zoveel ik maar kon, probeerde ik de meisjea te gaan bezoeken. Het tehuis waarin ze terecht kwamen,droeg de naam " Het Dennenhuis" en was gelegen in een bosrijk gebied. Sven en ik moesten telkens het openbaar vervoer nemen naar Kapellen . Eerst van Deurne richting Antwerpen een half uur en daarna Van Antwerpen uit naar Kapellen drie kwartier en dan weer terug . Het nam telkens een halve dag in beslag , maar toch wou ik hen zoveel mogelijk bezoeken .
De begeleidsters die de zorg over Maite en Ilana overnamen, waren zeer vriendelijk en toegewijd. Toch kon ik mijn kwaadheid naar hen toe maar moeilijk verborgen houden. Zij mochten immers de zorg en de opvoeding hebben over Maité en ilana terwijl ik er mocht op toekijken.Het deed me pijn , immens veel pijn om te zien hoe Ilana , toen net 3 weken oud, een flesje kreeg van een vrouw die ik niet kende. De kindjes droegen allebei kleren die toebehoorde tot de instelling. de kleren die de politie had meegenomen en daar afgegeven had , mochten ze op dat moment niet dragen .
Ik haatte Sven uit de grond van mijn hart. Nog nooit eerder had ik zoveel ingehouden wrok tegenover iemand gekoesterd. Ondanks mijn schrik van hem, wist ik dat ik alles op alles zou zetten om de kinderen terug bij mij te krijgen. Helemaal uitgeput van alle emoties en de busrit, plofte ik in de zetel neer eenmaal we terug thuis waren . het huis waar enkel nog het speelgoed onaangeroerd op de grond lag en de foto's die aan de muur hingen , het maakte me gek van verdriet .
Op de dagen dat Sven ging werken en ik niet naar de meisjes op bezoek ging , sliep ik bijna de ganse dag . 's avonds dronk ik ook overmatig met het idee om de pijn niet te moeten doorvoelen . Buiten de fysieke pijn die Sven me aandeed, was dit de ergste hel waarin ik ooit maar terecht had kunnen komen . Niemand wist me te vertellen hoelang de kinderen daar zouden moeten verblijven , het enigste wat er werd verteld was , was dat van zodra de situatie in huis stabiel en veilig werd , er misschien zou worden gekeken naar een mogelijke terugkeer van de kinderen.
De meest vreemde gedachten passeerde de revue in mijn hoofd. Allemaal hadden ze betrekking op het terug naar huis krijgen van de meisjes . Misschien is toen het meeste domme en naiëve idee ooit ontstaan .
Ik zou met Sven trouwen!
Niet uit liefde , want daar waar ik ooit iets had gevoeld voor Sven , was de liefde allang uitgedoofd. Ik zou trouwen met hem om de rechtbank ervan te overtuigen dat de situatie stabiel was. Daarna zou ik 's nachts de meisjes meenemen naar een vluchthuis en verdwijnen met de hen om nooit meer terug te keren! Dat was het plan , ik had er zowaar alles voor over .
Enkele maanden passeerde . Ik vroeg Sven ten huwelijk en we maakte alles in orde voor de nakende trouw . In België kan je pas 6 maanden na de aanvraag trouwen . Tijd hadden we dus in overvloed , al deed het me enorm veel pijn de kinderen zo te moeten zien opgroeien .
Ilana groeide als kool . Het eerste levensjaar is dan ook het jaar waarin een kind het meeste verandert . Ook Maite maakte, ondanks haar gemis naar huis, al snel vriendjes bij de leefgroep waarin ze verbleef . Sven werd rustiger . Hij had er geen enkel idee van dat mijn vraag om te trouwen er alles mee te maken had om de kinderen terug te krijgen , al evenmin dat ik trouwde met hem om daarna te gaan vluchten .
Op de dag van het huwelijk , vroeg ik aan mijn moeder of ze ook ging komen . Mijn ouders kennende , dacht ik dat het voor hen toch een belangrijke dag zou zijn . Mijn moeder kwam niet , om welke reden dan ook , ze zou niet aanwezig zijn . Haar band met Sven was zodanig vertroebeld , dat ik het haar eigenlijk niet kwalijk kon nemen , niet tegenstaande dat ik toch teleurgesteld was . Het voelde weer eens aan alsof ik in haar ogen niet belangrijk was of het ook maar waard om graag gezien te worden . Mijn vader kwam me wel even proficiat wensen op het moment dat ik bij de kapper zat . Met tranen in de ogen excuseerde hij zich voor het feit dat hij niet aanwezig zou zijn omdat hij werken moest. Ondanks ook zijn afwezigheid , zag en voelde ik de onmacht en het verdriet bij hem . Zijn ogen schreeuwde bijna : " meid aub, loop niet in je ongeluk !".
Mijn meisjes waren aanwezig op het huwelijk . Maite droeg het meest schattige kleedje dat je je maar kon inbeelden en ook Ilana , toen 6 maanden oud, zag eruit als een klein prinsesje . Het werd het huwelijk in intieme kring . Veel vrienden en familieleden hadden we niet en buiten een beetje Familie van Sven plus wat collega's van het café waar hij werkte , was dit alles .
Het huwelijk was tot in de puntjes voorbereid . Ik droeg een lang wit kleed met een bustier en Sven een deftig zwart maatpak . De limousine kwam ons ophalen en bracht ons naar het gemeentehuis . Er werd op geen enkele euro gekeken . Alles moest er zo echt mogelijk uitzien om maar aan te tonen dat ik trouwde met Sven uit liefde .
De avond van het "feest" , werd er zoveel gedronken dat ik amper naar ons appartement terug raakte. Ik keek naar Sven die zijn roes lag uit te slapen in de zetel en kon me amper voortellen dat deze man de man was met wie ik getrouwd was uit haat .
