Ik hoorde de agent " dankjewel " zeggen en opgelucht ademhalen . 

Er was nog een bed vrij in een crisiscentrum . 

Het was enkel maar voor maximum een aantal dagen en het was ook niet in de buurt . 

Het maakte me allemaal niet uit eerlijk gezegd, zolang ik maar niet naar huis moest . 

Er viel een  enorme last van mijn schouders.  

Ik was zo moe van alle emoties die ik had gevoeld enkel al die dag , dat ik waarschijnlijk bijna eender waar had kunnen slapen .  

Ze brachten me met de wagen naar het centrum , het was al donker buiten , ik kon me dus helemaal niet oriënteren.  

Er werden nog een aantal papieren ingevuld door de agenten en daarna vertrokken ze. 

Ik herinner me niet veel van die paar dagen daar ,enkel de kamer waar een prikbord hing  en mijn ontlading bij  het zien van een bed . 

Ik moet haast onmiddellijk in slaap zijn gevallen  met mijn kleren aan , wetende dat er nog een heleboel veranderingen te wachten stonden maar daarvoor was mijn geest te moe.  

De bijzondere jeugdzorg kreeg mijn dossier in handen en had nu het zeggenschap over mijn toekomst . 

Er werd verder gekeken wat er allemaal diende te gebeuren en hoe het met mijn school verder moest

Eerst diende er stabiliteit gegeven te worden , dus kreeg ik te horen  dat ik voor 3 weken kon verblijven bij een pleeggezin in Wijnegem . 

Het gezin had al een aantal kinderen , waarvan   ik dan tijdelijk de oudste zou zijn . 

Het waren supervriendelijke mensen , maar me eraan hechten was voor mij uitgesloten omdat ik wist dat ik er maar tijdelijk zou verblijven . Het afscheid zou me anders te zwaar wegen.  

Ik was wel benieuwd waar ik uiteindelijk terecht ging komen  , waar het allemaal zou eindigen zodat ik me een beetje thuis kon voelen op een plekje van mezelf .

 

Na 3 weken moest ik verhuizen naar Antwerpen . 

Ik nam afscheid van mijn pleegouders en beloofde hen  om zeker nog iets te laten weten . 

Ik had het idee dat zij het moeilijker hadden met mijn vertrek dan ikzelf . 

Mijn beschermingsmechanisme om me niet snel aan mensen te hechten had dus  wel degelijk een functie waardoor ik pijn en gemis  kon uitsluiten  op dat moment . 

Het  orientatie en observatie centrum was de volgende stap . 

Ook dit zou slechts  voor een aantal weken zijn . 

Onder observatie en oriëntatie wist ik niet goed wat ik moest opmaken . 

Ik kwam terecht in een groep met andere jongeren , allemaal  met hun eigen problematiek en achtergrond.  

Contacten leggen  lukte me gelukkig wel goed en de meeste van deze jongeren vertelde amper over hun thuissituatie. Je kon niet zien aan hen wat ze hadden meegemaakt of hoe het hen had bepaald.  

Als je deze mensen op straat was tegengekomen , kon je je niet voorstellen dat ze een trauma hadden opgelopen of misschien wel een geheim verborgen dat de buiten wereld niet mocht weten . 

Mijn vader bracht me een koffer vol kleren .

Ik zag de tranen en het verdriet in zijn ogen en wist niet hoe ik  me moest gedragen tegenover hem.

Het feit dat ik even in een aparte ruimte met hem was , deed me onveilig voelen . 

Hij  vroeg me wat hij moest doen . 

" moet ik met je moeder uiteen gaan? " vroeg hij .

Ik antwoordde dat hij dat zelf moest weten , ik kon hem onmogelijk zeggen wat hij wel of niet moest doen met zijn leven . 

De raad die ik al die tijd aan mijn moeder had meegegeven, had ook niets verandert dus waarom zou mijn antwoord er dan nu wel toe doen ? 

Het moment waarop mijn vader vertrok, rende ik naar mijn kamer en begon  te huilen.

Waarom was mijn moeder niet meegekomen ? 

Waarom moest ik beslissingen en raad geven aan mijn ouders, terwijl ik zelf nog een kind was en in de knoop lag met mezelf ? 

Het was een ontlading van verdriet dat me overviel  . 

Uiteindelijk zag  ik hen allebei graag, maar de druk die ze op me legde was er teveel aan en verwarde me . 

Soms werd ik behandeld als volwassene , dan weer als een kind . 

Soms was alles koek en ei , dan weer was er alarmfase 4 aan de gang . 

Het ene moment werd er geroepen , het andere moment werd er naar de keel gegrepen of met iets gesmeten ...

Ik leerde al van jongsaf aan  om hyper-alert te zijn voor al deze signalen.  Mijn lichaam was in een constante staat van paraatheid . Ik leerde om gedragingen , bewegingen of intonaties in het oog te houden  om zo te kunnen inschatten wat er zou volgen.  

Die avond in mijn kamer , bleef ik onophoudelijk huilen . 

Heel mijn lichaam  trilde oncontroleerbaar, beelden van vroeger en nu flitste door mijn hoofd.  Er leek geen einde aan te komen . 

Iemand van de opvoeders kwam een kijkje nemen en probeerde om met me te praten . Ze kreeg geen contact met me en ze maakte zich duidelijk  zorgen .  

De dokter van het centrum werd erbij gehaald, maar ook hij kon niet tot me doordringen. 

Ik denk dat het de naschok was van alles  wat ik had opgekropt, net zoals een ontstoken wonde die openspringt  en waar alle vuiligheid uit moet . 

Het trillen van mijn lichaam  had meer dan 4 uur geduurd vooraleer ik een beetje terug tot zinnen kwam.  

Ik probeerde  uit bed te komen  om naar de opvoeder ( die nachtdienst had )  te gaan 

vragen om een pijnstiller.  

Ik had ontzettend veel hoofdpijn en was ongerust over wat me zojuist was overkomen. 

Mijn hele lijf deed zeer,  kon nog amper op mijn benen staan en strompelde naar het begeleidingslokaal. 

Daar had ik een gesprek met een opvoeder, nam een pijnstiller en kroop weer mijn bed in . 

Nooit heb ik een antwoord gekregen op wat me was overkomen . Ik weet enkel dat het weerzien met mijn vader de trigger was die het in gang had gezet. 

Er was verscheidene keren geprobeerd en gevraagd aan mij of ik niet terug naar huis wou gaan . Een vraag die bij mij heel veel kwaadheid naar boven bracht . 

Precies of ik er niet goed over had nagedacht vooraleer ik deze stap had overwogen , of ik alles in een impulsieve bui had beslist  of dat ze mijn verhaal niet als waarheid aannamen ! 

Van 1 ding was ik zeker , terug gaan naar huis was iets waar ik zelfs niet over moest nadenken . 

Mijn moeder en vader hadden ook gesprekken met de opvoeders van het oriëntatie-observatie centrum .  

Uiteraard werd er door hen verteld dat ik moeilijk kind was , ze mij op geen enkele manier konden straffen , dat al wat ik verteld had , leugens waren , ... enz 

 Ik wist dat wat ik vertelde echt was gebeurd,

da ze de schijn naar de buiten-wereld moesten hooghouden van het perfecte gezinnetje waar spijtig genoeg 1 kind zodanig onhandelbaar was geworden  dat ze zich geen raad meer wisten . Ze hadden zoveel voor me gedaan , me alles gegeven , nog een verjaardag met me gevierd, ... etc

Allemaal verwijten die jaren later nog moest aanhoren.  

Maar de echte reden waardoor ik thuis was weggegaan  , die konden ze niet aannemen!

Het ging me niet om het financiële, het ging me niet om die verjaardag . 

Ik had alles gekregen, alleen niet waar ik nood aan had . 

Een stabiele gezinssituatie, waar liefde en veiligheid centraal stonden .

Het is inderdaad misschien gemakkelijk van me om hen deze dingen  te verwijten  , ik kende hun verleden en hun " rugzak " niet . 

