Ik vertelde onmiddelijk aan Geert dat ik het staafje eruit had gehaald. Hij keek me aan met een bedenkelijke blik , maar zei er verder niet veel over .
Het weekend brak aan waarop Geert en ik mochten vertrekken naar mijn oma. Het was zalig om te beseffen dat we de afdeling Tweesprong voor een heel weekend even achter ons konden laten en gewoon genieten van elkaar . We waren nu al een aantal maanden samen en wisten dat we allebei binnenkort naar een andere afdeling zouden moeten gaan .
Voor mij was de afdeling "Monding" gekozen , een afdeling specifiek voor mensen met een persoonlijkheidsproblematiek zoals borderline . Geert moest naar een afdeling voor verslavingsproblematiek en zou de eerst komende weken niet buiten mogen . Het was letterlijk het laatste weekend dat we tijd met elkaar konden doorbrengen . Niet wetende wat er ons nog allemaal te wachten stond .
Die avond kookte Oma voor ons een overheerlijk avondmaal , dronken we samen wijn en keken een film . Het voelde aan als thuiskomen bij een thuis die ik nooit had gehad . Mijn oma was een vrouw bij wie ik mezelf kon zijn . Zij was gelukkig als ik het ook was .
s' Avonds sliep ik met Geert boven in het grote bed . We bedreven de liefde en genoten van elkaar . Het voelde vreemd om te vrijen in een huis waarvan ik wist dat mijn Oma maar één slaapkamer ver van ons was verwijdert , maar toch was het ook net die spanning dat het hem allemaal deed .
De week was aangebroken dat ik naar een andere afdeling moest vertrekken . Ik had evengoed kunnen weigeren en het psychiatrische aspect ver achter me laten , maar er was geen ander of beter alternatief in het vooruitzicht . Vanuit Monding , zou ik terug mijn school kunnen opnemen en ook tussendoor therapieën volgen . Het leek alleszins beter dan weer terug naar huis te keren.
Ik nam afscheid van Geert en we beloofden elkaar gauw weer te zien van zodra hij vanuit zijn opname naar buiten mocht gaan. 5 maanden vormde we een koppel en ondanks onze emotionele problemen , voelde we een verbondenheid met elkaar die we niet in de drukke maatschappij vonden .
Mijn periode op monding , was er 1 van allerlei nieuwe therapieen en gesprekken . Het leren omgaan met heftige gevoelens , praten en doorvoelen van emoties en het leren functioneren in een groep met allerlei mensen die hun eigen problematiek hadden . Het was allesbehalve een gemakkelijke opdracht . Ik kreeg een individuele begeleidster toegewezen , haar naam was Anja .
Met Anja had ik vanaf het begin een goede klik , wat het voor mij makkelijker maakte om eerlijk en open te zijn tegen haar zonder het constant in vraag stellen of ze wel te vertrouwen was . Deze klik voelde ik ofwel direct bij iemand ofwel helemaal niet . Het maakte dat er veel of weinig tijd over ging om iemand in te schatten . Een soort van gevoel dat ik vrij goed wist in te schatten . Deze figuurlijke voelsprieten had ik al vanaf mijn prille jeugd ontwikkeld. Vertrouwen en continuïteit waren hierin erg belangrijk voor me .
Na enige tijd , vroeg men me naar het staafje in mijn arm . Blijkbaar was iemand van de patiënten het gaan doorvertellen dat ik het had verwijdert . Een slechte inschattingen van mij om dit ook maar met iemand te delen , maar veel konden ze me toch niet maken dacht ik bij mezelf . Toch werd ik door Anja op het matje geroepen . Ze vertelde me dat van zodra ik mijn regels terug kreeg , ik het haar moest laten weten zodat we dan diezelfde dag terug een staafje konden laten inplanten .
