ronny keek me verontwaardigd aan en herinnerde me eraan dat ik moest rusten. " Je bent net bevallen, laat alles toch eens liggen! " riep hij . Ik deed alsof ik het niet hoorde en negeerde hem volledig. Alles moest netjes zijn voor de baby. Pas daarna zou ik kunnen ontspannen en misschien een beetje bijslapen. Maar ik bleef obsessief bezig. Mijn huishouden was nooit gedaan. De vuile was die er lag, het stof op de kasten, een bad dat moest proper gemaakt worden met javel.Er leek geen einde aan te komen. Mijn lichaam was nog herstellende van de bevalling en toch deed ik alles wat ik daarvoor deed, alleen nu nog extremer.
Elk klein geluidje dat Yulian maakte, stond ik aan zijn wiegje. Ik probeerde hem aan te leggen aan de borst. Wanneer dit niet lukte, nam ik de borstkolf en probeerde ik het papflesje vol te krijgen. Maar er kwam geen druppel melk meer uit ! De natuur had zich zich veel te snel hersteld waardoor de melktoevoer was gestopt. Ik masseerde mijn borsten, dronk speciale thee , kortweg niets hielp . Weer begon ik te huilen. Ik was doodsbenauwd dat ik Yulian iets zou ontnemen wat hem voor de rest van zijn jonge leventje zou kunnen bepalen. De poedermelk die hij kreeg, zorgde voor krampjes Bij Yulian. Het was mijn schuld dat hij pijn leed, mijn schuld dat ik mijn best niet goed genoeg had gedaan.
Wekenlang sliep ik in de zetel met Yulian in een wipstoeltje naast mij. Ik wou en kon hem niet loslaten. Elk geluidje dat hij maakte, werd ik wakker. Urenlang, liep ik met hem al wiegend door de woonkamer, hopende dat ik hem van zijn krampjes kon verlossen. Na 4 verschillende soorten pap te proberen en verscheidene malen naar het ziekenhuis te zijn geweest om advies in te winnen, contacteerde ik een Ostheopaat . Ik kon enkel maar hopen dat dit het wondermiddel zou zijn, dat ervoor kon zorgen dat Yulian van zijn krampjes verlost werd. Na enkele behandelsessies, merkte ik op dat het inderdaad een kleine verandering teweeg bracht. Door middel van een massage en homeopathische druppels, keerde de rust beetje bij beetje weer terug in huis en sliep Yulian enkele uurtjes langer door. Een heus wondermiddel was het misschien niet, maar ondanks al de pogingen die we al hadden ondernomen, de waslijst aan medicatie die we hadden aangeschaft en de ontelbare verschillende potten babyvoeding, was dit het beste resultaat wat we konden bereiken.
Het viel me op hoe erg ik uitkeek naar de dag dat Yulian 12 weken zou worden. Vanaf de leeftijd van 3 maanden, verminderde normaal gezien de krampjes bij baby's . Hoe anders was deze gedachte bij mijn andere drie kinderen, bij hen wou ik altijd maar dat ze klein bleven , terwijl ik bij Yulian niet kon wachten tot hij deze fase voorbij zou zijn . Het contrast kon niet groter worden.
Toen de 3 maanden waren gepasseerd, werd Yulian ziek. De ene oorontsteking na de andere volgde elkaar op. Ontelbare bezoekjes en overnachtingen in het ziekenhuis, werden eerder gewoonte dan uitzondering. Antibioticakuur na antibioticakuur, werd opgestart. Het leek net alsof hij geen immuniteit had ontwikkeld en daardoor constant maar ziek werd. Het minste kuchje of koude windje, maakte dat Yulian weer naar het ziekenhuis moest gaan met hoge koorts als gevolg. Er werd een allergietest uitgevoerd, een lactose-blaastest en een test die moest uitsluiten of Yulian leed aan mucoviscidose. Uit al deze testen, kwam enkel als resultaat, dat hij allergisch was aan lactose en eieren. Een nieuwe speciale pap werd voorgeschreven en daar moesten we het dan maar mee zien te doen. Volop genieten van deze baby-periode was dit allesbehalve. Ik maakte me ernstige zorgen om heel deze situatie en wist me totaal geen raad meer.
Wanneer Yulian 5 maanden oud werd en ik totaal op van de zenuwen en de vermoeidheid was, besloot ik te genieten van een warm badje met hem. Lichamelijk contact was erg belangrijk voor een baby, misschien was het dit wat Yulian zo mistte. Met mijn 2 handen, hield ik zijn kleine lijfje dicht tegen me aan. Een onweerstaanbare glimlach verscheen op zijn gezichtje. Voorzichtig waste ik zijn blonde haartjes en probeerde te ontspannen. Plots hoorde ik een stem in mijn hoofd, ze kwam uit het niets en fluisterde me toe ; " als je hem nu loslaat , is alle misérie voorbij !" Deze gedachte maakte me helemaal overstuur. Ik kon niet begrijpen dat deze ingeving er ook maar enigszins zou zijn bij mij. Waarom had ik deze gedachte ? Ik hield ontzettend veel van Yulian ! Hij was alles wat ik maar wou . Ik zou nooit ook maar 1 haar kunnen krenken aan hem.
Bevend van schrik, stapte ik met Yulian uit het bad. Tranen stroomde langs mijn natte lichaam , terwijl ik Yulian zachtjes afdroogde en wikkelde in een handdoek.
Wat bezielde mij toch ?
Wordt vervolgd
Deze gedachte maakte me doodsbang, ik zou mijn kinderen nooit ook maar met één vinger hebben aangeraakt. Waar kwam dit dan vandaan ? Waarom kon ik niet zoals zoveel andere mama's de boel nu maar de boel laten en gewoon genieten van het prille moederschap ? Ik had mezelf niet meer onder controle. Het werd zo erg dat ik mezelf niet eens meer kon vertrouwen.
De drukte die in huis heerste, maakte me gek. Elk klein geluid, kwam binnen als een sloophamer die de kamer doorboorde. Fel licht en felle geuren, kon ik niet meer verdragen. Ik sloot mezelf op in mijn kamer als een kluizenaar en Ronny nam grotendeels de zorg van de kinderen op zich. Hij zag dat het niet goed met me ging en maakte zich ook steeds meer zorgen. Er volgde een herhalend patroon. Ik viel in slaap, werd na een aantal uur weer wakker met hartkloppingen, ademhalingsproblemen en een enorm schuldgevoel. De uren die ik had geslapen, had ik kunnen doorbrengen door mijn huishouden te doen. Mijn hoofd voelde aan als een tikkende tijdbom. Destructieve gedachtes stapelde zich op en vormde een front tegen mezelf. Ik stond op en begon op te ruimen net als een voorgeprogrammeerde robot, proberend de angstaanvallen op deze manier terug onder controle te krijgen.
Mijn huisarts schreef me het voorlopige wondermiddel" Xanax", een kalmeringsmiddel, voor en verwees me met enige voorzichtigheid door naar de moeder-baby eenheid in Zoersel. Deze eenheid ving moeders met hun baby tijdelijk op. Hij had het vermoeden dat ik kampte met een postpartum depressie, ook wel gekend als een postnatale depressie. Mijn sombere stemming, de angsten, de schuldgevoelens en de vermoeidheid waar geen einde aan leek te komen, het waren allemaal tekenen die erop wezen. Toch kon en wou ik niet geloven dat ik hieraan leed. Mijn kinderen betekende alles voor me. Ik leefde voor hen, ze stonden in het teken van mijn bestaansrecht. Ronny sprak me moed in en vond dat ik me toch beter kon aanmelden voor een gesprek. Diezelfde dag nog, maakte ik een afspraak voor een intake gesprek.
Weken gingen voorbij en het ging alsmaar slechter met me. Eten deed ik nog amper, slapen des te meer. Maar hoeveel ik ook sliep, hoeveel dromen ik ook doorworstelde, ik bleef uitgeput en futloos. Levend van Xanax op Xanax, probeerde ik de dagen door te komen. Gevoelens van vreugde, geluk of verdriet, kende ik niet meer. Mijn lichaam functioneerde op automatische piloot.
Toen ik op een ochtend de fiets nam richting de bakker, flitste er allerlei nare gedachtes door mijn hoofd ; " Als ik nu m'n ogen sluit en doorrijd, wordt ik vast gegrepen door een auto en is alle pijn voorbij ! Niemand zal je missen , iedereen is beter af zonder jou , vooral je kinderen ,.. enz". Ik geloofde elk woord dat ik hoorde en was er heilig van overtuigd dat iedereen inderdaad beter af was zonder mij. Ik verloor de volledige controle over mijn lichaam en dacht echt dat ik elk moment onder een auto zou fietsen.Ik had het gevoel dat mijn lichaam niet meer aan mij toebehoorde en de controle overnam. Rillend van angst en met de tranen in de ogen, overhandigde ik Ronny het brood en stortte in. Het was niet langer veilig, ik was een gevaar geworden voor mezelf en nog slechts een schim van de persoon die ik ooit was geweest . Maar had deze persoon eigenlijk ooit bestaan ? Wie was Chloe ? Waar hield ik van, wat maakte mij gelukkig ? Ik kon geen enkel van deze vragen beantwoorden. Een eindeloze leegte en een intens diep verborgen verdriet, lagen verscholen in het diepste van mijn zijn.
Twee weken later, kon ik naar het intake gesprek gaan in Zoersel. Ronny ging mee om te vertellen hoe de laatste 5 maanden verlopen waren en om erop toe te zien dat er gepaste hulp kwam. Er werden allerlei vragen gesteld . Wat mijn verwachtingen waren van de moeder-baby eenheid, welke hulpvraag ik had, of Yulian te vroeg geboren was, of hij veel huilde,.. enz. Ik antwoordde op al deze vragen zonder ook maar enige vorm van emotie. Het enigste wat ik niet durfde te vertellen, waren de gedachtes die in mijn hoofd rondspookte over het loslaten van Yulian in bad en mijn verlangen naar eeuwige rust. Het was dan ook Ronny die in alle eerlijkheid deze onderwerpen op tafel gooide . Tranen van schaamte rolde over mijn wangen en bezorgde me schuldgevoelens. Ik moest wel een hele slechte moeder zijn die zelfs geen recht meer had om ook maar in de buurt van haar kinderen te mogen komen. Wat als dit team van mensen, me ontoerekeningsvatbaar verklaarde en ervoor konden zorgen dat de kinderen werden geplaatst ? Een gekend wantrouwen, deed me bijna in paniek schieten.
