Had een hele hoop tekst in zitten kloppen en bij het uploaden was ik weer ´ns alles kwijt. Dus begin ik maar weer opnieuw. Zondag ´s-morgens was ik al weer bijtijds wakker en had een redelijk goede nacht achter de rug. Wel was ik enkele keren naar het toilet geweest, maar er was nog geen echte verbetering opgetreden. Omdat ik niet meteen naar een Farmacia of Botica wilde gaan, om daar een of ander raar medicijn in m´n handen gedrukt te krijgen, ben ik naar de warme bakker gegaan en heb daar enkele broodjes gekocht. Bij een fruitstalletje ook ´n paar bananen en heb dat alles op m´n gemak op zitten peuzelen. Daarna terug naar m´n kamer en ben toen in slaap gevallen. Dat deed me wel goed, maar toch voelde ik me nog lang geen 90%. Je hebt hier en eigenlijk in heel Zuid-Amerika giga veel chinese restaurants, chifa´s genaamd. Chifa staat voor gebakken rijst en op de menukaarten zie je dan ook bv.: pollo con chifa (= kip met gebakken rijst). Dit is best wel lekker en ik dacht er ´s-avonds goed aan te doen, net als zaterdag, om me maar even bij dit simpele menu te houden. Nu had ik voor de afwisseling gekozen voor vis en witte rijst in een groot chinees restaurant. Heb daarna nog even wat rondgewandeld en ben redelijk vroeg weer naar m´n kamer gegaan. Maandagmorgen was ik vroeg wakker en na een verfrissende douche en enkele (droge) broodjes, ben ik toch maar naar een Botica gegaan. Hier kreeg ik twee tabletjes mee en die heb ik met het nodige water ingenomen op m´n kamer. Iniddels was het al tegen twaalven en ben ik in slaap gevallen. Toen ik later weer wakker werd, had ik net een opgeblazen gevoel en ben dus meteen naar het toilet gegaan. Er kwam alleen ´n hoop lucht en dus hadden de pillen volgens mij wel geholpen. Heb me verder die dag rustig gehouden en wel het nodige water gedronken. M´n darmen waren volgens mij onderhand wel leeg en wellicht was ik reeds aan m´n reserve´s begonnen. ´s-Avonds ben ik, na eerst enkele (droge) broodjes te hebben gegeten, weer kip met gebakken rijst gaan eten en dat bekwam me prima. Later nog achter de kompjoeter gezeten in een internetcafé, maar toen ik van het net gegooid werd en weer ´ns al mijn tekst kwijt was, ben ik maar naar m´n kamer terug gegaan.
Punta Negra. Ja, daar had ik de nacht dus doorgebracht. Het bed, of liever het matras, was erbarmelijk en ik heb dan ook erg weinig geslapen. Ook was er ´s-nachts regelmatig het geluid van optrekkende en tuterende vrachtwagens. Maar OK, ik had in ieder geval een dak boven mijn hoofd. Niet dat het hier zou gaan regenen of sneeuwen, maar het geeft je wel een veiliger gevoel. Wel had ik ´s-morgens last van racekak, maar het voelde niet echt slecht en daarom maakte ik me niet druk en ben dus gewoon weer op pad gegaan. Ben ´s-morgens (vrijdag, 23 febr.) in de eerste de beste bus gestapt, maar die ging niet verder dan San Bartolo. Dit is een heel leuk en gezellig kustplaatsje en als ik had geweten, dat het maar een klein stukje verder was dan Punta Negra, dan had ik de avond ervoor dat stukje nog wel doorgereisd. Ben over/door het marktje gewandeld en daarna naar de kust, want ik wilde de Grote Oceaan nog wel ´n keer zien en ruiken. Nu dus overdag. Ben blij dat ik dat gedaan heb, want het rook zoals een zee ruikt en niet zo´n stank als in Punta Negra. San Bartolo doet ook veel vriendelijker aan en de mensen zeggen je ook vriendelijk goeiendag. Maar hoe dan ook, ik wilde er niet al te lang blijven en wilde verder reizen. Eigenlijk naar Santa Teresita en daarna verder de bergen in. Dat was dus eenvoudiger gezegd, dan gedaan. Ik liep het plaatsje weer uit richting ´grote´ weg, om daar een bus te nemen, toen ik een politieman aansprak in de hoop dat die mij verder kon helpen. Helaas, niet dus. Maar hij was wel zo vriendelijk om een burgerjongen, die bij de politie werkt, aan te spreken en deze jongen, Juan-Carlos genaamd, liep met mij mee naar de PanAmericana. Dit is een autoweg die van Alaska naar het zuiden van Chili loopt aan de westkant van de Andes/Cordillera Occidental/Sierras of hoe de bergruggen ook mogen heten in de diverse landen. Aangekomen bij de halteplaats voor de bussen, vroeg Juan-Carlos welke bus er eigenlijk naar Santa Teresita ging. Niemand die een antwoord kon geven. Daarop ging hij naar de overkant van de weg en bleef daar geruime tijd staan babbelen met enkele mensen. Bij terugkomst vertelde hij, dat ik nog een heel stuk zuidelijker moest, maar hij zou met de buschauffeur of -conducteur wel overleggen. (Ja, hoe groot of klein de bussen hier ook moge zijn, er zit altijd een