Misschien hadden ze wel gehandeld uit de overtuiging dat deze manier van opvoeden, naar hun normen, de juiste was ? Misschien was het kopen van materiële spullen hun enige manier om te tonen dat ze me wel graag zagen ? Alleen heb ik dat niet zo aangevoeld . 

Ik heb me de vraag gesteld als kind weg van huis , hoe mijn moeder zich moest voelen, ik heb me afgevraagd of door mijn  vertrek de ruzies niet nog hoger zouden oplopen , ik heb me afgevraagd hoe mijn broer zich moest staande houden  nu zijn grote zus er niet meer was . 

En Ja, ik heb me schuldig gevoeld en verdrietig, alleen wist ik dat als ik deze stap niet had ondernomen, ik mezelf iets had aangedaan  . 

De 3 weken oriëntatie-observatie zaten er bijna op .

Ik was doodsbenauwd over wat er nu zou volgen en of er van de bijzondere jeugdzorg uit niet beslist zou worden dat ik toch verplicht naar huis terug moest gaan . 

De opvoeders, de dokter, psycholoog en het clb zouden allemaal aan tafel zitten  om te bespreken wat er verder diende te gebeuren.  

Ik voelde me afhankelijk van hun beslissing  en al had ik zelf aangegeven dat ik niet naar huis terug wou, het zou me tot op de laatste moment helemaal in de greep houden.

Wordt vervolgd ....

 

Ik en mijn ouders zouden  , gaan  uiteten bij een plaatselijk Chinees restaurant.  

Het zou een fijne avond worden met lekker eten  en ik hoopte uit de grond van mijn hart  dat er deze keer eens geen ruzie zou van komen . 

Elke keer dat er drank gemoeid was tijdens een feestelijke gelegenheid , stapelde de emoties zich zo hoog op , dat het uitmondde in een scheldtirade tussen mijn moeder en mijn vader.  

Er werd dan van mijn moeder uit, niet gekeken naar wie  of wat er nog mee  aan  het kijken was naar het hele tafereel , waardoor ik schaamtelijk de grond in kon kruipen.  

Maar gelukkig was mijn 14de verjaardag heel gezellig verlopen . Een moment met het gezin samen . 

Heel even niet denken aan dingen die  stress bezorgde of me verdriet deden . 

Het was voor mij het bewijs dat het op deze manier ook anders had gekund, dat er ergens toch een  bereidwilligheid was om van een speciaal moment ook een leuk moment te kunnen maken . 

Op maandag 8 februari, de laatste week vooraleer de krokusvakantie van start zou gaan , had ik nog een gesprek met het Clb.  

Ik hoopte dat er een oplossing zou worden gezocht zodat ik van huis weg kon gaan , maar wegens plaatsgebrek in zowat de hele sector, bleek ook dat geen evidentie.  

Toch had ik de hoop dat alles wel in orde ging komen . 

Het moment dat Nancy van het secretariaat naar me toe kwam tijdens de speeltijd , was het moment dat al die hoop met de grond gelijk werd gemaakt .  

"Ik heb slecht nieuws ! " zei ze .  

" we hebben ons uiterste best gedaan, maar er is nergens geen plek , dus je zal de     krokusvakantie thuis nog met je ouders moeten zien door te komen , het spijt me . "

Toen zakte ik letterlijk in elkaar.   

Ik begon te huilen en voelde de angst voor deze vakantie door mij stromen. 

Dit zag ik helemaal niet meer zitten  , ik wou daar weg , zo snel als maar kon.

Het maakte me niet uit naar waar of met wie , zo lang het maar niet thuis moest zijn.  

Ik smeekte Nancy om naar een oplossing te zoeken . 

Ik stelde me open , liet al mijn verdriet en angsten zien op een overvolle speelplaats omdat ik totaal op was en ten einde raad . 

Ze begreep mijn boodschap , zag hoe diep het allemaal zat en zei dat ze ging horen wat er nog gedaan kon worden .  

Het uur in de klas , leek vooruit te slepen zonder dat er ook maar iets van nieuws kwam . 

Aandachtig volgen in de les zat er voor mij niet meer in . 

Ik kon enkel nog maar denken aan het gevoel dat overheerste. 

Geen moment wou ik nog terug naar huis gaan.  

Geen moment wou ik de ruzies, de onvoorspelbaarheid , onveiligheid, het opsluiten van mezelf in mijn eigen wereldje nog moeten doorstaan . 

Er werd geklopt op de klas-deur . 

Ik moest naar het secretariaat komen . 

Mijn hart bonsde in mijn keel , ik wist niet wat me te wachten stond en die onzekerheid maakte me stilaan gek . 

Op het secretariaat volgde een gesprek met Nancy  waar ik nogmaals bevestigde dat ik een terugkeer naar huis niet aankon . 

Er zat niets anders op dan dat de school de jeugdbrigade contacteerde en het clb mee betrok in een spoedoverleg.  

Nancy en het clb begrepen naar mijn gevoel de ernst van alles , wat ik niet kon zeggen van de personen van de jeugdbrigade in eerste instantie.  

Daar zat ik dan als 14 jarige tegenover een volwassen politie-agent uit te leggen waarom ik niet naar huis wou . 

Ik voelde me allesbehalve gehoord toen er gezegd werd dat het maar een overbrugging was van een vakantie . 

Voor hen was het een weekje , voor mij was het een week waarin ik me met al mijn verdriet staande moest zien te houden, niet wetende hoe ik dat moest zien door te komen . 

Door mijn radeloosheid en machteloosheid overviel me een gevoel van totale levensmoeheid.  

Ik meende elk woord  wat ik toen zei tegen de politie en achter die zin sta ik nog steeds.

Ik zei : " als ik vandaag niet anders kan dan naar huis gaan, pak ik mijn fiets en rijd gewoon onder een auto ! " 

Ik stond op het punt dit te doen , de tranen rolde langs mijn wangen naar beneden . 

Het kon me allemaal echt niets meer schelen . 

Ik was liever dood dan me nog zo 1 dag te moeten voelen . 

Blijkbaar is die ene zin wel degene geweest die het besef heeft doen geven dat het allemaal niet ok met me was   . 

De politie nam me mee naar hun bureau.  

Ik nam afscheid van Nancy en bedankte haar voor de steun die ze voor me had betekend en de moeite die ze had gedaan  . 

Zonder haar en uiteraard ook het clb , had het allemaal slechter kunnen aflopen .

De tijd verstreek op het politie bureau . 

De angst gierde door mijn lichaam, toch probeerde ik kalm te blijven door het huilen door .  

Het leek of er een kraan van opgekropte emoties was opengezet die niet meer dicht te krijgen  was  . 

Ik wist dat mijn ouders op de hoogte zouden worden gesteld . 

Ik was zo angstig dat mijn vader of moeder in een razernij zouden binnengestormd komen en me zouden meesleuren in de auto . 

1 politieagent was constant telefoontjes aan het maken naar allerlei instantie om te horen  of er een plekje voor me vrij was .  

Dat bleek niet zo'n sinecure, ook al omdat er rekening mee gehouden moest worden dat ik minderjarig was.  

Elke keer dat de hoorn werd neergelegd , of het woord "spijtig " viel , zakte de moed me in de schoenen . 

Ik kreeg te horen dat mijn ouders onderweg waren naar het commissariaat.  

Het enige wat ik toen wou, was ergens ver weg apart zitten van hen , zo angstig was ik.

Ik mocht me afzonderen zodat ik hen niet te zien kreeg . 

Ergens voelde ik me ook schuldig dat het allemaal op deze manier moest verlopen. 

Mijn moeder had al een gesprek enkele dagen ervoor gehad met het clb waar haar vijandigheid naar hen toe en ook naar mij heel duidelijk was te worden . 

Ik was gewoon het moeilijk kind en ik moest luisteren , daarmee was de kous af . 

Ik draaide volgens haar iedereen rond mijn vinger met verhalen die leugens waren.  

