"De Gremlins",was de naam van het café waar ik met een aantal medepatiënten naartoe ging . Ik betrapte mezelf erop dat ik vaak met mijn handen liefkozend over mijn buik streelde . Het idee van een klein groeiend wezentje in mij , zat constant in mijn achterhoofd.
Een jongeman genaamd Sven , van mijn afdeling , was druk aan het telefoneren. Hij was een blonde adonis met mooie blauwe kijkers , ongeveer 1m85 groot, mager en altijd vriendelijk tegen iedereen . Ik zag dat het een moeilijk en ernstig gesprek was , want de tranen stonden in zijn ogen .
Iedereen aan onze tafel nam een pintje , maar ik koos wijselijk voor een ice-tea . Sven was net klaar met bellen en huilde onophoudelijk. Ik kende hem enkel maar van op de afdeling en veel woorden hadden we samen nog niet gewisseld, hoogstens een "hallo" of een "goedemorgen", meer niet!
Toch kreeg ik een compassie met hem en vroeg wat er scheelde . Het was blijkbaar net gedaan met zijn vriendin. "niemand ziet me graag !" Schreeuwde hij luid met de tranen stromend langs zijn wangen .
Onwennig sloeg ik zijn hartzeer gade maar wist niet goed hoe ik hem verder nog kon helpen . Het idee dat niemand je graag zag , herkende ik alleszins . Het was het ergste idee en het meest pijnlijke gevoel waar een mens maar mee kon rondlopen.
Plots zei ik tegen Sven , zonder er verder ook maar over te hebben nagedacht : " maar ik zie je toch wel graag ! " waarop een minutenlange stilte volgde . Ik veegde de tranen van zijn wangen en gaf hem een korte kus op de mond . Tot op de dag van vandaag blijf ik erbij dat het een kus en troostende woorden uit compassie en herkenning waren . Wat kende ik zelf van de liefde ? Liefde was een zoektocht naar bestaansrecht en herkenning voor mij . Het feit dat Sven zich niet geliefd voelde door niemand , deed mij geloven dat hij een zielsverwant was , iemand die mij begreep en ik hem .
Wat volgde was een relatie tussen mij en Sven . Ik was wel eerlijk en zei tegen hem dat ik zwanger was en dat de baby voor mij op de eerste plaats kwam . Als hij dit kind niet zag zitten of enigszins maar kon aanvaarden , was er geen toekomst voor ons mogelijk .
Sven leek er absoluut geen probleem mee te hebben dat ik zwanger was van iemand anders zijn kind . Meer nog hij zou dit kind mee liefhebben, opvoeden en beschermen net alsof het zijn eigen kind was. Zijn woorden deden me bijna letterlijk tranen in de ogen krijgen .
Het leven leek me toe te juichen . Ik had wat ik altijd al had willen hebben , een doel om voor te leven en een partner die me zou steunen in deze zwangerschap. Bovendien was ik bijna 18 jaar , dus kon niemand me nog íets maken of duwen in een richting die ik niet zag zitten met mijn kind .
Mijn zwanger buikje begon stilletjes aan meer zichtbaar te worden . Tijdens de lessen op school , was het vaak moeilijker om mijn aandacht erbij te houden . Constant moest ik vragen om naar het toilet te mogen gaan en ook van de welbekende zure oprispingen, bleef ik niet gespaard .
Ik herinner me nog goed dat ik tijdens de les muzische opvoeding , mijn kindje voor het eerst voelde stampen . "Ik heb haar voelen schoppen !" Riep ik verbaasd .
Mijn gynaecologe had de week ervoor tijdens een echografie al verteld dat het een meisje ging worden en dat ze volledig op schema zat .
De kinderen van mijn klas kwamen allemaal geïnteresseerd aan mijn buik voelen . Het was voor mij de eerste keer dat ik een duidelijk teken van mijn kindje had gekregen.
Mijn 18de verjaardag vierde ik in de psychiatrie. Niet echt de plek waar je graag je verjaardag wenst te vieren , maar ik had er vrede mee. Ik was ondertussen al 5 maanden zwanger dus net over de helft . Ik zou snel een beslissing moeten nemen die bepalend was voor mij en de baby . Ging ik verder doen met mijn school , zou ik kiezen voor een tehuis voor jonge moeders of ging ik een appartementje zoeken en samenwonen met Sven ? De bevalling was gepland voor half Juni, dus mijn examens kon ik zowieso niet meer meedoen .