Ik knikte instemmend en dacht bij mezelf ; "jij denkt toch niet dat ik aan jou ga vertellen wanneer ik mijn regels ga hebben , ik denk er nog niet aan ! "
Ik nam mijn school weer op . Ik moest tijdens de week vroeg opstaan , de bus nemen om daarna naar een nieuwe school te gaan in Malle . Ik nam me voor om mijn uiterste best te doen en zo toch nog mijn middelbaar diploma te behalen. Het was niet simpel om met een emotionele kwetsbaarheid en een depressie in herstel , mijn aandacht bij de lessen te houden en bovendien ook nog te studeren op een kamer in een psychiatrische instelling .
Ik was ondertussen 17 jaar . Nog een jaartje en dan werd ik door de wet als volwassen beschouwd . Dan konden mijn ouders en de jeugdrechtbank geen druk meer op me uitoefenen en kon ik mijn eigen leven uitstippelen .
Anja vroeg me meermaals of ik mijn regels al had gekregen waarop ik telkens met een kordate "nee" antwoordde . Het was de waarheid. Mijn regels waren nog altijd niet doorgekomen waardoor ik me de vraag begon te stellen of ik door mijn fout niet onvruchtbaar was geworden . Bovendien voelde ik me terug ontzettend moe en futloos de laatste weken en begon ik schrik te krijgen voor een wederkerende depressie .
Anja maakte een afspraak voor me bij de gynaecologe van het ziekenhuis . Ik moest er alleen naartoe gaan en een inwendig onderzoek moeten ondergaan . Dit was iets totaal nieuw voor me . Het beangstigde me enorm , maar ik hield me sterk en weigerde iemand mee te vragen .
Daar zat ik dan in de wachtzaal op een bankje tussen 2 zwangere vrouwen die ook een afspraak hadden . Waar ik ook maar keek , overal zag ik tijdschriften liggen over zwangerschappen . Ik begon me nu toch echt zorgen te maken of ik niet iets verkeerd had gedaan met het verwijderen van dat staafje.
Een vrouw met een Nederlands accent riep mijn naam . Het was de gynaecologe waar ik een afspraak mee had . Ik mocht me onderaan direct uitkleden en moest me daarna op een soort ligbank met ijzeren beugels neerleggen . Het voelde onwennig aan om daar te liggen tussen allelei apparaten waarvan ik het bestaan nog niet eens kende .
Een lang voorwerp met een grote klodder gel werd vaginaal bij me ingebracht . "Probeer maar wat te ontspannen ! " , zei de gynaecologe. Het leek een eeuwigheid te duren. Gespannen keek ik mee naar het zwarte beeldschermpje dat naast stond . Veel kon ik er niet uit opmaken van wat er juist allemaal te zien was . Heel veel zwart met af en toe een paar witte lijnen , meer niet!
De gynaecologe lachtte en zei tegen me ; " Proficiat mevrouw , u bent 8 weken zwanger !"
Verbouwereerd lag ik nog steeds half naakt in de stoel , met mijn mond open van verbazing en mijn benen in de beugels .
"Bent u zeker ?" , " Leeft het kindje nog ? " stamelde ik .
"Alles lijkt perfect in orde" zei de gynaecologe waarop ze me het geluid van het hartje liet horen .
Verbaasd en met tranen in de ogen , aanhoorde ik de snelle hartslag van mijn kindje . Het beeld leek niet meer dan een klein wit bolletje op een groot zwart scherm , maar ik voelde me de gelukkigste persoon op heel de wereld .
Snel kleedde ik me terug aan , plandde een nieuwe afspraak voor binnen een maand en liep de wachtzaal buiten.
Onderweg naar Monding , overviel me weer het gelukzalige gevoel . Een nieuw leven dat in mijn buik groeide, een doel in mijn leven , een teken van bovenaf dat ik moest blijven vechten .
Ik liep over het grasveld en riep zo hard ik maar kon over de gehele afdeling ; " ik wordt mamaaaa ! "
Zo fier als een pauw en met mijn hand liefkozend over mijn buik , ging ik weer binnen op Monding .
Wordt vervolgd ...