De psychologe keek me begrijpend aan, ze zag direct dat de situatie ernstig was. Ernstig genoeg om een opname met Yulian erbij in overweging te nemen. Het kon gelukkig allemaal heel snel gaan, waardoor ik, binnen een tijdspanne van een week, kon starten met therapie. Ronny zou thuis achterblijven met de drie kinderen en ik zou samen met Yulian terug tot rust proberen te komen. Ondanks alle angsten en onzekerheden die er waren, was ik ook opgelucht dat er gehoor gegeven werd aan de situatie en dat er hulp kon geboden worden. Ik kon enkel maar hopen dat Ronny, ondanks zijn rug-problematiek, de zorg voor de 3 kinderen en het huishouden, aankon.
Met Yulian in mijn armen, nam ik afscheid van Ronny en de kinderen. Ik had mijn uiterste best proberen te doen om aan Maité en Ilana uit te leggen waarom mama voor een tijdje weg moest gaan. Ik vertelde dat mama ziek was en geholpen moest worden. Hoe kon ik anders dan op deze manier aan een kind proberen duidelijk te maken wat er allemaal aan de hand was ? Het deed pijn om hen achter te laten , pijn om te zien en toe te geven dat het me teveel werd, pijn om toe te moeten geven dat ik te zwak was om het leven dat ik leed aan te kunnen.
Een korte rondleiding op de afdeling moeder-baby, werd gegeven. Er was een grote keuken waar wel tientallen papflessen klaarstonden en mama's die druk bezig waren met koken. In de woonkamer, stond een grote eettafel met kinderstoelen aan, een kleine tv, 2 salontafels en aparte zeteltjes waarin je kon zitten. Nog verder door, was er een speelruimte voor de allerkleinste met speelmatten, wipstoeltjes en dozen vol met speelgoed in. Er was plek voor een tiental moeders samen met hun baby. De leeftijden van deze kinderen varieerden van pasgeboren tot bijna 1 jaar oud. Yulian was op dat moment net 5 maanden oud geworden. Toen ik mijn kamer te zien kreeg, viel me meteen op dat er een kinderbedje ontbrak. Ik sprak de verpleegster hierover aan. Ze wist me te vertellen dat de baby's apart sliepen van de mama's, in een ruimte met een zestal babybedjes. Er was een deur die op slot werd gedaan met enkel een groot raam waar je door kon kijken. Deze deur kon enkel maar geopend worden via een magnetische badge door het personeel dat er werkzaam was. Dit antwoord overviel me wel een beetje. 5 maanden lang, had ik ook maar geen minuut van de zijde van Yulian geweken en nu moest ik hem te slapen leggen bij andere kinderen en werd de deur op slot gedaan ? Het was op z'n minst wat je noemt wennen aan de hele situatie. Ik voelde me allesbehalve goed bij het idee dat ik niet constant bij Yulian aanwezig mocht zijn.
Elke mama had een babyfoon bij zich waarop te horen was of de baby sliep of wakker was. Op de afdeling waren er zeker een tiental aanwezig die op een rijtje naast elkaar stonden in een lader. Ook ik kreeg een babyfoon overhandigd waarop ik Yulian horen kon . In de eerste week van mijn verblijf, moest ik vooral proberen tot rust te komen en had ik de mogelijkheid om vanop een afstand, mee te kijken naar de therapieën die werden gegeven. Zo was er het speeluurtje waarop mama's begeleid werden in het spelen met hun kleine uk. Contact maken tussen moeder en haar baby en de baby's met andere baby's, was hier het opzet. Ook was er een sessie waar er babymassages werden gegeven. Hier werd er aan de mama's geleerd hoe ze haar baby op een zachte manier kon masseren en lichaamscontact kon maken. Buiten deze therapieën was er ook een psychologe waar je wekelijks op gesprek kon komen en had je contact met een individuele begeleider die je toegewezen kreeg.
Ik herinner me nog goed dat ik de eerste week vooral erg veel sliep. Ondanks dit, probeerde ik op elk vrij moment om te gaan kijken door het grote glazen raam waar Yulian te slapen lag. Vanaf het ogenblik dat hij ook maar een geluidje maakte, vroeg ik om de deur te openen om hem terug bij me te hebben. Ik kreeg een vast schema in handen waarop de uren stonden genoteerd waarop pap gegeven moest worden aan. Ook voor Yulian was het allemaal een beetje wennen, de drukte, de vele andere gezichten die hij te zien kreeg, de vrouw van de nachtdienst die pap gaf aan hem, een vast schema waarop hij moest eten,contact met andere baby's , .. enz.
Tijdens mijn opname op de moeder-baby eenheid, werd Yulian vaak ziek. Door het in contact komen met andere kinderen ,werd zijn immuniteit sterk op de proef gesteld. De ene oorontsteking volgde de andere op, een infectie op de luchtwegen en ook het rsv virus dat de ronde deed op de afdeling, deed geen goed aan de hele situatie. Vaak moest ik met Yulian naar het aangrenzende ziekenhuis op consultatie gaan en soms moest ik er ook blijven overnachten. Het vroeg ontzettend veel energie van ons beide om telkens over en weer te moeten gaan en af te wachten wat het resultaat was. Iets in mij wist dat er iets niet in orde was met zijn immuniteit. Toch wezen de labo-testen aan dat zijn immuniteit wat aan de lage kant was, maar toch niet alarmerend.
Tijdens één van de vele gesprekken met de psycholoog, kwam vooral mijn angst aan bod dat Yulian aan autisme zou lijden. Niets wees erop dat dit het geval was, maar toch overheerste er een grote angst om dit een tweede keer te moeten meemaken. De psycholoog probeerde me gerust te stellen dat alles in orde was met Yulian . Maar hoezeer ik haar ook wou geloven, toch bleef het moeilijk om vertrouwen te krijgen hierin. De diagnose die bij Killian gesteld was en die me zo had geraakt, maakte dat ik deze fout geen twee keer zou overdoen. Als er ook maar iets mis was met Yulian, dan was ik de eerste die het zou opmerken en niet iemand anders.
Stelselmatig maakte ik contact met de andere moeders op de afdeling. één voor één, kampte deze vrouwen met oververmoeidheid en waren ze veel te lang blijven doorgaan tot ze uiteindelijk niet meer konden. Ik herkende mezelf in de vele verhalen die werden verteld. Hoe moeilijk het was om je kalmte te bewaren bij een huilbaby, de onmacht die je voelde als mama om niets te kunnen doen wanneer je kindje pijn had , het gevoel van gevangen te zitten tussen de papflessen en pampers , de sociale contacten die wegvielen. Ik kreeg een band met een aantal mama's . Vrouwen die allemaal hun uiterste best deden om te vechten tegen een depressie die zich meester had gemaakt over hen. Vrouwen naar wie ik stiekem opkeek omdat ze allemaal uniek en prachtig waren in de persoon die ze waren.
Na drie maanden op de moeder-baby eenheid te hebben verbleven, voelde ik dat het contact tussen Yulian en mij hechter geworden was. Ik kon terug voorzichtig genieten en spelen met hem. Zelfs een babymassage geven, deed me deugd. De vermoeidheid was nog niet helemaal verdwenen, maar ik had het gevoel om terug te kunnen functioneren als mama. Toch waren nog niet alle problemen van de baan. Ondanks ik het gevoel had om terug de zorg over mijn gezin over te kunnen nemen, wist ik dat het dringend tijd werd om het verdriet dat ik in het verleden had ervaren en de vele trauma's erbovenop , aan te pakken. Ik koos, na veel overleg met Ronny en de psychologen, er dan ook voor om verder in therapie te blijven gaan . Ronny zou de zorg van 4 kinderen op zich nemen, hulp door een instantie in het huishouden krijgen en ik zou naar een andere afdeling gaan om verdere aangewezen therapie te krijgen. Het zou de afdeling " Monding" worden waar ik op mijn 17de ook al had verbleven.
Monding was gespecialiseerd in Borderline-problematiek, al had ik niet het gevoel dat daar exacte het probleem lag. Toch waagde ik het erop in de hoop weer sterker in mijn schoenen te kunnen staan.
wordt vervolgd
Op de afdeling "Monding", was er veel verandert sinds ik er was vertrokken op mijn 18de verjaardag. Het gebouw, dat vroeger 1 grote afdeling was, was nu opgesplitst in 2 afdelingen, namelijk een gesloten en een open afdeling. Ik had het geluk om in het open gedeelte te mogen verblijven. Er was een schril contrast voelbaar tussen de patiënten en het personeel van waar ik nu verbleef en de patiënten en begeleiding van de moeder-baby eenheid. De mensen die er werkte, waren vele afstandelijker en heerste geen enkele vorm van warmte. Zonder ook maar af te doen aan de werking, de toewijding en de specialisatie van deze mensen, moet ik eerlijk toegeven, dat de overschakeling van de ene afdeling naar de andere, met zo'n enorm verschil in menselijk contact, me enorm hard tegenviel.
Wanneer ik het moeilijk had en me afzonderde op de afdeling moeder-baby , kwam een verpleegster uit zichzelf met me praten en me ondersteunen. Op de afdeling Monding, werd er van me verwacht, dat ik zelf moest aangeven en vragen om een gesprek met iemand. Dit was erg moeilijk voor mij. Toegeven dat ik zwak was en om hulp vragen, was dan ook een werkpunt van me. En als ik zou vragen om een gesprek, was er nog niet eens de garantie dat er onmiddellijk iemand beschikbaar was. Vaak kropte ik dan ook alles op en wachtte ik het moment af dat er een consultatie met de psychologe gepland stond of wachtte simpelweg af tot de heftigheid van mijn emoties was gezakt.