Dat maakte me enorm kwaad, want het waren geen  leugens .  

De pv's  van de ruzies thuis, lagen op het politie-bureau en konden dus ook bevestigen dat het allemaal geen verzonnen verhalen waren . 

Ik hoorde mijn ouders op de achtergrond tegen een agent praten . Soms normaal, soms ging de toon de hoogte in . 

Ik wou zelfs niet meeluisteren , voelde de onveiligheid met de minuut toenemen . 

Het enigste wat me tussen hun gescheiden hield was een muur tussen ons in . 

De tijd verstreek tergend langzaam en zo ook mijn hoop . 

Het geluid van een dichtslaande deur bracht me even terug naar de realiteit.  

Er viel een stilte van een aantal minuten . 

Een agent kwam me vertellen dat mijn ouders waren vertrokken.  

Omdat ik nog minderjarig was , hadden ze een formulier moeten ondertekenen waarop hun toestemming gegeven werd dat ik weg kon . 

Zonder die toestemming had ik dus terug naar huis moeten  gaan  . 

Ik was verbouwereerd dat ze dat gedaan hadden uit vrije wil , maar ondanks dat , viel er een serieuze last van mijn schouders  . 

Nu was het een kwestie van nog een plek te vinden  om de nacht door te brengen . 

Mijn oma was geen optie , zij woonde veel te dicht in de buurt bij mijn ouders.  

Ook had mijn opa Alzheimer en was hulpbehoevend . Die extra druk en zorg van mij wou ik haar niet geven . 

Het was een bewogen dag , bewogen weken en zo niet , bewogen  jaren geweest . 

Mentaal was ik moe , op van de stress en de tranen die ik had laten lopen die dag.  

De enige kleren die ik mee had, waren de kleren  die ik aanhad en toch was dat het minste van mijn zorgen.  

Ik wist niet waar ik zou terecht komen , wanneer ik kledij of simpelweg een tandenborstel zou hebben, maar ik voelde de zekerheid dat dat wel snel in orde ging komen  . 

Het was een eerste stap, een zure appel die ik had door gebeten.  

Ik zou alles achter me kunnen laten en enkel nog vooruit zien .  

Naïef als ik was, was dat de gedachte die me staande hield . 

Er was 1 weg en dat was de weg vooruit! 

Wordt vervolgd !

Ook thuis was er al 3 weken een ruzie aan de gang over een vaatwasser van 10 jaar oud die plots defect was . Geen normale ruzie, maar een hoogoplopende ruzie met verwijten  over een heel huwelijk lang . 

Het was dan ook nog eens bijna  examenperiode , dus alles kwam gewoon tesamen . 

Omdat ik me vaak afzonderde  , gesprekken  met het clb  ( het vroegere pms) had over mijn thuissituatie en de wens om thuis weg te gaan , kreeg ik een band met Nancy van het secretariaat . 

Als ik het dan eventjes allemaal niet meer zag zitten , kon ik met haar praten over al wat me bezig hield. Zij bezat de gave om me tot rust te brengen . 

Het was zij die het eerst mijn wonde te zien kreeg en ontsmette. 

Haar bezorgde blik zal ik niet gauw vergeten en de nodige schaamte die  ik toen plots wel voelde . 

Ik kon niet uitleggen waarom ik het had gedaan  , wat me dreef om zoiets onnatuurlijks te overwegen ,of waarom het me achteraf een rustiger gevoel gaf . 

Ik smeekte haar om  me voor de vakantie thuis weg te halen , het maakte me niet uit naar waar . Ik was op, lag volledig in de knoop met mezelf en was de wanhoop nabij . 

Ze beloofde me dat er naar een oplossing gezocht werd en dat alleen al , stelde me een beetje gerust.  

Na schooltijd, fietste ik naar huis . 

Mijn vader had uiteraard mijn moeder ingelicht , daar bestond geen twijfel over . 

Maar ik kon geen enkele uitvlucht verzinnen die mijn wonde  konden verklaren  .

Ik had nog niet de tijd om mijn rugzak deftig neer te zetten of de vragen werden al op me afgevuurd .  

"Wat  is er met je arm? " , " waarom wil je het niet laten zien ? " , ..enz 

De manier waarop de vragen werden gesteld, waren koel en vijandig.  

Net zoals de manier waarop ik kon opmaken  of mijn moeder goedgezind of slechtgezind was die dag , de intonatie van haar stem ,hoe ze mijn naam uitsprak, korte schelle klank of met een verkleinwoord . Ik kende die blik en toon maar al te goed . 

Het kwam zeker niet over als een bezorgdheid, misschien kon ze die ook niet opbrengen naar mij.  

Na veel aandringen , wist ik dat ze niet zou afgeven en liet uiteindelijk mijn wonde  zien . 

Het bloed was opgedroogd en kleefde gedeeltelijk aan de windel waardoor die  er moeilijker afkwam dan normaal . 

Ik weet niet wat ik bewust of onbewust van mijn moeder als reactie had verwacht.  

Ik weet alleen hoe ik zelf nu  , zoveel jaren later , zou reageren als mijn dochter zoiets zou laten zien.  En dat is het tegenovergestde van haar reactie !

De enigste zin die uit haar mond kwam was : " dat deed je vroeger als klein kind ook al ! " 

Als je kwaad was of je zin niet kreeg , zette je je tanden in het hout van je speel- box  of sloeg je met je hoofd tegen de muur ! 

Ik was met verstomming geslagen..

Ze deed het uitschijnen alsof het de normaalste zaak van de wereld was . 

Geen greintje ongerustheid kon ik afleiden  van haar blik of uitspraak  . Eerder een vijandigheid en een haat  naar mij toe . 

Ik begreep niet waarom ik wel degene was die steeds naar haar problemen luisterde en haar probeerde te helpen en steunen terwijl het andersom niet eens in de buurt kwam. 

Hoe dom kon ik zijn? 

Welke reactie had ik verwacht? 

Misschien bezorgdheid, tranen , een knuffel , boosheid ? 

Maar zeker niet de reactie die ze op dat moment had gegeven . 

Later  bleek ook nog eens dat ze mijn dagboeken had liggen zoeken en lezen  in mijn kamer , waarschijnlijk waarschijnlijk uit radeloosheid of bezorgdheid,  ik zou anders niet weten waarom.

Ze was te weten gekomen  wat ik allemaal over Els had geschreven en ervoor voelde. 

De schaamte steeg ten top , ik was bang dat ze wist dat ik Els liever wou als moeder dan haar en dat ik haar daarmee had gekwetst.  

Ik schaamde me zo dat ze te weten was gekomen  hoe ik me voelde, hoe wanhopig graag ik Els zag en er alles voor over had .

Ik was bang dat als ze 1 slecht woord over Els zou zeggen , dat dat mijn stoppen  zou doen doorslaan  . Want dat was mijn  zwakte , ik zou al de woede die ik jarenlang al had in moeten slikken  eruit gooien als ze Els kleineerde. 

Gelukkig deed ze dat niet . 

Ze verweet me dat ik verliefd was, dat ik moest toegeven dat ik lesbisch was en dat ze het van Els haar kant ook al niet begreep  . 

Oeff , een opluchting stroomde door heel mijn lijf . 

Dat ze maar dacht dat ik Lesbisch was, dat het enkel daar allemaal aan lag.  Dat idee had ik zoveel liever dan dat ze te weten was gekomen  dat ik Els als ideale moeder voor mezelf zag . 

Ik ploeterde  me door de examenperiode heen , probeerde alles wat ik kon voorbereiden op te schrijven en van buiten  te blokken . 

Soms nam ik zelfs mijn notities mee in bad om daar verder te studeren . 

Op dat vlak was ik enorm perfectionistisch, ik moest correct elk antwoord tot op de letter vanbuiten  kennen . 

Ik kon uren  leren  en mezelf ondervragen  . 

Het gaf me achteraf een goed gevoel als ik alles kende , maar toch bleef de faalangst  me tot na de examens achtervolgen .  