Vol trots liet ik aan Anja de echo zien . Met tranen in de ogen vertelde ik vol trots dat ik zwanger was.
Anja keek me verbouwereerd aan. Het eerste wat ze vroeg was of ik het kindje wel wou houden .
Ik wist niet wat ik hoorde . Meende ze dit nu echt ? Geen proficiat of geruststellende woorden ?
"Na al wat ik heb gedaan om dit kindje te kunnen krijgen , denk ik er niet aan om een abortus te doen ! " antwoordde ik vol kwaadheid .
Gekwetst liep ik naar mijn kamer en probeerde mijn emoties te onderdrukken voor het welzijn van de baby . Ik begon boeken te lezen over de zwangerschap en las week per week wat er allemaal veranderde . Mijn hart was zo vol liefde voor dit kleine mensje dat ik zelfs nog niet eens had ontmoet . Ik moest mijn levenswijze zien te veranderen en goed voor mezelf gaan zorgen nam ik me voor .
Ik besloot van dag één om te stoppen met roken , at enkel nog gezonde voeding , minderde serieus met koffie drinken en stapte over op water.
Op de één of andere manier slaagde ik er niet in om zorgzaam naar mezelf toe te zijn , maar nu was het anders . Dit was voor mijn ongeboren kindje ! Zorgen voor mij betekende dus ook zorgen voor hem of haar . Op die manier kon ik het wel opbrengen !
Nog vooraleer ik Geert het goede nieuws ging vertellen , besloot ik om mijn moeder in te lichten . Ik nam mijn gsm en belde haar op . Ik weet niet welke reactie ik van haar verwachtte , of ik überhaupt wel een antwoord zou krijgen , maar toch vond ik het mijn plicht om dit aan haar te vertellen vooraleer ze het vernam van iemand anders.
Bovendien had mijn moeder al twee maal een zwangerschap meegemaakt en misschien kon ze me helpen of steunen in dit waardevolle proces voor mij.
Met een bang hart hoorde ik de telefoon overgaan . Het duurde een aantal seconden vooraleer ze uiteindelijk opnam.
"Dag mama", antwoordde ik .
"Dag Chloë !" , antwoordde ze terug maar op een manier waaruit ik al kon opmaken dat ze niet blij was me te horen .
Heel voorzichtig vertelde ik haar dat ze binnenkort oma ging worden. Ik vertelde ook dat het een geplande zwangerschap was en dat ik enorm uitkeek naar het nakende moederschap .
Mijn moeder antwoordde koel en emotieloos dat ze dit nieuws eigelijk al vele jaren eerder had zien aankomen en met enige tegenzin wenstte ze me proficiat .
Ik hong op en voelde mijn hart breken binnenin . Hoeveel keer moest ik deze pijn nog voelen vooraleer mijn verstand zou beseffen dat ik niet zou vinden bij haar wat ik verlangde ? Hoe dom kon ik zijn om telkens weer diezelfde fout te begaan en een andere uitkomst te verwachten ?
Van haar kant uit had ik dus al niets van steun te verwachten . Ik kon niet anders dan Geert in te lichten en mijn tranen op te bergen .
Geert wenstte me wel direct proficiat . Hij zei dat het dit was wat ik altijd al wou en verzekerde me ervan dat ik een goede mama ging worden . Hij voegde er wel aan toe dat hij niet klaar was voor het vaderschap en zich dus ook niet als vader over het kind zou ontfermen.
Dit nieuws deed me vele minder pijn. Ik wist van tevoren dat Geert geen kinderen wou . Niet in de situatie waarin hij zich momenteel in bevond zowel psychisch als financieel . Ik begreep heel goed elk argument dat hij daarvoor had aangehaald om niet voor het vaderschap te kiezen . Onze relatie kon dan ook niet anders dan eindigen . Hij verweet me niets en ik beloofde hem om geen enkel beroep op hem te doen , niet financieel en ook niet emotioneel .