Wat me meteen opviel, waren de mensen die ook opgenomen waren. Een vreemd gevoel van eenheid overviel me. De manier waarop deze mensen praatte, hoe ze de heftigheid van emoties beleefde en hiermee probeerde om te gaan , het was alsof ik mezelf zag staan. Ik kan het niet beter omschrijven dan dat mensen, net zoals dieren waren opgesplitst in rassen en dat ik mijn eigen soortgenoten had gevonden. Zo voelde het voor mij alleszins aan. Ik voelde me begrepen bij deze mensen. Ik begreep waarover ze praatte en welke moeilijkheden ze in het dagdagelijkse leven en in het verleden hadden ondervonden en waarom ze voor deze behandeling hadden gekozen.
De therapieën die we kregen, vond ik vooral heel leerrijk. De cognitieve gedragstherapie, bestond vooral uit het gedeeltelijk vertellen over het verleden , maar de meeste gesprekken gingen over de moeilijkheden die ik ondervond in het heden. Door mijn jeugdtrauma's, zag ik als het ware het leven door een andere kleur van bril en ging ik me daar ook naar gedragen. Dit maakte dat ik vaak uit contact ging met mensen en me afzonderde in mijn eigen rijkelijke fantasiewereld. Vaak kreeg ik ook huiswerk mee , stapels papier waarop ik moest noteren hoe ik me die dag had gevoeld, hoe dit gevoel tot stand was gekomen en wat mijn uiteindelijke gedrag ernaar was. Een soort van veiligheidsplan werd opgesteld waar tips op stonden vermeld hoe ik met bepaalde heftige emoties het beste kon omgaan. Soms was dit afleiding, soms een gesprek met iemand aangaan ,.. enzovoort. Eigenlijk was het grotendeels een opfrissing van wat ik allemaal geleerd had zoveel jaren terug.
Het moeilijkste vond ik het missen van Katrien. Met deze heftigheid aan emoties, wist ik absoluut geen blijf. Ik overwoog na enkele weken opname om dit bespreekbaar te maken met mijn psychologe op monding. Het onderwerp op zich, was voor mij al een enorme opgave. Enkel en alleen omdat dit onderwerp mij me op z'n kwetsbaarst toonde. Ook vertrouwen opbouwen naar iemand die ik, naar mijn gevoel, pas kende, maakte dat ik twijfelde tot op het laatste moment om hier open over te communiceren. Het idee dat er zoiets bestond als " beroepsgeheim", deed me toch de stap nemen.
Ik vertelde de psychologe over een begeleidster waar ik een goed contact mee had en enorm mistte. Opzettelijk verzweeg ik haar naam uit schrik voor eventuele consequenties. De psychologe polste voorzichtig naar haar naam waarop ik telkens de vraag wist te ontwijken. Ik vermelde wel de afdeling moeder-baby, maar verder bleef ik koppig doorvertellen zonder de naam "Katrien" te vernoemen . Tranen werden losgeweekt. Ik hoopte stiekem dat deze psychologe me kon vertellen hoe ik met deze emoties moest leren omgaan. Was er een manier om met dit verdriet om te gaan ? Had ze misschien tijdens haar jarenlange studies, geleerd hoe iemand kon onthecht worden en gelukkig door het leven kon gaan? Ik was er heilig van overtuigd dat deze vrouw het antwoord wist. Na een half uur spreken in tranen, sprak ik uiteindelijk toch haar naam uit. Ik vertelde dat we contact hadden met elkaar op facebook, zoals sommige andere ex-patiënten ook contact hadden met begeleiding na hun ontslag op de afdeling. De psychologe keek me verbaasd aan toen ze dit allemaal hoorde. Zonder ook maar verder naar mijn verhaal te luisteren, gaf ze te kennen , contact op te nemen met de hoofdverantwoordelijke van de moeder-baby eenheid.Ze was ervan overtuigd dat Katrien haar boekje ver te buiten ging en mij daardoor in de problemen bracht . Terwijl ik juist van mening was dat Katrien een belangrijk lichtpuntje in mijn leven was . Ik kon niet geloven wat ik zonet had gehoord. Meende ze dit nu echt ? Zou zij ervoor zorgen dat Katrien problemen kreeg met haar overste ? Hoe zou Katrien reageren op mij en wat met ons contact ?
Ik moest me inhouden om mijn handen niet rond de hals van de psychologe te klemmen. Binnenin kookte ik van woede. Als zij ervoor zou zorgen, dat ik de unieke band die ik me Katrien had opgebouwd weer kwijt raakte, stond ik niet in voor de gevolgen. Ik wees de psychologe verschillende malen op haar beroepsgeheim en dreigde ermee om naar de ombudsdienst te stappen. Met slaande deuren verliet ik het lokaal en liep huilend naar buiten. Ik had zonet de meest domme beslissing in mijn leven genomen, namelijk het in vertrouwen nemen van iemand. Ik had mijn hart uitgestort en gesmeekt om hulp, maar in de plaats daarvan, kreeg ik juist een heleboel problemen. Om dan nog maar te zwijgen over de problemen die Katrien kon krijgen.
Het antwoord liet niet lang op zich wachten . Katrien stuurde me het pijnlijke bericht dat we niet langer contact konden blijven houden . Op de afdeling moeder-baby , had er die dag een vergadering plaatsgevonden over het gebruik van facebook tussen patiënten en hulpverleners. Katrien kreeg op haar beurt te horen dat ze haar boekje te buiten was gegaan en dat het niet getuigde van professionaliteit .
Mijn wereld stortte in. Mijn handen trilde van woede en de tranen waren niet meer te stoppen. In mijn ogen had deze psychologe in slechts één gesprek, me alles ontnomen waar ik naar op zoek was. Een mama waar ik zoveel van hield, een vriendin die me begreep, een vrouw die mijn leven waardevol maakte en me bestaansrecht bezorgde. Maar hoezeer ik ook de schuld in de schoenen schoof van de psychologe, de enige echte schuldige was ikzelf ! Ik was degene die een fout had begaan om in alle vertrouwen te vertellen wat Katrien voor me betekende. Een enorme woede, keerde zich tegen mij . Ik was het niet waard om een dochter te zijn voor iemand noch waard om te leven. Ik wou niet verder met deze pijn . Wat had het allemaal nog voor zin ? Elke begonnen zoektocht eindigde telkens in teleurstelling en pijn.
Diezelfde avond, kraste ik in mijn armen. Het was de enige manier om het innerlijke lijden te omzeilen . Ik vond dat ik gestraft moest worden omdat ik de persoon was die Katrien's werk in gevaar had gebracht en bovendien ook nog eens in verlegenheid. Hoe meer bloed er vloeide, hoe kwader ik werd. Waarom had ik niet het lef om uit het leven te stappen ? Waarom kon ik mijn kwaadheid niet afreageren op die psychologe ? Het waren allemaal vragen waar ik geen antwoord op wist . Niemand kon begrijpen wat het betekende om met dit gevoel van leegte te moeten leven.
Mijn vertrouwen in de afdeling was zodanig beschadigd, dat ik weer volledig in mezelf keerde. Ik weigerde ook nog maar een blik te werpen naar de vrouw die me had verraden. Ik besliste om de therapie nog af te ronden, maar deze keer zou ik nog praten over de problemen die ik ondervond in het dagdagelijkse leven. Niemand zou ook nog maar een glimp opvangen over de ware aard van mijn problemen. Niemand was nog te vertrouwen, zelfs een hulpverlener niet.
Na ongeveer 3 maanden, viel de beslissing dat ik stabiel genoeg was om terug naar huis te keren. Deze beslissing maakte me ongelofelijk angstig. Kon ik de drukte wel terug aan ? Wat als de zelfmoordgedachte weer opkwamen ? Mijn individuele begeleidster stelde me gerust. Ze vond dat ik er klaar voor was , zolang ik bleef oefenen met de technieken die ik daar aangeleerd had gekregen en me hield aan het veiligheidsplan. Elke vezel in mijn lichaam schreeuwde dat ik er nog niet aan toe was. Er werd niets van nabehandeling voorgesteld . Daar stond ik dan, met een koffer in de hand, bevend van angst, onzeker en met de vraag of ik wel klaar was om terug te kunnen functioneren in de maatschappij.
Ronny en de kinderen waren door het dolle heen. Mama kwam terug naar huis en was genezen. De ziekte was overwonnen en iedereen zou nog lang en gelukkig leven . Hun lieve glimlach , hun hoopvolle oogjes en de vele knuffels, deden me met een bang hartje de stap naar huis wagen . Ik had zoveel verdriet en zoveel angst. Ik kon enkel maar hopen dat ze het op Monding bij het rechte eind hadden.
Wordt vervolgd
Een bodemloos bestaan, zo voelde het. Geen aarde onder de voeten hebben en geen enkel vooruitzicht op beterschap. De angstgevoelens en hyperventilatie-aanvallen waren nog steeds prominent aanwezig. Elke vorm van drukte of chaos in huis, deed me huilend naar m'n kamer vluchten. Hoe graag ik ook wou spelen en knuffelen met de kinderen en hoe graag ik ook met Ronny gezellig in de zetel wou liggen om te genieten van ons gezinnetje, het lukte me niet. Ik wou alleen zijn, alleen en in stilte.Urenlang Slapen tot de avond aanbrak en ik me weer een beetje beter zou voelen. Zo verliepen de dagen , elke dag hetzelfde patroon . Opstaan, obsessief beginnen kuisen en opruimen, smeken om stilte om daarna rond de middag , volledig uitgeput mijn bed in te kruipen. Ronny probeerde het te begrijpen. Hij ging zo vaak mogelijk met de kinderen op stap, zodanig dat mama wat kon rusten. Met de beste wil van de wereld, kon ik niet uitgelegd krijgen wat er mis was met mij. Hoe kon ik iets verduidelijken aan Ronny, waar ik zelf niets van begreep of grip op had.
