Aangekomen in het vluchthuis , met Maité aan de hand en mijn zwangere buik , voelde ik een soort zware spanning van mijn schouders vallen . Toch was de onzekerheid en de onveiligheid nog heel sterk aanwezig. De hormonen gierde door mijn hele lijf en ik kon niets anders doen dan huilen. De begeidster die de rondleiding deed in het gebouw en me de nodige informatie moest verschaffen , vertelde me dat mijn verblijf slechts voor maximaal 3 weken kon duren . In die periode moest ik een andere oplossing zien te vinden . Mijn hart bonkte in mijn keel . Hoe moest ik op zo een korte periode alles zien op de rails te krijgen ? Bovendien bevond ik me in een gemeente waar ik niets of niemand kende. Ergens zakte toen de moed me al in de schoenen.
In het huis waren ook een aantal andere vrouwen aanwezig . Allemaal waren ze hier vanwege fysiek of mentaal misbruik. 1 vrouw liep rond met een baby aan haar zijde . Haar gezicht zag helemaal bont en blauw . Er heerste een afstandelijke en toch begripvolle sfeer . Iedereen droeg een verleden van geweld met zich mee en dat schepte een band .
De eerste dagen viel het me zwaar om de zorg voor Maité op me te nemen . Mijn hoofd stak vol met zorgen en angsten . De gsm die ik bij me had , stond roodgloeiend van de berichten die Sven had gestuurd of had ingesproken op mijn voicemail . Ik kon het niet laten ze allemaal te lezen en te beluisteren . Ik had toen beter moeten weten ! Hij wist me zo te bespelen en te manipuleren dat ik mezelf telkens de schuld gaf van alles wat er ooit tussen ons mis was gelopen.
Eerst huilde hij de onophoudelijk in een voicemailbericht , kort daarna begonnen de dreigementen . Het ene bericht na het andere , ik werd er gek van. Ik zette mijn telefoon volledig uit en begaf me naar de keuken . Daar aangekomen, stortte ik volledig in en bleef onophoudelijk huilen. Ik probeerde mijn verdriet niet aan Maité te laten zien en toch voelde ik me de meest waardeloze moeder op de wereld .
3 weken tijd had ik om alles in orde te maken . Ik was helemaal op van de emoties en vond zelfs de kracht niet om een telefoonboek open te slaan om te zoeken naar eventuele oplossingen .
Uiteindelijk ging ik te voet met de kinderwagen naar het plaatselijke OCMW . Ik had geen rijbewijs dus ik was voor alles afhankelijk van het openbaar vervoer . Onderweg naar daar , keek ik elke seconde achterom om te zien of Sven me niet achtervolgde . Hij wist uiteraard niet waar ik zat , maar toch voelde ik me geen seconde meer veilig waar dan ook .
Een sociaal medewerkster van het OCMW ontving me en vroeg achter allerlei papieren . Ik had niets bij me van al wat ze vroeg buiten mijn identiteitskaart . Alle papieren lagen nog op het appartement in Deurne.
Als er een procedure voor een aanvraag moest werden opgestart om alleen te gaan wonen , nam dit zeker meer dan 3 weken in beslag . Ik zou elk huisje zelf moeten gaan bezichtigen en aan elke huisbaas vragen of hij/zij akkoord zou gaan met een huurwaarborg van het OCMW . Veel van deze huisbazen zagen dit niet zitten en haakte af nog voor men je gezien had . Weer een domper van formaat .
Na anderhalve week in het vluchthuis te hebben verbleven en geen andere oplossing in het vooruitzicht , nam ik de meest domme beslissing die ik ooit had kunnen nemen . Ik ging terug naar Sven.
Hij droeg me handen , beloofde me om me nooit met nog 1 vinger aan te raken en overstelpte met aandacht en cadeautjes . Ergens diep in mijn hart , geloofde en hoopte ik dat mijn korte afwezigheid zijn ogen hadden doen opengaan en hem doen inzien dat dit alles zo niet langer kon .
Mensen veranderen niet ! Of toch niet zomaar . Ik stelde voor om samen in relatietherapie te gaan.
Sven ging hier eerst heel enthousiast op in , dus maakte ik een afspraak bij een therapeute in de buurt waar ze ons op de wachtlijst plaatste .
Toen het eindelijk zover was , bedacht Sven zich en verzon allerlei smoesjes om niet te moeten gaan. Zijn drukke werkshema in het café was voor hem de ideale uitvlucht . Samen in therapie gaan als één partij niet wilt meewerken had totaal geen zin . Ik annuleerde de afspraak en kon enkel hopen op het beste .
Een paar weken later , was er opnieuw een zware ruzie tussen ons . Sven had weer teveel gedronken en ik probeerde me verbaal gedeisd te houden . Lang kon ik dit niet volhouden . Hij werd alsmaar kwader door mijn stilzwijgen en gaf me een duw. Ik deinsde achteruit en riep in alle onmacht om ermee op te houden.
Ik begon te roepen ! Alle onverwerkte kwaadheid en verwijten slingerde ik naar zijn hoofd. Het ene glas na het andere smeet Sven op de grond , wat mij alleen maar meer furieus maakte . Ik zou degene zijn die achteraf alles moest opkuisen , al was het alleen maar om te voorkomen dat Maité er met haar voetjes intrapte .
Met gebalde vuist sloeg hij de glazen ruit van de woonkamerdeur stuk .het bloed drupte langs zijn arm op de grond . Zijn ogen waren doordrongen van woede en een venijnige glimlach verscheen op zijn gezicht.
Met het bloed druppelend van zijn gebalde vuist , liep hij richting de witte wieg in de woonkamer . Hij lachte gemeen , deed zijn bebloede vuist naar boven zodat al het bloed in de wieg drupte . Zowel het gordijn dat erover hing als de gehele omranding, waren rood doordrongen van het bloed .
Tranen van kwaadheid en onmacht sprongen in mijn ogen . Hij duwde me in de zetel. Met mijn armen rond mijn zwangere buik , probeerde ik de baby te beschermen . Op de achtergrond hoorde ik Maité huilen vanuit haar kamertje . Sven schopte in mijn rug en tegen mijn zij . Ik sloot mijn ogen en hoopte dat het snel voorbij was .
Toen ik mijn ogen weer opende , zag ik hem over mij gebukt staan . In de short die hij aanhad , zag ik een erectie verschijnen ! Hoe kon iemand zo ziek en mentaal geschift zijn om hier opgewonden van te worden ? Dit ging mijn verstand te boven . Sven deed eerst alle deuren op slot en droop daarna af naar de slaapkamer .
Verbouwereerd bleef ik achter , volledig in shock en starend naar de met bloed besmeurde wieg .
De ene paniekaaval volgde op de andere. Ik kreeg mijn ademhaling niet meer onder controle. Medicijnen mocht ik niet innemen vanwege de baby in mijn buik . Ik kon het niet meer aan ! Ik besloot om een afspraak te maken met de gynaecoloog om de bevalling in gang te zetten . Van zodra de baby uit mijn buik was , zou het kind in meer veiligheid zijn dan in mijn buik .
Ik was 37 weken zwanger !
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
