Ik kon het niet ! Het mes hing slap in mijn handen en de tranen sprongen in men ogen. Deze agressie en haat , waren niet iets wat in mij zat . Ik was niet de persoon die zomaar over leven en dood kon beslissen . Bovendien had de stem gelijk , ik kon het mijn kinderen niet aandoen of ook nog maar enigzins uitgelegd krijgen dat hun moeder een moord op haar geweten had . Ik sloot de deur van de kamer en borg het mes voorzichtig terug op in de keukenlade . Een stekende pijn schoot door mijn ribben . Ik moest een afspraak zien te maken met de huisarts om de verwondingen te laten vaststellen .
Gelukkig was er onmiddellijk een plaatsje vrij . Met het schaamrood op mijn wangen betrad ik de wachtzaal . Een aantal andere mensen die er ook zaten , probeerde zo onopvallend mogelijk naar mijn rood gezwollen oog te kijken . Hoe kon ik ooit aan mensen uitgelegd krijgen dat ik Sven onnoemelijk veel kansen had gegeven en toch telkens weer had gehoopt op een andere uitslag ? Ik kon het eigenlijk niemand kwalijk nemen dat ze me in de steek lieten , want telkens keerde ik terug naar het hol van de leeuw . Niemand kon ik duidelijk maken dat mijn angsten , mijn weinige zelfvertrouwen en schuldgevoel degene waren die me telkens weer deden twijfelen .
De dokter keek geschrokken naar mijn oog . Huilend viel ik hem in de armen . Ik was ten einde raad . Het blaadje papier was volgeschreven met notities . Mijn gekneusde rug baarde hem nog het meeste zorgen . Hij verwees me door voor een scan in het ziekenhuis . Dankbaar nam ik het blaadje papier van hem aan en beloofde plechtig dat dit de laatste keer was dat hij zoiets zou moeten noteren voor me .
Met enkel mijn handtas en een paar hoognodige spullen , trok ik de deur van het appartement achter me dicht . De situatie was te gevaarlijk geworden . Het zou of hij of ik worden en dat leed wou ik zowel hem als mezelf besparen .
Een zoveelste paniekaanval op de bus Klamme handen, een razendsnelle hartslag , ademhalingsproblemen en een tintelend gevoel doorheen men hele lichaam . Razendsnel greep ik naar m'n handtas en zocht ik naar een kalmerings-tablet nog voor de paniekaanval helemaal zou doorbreken . Na een klein kwartiertje , begon het medicijn al te werken . Versuft en gevoelloos staarde ik voor me uit . De enigste redding die ik voor ogen had , was om naar het JAC (jongeren-advies-centrum) te gaan . Ik kon enkel hopen dat ze me daar een snelle en efficiënte oplossing konden aanbieden .
De deur was gesloten ! Ik moest nog een tweetal uren in Antwerpen zien rond te dolen , vooraleer ik in het JAC terecht kon . De angst sloeg me om het hart . Wat als Sven al wakker werd en naar me op zoek ging ? Wat als vrienden of kennissen me hadden zien lopen en Sven zouden verwittigen ? Mijn hoofd draaide over-uren , ik werd er helemaal gek van . Dan maar spelen op veilig en zolang mogelijk een winkel binnenblijven . De uren gingen tergend traag voorbij . De onzekerheid maakte het allemaal nog ondraaglijker . Hopend op een goede afloop , probeerde ik mijn neus in de kledingrekken te duwen op zoek naar iets moois .
Eindelijk gingen de deuren van het JAC open . Bijna smekend vroeg ik om een gesprek . Een lieve dame , begeleidde me naar een soort wachtzaaltje waar ik een tas koffie toegeschoven kreeg . Het was nog lang niet zeker of ik hier de gevraagde hulp zou aangeboden krijgen . Ik was bovendien al meerderjarig en dus in hun ogen geen " jongere" meer . Na een tweede tas koffie , kwam een andere vrouw me halen . In een klein sober kamertje , stelde ze zichzelf voor en polste ze voorzichtig naar mijn hulpvraag . Ik wist niet waar eerst te beginnen . Er was zoveel gebeurd , zoveel emoties die mijn brein compleet blokkeerde . Eigenlijk had ik het liefst van al een bed aangeboden gekregen om daar te slapen tot alle pijn en miserie voorbij was .
" Kunnen je ouders je niet een tijdje opvangen ?" werd er als eerste vraag gesteld . Deze vraag kwam als een slag in mijn gezicht terecht . "Mijn ouders ?" , " Neen die willen me niet helpen ! " mompelde ik lichtjes geïrriteerd ." Een zoveelste afschuiving van verantwoordelijkheid", dacht ik bij mezelf . Ik kwam vragen achter hulp , precies of ik zelf niet op het idee was gekomen om naar mijn ouders te gaan !