Na slechts 3 weken weer thuis te zijn, doken de zelfmoordgedachten weer de kop op. Enge beelden flitste voor mijn ogen waarop telkens gruwelijke taferelen te zien waren. Ik probeerde deze beelden angstvallig te verdringen, maar ze doken steeds vaker op. Ik was op het punt gekomen dat ik mezelf nauwelijks nog vertrouwde. Scheermesjes, scharen of touw, probeerde ik zoveel mogelijk te doen verdwijnen. wanneer ik alcohol dronk , probeerde ik zodanig veel te drinken dat ik zeker was dat ik in slaap viel en zo geen domme dingen kon ondernemen. Alles was goed om de leegte te verdringen om de pijn en de angsten te onderdrukken. Ik had de meest bizarre dromen , maar ze begonnen allemaal hetzelfde. Een reusachtige houten poort opende zich voor mijn ogen en ik bevond me in een totaal andere wereld. Een wereld waar ik de controle had over het volledige scenario, een wereld waar geen pijn heerste, waar spanning en avontuur op de loer lag, een plek waar een lieve mama woonde die me liefdevol omarmde en zielsveel van me hield. Met mijn armen geklemd rond mijn hoofdkussen, beeldde ik me in dat mijn hoofd rustte op haar zachte schouders. Het gebons van mijn eigen hart, was het ingebeelde geluid van het hart van mijn mama. Wat mistte ik iemand waar ik terecht bij kon. Iemand om mee te praten en te kunnen uithuilen zonder ook maar enige vorm van schaamte. In de realiteit, vertrouwde ik niemand . Zelfs mijn lieve partner die me door dik en dun steunde, durfde ik geen inkijk te geven in mijn belevingswereld. Het was mijn veilige haven, die ik van kinds af aan had opgebouwd en waar enkel plek was voor een moederfiguur. In deze wereld was er geen plaats voor een man of kinderen, want op die plek was ik zelf nog een klein en onschuldig kind .
Mijn huisarts, schreef me verschillende soorten medicatie voor . Telkens moest ik 3 weken of langer afwachten om te kijken of er enige verbetering optrad betreffende mijn gemoedstoestand. Van de ene antidepressiva, kwam ik ettelijke kilo's aan, waardoor ik in paniek schoot en er onmiddellijk mee stopte, van de andere kreeg ik melktoevoer uit mijn borsten, net alsof ik zwanger was. Niets van de tientallen soorten antidepressiva die ik uitprobeerde, leek ook maar te helpen of enige verlichting te brengen. Enkel het onderdrukken van angstgevoelens door middel van Xanax, was al wat hielp. Ik smeekte Ronny om mee te zoeken naar een oplossing. Het was vooral de angst dat ik ongewild een zelfmoordpoging zou ondernemen en daardoor mijn gezin een ongewild trauma zou bezorgen, dat me gek maakte.
De teleurstelling die ik zag in de ogen van de kinderen wanneer ik vertelde dat het nog steeds niet goed ging met mama, brak mijn hart. Ik had niets liever willen zeggen dan dat alles voorbij was, dat mama weer de oude was en we weer gezellig samen dingen konden ondernemen als een hecht gezin, maar het ging niet. Ilana begon onophoudelijk te huilen , Maité werd kwaad omdat ik haar in de steek liet en Killian smeekte me om bij hem te blijven. Hoe graag ik ook wou thuisblijven bij hen, de situatie was ronduit gevaarlijk geworden. Op sommige momenten,had ik zelfs dromen dat ik mijn kinderen mee de dood in nam. Dat alleen al, deed me uit voorzorg kiezen voor een crisisopname. Mijn kinderen en Ronny waren alles voor me. Ik zag hen enorm graag, ik zou hen nooit, bij volle verstand, ook maar één haar gekrenkt hebben. Maar deze keer, had een zwarte schaduw, genaamd depressie, zich weer helemaal meester over me gemaakt.Een schaduw die ervoor zorgde dat ik niet meer helder na kon denken . Ik moest een manier zien te vinden om hem te verslaan .
Ronny maakte een afspraak in het psychiatrisch centrum te Duffel en vertelde dat een opname bij hoogdringendheid in voegen moest treden. Ook mijn huisarts, schreef een doorverwijzing met het advies om opgenomen te worden. Er was gelukkig nog net 1 bed vrij op de crisisafdeling "fase 3", waardoor ik niet op een wachtlijst kwam te staan. Na een gesprek met de psychiater, kon ik daar enkele weken verblijven tot er meer duidelijkheid was. Ik voelde een enorme opluchting. Ondanks het schuldgevoel dat ik had , wist ik dat deze beslissing het beste was voor iedereen. Ik begreep heel goed dat mijn opnames, een blijvend effect zouden hebben op de kinderen, maar een zelfmoordpoging had het allemaal nog erger gemaakt. Juist dat laatste wou ik iedereen besparen. Ik wist hoe belangrijk een mama was voor haar kinderen, dit omdat ik al jarenlang met hetzelfde gemis moest leven.
Een psychiater met een Russisch accent, begon allerlei vragen te stellen aan Ronny en mij. Ik had niet het gevoel dat ze begreep wat de ernst van de situatie was. Hoe kon ik eigenlijk deftig uitgelegd krijgen wat er allemaal aan de hand was tegen iemand die, naar mijn gevoel, de Nederlandse taal niet goed verstond ? Pas toen ik mijn tranen en kwaadheid aan haar toonde, werd ik doorverwezen naar een kamer op de de crisiafdeling. Het net opgemaakte bed, deed me onmiddellijk verlangen naar slaap. Het kamertjes was niet heel groot. Enkel een kleerkast met een slot waar slechts een drietal kapstokken in hing, een klein houten bureautje met stoel en een bed, was alles wat er stond. Het was meer dan goed genoeg voor me. Ronny plaatste mijn koffer op het bed en gaf me nog een liefdevolle knuffel en kus . Ik kon zien dat het afscheid hem zwaar viel. Ik had een ongelofelijke bewondering voor hem. Hij die me steunde door dik en dun, hij die de zorg over de 4 kinderen volledig op zich nam , hij die me graag zag op een moment dat ik mezelf niet eens lief kon hebben. Ik kon me geen betere man wensen. Ik mocht van geluk spreken dat ik Ronny in mijn leven had. En ook al kon ik het niet opbrengen om ook maar 1 glimp van mijn pijn met hem te delen, toch zag ik hem graag uit het diepste van mijn hart . Als er ook maar 1 ding was, waar ik heilig van overtuigd was, dan was het mijn liefde voor hem en de kinderen.
De eerste dagen op fase 3, sloot ik me op in mijn kamer. Enkel en alleen om te eten of een douche te nemen, moest ik mijn veilige burcht verlaten. Mijn leefgroep bestond uit een zestal personen, zowel mannen als vrouwen van verschillende leeftijden. Ieder had zijn eigen verhaal en problematiek en gewoontes, wat soms voor spanning kon zorgen. Ik probeerde me zoveel mogelijk op de achtergrond te houden en deed mijn best om niet veel in contact te staan met hen. Enkel voor het verplicht samen eten, wisselde we wat woorden. Wanneer er een discussie ontstond over welk tv-programma er die avond moest komen op te staan, besloot ik wijselijk om naar mijn kamer te trekken, niet begrijpend over het waarom mensen over zoiets onbenulligs ruzie konden maken .Het was het mij allemaal niet waard. De rust in mijn hoofd bewaren en de angsten onder controle houden, was al wat telde voor mij.
De Russische psychiater, besloot om mijn veelvuldige gebruik van het verdovende middel " Xanax", stelselmatig af te bouwen. Onmiddellijk schoot ik in paniek. Dit betekende zowaar, dat ik alle dagen terug meerdere keren paniekaanvallen zou voelen opkomen. De vrouw stelde me direct gerust. In een afbouwende programma, zou ik 2x dagelijks een pilletje valium moeten innemen om de afkickverschijnselen tegen te gaan. Naar mijn idee was valium sterker dan Xanax, maar ik besloot om te vertrouwen op haar kennis en ervaring. De bedoeling van dit afbouwprogramma, was om te kunnen observeren hoe ik psychisch functioneerde zonder verdovende middelen. En inderdaad, de eerste dagen, voelde ik een lichte paniekaanval opkomen, maar na een valium te hebben genomen, werd ik instant terug rustig. Na slechts een kleine week, was ik volledig van alle medicijnen verlost, behalve dan dat ene tabletje antidepressiva dat ik nog nam.
Veel therapie kregen we niet op de crisisafdeling. Soms mochten we meedoen met de beeldende therapie of een keertje naar de fitness gaan. Toch koos ik wijselijk voor een aantal weken rust op mijn kamer. Ronny en de kinderen, kwamen me meermaals per week een bezoekje brengen. Dit deed me deugd want ondanks de rust die ik nu had, mistte ik hen toch verschrikkelijk. Ondanks dat ze telkens maar een paar uurtjes met mij in de cafetaria spendeerde, voelde ik me na hun vertrek weer helemaal uitgeblust, geen greintje energie schoot nog over.
Van de psychiater, kreeg ik het advies om me op de wachtlijst te zetten voor een oriëntatie-observatie afdeling . Deze afdeling, was op wandelafstand van waar momenteel verbleef en hoorde bij het psychiatrisch domein in Duffel. Als ik me opgaf om me daar te laten testen, kon men inschatten wat de oorzaak was van mijn depressie en kon er een doelgerichte behandeling worden voorgesteld. Ik was best te vinden voor dit plan, al betekende dit wel dat ik nog een tijdje van huis zou wegblijven . Diezelfde dag nog, besprak ik het advies dat ik van de psychiater had gekregen, met Ronny. Tot mijn verbazing, wist hij me te vertellen dat ik me hiervoor mocht opgeven. Hij vertelde me dat hij niets liever wou dan dat ik terug genas. Daar had hij echt alles voor over, ook al betekende dit dat ik nog maandenlang van huis zou zijn.
