17 jaar oud was ik , zwanger van mijn eerste kindje en dat was ook het enige wat me recht hield in het leven . 

Een aantal maanden  vooraleer ik zwanger  werd , was ik opgenomen met een zware depressie . 

Het was een gedwongen opname , niemand had me nog in de hand en ikzelf zag het leven niet meer Zitten. 

Van mijn 14 jaar was ik van thuis weggegaan  omdat de situatie daar gewoon niet houdbaar was .

De vele ruzies thuis , de onveiligheid , het onvoorspelbare, de agressie en ik die zo gesloten  was geworden dat mijn enige leefwereld degene op mijn kamer was geworden  . 

Uren zat ik te studeren om maar niet bij mijn ouders te moeten zijn . 

Mijn biologische moeder kwam naar mij met haar problemen van emotionele en seksuele aard . Hoe jong ik ook mocht zijn toen , ik probeerde haar zo goed en  zo kwaad mogelijk te helpen  door in te praten  op haar.  Zeggen dat ze beter kon scheiden van mijn vader omdat hij agressief werd , haar geen liefde en genegenheid gaf, haar dwong tot seks omdat hij anders lastig werd  enz . Ik wist alles van hen . 

Het ene moment was ik nog eventjes het kind dat met de barbies aan het spelen was in een fantasiewereld en het andere moment was ik plots de vriendin, psychologe , raadgever en verzorger van mijn eigen moeder . 

Op die leeftijd denk je er niet zo over na , je doet gewoon  wat je denkt dat goed is en juist.  Je bent loyaal aan je ouder omdat je als kind niet beter weet en je mama graag ziet . 

Mijn moeder dronk , ze dronk veel om niet te moeten voelen of juist om zich goed te voelen . 

Mijn vader was een persoon die dan naar mij kwam en zei : " amai je moeder is weeral aan het zuipen hoor , ze is weer niet te doen ! , en daarna schonk hij haar glas weer bij om maar een figuurlijke stok te hebben om mee te slaan ! 

Om naar de buitenwereld te kunnen klagen  over hoe slecht hij het had en wat voor harde werker hij wel was . 

De keren dat ik mijn moeder heb zien overgeven boven de wc-pot , ik ben echt de tel kwijt . Ik hoorde het als ik in mijn bed lag of zag machteloos toe wanneer ik toevallig in de badkamer moest zijn . 

De verbale en fysieke agressie tussen mijn ouders, was iets wat ik als kind enorm beangstigend vond.  

Wanneer stopte de ruzie ? zou er geslagen worden ? Ging mama weer dronken met de wagen vertrekken en wanneer kwam ze terug? Waarom nam ze me niet met haar mee en liet ze me thuis bij papa die sowieso al onveilig voelde ? 

Zoveel vragen die in een fractie van een seconde door een kinderhoofd spoken maar waar geen antwoord op kwam . 

Bovendien had ik een broertje die 3 jaar jonger was en waar ik me op zo'n momenten probeerde over te ontfermen ,

Hem kalmeerde , niet teveel lawaai maken want papa kan er niet tegen, enz.

Ik denk dat vluchten naar mijn kamer , vluchten in een fantasiewereld uiteindelijk mijn redding zijn geweest . 

Ik en mijn broer konden uren buiten spelen , kampen bouwen of op avontuur gaan door een verlaten bouwvallig huis binnen  te gaan en zo onze fantasie de vrije loop te laten .  Die momenten waren nodig om een beetje luchtigheid aan heel de situatie te geven . Buiten  spelen  was in die tijd zo fijn en spannend . 

De band die ik voelde naar mijn broer was er nochtans geen met veel liefde van mijn kant uit .  

Mijn broertje was degene die nooit iets fout kon doen , het lievelingetje van de mama en degene waar de meeste aandacht naar uit ging . 

Mijn moeder heeft ooit letterlijk tegen mij gezegd ; ik had altijd liever een zoon willen hebben dan een dochter  ! Heel eerlijk gesproken moet ik zeggen, maar niet iets wat je tegen een kind zegt dat al van nature onzeker is en zich tekort voelt gedaan . 

Het brak mijn hart , dat ik nooit goed genoeg zou zijn voor mijn moeder ondanks dat ik toch steeds emotioneel probeerde voor haar klaar te staan .

