Ik was zo bang voor de beslissing die zou genomen worden en die waarschijnlijk mijn verdere toekomst zou bepalen . 

Zowel mijn ouders, als ik hadden al een gesprek gehad met de begeleiding . 

Mijn ouders waren nog steeds van het idee dat een kind thuis hoorde te zijn en moest luisteren .  

Alle spieren in mijn lichaam stonden gespannen en een gevoel van angst overviel me . 

Ik probeerde mijn zenuwen onder controle te houden en niets te laten merken . 

De uren leken voorbij te kruipen tot uiteindelijk iemand me kwam vertellen dat ik niet terug naar huis moest .  

Er was een plekje vrijgekomen in een soort tehuis in Edegem. 

Het zou voor een langere tijd zijn en ik zou een eigen kamer krijgen .  

Ik kon wel huilen van opluchting ! 

Een intake gesprek met de mensen van het tehuis vond plaats de week erop . 

Ik werd met de wagen naar daar gebracht samen met een begeleider . 

Het tehuis zag er niet uit zoals ik het me had ingebeeld . Een beeld zoals dat van in de films was het gelukkig niet .

Dit huis zag er heel normaal uit, een oud herenhuis met een stenen trapje naar de voordeur en een ijzeren vlinderen erop deed verwijzen naar de naam " de vlinderkens " . 

Ik werd warm onthaald door mensen die er werkte .  Een team van toegewijde begeleiders die uiteraard ook erg benieuwd waren naar de nieuweling . 

Iemand deed de rondleiding en stelde zich voor als mijn individuele begeleidster.  

Zij zou de taak op zich nemen om gesprekken met mij te voeren over de moeilijkheden waarmee ik te kampen had in mijn verleden.

Op het gelijkvloers was er de leefruimte waar een grote eettafel stond met een 10-tal stoelen aan , een salon en een  televisie. 

Ook een kleine maar practische keuken, een vergaderzaal en een lokaal waar de begeleiding vaak gesprekken deden met de jongeren en hun collega's.

Een houten trap leidde naar het eerste verdiep waar de jongenskamer waren en een kamer waar de begeleiding kon slapen , ook een  grote badkamer met een bad en douche. 

Op het 2de verdiep waren de meisjeskamers en zo ook mijn kamertje met uitzicht op de grote tuin . 

De kamer op zich was niet echt groot , hoogstens 4 meter lang en 2 meter breed maar ze was praktisch ingedeeld met een bed , bureau en een ingemaakte kast . Meer had ik uiteindelijk niet echt  nodig . 

Op het gelijkvloers was ook nog een trap naar beneden waar een kleine douche was voor de meisjes en nog een andere deur waar zich de wasplaats bevond met een wasmachine, droogkast en een soort van voorraadkast met shampo, tandpasta, tandenborstels enz .

Het leek allemaal heel huiselijk ingericht en dit gaf me bijna instant een warm gevoel. 

Ook de jongeren die op dat moment aanwezig waren leken nieuwsgierig naar mijn komst . 

Het was een tehuis voor jongeren tussen de 14 en 18 jaar oud.  

Ik zou 1 van de jongste zijn daar tussen een groepje dat elkaar duidelijk al enige tijd kende . 

Toch zag ik het helemaal zitten om een nieuw hoofdstuk in mijn leven aan te gaan en nam ik me voor om me stelselmatig te gaan openstellen . 

Een kleine week later stond ik met mijn koffers klaar om te vertrekken .  

Ik nam afscheid van de jongeren  en de begeleiding van het orientatie-observatie centrum.

Ondanks alles ,was verandering voor mij nog steeds niet iets waar ik naar uitkeek , maar ik hoopte echt dat dit de laatste maal was dat ik een koffer moest inladen . 

Mijn intrede in de Vlinderkens, verliep in het begin niet van een leien dakje . 

Zo had ik vrij snel al ruzie met een meisje waardoor de spanning hoog kon oplopen.  

Elke jongere had zijn of haar eigen  rugzakje/verleden waardoor er bij elke nieuweling gezocht moest worden naar een ander evenwicht binnen de groepsdynamiek.  

Maar naarmate we elkaar beter leerde kennen  , werden we  een hechte klik samen . 