Weken na de trouw , kregen we van onze huisbaas te horen dat we niet langer op het appartement konden verblijven . De huisbaas was recentelijk gescheiden van zijn huidige vriendin en kwam terug in zijn huis wonen . Het was een domper van formaat , want waar moesten we zo snel een andere woning zien te vinden en hoe konden we nu een stabiliteit doen uitschijnen als we niet direct iets anders vonden ? Gelukkig kwam er een appartementje net aan de overkant van waar we woonde te huur . Ondertussen had ik weer werk aangenomen als kassierster in Antwerpen om me zo financieel al veilig te stellen voor de dag dat ik zou wegvluchten van Sven . We tekende het contract van het nieuwe appartement en verhuisde op nog geen maand tijd .
De muren in de woonkamer , schilderde ik vuurrood . Het was mijn manier om de kwaadheid en pijn die ik voelde over te brengen naar Sven . Wel 10 liters rode verf had ik nodig om alles te overschilderen . Een goede vriend die ik had leren kennen tijdens de periode dat ik werkte in Antwerpen , kwam me helpen . Zijn naam was Thierry , een man van middelbare leeftijd bij wie ik steeds terecht kon met mijn verhaal en die bovendien nog eens schilder was van beroep .
Ergens voelde ik me veilig bij Thierry , hij had een woonst vlak bij waar ik werkte en waar ik altijd terecht kon . Ik mocht alles aan hem vragen , hij was er altijd voor me . Ik denk dat ik als Borderliner en in de benarde situatie waar ik me toen in bevond , wel op eender wie die lief voor me was , verliefd had kunnen worden . Ik kan niet zeggen dat mijn emotionele toevlucht naar Thierry , me een schuldgevoel naar Sven toe gaf. Integendeel , ik voelde me veiliger nu ik een plekje had waar in indien nodig naartoe kon om tot mezelf te komen .
Ik heb Sven meermaals bedrogen tijdens onze relatie .Na de plaatsing van de kinderen had ik geen enkele zin tot rede meer . Mijn kwaadheid , die ik toen niet naar hem toe liet zien , uitte zich in het hem bedriegen . Het leek een kinderachtig iets hoe we met elkaar omgingen . Op deze jonge leeftijd , leek het oog om oog , tand om tand . Ik besef dat als ik ergens naartoe had kunnen gaan en de nodige ondersteuning had gehad , het allemaal zo ver niet had moeten lopen .
De laatste escalatie die tussen hem en mij gebeurde , was vlak nadat we verhuisd waren .De zoveelste ruzie , de zoveelste dreigementen , het duwen en trekken aan elkaar , ik had het meer dan gehad . Emotioneel had ik allang afstand van hem genomen , het was enkel kwestie van een plek te vinden waar ik terecht kon. De rechtbank liep er niet in dat ik deed uitschijnen dat alles koek en ei tussen ons was , dus er bleef maar 1 optie over . Kiezen voor een vertrek zonder de kinderen om ze daarna alsnog bij mij te krijgen . Van dat laatste was ik nog niet zo zeker. Welke moeder met Borderline waarvan de kinderen geplaatst waren, zou van de rechtbank nog een kans krijgen ? En dat met mijn verleden ?
Ik dacht werkelijk dat ik iemand anders nodig had om mijn kinderen terug bij mij te krijgen . Mijn laag zelfbeeld , mijn angsten , mijn verleden , het was uitgesloten dat ze in mijn ogen me terug een kans gaven .
Een slag in mijn gezicht met zijn volle vuist . 85 kg tegenover 46 kg , het was onmogelijk me hiertegen te verdedigen . Ineen gekropen in een bolletje , probeerde ik elke slag, elke stamp te ontwijken . Ik zag sterretjes voor mijn ogen en vergat mijn rug te bedekken . Een zoveelste stamp in mijn rug , een zoveelste getrek aan mijn haren . ik liet hem begaan en hoopte dat het snel over was. Het bloed op de grond was even rood als mijn rood geschilderde muur . overal lagen scherven van glas en omvergegooide meubelstukken . Niemand die mij hoorde schreeuwen om hulp, niemand die me kwam helpen . Ik was alleen op de wereld , alleen met dit monster waar ik niet tegen was opgewassen . Zijn loze beloftes , zijn smeekbedes , zijn venijnige lach telkens hij tegen mij aan het stampen was , het staat allemaal in mijn geheugen gegrift als de dag van gisteren .
Sven lag te slapen op bed na zijn razernij op mij te hebben uitgewerkt . uitgeteld door de angsten en de pijn , bekeek ik de blauwe plekken op mijn armen en benen . Ze liepen merendeels over de krassen die ik mezelf ooit had toegebracht in mijn jeugd . Ik verdiende niet beter , was het niet waard om graag gezien te worden . Dit was mijn lot , het zou uiteindelijk ik of hij worden .
IK sleepte mezelf naar de badkamer. Elke stap die ik zette, deed pijn aan mijn gewrichten . Mijn oog kon ik amper openhouden en was helemaal opgezwollen . Heel stil , uit angst om hem niet wakker te maken , deed ik het licht aan en bekeek ik mijn gezicht in de spiegel . Wat ik daar zag, tartte mijn verbeelding . De porieën in mijn gezicht waren zodanig samengedrukt door de slag die hij me had gegeven , dat ze allemaal etterende wondjes vormde . Mijn oog zat helemaal dicht van de prut en was blauw, geel en paars . Ook op mijn rug zag ik een blauwe plek in de vorm van zijn schoenafdruk en mijn nek kon ik niet meer draaien naar links of rechts . Tranen stroomde langs mijn wangen naar beneden ." Dit was de laatste keer , dat meen ik ." snikte ik stilletjes . In een ondoordachte emotie, liep ik naar de keuken en haalde ik het meest scherpe mes uit de lade .