De dag dat mijn broertje werd geboren en ik in het moederhuis kennis ging maken , is me verteld geweest dat ik als 3 jarige in de couveuse ben gekropen ( toen mijn broertje er niet in lag uiteraard ) om maar aan te tonen dat ik er ook nog was . 

Ik was helemaal niet blij dat er ineens een " indringer" bij was gekomen , een kleine huiler die alle aandacht en liefde zomaar toegewezen kreeg en niets verkeerd kon doen . 

Ik was blijkbaar ook helemaal anders van karakter dan mijn broer , ik was het " rotjong, het moeilijke kind dat men met niets kon straffen .

Gelukkig werd ik dan " gedropt " bij mijn oma met de woorden ; " hier,  trek je plan met dat rotkind ! " en mijn oma die wonderbaarlijk geen problemen met mij ondervond en waar ik me wel geliefd voelde was telkens blij dat ik er was .

Ik ben bijna grootgebracht bij mijn oma ,zo goed als elk weekend zat ik daar . 

Ze bakte dan cakes of koekjes , was naaister  van beroep en liet me gewoon even kind zijn en me welkom voelen  . 

Moest ik haar niet hebben gehad , ik denk dat mijn verdedigingsmechanismes niet hadden gewerkt en het mentaal op latere leeftijd nog erger had geweest. 

Wordt vervolgd! 

Hoi allemaal , 

mijn is Chloe , ik ben 33 jaar oud en mama van 4 fantastische kinderen.

Nu zal je misschien denken : " nog maar 33 jaar oud en al 4 kinderen ??? "

Eigenlijk is dit al een deel van het verhaal op zich .

Ik wil jullie meenemen in mijn verhaal en hoe ik het leven heb ervaren met een depressie en een borderlinepersoonlijkheidsproblematiek/ angststoornis , geen-bodem syndroom ...enz

Het oneindig-lijkend gemis aan moederliefde , de patronen die ik heb ontwikkeld in mijn jeugd om te "overleven" en de erkenning van mensen waarvan ik het het minst had verwacht . 

Maar ook  de moeilijkheid om mensen emotioneel toe te laten in mijn belevingswereld en het uiten van deze emoties .

Het is mijn eerste blog en ik hoop het een beetje goed te kunnen doen .

Schrijven en dingen verwoorden is nooit echt een probleem geweest voor mij , maar eerlijk gezegd ben ik angstig om dit alles te delen en wie weet welke reacties  erop gaan komen ?

Ik ben geboren op 9  februari , een rasechte waterman dus 😉.

Van mijn prille jeugd , weet ik eigenlijk vele meer dan lief voor me is .

Vanaf de leeftijd van 4 jaar , heb ik herinneringen die ik liefst van al zou willen verwijderen/resetten  uit mijn geheugen , maar ze maken wel dat ik mezelf en mijn gedragingen in mijn opgroeien beter ben beginnen begrijpen.

Om van achteren naar voor te beginnen , want ik ben een ware zalm ( altijd tegen de stroom in ) en een rebel in hart in nieren lol ,

wil ik jullie vertellen dat ik net een dagbehandeling van 18 maanden heb afgerond .

Een dagbehandeling in groep , wat voor mij absoluut geen evidentie was , maar na de zoveelste depressie met angsten die mijn leven bepaalde , de drang in mij om constant bezig te zijn en alles perfect in de hand te houden binnen mijn huishouden en langs de andere kant de uitputting die maakte dat ik constant moe was en in bed wou gaan liggen , maakte dat ik geen andere keuze had .

Ik kon en wou op deze manier echt niet verder .

Ik was een emotioneel wrak , nam xanax alsof het smarties warenn dronk wijn/cava om te verdoven en de antidepressiva die ik al jaren ervoor nam , leek plots niet meer te werken .

Dus ergens was ik zowel blij als ontzettend bang om een dagbehandeling op te starten en me open te stellen voor een hele groep .

De therapieeen die ik ervoor had gehad , waren allemaal individueel of ambulant . Als ik het moeilijk had , wendde ik me tot een psycholoog of een psychiater of tot een ander soort antidepressiva in samenspraak met mijn huisdokter .