Het warme gevoel dat ik eerder bij dit tehuis ervoer, komt omdat er alles wat wat mijn hartje negeerde .  

De jongeren zag ik als mijn broers en zussen . 

De begeleiding als familieleden . 

Er kon gepraat worden over eender welk thema , zolang het maar met wederzijds respect gebeurde .  

Dit werd mijn nieuwe thuis en zo kijk ik er tot op heden nog steeds op terug !

Els kwam in die periode ook wel eens op bezoek . 

Ik vond het ongelofelijk dat ze speciaal tijd met mij spendeerde en benieuwd was naar de nieuwe omgeving waar ik vertoefde . 

Het weerzien met haar was telkens heel intens . 

Ik kon haar wel om de hals vliegen van blijdschap en wou haar nooit meer loslaten .  

Stilletjes hoopte ik dat ze me zou adopteren . 

Boeken zoals die van Roald Dahl genaamd Mathilda , een boek waarin een meisje slechte ouders heeft en uiteindelijk geadopteerd wordt door haar juf , gaven hoop.  

In de week gingen de jongeren net zoals ik naar school. 

Sommige namen de bus hiervoor , weer andere de fiets . 

'S ochtends zaten we dan gezellig met z'n allen aan een grote tafel te ontbijten  of simpelweg een tas koffie te drinken.  

Daarna ging ieder zijn eigen weg om dan rond het avondmaal weer samen te zijn . 

In het weekend gingen er vele elders overnachten.  

Sommige bij vrienden, weer andere  bij familieleden.  

Ik koos ervoor om zo goed als elk weekend bij mijn oma te verblijven . 

Als ze me kwam ophalen, was het telkens een warm weerzien .  

Ik kon honderduit vertellen  over alles wat ik die  week had meegemaakt of soms zelfs had uitgespookt samen met andere jongeren . 

Mijn oma woonde niet zo ver van mijn ouders af . 

Wat maakte dat het me telkens wel ongerust maakte of ik hen zou tegenkomen . 

Mijn oma is de moeder van mijn vader en aangezien hij ( zoals mijn moeder het altijd noemde) een echt mama's-kindje was , zat die kans er wel eens in.  

De band tussen mijn moeder en mijn oma was vaak moeilijk .  

Mijn moeder verweet haar dat ze haar dochter inpikte, dit terwijl zij degene was die me er steeds dropte . 

Ik kon niet vatten dat ze dan verwachtte dat we geen goede band zouden krijgen . 

Mijn oma op haar beurt had altijd graag een dochter willen hebben , maar kreeg 2 zonen.  

Ik was de eerstgeboren kleindochter binnen  de familie en onze karakters ( beide waterman ) paste goed bij elkaar . 

Toch kan ik niet zeggen dat ik mijn oma op mijn manier als moeder heb ervaren . 

Ik zag haar eerder als een hartsvriendin, iemand bij wie ik ten alle tijde mezelf kon en mocht zijn  . 

Ik kon bij haar ventileren over mijn frustraties , kwaadheid en angsten . 

Maar over het gemis van een moeder heb ik nooit iets losgelaten . 

Ik denk dat we beide wel wisten en aanvoelde dat de situatie thuis niet zorgeloos verliep.  

Tijdens vakantieperiodes in de Vlinderkens, werd er vanalles

georganiseerd .

Zo gingen we met de hele groep op kamp met tenten , speelden we spelletjes , maakte we een fietstocht  of gingen  we kano-varen.

Ik had er de tijd van mijn leven en ondanks de moeilijkheden die ik emotioneel nog had , dacht ik dat alles wel een plekje zou krijgen .  

Ik was inmiddels 15 jaar geworden  , 

Wat kon er misgaan?  

 Wordt vervolgd ...

 

Zoveel fijne herinneringen aan een hecht nest waar ik me een deel van mocht en kon voelen .

Maar toch ontbrak er nog steeds iets fundamenteels . 

Ik wist dat ik een moederfiguur mistte in mijn leven, maar hoe zat het met een vaderfiguur?

Ik was van mening dat dat er eigenlijk niet toe deed . 

Tot het moment dat ik van de Vlinderkens op kamp mocht gaan met een bepaalde organisatie . 

Dit keer betrof het een kamp waar wandelingen , het bosspel en slapen in grote tenten met stapelbedden centraal stond . 

