Mijn gynaecologe was niet opgezet met het idee om de bevalling in gang te zetten . Ik schaamde me te diep om de waarheid over Sven en zijn gewelddadige gedrag te vertellen . Mijn grootste schrik zat er namelijk in dat ze mijn kindjes dan misschien zouden plaatsen .
Toch was alle stress die ik voelde ,ook niet goed voor de baby . Vaak had ik harde buiken en ook de constante huilbuien wogen zwaar op zowel mezelf als mijn ongeboren kindje .
Na meermaals aandringen en zelfs via de spoedafdeling binnen zijn te gaan met oefenweeën , werd dan toch beslist de bevalling in gang te zetten . Ik had alles over voor de veiligheid van de kinderen .
Gelukkig had ik een vlotte bevalling ondanks dat de epidurale verdoving maar half werkte . Vier uur later mocht ik dan toch een pracht van een dochter in mijn armen nemen . Ze kreeg de naam Ilana .
Tijdens mijn zwangerschap , maakte ik me vaak zorgen of ik dit kindje even graag zou kunnen zien als Maite ? Het bleek een ongegronde angst van mij , want vanaf ik haar in mijn armen had , werd ik direct overspoeld door moederliefde . Sven was ook bij de bevalling aanwezig . Je zag dat hij ondanks alles toch ook overmand werd door emoties . Ik kon het niet vatten dat de man die ik in het begin en zelfs nu toch ook nog een beetje graag zag , zo kon veranderen van het ene moment op het andere.
Liefde en haat liggen dicht bij elkaar wordt vaak gezegd . De reden dat ik toch telkens naar Sven terugkeerde ondanks alles wat hij me aandeed , was vooral omdat het onbewust een situatie was die ik herkende vanuit mijn prille jeugd . Mensen keren vaak terug omdat men ( onbewust) eerder zich veiliger voelt in een bekende situatie dan te kiezen voor het onbekende . Mijn laag zelfbeeld en de angsten die me blokkeerde om ook maar iets te ondernemen en de angst om te falen, maakte dat ik telkens hoopte dat hij zou veranderen . Ik was degene bij wie alle schuld lag , daar was ik heilig van overtuigd . Mijn ouders hadden immers gelijk , ik was het moeilijke kind waar niets mee aan te vangen was .
Ilana was niet bepaald wat je noemt een gemakkelijke baby . Ze had heel veel last van krampjes en dit ondanks ik direct naar soja-pap was overgeschakeld . Eens ik terug met haar thuis was , wogen de slapeloze nachten erg door . Ik zat er mentaal helemaal onderdoor en smeekte aan de moeder van Sven om te blijven logeren voor een aantal weken . Op die manier was ik niet alleen ,want uiteraard ging Sven terug naar zijn werk.
Ik betrok Maité zoveel mogelijk bij de verzorging van ilana. Zo een nieuwe " indringer" in huis die bovendien nog eens alle liefde en aandacht opeist, moest toch ook niet evident zijn voor haar. Vanuit mijn eigen jeugd herinner ik me nog goed hoe jaloers ikzelf was geweest bij de geboorte van mijn broertje . Hoe ik in het ziekenhuis in de couveuse kroop om aan mijn ouders aan te tonen dat ook ik nog van tel was .
Gelukkig maakte Maité er weinig problemen van en had ze meer interesse voor al het nieuwe speelgoed dat in huis rondslingerde dan naar die huilerige baby .
Het was moeilijk om de angsten onder controle te krijgen . Vaak zat ik in de keuken gehurkt te huilen . Ik voelde me gevangen , was oververmoeid en de zwangerschapskilo's verdwenen als sneeuw voor de zon . Voor mezelf goed zorgen , daar was geen tijd voor . Het enige wat ik wou was slapen, slapen, slapen .
Twee weken later volgde er een nieuwe intense ruzie . Sven had weer eens teveel gedronken en na de verbale agressie , volgde de fysieke . Sonja zag het allemaal gebeuren , maar buiten te roepen dat haar zoon moest kalmeren , deed ze niets .
Ik lag op de grond . Sven schopte tegen mijn zij en tegen mijn rug . Hij stond voor het grote raam in de woonkamer .