In totaal verbleef ik een 8-tal weken op de crisisafdeling Fase 3 in Duffel . Daarna kreeg ik van de psychiater te horen dat het mijn beurt was op de wachtlijst en dat ik mijn koffer mocht inpakken. Een nieuwe en spannende periode brak weer aan, het leek een psychiatrische rollercoaster waar maar geen einde aan kwam. Ik was me ervan bewust dat mijn Borderline-problematiek één van de oorzaken was van mijn lege gevoel en zelfmoordgedachten maar ondanks dat, verklaarde het nog steeds niet waarom ik herhaaldelijk in depressies belandde.
wordt vervolgd
Mijn verblijf op de oriëntatie-observatie afdeling in Duffel, was slechts voor een 12-tal weken. Ik zou er terecht komen in een groep van zo'n 8-tal mensen, die net zoals ik allerlei testen moesten afleggen en therapieën moesten volgen om zo een totaalbeeld te kunnen krijgen van de huidige problematiek . Ik hield me zoveel mogelijk afzijdig van de groep. Enkel voor de verplichte dagopening, waarin we als groep, rond de tafel moesten samenzitten en spreken over onze emoties, durfde ik een klein deel van mezelf te laten zien. Vooral de angst om terug naar huis te moeten keren, of zelfs nog maar op weekend te moeten gaan en de drukte, die er thuis heerste, niet aan te kunnen was een onderwerp dat door mij veel aan bod kwam. Voor de zoveelste keer kreeg ik een individuele begeleidster toegewezen. Het viel me op hoe emotieloos ik over het verleden kon vertellen zonder ook maar één traan te laten. Ik raakte maar niet aan mijn gevoelens. een dikke laag met stof en allerlei andere vuiligheid was over elke emotie gestrooid en liet me overleven in mijn veilig cocon waar enkel vermoeidheid en leegte heerste.
Ik herinner me nog goed hoe zenuwachtig ik werd wanneer het mijn beurt was om de intelligentietest af te leggen. De angst om het niet goed te doen, om voor dom en achterlijk aanschouwd te worden deden de zweetdruppels op mijn voorhoofd verschijnen. Het was een test, die binnen een bepaalde tijd moest worden afgelegd en in het bijzijn van een psychiater, wat de situatie alleen maar erger maakte. Presteren onder druk was iets waar ik een hekel aan had en de uitslag zou mijn zelfbeeld kunnen bepalen. Aandachtig bekeek ik de afbeeldingen die voor mijn neus werden gelegd en keek welk beeld er moest volgen of niet in het plaatje paste. Mijn concentratie was niet meer hetzelfde dan wat het vroeger was. Soms wist ik het antwoord helemaal niet en waagde ik een gokje. Ik verwachtte van mezelf dat ik het goed moest doen, een grote onderscheiding moest halen om mezelf weer tot rust te brengen. Na de test, die in mijn ogen een eeuwigheid leek te duren, moest ik me naar de woonkamer begeven, waar andere mensen zaten te wachten om net dezelfde test te af te eggen.
Een aantal dagen later, moest ik allerlei vragen beantwoorden die werden getoond op een computerscherm. Op deze vragen was geen fout antwoord mogelijk. Ik moest enkel antwoorden met ja, nee of misschien. Bij deze test voelde ik me al vele geruster. Toen de vraag op het beeldscherm tevoorschijn kwam of ik kampte met zelfmoordgedachtes , antwoordde ik resoluut " ja". Het was de naakte waarheid. Ik verlangde voortdurend naar rust in mijn hoofd. Ik wou niets liever dan een soort levenslust vinden die zou maken dat ik weer normaal kon functioneren in de maatschappij. Een levenslust die me kon laten zijn wie ik was zonder me schuldig of angstig te hoeven voelen tegenover de ander. Ik verwachtte veel van de uitslag , maar evenzeer ook van de therapieën die werden aangeboden. Ik hoopte dat ik hier de sleutel zou vinden die een poort opende op weg naar mijn herstel.
Vele mensen zag ik komen en net zo snel ook weer gaan. Het maakte het voor mij onmogelijk een band met deze mensen aan te gaan. Waarom zou ik ook ? Het zou ervoor zorgen dat ik me weer verlaten en alleen op de wereld voelde , die pijn wou ik mezelf niet nog eens aandoen. Tijdens een spel dat 's middags georganiseerd werd, en waarbij we allemaal met een blaadje papier en een pen voor ons zaten, werd een nieuwe patiënt aan ons voorgesteld. Zijn naam was Dennis , ongeveer 32 jaar oud, struis gebouwd, blond halflang haar en blauwe ogen . Met een korte "hoi", begroette hij zijn nieuwe groep en nam plaats op een stoel. Tijdens het spel, dat vooral gebaseerd was op kennis, wist hij veel van de gestelde vragen correct te beantwoorden. Zij arrogantie en vooral de drukte die hij met zich meebracht, maakte dat ik al direct een hekel kreeg aan deze man.
De avonden waren therapie-vrij. Dit maakte dat we vaak een gezelschap speelde in groep om zo toch wat contact te maken met de ander. Het spel "Rummicub" , werd het vaakst gekozen, soms zelfs tot vervelens toe, maar veel andere opties waren er niet . Televisie kijken in een veel te kleine ruimte met mensen van verschillende groepen, zag ik op dat ogenblik niet echt bepaald zitten . Ik leerde Dennis kennen als een gedreven man, speels en humoristisch. Misschien had ik hem te snel beoordeeld op basis van mijn eerste gevoel. De energie en vlotheid waarmee hij kon vertellen over de meest uiteenlopende onderwerpen, deed me opkijken naar hem. Ik werd nieuwsgierig naar zijn verhaal. Wat schuilde er achter dat speelse en energierijke masker ? Waarom was hij opgenomen ? Ik kon me absoluut niet voorstellen dat hij met een depressie kampte. Tijdens het zoveelste gezelschapsspelletje Rummicub, polste ik dan ook voorzichtig naar zijn beweegredenen om voor een opname te kiezen. Dennis vertelde over zijn jongere zusje dat was overleden tijdens een brand in het ouderlijke huis en het schuldgevoel dat hij hieraan had overgehouden. Het was opmerkelijk hoe open hij kon praten over zijn verleden . Achter zijn altijd vrolijke masker, schuilde een gebroken man die zijn weg niet kon vinden in het leven. Na een mislukte zelfmoordpoging, had hij gekozen voor een opname . Het werd muisstil rond de tafel. Iedereen keek verbaasd en zichtbaar geschrokken naar Dennis die inkijk had gegeven in zijn emoties en een blijvende indruk had achtergelaten.
Ik zocht steeds meer toenadering tot hem. Niet om te praten over gevoelens, maar eerder om op een speelse manier een gevoel van vrijheid te herwinnen. Het was opmerkelijk hoe gemakkelijk hij erin kon slagen om me tot lachen te brengen. Het leek een eeuwigheid geleden om dat gevoel van plezier weer te herontdekken en ervan te kunnen genieten. De speelse, rebellerende Chloë die niet op haar mondje was gevallen, kwam stilaan weer tevoorschijn. De aandacht die ik kreeg van hem en de vele één op één gesprekken die we hadden, deden me vaker dagdromen over hoe een leven met een gelukzalig gevoel zou zijn. Op momenten dat ik het moeilijk had, kwam Dennis me van mijn kamer afhalen. En hoewel ik vele liever mijn tijd al slapend doorbracht, toch wist hij me telkens te overhalen om mee te doen met de therapieën . Ik denk dat Dennis toen de enige was, die ervoor kon zorgen dat ik me niet afzonderde in mijn eigen veilige wereldje. Verbaasd over hoe hij in dat opzet was geslaagd, werd ik overmand door verwarde emoties. Laat het me een soort emotionele aantrekkingskracht noemen. Het soort aantrekkingskracht dat maakte dat ik me goed en geliefd voelde bij iemand. Deze gevoelens ervaren ,na jaren van leegte en angst, zorgde ervoor dat ik me krampachtig aan hem wou vastbinden. Dennis was de persoon die me levenslust gaf en vreugde. Maar waarom kon ik deze gevoelens niet ervaren en toelaten bij mijn eigen partner ? Uiteindelijk was het Ronny die me door dik en dun steunde. Hij was de vader van mijn kinderen en de liefde van mijn leven .
Toch stond Ronny veel te dicht bij me. Ik kon hem niet toelaten in het delen van mij angsten en verlangens. Hoe gek het ook mag klinken. We hadden jaren samengeleefd en samen een gezin gevormd met 4 kinderen, waar geen tijd meer was voor ons als partners. Ronny en ik leefde in het teken van onze kinderen. Dit doordat we uit ons verleden een verlangen koesterde om het anders en vooral beter te doen als ouder. Met Dennis was het anders, hier waren er geen kinderen die al mijn toegewijde zorg en aandacht eiste, hier moest ik niet obsessief kuisen om te tonen dat ik een goede mama was, simpelweg omdat kuisen hier mijn verantwoordelijkheid niet was. Op deze plek kon ik vrijuit spreken, zonder dat ik veroordeeld werd of niet begrepen.
De groeiende liefde die ik voelde voor Dennis, deed me enorm schuldig voelen tegenover Ronny. Ik wou mezelf niet in een situatie brengen dat ik hem als partner zou verliezen. Ook de kinderen zouden hieronder lijden, wat maakte dat ik mijn gevoelens voor Dennis zoveel mogelijk negeerde. De heftigheid van ontluikende gevoelens waar ik geen blijf meer mee wist, probeerde ik van me af te schrijven. Aangezien relaties ten strengste verboden waren op de afdeling, wou ik uiteraard ook niet het risico lopen om te moeten vertrekken. Toch kwam het meermaals voor. Zo goed als op elke afdeling waar ik had verbleven, vormde zich koppeltjes. Op zich was het ook niet zo vreemd. Op een plek waar er niets van je verwacht werd, waar met begrip en openheid over emoties werd gecommuniceerd, waar je kon zijn wie je werkelijk was, zonder ook maar enige vorm van schaamte, daar was de kans het grootst dat er iets bloeide van liefde en geborgenheid.