Slechte punten betekende niet alleen een slecht cijfer , voor mij betekende het dat ik niet goed genoeg was . 

Een slecht cijfer was voor mij een uitgerekende kans  voor mijn  innerlijke criticus  om te bevestigen  hoe dom en achterlijk ik wel niet was . Want zelfs na zoveel uren studeren , sloeg ik er  nog niet in een deftig cijfer te behalen  ! 

Examens bezorgde me stress , veel stress en ze putte me letterlijk mentaal uit . 

Wat mijn ouders wel apprecieerde was mijn inzet voor mijn studies en de punten die ik behaalde . 

Het was de uitgerekende kans om op die manier ervoor te zorgen  dat ze trots op me konden zijn . Me een schouderklopje konden geven en het gevoel daarbij te hebben dat ik graag gezien werd . Daarom waren die punten ook nog eens heel erg belangrijk.  Ze bevestigde me als persoon of ze  duwde me helemaal met de grond gelijk.  

Mijn 14de verjaardag zat eraan te komen  . 

Het zou die verjaardag zijn die alles Veranderde . 

Een laatste moment samen met mijn ouders en mijn broer in een hopelijk goede sfeer om daarna mijn eigen  gekozen pad te bewandelen . 

Een pad dat nog donker en onzeker was , maar alleszins beter dan de rollercoaster waar ik me momenteel in bevond . 

Wordt vervolgd 

 

Ze werd uiteindelijk  de meter van mijn eerste dochter 6 jaar later . Ze was in mijn ogen de moeder die ik nooit gehad heb . Ze knuffelde me vaak , ging in op een uitnodiging voor een BBQ die ik georganiseerd had bij mijn oma , dus in zekere zin had ik echt wel het gevoel dat ik iets voor haar betekende .

 

Het 5 de leerjaar was bijna ten einde en ik kon me onmogelijk nog losmaken van haar . Ik zou het verschrikkelijk vinden om haar niet meer elk uur van de dag in de klas te zien staan en het idee dat iemand anders met haar aandacht zou gaan lopen , maakte me stilaan  gek . 

Er vormde  zich een kloof tussen mijn leeftijdsgenootjes en mij omdat ze met andere dingen bezig waren dan ik . Ik leefde de hele dag in mijn hoofd en had te kampen  met intense emoties die ik zo goed als ik kon binnen probeerde te houden  . Andere kinderen van 12 jaar waren bezig met muziekhits, het lezen van de joepie ( een populair magazine bij jongeren) , make up en jongens . Ik voelde me nergens meer thuis en had ook al helemaal geen zin om nog connectie te maken met kinderen van mijn leeftijd .  Het enige wat me nog interesseerde, was Els . Mijn ultieme doel was om zoveel mogelijk bij haar te kunnen zijn en te hopen dat zij mij kon geven waar ik al zo lang naar op zoek was . 

Thuis zocht  ik als een bezetene tussen allerlei oude foto's naar bewijzen die konden aantonen dat ik geen kind van mijn ouders was . Het klinkt misschien absurd, maar ik hoopte echt om iets te vinden wat erop zou wijzen dat ik verwisseld was met een ander kind in het ziekenhuis.bewijs waaruit zou uitkomen waarom ze niet van me hielden. Uiteraard heb ik dat bewijs nooit gevonden . Het toont enkel maar aan dat een kind van die  jonge leeftijd zich toch echt ongelukkig moet hebben gevoeld om zich daarmee bezig te houden  ? 

Ik bleef brieven schrijven naar Els , zelfs toen ik in het 6de leerjaar zat . We kregen een meester en iedereen vond hem geweldig .  

Ik daarentegen , wou hem niet eens een kans geven . Ik was kwaad dat ik niet meer bij Els in de klas kon zitten, was kwaad op mezelf dat ik was mogen overgaan naar het 6de leerjaar en nu het moest stellen met een mannelijke leerkracht. 

 

Mijn ouders begonnen zich vragen te stellen  over mijn gedrag en vooral het vele afzonderen  van mij . De ruzies liepen soms hoog op en ook tussen mijn ouders kwam er soms geweld aan te pas . Zo kreeg ik te zien hoe mijn vader , mijn moeder bij de keel nam en hoe mijn moeder dreigde met een mes hem neer te steken  . Soms werd de politie gebeld , soms vertrok mijn moeder dronken het huis uit met de wagen , niet wetende wanneer ze weer zou terugkomen .

 

In die periode , gebruikte mijn vader anabolen . Een soort pepmiddel voor bodybuilders.  Mijn vader was een gespierde man , maar klein van gestalte.  Om dat te compenseren , trainde hij bijna dagelijks in een fitnescenter waar andere bodybuilders hun spieren trainde om nog meer massa te verkrijgen  . Door de anabolen , werd mijn vader anders van karakter ,agressief , opvliegend  en gedreven door adrenaline . Wanneer hij niet aan het werken was , trainde hij en wanneer hij niet trainde, kon hij obsessief zitten kuisen in huis . Het woordje rommel en stof, kende ze niet . Het huis lag er altijd spik en span bij en de marmeren vloer blonk als een spiegel.

  

De ruzies thuis gingen het meest van al over geld.  Iets wat ik niet goed begreep , want we hadden zeker geen geld tekort of geldproblemen . Het maakte dat ik me als kind verzette tegen al het financiële.  Mijn kamer was mijn veilige burcht geworden waar ik me urenlang in kon verstoppen .  Ik bleef dagboeken  vol  schrijven en ook de brieven voor Els , namen het grootste deel van mijn tijd in beslag . 

Muziek die speelde op mijn kamer van westlife, ontroerde me en de tekst deed me denken aan mezelf die mijn liefde verklaarde aan Els . Geen liefde zoals in een partnerrelatie, maar liefde zoals in genegendgeid, troost en warmte . Mijn fantasiewereld waarin ik tegen Els mijn diepste geheimen vertelde , was zo veilig geworden  , dat ik liever daar wou zijn dan in de realiteit . 

Elke avond nam ik mijn hoofdkussen stevig vast en beelde  ik me in dat zij naast me lag en me knuffelde.  Ik distantieerde me van zowat alles en iedereen, het was enkel ik  en Els tegen de wereld . 

Mijn ouders besloten om me een ASO  richting te laten volgen  in het middelbaar.  Aan mij werd niet gevraagd wat ik wou volgen en misschien maar goed ook  , want zelfs toen had ik daar nog helemaal geen idee van . Ik was meer bezig over na te denken hoe ik afscheid kon nemen van Els en hoe te overleven zonder haar alle dagen te zien.  

Ik was 13 jaar geworden, zat zodanig met mezelf in de knoop dat ik vaak verlangde  en nadacht over zelfmoord en de enige momenten dat ik kon huilen , waren de momenten alleen op mijn kamer.  

Ik kon de ruzies , de onvoorspelbaarheid en de onveiligheid thuis niet meer aan . 

Meer en meer begon ik te fantaseren over hoe het zou zijn om niet meer thuis te wonen . Er waren ook goede momenten  bij mijn ouders hoor , gelukkig maar !.  Enkel wogen ze niet op tegen het ongelukkige gevoel dat als een zwarte wolk mijn emoties, dag in  dag uit bepaalde.  

Het eerste middelbaar ging redelijk goed . Van in het begin hield ik goed alle notities bij en probeerde ik , ondanks mijn gevoel , bij de les  te blijven .

Wiskunde was een vak  waar ik een grondige hekel aan had en nooit goed in was geweest . Gelukkig hadden we een jonge mooie vrouwelijke leerkracht die het goed wist uit te leggen . Algebra bleek een stuk moeilijker dan de overige wiskunde die  we in de lagere school hadden gekregen . Ik moest mijn hoofd er goed bijhouden en definities van buiten blokken  om deze dan te kunnen toepassen in de oefeningen.  

Els zat steeds in mijn achterhoofd, maar doordat ik ze bijna niet meer zag , zocht ik onbewust naar iemand die haar kon vervangen . 