conducteur/trice op.) Toen er een bus stopte, vroeg Juan-Carlos aan de chauffeur hoe en wat en ik moest maar instappen, dan zou hij wel zorgen dat ik op de juiste plaats weer afgezet zou worden. Zo gezegd zo gedaan. Ik bedankte Juan-Carlos en gaf hem nog ´n halve liter water, die hij met graagte aannam. Hij had er blijkbaar dorst van gekregen. Op een bepaald moment stopte de bus en werd mij verteld, dat ik er hier uit moest. Dit was wel een stukje te ver, maar aan de andere kant van de weg stond een andere bus en de conducteur liep met mij mee, om die bus tegen te houden en te vertellen wat ik van plan was. Ik stapte in en we reden weg naar een plaatsje Chilca geheten. Daar aangekomen begon iedereen in de bus mij te vertellen, dat ik er daar uit moest. Blijkbaar had iedereen er wel schik in; zo´n rare snuiter die niet wist, waar ´ie heen ging of moest. Nou daar zat ik dan bij de bushalte aan de PanAmericana bij Chilca. Gelukkig wel overdekt en er was ook ´n soort van restauntje, waar ik wat te eten nam. Er stopten diverse bussen, ook lokale, maar geen van allen wist waar Santa Teresita lag en dus dacht ik weer aan die behulpzame metselaar in Villa Maria del Trunfo. Weliswaar was dat een andere route, dan die ik vandaag trachtte te volgen, maar hier blijven zitten had ook niet veel zin. Toen er een bus stopte die naar Lurin ging, ben ik daar mee meegegaan. Echter, die ging langs Lurin en niet er doorheen, zodat ik te lang bleef zitten en uiteindelijk bij de tolpoort maar weer uitstapte. Van hieraf ben ik met een volgende bus naar Lurin gereisd en nu stapte ik wel in het centrum en bij de markt uit. Inmiddels was het al bijna middag en ik had wel trek in iets, maar vooral zin in een verse fruitsap. Die zijn hier hartstikke lekker, je kunt ze zelf samenstellen en kosten niet veel (zo´n 0,55 voor ´n 1/2 ltr!). Dus ik liep de markt op, koos een van de restaurantjes en ging zitten. Even later kwam er een dame aan een ander tafeltje zitten en we raakten aan de babbel. Heel prettig, wanneer mensen ook moeite doen om wat langzamer te spreken, want dan kun je tenminste iets van een gesprek(je) maken. Tegenover de markt stoppen alle bussen en het was niet moeilijk, om snel een bus te vinden die richting Manchay zou gaan. Eindelijk gingen we dus van de gebaande paden af en doken we het gebergte in. De dorpjes, waar we doorheen kwamen, waren de naam dorpje of zelfs gehucht amper waardig. Soms waren het wel tien huizen en vaak minder. Het busje was blijkbaar op z´n eindbestemming aangekomen en ik diende dus uit te stappen. De naam van het plaatsje ben ik al weer vergeten, maar het was wel iets groter dan de andere plaatsjes, waar we doorheen gekomen waren en ik dacht hier wel iets te kunnen vinden, om te overnachten. Ik stapte uit op een pleintje met een soort kiosk, waar zo´n vier vrouwen met elkaar zaten te keuvelen. De conducteur riep nog iets naar hen en zij keken mij daarop heel verwonderd en lachend aan. Blijkbaar had hij iets gezegd van: willen jullie deze rare vent even verder op weg helpen? Hij weet echt niet waar ´ie naar toe moet. Ik ging dus bij die vrouwen zitten en er ontspon zich een heel apart en bovenal hilarisch gesprek. Een van de dames zei: ´Je moet eigenlijk een gids nemen.´ Waarop ik reageerde met: ´Ja, goed idee. Wie van jullie wil?´ Toen begonnen ze elkaar aan te wijzen en te roepen, dat die nog vrij(gezel) was. Je begrijpt, dat er stevig gelachen werd. Totdat een van hen weer een beetje serieus werd en vroeg, wat ik eigenlijk wilde of kwam doen. In eerste instantie vroeg ik naar overnachtingsmogelijkheden, maar die waren er in de verste verte niet te bekennen. Daarop zei ik, dat ik richting Manchay wilde en de dame in kwestie zei, dat er wel een busje aan zou komen, maar dat die niet zo ver kon, vanwege een brug over de rivier, waarover alleen voetgangers, fietsers en mototaxi´s konden. Dus toen dat busje arriveerde, heeft die dame met de chauffeur overlegd en mijn plannen verteld. Toen ik instapte en we wegreden, werd ik uitbundig en vooral lachend nagewuifd. Misschien waren ze wel blij dat ik uiteindelijk toch nog vertrok.... Bij die brug aangekomen, werd me door de conducteur op een briefje uitgetekend hoe ik verder moest. Ik kon een mototaxi nemen tot aan de rotonde, maar had daar niet zoveel zin in. Ik wilde gewoon weer even ´n stukje lopen; over de brug weliswaar in zon en dan een stuk over de weg in de schaduw van bamboe-bomen. Bij de rotonde aangekomen moest ik nog ´n klein kwartiertje wachten, voordat de bus naar Manchay er aankwam. Manchay is een heel