Daar in de kamer lag hij te slapen . Zijn gesnurk irriteerde me zodanig dat ik me moest inhouden om het mes niet op zijn keel te zetten .Ik wist dat ik ertoe in staat was. Hij had me immers alles afgenomen , mijn kinderen , elk greintje eigenwaarde dat ik bezat , en nog zoveel meer . Wat hield me dan nog tegen ? Ik had enkel maar het mes in zijn borstkas te planten en te zeggen dat het wettelijke zelfverdediging was . Ik zou vrijgesproken worden over de hele lijn vanwege mijn psychiatrisch verleden en het in een moment zijn van totale zinsverbijstering .
Het mes ging de hoogte in , ik zou het met een immense kracht laten neerkomen daar waar zijn hart zat . Een beeld van de kinderen schoot voor mijn ogen en een kleine stem fluisterde me in ; " doe het niet Chloe, je zult je kinderen nooit meer terugzien als je dit doet !"
Wordt vervolgd
Ik kon het niet ! Het mes hing slap in mijn handen en de tranen sprongen in men ogen. Deze agressie en haat , waren niet iets wat in mij zat . Ik was niet de persoon die zomaar over leven en dood kon beslissen . Bovendien had de stem gelijk , ik kon het mijn kinderen niet aandoen of ook nog maar enigzins uitgelegd krijgen dat hun moeder een moord op haar geweten had . Ik sloot de deur van de kamer en borg het mes voorzichtig terug op in de keukenlade . Een stekende pijn schoot door mijn ribben . Ik moest een afspraak zien te maken met de huisarts om de verwondingen te laten vaststellen .
Gelukkig was er onmiddellijk een plaatsje vrij . Met het schaamrood op mijn wangen betrad ik de wachtzaal . Een aantal andere mensen die er ook zaten , probeerde zo onopvallend mogelijk naar mijn rood gezwollen oog te kijken . Hoe kon ik ooit aan mensen uitgelegd krijgen dat ik Sven onnoemelijk veel kansen had gegeven en toch telkens weer had gehoopt op een andere uitslag ? Ik kon het eigenlijk niemand kwalijk nemen dat ze me in de steek lieten , want telkens keerde ik terug naar het hol van de leeuw . Niemand kon ik duidelijk maken dat mijn angsten , mijn weinige zelfvertrouwen en schuldgevoel degene waren die me telkens weer deden twijfelen .
De dokter keek geschrokken naar mijn oog . Huilend viel ik hem in de armen . Ik was ten einde raad . Het blaadje papier was volgeschreven met notities . Mijn gekneusde rug baarde hem nog het meeste zorgen . Hij verwees me door voor een scan in het ziekenhuis . Dankbaar nam ik het blaadje papier van hem aan en beloofde plechtig dat dit de laatste keer was dat hij zoiets zou moeten noteren voor me .
Met enkel mijn handtas en een paar hoognodige spullen , trok ik de deur van het appartement achter me dicht . De situatie was te gevaarlijk geworden . Het zou of hij of ik worden en dat leed wou ik zowel hem als mezelf besparen .
Een zoveelste paniekaanval op de bus Klamme handen, een razendsnelle hartslag , ademhalingsproblemen en een tintelend gevoel doorheen men hele lichaam . Razendsnel greep ik naar m'n handtas en zocht ik naar een kalmerings-tablet nog voor de paniekaanval helemaal zou doorbreken . Na een klein kwartiertje , begon het medicijn al te werken . Versuft en gevoelloos staarde ik voor me uit . De enigste redding die ik voor ogen had , was om naar het JAC (jongeren-advies-centrum) te gaan . Ik kon enkel hopen dat ze me daar een snelle en efficiënte oplossing konden aanbieden .
De deur was gesloten ! Ik moest nog een tweetal uren in Antwerpen zien rond te dolen , vooraleer ik in het JAC terecht kon . De angst sloeg me om het hart . Wat als Sven al wakker werd en naar me op zoek ging ? Wat als vrienden of kennissen me hadden zien lopen en Sven zouden verwittigen ? Mijn hoofd draaide over-uren , ik werd er helemaal gek van . Dan maar spelen op veilig en zolang mogelijk een winkel binnenblijven . De uren gingen tergend traag voorbij . De onzekerheid maakte het allemaal nog ondraaglijker . Hopend op een goede afloop , probeerde ik mijn neus in de kledingrekken te duwen op zoek naar iets moois .
Eindelijk gingen de deuren van het JAC open . Bijna smekend vroeg ik om een gesprek . Een lieve dame , begeleidde me naar een soort wachtzaaltje waar ik een tas koffie toegeschoven kreeg . Het was nog lang niet zeker of ik hier de gevraagde hulp zou aangeboden krijgen . Ik was bovendien al meerderjarig en dus in hun ogen geen " jongere" meer . Na een tweede tas koffie , kwam een andere vrouw me halen . In een klein sober kamertje , stelde ze zichzelf voor en polste ze voorzichtig naar mijn hulpvraag . Ik wist niet waar eerst te beginnen . Er was zoveel gebeurd , zoveel emoties die mijn brein compleet blokkeerde . Eigenlijk had ik het liefst van al een bed aangeboden gekregen om daar te slapen tot alle pijn en miserie voorbij was .
" Kunnen je ouders je niet een tijdje opvangen ?" werd er als eerste vraag gesteld . Deze vraag kwam als een slag in mijn gezicht terecht . "Mijn ouders ?" , " Neen die willen me niet helpen ! " mompelde ik lichtjes geïrriteerd ." Een zoveelste afschuiving van verantwoordelijkheid", dacht ik bij mezelf . Ik kwam vragen achter hulp , precies of ik zelf niet op het idee was gekomen om naar mijn ouders te gaan !