Ik kende er niemand maar maakte vrij snel vrienden . 

Ik kon zowel met de animatoren als de kampjongeren goed overweg. 

De laatste dag van het kamp , sloten we af met een fuif . 

Een fuif met de alom bekende kuskes-dans en de bekende hits uit de periode 2000 weergalmde door de hele tent . 

Alcohol was verboden, maar toch wisten we ons allemaal superieur te amuseren .  

Aangezien het de laatste dag was en het afscheid naderde , was iedereen toch een beetje hechter dan normaal . 

Moe van het dansen, zonderde ik me even af om een sigaret te gaan roken . 

Ook de andere jongeren waren doodop van 2 weken uitputting  en weinig slaap . 

Ik zette me op een bankje waar Patrick , een animator van rond de 40 jaar , naast me kwam zitten . 

Het was midden in de zomer en had een kort kleedje aan . 

We raakte aan de praat en vertelde over de ervaringen die we die de 2 weken hadden meegemaakt.  

Nog meer jongeren voegde zich bij het gesprek waardoor er te weinig plek was op het bankje waar we zaten . 

Al lachend en spelend , zette ik me op Patrick zijn schoot . 

Met zijn handen hield hij me vast bij mijn heupen . 

Het gesprek ging gewoon verder met de rest van de jongeren en we deelden telefoonnummers uit . 

Ook Patrick gaf zijn nummer aan mij  met de vraag of we nog contact konden houden .  

Ik zag er verder geen graten in .  

Bovendien had ik best al wat telefoonnummers verzameld , dus die van hem kon er gerust bij . 

Toch had ik het gevoel dat er meer schuilde achter het speelse en plagend gesprek dat we hadden gevoerd . 

Eenmaal terug in de Vlinderkens, pakte ik mijn koffer weer uit en bekeek ik de vele lieve briefjes die kampgenoten hadden geschreven naar me . 

Ik vond het werkelijk een fantastische 2 weken en een ervaring op zich om deel te hebben kunnen uitmaken van zo'n toffe bende . 

De klieren in mijn keel waren gezwollen vanwege het slaapgebrek . 

2 dagen extra  had ik nodig om terug een beetje op mijn positieve te kunnen komen . 

Het gevoel dat ik bij Patrick had gekregen , bleef maar door mijn hoofd spoken . 

Op een avond trok ik dan ook mijn stoute schoenen aan en sms'je ik hem . 

Eerst waren het vrij normale gesprekken over het kamp . 

Hij vond het tof  van me dat ik een sms naar hem had gestuurd en vroeg of we nog meer contact konden hebben . 

"Natuurlijk " , antwoorde ik  en vroeg of ik hem iets persoonlijks mocht vragen . 

Ik denk dat ik toen een totaal ander antwoord had verwacht op het moment dat ik vroeg of hij gevoelens voor me koesterde . 

Ik was namelijk nog maar 15 jaar dus wat zou een 40 jarige met zo een jong meisje moeten beginnen . 

Eventjes bleef het stil aan de andere kant . 

Waarop ik begon  te twijfelen  of ik iets verkeerd had gezegd.  

Er volgde een antwoord dat ik niet had verwacht . 

Hij zei dat hij me een heel leuk iemand vond en dat die ene avond toen ik op zijn schoot  was komen  zitten, hem het meest was bijgebleven . 

Het was niet echt een direct antwoord op mijn vraag , maar het maakte me best nieuwsgierig. 

Grenzen aftasten was iets Wat ik wel vaker deed maar me tot hiertoe nog nooit echt in de problemen had gebracht .  

Een volgend bericht kwam binnen . 

Patrick vroeg me of we eens in de toekomst konden afspreken . 

Praten via sms was niet zo evident en een gesprek rechtstreeks zou fijner zijn vond hij.

Misschien dat een verstandig en niet naïef iemand op dat moment zou hebben afgehaakt . 

Maar ik was een nieuwsgierige, rebellerende puber die bovendien ook nog het goede in de mens zag . Noem het een kortweg naïef. 

Afspreken met een kampleider , zou de begeleiding van de Vlinderkens absoluut geen goed idee hebben gevonden .  

Toch was ik benieuwd wat Patrick nog allemaal met mij wou bespreken . 

