Ook thuis was er al 3 weken een ruzie aan de gang over een vaatwasser van 10 jaar oud die plots defect was . Geen normale ruzie, maar een hoogoplopende ruzie met verwijten  over een heel huwelijk lang . 

Het was dan ook nog eens bijna  examenperiode , dus alles kwam gewoon tesamen . 

Omdat ik me vaak afzonderde  , gesprekken  met het clb  ( het vroegere pms) had over mijn thuissituatie en de wens om thuis weg te gaan , kreeg ik een band met Nancy van het secretariaat . 

Als ik het dan eventjes allemaal niet meer zag zitten , kon ik met haar praten over al wat me bezig hield. Zij bezat de gave om me tot rust te brengen . 

Het was zij die het eerst mijn wonde te zien kreeg en ontsmette. 

Haar bezorgde blik zal ik niet gauw vergeten en de nodige schaamte die  ik toen plots wel voelde . 

Ik kon niet uitleggen waarom ik het had gedaan  , wat me dreef om zoiets onnatuurlijks te overwegen ,of waarom het me achteraf een rustiger gevoel gaf . 

Ik smeekte haar om  me voor de vakantie thuis weg te halen , het maakte me niet uit naar waar . Ik was op, lag volledig in de knoop met mezelf en was de wanhoop nabij . 

Ze beloofde me dat er naar een oplossing gezocht werd en dat alleen al , stelde me een beetje gerust.  

Na schooltijd, fietste ik naar huis . 

Mijn vader had uiteraard mijn moeder ingelicht , daar bestond geen twijfel over . 

Maar ik kon geen enkele uitvlucht verzinnen die mijn wonde  konden verklaren  .

Ik had nog niet de tijd om mijn rugzak deftig neer te zetten of de vragen werden al op me afgevuurd .  

"Wat  is er met je arm? " , " waarom wil je het niet laten zien ? " , ..enz 

De manier waarop de vragen werden gesteld, waren koel en vijandig.  

Net zoals de manier waarop ik kon opmaken  of mijn moeder goedgezind of slechtgezind was die dag , de intonatie van haar stem ,hoe ze mijn naam uitsprak, korte schelle klank of met een verkleinwoord . Ik kende die blik en toon maar al te goed . 

Het kwam zeker niet over als een bezorgdheid, misschien kon ze die ook niet opbrengen naar mij.  

Na veel aandringen , wist ik dat ze niet zou afgeven en liet uiteindelijk mijn wonde  zien . 

Het bloed was opgedroogd en kleefde gedeeltelijk aan de windel waardoor die  er moeilijker afkwam dan normaal . 

Ik weet niet wat ik bewust of onbewust van mijn moeder als reactie had verwacht.  

Ik weet alleen hoe ik zelf nu  , zoveel jaren later , zou reageren als mijn dochter zoiets zou laten zien.  En dat is het tegenovergestde van haar reactie !

De enigste zin die uit haar mond kwam was : " dat deed je vroeger als klein kind ook al ! " 

Als je kwaad was of je zin niet kreeg , zette je je tanden in het hout van je speel- box  of sloeg je met je hoofd tegen de muur ! 

Ik was met verstomming geslagen..

Ze deed het uitschijnen alsof het de normaalste zaak van de wereld was . 

Geen greintje ongerustheid kon ik afleiden  van haar blik of uitspraak  . Eerder een vijandigheid en een haat  naar mij toe . 

Ik begreep niet waarom ik wel degene was die steeds naar haar problemen luisterde en haar probeerde te helpen en steunen terwijl het andersom niet eens in de buurt kwam. 

Hoe dom kon ik zijn? 

Welke reactie had ik verwacht? 

Misschien bezorgdheid, tranen , een knuffel , boosheid ? 

Maar zeker niet de reactie die ze op dat moment had gegeven . 

Later  bleek ook nog eens dat ze mijn dagboeken had liggen zoeken en lezen  in mijn kamer , waarschijnlijk waarschijnlijk uit radeloosheid of bezorgdheid,  ik zou anders niet weten waarom.

Ze was te weten gekomen  wat ik allemaal over Els had geschreven en ervoor voelde. 

De schaamte steeg ten top , ik was bang dat ze wist dat ik Els liever wou als moeder dan haar en dat ik haar daarmee had gekwetst.  

