Ze werd uiteindelijk  de meter van mijn eerste dochter 6 jaar later . Ze was in mijn ogen de moeder die ik nooit gehad heb . Ze knuffelde me vaak , ging in op een uitnodiging voor een BBQ die ik georganiseerd had bij mijn oma , dus in zekere zin had ik echt wel het gevoel dat ik iets voor haar betekende .

 

Het 5 de leerjaar was bijna ten einde en ik kon me onmogelijk nog losmaken van haar . Ik zou het verschrikkelijk vinden om haar niet meer elk uur van de dag in de klas te zien staan en het idee dat iemand anders met haar aandacht zou gaan lopen , maakte me stilaan  gek . 

Er vormde  zich een kloof tussen mijn leeftijdsgenootjes en mij omdat ze met andere dingen bezig waren dan ik . Ik leefde de hele dag in mijn hoofd en had te kampen  met intense emoties die ik zo goed als ik kon binnen probeerde te houden  . Andere kinderen van 12 jaar waren bezig met muziekhits, het lezen van de joepie ( een populair magazine bij jongeren) , make up en jongens . Ik voelde me nergens meer thuis en had ook al helemaal geen zin om nog connectie te maken met kinderen van mijn leeftijd .  Het enige wat me nog interesseerde, was Els . Mijn ultieme doel was om zoveel mogelijk bij haar te kunnen zijn en te hopen dat zij mij kon geven waar ik al zo lang naar op zoek was . 

Thuis zocht  ik als een bezetene tussen allerlei oude foto's naar bewijzen die konden aantonen dat ik geen kind van mijn ouders was . Het klinkt misschien absurd, maar ik hoopte echt om iets te vinden wat erop zou wijzen dat ik verwisseld was met een ander kind in het ziekenhuis.bewijs waaruit zou uitkomen waarom ze niet van me hielden. Uiteraard heb ik dat bewijs nooit gevonden . Het toont enkel maar aan dat een kind van die  jonge leeftijd zich toch echt ongelukkig moet hebben gevoeld om zich daarmee bezig te houden  ? 

Ik bleef brieven schrijven naar Els , zelfs toen ik in het 6de leerjaar zat . We kregen een meester en iedereen vond hem geweldig .  

Ik daarentegen , wou hem niet eens een kans geven . Ik was kwaad dat ik niet meer bij Els in de klas kon zitten, was kwaad op mezelf dat ik was mogen overgaan naar het 6de leerjaar en nu het moest stellen met een mannelijke leerkracht. 

 

Mijn ouders begonnen zich vragen te stellen  over mijn gedrag en vooral het vele afzonderen  van mij . De ruzies liepen soms hoog op en ook tussen mijn ouders kwam er soms geweld aan te pas . Zo kreeg ik te zien hoe mijn vader , mijn moeder bij de keel nam en hoe mijn moeder dreigde met een mes hem neer te steken  . Soms werd de politie gebeld , soms vertrok mijn moeder dronken het huis uit met de wagen , niet wetende wanneer ze weer zou terugkomen .

 

In die periode , gebruikte mijn vader anabolen . Een soort pepmiddel voor bodybuilders.  Mijn vader was een gespierde man , maar klein van gestalte.  Om dat te compenseren , trainde hij bijna dagelijks in een fitnescenter waar andere bodybuilders hun spieren trainde om nog meer massa te verkrijgen  . Door de anabolen , werd mijn vader anders van karakter ,agressief , opvliegend  en gedreven door adrenaline . Wanneer hij niet aan het werken was , trainde hij en wanneer hij niet trainde, kon hij obsessief zitten kuisen in huis . Het woordje rommel en stof, kende ze niet . Het huis lag er altijd spik en span bij en de marmeren vloer blonk als een spiegel.