De weg naar volwassenheid en vrijheid, leek voor mij het meest aantrekkelijke. Samenwonen , meubeltjes kiezen, een uitzet kiezen voor de baby en ongeduldig naar de bevalling toeleven , dat was alles wat ik maar wenste .
Toch was ik nog niet zo lang met Sven samen en wist ik allesbehalve wat maakte dat hij opgenomen was op een afdeling zoals Monding. Veel vertelde hij niet over zijn verleden en dat maakte me juist argwanend .
De dag voor ik de deuren van Monding voorgoed achter me zou sluiten, vroeg ik aan Anja meer informatie over het verleden van Sven . "Is er iets wat ik nog zou moeten weten over Sven vooraleer ik met hem ga samenwonen ?" Vroeg ik bedenkelijk.
Ik wist dat Anja beroepsgeheim had en dat deze vraag daarom overbodig was , maar toch wou ik het erop wagen . Niets mocht de veiligheid van mij en mijn kleintje ook maar enigzins in gevaar brengen . Anja antwoordde dat ze hier geen informatie over mocht geven en met een bang hartje verliet ik de dag erop de afdeling Monding. In totaal 9 maanden had ik daar verbleven , therapieën gevolgd , naar school gegaan en weer allerlei mensen die net als ik een emotionele kwetsbaarheid hadden leren kennen .
Ik wou desondanks alles het onderwerp "psychiatrie" ver achter met laten en me vol goede moed gaan toespitsen op het nakende moederschap en de weg naar volwassenheid.
Wordt vervolgd....
Ik vond met Sven al gauw een gezellig en modern appartementje in Deurne . Het bevond zich op de 2 de verdieping en vlakbij was er een supermarkt en een kleuterschooltje.
Het was niet evident om een huurwaarborg bij elkaar te krijgen aangezien ik een leefloon van het Ocmw ontving . Ook Sven was net uit opname en moest het ook stellen met een leefloon.
Vreemd genoeg waren het mijn ouders die de huurwaarborg betaalden en een meubelpakket voor me kochten . Was het hun manier om aan te tonen dat ze me graag zagen ? Was een financiële bijdrage de enige blijk van liefde die ze kende ? Ik wou er niet teveel over nadenken. Ik was ergens al blij genoeg dat mijn ouders me deze keer wel steunden.
De weken vlogen voorbij en ook mijn zwanger buikje begon steeds maar boller en boller te staan. Sven ging als toegewijde partner steeds mee naar de gynaecoloog en stelde me gerust wanneer ik me onaantrekkelijk voelde of zorgen maakte over mijn gewicht . Onzeker als ik was , was een mager figuurtje voor mij erg belangrijk . Het was iets wat ik als kind ook had gezien van thuis uit . Mijn moeder was zelf maar 1m55 groot en woog amper 48 kg . Als er bij haar ook maar 1 kg bij was gekomen , begon ze op haar eten te letten . Door het vele nuttigen van alcohol en de pakjes sigaretten die ze rookte , was haar eetlust nog minder dan die van een kind . Mijn vader kleineerde haar dan ook nog eens door te zeggen dat ze precies wat was bijgekomen en zo bleef het een vicieuze cirkel.
Desondanks ik allesbehalve tevreden was met de kilo's die erbij kwamen , bleef ik toch gezond en regelmatig eten . Ik nam me voor dat mijn gewicht hoe dan ook terug op peil moest worden gezet van zodra ik bevallen was . Door de zwangerschap was ik al 17 kg bijgekomen .
Het was de zomer van 2003 . Een hittegolf was voorspeld en mijn voeten , voor zover ik deze nog kon zien vanwege mijn dikke buik , leken op opgezwollen olifantenpoten .
Sven vond een baantje als ober bij een plaatselijk cafeetje in Antwerpen . Hij deed vele overuren om toch maar extra geld in het laatje te brengen . De angst om alle dagen alleen thuis te moeten zitten en niets om handen te hebben , speelde me toen al parten . Vaak bracht ik dan een bezoekje aan het café waar Sven werkte en bleef ik daar zitten tot 's avonds .
Toen ik bijna 36 weken zwanger was , begon ik nestdrang te krijgen . Overal in huis begon ik obsessief te poetsen tot in de kleinste hoekjes . Sven werd er zowaar horendol van , zeker toen ik met mijn hoogzwangere buik op een ladder te ramen zat te lappen . Alles moest tot in de kleinste details in gereedheid worden gebracht vooraleer ons kleine prinsesje arriveerde. Haar kamertje was al helemaal klaar en ook in de eetkamer stond er een mooie wieg met witte omranding.