Na een zoveelste slopende dag van gesprekstherapie, begaf ik me naar mijn slaapkamer. Op de gang zag ik Dennis staan, ik wenste hem een goede nacht en gaf hem een knuffel. Toen zijn ogen de mijne kruiste, kuste ik hem vol op de lippen. Ik wist dat het fout was. Dit was alles wat niet mocht of kon zijn , maar toch voelde het zo intens goed. De warmte van zijn lichaam tegen het mijne, de stevige knuffel , zijn begrip om wie ik was, ik kon de ingehouden emoties niet langer weerstaan. Die avond hadden we seks op mijn kamer. De spanning die er heerste om betrapt te kunnen worden en de gevolgen die eraan vast hingen, maakte het eens zo aanlokkelijk om iets te doen wat niet mocht. Ik voelde me schuldig en gelukkig tegelijkertijd . Schuldig omdat ik zonet de man had bedrogen waar ik zielsveel van hield , gelukkig om het intense geluk van seksuele en emotionele verbondenheid te hebben gevoeld en toch ook doodsbang voor de toekomst en wat het kon teweegbrengen. Dit was iets wat Ronny hoe dan ook nooit te weten mocht komen. Hij zou me in de steek laten en de kinderen tegen me kunnen opzetten. Ik wou Ronny niet de kans geven om de kinderen van me af te laten nemen. Dit had ik één keer in mijn leven meegemaakt en dat wou ik hoe dan ook vermijden.
Hoe schuldig en rot ik me ook voelde tegenover Ronny , toch bleef het niet bij een eenmalig slippertje. Liefde en lust verwrongen in elkaar en vormde een eenheid. Een eenheid waar ik het bestaan niet eens van kende. Liefde en seks waren altijd onverbiddelijk gescheiden van elkaar geweest , maar nu plotseling niet meer. Het maakte dat ik de enige zekerheid die ik nog had in mijn leven, namelijk een standvastige en goede relatie met Ronny, in twijfel begon te trekken.
Na 12 weken in de observatie-oriëntatie afdeling te hebben verbleven, werd eindelijk een diagnose gesteld . Borderline met herhaaldelijke depressie als gevolg. High level Borderline, waarmee bedoeld werd dat ik geen uitende kenmerken van borderline had, maar dat alle symptomen naar binnen waren gekeerd en dit zich vertaalde in depressie. Mijn geest vocht als het ware tegen zichzelf , waardoor mijn lichaam uitgeput raakte en weemoedig. Nog steeds had ik moeite met emotie en stressregulatie, moeilijkheden met het omgaan van gestelde grenzen en conflictsituaties . Ik was gerustgesteld met deze diagnose, wetende dat het niet allemaal maar tussen mijn oren zat of simpelweg gek was. Er werd voorgesteld om een therapie op te starten in Mortsel . Daar zou ik 6 maanden residentieel in opname verblijven en 6 maanden in dagbehandeling therapie volgen. De afdeling daar, was gespecialiseerd in Persoonlijkheidsproblematiek, angst en/of stemmingstoornissen. Het was moeilijk om tegen Ronny te vertellen dat mijn zoektocht naar herstel zich verder zou uitspreiden, waardoor hij nog langer de zorg voor de kinderen op zich moest nemen. Ik hield me voor om afscheid te nemen van Dennis en in alle talen te zwijgen over wat er in Duffel was gebeurd. Ik was niet zeker of ik met dit schuldgevoel zou kunnen leven. Toch waren de consequenties ervan mijn grootste angst.
Wordt vervolgd
Met de twijfel en angst in mijn hart, begon ik aan mijn opname in Mortsel. Ik kwam terecht op de afdeling "Mozaïek", waar ik er voor koos, de eerste 6 maanden residentieel te verblijven. Ik kon nog steeds de drukte van voltijds thuis-zijn niet aan. Zelfs na een weekend thuis bij Ronny en de kinderen te hebben verbleven tijdens mijn opname in Duffel, kwam ik volledig uitgeput en leeg weer de afdeling binnen. Algauw leerde ik er in de eerste weken allerlei nieuwe mensen kennen. Mensen die net zoals ik, het moeilijk hadden om in de drukte van de maatschappij te kunnen functioneren en die vochten tegen de demonen uit hun verleden. De eerste week mocht ik er vooral tot rust komen en alles observeren. Het verplicht 's ochtends aan tafel zitten en ontbijten in groep, vond ik het allermoeilijkst. Goed voor mezelf zorgen was dan ook één van mijn eerste werkpuntjes. Na enige tijd werd er door het Team op Mozaiek en de psycholoog , beslist dat groepstherapie het beste bij mij aansloot. Ik was het hier absoluut niet mee eens en kon niet begrijpen wat de meerwaarde van een groep voor mij kon betekenen of ik ook enigszins maar voor hen. Liefst van al had ik één op één gesprekken. Op deze manier kon ik de persoon die voor me zat voldoende in de gaten houden en inschatten wat zijn of haar oordeel over mij was. Met een groep was hier geen beginnen aan. Ik kon onmogelijk 6 of 8 mensen tegelijkertijd lezen en proberen in te schatten wat ze van mij dachten of verwachtte. Met enige tegenzin, stemde ik toe om mee te gaan in het advies dat men mij had voorgesteld. Mijn groep bestond uit 6 mensen , zowel mannen als vrouwen van uiteenlopende leeftijden. Het voelde onwennig en bedreigend om in een notendop aan deze mensen uit te leggen wie ik was en waarvoor ik kwam. Toch deed ik wat er van me verwacht werd en vertelde ik emotieloos over mijn zoektocht naar moederliefde en over het verloop van mijn depressie. Na de vele therapievormen die werden aangeboden, koos ik ervoor om me vooral af te zonderen van de groep . Enkel tijdens de verplichte praatsessies , konden deze mensen een beetje van mijn eigenheid te zien krijgen. Op een gegeven moment, was het een aantal van de groepsleden dan ook opgevallen dat ik niet vaak bij hen aanwezig was en werd hier tijdens een groep-sessie over gesproken. Het was net alsof ik een spiegel naar voren geschoven kreeg, waar ik mijn doen en laten in kreeg te zien. Het duurde meer dan een half jaar vooraleer ik de moed vond om met gevoel over mijn verleden te vertellen en mijn tranen de vrije loop te kunnen laten. Vreemd was het om te ontdekken dat deze mensen me niet afwezen of ook maar enig oordeel over me hadden. Na enkele succeservaringen, liet ik stelselmatig wat meer van mezelf zien, al was ik nog steeds erg op mijn hoede voor ook maar het kleinste teken van afwijzing.
Tijdens de beeldende therapie , waarin het uiten van je eigen gevoel centraal stond, leerde ik om terug een beetje voldoening en energie te krijgen. Ik vond het raar om toe te moeten geven dat het vele slapen, me niet de nodige energie gaf, maar juist wel het toelaten van mensen in mijn gevoelswereld. Ik begreep er niets meer van . De eerste tranen die ik liet in het bijzijn van mijn groep, waren onwennig. Ik had het idee om op elk moment uitgelachen te kunnen worden of nog dieper met de grond gelijk gemaakt te worden. Deze vooroordelen van mij bleven uit. Integendeel , mensen begonnen mee te praten over wat mijn gevoel met hen deed en waaraan ze dit konden linken uit hun eigen verleden.
Dit proces werd het mentaliseren genoemd. Kortweg het gedrag van jezelf en anderen begrijpen door ze te koppelen aan overtuigingen, gevoelens, gedachten en wensen. Je kunnen voorstellen wat anderen van je zouden kunnen denken of voelen , maar ook begrijpen dat deze overtuigingen anders kunnen zijn dan degene die je zelf hebt. De bedoeling ervan was, dat je van binnenuit naar andere leert kijken en van buitenaf naar jezelf om zo sociale relaties en contacten beter aan te kunnen gaan en uiteraard jezelf en de ander ook beter te begrijpen. Vanwege een traumatiserend verleden, had ik verschillende overtuigingen en vooroordelen opgedaan. Deze zorgde ervoor dat ik me van zowat alles en iedereen distantieerde. Ik was ervan overtuigd dat ik niemand nodig had in het leven en dat ik mijn eigen boontjes best zelf kon doppen. Met deze zienswijze, had ik mezelf, uit veiligheidsoverwegingen, zodanig geïsoleerd, dat er nog maar weinig kwaliteit van leven overbleef. Het kostte me ettelijke maanden en zelfs jaren om nieuwe ervaringen op te doen die mijn oude overtuigingen een halt konden toeroepen.
Mijn eerste 6 maanden intern op de afdeling , verliepen redelijk goed. Ik voelde me in een veilige omgeving waar ik in kleine stapjes leerde om terug in contact te staan met mijn gevoel. De jaren voor mijn opnames, had ik ongewild mijn gevoel volledig uitgeschakeld. Dit was een gemakkelijke manier om me te focussen op mijn huishouden en te vluchten in mijn eigen belevingswereldje. Spijtig genoeg was mijn mentale gezondheid het hier niet mee eens. Ik had jaren op deze manier kunnen verder leven, was het niet dat ik verzeild was geraakt in een postnatale depressie. Het moeilijke aan heel mijn proces, was dat eerst alle negatieve emoties doorvoeld moesten worden, vooraleer het positieve zich er kon bijvoegen. Dit maakte dat ik erg prikkelbaar werd en mezelf door de dagen en weken sleepte. Toen ook Dennis weer van zich liet horen en wou afspreken, zag ik een kans om terug een beetje van dat positieve gevoel binnen te laten.De spanning, het kunnen lachen en spelen met elkaar, het waren deze dingen die ik vooral erg mistte. En ook al wou ik deze gevoelens maar al te graag met mijn gezin kunnen ervaren, op de één of andere manier, slaagde ik hier maar niet in.