toeristisch plaatsje met hotels, hostals, campings en zelfs twee countryclubs. Hier had ik dus helemaal geen zin in, maar het bleek tevens de eindbestemming van de bus te zijn. Ik bleef zitten, totdat deze draaide aan het einde van de verharde (geasfalteerde) weg. Hier was ook een restaurantje met winkeltje en ik kocht me ´n grote fles water, want mijn voorraad was inmiddels op en ik had een giga dorst gekregen. Ik vroeg of er nog een bus zou komen en dat was gelukkig zo, zij het wel zo´n half uur later. Op een bepaald moment kwam er een oud vrouwtje naar mij toe, die blijkbaar had gehoord, dat ik richting Nieve Nieve wilde. Ze was moeilijk te verstaan, maar wat ik eruit opmaakte was, dat ze voorstelde om samen te reizen. Ik wist niet goed, wat ik hier mee aanmoest en heb het daarom maar min of meer afgekapt door te zeggen, dat ik geen Spaans sprak. Hierop liep ze weer terug naar het bankje waarop ze gezeten had en keek af en toe mijn richting in. Had ik sjans? Nou, liever niet van haar... Bus nummer 9 van die dag was weliswaar een oud, maar wel groot vervoersmiddel. Ik moest staan (voorin) en had daarom wel een aardig uitzicht op de weg, de bergen en het lager liggende dal met het stromende riviertje. Zoals gezegd, was de verharde weg opgehouden te bestaan en nu hobbelden we over een nu en dan zeer smalle weg. Of misschien moet ik wel pad zeggen. Nu is nummer 9 mijn bijzondere getal en ik had een heilig geloof in de goede afloop van deze rit. Sommige medepassagiers zag ik af en toe kruisjes maken bij bepaalde stukken, maar ik vertrouwde tevens op de stuurmanskunst van de chauffeur. Wel ging het vanaf het begin stijgende en soms werden we behoorlijk door elkaar geschud; ik moest me af en toe heel erg goed vasthouden wilde ik niet ergens tussen de tassen of benen van mensen terecht komen. Alles ging gelukkig goed en toen we in Nieve Nieve aankwamen, ben ik uitgestapt. Wat een rit! Nieve Nieve is ook zo´n giga klein gehucht hoog in de bergen en bezit alleen twee kleine restaurantjes anex winkeltje. Deze vinden hun bestaansrecht in het feit, dat de bus vanuit de andere richting hier stopt, de chauffeur en conducteur hier lunchen en de passagiers eventueel ook, maar in ieder geval de gelegenheid hebben iets te kopen. Ik stond dus daar met m´n rugzak en werd gewenkt door de restauranteigenaar, waar tevens een overdekt terras aanwezig was. Hier zat ook een jong gezin te eten en ik liep er heen. De restauranteigenaar, Wualter bleek later, nodigde mij uit aan een tafeltje en vroeg me wat ik wilde hebben. Ik vroeg of er overnachtingsmogelijkheden waren en had het antwoord al bijna zelf kunnen geven: niet dus. Ook kwam er die dag geen bus meer langs, die mij eventueel kon meenemen. Ik bestelde maar een koffie en bedacht me, wat te doen. Toen Wualter terugkwam, nodigde hij me ter overnachting bij hem thuis uit. Dit aanbod heb ik met graagte aangenomen. Met de vrouw en man, die daar met hun kinderen zaten te eten heb ik nog een hele tijd zitten babbelen en toen ik over mijn plannen had, om via het Titicacameer eventueel naar Bolivia te reizen, vertelde hij dat dat op dit moment misschien niet zo´n goed idee was, omdat het (politiek) nogal onrustig is daar. Nu hoor of zie ik daar in Peru weinig van, dus als iemand mij daar in de komende tijd wat meer informatie over kan geven, heel graag. Toen het gezinnetje weer vertrokken was, zijn Wualter en ik een eeuwenoud Incapad gaan bewandelen. Hierbij kwamen we langs graven, waar de menselijke resten op hopen lagen en zo te zien waren. Je kon er zo bij. Ik vond dat vreemd, want zo ga je toch niet met je voorouders om. Althans dat heb ik altijd van de indianencultuur begrepen. Ook kwamen we langs Inca-ruines van wat eens een dorpje was geweest. We zijn behoorlijk hoog geklommen, maar dat heb je niet echt in de gaten. Dat komt pas, wanneer je gaat afdalen want dan merk je dat er toch heel veel losliggende stenen en steentjes zijn die het pad glad kunnen maken. Beneden aangekomen liepen we tussen de struiken door en op een bepaald moment plukte Wualter een soort lange tuinboon van de boom en maakte deze open. Er zaten eetbare vruchten in met grote pit, weliswaar zoet maar wel heel sappig. Terug bij zijn woning anex restaurant was het al bijna donker. Eerst wat gedronken en wat later hebben we samen zitten eten aan ´n tafel binnen met kaarslicht, want blijkbaar was er geen elektriciteit aanwezig. Heel apart! Een uurtje later heb ik m´n slaapzak uitgerold en ben gaan slapen in het restaurant anex winkel. De rest van de familie sliep elders.