Ik schaamde me zo dat ze te weten was gekomen  hoe ik me voelde, hoe wanhopig graag ik Els zag en er alles voor over had .

Ik was bang dat als ze 1 slecht woord over Els zou zeggen , dat dat mijn stoppen  zou doen doorslaan  . Want dat was mijn  zwakte , ik zou al de woede die ik jarenlang al had in moeten slikken  eruit gooien als ze Els kleineerde. 

Gelukkig deed ze dat niet . 

Ze verweet me dat ik verliefd was, dat ik moest toegeven dat ik lesbisch was en dat ze het van Els haar kant ook al niet begreep  . 

Oeff , een opluchting stroomde door heel mijn lijf . 

Dat ze maar dacht dat ik Lesbisch was, dat het enkel daar allemaal aan lag.  Dat idee had ik zoveel liever dan dat ze te weten was gekomen  dat ik Els als ideale moeder voor mezelf zag . 

Ik ploeterde  me door de examenperiode heen , probeerde alles wat ik kon voorbereiden op te schrijven en van buiten  te blokken . 

Soms nam ik zelfs mijn notities mee in bad om daar verder te studeren . 

Op dat vlak was ik enorm perfectionistisch, ik moest correct elk antwoord tot op de letter vanbuiten  kennen . 

Ik kon uren  leren  en mezelf ondervragen  . 

Het gaf me achteraf een goed gevoel als ik alles kende , maar toch bleef de faalangst  me tot na de examens achtervolgen .  

Slechte punten betekende niet alleen een slecht cijfer , voor mij betekende het dat ik niet goed genoeg was . 

Een slecht cijfer was voor mij een uitgerekende kans  voor mijn  innerlijke criticus  om te bevestigen  hoe dom en achterlijk ik wel niet was . Want zelfs na zoveel uren studeren , sloeg ik er  nog niet in een deftig cijfer te behalen  ! 

Examens bezorgde me stress , veel stress en ze putte me letterlijk mentaal uit . 

Wat mijn ouders wel apprecieerde was mijn inzet voor mijn studies en de punten die ik behaalde . 

Het was de uitgerekende kans om op die manier ervoor te zorgen  dat ze trots op me konden zijn . Me een schouderklopje konden geven en het gevoel daarbij te hebben dat ik graag gezien werd . Daarom waren die punten ook nog eens heel erg belangrijk.  Ze bevestigde me als persoon of ze  duwde me helemaal met de grond gelijk.  

Mijn 14de verjaardag zat eraan te komen  . 

Het zou die verjaardag zijn die alles Veranderde . 

Een laatste moment samen met mijn ouders en mijn broer in een hopelijk goede sfeer om daarna mijn eigen  gekozen pad te bewandelen . 

Een pad dat nog donker en onzeker was , maar alleszins beter dan de rollercoaster waar ik me momenteel in bevond . 

Wordt vervolgd 

 

Ik en mijn ouders zouden  , gaan  uiteten bij een plaatselijk Chinees restaurant.  

Het zou een fijne avond worden met lekker eten  en ik hoopte uit de grond van mijn hart  dat er deze keer eens geen ruzie zou van komen . 

Elke keer dat er drank gemoeid was tijdens een feestelijke gelegenheid , stapelde de emoties zich zo hoog op , dat het uitmondde in een scheldtirade tussen mijn moeder en mijn vader.  

Er werd dan van mijn moeder uit, niet gekeken naar wie  of wat er nog mee  aan  het kijken was naar het hele tafereel , waardoor ik schaamtelijk de grond in kon kruipen.  

Maar gelukkig was mijn 14de verjaardag heel gezellig verlopen . Een moment met het gezin samen . 

Heel even niet denken aan dingen die  stress bezorgde of me verdriet deden . 

Het was voor mij het bewijs dat het op deze manier ook anders had gekund, dat er ergens toch een  bereidwilligheid was om van een speciaal moment ook een leuk moment te kunnen maken . 

Op maandag 8 februari, de laatste week vooraleer de krokusvakantie van start zou gaan , had ik nog een gesprek met het Clb.  

Ik hoopte dat er een oplossing zou worden gezocht zodat ik van huis weg kon gaan , maar wegens plaatsgebrek in zowat de hele sector, bleek ook dat geen evidentie.  