"Als ik nu met volle kracht hem naar achteren stamp, vliegt hij door de voorruit " ,dacht ik me . Ik durfde het niet . Deze agressie zat gewoon niet in mij ! Bovendien was ik doodsbenauwd voor 2 dingen . Als de raam niet barstte , was hij in staat me te vermoorden en als de ruit wel zou barsten ,had ik schrik dat hij dood zou zijn en ik dan op deze manier mijn kinderen kwijt was .
Bij mijn haren trok hij me recht en gooide me de keuken in . Zo vlug ik kon, kroop ik weer recht en zette me op het aanrecht ter hoogte van hem . Op de achtergrond hoorde ik ilana onophoudelijk huilen vanuit haar wiegje.
Ik gilde naar Sonja dat ze de politie moest bellen . Gelukkig deed ze dit onmiddellijk waarop Sven zijn eigen moeder op de grond duwde .
Hij wendde zich tot mij en met een harde duw , vloog ik van het aanrecht met mijn hoofd tegen een kast .
De enige gedachte die toen door mijn hoofd ging was : " laat het aub hier gedaan zijn , laat me sterven !
De politie arriveerde ongeveer een kwartier later en probeerde Sven tot zinnen te brengen . Ook naar hen toe was hij agressief . Een zoveelste proces verbaal werd opgesteld, maar hem buitenzetten of mee naar de cel nemen , deden ze niet. Integendeel , ik kreeg zelfs nog te horen dat ik degene was die Sven uitdaagde ! Met de boodschap dat we beter uiteen zouden kunnen gaan, vertrok de politie weer .
Ik had er voor de zoveelste keer genoeg van . Ik besloot dat ik de dag erop met de bus naar het psychiatrisch centrum zou gaan met de vraag voor een opname . Ik hoopte dat zij mij een oplossing konden bieden voor zowel mezelf als voor mijn 2 dochters .
Ik liet Maité en ilana achter bij de moeder van Sven en vertelde haar dat ik na de middag terug zou zijn. Sven lag zijn roes uit te slapen in de kamer ,dus kon ik vertrekken zonder dat hij ook maar iets merkte .
Ik ging eerst langs bij mijn vaste huisarts, die de hele situatie kende , om de nodige verwondingen vast te stellen en voor een doorverwijzing naar het psychiatrisch centrum . Mijn huisarts, een man van middelbare leeftijd , was één van de weinige personen met wie ik zo open kon praten. Hij schreef me xanax voor om de paniekaanvallen onder controle te krijgen en verzorgde de verwondigen die ik had opgelopen door Sven.
Toen ik bij de huisarts buitenstapte , merkte ik op dat ik nog iets was vergeten thuis . Ons appartement was slechts een straat verwijdert van waar de dokter woonde , dus ik besloot nog even snel naar huis te gaan.
Ik opende de deur . Sven zat in de woonkamer naast zijn moeder . Ze waren allebei aan het huilen. " Wat is er aan de hand ?" Vroeg ik verbaasd , waarop ik plots bemerkte dat Ilana niet langer in haar wiegje lag . Als een bezetene stormde ik de kamer van Maité binnen . Ook zij lag niet in haar bedje .
" Waar zijn de kinderen ?!" Riep ik luid en volledig overstuur. "Die zijn opgehaald en geplaatst door de Jeugdbrigade ." Snikte Sonja .
Mijn wereld stortte in . "Dit kan niet waar zijn " , " waar zijn ze naartoe ? " , "Ik moet bij hen zijn " , schreeuwde ik.
Ilana was slechts 3 weken oud en Maité nog net geen 2 jaar . Mijn meisjes waren geplaatst en hun kleerkast was leeggehaald. Totaal overstuur belde ik naar de dienst van de jeugdbrigade . Een man wist me te vertellen dat de plaatsing van de kinderen slechts voor een aantal weken maar zou zijn . Een team van de politie had hen naar een ckg ( centrum kind en gezin) gebracht in Kapellen. Er diezelfde dag nog naartoe gaan, werd ons verboden .
Verbouwereerd eindigde ik het telefoongesprek . Een ongekende woede borrelde zich binnenin mij op naar Sven toe . Ik moest mezelf zien te kalmeren om geen ongelukken te begaan . Sven nam me vast en verzekerde me dat we de kinderen zouden terugkrijgen . Versuft van emoties schonk ik mezelf die ochtend een vol glas wijn in. Alles waar ik voor leefde , was me afgenomen op slechts enkele minuten . Ik vervloekte mezelf dat ik naar de huisarts was gegaan en op dat moment niet thuis was gebleven .
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