Vandaag, donderdag 22 febr., heb ik ´n groot deel van de dag in de bus gezeten. Of beter in diverse bussen. Eerst naar Villa Maria del Trunfo, omdat ik dacht vandaar met een bus het binnenland in te kunnen. Helaas, dat lukte dus niet en moest ik weer een stukkie terug naar een punt, waar ik op de snelweg (!) een andere bus kon nemen naar een plaats genaamd Lurin. Echter hier ´vergat´ ik in het centrum uit te stappen en ben dus nog maar ´n eindje verder gereisd. Ondertussen had ik een koperen kont gekregen van het stoeltje waarop ik zat en met m´n rugzak op schoot was dat niet echt comfortabel en ben op ´n bepaald moment maar uitgestapt. Even bijkomen van deze rit. Met een volgende bus weer ´n stukje verder naar Punta Negra, een (toeristisch) plaatsje aan de kust van Peru. Bussen rijden hier af en aan en je hoeft nooit lang te wachten, wanneer je dat niet wilt. Wel heel prettig en bovendien kost het niet veel. Een rit van bv 1 uur kost je ongeveer 0,40. Maar het is ook afhankelijk van de afstand en welke route. De eerste rit duurde iets korter dan ´n uur en betaalde ik 0,25. Heel apart. Ik heb net even de Grote Oceaan gezien en vooral geroken. De reuk vond ik verschrikkelijk! Dat mensen het leuk vinden, om hier op het strand hun tijd door te brengen! OK, ieder moet maar doen waar hij of zij zin in heeft, maar aan mij is zoiets niet besteedt. Vanwege de tijd (het liep inmiddels al tegen zessen, heb ik in een hostal (een goedkopere uitvoering van een hotel) een kamer genomen. Even lekker met koud water gedouched en daarna even de buurt gaan verkennen met bovenstaand resultaat. Ook zijn hier diverse villa´s en huisjes te huur met uitzicht op de oceaan en is er een groot sportcomplex met tennisbanen, squash, etc. etc. Wat ook opvalt is, dat de prijzen van eten en drinken hier ook behoorlijk hoger zijn dan in Lince, terwijl dat toch een stad(sdeel) is. Morgenvroeg reis ik weer verder en dan ga ik wel het binnenland in. Ik heb inmiddels al een route uitgestippeld via startpagina.nl.....!! Voor mij is Punta Negra dus echt een donkere punt! Ik ben er alleen maar om ´even´ te slapen en dan mag het wel donker zijn. Niet dan?