Dat bleek de leerkracht wiskunde te zijn.  

Het euforische gevoel waar ik naarstig naar op zoek was , was zo sterk , dat ik alle negatieve gevoelens er gewoon bijnam.  

Ook aan deze leerkracht vertelde ik over de situatie thuis, ook aan haar schreef ik brieven en vroeg ik  gesprekken . Ik kon enkel maar denken aan het goede gevoel dat ik eraan zou  overhouden .  Je kan het vergelijken met een verslaving , de roes waar je je dan in waant , je zou er alles voor over hebben om dat te behouden  . 

De jonge leerkracht wiskunde , kon niet om met de aandacht die  ik telkens vroeg .  

Op een gegeven moment  zei ze me dan ook dat ik nog aanhankelijker was dan haar eigen man . Het brak mijn hart om die zin  uit haar  mond te horen  . 

Het voelde aan als wel 1000 messteken in mijn hele lichaam. Mijn tranen kon ik niet langer verstoppen.  De afwijzing en zelfhaat die ik op dat moment naar mezelf toe voelde, namen serieuze proporties aan , nog meer dan anders . 

Die avond , toen ik  alleen op mijn kamer was, brak er iets in mij. 

De zin die ze had gezegd , herhaalde zich keer op keer in mijn hoofd . De tranen bleven maar langs mijn wangen  lopen . Ik voelde me niets meer waard.  

Voor mij lag  een scherp , klein nagelschaartje en op automatische piloot , nam ik  het vast en begon ik mezelf ermee te snijden  in mijn pols . Alsof ik  nooit iets anders had gedaan  , zette ik de ene na de andere diepe  snede . Het deed even pijn en daarna werd het gevoelloos  . De kwaadheid die ik over mezelf  had , reageerde ik af op mij. En de pijn die ik binnenin voelde , kwam eruit in bloed . 

Ik deed een windel rond mijn pols en kroop in bed . In mijn hoofd was het zoiets als een straf tegen mezelf en was het dus ook niet nodig om de wonde te ontsmetten.  Integendeel , hoe meer pijn het deed , des te beter de straf werkte . 

Het klinkt allemaal erg onlogisch, maar voor mij was het een realiteit.  Vaak slaan mensen eens tegen een muur als ze kwaad zijn ,op dat eigenste  moment , voelen ze de pijn niet , die voel je pas achteraf . Daar kan je het misschien het beste mee vergelijken. 

Over automutilatie bestaat nog erg veel taboe . Mensen  met littekens op hun armen of benen , worden raar bekeken en zelfs gemeden , maar het verhaal achter waarom deze mensen  zichzelf pijn doen , daar wordt bijna nooit achter gevraagd . En nee bij mij was het niet te doen om de aandacht of dat mensen compassie met me zouden hebben . Ik kon de pijn die ik binnenin mij  voelde zodanig niet meer verdragen  , dat ik het zichtbaar eruit wou laten.  Enkel op die manier zou ik misschien enige vorm van opluchting ervaren.  Er waren immers geen andere manieren waar ik me op kon afreageren . Slaan met deuren , was verboden  thuis , deuren  kosten veel geld en als ik ermee zou slaan , had ik nog een hoop ruzie met mijn ouders erbovenop .  Roepen was ook geen  goed idee , dat had hetzelfde effect als de deuren  . Huilen  maakte het niet lichter , schrijven loste mijn probleem  evenmin op , dus wat schoot er dan nog over ? 

Juist , automutilatie !

Ik had er nog nooit van gehoord of zelfs nog nooit gezien bij andere jongeren. 

Ik was er stellig van overtuigd dat ik de enige op de wereld was, die zo  geschift was om zichzelf te pijnigen  . 

'S morgens deed ik er  trui  aan met lange mouwen  en verstopte  ik mijn windel  zo goed als ik kon . 

Aan  tafel probeerde ik zo onopvallend mogelijk mijn ontbijtgranen naar binnen  te spelen om daarna zo vlug mogelijk naar school te kunnen vertrekken . 

Net toen ik mijn kom in de vaatwasser wou zetten , nam mijn vader me even vast aan mijn arm . Uit een reflex riep ik " Auwww "  en trok mijn arm  weg . 

Mijn vader wou weten waarom ik  pijn  had . Ik probeerde de vragen  te ontwijken door te zeggen dat ik te laat op school zou komen . 

Hij bleef volhouden en wou naar mijn arm kijken, waarop ik  gewoon vertrok naar school.  Ik hoopte dat hij het tegen de avond wel vergeten  zou zijn . 

In de les , voelde ik het kloppen van de wonde in mijn windel . 

Ik kon er amper naar kijken en walgde van mezelf . 

Ik ontweek de leerkracht wiskunde , schreef sinds dan geen brieven meer naar haar maar nam  haar  uiteindelijk ook niets kwalijk .  

Het was niet haar schuld , het was mijn schuld ! 

Als ik niet zo een  lastig en veeleisend  kind was geweest, als ik het was waard geweest om graag gezien te worden , .... dan had dit alles nooit gebeurd geweest .  

Het was 1 van de vele destructieve gedachtes die nog lang een deel van mijn leven zou bepalen . 

Wordt vervolgd ...

  

Het 3de leerjaar was een jaar waarin deze ommekeer gebeurde , de jaren ervoor was ik eerder een speelvogel in de les en wist ik vaak niet waarover de leerkracht het had . 

Op de leeftijd van 8 , moest ik van school veranderen . 

Mijn ouders waren van mening dat een katholieke school beter bij me zou aansluiten en dat deze strenger was van aanpak . 

Mijn huidige school, een gemeentelijke basisschool, was een school waar ik me prettig en geliefd voelde . Ik vond het helemaal niet fijn om afscheid te nemen van toen destijds mijn beste vriendinnetje Carmen en bovendien deed het me verdriet om mijn eerste liefje Lenny  , waarmee ik al van het 1e leerjaar mee samen was ,  achter te moeten laten. 

Al het veilige en bekende waar ik me goed voelde , moest plaats maken voor iets nieuws en onbekend . Ik herinner  me nog goed hoe kwaad ik was op mijn ouders en de wereld , hoe  onrechtvaardig het voelde dat ik hierin helemaal geen inspraak had . 

Ik moest mijn 3de jaar dubbelen, dat heeft waarschijnlijk gemaakt dat mijn ouders besloten om me naar een katholieke school te sturen , op vlak van studeren werkte dat inderdaad voor mij , maar niet op vlak van veiligheid . 

Het 3 de leerjaar op een nieuwe school :

Ik had het geluk om bij een aardige juf in de klas terecht te komen en dat ik ook niet de enige nieuwe leerling van dat jaar was . 

Ik leerde al snel nieuwe vriendinnen kennen , was gewend geraakt aan het uniform dat ik nu alle dagen moest aantrekken en studeren ging ook een stuk beter dan ervoor.  Het leek eventjes allemaal mee te vallen en ik kon mijn kwaadheid al snel achter me laten en beseffen dat het misschien allemaal niet zo erg  was als ik me had voorgesteld .

 

De dag dat ik van school thuiskwam en me naar gewoonte naar mijn kamer wou begeven om aan mijn huiswerk te beginnen , zag ik plots een briefje op mijn hoofdkussen liggen.  

Ik dacht in eerste instantie dat mijn moeder me een lief briefje had geschreven of dat ze me vroeg om mijn kamer op te ruimen . 

Toen ik het briefje begon te lezen , werd me duidelijk dat dit helemaal niet het geval was . 

Mama schreef  dat het niet goed met haar ging , dat ze een tijdje zou opgenomen worden in het ziekenhuis en dat het niet mijn schuld was. 

Ik kan niet goed beschrijven Wat er op dat moment allemaal in me omging, maar ik was vooral erg geschrokken, angstig en verdrietig tegelijkertijd . 