Toch had ik de hoop dat alles wel in orde ging komen . 

Het moment dat Nancy van het secretariaat naar me toe kwam tijdens de speeltijd , was het moment dat al die hoop met de grond gelijk werd gemaakt .  

"Ik heb slecht nieuws ! " zei ze .  

" we hebben ons uiterste best gedaan, maar er is nergens geen plek , dus je zal de     krokusvakantie thuis nog met je ouders moeten zien door te komen , het spijt me . "

Toen zakte ik letterlijk in elkaar.   

Ik begon te huilen en voelde de angst voor deze vakantie door mij stromen. 

Dit zag ik helemaal niet meer zitten  , ik wou daar weg , zo snel als maar kon.

Het maakte me niet uit naar waar of met wie , zo lang het maar niet thuis moest zijn.  

Ik smeekte Nancy om naar een oplossing te zoeken . 

Ik stelde me open , liet al mijn verdriet en angsten zien op een overvolle speelplaats omdat ik totaal op was en ten einde raad . 

Ze begreep mijn boodschap , zag hoe diep het allemaal zat en zei dat ze ging horen wat er nog gedaan kon worden .  

Het uur in de klas , leek vooruit te slepen zonder dat er ook maar iets van nieuws kwam . 

Aandachtig volgen in de les zat er voor mij niet meer in . 

Ik kon enkel nog maar denken aan het gevoel dat overheerste. 

Geen moment wou ik nog terug naar huis gaan.  

Geen moment wou ik de ruzies, de onvoorspelbaarheid , onveiligheid, het opsluiten van mezelf in mijn eigen wereldje nog moeten doorstaan . 

Er werd geklopt op de klas-deur . 

Ik moest naar het secretariaat komen . 

Mijn hart bonsde in mijn keel , ik wist niet wat me te wachten stond en die onzekerheid maakte me stilaan gek . 

Op het secretariaat volgde een gesprek met Nancy  waar ik nogmaals bevestigde dat ik een terugkeer naar huis niet aankon . 

Er zat niets anders op dan dat de school de jeugdbrigade contacteerde en het clb mee betrok in een spoedoverleg.  

Nancy en het clb begrepen naar mijn gevoel de ernst van alles , wat ik niet kon zeggen van de personen van de jeugdbrigade in eerste instantie.  

Daar zat ik dan als 14 jarige tegenover een volwassen politie-agent uit te leggen waarom ik niet naar huis wou . 

Ik voelde me allesbehalve gehoord toen er gezegd werd dat het maar een overbrugging was van een vakantie . 

Voor hen was het een weekje , voor mij was het een week waarin ik me met al mijn verdriet staande moest zien te houden, niet wetende hoe ik dat moest zien door te komen . 

Door mijn radeloosheid en machteloosheid overviel me een gevoel van totale levensmoeheid.  

Ik meende elk woord  wat ik toen zei tegen de politie en achter die zin sta ik nog steeds.

Ik zei : " als ik vandaag niet anders kan dan naar huis gaan, pak ik mijn fiets en rijd gewoon onder een auto ! " 

Ik stond op het punt dit te doen , de tranen rolde langs mijn wangen naar beneden . 

Het kon me allemaal echt niets meer schelen . 

Ik was liever dood dan me nog zo 1 dag te moeten voelen . 

Blijkbaar is die ene zin wel degene geweest die het besef heeft doen geven dat het allemaal niet ok met me was   . 

De politie nam me mee naar hun bureau.  

Ik nam afscheid van Nancy en bedankte haar voor de steun die ze voor me had betekend en de moeite die ze had gedaan  . 

Zonder haar en uiteraard ook het clb , had het allemaal slechter kunnen aflopen .

De tijd verstreek op het politie bureau . 

De angst gierde door mijn lichaam, toch probeerde ik kalm te blijven door het huilen door .  

Het leek of er een kraan van opgekropte emoties was opengezet die niet meer dicht te krijgen  was  . 

Ik wist dat mijn ouders op de hoogte zouden worden gesteld . 

Ik was zo angstig dat mijn vader of moeder in een razernij zouden binnengestormd komen en me zouden meesleuren in de auto . 

1 politieagent was constant telefoontjes aan het maken naar allerlei instantie om te horen  of er een plekje voor me vrij was .  