Hallo, hier ben ik weer met een berichtje. Vanmorgen vroeg ben ik naar het vliegveld gegaan. Het grootste deel met een busje (want dat kost hier bijna niks) en het laatste stuk met een taxi. Ik kreeg nu ook ´n beetje idee van hoe ver ik gisterenmorgen had gelopen vanaf het vliegveld. Dat was veeeel verder dan ik ook maar enigsinds had vermoed. De taxirit duurde zeker zo´n 8 minuten, waarvan een stukje snelweg. Op het vliegveld ontmoette ik enkele mensen met wie ik in hetzelfde vliegtuig had gezeten en die ook hun bagage kwamen ophalen. Het was nog wel een heel gedoe, maar uiteindelijk kregen we onze spullen terug. Wat opviel was, dat mijn slaapzak en de jas die ik er ter bescherming omheen had gewikkeld, op een heel andere manier aan mijn rugzakje waren bevestigd. Ik schonk er in eerste instantie niet erg veel aandacht aan, maar toen een van de medepassagiers zijn koffer opende, bleek die half leeg te zijn en waren zijn beste (en waarschijnlijk ook dure) kleren er uit verdwenen. Blijkbaar heeft men ergens lopen roven. Althans daar beschuldigde hij de airline-medewerker van. Toen was het dus ook de hoogste tijd, om mijn rugzak verder te inspecteren. Het bleek dat men die helemaal had doorzocht, maar alles zat er nog in. Behalve een Zwitsers mes, dat ik in een ´geheim´ vakje had verborgen. Ik mis dat mes(je) wel, maar belangrijker was dat mijn bankpasjes, e-dentifier en m´n mobi nog aanwezig waren. Deze zaken had ik tussen en in mijn kleren (broekzak, ed) verborgen; mede met het oog op beschadigingen. Ben in ieder geval wel heel blij, dat er verder niks kapot of verloren is gegaan. De weg terug naar mijn hotel was heel wat langer dan de heenreis. Net buiten het vliegveld nam ik de bus naar Lince, een van de giga grote deelsteden van Lima. De rit duurde zeker 5 kwartier en ik ben op ´n gegeven moment uitgestapt op ´n plaats waarvan ik dacht dicht bij het hotel te zijn. Ook was ik het giga gehobbel in zo´n lijk van een bus meer dan zat. Het laatste stukje heb ik toch maar ´n taxi genomen. Voor dat laatste stukje was ik wel 3 keer zoveel kwijt, maar het begon ook behoorlijk warm te worden en ik liep in de blote zon alleen maar uitlaatgassen in te ademen. Ik ben nog steeds niet in het centrum van Lima geweest, maar dat is blijkbaar nog een heel stuk verwijderd van waar ik nu ben. Ik denk niet dat ik daar nog wel zal komen, want ik probeer morgen wat meer het binnenland in te gaan. Een grote stad is helemaal niks voor mij (voor wie wel trouwens); al die drukte, constante herrie van verkeer en dan die uitlaatgassen!! Gelukkig heb ik daar in het hotel niet erg veel last van en ik slaap er niet minder om. Het voelt wel een heel stuk beter en vooral prettiger, dan wat ik in Venezuela heb ervaren en bovendien is het leven hier erg goedkoop (bv het hotel kost ca 6 euro p/n). Maar ik weet dat het nog goedkoper kan, wanneer ik eenmaal de binnenlanden intrek. Daar zal waarschijnlijk de lucht ook veel beter zijn dan hier in de stad. Alhoewel je hier wel lekker kunt eten voor niet veel en waar ik helemaal gek op ben, zijn de appelbananen. Dat zijn kleine bananen, die naar appel smaken. Ik kende ze nog van Mexico, waar ik ze voor het eerst heb gezien en gegeten. Helaas zijn ze in Nederland niet te krijgen.
Dit was weer even ´n stukje uit mijn leven. Wanneer ik weer iets zal toevoegen aan mijn weblog, weet ik nog niet. Dat is afhankelijk van waar ik de komende dagen terecht zal komen. Hier struikel je over de internetcafes, maar hoe het elders in Peru zal zijn, weet ik niet. Iedereen heel veel lieve groetjes en voor degene, die woensdag een katertje of poesje hebben overgehouden aan de carnaval, veel sterkte!
Hallo iedereen. Ben vanmorgen met een rechtstreekse (nacht)busverbinding om 06.00u aangekomen in Caracas na enkele dagen in Merida te zijn geweest. Ga daar beslist nog naar terug, want het is een fantastisch mooie omgeving en ook de stad ziet er schoon uit. Alhoewel ook hier giga veel verkeer. Het is ook een studentenstad en dat merk je aan alles: mensen zijn vriendelijk(er) en er wordt veel gelachen. Ook veel salsa-, swing- en andere muziek, die uit allerlei hoeken, gaten en auto´s klinkt. Ik ben dinsdag met de bus via Valencia en Barquisimeto gereisd. Dit was overdag en het gaf me de gelegenheid eea van het landschap en de steden te zien. Het landschap was aardig, maar de steden daar wordt je niet echt vrolijk van. Zeker niet Valencia; een grote industriestad en giga smerig. Bovendien wordt je regelmatig gewaarschuwd voor overvallers en drugsdealers of gedrogeerde agressievelingen. Tussen Barquisimeto en Merida hebben we zowaar nog enkele regendruppels mogen zien, maar dat mocht geen naam hebben. Merida was een verademing. Merida ligt in/aan de uitlopers van de Andes op een hoogte