Op 4 juni 2003 , een week voor de geplande bevaldatum , ging ik met mijn ouders uit eten . Ook Sven was mee uitgenodigd wat maakte dat mijn ouders hem toch graag moesten hebben . Ik probeerde desondanks mijn verleden , alles wat er was gebeurd te vergeten en een nieuwe start te maken met mijn ouders. Nu ik snel zelf mama zou worden , vond ik het belangrijk dat er een goed contact zou zijn tussen hen en hun kleinkind . Misschien zou een kleinkind zelfs een verandering brengen in de band die ik met mijn ouders had en die niet echt van een leien dakje was gelopen . Ik kon enkel maar hopen dat er verandering in zicht was . Na het etentje , waren Sven en ik terug op het appartementje . De harde buiken die ik steeds maar voelde , deden me beseffen dat de bevalling niet meer lang op zich zou laten wachten . Ook de tropische temperaturen deden me er stilaan genoeg van krijgen om als een waggelende eend te wandelen van hier naar daar om de krampen op te vangen .
Door het pikante voedsel dat ik had gegeten op restaurant , waren de weeën nu echt op gang gekomen . De pijn die ik voelde in mijn onderrug en de harde buiken die elkaar steeds sneller begonnen op te volgen , maakte dat ik mijn ouders in paniek opbelde met de vraag om met me naar het ziekenhuis te rijden .
Gelukkig stonden ze vrij snel aan het appartement . Mijn moeder had een handdoek bij zich en zei dat ik deze tussen mijn benen moest houden voor het geval mijn water zou breken . Ik wist niet goed wat ik me daar allemaal bij moest voorstellen, het enige waar ik me lichtelijk zorgen over maakte , was de pijn die de bevalling op zich met zich zou meebrengen. Verhalen op televisie met gillende vrouwen smekend om pijnbestrijding , ik had elke aflevering ervan gezien . Geen enkele bevalling was pijnloos verlopen of zonder gegil . Ik vroeg me af of het echt zo een hel ging worden en zo onmenselijk veel pijn zou doen .
Eens aangekomen in het ziekenhuis, mocht ik direct naar de afdeling materniteit gaan . Er werd me een rolstoel aangeboden, maar koppig als ik was weigerde ik die . Ik kon immers nog zelf lopen!
Een blauwe band met allerlei plastieken noppen werd rond mijn buik gedaan . Op een schermpje kon ik zien hoe snel de weeën zich na elkaar opvolgde . Ook een hartslagmonitor voor de baby werd aangekoppeld . Het snelle en sterke geluid van de baby's hartslag , maakte me instant weer rustig.
De pijn die ik voelde van de weeën was nog goed houdbaar. " waar maken die vrouwen toch zo een tumult van ? " lachte ik in mezelf . Net op het moment dat ik me wou rechttekken aan een bar die boven het bed hing , hoorde ik een krak !
Een beetje vocht kleurde het hoeslaken van het ziekenhuisbed waardoor ik dacht dat ik in bed had geplast . De krak die ik had gehoord maakte me zodanig ongerust dat ik mezelf voor de geest haalde de arm van mijn baby te hebben gebroken . In paniek riep ik een verpleegster en smeekte ik haar om me te controleren . " alles is toch in orde met mijn kindje ?? " vroeg ik ongerust .
"Mevrouw , uw water is zonet gebroken , maakt u zich geen zorgen !" Antwoordde de verpleegster.
Het was middernacht en de weeën volgde zich nu nog sneller na elkaar op . De pijn was nu niet meer te harden en ik smeekte om een epidurale verdoving . "Woont de anesthesist ver van hier ?" Vroeg ik met een trillende stem en het zweet op mijn voorhoofd . Het idee dat ik nog een half uur met deze pijnlijke weeën moest rondlopen maakte me helemaal gek .
Gelukkig was de anesthesist redelijk snel gearriveerd en kreeg ik een ruggeprik toegediend tijdens een wee . Ik weet niet wat er juist pijnlijker was, de wee zelf of de prik in mijn rug met een reuzenaald ?
Groot was mijn opluchting toen de pijn stilaan begon te verdwijnen . Mijn benen werden helemaal gevoelloos waardoor ik ze niet meer kon bewegen .
Nu ik een beetje meer ademruimte had , probeerde ik mijn ogen te sluiten en te slapen . Ook Sven lag naast me op het ziekenhuisbed en hield mijn hand vast . Nog eventjes en we zouden een klein prinsesje in onze armen houden !
Wordt vervolgd ....
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