Ik begreep niet dat ik dit alles niet had zien aankomen en vroeg me af hoe het nu verder moest .  Zouden we bij papa moeten blijven thuis , of zouden we bij de oma alle dagen logeren tot mama weer thuis was ? Wat met de school ? Wanneer kwam mama weer terug thuis ? Mochten we haar bezoeken ? 

Zoveel vragen waar niet instant een antwoord op kwam en niemand die eens even kwam praten om het uit te leggen .  

Mijn vader had het duidelijk ook moeilijk met deze verandering , de weinige keren  dat ik iets van emotie in zijn ogen zag , deze dag was er 1 van . 

Hij stortte zich dan ook als een bezetene op zijn werk .

 

Ik en mijn broer mochten die periode bij de oma logeren en van daaruit kan ik gemakkelijk te voet naar school gaan . 

3 maanden lang , was mijn moeder opgenomen met een zenuwinzinking ( depressie) , in het stuivenberg ziekenhuis . 

Als we op bezoek gingen , zag ik haar liggen op  een ziekenhuisbed.  Heel lang konden we vaak  niet blijven , want zelfs daar vielen er regelmatig woorden tussen mijn vader en haar . 

Het was een vreemde periode met veel vragen die onbeantwoord bleven en ook op school sloeg bij mij de vermoeidheid toe omdat ik 's avonds de slaap niet kon vatten.  

Wel 20 keren keek ik onder mijn bed om te zien of er niets onder lag , 20 keer het licht uit en aan , weer het bed in en eruit tot ik helemaal gek werd van mezelf . 

Ik begreep niet waarom ik dit deed , het leek iets dwangmatig waar ik niets tegen in te brengen had.  

Op school vroeg de leerkracht hoe het met me ging , ze zag aan me dat er iets scheelde en wist dat mijn moeder opgenomen was . Ook merkte ze op dat ik vaak moe en afwezig was in de les . 

Als ik hier op terugkijk, was zij 1 van de eerste personen die  aan me vroeg hoe het met me was en opmerkte dat er meer scheelde dan ik liet uitschijnen.  

Mijn vader die bijna dag en nacht werkte, schepte tegen mijn oma op over hoeveel geld hij had gespaard die periode . Alles ging bij hem over geld en werken.  Mijn oma  

antwoorde daarop , dat het inderdaad erg makkelijk was om te kunnen sparen, terwijl de kinderen alle dagen bij haar waren en zij voor ons kookte , de was en de plas moest doen . 

Na 3 lange maanden, was ik enorm blij dat mama weer naar huis mocht komen . 

Ze was emotioneel aangesterkt, had verschillende therapieën gekregen  waaronder ook groepstherapie en ze zag er een stuk beter uit . Ze had de raad gekregen van haar psychiater om alles wat er speelde in haar beleving , op te schrijven in een schriftje.  

Dat schriftje gebruikte ze ook daadwerkelijk.  Om de zoveel tijd schreef ze haar emoties van zich af en liet  dan het boekje in de badkamer naast het toilet liggen .  

Ik weet  niet of ze het daar bewust neerlegde, maar telkens ik in de badkamer moest zijn en ik het boekje zag liggen , begon ik er stiekem in te lezen . 

Ik wou weten wat haar bezig hield, weten wat er ons te wachten stond , of er in de toekomst misschien nog een opname zou volgen en ook wou ik weten waarom ik haar niet had kunnen helpen . Waren de gesprekken die ze had met mij dan niet genoeg geweest waardoor ze toch moest worden opgenomen ? Had ik iets kunnen doen of zeggen om die opname te verhinderen? 

Ook al had ik haar briefje gelezen waarin stond dat het niet mijn schuld was, toch voelde ik me schuldig dat ik niet meer voor haar had kunnen betekenen . Ik was kwaad omdat ze met mij over alles kon praten , maar dat ze over een mogelijke opname nooit met 1 woord had gerept.  

Ik denk dat ik wou voorbereid zijn op alles wat nog onzeker was in de toekomst en dat ik daarom haar boekje vaker begon in te kijken.  Ik wist op die  leeftijd dat het iets was wat ik niet had mogen doen en toch trok het me aan om voorspelbaarheid bovenop te stellen . 

Het is de eerste en ook de laatste opname van mijn moeder geworden, alles leek even weer zijn gewone gangetje te gaan . 

Ik slaagde voor het 3de leerjaar en ook het 4de leejaar en ook voor , wiskunde waar ik barslecht in was , slaagde ik  . 

Ik was bijna 12 jaar en mocht naar het 5de leerjaar gaan.  

Wordt vervolgd 

Voelde ik me als kind speciaal, want ik werd op die manier wel gezien en op de ene of andere manier had ik het idee en het verlangen  haar te kunnen helpen . 

De loyaliteit dat een kind naar zijn of haar ouder voelt is enorm . 

Ik hoorde allerlei verhalen van mijn moeder , van zowel seksuele als relationele aard ( beide zijn voor mij tot op heden  gescheiden gebleven. ) , kreeg dingen  te horen dat een kind van die leeftijd helemaal niet moest horen of zou moeten weten en toch gaf ik ( klein als ik was ) , de beste raad dat mijn hoofd maar kon bedenken . Ik vond het verschrikkelijk om mijn moeder te zien huilen en wou er alles aan doen zodat ze zich beter ging voelen , op wat voor manier dat ook mocht zijn . 

Op die manier leerde ik mijn eigen behoeftes en emoties uitschakelen, want die van haar waren belangrijker . 

Na elke ruzie die er plaatsvond tussen mijn ouders , ging ik haar troosten . 

Ik had met haar te doen . Vaak was ze dronken  en schold ze mijn vader uit . 

Ik kon het  niet over mijn hart krijgen  om partij te trekken , want uiteraard zag  ik mijn vader ook graag en begreep ik soms zijn koele en emotieloze  antwoorden naar mijn moeder toe . Maar dat kon ik haar niet vertellen , want dan zou ze zich tekort gedaan voelen . 

Na de zoveelste  ruzie, de zoveelste raad die ik haar gaf  om uiteen te gaan  met mijn vader , dat we het financieel wel best zouden redden en dat de luxe die  zo belangrijk voor haar was , wel zou blijven bestaan, begon ik me gefaald te voelen als dochter .  

De raad die ik haar  gaf , spoorde haar niet aan om actie te ondernemen of er zelfs nog maar over na te denken . 

Elke ruzie weer , zei ik hetzelfde , ga aub  uit elkaar, het is  niet meer te doen  thuis , vroeg of laat vallen er gewonden .

Ze vertelde me de meest intieme dingen over hun seksleven en vroeg zelfs aan mij of papa ooit aan mij  gezeten had omdat ze hem al een week niets had gegeven op gebied van seks . 

Op dat moment voelde ik me verward , onveilig en werd het beeld dat ik van mijn vader had, en al niet zo prettig was, een beeld met een nog onveiliger karakter . 

Ik raakte letterlijk uitgeblust van alle energie die ik gestoken had in de gesprekken met mijn moeder , ik verdedigde haar met woorden en in gedachte verdedigde ik mijn vader om ook hem niet te kort te doen en zodanig achteraf niet met een schuldgevoel te blijven zitten. 

Maar wie zorgde er voor mij? 

Het ene moment was ik het kind dat voor de ouder zorgde en het andere moment moest ik luisteren naar wat me werd opgedragen van zodra de ruzies weer wonderbaarlijk en zonder uitpraten van de baan waren . 

Ik begreep er niets meer van en verloor op die wijze mijn identiteit  voor zover ik deze al had ontwikkeld . 

Op latere leeftijd had dit als gevolg dat ik mijn eigen behoeftes niet of nauwelijks kon aanvoelen. Ik voelde me het meest prettig  bij het zorgen voor andere . Want dat was wat ik gewend was en herkende . 

Zelf zorg van andere toelaten vond ik niet nodig en zelfs lastig.  

Ik kon mijn grenzen niet stellen , wist niet welk  beroep ik wou uitoefenen, wat echte liefde was binnen een relatie  enzovoort . 