" Geef me anders hun nummer en dan zal ik eens bellen naar hen ." zei de vrouw vriendelijk en oprecht bezorgd .Op de achtergrond hoorde ik mijn vader en moeder aan de telefoon hun ongenoegen uiten tegen de vrouw . Weer eens het verwijt dat ik had besloten om op mijn veertiende thuis weg te gaan ,.... Het leek een cassette-recordertje dat werd afgespeeld . Al wist ik goed genoeg dat ik van mijn ouders geen hulp moest verwachten , toch kwam het weer pijnlijk hard binnen . Ik was kwaad op de vrouw dat ze ook dit verdriet er bovenop had gelegd !
De vrouw keek bedenkelijk en sloeg een map met allerlei instanties open . " De enigste andere optie is een vluchthuis , ziet u dat zitten ? " vroeg ze bedenkelijk . " Natuurlijk zie ik dit zitten, alles is beter dan terug naar daar te gaan . alleen liefst in de regio Antwerpen zodat ik de kinderen kan gaan bezoeken in het Dennenhuis !" antwoordde ik overtuigend.
Wat volgde was het ene telefoontje na het andere . Aan de mimiek van haar gezicht , kon ik opmaken of het een positief gesprek was of niet . De uren gingen langzaamaan voorbij . Sven moest nu al lang wakker zijn en zich afvragen waar ik was . Ik voelde me vele rustiger en bovendien veiliger op het ogenblik dat ik er zeker van was dat hij nog sliep .
Eindelijk goed nieuws ! Er was een vluchthuis in het Antwerpse waar ik over drie weken terecht zou kunnen . Ik kon mijn geluk niet op , al had ik eerder stiekem op een snellere oplossing gehoopt . Ik kreeg het adres op een blaadje in m'n handen toegestopt en zou over drie weken daar kunnen verblijven voor een lange tijd . Ook kinderen waren hier meer dan welkom . Het adres moest ik strikt geheim houden voor de veiligheid van iedereen die daar verbleef . Het was een huis waar enkel vrouwen werden opgevangen en waar mannen niet welkom waren .
Opgelucht stapte ik weer naar buiten . 3 weken, hoe moest ik dat zien te overbruggen ? Teruggaan naar Sven was geen optie . Dus belde ik naar Thierry met de vraag of ik daar mocht verblijven voor een tijdje . De hele situatie zou ik later op de dag wel aan hem uitleggen . Het was geen enkel probleem voor hem , ik was altijd meer dan welkom en de fles Sherry ( alcoholische drank) , stond al klaar, grapte hij .
Mijn telefoon stond roodgloeiend van de dreigberichten die Sven had ingesproken . Ik probeerde ze zo goed als mogelijk te negeren . Het allerbelangrijkste was nu om de begeleiding van de kinderen te verwittigen . Ze mochten onder geen beding de meisjes aan Sven meegeven . Dit zou voor hem de uitgewezen kans zijn om mij te chanteren en ik zag hem hiertoe zeker in staat . Ik beloofde om snel op bezoek te komen van zodra de situatie weer veilig was . De bus naar Kapellen nemen was geen goed idee . Sven zou alles op alles zetten om me te zoeken en de eerste plek zou bij de kinderen zijn . Het brak m'n hart om te weten dat ik hen zolang niet zou kunnen zien . Weer kwam het gevoel bij me opzetten dat ik de slechtste moeder van de hele wereld was .
Thierry werkte alle dagen lange uren . Ik sloot me op in zijn huis en dronk bijna elke dag een hele fles drank leeg . Het was mijn manier om elke emotie te blokkeren en me te vertoeven in een constante roes . Als ik niet dronk, dan sliep ik de hele dag of stortte ik me als een bezetene op het kuisen van het hele huis . Naar buiten gaan durfde ik niet . Ik zag Sven werkelijk in staat om me te vermoorden .
Thierry en ik begonnen een lat-relatie . Het was fijn om iemand bij me te hebben die me graag zag in een toestand waarin ik mezelf eigenlijk niet eens een beetje kon liefhebben . Alles wat ik deed of zei was goed voor hem, zolang ik maar bij hem was . Ik kan niet zeggen dat er van mijn kant uit sprake was van een echte hondsdol-overkop- verliefdheid . We respecteerden elkaar om wie we waren , dronken allebei meer dan goed voor ons was en probeerde er het beste van te maken .
Thierry had al voor mijn komst een reis naar Spanje geboekt met vrienden en voelde zich schuldig dat hij hier geen rekening mee had gehouden . " Zou ik de reis niet beter afzeggen en hier bij jou blijven ?" vroeg Thierry bezorgd ? Ik antwoordde terug met de vraag of hij gek was ? " Natuurlijk moet je die reis ondernemen, ik zal mijn plan wel trekken !" bevestigde ik kordaat . Mijn besluit stond vast, ik zou mijn leven weer in handen nemen , vechten voor de kinderen en een nieuwe weg inslaan . Ik zou me niet meer storten in een nieuwe relatie, want daar had ik even meer dan genoeg van . Ik zou helemaal van nul beginnen en alles eigenhandig opwerken, dat was het plan !