Dat bleek niet zo'n sinecure, ook al omdat er rekening mee gehouden moest worden dat ik minderjarig was.  

Elke keer dat de hoorn werd neergelegd , of het woord "spijtig " viel , zakte de moed me in de schoenen . 

Ik kreeg te horen dat mijn ouders onderweg waren naar het commissariaat.  

Het enige wat ik toen wou, was ergens ver weg apart zitten van hen , zo angstig was ik.

Ik mocht me afzonderen zodat ik hen niet te zien kreeg . 

Ergens voelde ik me ook schuldig dat het allemaal op deze manier moest verlopen. 

Mijn moeder had al een gesprek enkele dagen ervoor gehad met het clb waar haar vijandigheid naar hen toe en ook naar mij heel duidelijk was te worden . 

Ik was gewoon het moeilijk kind en ik moest luisteren , daarmee was de kous af . 

Ik draaide volgens haar iedereen rond mijn vinger met verhalen die leugens waren.  

Dat maakte me enorm kwaad, want het waren geen  leugens .  

De pv's  van de ruzies thuis, lagen op het politie-bureau en konden dus ook bevestigen dat het allemaal geen verzonnen verhalen waren . 

Ik hoorde mijn ouders op de achtergrond tegen een agent praten . Soms normaal, soms ging de toon de hoogte in . 

Ik wou zelfs niet meeluisteren , voelde de onveiligheid met de minuut toenemen . 

Het enigste wat me tussen hun gescheiden hield was een muur tussen ons in . 

De tijd verstreek tergend langzaam en zo ook mijn hoop . 

Het geluid van een dichtslaande deur bracht me even terug naar de realiteit.  

Er viel een stilte van een aantal minuten . 

Een agent kwam me vertellen dat mijn ouders waren vertrokken.  

Omdat ik nog minderjarig was , hadden ze een formulier moeten ondertekenen waarop hun toestemming gegeven werd dat ik weg kon . 

Zonder die toestemming had ik dus terug naar huis moeten  gaan  . 

Ik was verbouwereerd dat ze dat gedaan hadden uit vrije wil , maar ondanks dat , viel er een serieuze last van mijn schouders  . 

Nu was het een kwestie van nog een plek te vinden  om de nacht door te brengen . 

Mijn oma was geen optie , zij woonde veel te dicht in de buurt bij mijn ouders.  

Ook had mijn opa Alzheimer en was hulpbehoevend . Die extra druk en zorg van mij wou ik haar niet geven . 

Het was een bewogen dag , bewogen weken en zo niet , bewogen  jaren geweest . 

Mentaal was ik moe , op van de stress en de tranen die ik had laten lopen die dag.  

De enige kleren die ik mee had, waren de kleren  die ik aanhad en toch was dat het minste van mijn zorgen.  

Ik wist niet waar ik zou terecht komen , wanneer ik kledij of simpelweg een tandenborstel zou hebben, maar ik voelde de zekerheid dat dat wel snel in orde ging komen  . 

Het was een eerste stap, een zure appel die ik had door gebeten.  

Ik zou alles achter me kunnen laten en enkel nog vooruit zien .  

Naïef als ik was, was dat de gedachte die me staande hield . 

Er was 1 weg en dat was de weg vooruit! 

Wordt vervolgd !

Ik hoorde de agent " dankjewel " zeggen en opgelucht ademhalen . 

Er was nog een bed vrij in een crisiscentrum . 

Het was enkel maar voor maximum een aantal dagen en het was ook niet in de buurt . 

Het maakte me allemaal niet uit eerlijk gezegd, zolang ik maar niet naar huis moest . 

Er viel een  enorme last van mijn schouders.  

Ik was zo moe van alle emoties die ik had gevoeld enkel al die dag , dat ik waarschijnlijk bijna eender waar had kunnen slapen .  

Ze brachten me met de wagen naar het centrum , het was al donker buiten , ik kon me dus helemaal niet oriënteren.  

Er werden nog een aantal papieren ingevuld door de agenten en daarna vertrokken ze. 

Ik herinner me niet veel van die paar dagen daar ,enkel de kamer waar een prikbord hing  en mijn ontlading bij  het zien van een bed . 