Het had serieuze gevolgen, die zich doortrokken  op meerdere vlakken . 

Maar bovenal voelde ik me niets waard als mens . 

Wat ik ook deed , het was nooit goed genoeg , het kon altijd beter . Mild zijn naar mezelf had ik nooit geleerd en de existentiële drang naar iemand  die voor mij zorgde , kon niet vervuld worden door een  partner of  door eigen  kinderen . Ik was immers op zoek naar een  heel ander soort liefde. Op die emotionele leeftijd is er nog geen plaats voor de liefde van een partner . 

De keuze in een  partner werd dan ook nog eens bepaald doordat ik onbewust op zoek ging naar mannen die zelf zorg nodig hadden . 

Ik wou hen  helpen , zo het gevoel hebben  wel liefde waard te zijn en mezelf naar waarde te kunnen schatten . Maar zo werkt het dus niet.  

Een aantal relaties zijn op deze manier dan ook pijnlijk gestrand met alle gevolgen van dien, zowel voor hen als voor mij en mijn zelfbeeld . 

De rol  waar ik wel het meest goede gevoel bij had, was degene van het mama zijn.  

Ik wou verhinderen dat mijn kinderen zich ooit nog maar een fractie zouden hebben moeten voelen van  hoe ik me ooit had gevoeld . 

Mama zijn, was een missie die ik kost wat kost tot een perfect eind moest brengen , al betekende dit mezelf tekort doen . 

De meest mooie en betekenis-volle momenten , waren die  van mijn zwangerschap. 

9 maanden  waarin ik leven in mij voelde groeien , waar ik trots op mezelf kon zijn en ook nog eens goed voor mezelf moest zorgen vanwege mijn ongeboren  kind . 

Ik kreeg tranen in mijn ogen  bij het zien van de eerste echo en het horen van een sterke hartslag van zo'n klein mensje.  Het ontroerde me tot in het diepste van mijn ziel en ik wist op dat moment al dat de liefde die ik voor dit kind zou voelen, onvoorwaardelijk zou zijn .  

Als ik dit soort liefde al voelde bij het zien van een eerste echo , waarom hield mijn eigen moeder dan niet van mij? 

Ze bepaalde soms zelfs mijn gevoelens op het moment dat ik zelf mama zou worden . 

1 ding wist ik zeker , dit kindje zou de liefde krijgen waar ze recht op had en de liefde die ik had gemist . 

~

Ik heb het dan over  verjaardagen, Kerstmis, nieuwjaar, sinterklaas, ..etc

Als kind voelde ik vaak een overweldigende emotie van " uitkijken naar " die dagen, al wist ik meestal wel hoe ze zouden eindigen .

Mijn beide ouders werkte allebei , want werken bracht geld op en geld betekende status en aanzien van andere mensen . 

Ik en mijn broer kwamen op financieel vlak zeker niets te kort , cadeautjes die veel waard waren, veel hadden gekost, waren een manier van hen om aan te tonen dat ze ons graag zagen . Misschien wel de enige manier waarop ook zij geleerd hadden iets te compenseren of  over te brengen van liefde. 

 

Spijtig genoeg eindigde die dagen steeds in veel drankgebruik en ruzie met andere familieleden. Er werd geroepen en met allerlei verwijten naar de ander gegooid . 

Als kind zat ik dan met mijn nieuwe speelgoed te spelen en hoorde ik alles aan . Het waren de meest nare woorden die  volwassenen tegen elkaar zeiden en ik zag toen ook al in hoe alcohol een  mens van karakter helemaal kon doen veranderen.  Het maakte me angstig, want ook al wist ik dat deze ruzie ging escaleren , ik wist nooit of het veilig zou aflopen en waar ik die nacht zou moeten slapen . Die onveiligheid , deze spanning doen me nu nog steeds op feestdagen terugdenken aan die tijd . Als ik een dag heb om naar uit te kijken , voel ik me schuldig als er iets misloopt omdat ik mezelf de schuld ervan geef , niet tegenstaande dat ik rationeel  weet dat dat niet zo is. 

Eigenlijk had ik liever ouders gehad die minder belang hechtte aan geld en werk , maar ouders die bewust tijd maakte voor hun kinderen zoals ze een verhaaltje voorlezen, elke avond lekker knuffelen en stoeien voor het slapen gaan , investeren in gesprekken die leeftijdsgericht zijn enzovoort. Dat zou ik  allemaal vele liever hebben gehad  dan dure cadeautjes en dure kleren . 

Gelukkig mocht ik tekenschool volgen van mijn ouders, ze hadden gezien dat ik goed kon tekenen en een hobby hoorde ook wel bij een familie die  welstellend was . 

De reden dat ik goed kon tekenen , daar had men echter  niet bij stil gestaan .  

De keren dat we mee op café moesten gaan en we ons maar moesten zien bezig  te houden droegen  daatoe bij .

Vooral niet teveel komen storen  aan de tafel als de volwassenen belangrijke gesprekken aan het voeren waren of aan het opscheppen over hun duurste reizen die ze zonder kinderen hun hadden gemaakt . 

Tekenen was een manier geworden  om me bezig te houden.  

Het aantal bierviltjes dat ik heb volgetekend, ik ben de tel  helemaal kwijt.  Ik kon urenlang gedetailleerd  iets natekenen en oefende zo de fijne lijnen van een silhouette.

Zagen of klagen dat we naar huis wouden gaan had echter niet veel zin, de drank vloeide rijkelijk en ze hadden  het best  naar hun zin daar . Er waren meestal geen andere kinderen om mee te spelen of speeltuin in de buurt . 

Mijn broer en ik  hadden dan niet beter gevonden  om naar de overkant  van het cafeetje te gaan  , daar bevond zich een kerkhof . 

De fantasie rond een kerkhof , spoken , het onbekende , trok ons allebei wel aan . 

Fantasie was voor mij een manier om mezelf bezig te houden, op avontuur te gaan  en de lange uren te laten voorbijgaan.

  

Ik denk niet dat mijn ouders bewust mijn jeugd hebben bepaald op een  negatieve manier .  Ik denk  en hoop dat elke ouder handelt vanuit het idee zijn of haar best te doen en te hopen dat ze de juiste keuzes maken . Alleen voor mij werkte die keuze niet.

Ik had graag als kind met mijn ouders op reis willen gaan, maar wij moesten op kamp gaan met het ziekenfonds of naar de oma . 

Ik heb op die  reizen met het ziekenfonds steeds een hele fijne  tijd gehad en vele vrienden gemaakt . De fuif op de laatste dag , het kilometer  lange wandelen , de liederen die we zongen , onze armen en t shirts die  vol stonden geschreven met stift  😊 , ik kijk er met een warm hart op terug . 

Ik was een vrij sociaal kind en kwam met de meeste andere kinderen wel goed overeen. Maar als ik een vriendin had , dan moest het mijn beste vriendin zijn, want voor minder ging ik niet . Ik wou graag van  betekenis zijn voor iemand en dat uitte zich dus ook zodanig in mijn vriendschappen . Vriendschappen waren vaak te hecht en na enige tijd sprongen ze af . 

De laatste dag van de reis was er 1 met vele traantjes , waar andere kinderen heimwee hebben omdat ze mama en papa zullen missen  , had ik juist het tegenovergestelde . 

Ik hunkerde naar de fijne periode op kamp , kwam met tranen van de bus en wou niet naar huis gaan  . 

Erop terug kijkend , mistte ik het familieverband dat daar kunstmatig gecreëerd werd , de veilige warme plek waar leuke dingen gedaan werden , een plek waar ik niet angstig moest zijn en waar structuur en regelmaat belangrijk waren . 