Wordt vervolg
De 3 weken waren voorbij . Met knikkende knieën en met in mijn hand enkel een zakje kledij , begaf ik me naar het adres dat op het blaadje papier geschreven stond . Het huis waar ik moest zijn, leek op een gewoon ordinair rijtjeshuis . Niets deed ook maar vermoeden dat er hier vrouwen in nood met kinderen verbleven . Een vriendelijke man deed de deur voor me open en begeleidde me naar binnen . Er moest administratief nog een heleboel dingen in orde gebracht worden . Gelukkig had ik deze keer al de nodige documenten bij de hand . Ook werd er ineens een aanvraag voor een leefloon bij het plaatselijke Ocmw ingediend. Op die manier, zou mijn verblijf bekostigd kunnen worden . In het huis hoorde ik tetalrijke kleine kinderen rondrennen en spelen . De moeders die er verbleven, waren druk bezig met het bereiden van het avondmaal . Het leek er allemaal heel gemoedelijk aan toe te gaan en niemand keek verbaasd op toen ik een rondleiding kreeg .
In de keuken stond een grote tafel met stoelen waar wel zeker 10 mensen aan konden zitten . de leefruimte grensde aan de keuken en er was een grote speelruimte voorzien voor de kinderen . Van de keuken kon je rechtstreeks naar buiten gaan naar een klein maar gezellig terrasje . Ook hier was er een tafel voorzien met stoeltjes . Een oudere dame begeleidde me naar de bovenverdieping . Langs een volle houten trap , begaf ik me naar de tweede verdieping . Daar werd ineens duidelijk dat het kleine kamertje met enkel een kast en een bed , mijn slaapplaats zou worden voor een lange tijd . De vrouw vroeg of ik verder nog iets nodig had en ging daarna weer naar beneden .
Ik sloot de deur van mijn kamer en plofte me op het bed neer . Ik had me wel al vaker alleen gevoeld , maar deze keer kwamen de tranen er als ontlading volledig uitgerold . Plots zag ik een witte knuffelkonijntje liggen op mijn hoofdkussen . Ik nam het stevig in mijn armen en door mijn tranen werden zijn witte oortjes volledig nat . Later kwam ik te weten dat alle nieuwe mama's een knuffeldiertje op hun kamer kregen als steun voor de moeilijke periode die ze hadden doorgemaakt . Symbolisch had dit klein konijntje voor mij een enorme emotionele waarde .
Het was allesbehalve gemakkelijk om te wennen aan mijn nieuwe omgeving . Liefst van al bleef ik uren alleen op mijn kamer , hopend dat de dagen snel voorbij gingen .Het meest confronterende vond ik de kleine kinderen die er rondliepen . Ik was hier helemaal alleen en mistte mijn meisjes verschrikkelijk . Het had een enorme steun geweest, moest ik ze bij me hebben gehad op dat moment . Ik wist niet tot wat Sven in staat was en of hij erin zou slagen om de kinderen van mij weg te houden. Ik zag hem in staat om hen te ontvoeren . In mijn hoofd kwamen de meest on-denkelijke scenario's aan bod.
Op de ene of andere manier , maakte ik stelselmatig toch contact met de andere mama's. ze haalden me weg van mijn kamertje en boden de nodige afleiding . Elke dag was er een vaste routine . Een lijst werd opgemaakt en iedereen had een taak te vervullen, gaande van naar de winkel te gaan tot de woonkamer stofzuigen of dweilen . De mama's gingen nooit alleen naar de winkel , maar steeds in groep . In het begin weigerde ik pertinent om naar buiten te gaan uit schrik voor Sven . Mijn verblijf moest ten alle tijde een goed bewaard geheim blijven . Ik wou absoluut niet het risico lopen dat kennissen of vrienden en in het slechtste geval Sven zelf , me zouden weten wonen .
Ik herinner me nog goed hoe zenuwachtig en onzeker ik was toen ik moest koken voor 12 mensen . De tranen sprongen me in de ogen bij het idee alleen al .Ik was nog slechts een schim van mezelf . De andere mama's steunde en motiveerde me dat deze angst normaal was en dat het eten wel in orde zou zijn . Op die manier leerde ik wat meer vertrouwen in mezelf te krijgen en toch de stap te zetten om voor zoveel mensen een avondmaal te voorzien . De complimenten die ik achteraf kreeg over het avondmaal , nam ik voorzichtig en dankbaar in me op . Deze manier van menselijk contact , was ik al lange tijd niet meer gewend . Stilletjes begon ik meer uit mijn schulp te kruipen en een beetje meer over mezelf te vertellen .
Iedere vrouw die er verbleef , had wel te maken gehad met fysiek of mentaal geweld . Het was vreemd om te beseffen hoe gelijkaardig de verhalen allemaal waren. Er waren vrouwen die kwamen en na een tijdje weer terug vertrokken . We beseften allemaal dat de kans groot was dat ze hun partner weer een zoveelste kans zouden geven en konden enkel maar hopen op het beste . Ik was er stellig van overtuigd dat ik in Den witte hof zou blijven . Ik wou er alles aan doen om terug een leven op te bouwen en alleen te zorgen voor de kinderen . De eerste stap was om tot rust te komen en te wennen aan de omgeving en de structuur die gegeven werd.
Langzaamaan ging ik meer en meer naar buiten . Eerst in de straat zelf , daarna naar de winkel in groep en nog later nam ik de bus naar Kapellen om de kinderen te gaan bezoeken . Het deed me zoveel deugd om de meisjes weer terug in mijn armen te kunnen nemen . het weerzien met hen, gaf me de nodige moed om vol te houden en te vechten voor een beter leven .
Sven speelde het smerig . Hij ging de meisjes ook bezoeken en chanteerde me ermee om ze van me af te pakken .Hij weende in hun bijzijn en smeekte me om een zoveelste herkansing . Deze keer trapte ik er niet meer in . De maat was vol voor mij , meer dan vol ! Toen hij zag dat ik er niet in zou trappen , werd hij verbaal agressief .