" Geef me anders hun nummer en dan zal ik eens bellen naar hen ." zei de vrouw vriendelijk en oprecht bezorgd .Op de achtergrond hoorde ik mijn vader en moeder aan de telefoon hun ongenoegen uiten tegen de vrouw . Weer eens het verwijt dat ik had besloten om op mijn veertiende thuis weg te gaan ,.... Het leek een cassette-recordertje dat werd afgespeeld . Al wist ik goed genoeg dat ik van mijn ouders geen hulp moest verwachten , toch kwam het weer pijnlijk hard binnen . Ik was kwaad op de vrouw dat ze ook dit verdriet er bovenop had gelegd !
De vrouw keek bedenkelijk en sloeg een map met allerlei instanties open . " De enigste andere optie is een vluchthuis , ziet u dat zitten ? " vroeg ze bedenkelijk . " Natuurlijk zie ik dit zitten, alles is beter dan terug naar daar te gaan . alleen liefst in de regio Antwerpen zodat ik de kinderen kan gaan bezoeken in het Dennenhuis !" antwoordde ik overtuigend.
Wat volgde was het ene telefoontje na het andere . Aan de mimiek van haar gezicht , kon ik opmaken of het een positief gesprek was of niet . De uren gingen langzaamaan voorbij . Sven moest nu al lang wakker zijn en zich afvragen waar ik was . Ik voelde me vele rustiger en bovendien veiliger op het ogenblik dat ik er zeker van was dat hij nog sliep .
Eindelijk goed nieuws ! Er was een vluchthuis in het Antwerpse waar ik over drie weken terecht zou kunnen . Ik kon mijn geluk niet op , al had ik eerder stiekem op een snellere oplossing gehoopt . Ik kreeg het adres op een blaadje in m'n handen toegestopt en zou over drie weken daar kunnen verblijven voor een lange tijd . Ook kinderen waren hier meer dan welkom . Het adres moest ik strikt geheim houden voor de veiligheid van iedereen die daar verbleef . Het was een huis waar enkel vrouwen werden opgevangen en waar mannen niet welkom waren .
Opgelucht stapte ik weer naar buiten . 3 weken, hoe moest ik dat zien te overbruggen ? Teruggaan naar Sven was geen optie . Dus belde ik naar Thierry met de vraag of ik daar mocht verblijven voor een tijdje . De hele situatie zou ik later op de dag wel aan hem uitleggen . Het was geen enkel probleem voor hem , ik was altijd meer dan welkom en de fles Sherry ( alcoholische drank) , stond al klaar, grapte hij .
Mijn telefoon stond roodgloeiend van de dreigberichten die Sven had ingesproken . Ik probeerde ze zo goed als mogelijk te negeren . Het allerbelangrijkste was nu om de begeleiding van de kinderen te verwittigen . Ze mochten onder geen beding de meisjes aan Sven meegeven . Dit zou voor hem de uitgewezen kans zijn om mij te chanteren en ik zag hem hiertoe zeker in staat . Ik beloofde om snel op bezoek te komen van zodra de situatie weer veilig was . De bus naar Kapellen nemen was geen goed idee . Sven zou alles op alles zetten om me te zoeken en de eerste plek zou bij de kinderen zijn . Het brak m'n hart om te weten dat ik hen zolang niet zou kunnen zien . Weer kwam het gevoel bij me opzetten dat ik de slechtste moeder van de hele wereld was .
Thierry werkte alle dagen lange uren . Ik sloot me op in zijn huis en dronk bijna elke dag een hele fles drank leeg . Het was mijn manier om elke emotie te blokkeren en me te vertoeven in een constante roes . Als ik niet dronk, dan sliep ik de hele dag of stortte ik me als een bezetene op het kuisen van het hele huis . Naar buiten gaan durfde ik niet . Ik zag Sven werkelijk in staat om me te vermoorden .
Thierry en ik begonnen een lat-relatie . Het was fijn om iemand bij me te hebben die me graag zag in een toestand waarin ik mezelf eigenlijk niet eens een beetje kon liefhebben . Alles wat ik deed of zei was goed voor hem, zolang ik maar bij hem was . Ik kan niet zeggen dat er van mijn kant uit sprake was van een echte hondsdol-overkop- verliefdheid . We respecteerden elkaar om wie we waren , dronken allebei meer dan goed voor ons was en probeerde er het beste van te maken .
Thierry had al voor mijn komst een reis naar Spanje geboekt met vrienden en voelde zich schuldig dat hij hier geen rekening mee had gehouden . " Zou ik de reis niet beter afzeggen en hier bij jou blijven ?" vroeg Thierry bezorgd ? Ik antwoordde terug met de vraag of hij gek was ? " Natuurlijk moet je die reis ondernemen, ik zal mijn plan wel trekken !" bevestigde ik kordaat . Mijn besluit stond vast, ik zou mijn leven weer in handen nemen , vechten voor de kinderen en een nieuwe weg inslaan . Ik zou me niet meer storten in een nieuwe relatie, want daar had ik even meer dan genoeg van . Ik zou helemaal van nul beginnen en alles eigenhandig opwerken, dat was het plan !
Wordt vervolg
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