Het enige wat ik van hem verwachtte was om samen het nieuws aan mijn oma te gaan vertellen . Gelukkig wou hij dit nog wel doen .
Mijn oma steunde me overal in , dus ook hierin zou ze me wel steunen hoopte en verwachtte ik !
Maar niets was minder waar . Ook mijn oma vond dat ik een abortus moest overwegen . Ze vond dat ik mijn leven en mijn jeugd vergooide op deze manier .
Direct voelde een enorme kwaadheid in mezelf naar boven komen . Wat voor een jeugd had ik tot hiertoe gehad ? Vroeg ik haar. Dit was het enige waar ik naar verlangde en naartoe had geleefd . Een doel in mijn leven om juist wel voor te leven. Een kind om lief te hebben , om voor te zorgen en zelf ook liefde van te krijgen , onvoorwaardelijke liefde !
Het moment dat Geert ook uitsprak achter een abortus te staan , werd het me allemaal te veel en rende naar buiten .
Waarom gunde niemand me dit geluk ? Een geluk waarvan ik zo stellig overtuigd was dat mijn leven zou redden . Het bevestigde in mijn ogen enkel maar dat ze me liever zelfmoord zagen plegen .
Op die leeftijd en in die staat van hoge emoties , kon ik niet begrijpen of eruit opmaken dat de mensen ongerust waren over mij . Het enige wat ik hoorde en zag was dat ze mijn kind wouden vermoorden en daarmee ook mij . Geert liep achter me aan en liet me stoppen. Met tranen die over mijn kaken liepen begon ik op hem te slaan en te roepen . Zo hysterisch had Geert me nog nooit gezien. Hij liet me begaan en probeerde op me in te praten . Na enkele minuten kalmeerde ik en ging terug mee naar mijn oma . Ik besefte dat niemand me kon opleggen of verplichten een abortus te laten uitvoeren . Ik bleef hoe dan ook bij mijn standpunt om dit kindje te houden . Ook al had lk geen woonst van mezelf en geen werk , ging ik nog naar school , ik zou ervoor zorgen dat het lukte . Al was het het laatste wat ik deed!
Ook op school moest ik vertellen dat ik zwanger was. Mijn klasgenootjes reageerden gelukkig heel begripvol en vonden het best spannend . "Voel je de baby al bewegen ? " vroeg iemand . "Ben je vaak misselijk?" , het waren allemaal vragen waar ik geduldig een antwoord op probeerde te geven . Mijn leerkrachten waren ook allemaal heel erg lief voor me en steunend . Van hen kreeg ik wel het beetje steun dat ik eigenlijk juist had verwacht van andere mensen rondom mij .
Uiteraard werd er door sommige leerlingen geroddeld op school , keken mensen me na of wezen naar mijn buik . Het deed me minder pijn omdat ik geen affiniteit voelde met die personen . Niemand stond in mijn schoenen en niemand had voor zover ik wist de keuze gemaakt op zo'n jonge leeftijd als ik had gedaan . Dus wie waren zij om mij te beoordelen ?
Het enige wat voor mij van tel was , was mijn kindje. Ik zou net zoals Els een alleenstaande mama worden,maar dan bewust . Aangezien Els iemand was waar ik enorm hard naar opkeek, sterkte dat mijn zelfbeeld toch een béétje aan .
Enkele weken gingen voorbij . Ik kreeg te horen dat Geert me had bedrogen met een andere vrouw op de nieuwe afdeling waar hij zat . Dit was gebeurd in de week dat Geert en ik nog een koppel waren. Mijn vertrouwen en beeld dat ik van hem had , veranderde in een oogopslag. Ik wou geen enkel contact meer hebben met hem .
Om deze teleurstelling een beetje van me af te kunnen zetten , ging ik met een aantal medepatiënten iets gaan drinken buiten de afdeling . Het was net dat wat ik nodig had , afleiding ! Ook al mocht ik geen druppel alcohol drinken, ik moest even weg zijn !
Wordt vervolgd ...
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