De angst die ik ervoer om na het bezoek aan de meisjes , terug de bus alleen naar het vluchthuis te nemen , bezorgde me weer een zoveelste paniekaanval .Mijn spieren spande zich op, mijn ademhaling versnelde en het zweet zat op mijn voorhoofd . Geen moment kon ik nog gerust zijn . Ik had het gevoel om steeds achtervolgt te worden en in de gaten te worden gehouden . Vanaf dat moment besefte ik dat alleen op bezoek gaan naar de meisjes nog helemaal niet aan de orde was .
Mijn blijdschap was groot toen ik vernam dat Maité en Ilana op weekend mochten komen naar Den witte hof . Hun bedjes waren al reeds klaargezet in mijn kamer en met het kleine beetje zakgeld dat ik kreeg, kocht ik nieuwe kleertjes voor hen .Het moest een geweldige dag worden en dat moest uiteraard gevierd worden . Dit was het eerste moment na lange tijd dat ik hen in mijn armen mocht houden voor langer dan een paar uur . Geen moment verloor ik hen uit het oog . Het was fantastisch om te zien hoe Maité al snel contact maakte met de andere kinderen . Ook Ilana genoot volop van alle aandacht die ze kreeg . Ze was immers al 6 maanden oud en ik had al veel te veel belangrijke momenten met haar moeten missen .
Hen terugbrengen naar Kapellen, brak mijn hart . Ook de meisjes huilde onophoudelijk . Dit was de keerzijde van de medaille . Ik moest me sterk zien te houden en vooruit kijken naar de toekomst . Een toekomst waarin ikzelf stabiel en sterk genoeg kon zijn om voor hen te zorgen . Mijn besluit stond vast , ik zou het stap voor stap aanpakken . Eerst voldoende recupereren in het vluchthuis , daarna begeleid gaan alleen wonen en de laatste stap was de terugkeer van de meisjes naar huis . Hoe het contact met Sven verder zou verlopen , daar had ik op dat moment nog totaal geen idee van . Voorlopig bezocht hij hen nog regelmatig in het Dennenhuis en had hij evenveel rechten als ik . Het enige wat ik absoluut niet mocht doen was toegeven aan zijn vraag om terug te keren .
Saskia was een vrouw die ook verbleef in het vluchthuis . Met haar kon ik voorzichtig praten over het moeilijke verleden, maar ook enorm veel plezier maken . Luchtigheid geven tussen al de misérie door, was iets wat ik al lange tijd had moeten missen . Ook al was het verboden om alcohol te nuttigen in het tehuis , tijdens de avonduren was er geen begeleiding aanwezig . Meerdere keren ging ik een fles drank halen om samen met Saskia te drinken . Het was drinken om emoties te verdoven en drinken om plezier te maken . Zolang de meisjes niet bij mij waren, kende ik wat drank betrof, weinig of geen grenzen .
Saskia kreeg telefoon van haar nonkel die ze in lange tijd niet meer had gehoord . We zaten in een klein chat-cafeetje en waren licht aangeslagen door de drank . Plagend nam ik de telefoon uit haar handen en begon ik een gesprek met haar nonkel . Met z'n drieën lachten en riepen we door de telefoon . " Kom je nichtje maar eens bezoeken hé , dan zie je mij ook ineens !" grapte ik . Waarna ik de telefoon ophing en met Saskia half beschonken terug naar het tehuis keerde.
Mijn ouders wisten af van mijn situatie . Ze waren blij dat ik mijn relatie met Sven eindelijk definitief had beeïndigd en nodigde me uit voor een etentje . Het contrast kon niet groter zijn die dag . Mijn vader die kwam me halen met zijn chique luxueuze BMW Z4 voor het vluchthuis en ik die amper een geschikt deftig kleedje had om aan te doen . Maar ik waagde het er toch op en het werd een geslaagde avond . Ondanks het moeilijke verleden , was er toch een moment van eenheid en begrip voelbaar tussen ons . Ik hoopte dat onze band een beetje sterker en hechter kon worden nu ik er alleen voor stond met de kinderen . Zoals gewoonlijk, vloeide er die avond veel drank . Mijn vader zette me die avond terug af voor de deur van Den witte hof . Ik kon nog amper op mijn benen staan en gaf mij vader vluchtige een kus op de wang. Saskia zat op de stenen trap voor het huis en waaide enthousiast naar me . Naast haar stond een man met een klein meisje naast hem . " Dit is mijn nonkel en mijn nichtje !" riep Saskia . Verbaasd en half misselijk van de drank , begroette ik hen, maakte we samen een paar grapjes en strompelde ik daarna weer naar boven .
Saskia volgde me en gaf een briefje in mijn handen met een telefoonnummer . "Ronny" stond erop geschreven . Al lachend vouwde ik het briefje terug dicht en viel als een blok in slaap
wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
zoveel ik maar kon, probeerde ik de meisjea te gaan bezoeken. Het tehuis waarin ze terecht kwamen,droeg de naam " Het Dennenhuis" en was gelegen in een bosrijk gebied. Sven en ik moesten telkens het openbaar vervoer nemen naar Kapellen . Eerst van Deurne richting Antwerpen een half uur en daarna Van Antwerpen uit naar Kapellen drie kwartier en dan weer terug . Het nam telkens een halve dag in beslag , maar toch wou ik hen zoveel mogelijk bezoeken .
De begeleidsters die de zorg over Maite en Ilana overnamen, waren zeer vriendelijk en toegewijd. Toch kon ik mijn kwaadheid naar hen toe maar moeilijk verborgen houden. Zij mochten immers de zorg en de opvoeding hebben over Maité en ilana terwijl ik er mocht op toekijken.Het deed me pijn , immens veel pijn om te zien hoe Ilana , toen net 3 weken oud, een flesje kreeg van een vrouw die ik niet kende. De kindjes droegen allebei kleren die toebehoorde tot de instelling. de kleren die de politie had meegenomen en daar afgegeven had , mochten ze op dat moment niet dragen .
