De 3 weken waren voorbij . Met knikkende knieën en met in mijn hand enkel een zakje kledij , begaf ik me naar het adres dat op het blaadje papier geschreven stond . Het huis waar ik moest zijn, leek op een gewoon ordinair rijtjeshuis . Niets deed ook maar vermoeden dat er hier vrouwen in nood met kinderen verbleven . Een vriendelijke man deed de deur voor me open en begeleidde me naar binnen . Er moest administratief nog een heleboel dingen in orde gebracht worden . Gelukkig had ik deze keer al de nodige documenten bij de hand . Ook werd er ineens een aanvraag voor een leefloon bij het plaatselijke Ocmw ingediend. Op die manier, zou mijn verblijf bekostigd kunnen worden . In het huis hoorde ik tetalrijke kleine kinderen rondrennen en spelen . De moeders die er verbleven, waren druk bezig met het bereiden van het avondmaal . Het leek er allemaal heel gemoedelijk aan toe te gaan en niemand keek verbaasd op toen ik een rondleiding kreeg .
In de keuken stond een grote tafel met stoelen waar wel zeker 10 mensen aan konden zitten . de leefruimte grensde aan de keuken en er was een grote speelruimte voorzien voor de kinderen . Van de keuken kon je rechtstreeks naar buiten gaan naar een klein maar gezellig terrasje . Ook hier was er een tafel voorzien met stoeltjes . Een oudere dame begeleidde me naar de bovenverdieping . Langs een volle houten trap , begaf ik me naar de tweede verdieping . Daar werd ineens duidelijk dat het kleine kamertje met enkel een kast en een bed , mijn slaapplaats zou worden voor een lange tijd . De vrouw vroeg of ik verder nog iets nodig had en ging daarna weer naar beneden .
Ik sloot de deur van mijn kamer en plofte me op het bed neer . Ik had me wel al vaker alleen gevoeld , maar deze keer kwamen de tranen er als ontlading volledig uitgerold . Plots zag ik een witte knuffelkonijntje liggen op mijn hoofdkussen . Ik nam het stevig in mijn armen en door mijn tranen werden zijn witte oortjes volledig nat . Later kwam ik te weten dat alle nieuwe mama's een knuffeldiertje op hun kamer kregen als steun voor de moeilijke periode die ze hadden doorgemaakt . Symbolisch had dit klein konijntje voor mij een enorme emotionele waarde .
Het was allesbehalve gemakkelijk om te wennen aan mijn nieuwe omgeving . Liefst van al bleef ik uren alleen op mijn kamer , hopend dat de dagen snel voorbij gingen .Het meest confronterende vond ik de kleine kinderen die er rondliepen . Ik was hier helemaal alleen en mistte mijn meisjes verschrikkelijk . Het had een enorme steun geweest, moest ik ze bij me hebben gehad op dat moment . Ik wist niet tot wat Sven in staat was en of hij erin zou slagen om de kinderen van mij weg te houden. Ik zag hem in staat om hen te ontvoeren . In mijn hoofd kwamen de meest on-denkelijke scenario's aan bod.
Op de ene of andere manier , maakte ik stelselmatig toch contact met de andere mama's. ze haalden me weg van mijn kamertje en boden de nodige afleiding . Elke dag was er een vaste routine . Een lijst werd opgemaakt en iedereen had een taak te vervullen, gaande van naar de winkel te gaan tot de woonkamer stofzuigen of dweilen . De mama's gingen nooit alleen naar de winkel , maar steeds in groep . In het begin weigerde ik pertinent om naar buiten te gaan uit schrik voor Sven . Mijn verblijf moest ten alle tijde een goed bewaard geheim blijven . Ik wou absoluut niet het risico lopen dat kennissen of vrienden en in het slechtste geval Sven zelf , me zouden weten wonen .
Ik herinner me nog goed hoe zenuwachtig en onzeker ik was toen ik moest koken voor 12 mensen . De tranen sprongen me in de ogen bij het idee alleen al .Ik was nog slechts een schim van mezelf . De andere mama's steunde en motiveerde me dat deze angst normaal was en dat het eten wel in orde zou zijn . Op die manier leerde ik wat meer vertrouwen in mezelf te krijgen en toch de stap te zetten om voor zoveel mensen een avondmaal te voorzien . De complimenten die ik achteraf kreeg over het avondmaal , nam ik voorzichtig en dankbaar in me op . Deze manier van menselijk contact , was ik al lange tijd niet meer gewend . Stilletjes begon ik meer uit mijn schulp te kruipen en een beetje meer over mezelf te vertellen .
Iedere vrouw die er verbleef , had wel te maken gehad met fysiek of mentaal geweld . Het was vreemd om te beseffen hoe gelijkaardig de verhalen allemaal waren. Er waren vrouwen die kwamen en na een tijdje weer terug vertrokken . We beseften allemaal dat de kans groot was dat ze hun partner weer een zoveelste kans zouden geven en konden enkel maar hopen op het beste . Ik was er stellig van overtuigd dat ik in Den witte hof zou blijven . Ik wou er alles aan doen om terug een leven op te bouwen en alleen te zorgen voor de kinderen . De eerste stap was om tot rust te komen en te wennen aan de omgeving en de structuur die gegeven werd.