Het was een dilemma voor me om op dat moment te liegen tegen een begeleidster die ik bovendien ook nog eens graag had , maar mijn nieuwsgierigheid nam de bovenhand.

Het was bijna weekend en dan zou ik  zoals gewoonlijk naar mijn oma gaan . 

Ik belde haar op om te zeggen dat ik niet ging komen en

tegen mijn begeleidster zei ik dat ik wel ging . 

Het was riskant , ik weet het .

Want dan zou ik een volledig weekend plots bij Patrick zijn , maar ik nam me voor dat als het niet ok zou zijn , ik dan alsnog de bus  naar mijn Oma zou nemen . 

Patrick sms'te  me dat hij me zou komen  ophalen met de wagen aan de straathoek , uit het zicht van het vlinderkens-gebouw . 

Ik voelde de spanning in heel mijn lichaam, het soort spanning dat avontuur in mij zo aantrekt . 

Vluchtig maakte ik een rugzakje klaar met spullen en vertelde de begeleiding dat ik ging vertrekken  . 

Onderweg naar de straathoek, klopte mijn hart bijna in mijn keel . 

Ik wist dat ik iets deed wat eigenlijk niet juist was en toch bevestigde elke stap mijn beslissing .  

Ik was doodsbenauwd dat er iemand die ik kende me zou zien staan en gaan verklikken . 

Elke wagen die ik zag passeren hield ik nauwlettend in het oog.  

Er stopte een donkere wagen met een man die een zonnebril  droeg . 

Aan zijn postuur kon ik zien dat het Patrick was .  

Ik opende het portier en stapte in.  

Ik zakte een beetje onderuit in de zetel omdat ik nog steeds schrik had iemand bekend te zien passeren .  

Van zodra we Edegem uit waren, voelde ik me al een klein beetje meer op mijn gemak.  

We reden naar zijn huis in Merksem.  

Patrick woonde op een appartementje op het 2 de verdiep .  

Voor een single man , lag alles er netjes bij.  

Het eerste wat me opviel was zijn collectie met muziek.  

Het waren allemaal cd's van depêche mode en pink floyd  , toen voor mij nog totaal onbekende muziekbands. 

We raakte aan de praat en de muziek weerklonk zacht door de woonkamer .  

Ik voelde me veilig bij Patrick . 

Hij vertelde over zijn werk als animator , maar ook over zijn passie voor muziek en fotografie . 

Hoewel ik nog maar 15 jaar was , voelde ik me vele ouder als ik bij hem was en hij behandelde me ook net als een volwassene. 

Ik stelde hem terug de vraag of hij iets voor me voelde . 

De kus die daarop volgde bevestigde alles.  

Het was alles wat niet kon en toch zei mijn gevoel dat het goed was.  

De eerste nacht in zijn armen , knuffelend in het salon was zalig .  

Het was precies of het was nooit anders geweest . 

Urenlang konden we samen praten en vertellen . 

Ook ik liet  steeds meer los over mijn verleden en de reden dat ik in de Vlinderkens terecht was gekomen  . 

Hij begreep me, zonder dat ik al teveel moest uitleggen .  

Hij bood  me wijn aan en kookte een heerlijk avondmaal . 

Net alsof ik al volwassen was en we al jaren man en vrouw waren . 

Fijn vond  ik het wel om op die manier benaderd te worden . 

De wijn deed źijn werk en we belandde die avond samen in bed . 

Als 15 jarige wist ik  nog niet zoveel van seks af , wel in theorie maar het allerminst in de praktijk .  

Ik had vooral angst om niet te voldoen , niet goed genoeg te zijn of te onervaren . 

Patrick kustte  en streelde  me liefdevol en zei me dat ik alles was wat hij maar wou.  

Het bleef allemaal niet positief verlopen . Na enkele maanden ,

Kwam ik  te weten  dat de reden van zijn single-bestaan lag aan zijn vreemde voorkeur voor seks . 

Ik begreep niet wat hij daarmee bedoelde en vroeg om uitleg . 

Hij vond het fijn om af en toe eens naar een naakttrand te gaan  , vond het best opwindend om een mooie meid als mij mee te vervoeren in de  kort rokje op zijn Harley,  was in het bezit van handboeien en een alarmpistool waarmee hij mij in erotische poses wou fotograferen.  