van zo´n 2.000 mtr. en omringt met hoge bergtoppen. Het klimaat is er minder vochtig dan in Caracas en ik ben ook een beetje verbrand (armen en kruintje, terwijl ik dacht dat daar nog genoeg haar op stond...!!!) Overigens is Merida wel erg toeristisch, maar ja, wat wil je met zo´n omgeving! Hier is ook de langste en hoogste (5.000 mtr.) kabelbaan ter wereld. Daar wil ik nog wel ´n keer mee naar de bergtoppen rondom. Toen ik bij aankomst aan enkele jongens vroeg, welke bus ik moest nemen naar het centrum, heeft een van hen mij helemaal begeleidt naar een hotel en we hadden de volgende ochtend afgesproken op het centrale plein in de stad. Pascal, een Belg die daar woont, vertelde me dat ik op de juiste plaats was maar op het verkeerde moment. Het is er deze week feest en half Venezuela is er neergestreken. Dus hartstikke druk, moeilijk om een kamer voor meerdere nachten te boeken en de vele internetcafe´s zaten tjokvol. Geen enkele vrije computer gevonden. Dat zijn ook de redenen dat ik eerst even wat anders ga doen. Wel heb ik diverse hele leuke posada´s gevonden, maar volgens Pascal hebben die in deze tijd de prijzen flink verhoogd, zodat dat ook niet echt interessant is. Wel gaf hij me enkele goeie tips en die ga ik nu onderzoeken. Wie weet waar ik nog zal belanden. Hopelijk ben ik weer snel uit Caracas vertrokken. Heb wel al een heleboel in mijn schriftelijkopschrijfnotitieboekje geschreven, maar dat is teveel om hier nu allemaal neer te pennen. Het belangrijkste is dat jullie weten, dat ik nog leef, geniet van het aangename weer en dat mijn Spaans met de dag beter wordt. Alhoewel het niet echt meevalt, om een gesprek met mensen in het Spaans te voeren. Daarvoor is het nog huilen met de pet op, maar de weg vragen, eten bestellen of andere dingen gaat me al redelijk goed af. Ga maar ´ns op zoek naar iemand, die het geduld kan opbrengen om mij Spaans te leren. De meeste reizigers zijn toch ´n stuk jonger dan ik en waarschijnlijk zit niemand te wachten op zo´n ouwe vent! Dit was weer even ´n klein stukje vanuit een zonnig Venezuela. Ik ga nu op zoek naar een andere (en interessantere) bestemming. Jullie horen nog van me! Voor degene die carnaval gaan vieren: een hele plezierige en leuke carnaval. Voor de anderen een heel goed weekend gewenst. In Venezuela wordt slecht in/op enkele plaatsen carnaval gevierd. Ik vind dat niet zo heel erg, want het is toch niet aan mij besteedt.
Hallo iedereen. Eindelijk heb ik een vrije kompjoeter gevonden, om jullie een kort berichtje te doen. Op 09 febr. ben ik van Amsterdam naar Londen gevlogen. Hier heb ik de nacht doorgebracht op het vliegveld, maar van slapen kwam weinig. ´s-morgens zouden we om 06.25 uur naar Frankfurt vertrekken, maar vanwege miscommunicatie werden we naar de verkeerde gate gestuurd. Uiteindelijk vertrokken we 1.1/2 uur te laat. Niet dat dat mij iets uitmaakte, zolang de aansluitende vlucht maar niet zou vertrekken. In Frankfurt gingen we daardoor direct naar het andere toestel, dus helaas geen tijd om even rond te kijken. Slechts met een 1/2 uur vertraging vertrokken we naar Caracas. Ik had geruild van stoel en dat bleek een goede keuze; ik zat nu aan het raam en had twee stoelen tot mijn beschikking. Een prima vlucht, maar wel lang en vooral weinig beweging. In Caracas (´n klein vliegveld trouwens) aangekomen ging het snel met de bagage en door de douane, maar het internetcafe (met slechts 7 kompjoeters) was afgeladen vol, dus het lukte mij niet om meteen iets te berichten. Ook zondag niet, want alle internetcafe´s bleken te zijn gesloten. Gisteren (maandag) wel 10 internetcafe´s gezien, maar allemaal overvol. Vandaag dus meer geluk. Vandaag ga ik Caracas verlaten, want zo´n drukke stad vol herrie, (onvriendelijke) mensen en uitlaatgassen is niks voor mij. Bovendien is de luchtvochtigheid ook aan de hoge kant en dat is niet prettig. Zeker niet als je met bagage loopt te dwalen. Overigens is het wel prettig, dat je in je T-shirtje kunt rondwandelen. Over de onvriendelijke mensen: in supermarkten zijn ze in staat om zich om te draaien naar collega´s, terwijl ze je het wisselgeld en de bon geven. Bij de bakker was het al niet anders: moest ´n hele zak broodjes kopen en anders maar niet. Wat mij vooral is opgevallen is, dat ik hier bijna niemand zie lachen of vrolijk zijn. Verder had ik ook wat meer (salsa)muziek verwacht, maar het is veelal pop, hip-hop, etc. Ik hoop, dat het op het ´platte´land anders zal zijn. Maar dat bericht ik dan nog wel. Vanmorgen een kaart gekocht en ik ga zo meteen uitzoeken, waar ik naar toe zal gaan. Het liefst richting Andes, want de bergen trekken mij toch het meest. Hoe en wat horen jullie de volgende keer. Iedereen heel veel groetjes vanuit een zonnig en warm Venezuela. Hasta luego!
