|
Hoi allemaal ,
mijn is Chloe , ik ben 33 jaar oud en mama van 4 fantastische kinderen.
Nu zal je misschien denken : " nog maar 33 jaar oud en al 4 kinderen ??? "
Eigenlijk is dit al een deel van het verhaal op zich .
Ik wil jullie meenemen in mijn verhaal en hoe ik het leven heb ervaren met een depressie en een borderlinepersoonlijkheidsproblematiek/ angststoornis , geen-bodem syndroom ...enz
Het oneindig-lijkend gemis aan moederliefde , de patronen die ik heb ontwikkeld in mijn jeugd om te "overleven" en de erkenning van mensen waarvan ik het het minst had verwacht .
Maar ook de moeilijkheid om mensen emotioneel toe te laten in mijn belevingswereld en het uiten van deze emoties .
Het is mijn eerste blog en ik hoop het een beetje goed te kunnen doen .
Schrijven en dingen verwoorden is nooit echt een probleem geweest voor mij , maar eerlijk gezegd ben ik angstig om dit alles te delen en wie weet welke reacties erop gaan komen ?
Ik ben geboren op 9 februari , een rasechte waterman dus 😉.
Van mijn prille jeugd , weet ik eigenlijk vele meer dan lief voor me is .
Vanaf de leeftijd van 4 jaar , heb ik herinneringen die ik liefst van al zou willen verwijderen/resetten uit mijn geheugen , maar ze maken wel dat ik mezelf en mijn gedragingen in mijn opgroeien beter ben beginnen begrijpen.
Om van achteren naar voor te beginnen , want ik ben een ware zalm ( altijd tegen de stroom in ) en een rebel in hart in nieren lol ,
wil ik jullie vertellen dat ik net een dagbehandeling van 18 maanden heb afgerond .
Een dagbehandeling in groep , wat voor mij absoluut geen evidentie was , maar na de zoveelste depressie met angsten die mijn leven bepaalde , de drang in mij om constant bezig te zijn en alles perfect in de hand te houden binnen mijn huishouden en langs de andere kant de uitputting die maakte dat ik constant moe was en in bed wou gaan liggen , maakte dat ik geen andere keuze had .
Ik kon en wou op deze manier echt niet verder .
Ik was een emotioneel wrak , nam xanax alsof het smarties warenn dronk wijn/cava om te verdoven en de antidepressiva die ik al jaren ervoor nam , leek plots niet meer te werken .
Dus ergens was ik zowel blij als ontzettend bang om een dagbehandeling op te starten en me open te stellen voor een hele groep .
De therapieeen die ik ervoor had gehad , waren allemaal individueel of ambulant . Als ik het moeilijk had , wendde ik me tot een psycholoog of een psychiater of tot een ander soort antidepressiva in samenspraak met mijn huisdokter .
Mijn lieve man thuis , wist het ook allemaal niet goed meer .
Ondanks dat ik alles had om gelukkig te zijn , 4 lieve kinderen , een man die me op handen droeg en door zijn rug-problematiek alle dagen thuis was , een leuk huurhuisje , dieren , liefde en aandacht op de eerste plaats , toch miste ik iets fundamenteels in mijn leven !
Ik wist goed genoeg wat dit was , want vanaf mijn 8 jaar en misschien zelfs nog vroeger , gebeurde er iets in mijn leven wat ik toen helemaal niet begreep .
Ik bond me aan 1 bepaalde vrouw , soms een leerkracht , soms iemand van een jeugdbeweging en op latere leeftijd een vrouw uit de hulpverlening .
Op die momenten , die soms maanden en zelfs jaren konden aanslepen , voelde ik me de ene moment euforisch als deze vrouw aanwezig was .
Ik voelde me geliefd , gezien , intens gelukkig en dat kon plotseling omslaan in pijnlijk gemis , tranen , buikpijn , obsessieve gedachte aan deze persoon , als deze persoon er niet was .
Ik klampte me krampachtig vast aan deze persoon ook al begreep ik toen nog niet waarom .
Ik zou alles gedaan hebben om het gevoel van euforie maar te kunnen behouden .
Het uiteindelijke doel ervan was om een mama voor mij alleen te hebben , om het gemis van al die jaren in te kunnen halen en me weer compleet te kunnen voelen .
Zonder mama had ik geen bestaansrecht !
1 bepaalde kronkel in mijn hoofd was ervan overtuigd , dat als zelfs mijn eigen mama me niet graag kon zien , niemand op deze aardbol me graag kon zien en dat het leven zonder een mama dus voor mij geen zin had .
Later ben ik beginnen begrijpen , na de nodige opzoekingen , verhalen van andere mensen , projecties , reflecteren en mensen toelaten in mijn belevingswereld , waarom dit zo belangrijk voor me was en waarom het me had laten "overleven" in mijn jeugd en mijn prille volwassen leven .
Ik kan niet exact zeggen hoeveel mama's er de revue zijn gepasseerd , misschien een 10-tal , die maakte dat ik me een momentje heel gelukkig voelde , maar ook zij konden niet aan mijn vraag voldoen . Ook al waren er bepaalde moederfiguren die ondanks hun werk als bv leerkracht of hulpverlener wel mee in mijn vraag waren gegaan , het was nooit genoeg voor me Ik was achterdochtig , zocht naar bevestigingen die zouden maken dat ze me toch in de steek zouden laten , of me niet graag genoeg zagen
Ik realiseer me nu meer dan ooit , dat ik het ook voor deze mensen niet altijd gemakkelijk heb gemaakt
Vele dingen zijn echter nooit bewust kwetsend of aftastend geweest
Ik leefde letterlijk in mijn hoofd , samen met de ideale mama die me mijn gemiste liefde/affectie wel kon geven .
Dat de realiteit hierin vrijwel altijd teleurstellend moest zijn , werd vaak heel duidelijk.
Niemand kan aan de verwachting voldoen om de ideale mama te zijn , laat staan voor een meisje dat niet eens je eigen dochter is , ook al zou je dit willen !
Toen ik op mijn 17 jaar bewust mama werd , dacht ik dat dit gemis aan liefde verleden tijd zou worden .
Ik had immers een klein meisje in mijn armen , een onschuldig puur wezentje dat al mijn liefde en aandacht zou krijgen en zeker niet het gemis en pijn zou moeten ervaren dat ik destijds had moeten meemaken .
Hoe jong ik ook mocht zijn , gestopt met school , geen werk of appartementje , ik had een doel , een missie dat ik tot een goed einde zou brengen !
Ik zou voor mijn kleine meid mijn leven geven en niemand zou haar ooit kwetsen .
Vreemd en tegelijkertijd zo natuurlijk om op deze manier te denken .
Het was 1 van de vele patronen om voor mezelf niet te moeten voelen hoe het verleden me geraakt had , dit wou ik ook niet inzien .
Er was maar 1 weg en dat was de weg recht vooruit !
Wordt vervolgd :)
|
Mama gezocht!