Ik probeerde te vatten wat hij me allemaal aan het vertellen was. 

We hadden al zoveel fijne en intieme momenten gehad dat ik probeerde hem ook hierin te vertrouwen . 

Meerijden  op een  coole motor richting een naaktstrand was niet iets wat je alle dagen meemaakte . 

Ik stemde  in op zijn voorstel, ook al omdat ik Patrick in de eerste plaats niet wou verliezen.  

De spannende weekendjes die we samen doorbrachten , betekende voor mij dan ook enorm veel . 

Op een warme zomerdag, vertrokken  we met de Harley richting Nederland.  

Ik had een kort kleedje aan omdat ik wist dat hij dat graag zag . 

Onderweg voelde ik de zwoele warme bries langs mijn lichaam. 

Ik drukte Patrick stevig tegen me aan en genoot van de vrijheid die enkel een motor je kan geven . 

De snelheid werd opgedreven en van de spanning begon  ik te lachen . 

Zo'n heerlijk intens gevoel , had ik nog niet vaak gehad in mijn leven . 

We kwam aan op het naakttrand. 

Ik had totaal geen idee waar ik me aan moest verwachten . 

Patrick zette zijn motor aan de kant en nam zijn rugzak.  

Nieuwsgierig keek  ik rond me heen . 

Een mooi meer , stralende zon en bomen zover mijn ogen konden reiken . 

We bewandelde een smal padje  richting het meer. 

We stopte aan een boom en deden onze kleren uit . 

Helemaal naakt voelde ik me heel onzeker en zelfs lichtjes beschaamd . 

Verderop kwamen we nog meer naakte mensen tegen.  

De meeste lagen lekker te zonnebaden of vertoefde zich in het frisse water . 

Ik probeerde mijn blik af te wenden van de mensen die langs mij kwamen . 

Patrick nam mijn hand vast en zei me dat ik geen schrik moest hebben . 

Die woorden van hem stelde me bijna instant terug gerust .  

Mijn verbazing werd groot toen ik een koppel van middelbare leeftijd zag vrijen tegen een boom .  

Andere mannen die  het koppel passeerde, kregen een erectie en ik wist even niet wat zeggen of denken. 

Zolang  Patrick bij me was , was ik veilig en moest ik me nergens zorgen over maken . 

Het was mijn eerste kennismaking met een naaktstrand en nam aan dat dit dus iets was wat wel vaker gebeurde daar . 

Ik zag niemand lopen jonger dan 40 jaar , wat ik best vreemd vond. 

Dat er geen meisjes van mijn leeftijd rondliepen ok , maar dat de gemiddelde leeftijd zoveel scheelde? 

Aan het meer legde we een dekentje en genoten van de zon op onze naakte huid . 

Ik vond het vervelend dat al die naakte mannen naar me staarde , maar probeerde me er zo weinig mogelijk wat van aan te trekken .  

Iets verderop zag ik mensen het maïsveld in gaan . 

Patrick vroeg of ik mee met hem wou vrijen daar . 

Het idee dat andere mensen ons zouden kunnen begluren , wond hem duidelijk op . 

Ik aarzelde en vond het maar  een vreemde gedachte  dat mensen zoiets zouden doen . 

Toch had ik schrik dat als ik zou weigeren, hij me misschien zou achterlaten naakt en dat wou ik ten alle tijden vermijden.  

Uit dat gevoel van angst ben ik hem gevolgd .

Het geritsel van de maisbladeren maakte me angstig  . 

We waren al een eindje verder toen we plotseling stopte.  

Patrick was iets vergeten in zijn Harley en moest terug gaan.  

Hij wist me te verzekeren het niet lang ging duren vooraleer hij weer bij me was . 

Daar stond ik dan , naakt en alleen in een maïsveld .  

Elk geluidje dat ik hoorde , deed mijn spieren verstijven . 

Ik zag tussen de maïs door een man mastruberen  en lachen naar me .

allerlei nare scenario's spookte door mijn hoofd . 

Uit angst begon ik te huilen . Roepen op Patrick durfde ik niet omdat iedereen  dan zou weten waar ik me exact bevond  . 

