Zijn mooie blauwe kijkertjes staarde me aan . Ik kon amper bevatten dat ik na 17 uur zware arbeid eindelijk een zoontje in m'n armen had . Het voelde alsof ik nooit iets anders gewoon was geweest . Pampers verversen, een badje geven, flesjes vullen en steriliseren . Het was alle dagen hetzelfde en nooit werd ik dit beu . Sommige mensen rollen in een job en kunnen dit hun leven lang volhouden . Zo ging het bij mij en het moederschap . Een job die niet aanvoelde als werken en die ik toch alle dagen met de meeste voldoening en overgave kon volbrengen .
Killian was de meest rustige en gemakkelijke baby die je je maar kan voorstellen . Vanaf het begin sliep hij bijna de hele nacht door. Wakker worden deed hij enkel op de uren dat hij honger had . Het was alsof ik maar 2 kinderen in huis had rondlopen, hoewel ik net bevallen was van een derde . Ik stelde me hier verder geen vragen bij en prees mezelf bij de gelukkige mama's van een gemakkelijke baby .
Amper 6 weken nadat ik bevallen was , vond ik dat het tijd werd om ander werk te zoeken . Het werd een zoveelste job als kassierster in een grootwarenhuis . Toch voelde ik me op en top klaar voor de combinatie werk en gezin . Hierop terug kijkend, was het nog veel te vroeg om terug te gaan werken ,mijn lichaam kon de druk amper aan . Elke dag probeerde ik vol goede moed te vertrekken naar mijn werk nieuwe collega's te ontmoeten , honderden artikels te scannen, rekken bij te vullen,... om daarna weer naar huis te keren en het huishouden te doen . Een routine die me vooral de eerste maanden best beviel . Het was mijn bekende patroon om vooral niet teveel te moeten voelen, gewoon door te gaan en verstand op nul zetten .
Ook Ronny was terug alle dagen aan het werk met de vrachtwagen en lange uren van huis verwijdert . In het begin kon ik deze nieuwe routine best goed verdragen , maar na enkele maanden veranderde er plotseling iets . Ik begon me meer en meer de vraag te stellen of dit het nu was in het leven . Werken, gezin, slapen en weer terug van vooraf-aan ? Ik kan niet zeggen dat ik me op en top gelukkig voelde met deze manier van leven . Het viel me op dat het eigenlijk met elke job zo was vergaan . Amper een jaar kon ik het volhouden om te gaan werken , daarna werden de sleur en de combinatie een onoverkomelijk struikelblok voor me . Vooral het schuldgevoel van tijd met de kinderen te moeten missen en hierdoor fouten in mijn opvoeding te maken, deden me angst krijgen . Als klein meisje , werkte mijn ouders ook allebei . Vaak moest ik bij mijn oma verblijven en zelfs in de weekends , als mijn ouders uitgingen, was ik bij haar . Het gemis dat ik ervoer van tijd door te brengen met mijn ouders , wou ik mijn eigen kinderen niet aandoen . Na 9 maanden stopte ik dan ook met werken in het grootwarenhuis en focuste ik me enkel nog op het moederschap . Het was een gevoel van falen dat steeds weer de kop opstap . Een combinatie van werk en gezin die elke andere ouder kon opbrengen en vooral volhouden , maar die blijkbaar niet haalbaar was voor mij . Voor mijn zelfbeeld was dit een zoveelste deuk .
Ondanks dit alles, genoot ik van elke seconde die ik doorbracht met de kinderen . Killian groeide als kool en ook de meisjes werden stilaan zelfstandiger . Elke mijlpaal die ze doormaakte, maakte van mij een trotse mama . Maar toch ook verschool er achter mijn glimlach een verdriet . Kleine kinderen bleven niet klein . De zorg en opvoeding , die ik met hart en ziel deed, maakte plaats voor een eigen willetje . Ook Killian kon zijn wil stevig opdringen aan zijn zusjes . Vanaf het moment dat hij kon lopen , trok hij zijn favoriete slachtoffer Ilana , meermaals aan de haren over de grote trampoline in de tuin , om duidelijk te maken wat hij wou . Hoe vaak ik Killian ook probeerde duidelijk te maken dat dit echt niet kon en hem in de hoek zette , toch deed hij het telkens opnieuw . Ik weet zijn gedrag aan een fase die mettertijd wel weer voorbij zou gaan en maakte me er verder niet teveel zorgen over .