Ik moet haast onmiddellijk in slaap zijn gevallen  met mijn kleren aan , wetende dat er nog een heleboel veranderingen te wachten stonden maar daarvoor was mijn geest te moe.  

De bijzondere jeugdzorg kreeg mijn dossier in handen en had nu het zeggenschap over mijn toekomst . 

Er werd verder gekeken wat er allemaal diende te gebeuren en hoe het met mijn school verder moest

Eerst diende er stabiliteit gegeven te worden , dus kreeg ik te horen  dat ik voor 3 weken kon verblijven bij een pleeggezin in Wijnegem . 

Het gezin had al een aantal kinderen , waarvan   ik dan tijdelijk de oudste zou zijn . 

Het waren supervriendelijke mensen , maar me eraan hechten was voor mij uitgesloten omdat ik wist dat ik er maar tijdelijk zou verblijven . Het afscheid zou me anders te zwaar wegen.  

Ik was wel benieuwd waar ik uiteindelijk terecht ging komen  , waar het allemaal zou eindigen zodat ik me een beetje thuis kon voelen op een plekje van mezelf .

 

Na 3 weken moest ik verhuizen naar Antwerpen . 

Ik nam afscheid van mijn pleegouders en beloofde hen  om zeker nog iets te laten weten . 

Ik had het idee dat zij het moeilijker hadden met mijn vertrek dan ikzelf . 

Mijn beschermingsmechanisme om me niet snel aan mensen te hechten had dus  wel degelijk een functie waardoor ik pijn en gemis  kon uitsluiten  op dat moment . 

Het  orientatie en observatie centrum was de volgende stap . 

Ook dit zou slechts  voor een aantal weken zijn . 

Onder observatie en oriëntatie wist ik niet goed wat ik moest opmaken . 

Ik kwam terecht in een groep met andere jongeren , allemaal  met hun eigen problematiek en achtergrond.  

Contacten leggen  lukte me gelukkig wel goed en de meeste van deze jongeren vertelde amper over hun thuissituatie. Je kon niet zien aan hen wat ze hadden meegemaakt of hoe het hen had bepaald.  

Als je deze mensen op straat was tegengekomen , kon je je niet voorstellen dat ze een trauma hadden opgelopen of misschien wel een geheim verborgen dat de buiten wereld niet mocht weten . 

Mijn vader bracht me een koffer vol kleren .

Ik zag de tranen en het verdriet in zijn ogen en wist niet hoe ik  me moest gedragen tegenover hem.

Het feit dat ik even in een aparte ruimte met hem was , deed me onveilig voelen . 

Hij  vroeg me wat hij moest doen . 

" moet ik met je moeder uiteen gaan? " vroeg hij .

Ik antwoordde dat hij dat zelf moest weten , ik kon hem onmogelijk zeggen wat hij wel of niet moest doen met zijn leven . 

De raad die ik al die tijd aan mijn moeder had meegegeven, had ook niets verandert dus waarom zou mijn antwoord er dan nu wel toe doen ? 

Het moment waarop mijn vader vertrok, rende ik naar mijn kamer en begon  te huilen.

Waarom was mijn moeder niet meegekomen ? 

Waarom moest ik beslissingen en raad geven aan mijn ouders, terwijl ik zelf nog een kind was en in de knoop lag met mezelf ? 

Het was een ontlading van verdriet dat me overviel  . 

Uiteindelijk zag  ik hen allebei graag, maar de druk die ze op me legde was er teveel aan en verwarde me . 

Soms werd ik behandeld als volwassene , dan weer als een kind . 

Soms was alles koek en ei , dan weer was er alarmfase 4 aan de gang . 

Het ene moment werd er geroepen , het andere moment werd er naar de keel gegrepen of met iets gesmeten ...

Ik leerde al van jongsaf aan  om hyper-alert te zijn voor al deze signalen.  Mijn lichaam was in een constante staat van paraatheid . Ik leerde om gedragingen , bewegingen of intonaties in het oog te houden  om zo te kunnen inschatten wat er zou volgen.  

Die avond in mijn kamer , bleef ik onophoudelijk huilen . 

Heel mijn lichaam  trilde oncontroleerbaar, beelden van vroeger en nu flitste door mijn hoofd.  Er leek geen einde aan te komen . 