Het leek een eeuwigheid te duren vooraleer Patrick terug verscheen . 

Ik was woedend dat hij me dit had aangedaan en wou onmiddellijk weer weg.  

Maar de opluchting omdat hij was teruggekomen , nam de bovenhand . 

We keerde  weer terug richting Edegem . 

Hij zou me afzetten in de Vlinderkens en naar huis gaan . 

Een lange kus en knuffel deden me alweer terug verlangen naar hem . 

Zoveel verwarde emoties van blijheid , vrijheid , angst, verdriet, woede en opluchting op 1 dag waren teveel voor me . 

Ik kon er met niemand over praten omdat ik wist dat onze " relatie " iets was wat niet kon en mocht. 

Patrick had me verteld dat hij hierdoor heel erg in de problemen kon geraken en dat we elkaar dan nooit meer zouden zien . 

De liefde en veiligheid die  ik voor hem voelde , waren me meer waard dan mijn lichaam opofferen voor vreemde seksfantasieen . 

Bijna een jaar heb ik dit alles geheim weten te houden .  

De fantasieën gingen nog verder bij Patrick waardoor mijn verstand en mijn gevoel tegenover elkaar kwamen te staan . 

Ik piekerde me rot , wist niet meer wat ik moest doen en wou er hoognodig met iemand over praten ,

maar met wie ? 

Ook begon ik meer te drinken dan goed voor me was . 

Het gevoel "verdoven" , was een nieuwe manier  geworden om met mijn verwarde emoties om te kunnen gaan . 

Een aantal slapeloze nachten volgde.  

Ik vroeg om een gesprek met de begeleider die die avond nachtdienst had . 

Het was Hugo , een man met wie ik eerder al gesprekken had gehad en waar ik  genoeg vertrouwen in stelde om dit misschien eindelijk te kunnen delen . 

Wordt vervolgd...

 

  

Hij aanhoorde mijn verhaal en begreep dat een gevaarlijke situatie gecreërd was . 

De Vlinderkens hadden , zolang ik minderjarig was , de volledige Verantwoordelijkheid over mij , maar door mijn geheim en het vertrouwen dat ze in me hadden gesteld, hadden ze dit allesbehalve zien aankomen. 

Ook al had ik uitdrukkelijk gevraagd aan Hugo om dit onder ons te houden, hij kon niet anders dan dit  te melden aan de  andere teamleden . 

Ik was te jong om te begrijpen dat dit geen geheim kon blijven . 

Het enige dat door mijn hoofd spookte , waren de gevolgen voor Patrick en het feit dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zou zien . 

Het deed me verdriet, ik wou enkel advies over hoe ik hier het beste mee om zou kunnen gaan , maar nu werd het, buiten mijn wil om , volledig uit handen genomen . 

Ik kon enkel maar lijdzaam afwachten, wat men zou beslissen op de volgende teamvergadering . 

Ik schaamde me diep  te weten dat iedereen van de begeleiding nu wist wat er allemaal gebeurd was . Al het seksuele , de leugens, het vertrouwen dat ze in me hadden ... Het was in 1 gesprek allemaal weggeveegd . 

Ook al wist ik wat  Patrick allemaal met me had gedaan, ik weigerde te geloven dat hij kwade bedoelingen met me had . 

Ik was nog steeds verliefd op hem wou begrijpen waar zijn absurde fantasieën vandaan kwamen . 

Ik werd constant in het oog gehouden, dus nog afspreken met Patrick  was uit den boze.

Omdat ik nog maar 15 jaar was , werd er vanuit de teamvergadering beslist de politie erbij te betrekken.  

Ik mocht onder geen beding  nog contact met hem hebben.  

Een grondig onderzoek naar Patrick werd vanuit de politie opgestart en enige tijd later moest ik naar het politiebureau komen . 

Er werd vanuit de Vlinderkens verteld dat  mijn verhaal hoogstwaarschijnlijk op video werd opgenomen om eventueel later te gebruiken  tegen Patrick op de rechtbank . 

Ik wist dat onze relatie er 1 was die niet door de buitenwereld werd begrepen, maar om nu alles tegen hem te gaan gebruiken? Het maakte me kwaad .  

Ik was uiteindelijk de persoon die merendeels met alles had ingestemd en dus ook Verantwoordelijk voor mezelf vond ik . 