Mijn lieve man thuis , wist het ook allemaal niet goed meer . 

Ondanks dat ik alles had om gelukkig te zijn , 4 lieve kinderen , een man die me op handen droeg en door zijn rug-problematiek alle dagen thuis was  , een leuk huurhuisje , dieren , liefde en aandacht op de eerste plaats , toch miste ik iets fundamenteels in mijn leven !

Ik wist goed genoeg wat dit was , want vanaf mijn 8 jaar en misschien zelfs nog vroeger , gebeurde er iets in mijn leven wat ik toen helemaal niet begreep .

Ik bond me aan 1 bepaalde vrouw , soms een leerkracht , soms iemand van een jeugdbeweging en op latere leeftijd een vrouw uit de hulpverlening .

Op die momenten , die soms maanden en zelfs jaren konden aanslepen , voelde ik me de ene moment euforisch als deze vrouw aanwezig was .

Ik voelde me geliefd , gezien , intens gelukkig en dat kon plotseling omslaan in pijnlijk gemis , tranen , buikpijn , obsessieve gedachte aan deze persoon , als deze persoon er niet was .

Ik klampte me krampachtig vast aan deze persoon ook al begreep ik toen nog niet waarom .

Ik zou alles gedaan hebben om het gevoel van euforie maar te kunnen behouden .

Het uiteindelijke doel ervan was om een mama voor mij alleen te hebben , om het gemis van al die jaren in te kunnen halen en me weer compleet te kunnen voelen .

Zonder mama had ik geen bestaansrecht !

1 bepaalde kronkel in mijn hoofd was ervan overtuigd , dat als zelfs mijn eigen mama me niet graag kon zien , niemand op deze aardbol me graag kon zien en dat het leven zonder een mama dus voor mij geen zin had .

Later ben ik beginnen begrijpen , na de nodige opzoekingen , verhalen van andere mensen , projecties , reflecteren en mensen toelaten in mijn belevingswereld , waarom dit zo belangrijk voor me was en waarom het me had laten "overleven" in mijn jeugd en mijn prille volwassen leven .

Ik kan niet exact zeggen hoeveel mama's er de revue zijn gepasseerd , misschien een 10-tal , die maakte dat ik me een momentje heel gelukkig voelde , maar ook zij konden niet aan mijn vraag voldoen . Ook al waren er bepaalde moederfiguren die ondanks hun werk als bv leerkracht of hulpverlener wel mee in mijn vraag waren gegaan , het was nooit genoeg voor me  Ik was achterdochtig , zocht naar bevestigingen die zouden maken dat ze me toch in de steek zouden laten , of me niet graag genoeg zagen 

Ik realiseer me nu meer dan ooit , dat ik het ook voor deze mensen niet altijd gemakkelijk heb gemaakt 

Vele dingen zijn echter nooit bewust kwetsend of aftastend geweest

Ik leefde letterlijk in mijn hoofd , samen met de ideale mama die me mijn gemiste liefde/affectie wel kon geven .

Dat de realiteit hierin vrijwel altijd teleurstellend moest zijn , werd vaak heel duidelijk. 

Niemand kan aan de verwachting voldoen om de ideale mama te zijn , laat staan voor een meisje dat niet eens je eigen dochter is , ook al zou je dit willen !

Toen ik op mijn 17 jaar bewust mama werd , dacht ik dat dit gemis aan liefde verleden tijd zou worden .

Ik had immers een klein meisje in mijn armen , een onschuldig puur wezentje dat al mijn liefde en aandacht zou krijgen en zeker niet het gemis en pijn zou moeten ervaren dat ik destijds had moeten meemaken .

Hoe jong ik ook mocht zijn , gestopt met school , geen werk of appartementje , ik had een doel , een missie dat ik tot een goed einde zou brengen !

Ik zou voor mijn kleine meid mijn leven geven en niemand zou haar ooit kwetsen .

Vreemd en tegelijkertijd zo natuurlijk om op deze manier te denken .

Het was 1 van de vele patronen om voor mezelf niet te moeten voelen hoe het verleden me geraakt had , dit wou ik ook niet inzien .

Er was maar 1 weg en dat was de weg recht vooruit ! 

Wordt vervolgd :)