Langzaamaan ging ik meer en meer naar buiten . Eerst in de straat zelf , daarna naar de winkel in groep en nog later nam ik de bus naar Kapellen om de kinderen te gaan bezoeken . Het deed me zoveel deugd om de meisjes weer terug in mijn armen te kunnen nemen . het weerzien met hen, gaf me de nodige moed om vol te houden en te vechten voor een beter leven .
Sven speelde het smerig . Hij ging de meisjes ook bezoeken en chanteerde me ermee om ze van me af te pakken .Hij weende in hun bijzijn en smeekte me om een zoveelste herkansing . Deze keer trapte ik er niet meer in . De maat was vol voor mij , meer dan vol ! Toen hij zag dat ik er niet in zou trappen , werd hij verbaal agressief .
De angst die ik ervoer om na het bezoek aan de meisjes , terug de bus alleen naar het vluchthuis te nemen , bezorgde me weer een zoveelste paniekaanval .Mijn spieren spande zich op, mijn ademhaling versnelde en het zweet zat op mijn voorhoofd . Geen moment kon ik nog gerust zijn . Ik had het gevoel om steeds achtervolgt te worden en in de gaten te worden gehouden . Vanaf dat moment besefte ik dat alleen op bezoek gaan naar de meisjes nog helemaal niet aan de orde was .
Mijn blijdschap was groot toen ik vernam dat Maité en Ilana op weekend mochten komen naar Den witte hof . Hun bedjes waren al reeds klaargezet in mijn kamer en met het kleine beetje zakgeld dat ik kreeg, kocht ik nieuwe kleertjes voor hen .Het moest een geweldige dag worden en dat moest uiteraard gevierd worden . Dit was het eerste moment na lange tijd dat ik hen in mijn armen mocht houden voor langer dan een paar uur . Geen moment verloor ik hen uit het oog . Het was fantastisch om te zien hoe Maité al snel contact maakte met de andere kinderen . Ook Ilana genoot volop van alle aandacht die ze kreeg . Ze was immers al 6 maanden oud en ik had al veel te veel belangrijke momenten met haar moeten missen .
Hen terugbrengen naar Kapellen, brak mijn hart . Ook de meisjes huilde onophoudelijk . Dit was de keerzijde van de medaille . Ik moest me sterk zien te houden en vooruit kijken naar de toekomst . Een toekomst waarin ikzelf stabiel en sterk genoeg kon zijn om voor hen te zorgen . Mijn besluit stond vast , ik zou het stap voor stap aanpakken . Eerst voldoende recupereren in het vluchthuis , daarna begeleid gaan alleen wonen en de laatste stap was de terugkeer van de meisjes naar huis . Hoe het contact met Sven verder zou verlopen , daar had ik op dat moment nog totaal geen idee van . Voorlopig bezocht hij hen nog regelmatig in het Dennenhuis en had hij evenveel rechten als ik . Het enige wat ik absoluut niet mocht doen was toegeven aan zijn vraag om terug te keren .
Saskia was een vrouw die ook verbleef in het vluchthuis . Met haar kon ik voorzichtig praten over het moeilijke verleden, maar ook enorm veel plezier maken . Luchtigheid geven tussen al de misérie door, was iets wat ik al lange tijd had moeten missen . Ook al was het verboden om alcohol te nuttigen in het tehuis , tijdens de avonduren was er geen begeleiding aanwezig . Meerdere keren ging ik een fles drank halen om samen met Saskia te drinken . Het was drinken om emoties te verdoven en drinken om plezier te maken . Zolang de meisjes niet bij mij waren, kende ik wat drank betrof, weinig of geen grenzen .
Saskia kreeg telefoon van haar nonkel die ze in lange tijd niet meer had gehoord . We zaten in een klein chat-cafeetje en waren licht aangeslagen door de drank . Plagend nam ik de telefoon uit haar handen en begon ik een gesprek met haar nonkel . Met z'n drieën lachten en riepen we door de telefoon . " Kom je nichtje maar eens bezoeken hé , dan zie je mij ook ineens !" grapte ik . Waarna ik de telefoon ophing en met Saskia half beschonken terug naar het tehuis keerde.
Mijn ouders wisten af van mijn situatie . Ze waren blij dat ik mijn relatie met Sven eindelijk definitief had beeïndigd en nodigde me uit voor een etentje . Het contrast kon niet groter zijn die dag . Mijn vader die kwam me halen met zijn chique luxueuze BMW Z4 voor het vluchthuis en ik die amper een geschikt deftig kleedje had om aan te doen . Maar ik waagde het er toch op en het werd een geslaagde avond . Ondanks het moeilijke verleden , was er toch een moment van eenheid en begrip voelbaar tussen ons . Ik hoopte dat onze band een beetje sterker en hechter kon worden nu ik er alleen voor stond met de kinderen . Zoals gewoonlijk, vloeide er die avond veel drank . Mijn vader zette me die avond terug af voor de deur van Den witte hof . Ik kon nog amper op mijn benen staan en gaf mij vader vluchtige een kus op de wang. Saskia zat op de stenen trap voor het huis en waaide enthousiast naar me . Naast haar stond een man met een klein meisje naast hem . " Dit is mijn nonkel en mijn nichtje !" riep Saskia . Verbaasd en half misselijk van de drank , begroette ik hen, maakte we samen een paar grapjes en strompelde ik daarna weer naar boven .
Saskia volgde me en gaf een briefje in mijn handen met een telefoonnummer . "Ronny" stond erop geschreven . Al lachend vouwde ik het briefje terug dicht en viel als een blok in slaap
wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