Weer even n berichtje. Dinsdagmorgen (06 febr) via Hoogeveen naar Rouveen, om in de garage mn auto in te leveren. Nadat alle formaliteiten waren afgehandeld, heb ik mijn laatste sleutel afgegeven. Nu ik geen enkele sleutel meer heb, ben ik dus écht dakloos en een zwerver geworden.
Marcel moest naar Eemnes en is meegereden naar Rouveen, zodat we nog n stukje samen konden rijden. Hij heeft me op het station in Amersfoort afgezet, vanwaar ik met de trein verder ben gegaan naar Schiphol. Heb mn rugzak in een bagagekluis gezet, om wat lichter te zijn en me makkelijker te kunnen bewegen. Diverse balies bij langs geweest, maar voor mij geen interessante aanbiedingen. Het meest ergelijke vond ik Thomas Cook. Ik had gedacht dat die wel leuke last second aanbiedingen zouden hebben en die hebben ze ook regelmatig. Maar de informatie die ik van verschillende medewerk(st)ers kreeg, sprak elkaar tegen. Om 18.00 uur hangt men de last second-aanbieding(en) op met vertrek op de volgende dag. Wil je dan meteen boeken, krijg je te horen dat de balie gesloten is en dat je de volgende dag maar terug moet komen. Vanaf 08.00 uur zijn we weer open. Geweldig niet?
Maar goed, ik ben dus op woensdagochtend diverse maatschappijen bij langs geweest, maar geen enkele biedt last seconds of last minutes aan. Onder last minute verstaat men blijkbaar ook reizen, die pas in maart plaatsvinden! En dat is voor mij geen optie en bovendien zijn het allemaal vakantiereizen, inclusief hotel, etc.
Woensdagmiddag met de trein weer naar Amersfoort waar ik nog enkele bankzaken wilde regelen. Op Schiphol was dat niet mogelijk en in Afoort is de bank om de hoek van het station. Tegen het eind van de middag was alles wel geregeld, maar nog niet mijn reis en daar was alles toch om begonnen. Heb toen Carola gebeld of die thuis was en ben daar naar toe gewandeld. Zij moest weg s-avonds, maar ik was wel welkom en kon ook gebruik maken van haar Mac. (ja, PC mag je dan niet meer zeggen!!) Lekker gegeten, Carola weg en ik achter het scherm op zoek naar leuke bestemmingen. Het aanbod is giga, maar nog steeds niets naar mn zin.
Donderdagmorgen om 08.00 uur meteen Thomas Cook gebeld, om te horen welke last second aanbieding(en) men had. In eerste instantie wilde men over de telefoon geen informatie geven en uiteindelijk zei de dame: We hebben momenteel niets. Dat bespaarde me weliswaar n reisje naar Schiphol, maar ik had nog steeds niks. Ik besloot daarop, om (internationale) treinreizen te gaan onderzoeken via internet. Zodoende kwam ik erachter, dat er meerdere Barcelonas bestaan op de wereld. Een daarvan bevond zich in Venezuela. In ieder geval een land met een warm klimaat, nog niet eerder door mij bezocht en daarom een mogelijke optie. Verder zoeken leverde diverse mogelijkheden op met (ver) uiteenlopende prijzen. Vooral rechtstreekse vluchten waren aan de prijzige kant. Mijn reis begint nu toch in Amsterdam. Vandaar naar Londen en dan via Frankfurt naar Caracas, de hoofdstad van Venezuella. Hier kom ik, als alles goed gaat, zaterdagmiddag om 15.30 uur lokale tijd aan. Hoe het verder zal verlopen, lezen jullie een volgende keer.
Eindelijk was het dan zover, en kon ik naar het ziekenhuis in Assen om een lipoom (= vetbult) te laten verwijderen. Het bultje zat er al lang en ik had er geen last van. Tenminste tot nu toe, want pas met het passen van mijn rugzakje kwam ik erachter dat één van de banden precies over mn bultje liep. Het zou dus heel goed mogelijk zijn, dat ik er later wel last van zou krijgen en dan laat ik het liever hier nog weghalen, dan ergens in de middel of nowair, nietwaar?