Killian speelde niet met speelgoed. Zijn favoriete bezigheid was met water spelen en plastieken potjes . Met zijn kleine ondeugende handjes , trok hij de kastdeuren open en haalde ze er één voor één uit . In de keuken liet ik het water in de gootsteen lopen en zette killian erin . Het water spetterde op de grond en de potjes vlogen in het rond. Ik begreep plotseling waarom we als kind tijdens de turnles het spel " reis rond de wereld" zo vaak had moeten spelen . Het was gewoon een voorbereiding voor later om alle rommel die rondslingerde te kunnen ontwijken .
De eerste schooldag voor Killian naderde . Een zoveelste mijlpaal die me zowel trots als verdrietig maakte . Hij was nu helemaal geen klein baby'tje meer , Het was een kleine kleuter die met een veel te grote boekentas voor de schoolpoort stond . Mijn moederhart brak om hem achter te laten op een speelplaats waar hij niemand kende . Eenmaal terug thuis , was het eerste wat me opviel de immense stilte . Een gevoel van vermoeidheid overviel me en ik sliep zowat de hele dag door.
Na enkele weken school, werd ik onverwacht bij de leerkracht geroepen . Het was haar opgevallen dat Killian uiterst agressief was tegenover de andere kinderen . Wanneer iedereen samen in een hoekje zat om te luisteren naar een verhaaltje, zonderde hij zich af om op zijn eentje te kunnen spelen . "Het was dan ook een klas van dertig kinderen!" dacht ik bij mezelf . Misschien was Killian beter af met een kleiner klasje . Ik besprak meteen mijn bedenkingen met Ronny en enige tijd later , veranderde we zonder aarzelen van school .Het was onze taak om Killian gelukkig te maken en als een grote klas niet haalbaar was voor hem, dan moesten we maar op zoek gaan naar een kleiner klasje . Het schooltje dat we hadden uitgekozen, lag op een boogscheut van waar we woonde. Deze school had een eerste kleuterklasje van amper 7 kindjes . We schreven Killian onmiddellijk in op zijn nieuwe school en hoopte dat het agressieprobleem hiermee voorgoed van de baan zou zijn .
Onze inspanning was tevergeefs , want ook hier werd het agressieve gedrag van Killian onmiddellijk opgemerkt . Het werd zelfs zo erg dat alle kinderen van zijn klasje hem meden en schrik hadden van hem . Wat ons ook opviel , was dat Killian zijn grove en fijne motoriek minder goed ontwikkeld waren dan andere kinderen van zijn leeftijd . Ook zijn taal was eerder aan de trage kant . " Misschien heeft hij gewoon wat meer tijd nodig ?" , " Elk kind ontwikkelt toch anders ?" moedigde ik mezelf aan .
Op een dag, werd ik uitgenodigd door de leerkracht van Killian's klasje en de directrice van de school . Ze maakte zich ernstige zorgen over hem . Killian's agressieve gedrag werd steeds maar erger en ze kregen geen enkele vat op hem . " "Misschien moet je hem eens laten testen !" antwoordde zijn juf bezorgd . Deze vraag overrompelde me zodanig dat ik eventjes niet goed wist wat te antwoorden. " Laten testen op wat ?" vroeg ik lichtjes geïrriteerd . De juf vertelde me voorzichtig dat ze een vermoeden had van autisme bij Killian .
Ik wou niet geloven wat ik zojuist had gehoord . Iedereen had het mis , er was helemaal niets mis met Killian ! Ontkenning was de eerste stap , daarna gevolgd door angst en bezorgdheid . Meteen volgde er een doorverwijzing van de school uit en werd er een afspraak gemaakt met een centrum dat gespecialiseerd was in het testen van jonge kinderen met autisme . De wachtlijst hiervan was slechts 6 maanden en dit was kort aangezien de wachtlijst voor oudere kinderen wel tweemaal zo lang kon zijn . Ergens hoopte ik nog altijd vurig dat het allemaal een misverstand was . Als er ook maar iemand had moeten zien dat er iets anders was aan haar kind, moest ik het toch wel zijn en niet de school, toch ?
Het was een schuldgevoel dat ik niet dragen kon . Al huilend en volledig overstuur , belde ik mijn op moeder en vertelde haar alles . Deze keer wist ze me wel een beetje te ondersteunen . Het waren haar bemoedigende woorden die ervoor zorgde dat ik mezelf terug een beetje bijeen kon rapen .
Wordt vervolg
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