Op het bureau hadden ze Patrick's  verleden grondig zitten uitpluizen.  

Er werd me met enige voorzichtigheid verteld dat hij tegelijkertijd nog met een ander minderjarig meisje een soortgelijke relatie had . 

Dit was aan het licht gekomen omdat haar ouders klacht waren gaan indienen . 

Er werd me gevraagd om hetzelfde te doen.  

Zodat hij gestopt kon worden en om te vermijden dat er nog andere meisjes slachtoffer zouden worden .  

Ik was verbouwereerd . 

Kon geen woord meer uitbrengen . 

Een gevoel van verdriet en kwaadheid nam het over van mijn woorden .  

Hoe had ik zo naïef kunnen zijn om te denken dat ik de enige persoon  in zijn leven was? 

Hoe had ik zo dom kunnen zijn , te denken  dat hij me oprecht graag zag ? 

Hoe kon ik verwacht hebben van mezelf dat het gemis aan vaderliefde en een partnerliefde tesamen hadden kunnen vloeien ? 

Ik was zo teleurgesteld in mezelf dat ik bijna de kwaadheid tegenover hem vergat . 

Er werd me nogmaals gevraagd om een klacht neer te leggen . 

Veel bedenktijd had ik niet . 

Het enige waar ik aan kon denken , was het voorkomen dat andere meisjes dit ook zouden moeten meemaken.  

Ik stemde ermee in om alles te laten opnemen.  

De meest gedetailleerde en gênante vragen werden me gesteld . 

Ik probeerde mijn gevoel volledig uit te schakelen en te benoemen wat ik allemaal had gedaan  met Patrick . 

Ik vertelde het op zo'n manier dat het net was alsof het niet mij, maar iemand anders was overkomen  . 

Volledig emotieloos, maar toch correct tot op elk detail . 

In de Vlinderkens waren ze fier op me dat ik deze stap had gezet .  

Maar Ik voelde me allesbehalve zo . 

Ik was een verrader en een heldin tegelijkertijd.  

Voor mezelf had ik alles zo kunnen laten . 

Ik had zo weinig respect voor mezelf en mijn lichaam dat het me allemaal niet veel deed de dingen die gebeurd waren.  Maar andere meiden wou ik dit kost wat kost besparen . Zij  waren belangrijker dan mij  . 

 

Op mijn kamer speelde ik de muziek van depêche mode en pink floyd . 

De tranen liepen langs mijn wangen . 

Ik stelde blijkbaar in de verkeerde personen mijn vertrouwen.  

Het enige wat hem interesseerde was mijn lichaam en het enigste wat ik wou, was een beetje  liefde en affectie.  

Het gevoel van uniek te zijn voor iemand , daar had ik veel voor over . Zelfs mijn eigenwaarde .  

Het is dan dat ik ben beginnen beseffen waar ik naar op zoek was in Patrick en hoe het mijn blik had vertroebeld .  

Men zegt dat liefde blind maakt, inderdaad dat deed het ! 

De weken passeerde in de Vlinderkens .  

Meer en meer zonderde ik me weer af in mijn kamer . 

Huilend en luistererend naar de muziek die herinneringen naar boven bracht .  

Op een ochtend kwam een begeleidster me wakker maken om naar school te gaan . 

Ik voelde me niet lekker en vroeg of ik mocht blijven liggen . 

Aangezien ik steeds plichtsbewust en graag  naar school ging , wist ze dat ik het meende. 

Ik kon amper mijn ogen openhouden.  

Ik was zo vermoeid dat zelfs me naar de badkamer begeven om naar het toilet te gaan, me teveel was . 

Ik voelde dat dit niet normaal was , maar nam aan dat ik gewoon ziek was . 

Ik viel terug in slaap en had de ene heftige droom na de andere . 

Telkens ik wakker schoot  en even mijn ogen opende , voelde ik de vermoeidheid weer toeslaan   . 

Rond 16 u kwamen de jongeren van school terug.  

In de hal  hoorde ik ze lawaai maken waardoor ik uit mijn droom werd gewekt . 

Het lawaai maakte me ontzettend kwaad waardoor ik de hal instormde  en begon  te roepen tegen hen . 