Ik haatte Sven uit de grond van mijn hart. Nog nooit eerder had ik zoveel ingehouden wrok tegenover iemand gekoesterd. Ondanks mijn schrik van hem, wist ik dat ik alles op alles zou zetten om de kinderen terug bij mij te krijgen. Helemaal uitgeput van alle emoties en de busrit, plofte ik in de zetel neer eenmaal we terug thuis waren . het huis waar enkel nog het speelgoed onaangeroerd op de grond lag en de foto's die aan de muur hingen , het maakte me gek van verdriet .
Op de dagen dat Sven ging werken en ik niet naar de meisjes op bezoek ging , sliep ik bijna de ganse dag . 's avonds dronk ik ook overmatig met het idee om de pijn niet te moeten doorvoelen . Buiten de fysieke pijn die Sven me aandeed, was dit de ergste hel waarin ik ooit maar terecht had kunnen komen . Niemand wist me te vertellen hoelang de kinderen daar zouden moeten verblijven , het enigste wat er werd verteld was , was dat van zodra de situatie in huis stabiel en veilig werd , er misschien zou worden gekeken naar een mogelijke terugkeer van de kinderen.
De meest vreemde gedachten passeerde de revue in mijn hoofd. Allemaal hadden ze betrekking op het terug naar huis krijgen van de meisjes . Misschien is toen het meeste domme en naiëve idee ooit ontstaan .
Ik zou met Sven trouwen!
Niet uit liefde , want daar waar ik ooit iets had gevoeld voor Sven , was de liefde allang uitgedoofd. Ik zou trouwen met hem om de rechtbank ervan te overtuigen dat de situatie stabiel was. Daarna zou ik 's nachts de meisjes meenemen naar een vluchthuis en verdwijnen met de hen om nooit meer terug te keren! Dat was het plan , ik had er zowaar alles voor over .
Enkele maanden passeerde . Ik vroeg Sven ten huwelijk en we maakte alles in orde voor de nakende trouw . In België kan je pas 6 maanden na de aanvraag trouwen . Tijd hadden we dus in overvloed , al deed het me enorm veel pijn de kinderen zo te moeten zien opgroeien .
Ilana groeide als kool . Het eerste levensjaar is dan ook het jaar waarin een kind het meeste verandert . Ook Maite maakte, ondanks haar gemis naar huis, al snel vriendjes bij de leefgroep waarin ze verbleef . Sven werd rustiger . Hij had er geen enkel idee van dat mijn vraag om te trouwen er alles mee te maken had om de kinderen terug te krijgen , al evenmin dat ik trouwde met hem om daarna te gaan vluchten .
Op de dag van het huwelijk , vroeg ik aan mijn moeder of ze ook ging komen . Mijn ouders kennende , dacht ik dat het voor hen toch een belangrijke dag zou zijn . Mijn moeder kwam niet , om welke reden dan ook , ze zou niet aanwezig zijn . Haar band met Sven was zodanig vertroebeld , dat ik het haar eigenlijk niet kwalijk kon nemen , niet tegenstaande dat ik toch teleurgesteld was . Het voelde weer eens aan alsof ik in haar ogen niet belangrijk was of het ook maar waard om graag gezien te worden . Mijn vader kwam me wel even proficiat wensen op het moment dat ik bij de kapper zat . Met tranen in de ogen excuseerde hij zich voor het feit dat hij niet aanwezig zou zijn omdat hij werken moest. Ondanks ook zijn afwezigheid , zag en voelde ik de onmacht en het verdriet bij hem . Zijn ogen schreeuwde bijna : " meid aub, loop niet in je ongeluk !".
Mijn meisjes waren aanwezig op het huwelijk . Maite droeg het meest schattige kleedje dat je je maar kon inbeelden en ook Ilana , toen 6 maanden oud, zag eruit als een klein prinsesje . Het werd het huwelijk in intieme kring . Veel vrienden en familieleden hadden we niet en buiten een beetje Familie van Sven plus wat collega's van het café waar hij werkte , was dit alles .
Het huwelijk was tot in de puntjes voorbereid . Ik droeg een lang wit kleed met een bustier en Sven een deftig zwart maatpak . De limousine kwam ons ophalen en bracht ons naar het gemeentehuis . Er werd op geen enkele euro gekeken . Alles moest er zo echt mogelijk uitzien om maar aan te tonen dat ik trouwde met Sven uit liefde .
De avond van het "feest" , werd er zoveel gedronken dat ik amper naar ons appartement terug raakte. Ik keek naar Sven die zijn roes lag uit te slapen in de zetel en kon me amper voortellen dat deze man de man was met wie ik getrouwd was uit haat .
Weken na de trouw , kregen we van onze huisbaas te horen dat we niet langer op het appartement konden verblijven . De huisbaas was recentelijk gescheiden van zijn huidige vriendin en kwam terug in zijn huis wonen . Het was een domper van formaat , want waar moesten we zo snel een andere woning zien te vinden en hoe konden we nu een stabiliteit doen uitschijnen als we niet direct iets anders vonden ? Gelukkig kwam er een appartementje net aan de overkant van waar we woonde te huur . Ondertussen had ik weer werk aangenomen als kassierster in Antwerpen om me zo financieel al veilig te stellen voor de dag dat ik zou wegvluchten van Sven . We tekende het contract van het nieuwe appartement en verhuisde op nog geen maand tijd .
De muren in de woonkamer , schilderde ik vuurrood . Het was mijn manier om de kwaadheid en pijn die ik voelde over te brengen naar Sven . Wel 10 liters rode verf had ik nodig om alles te overschilderen . Een goede vriend die ik had leren kennen tijdens de periode dat ik werkte in Antwerpen , kwam me helpen . Zijn naam was Thierry , een man van middelbare leeftijd bij wie ik steeds terecht kon met mijn verhaal en die bovendien nog eens schilder was van beroep .