Weken na het kamp zag ik nog af van dit gemis . Ik begreep mezelf hier niet in dat dit alles zo intens pijnlijk kon aanvoelen en kon er met niemand over praten . Niet met mijn ouders, omdat ik hen niet het  gevoel wou geven niet graag thuis te zijn of hen niet graag te zien , niet met de mensen  van het kamp , want een gsm bestond toen nog niet.  Het enige wat ik kon doen , was alles neerpennen in een dagboek en de vele kaartjes die we op de laatste kampdag naar elkaar hadden geschreven nog eens herbekijken.  Zelfs t shirts met een bepaalde geur van bv  de Ardennen  , hield ik opzij, zodat ik me met 1 snuif  terug  daar bevond  waar ik me goed voelde . Ik hield mijn witte kleine teddybeer dan stevig tegen me aan en huilde me ik slaap . Mijn emoties waren van mij en niemand zou me ooit zo kwetsbaar  te zien krijgen  !

Wordt vervolgd ....

Tot mijn grote spijt ... 

Als verdriet een hoogtepunt bereikt 

En pijn nog nooit zo diep raakte, 

Als eenzaamheid een veiligheid wordt 

En stilte je enige vriend, 

Als verlangen de kop wordt ingedrukt 

En de nacht je omsluiert met gemis . 

Vraag ik me af 

Hoe het zou zijn 

Niet te beseffen dat je hebt bestaan .

Verleden slechts een uitwisbaar verhaaltje was en 

Heden geen druk gaf naar geluk 

Dat toekomst een zorg minder werd

En  emotie nooit bestond .

Snoerde ik  ratio de  mond 

Dan denk ik dat ik slechts 

Een schim wil zijn 

Tussen realiteit en de eindigheid .

Het jaar 1989 , de tijd van VTM, tien om te zien , rad van fortuin en tik tak dat voor het nieuws kwam . 

Ik herinner me het appartementje waar we woonde nog heel goed , hoe de indeling was, welk nachtlampje ik had ( namelijk een olifantjes van zachte plastiek met een zoete geur ) . 

Ik had als kleuter al een fascinatie voor griezelfilms. 

Wanneer er toevallig eentje opstond , kon ik het ook niet laten ( al was het met mijn handen voor mijn ogen  ) om toch te blijven zien . 

De dramatische muziek en schelle geluiden die weergalmde door de woonkamer , trokken  mijn aandacht en nieuwsgierig als ik was , bleef ik kijken.  

Het maakte dat ik me als kind, vooral 's avonds heel erg angstig voelde  omdat kinderen realiteit en film nu eenmaal moeilijk kunnen scheiden  . 

Die bewuste avond , voelde ik me weer enorm angstig . 

Het was bedtijd en tien  om te zien  speelde toen op de televisie.  

Ik haalde alles uit de kast om toch  maar langer op te kunnen blijven , maar niets leek te werken.  Ik ben een keer of 3 mijn bed uitgekomen richting de woonkamer  om te vragen of ik toch niet mee tv mocht komen kijken  en toen dat niet hielp, heb ik ook nog gezegd dat ik bang was . Maar niets mocht baten, ik moest en zou mijn bed in gaan!

Op mijn kamer was een terrasdeur of een raam ( dat gedeelte weet ik niet helemaal meer zeker ) , het was buiten redelijk hard aan het waaien   en elk geluidje dat ik hoorde, deed mijn hartje sneller bonzen . 

Ik was verschrikkelijk angstig , was ervan overtuigd dat er spoken of andere griezelige wezens onder mijn bed vandaan zouden komen om me mee te nemen naar een andere duistere wereld of erger , me zouden pijn doen en vermoorden . 

Het klinkt misschien dramatisch, maar de fantasie van kleine kinderen , is zo levendig en in zijn of haar beleving zo echt , dat het lijkt of alles op dat moment mogelijk is en enkel het ergste staat te wachten . 

Toen ik herhaaldelijk getik op de ruiten hoorde ( blijkbaar waren het de wasspelden van de waslijn die door de wind  tegen het raam tikte) , kon ik het niet meer houden . 

Ik begon luidop te huilen en in paniek om mama te roepen . 

Toen de deur met een smak werd opengeduwd, dacht ik dat de redding nabij was en dat mama me zou komen troosten , me zou weghalen van de onveiligheid en me bij haar in de zetel nemen om te troosten.  

Maar dat was het het allerminste.  

Voor ik het goed en wel besefte, klemde een stevige hand zich rond mijn keel , trok me een aantal centimeters in de lucht en bonkte me met mijn hoofd hard tegen de muur.  

Nu is het gedaan !!! Ga slapen en ik wil geen kik meer horen !!! Het was de stem van mijn vader , een afgetrainde bodybuilder , die duidelijk zijn eigen kracht niet kende . 

Door het verschieten en de pijn die ik voelde , plaste ik in mijn pyamabroek . 

Ik was letterlijk in shock en kon geen woord meer uitbrengen.  

De monsters die in mijn fantasie zo gruwelijk waren en beangstigend, waren niets tegen het gevoel van angst dat ik zonet had ervaren  . 

De mensen die me moesten beschermen en troosten, waren zonet de mensen geworden waar ik schrik voor had.  Het vertrouwen dat ik moest hebben in ouders die liefdevol , begripvol en troostend waren , was op dat ogenblik helemaal van de kaart geveegd in minder dan 2 minuten tijd . 

Uiteindelijk ben ik blijkbaar wel in slaap gevallen , hoe vreemd het allemaal ook klinkt, ik moest een manier zien te vinden om mezelf te kunnen troosten en tot rust roepen . 

De volgende ochtend , kwam mijn vader mijn kamer binnen met de vraag of ik mama mee naar haar werk wou gaan doen . 

Het was nog vroeg en ik was nog verschrikkelijk moe vanwege  de korte nacht en alle emoties die ik toen had ervaren , dus ik zei nee . 

Ik hoorde de deur van de gang nog dichtgaan en op dat eigenste ogenblik , voelde ik weer een enorme angst door mijn lichaam gaan . 

Ik stapte uit bed en ging richting de slaapkamer van mijn ouders.  

Daar lag mijn babybroertje ( hoogstens een jaar oud) , vredig te slapen . 

Ik nam hem uit zijn bedje en ging met hem in mijn armen de living in . 

Ik opende het raam ,dat gelukkig op het gelijkvloers was , en kroop met mijn broertje naar buiten  . Ik heb toen aangebeld bij de buurvrouw ,die gelukkig genoeg thuis was , met de vraag of ik daar met mijn broertje naar binnen mocht . 

Wat ik me nog herinner is dat ik rustig aan het spelen was en me veilig voelde toen ik daar was . Of ik deze buurvrouw heel goed kende , herinner ik me niet meer . 

Het gevoel van veiligheid was snel voorbij toen de deurbel ging . 

Mijn vader die waarschijnlijk doodongerust moest geweest zijn, maar ook rood van schaamte omdat je nu eenmaal 2 kleine kinderen van die leeftijd niet alleen laat ( ook niet voor een kwartiertje omdat dat gemakkelijk is en omdat het helemaal fout had kunnen aflopen ), nam ons mee naar het appartement . 

Eens daar , was hij furieus en begon hij te roepen tegen me . Het ene pak rammel na het andere volgde en weer eens uit schrik , plaste ik in mijn broek . Dit maakte hem natuurlijk nog kwader , want het was een schooldag en nu moest hij me nog in bad steken ook . 

Onderweg naar de kleuterschool kon ik maar niet stoppen  met snikken. 

Mijn vader vroeg herhaaldelijk om ermee te stoppen , goed wetende dat hij anders van andere ouders of de leerkracht de vraag zou krijgen  wat me zo verdrietig maakte . De kordate toon  waarom hij me aansprak en de angst voor hem , maakte dat ik mijn tranen onmiddellijk weer inslikte . 

Ik stelde me later vaak de vraag waarom ik het zo moeilijk had om mijn emoties aan andere mensen te tonen , maar eigenlijk is hiermee de basis gelegd.  

Emoties waren voor mij een teken van zwakte , het veranderde niets aan mijn behoeftes  en deden me nog meer in de problemen komen  . 

Tot zover mijn eerste herinnering . 

Wordt vervolgd!