  

De ruzies thuis gingen het meest van al over geld.  Iets wat ik niet goed begreep , want we hadden zeker geen geld tekort of geldproblemen . Het maakte dat ik me als kind verzette tegen al het financiële.  Mijn kamer was mijn veilige burcht geworden waar ik me urenlang in kon verstoppen .  Ik bleef dagboeken  vol  schrijven en ook de brieven voor Els , namen het grootste deel van mijn tijd in beslag . 

Muziek die speelde op mijn kamer van westlife, ontroerde me en de tekst deed me denken aan mezelf die mijn liefde verklaarde aan Els . Geen liefde zoals in een partnerrelatie, maar liefde zoals in genegendgeid, troost en warmte . Mijn fantasiewereld waarin ik tegen Els mijn diepste geheimen vertelde , was zo veilig geworden  , dat ik liever daar wou zijn dan in de realiteit . 

Elke avond nam ik mijn hoofdkussen stevig vast en beelde  ik me in dat zij naast me lag en me knuffelde.  Ik distantieerde me van zowat alles en iedereen, het was enkel ik  en Els tegen de wereld . 

Mijn ouders besloten om me een ASO  richting te laten volgen  in het middelbaar.  Aan mij werd niet gevraagd wat ik wou volgen en misschien maar goed ook  , want zelfs toen had ik daar nog helemaal geen idee van . Ik was meer bezig over na te denken hoe ik afscheid kon nemen van Els en hoe te overleven zonder haar alle dagen te zien.  

Ik was 13 jaar geworden, zat zodanig met mezelf in de knoop dat ik vaak verlangde  en nadacht over zelfmoord en de enige momenten dat ik kon huilen , waren de momenten alleen op mijn kamer.  

Ik kon de ruzies , de onvoorspelbaarheid en de onveiligheid thuis niet meer aan . 

Meer en meer begon ik te fantaseren over hoe het zou zijn om niet meer thuis te wonen . Er waren ook goede momenten  bij mijn ouders hoor , gelukkig maar !.  Enkel wogen ze niet op tegen het ongelukkige gevoel dat als een zwarte wolk mijn emoties, dag in  dag uit bepaalde.  

Het eerste middelbaar ging redelijk goed . Van in het begin hield ik goed alle notities bij en probeerde ik , ondanks mijn gevoel , bij de les  te blijven .

Wiskunde was een vak  waar ik een grondige hekel aan had en nooit goed in was geweest . Gelukkig hadden we een jonge mooie vrouwelijke leerkracht die het goed wist uit te leggen . Algebra bleek een stuk moeilijker dan de overige wiskunde die  we in de lagere school hadden gekregen . Ik moest mijn hoofd er goed bijhouden en definities van buiten blokken  om deze dan te kunnen toepassen in de oefeningen.  

Els zat steeds in mijn achterhoofd, maar doordat ik ze bijna niet meer zag , zocht ik onbewust naar iemand die haar kon vervangen . 

Dat bleek de leerkracht wiskunde te zijn.  

Het euforische gevoel waar ik naarstig naar op zoek was , was zo sterk , dat ik alle negatieve gevoelens er gewoon bijnam.  

Ook aan deze leerkracht vertelde ik over de situatie thuis, ook aan haar schreef ik brieven en vroeg ik  gesprekken . Ik kon enkel maar denken aan het goede gevoel dat ik eraan zou  overhouden .  Je kan het vergelijken met een verslaving , de roes waar je je dan in waant , je zou er alles voor over hebben om dat te behouden  . 

De jonge leerkracht wiskunde , kon niet om met de aandacht die  ik telkens vroeg .  

Op een gegeven moment  zei ze me dan ook dat ik nog aanhankelijker was dan haar eigen man . Het brak mijn hart om die zin  uit haar  mond te horen  . 

Het voelde aan als wel 1000 messteken in mijn hele lichaam. Mijn tranen kon ik niet langer verstoppen.  De afwijzing en zelfhaat die ik op dat moment naar mezelf toe voelde, namen serieuze proporties aan , nog meer dan anders . 

Die avond , toen ik  alleen op mijn kamer was, brak er iets in mij. 