Ergens voelde ik me veilig bij Thierry , hij had een woonst vlak bij waar ik werkte en waar ik altijd terecht kon . Ik mocht alles aan hem vragen , hij was er altijd voor me . Ik denk dat ik als Borderliner en in de benarde situatie waar ik me toen in bevond , wel op eender wie die lief voor me was , verliefd had kunnen worden . Ik kan niet zeggen dat mijn emotionele toevlucht naar Thierry , me een schuldgevoel naar Sven toe gaf. Integendeel , ik voelde me veiliger nu ik een plekje had waar in indien nodig naartoe kon om tot mezelf te komen .
Ik heb Sven meermaals bedrogen tijdens onze relatie .Na de plaatsing van de kinderen had ik geen enkele zin tot rede meer . Mijn kwaadheid , die ik toen niet naar hem toe liet zien , uitte zich in het hem bedriegen . Het leek een kinderachtig iets hoe we met elkaar omgingen . Op deze jonge leeftijd , leek het oog om oog , tand om tand . Ik besef dat als ik ergens naartoe had kunnen gaan en de nodige ondersteuning had gehad , het allemaal zo ver niet had moeten lopen .
De laatste escalatie die tussen hem en mij gebeurde , was vlak nadat we verhuisd waren .De zoveelste ruzie , de zoveelste dreigementen , het duwen en trekken aan elkaar , ik had het meer dan gehad . Emotioneel had ik allang afstand van hem genomen , het was enkel kwestie van een plek te vinden waar ik terecht kon. De rechtbank liep er niet in dat ik deed uitschijnen dat alles koek en ei tussen ons was , dus er bleef maar 1 optie over . Kiezen voor een vertrek zonder de kinderen om ze daarna alsnog bij mij te krijgen . Van dat laatste was ik nog niet zo zeker. Welke moeder met Borderline waarvan de kinderen geplaatst waren, zou van de rechtbank nog een kans krijgen ? En dat met mijn verleden ?
Ik dacht werkelijk dat ik iemand anders nodig had om mijn kinderen terug bij mij te krijgen . Mijn laag zelfbeeld , mijn angsten , mijn verleden , het was uitgesloten dat ze in mijn ogen me terug een kans gaven .
Een slag in mijn gezicht met zijn volle vuist . 85 kg tegenover 46 kg , het was onmogelijk me hiertegen te verdedigen . Ineen gekropen in een bolletje , probeerde ik elke slag, elke stamp te ontwijken . Ik zag sterretjes voor mijn ogen en vergat mijn rug te bedekken . Een zoveelste stamp in mijn rug , een zoveelste getrek aan mijn haren . ik liet hem begaan en hoopte dat het snel over was. Het bloed op de grond was even rood als mijn rood geschilderde muur . overal lagen scherven van glas en omvergegooide meubelstukken . Niemand die mij hoorde schreeuwen om hulp, niemand die me kwam helpen . Ik was alleen op de wereld , alleen met dit monster waar ik niet tegen was opgewassen . Zijn loze beloftes , zijn smeekbedes , zijn venijnige lach telkens hij tegen mij aan het stampen was , het staat allemaal in mijn geheugen gegrift als de dag van gisteren .
Sven lag te slapen op bed na zijn razernij op mij te hebben uitgewerkt . uitgeteld door de angsten en de pijn , bekeek ik de blauwe plekken op mijn armen en benen . Ze liepen merendeels over de krassen die ik mezelf ooit had toegebracht in mijn jeugd . Ik verdiende niet beter , was het niet waard om graag gezien te worden . Dit was mijn lot , het zou uiteindelijk ik of hij worden .
IK sleepte mezelf naar de badkamer. Elke stap die ik zette, deed pijn aan mijn gewrichten . Mijn oog kon ik amper openhouden en was helemaal opgezwollen . Heel stil , uit angst om hem niet wakker te maken , deed ik het licht aan en bekeek ik mijn gezicht in de spiegel . Wat ik daar zag, tartte mijn verbeelding . De porieën in mijn gezicht waren zodanig samengedrukt door de slag die hij me had gegeven , dat ze allemaal etterende wondjes vormde . Mijn oog zat helemaal dicht van de prut en was blauw, geel en paars . Ook op mijn rug zag ik een blauwe plek in de vorm van zijn schoenafdruk en mijn nek kon ik niet meer draaien naar links of rechts . Tranen stroomde langs mijn wangen naar beneden ." Dit was de laatste keer , dat meen ik ." snikte ik stilletjes . In een ondoordachte emotie, liep ik naar de keuken en haalde ik het meest scherpe mes uit de lade .
Daar in de kamer lag hij te slapen . Zijn gesnurk irriteerde me zodanig dat ik me moest inhouden om het mes niet op zijn keel te zetten .Ik wist dat ik ertoe in staat was. Hij had me immers alles afgenomen , mijn kinderen , elk greintje eigenwaarde dat ik bezat , en nog zoveel meer . Wat hield me dan nog tegen ? Ik had enkel maar het mes in zijn borstkas te planten en te zeggen dat het wettelijke zelfverdediging was . Ik zou vrijgesproken worden over de hele lijn vanwege mijn psychiatrisch verleden en het in een moment zijn van totale zinsverbijstering .
Het mes ging de hoogte in , ik zou het met een immense kracht laten neerkomen daar waar zijn hart zat . Een beeld van de kinderen schoot voor mijn ogen en een kleine stem fluisterde me in ; " doe het niet Chloe, je zult je kinderen nooit meer terugzien als je dit doet !"
Wordt vervolgd