De gedachte dat ik met Dennis een gelukkiger leven zou kunnen leiden, werd steeds voelbaarder. Het schuldgevoel waarmee ik achteraf bleef zitten wanneer Dennis op bezoek kwam, was zodanig verwarrend en pijnlijk, dat ik besloot Ronny de waarheid te vertellen. Impulsief vertelde ik dit nieuws aan hem tijdens een ruzie die tussen ons was ontstaan. Vooraleer ik het goed en wel besefte, waren de woorden al uit mijn mond gekomen : Ik heb een relatie met een ander! Eventjes bleef hetmuisstil aan de andere kant van de lijn, je kon een speld horen vallen. Kort daarop volgde er een wervelwind aan verwijten en dreigementen van Ronny's kant. Ik kon niet geloven dat ik zonet alles wat me lief was, zo op de richel had gezet. Gevoelens van angst en verdriet over wat zou komen, overmande me de eerstkomende uren en dagen.
Gelukkig kon ik terecht bij het verplegend personeel. 7 maanden van stilzwijgen over de relatie met Dennis, kwamen plotseling aan het licht. Opgelucht en bang tegelijkertijd , verteld ik wat me al die maanden had bezig gehouden. Ondanks het feit dat ik Ronny nog steeds heel graag zag, wist ik dat hij vanuit zijn eigen verleden ook erg impulsief kon reageren. Dat de kinderen hier het slachtoffer van zouden worden, was iets wat ik helemaal niet wou, maar ook niet meer in de hand had aangezien ik nog in opname was. Liefst van al, had ik dit alles met Ronny op een volwassen manier willen uitpraten en misschien zelfs ook goedmaken, maar zijn kwaadheid en teleurstelling in mij, maakte dit onmogelijk. Ronny verhinderde me de eerstvolgende 3 weken, dat ik de kinderen te zien kreeg. Ik was kapot van verdriet. Ik wou aan hen uitleggen wat er allemaal was gebeurd , waardoor mama een affaire was begonnen. Maar hoe graag ik het ook wou uitleggen, ik kreeg er geen kans toe. Hoe kon ik dit trouwens ook goedpraten ? Ik begreep zelf amper wat er allemaal was gebeurd en door mijn hoofd spookte. Het was net of mijn emoties de bovenhand hadden genomen en er van een remmingen of nadenken over de gevolgen, geen sprake meer was.
In een impulsieve bui, contacteerde ik Dennis en vroeg hem om mij te komen halen. Ik moest weg uit deze omgeving en mijn gedachten weer op een rijtje zien te krijgen. Maar hoe geliefd ik me ook voelde bij Dennis, het gemis aan de kinderen en aan Ronny was niet weg te denken. Bang voor wat de toekomst zou brengen, bang voor welke ruiten ik deze keer had ingeslagen, begon ik meer en meer te drinken. Bij Mozaïek, stelde men relatietherapie voor. Ik kon enkel maar hopen dat Ronny onze relatie nog een kans wou geven. Zijn voorwaarde waren bikkelhard . Het contact met Dennis moest abrupt beeïndigd worden en de zorg over de meisjes wou hij niet langer meer op zich nemen. Uit veiligheidsoverwegingen, besloot ik een tijdelijke oplossing te zoeken voor Maité en Ilana. De individuele begeleidster die aan huis kwam, had een plekje voor hen gevonden waar ze terecht konden. Dit was iets wat ik absoluut niet wou, maar zolang ik geen zekerheid had over hoe en wat met de toekomst en de vele ruzie's die er tussen Ronny en mij nog konden volgen, zag ik geen andere oplossing. Het brak mijn hart om de meisjes door mijn schuld weer op een plek te moeten onderbrengen waar ze niets of niemand kende. Weg uit hun vertrouwde omgeving , hun vrienden en kennissen. Ik voelde me de meest waardeloze moeder op aarde. Als ik geen affaire was begonnen en mijn emoties maar een beetje meer onder controle had gehad, was dit alles nooit gebeurd.
De relatie-therapie had , zoals ik had verwacht, niet het gewenste effect. Ronny's boosheid was het gespreksonderwerp , waardoor ik helemaal dichtklapte en van het idee was , dat ik deze molen aan verwijten verdiende. Ik kon het niet opbrengen om aan hem duidelijk te maken, wat mij ertoe gedreven had om een relatie met Dennis te beginnen. Wat had gemaakt, dat ik thuis niet de liefdevolle partner en moeder had kunnen zijn, ook al had ik niets liever willen zijn. Het was duidelijk dat we beide niet toe waren aan deze vorm van therapie . Hij omdat zijn boosheid overheerste en ik omdat ik niet uit mezelf durfde praten. Meermaals had ik willen schreeuwen tegen hem dat het voor mij zoveel veiliger en makkelijker was om iemand die niet emotioneel dicht bij me stond, lief te hebben dan iemand waarmee ik al 11 jaar samen was. Het had geen zin om ook maar iets van dat gevoel naar boven te brengen, simpelweg omdat er ook niet naar geluisterd werd of erger nog, dat mijn gevoel tegen me gebruikt kon worden .
De spanning tussen Ronny en mij was te snijden. Ik besloot na enige tijd om met Dennis volledig te breken en onze relatie nog een kans te geven. Ik wist dat het moeilijk ging worden, dat er strenge voorwaarden aan vast hingen en dat de kans dat deze misstap van mij , bij elke ruzie, weer naar boven zou worden gehaald. Toch was het de liefde voor mijn kinderen, voor Ronny en de vertrouwdheid die ik al die jaren had opgebouwd binnen mijn gezin, datgene wat maakte dat ik deze beslissing nam. Een moeilijke beslissing, aangezien ik niet zeker wist of mijn relatie met Ronny dit alles ooit nog te boven ging komen.
Na 8 maanden op Mozaïek te hebben verbleven, kwam het voor mij onverwachte verdict , dat ik niet langer therapie kon volgen bij hen. De reden ervoor was dat mijn emotionele problemen ,verhinderde dat ik nog kon mentaliseren in groep en hierdoor ook niet aan de verwerking van mijn verleden kon beginnen. Dit verdict kwam als een mokerslag in mijn gezicht. De kwaadheid en de teleurstelling die ik voelde , na 8 maanden mezelf bloot te hebben gegeven, ik kon het niet in woorden omschrijven. Dit betekende dat ik terug naar huis moest gaan met enkel een doorverwijzing naar een andere setting die dichter bij huis was. Terug naar huis waar alarmfase rood heerste en ik maar moest zien hoe me door de dagen en weken door te slepen. Liefst van al had ik op dat moment mezelf iets willen aandoen. Voor mij was het een teken dat ik niets of niemand ooit nog in vertrouwen kon nemen. Ik sloot mezelf terug op in mijn eigen vertrouwde wereldje waar niemand me ooit nog een haar kon krenken.
wordt vervolgd
Het was niet de meest ideale oplossing om na 3 jaar residentiële opname plotseling voltijds terug thuis te gaan wonen, maar toch had ik ergens de kracht weten vinden om me door de dagen heen te slepen zonder me constant op te sluiten of te vertoeven in een diepe slaap. Gemakkelijk was het allesbehalve. Mijn relatie met Ronny , een relatie van elf jaar samenzijn, was gedaald tot diep onder het vriespunt. Vele ruzie's en scheldpartijen, waren het gevolg van mijn vreemdgaan. Ik vond het dan ook normaal om deze venijnige woordenvloed te moeten ondergaan. Het was de tol die ik moest betalen om terug gelukkig en stabiel te staan binnen onze relatie.
Zo vaak als mogelijk was, bezocht ik de meisjes in de instelling waar ze verbleven. Ik was blij dat ze bespaard bleven van de vele ruzies die erop volgde. Op deze plek konden ze eventjes weer kind zijn , ten volle van contacten met andere kinderen genieten die bovendien ook allemaal uit een benarde situatie kwamen. Vooral Killian had het moeilijk met de onvoorspelbaarheid die er thuis heerste. Een gewone ruzie, kon al snel uitmonden in een onveilige situatie, waardoor hij het zijn plicht vond om tussen ons beide te komen staan. Amper 10 jaar oud was hij. Ik dacht onmiddellijk terug aan mijn eigen onveilige jeugd en de Parentificatie die daar had plaatsgevonden. Dit wou ik mijn kinderen besparen. Ik besloot om niet meer in te gaan op de verwijten die ik te horen kreeg en slikte al mijn woede in. Ondanks dat Ronny me had gesmeekt om terug te komen en me alles te vergeven, was het niet zo simpel om 24 op 24 in elkaars buurt te zijn. De thuisbegeleiding probeerde de gemoederen te bedaren en elk van ons te aanhoren. Een veiligheidsplan werd opgesteld, waar we zo goed als mogelijk, moesten proberen ons aan te houden. Het bleef een moeilijk en vooral moeizaam proces om open en eerlijk over mijn gevoelens te praten , om mijn eigen behoeftes aan te voelen en uit te spreken. Ik wist niet eens wat ik wou in het leven, wie ik was of wie ik überhaupt wou worden .