Iemand van de opvoeders kwam een kijkje nemen en probeerde om met me te praten . Ze kreeg geen contact met me en ze maakte zich duidelijk  zorgen .  

De dokter van het centrum werd erbij gehaald, maar ook hij kon niet tot me doordringen. 

Ik denk dat het de naschok was van alles  wat ik had opgekropt, net zoals een ontstoken wonde die openspringt  en waar alle vuiligheid uit moet . 

Het trillen van mijn lichaam  had meer dan 4 uur geduurd vooraleer ik een beetje terug tot zinnen kwam.  

Ik probeerde  uit bed te komen  om naar de opvoeder ( die nachtdienst had )  te gaan 

vragen om een pijnstiller.  

Ik had ontzettend veel hoofdpijn en was ongerust over wat me zojuist was overkomen. 

Mijn hele lijf deed zeer,  kon nog amper op mijn benen staan en strompelde naar het begeleidingslokaal. 

Daar had ik een gesprek met een opvoeder, nam een pijnstiller en kroop weer mijn bed in . 

Nooit heb ik een antwoord gekregen op wat me was overkomen . Ik weet enkel dat het weerzien met mijn vader de trigger was die het in gang had gezet. 

Er was verscheidene keren geprobeerd en gevraagd aan mij of ik niet terug naar huis wou gaan . Een vraag die bij mij heel veel kwaadheid naar boven bracht . 

Precies of ik er niet goed over had nagedacht vooraleer ik deze stap had overwogen , of ik alles in een impulsieve bui had beslist  of dat ze mijn verhaal niet als waarheid aannamen ! 

Van 1 ding was ik zeker , terug gaan naar huis was iets waar ik zelfs niet over moest nadenken . 

Mijn moeder en vader hadden ook gesprekken met de opvoeders van het oriëntatie-observatie centrum .  

Uiteraard werd er door hen verteld dat ik moeilijk kind was , ze mij op geen enkele manier konden straffen , dat al wat ik verteld had , leugens waren , ... enz 

 Ik wist dat wat ik vertelde echt was gebeurd,

da ze de schijn naar de buiten-wereld moesten hooghouden van het perfecte gezinnetje waar spijtig genoeg 1 kind zodanig onhandelbaar was geworden  dat ze zich geen raad meer wisten . Ze hadden zoveel voor me gedaan , me alles gegeven , nog een verjaardag met me gevierd, ... etc

Allemaal verwijten die jaren later nog moest aanhoren.  

Maar de echte reden waardoor ik thuis was weggegaan  , die konden ze niet aannemen!

Het ging me niet om het financiële, het ging me niet om die verjaardag . 

Ik had alles gekregen, alleen niet waar ik nood aan had . 

Een stabiele gezinssituatie, waar liefde en veiligheid centraal stonden .

Het is inderdaad misschien gemakkelijk van me om hen deze dingen  te verwijten  , ik kende hun verleden en hun " rugzak " niet . 

Misschien hadden ze wel gehandeld uit de overtuiging dat deze manier van opvoeden, naar hun normen, de juiste was ? Misschien was het kopen van materiële spullen hun enige manier om te tonen dat ze me wel graag zagen ? Alleen heb ik dat niet zo aangevoeld . 

Ik heb me de vraag gesteld als kind weg van huis , hoe mijn moeder zich moest voelen, ik heb me afgevraagd of door mijn  vertrek de ruzies niet nog hoger zouden oplopen , ik heb me afgevraagd hoe mijn broer zich moest staande houden  nu zijn grote zus er niet meer was . 

En Ja, ik heb me schuldig gevoeld en verdrietig, alleen wist ik dat als ik deze stap niet had ondernomen, ik mezelf iets had aangedaan  . 

De 3 weken oriëntatie-observatie zaten er bijna op .

Ik was doodsbenauwd over wat er nu zou volgen en of er van de bijzondere jeugdzorg uit niet beslist zou worden dat ik toch verplicht naar huis terug moest gaan . 

De opvoeders, de dokter, psycholoog en het clb zouden allemaal aan tafel zitten  om te bespreken wat er verder diende te gebeuren.  

Ik voelde me afhankelijk van hun beslissing  en al had ik zelf aangegeven dat ik niet naar huis terug wou, het zou me tot op de laatste moment helemaal in de greep houden.

Wordt vervolgd ....