Dit was niemand  gewend van me , ze keken me dan ook verbaasd en niet begrijpend aan . 

Gefrustreerd rende ik naar beneden in mijn slaapkledij  en begon me af te reageren tegen de begeleidster van dienst . 

Ook zij keek me verbaasd aan en wist niet was zeggen .  

Toen ik me naar buiten  begaf om een sigaret te roken , zakte ik in elkaar en begon te huilen  . 

Ik was zo  moe en begreep allesbehalve waar dit vandaan kwam . 

Mijn begeleidster kwam naast me zitten en stelde me gerust dat ze de jongeren had verwittigd om het stiller te houden .  

Ook zei ze dat ze een afspraak ging maken met de huisarts want dat dit niet normaal was hoe ik me voelde qua vermoeidheid .  

Ik kroop weer mijn bed in en sliep de hele avond door .  

Meer dan 16 u aan 1 stuk door.  We waren ondertussen al een aantal dagen verder en ik raakte maar niet uitgerust.  

Het baarde  me enigzins zorgen, al was mijn grootste wens op dat moment om gewoon te slapen en niet meer wakker te worden .

Onderweg met de bus naar de dokter, was ik benieuwd wat er met mij mankeerde . 

Het was me gelukt die dag om me aan te kleden  en op de bus te stappen  alleen . 

De dokter onderzocht me en stelde allerlei vragen . 

De uiteindelijke conclusie was dat ik met een depressie te kampen had.  

Verbaasd en enigszins spottend vroeg ik  " depressie? ' dat kan niet ! 

Ik weigerde te geloven dat de vermoeidheid die ik voelde daarmee te maken had . 

Toch werd er met de Vlinderkens contact opgenomen om te bekijken  wat er verder moest gebeuren . 

Op de terugweg met de bus , spookte het woord depressie steeds maar door mijn hoofd.

"Zou het echt? "

"Hoe is dit kunnen gebeuren ? " 

" geraak ik hier wel door? " 

" hoe zullen ze in de Vlinderkens reageren ? " 

Het waren allemaal vragen waar ik zelf geen antwoord op wist . 

Ik kon enkel maar vertrouwen op de huisarts en de Vlinderkens  ,hopend  dat ze zouden meezoeken naar een oplossing .  

Eigenlijk was deze depressie de samenloop van alles wat er aan vooraf was gegaan , enkel was Patrick de laatste trigger die de emmer heeft doen overlopen .  

Het verloop bij mijn ouders, de afwijzing van een leerkracht, het afscheid van Els , de vele wissels van instellingen en tot slot Patrick.  Dat was de reden van mijn mentale vermoeidheid .  

Mijn lichaam nam het over omdat mijn geest helemaal op was . 

Een normaal proces dat op dat moment allesbehalve natuurlijk aanvoelde.  

In de Vlinderkens werd gekeken naar  wat  het best zou zijn voor me . 

Blijven in de drukte en alle dagen slapen , was duidelijk geen constructieve oplossing . 

Er zat niets anders op dan een opname in de jeugdpsychiatrie .

Toen ik dat vernam , begon  ik weer te huilen . 

Ik wou niet weg van mijn vertrouwde omgeving.  

Ik was bijna 2 jaar daar en het enigste wat ik wou was weer beter worden . 

Mijn grootste schrik  zat erin om afgewezen te worden en niet terug te kunnen naar daar. 

Mijn begeleidster stelde me hierin gerust en zei dat de opname maar tijdelijk zou zijn . 

Het was voor mijn eigen bestwil en tot ik weer aan de beterhand was , daarna mocht ik weer terugkomen . 

Ik voelde een opluchting en een zachte glimlach op mijn lippen verschijnen.  

Als het beter met me zou gaan, kon ik de draad weer oppikken en verder gaan met mijn leven daar . 

Het zou niet lang  duren voor ik naar Leuven kon vertrekken  om aan de therapie die me zou helpen in mijn genezingsproces , deel te nemen   

Ik hoopte vurig dat het zou helpen en dat mijn vermoeidheid zou afnemen . 

Ik kon nog steeds amper geloven dat een 16 jarige zoals ik aan een depressie kon lijden , toch hoopte ik dat de huisarts het aan het rechte eind had . 

Wordt vervolgd