Net op het moment dat ik dacht terug een beetje structuur en stabiliteit in mijn leven te hebben gevonden, kreeg ik na 2 maanden thuis te hebben verbleven, een telefoontje van de afdeling Koraal in Zoersel. Er kon een intake gesprek plaatsvinden binnen een aanzienlijk korte periode. Eerlijk gezegd had ik meer dan genoeg van de psychiatrische doolhof die ik op 3 jaar tijd had doorlopen, maar anderzijds, was het ook een uitgesproken kans om minder thuis te zijn en me misschien terug te kunnen concentreren op de zoektocht naar werk. Ik plande een intake gesprek en wachtte geduldig af. Een kleine tweetal weken later, mocht ik dan eindelijk op gesprek komen. Uit dit gesprek moest blijken of ik in een reflectie groep , een ondersteunende groep of in een traject op maat groep terecht kwam. Er was ook een kleine kans dat ik zou worden doorgestuurd naar nog een andere afdeling, dit alles hing grotendeels af van het advies dat werd gegeven op de Teamvergadering die wekelijks plaatsvond. Ik probeerde zo goed als mogelijk de gehele situatie globaal te schetsen. Toen men mij vroeg wat mijn verwachtingen waren van de therapie, was dit een vraag waar ik maar moeizaam op kon antwoorden. Terug meedraaien in een maatschappij, mezelf ontdekken en leren kennen, verlost zijn van mijn eigen destructieve gedachtes , er was zoveel waar ik verandering in wou zien. Ik wist alleen niet waar ik juist moest beginnen. Bovendien was, door de negatieve ervaring die ik had ik meegemaakt op Mozaïek, mijn vertrouwen in zowat de gehele mensheid beschaamd . Maar wat had ik te verliezen ? Het was duidelijk dat ik op deze manier niet verder kon gaan . Alles wat ik op 3 jaar tijd had aangeleerd gekregen, was een peulenschil vergeleken met de ingebakken oude patronen waarmee ik worstelde. Eigenlijk kon ik enkel maar hopen , dat na de zoveelste vorm van therapie, deze het beste bij mij zou aansluiten en ook degelijk iets van verandering teweeg zou brengen.
Koraal was een afdeling gespecialiseerd in angst en depressie, waar zowel belevingsgerichte therapie als realiteitsgerichte therapie aangeboden werden. Als ik mocht starten, zou dit een traject worden van 18 maanden groepstherapie, waarbij ik 4 dagen per week telkens een aantal uren per dag aanwezig moest zijn. Er was geen sprake van een residentiële opname, 's avonds zou ik gewoon terug naar huis kunnen gaan en bij de kinderen kunnen zijn. Met gemengde gevoelens, beëindigde we ons gesprek en ging weer huiswaarts. Nieuwsgierig naar het advies dat zou besproken worden op de teamvergadering, wachtte ik geduldig af .
Mijn eerdere ervaring met groepstherapie was redelijk neutraal. Nog steeds kon ik de meerwaarde ervan niet inzien. Voorzichtig had ik geprobeerd op mozaïek om me open te stellen naar meerdere personen, maar door de abrupte beëindiging van het therapieprogramma, was voor mij alles en iedereen te wantrouwen. Als er ook maar een meerwaarde was geweest in de 8 maanden van mijn verblijf in Mortsel, wat er zeker ook is geweest, was deze meerwaarde,volledig overschaduwd door negativiteit. Er volgde een twee maanden lange schoolvakantie, waarin ik met man en macht probeerde om mezelf staande te houden. Obsessief onderhield ik mijn huishouden, schoenen plaatse ik netjes in een rijtje naast elkaar om na 10 minuten, wanneer de kinderen binnenkwamen en enthousiast hun schoenen uitdeden, net weer hetzelfde te doen. Ik meed elke vorm van contact met mensen en kwam amper nog buiten, enkel uitzonderlijk om boodschappen te gaan doen. Ik was dan ook blij toen het verlossende telefoontje kwam, dat ik mocht starten in de reflectiegroep op Koraal.
Een reflectiegroep bestond uit een groep van ongeveer 10 personen, zowel mannen als vrouwen. Hier werd uitgegaan van het contact met de ander en werken aan je eigenheid. Zowel zelfreflectie , introspectie als zelfonderzoek, vormde als het ware de drie pijlers waaruit deze therapie bestond. De bedoeling was om actief mee te werken, feedback te geven en te krijgen in de vele groepsgesprekken die er zouden plaatsvinden zodat er na een traject van ongeveer 18 maanden terug een perspectief kon zijn naar de toekomst. Met de ingesteldheid dat ik de ander helemaal niet nodig had en enkel maar op zoek was naar een geschikte job, besloot ik toch om het erop te wagen. Mijn vechtlust was er wel heel wat minder op geworden. Ik kon enkel maar hopen dat aan de brede waaier van therapie, er toch wel eentje bij mij zou aansluiten. Ik maakte met mezelf de afspraak dat dit de laatste strohalm was waar ik me nog enigzins aan wou vasthouden.
Het verschil van de werking tussen Mozaïek en Koraal, was vanaf het begin heel erg voelbaar. De groep waar ik in terecht kwam, leek in het begin eerder op een duiventil dan op een standvastige groep. Pas na een tweetal weken, had ik iedereen gezien en kon ik zo een deel van elk verhaal in elkaar puzzelen. Heel ander was het op Mozaïek, waar vanaf het begin, ik iedereen stelselmatig leerde kennen en niemand ontbrak. Zelfs ziekte moest met een doktersbriefje gewettigd worden en niet komen opdagen, was regelrecht uitgesloten. Ook de intensiviteit van het programma was anders. Waar ik in Mortsel met de groep, wekelijks urenlang in groep over het proces van 1 lid moest nadenken en we tientallen vragen moest beantwoorden, werd dit op koraal niet gedaan, of toch niet op papier. Het was werkelijk een hele ommezwaai en een totaal andere manier van werken, niet tegenstaande dat beide wel de ongeveer dezelfde therapie-vorm aanboden. Mijn eerste weken op Koraal waren erg vermoeiend. Ik dacht dan ook onmiddellijk dat er terug een achteruitgang was. Dit idee vertaalde zich in neerslachtigheid. De vele groep-sessies en verhalen van andere mensen, die elk vanuit een ander perspectief en andere achtergrond kwamen, kostte me aan energie. Uitgeput en in mezelf gekeerd, viel ik thuis uitgeput, in de zetel in slaap. Ronny begon zich de vraag te stellen of dit alles me wel vooruit zou helpen.
Het duurde dan ook niet lang vooraleer ik meer en meer ziek begon te melden gedurende de eerste weken. Ik vond, dat het tijd was om terug een beetje op mijn positieve te komen, tijd om weer wat bij te slapen en me af te zonderen ter bescherming van mezelf. Mijn onvoorspelbare afwezigheid, werd gauw merkbaar zowel bij de groep als bij de teamleden van mijn reflectiegroep. Niet veel tijd daarna, werd ik aangesproken op mijn afwezigheid. Mijn vluchtgedrag werd onder de loep genomen en besproken met me. Als ik ook enigszins wou herstellen van mijn depressie en wou werken aan mijn patronen, was dit niet de goede manier om ermee om te gaan. Eerst voelde ik me aangevallen , maar niet veel erna, begon de mallemolen in mijn hoofd weer op volle toeren te draaien. Men had gelijk, het was inderdaad niet de oplossing om van mijn problemen steeds maar weer weg te vluchten, telkens ik het moeilijk had. De angst om ook hier vroegtijdig te moeten afronden, zorgde ervoor dat ik het roer volledig omgooide en me actiever in begon te zetten.
Vele mensen kwamen en vertrokken weer. Ik was het gewend geraakt in de jaren van opnames, dat mensen opdoken, een deel van zichzelf lieten zien en weer vertrokken. Een gevoel van verlatenheid, omdat ook ik een klein beetje had blootgegeven over mezelf, maakte dat ik toch probeerde op een geringe emotionele afstand van de groep te blijven. Pas na een 6 tal maanden, had ik echt het gevoel een vaste groep te vormen met mensen die net als ik klaar waren voor een intensieve therapieprogramma. Veel praten deed ik niet. Angstvallig, probeerde ik vooral te luisteren en voorzichtig feedback te geven vanuit mijn eigen ervaring en belevingen. Dit was voor mij de eerste stap om een echt en hechter contact te hebben met mensen. Ik probeerde met een goede intentie mensen te helpen of andere inzichten te geven, maar vroeg hier zeker niets voor terug. Bang was ik om afgewezen te worden of veroordeeld op mijn eigen verhaal en gevoelens. Mijn individuele begeleidster was een vrouw die jonger was als ik. Met haar kon ik in een één op één contact, makkelijker tot een gesprek komen. Nog steeds vertelde ik emotieloos over de meest uiteenlopende onderwerpen uit mijn verleden. Toen deze vrouw, een andere functie aangeboden kreeg, en zij hierdoor niet meer mijn individuele begeleidster kon zijn, was ik opgelucht, dat het niet tot een hechter contact was gekomen.
Enkele weken later, kreeg ik dan ook een andere individuele begeleider toegewezen. Deze keer was een man genaamd Jan, die ook ongeveer dezelfde leeftijd had als mij. Als ik het al moeilijk vond om me open te stellen tegenover een vrouw, was het bijna onmogelijk om dit te kunnen bereiken bij een man. Mijn verleden met mannen was niet bepaald over rozen gegaan, en het wantrouwen dat ik had gecreëerd in mannen, was niet bepaald wat je noemt rooskleurig. Jan kreeg van mij niet het oordeel van de twijfel. Het zou zowel voor hem als voor mij een hele opgave worden om deze band op te bouwen tot iets wat je constructief kan noemen. De vele therapievormen waren erg bekend voor me. Beeldende therapie was mijn favoriet. Dichter tot mijn gevoel komen bij het uitwerken van iets wat voor mij quasi perfect moest zijn, gaf me het meeste voldoening. Maar een beeldende groepsopdracht , was een ander paar mouwen. Ik probeerde vooral om erbij te horen en niets verkeerd te doen. Deze vorm van please-gedrag, leidde het minst tot conflicten en toonde ook minder van mijn eigenheid. Toch had ik er zowaar een hekel aan om . Liefst van al had ik gillend het lokaal willen uitlopen en me willen afzonderen in een kamertje alleen.
Na een jaar op Koraal, besefte ik dat er nog niet veel verandering was gekomen. De angst om na anderhalf jaar net even ver te zijn geëindigd als ik was gestart, laaide hoog op. Ik wist dat er een manier bestond waardoor ik me op m'n kwetsbaarste kon voelen en dit zo kon doortrekken naar mijn aanwezigheid in groep, maar het was maar de vraag of deze manier de goede was en tot enig resultaat zou leiden. Voorzichtig besprak ik mijn idee met Jan.
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