De zin die ze had gezegd , herhaalde zich keer op keer in mijn hoofd . De tranen bleven maar langs mijn wangen  lopen . Ik voelde me niets meer waard.  

Voor mij lag  een scherp , klein nagelschaartje en op automatische piloot , nam ik  het vast en begon ik mezelf ermee te snijden  in mijn pols . Alsof ik  nooit iets anders had gedaan  , zette ik de ene na de andere diepe  snede . Het deed even pijn en daarna werd het gevoelloos  . De kwaadheid die ik over mezelf  had , reageerde ik af op mij. En de pijn die ik binnenin voelde , kwam eruit in bloed . 

Ik deed een windel rond mijn pols en kroop in bed . In mijn hoofd was het zoiets als een straf tegen mezelf en was het dus ook niet nodig om de wonde te ontsmetten.  Integendeel , hoe meer pijn het deed , des te beter de straf werkte . 

Het klinkt allemaal erg onlogisch, maar voor mij was het een realiteit.  Vaak slaan mensen eens tegen een muur als ze kwaad zijn ,op dat eigenste  moment , voelen ze de pijn niet , die voel je pas achteraf . Daar kan je het misschien het beste mee vergelijken. 

Over automutilatie bestaat nog erg veel taboe . Mensen  met littekens op hun armen of benen , worden raar bekeken en zelfs gemeden , maar het verhaal achter waarom deze mensen  zichzelf pijn doen , daar wordt bijna nooit achter gevraagd . En nee bij mij was het niet te doen om de aandacht of dat mensen compassie met me zouden hebben . Ik kon de pijn die ik binnenin mij  voelde zodanig niet meer verdragen  , dat ik het zichtbaar eruit wou laten.  Enkel op die manier zou ik misschien enige vorm van opluchting ervaren.  Er waren immers geen andere manieren waar ik me op kon afreageren . Slaan met deuren , was verboden  thuis , deuren  kosten veel geld en als ik ermee zou slaan , had ik nog een hoop ruzie met mijn ouders erbovenop .  Roepen was ook geen  goed idee , dat had hetzelfde effect als de deuren  . Huilen  maakte het niet lichter , schrijven loste mijn probleem  evenmin op , dus wat schoot er dan nog over ? 

Juist , automutilatie !

Ik had er nog nooit van gehoord of zelfs nog nooit gezien bij andere jongeren. 

Ik was er stellig van overtuigd dat ik de enige op de wereld was, die zo  geschift was om zichzelf te pijnigen  . 

'S morgens deed ik er  trui  aan met lange mouwen  en verstopte  ik mijn windel  zo goed als ik kon . 

Aan  tafel probeerde ik zo onopvallend mogelijk mijn ontbijtgranen naar binnen  te spelen om daarna zo vlug mogelijk naar school te kunnen vertrekken . 

Net toen ik mijn kom in de vaatwasser wou zetten , nam mijn vader me even vast aan mijn arm . Uit een reflex riep ik " Auwww "  en trok mijn arm  weg . 

Mijn vader wou weten waarom ik  pijn  had . Ik probeerde de vragen  te ontwijken door te zeggen dat ik te laat op school zou komen . 

Hij bleef volhouden en wou naar mijn arm kijken, waarop ik  gewoon vertrok naar school.  Ik hoopte dat hij het tegen de avond wel vergeten  zou zijn . 

In de les , voelde ik het kloppen van de wonde in mijn windel . 

Ik kon er amper naar kijken en walgde van mezelf . 

Ik ontweek de leerkracht wiskunde , schreef sinds dan geen brieven meer naar haar maar nam  haar  uiteindelijk ook niets kwalijk .  

Het was niet haar schuld , het was mijn schuld ! 

Als ik niet zo een  lastig en veeleisend  kind was geweest, als ik het was waard geweest om graag gezien te worden , .... dan had dit alles nooit gebeurd geweest .  

Het was 1 van de vele destructieve gedachtes die nog lang een deel van mijn leven zou bepalen . 

Wordt vervolgd ...