Dat samenwonen niet altijd een evidentie is , moet ik je zeker en vast niet vertellen . Maar samenwonen wanneer beide personen al een behoorlijk gevulde rugzak hebben waarin patronen , een moeilijk verleden en vaste routines het nog moeilijker maken , dat was een serieuze uitdaging ! Ronny en ik maakte de eerste maanden van samenwonen behoorlijk veel ruzie . Ik dronk als een tempelier en werd verbaal agressief of ging naar Thierry om te ventileren als alles me teveel werd . Thierry zag op zijn beurt de kans om de relatie tussen mij en Ronny tot op de spits te drijven en hoopte vurig om me hiermee terug te winnen . Dit was voor onze relatie een allesbehalve gemakkelijke periode dus .
Ondanks dat Ronny vaak hard kon roepen tijdens een ruzie en hij me op deze manier letterlijk in elkaar gedoken in een hoekje zag zitten, raakte hij me nooit met ook maar 1 vinger aan . Ik denk dat ik ook onbewust uittestte hoe ver ik kon gaan vooraleer er fysiek geweld aan te pas ging komen . Dit omdat ik er ten stelligste van overtuigd was dat elke man hetzelfde was ! Het trauma dat ik tijdens mijn relatie met Sven had meegemaakt , was moeilijk te doorbreken . Ik wou alles vanaf dag 1 achter me laten en gewoon verdergaan met mijn leven .
Gelukkig deden onze ritten met de vrachtwagen Ronny en mij telkens terug dichter naar elkaar toegroeien . We reden naar Frankrijk, Duitsland en zelfs Spanje stond op onze agenda . De vele uren dat we op elkaar waren aangewezen , deden ons goed . Diepgaande gesprekken over moeilijke thema's zoals ons verleden , het gemeenschappelijk gemis naar een moeder en de wens naar een gelukkig leven kwamen aan bod .
Sven bezocht de meisjes in het Dennenhuis maar af en toe . De weekends dat hij zijn bezoek afzei , namen wij hen mee naar het Appartement in Wilrijk . Ook de dochter van Ronny kwam om de 2 weken een weekend op bezoek . De drie meiden konden het erg goed met elkaar vinden en dat was voor ons een echte zegen . Het allerbelangrijkste en een gemeenschappelijk doel van ons beide , was om onze kinderen een totaal andere jeugd te geven dan dat we zelf hadden meegemaakt . Het was niet enkel een doel , maar een levensmissie geworden . Kortweg alles stond in het teken van de kinderen . Elke uitstap die we maakte moest er wel een speelgelegenheid in de buurt zijn , elke etentje dat georganiseerd werd , moest er animatie voorzien zijn , .. enz. Waar wij ook kwamen, altijd waren de kinderen bij ons .
In de week zaten Maité en Ilana nog steeds in het Dennenhuis . Het deed me pijn om ze terug af te moeten geven en de leegte in huis te aanschouwen . Er waren dagen bij dat ik niet meereed met de vrachtwagen en me afsloot voor alles en iedereen . Een grote wens naar een kindje van mij en Ronny werd groter elk moment . Waarschijnlijk en in alle eerlijkheid gezegd , ook om de enorme leegte in huis en mezelf opgevuld te krijgen . Ronny was in de eerste plaats absoluut niet voor dit idee te vinden . 3 kinderen, mijn 2 meisjes en zijn dochter, vond hij meer dan goed genoeg . Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet volhield in mijn volharding . Na enkele weken bezweek Ronny toch voor het idee om aan een kindje te beginnen . Dit was in het eerste jaar van onze relatie !
Na 6 maanden proberen , zwangerschapstest na zwangerschapstest uitgeprobeerd te hebben elke maand , kon ik amper geloven dat er een tweede lichtroze streepje op de tester verscheen . Zo snel ik kon, nam ik er een foto van en stuurde deze naar Ronny door met de blijde boodschap opgeschreven : " Proficiat papa ! "
Ronny was dolgelukkig met dit heugelijke nieuws en kreeg tranen in zijn ogen . Zwanger zijn betekende voor mij vooral goed voor mezelf kunnen zorgen zorgen . Een levend wezentje in mijn lichaam voelen groeien maakte me dolgelukkig . Het waren deze momenten dat ik wel regelmatig at, over mijn snelgroeiend buikje kon strelen en fier kon zijn op wie ik was . Vreemd genoeg was dit zonder zwangerschap niet mogelijk . Enkel en alleen voor mezelf kon ik niet de moeite opbrengen om mijn zelfhaat opzij te schuiven .
In de eerste 3 maanden van mijn zwangerschap , vond ik werk als bediende bij een plaatselijke bank in Antwerpen . Mijn taak bestond erin om geld te sorteren dat mensen via de bankautomaat op hun rekening stortte . Ik had nog nooit zoveel geld in mijn handen vastgehad . De briefjes van 50, 100 en 500 euro werden gesorteerd per aantal en daarna met een bandje overschoven en in bakken gelegd . letterlijk miljoenen euro's gingen er door mijn handen .In mijn levendige fantasie beeldde ik me een leven in als miljonair . En hoewel ik van thuis uit afstand had genomen van al het materiële , was een leven waarin je elke euro moest omdraaien toch ook niet wat ik ervan verwacht had .
Het was vooral staand werken en veel tijd om na te denken was er niet . Na amper een week tijd, zag ik het geld aan als simpele blaadjes papier die gesorteerd werden . Mijn snelgroeiende buikje vormde maand na maand steeds meer een probleem om het snelle tempo waarin gewerkt werd vol te houden . Na 6 maanden zwangerschap, vroeg ik dan ook om vooral zittend werk te doen op de afdeling waar ik werkte .
Mijn gynaecologe wist me te vertellen dat het een zoontje zou worden . Totaal overdonderd door dit nieuws en met het idee dat ik enkel maar meisjes op de wereld kon zetten, liep er een traan van blijheid over mijn wangen . Ook Ronny kon zijn geluk niet op . Het zou ons eerste zoontje worden van ons tezamen . Alles verliep prima , de baby groeide als kool en zat precies op schema . Ook ik voelde me perfect gelukkig zowel in mijn relatie als op mijn werk . We kregen van de rechtbank te horen dat de meisjes vanwege de stabiele thuissituatie zouden worden toegewezen aan ons . Het leven kon niet rooskleuriger worden !
Het enige wat ons nog restte , was een nieuwe woonst te vinden . Nu er een kleine baby op komst was en de meisjes terug naar huis zouden komen, werd het appartementje in Wilrijk echt wel te klein . Het leek ons allebei een goed idee om te verhuizen naar een rustige en groene omgeving . Ik speurde het internet volledig af en vond een mooi gezellig rijtjeshuis in Malle . De huurprijs die werd gevraagd , lag perfect binnen ons budget . Ik stuurde zonder aarzelen snel een mailtje naar het immo-bureau en wachtte vol spanning af .
Verhuizen wanneer je 7.5 maanden zwanger bent, is niet echt wat je noemt vanzelfsprekend . Mijn dikke buik zat me behoorlijk in de weg en ook gaan werken full-time werd bijna onmogelijk . Van zodra we de goedkeuring van het immo-bureau hadden gekregen en het contract werd getekend, zegde ik mijn contract op om alles in het werk te stellen voor de verhuis . Alles moest binnen anderhalve maand in orde worden gebracht zodat we met een gerust hart konden uitkijken naar de geboorte van ons zoontje .
wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