Nou, en dan belandt je dus in de medische (malle)molen! Geen wonder dat de gezondheidszorg zo duur is. Voor zon ingreepje van 3 keer niks wordt een heel medisch dossier aangelegd. En dan de tijd die er mee gemoeid is! Twee maanden maar liefst! Eerst naar de huisarts en dan met een verwijsbrief een afspraak maken met de chirurg. Ik had gehoopt dat tijdens dit (eerste) concult ook meteen het bultje zou worden verwijderd, maar dat had ik dus goed mis. Ondanks al mijn charmes die ik in de strijd wierp; het mocht niet baten: ik moest nóg n keertje terugkomen voor de daadwerkelijke operatie. Het leek allemaal wel echt serieus te gaan worden. Nu heb ik op dit moment wel wat tijd, maar stel dat je een drukke baan hebt.
Maar goed; ik dus vrijdagmorgen naar het ziekenhuis. Ik hoefde niet lang te wachten en al bij al stond ik binnen 25 minuten weer buiten. Tijdens de operatie kreeg ik nog een extra verdoving, omdat het sneetje toch iets groter moest. Het bultje bleek toch iets meer dan een bultje te zijn en toen het er eenmaal uitwas, zag het er uit als een ping-pongbal, maar dan plat. De snijmeneer had me in eerste instantie verteld zelfoplossende hechtingen toe te gaan passen, zodat ik niet meer terug hoefde te komen of bij de huisarts langs. Omdat het hem beter leek, heeft ie toch normale hechtdraad gebruikt. Volgens de snijchirurg zou de wond nu mooier genezen, dan met zelfoplossende hechtingen. Nou en? Het zit aan de achterzijde van mijn rug en zó krom kijken lukt zelfs mij niet! Dus 05 februari toch maar even bij de huisarts langs om de touwtjes uit mijn lichaam te laten wegplukken en wordt mijn reisje met n week uitgesteld. Ach, er zijn ergere dingen in het leven, nietwaar? Mochten er mensen zijn, die na het lezen van dit verhaaltje zich zorgen maken over mijn gezondheid, nou die kan ik geruststellen. Het is nu bijna een week geleden en de wond geneest voorspoedig. En verder voel ik me net een puber, maar dan een met ervaring.
Vandaag, 16 januari, naar 'De Vrijbuiter' in Roden geweest. Ik moest nog een rugzak(je) hebben en liep dus direct naar die afdeling toe. Het moest een makkelijk zittend en dragend rugzakje zijn; niet te groot en niet te klein. Wat er op dat moment in de aanbieding was, was nogal aan de forse kant (zo'n 70 ltr.). Bovendien droegen deze ook vrij hoog, zodat het gevaar bestaat, dat je topzwaar wordt. En om onstabiel op m'n hoeven te staan heb ik geen zin in. Bovendien bestaat dan ook het gevaar, dat ik omkieper en op mijn leeftijd kan dat nare gevolgen hebben. Ook zit ik niet te wachten, om met een beschadigd hoofd rond te wandelen... De eerste rugzak die ik paste, was meteen ook de beste voor mijn gevoel. Ga hem een van deze dagen eens uitproberen, wanneer die volgepakt zit. Nou ja.... vol! Probeer nog genoeg ruimte over te houden voor eventuele onverwachte spullen. Tenslotte weet ik nog niet waar ik terecht zal komen. Hopelijk in een warm land, maar als de stroom mij meevoert naar een koud(er) klimaat , dan moet er nog wel een trui of zo bij kunnen. Als ik hem uit ga proberen dient het uiteraard wel redelijk weer zijn, want nattigheid is niet mijn favoriete weerstype. En waar ik helemaal een zusje aan dood heb, is de giga harde wind van de laatste dagen.
Donderdag 04 januari ben ik naar Schiphol gegaan met als doel te gaan kijken hoe e.e.a. werkt betreffende las-minute reizen en/of aanbiedingen. Met de trein vanuit Den Bosch rechtstreeks naar Schiphol bleek een comfortabele reis te zijn, die iets meer dan 1 uur in beslag nam. Op Schiphol aangekomen vielen me meteen enkele dingen op. Ik was al langere tijd niet meer daar geweest en dus moest ik me eerst weer even orienteren. Het eerste dat me direct opviel was de beperkte ruimte, waar je als bezoeker nog mocht komen. Het tweede dat opviel waren de vele gewapende (!) marechaussee's die er rondliepen. Dit had ik vroeger al wel meegemaakt op andere luchthavens, maar nog niet eerder op Schiphol. Voor mij had het iets surrealistisch, maar blijkbaar is alles behoorlijk veranderd sinds 11 september 2001. Uiteraard had ik wel verhalen gehoord van reizigers en stukken gelezen in kranten en tijdschriften, maar sommige dingen kwamen en komen mij toch onvriendelijk en zelfs angstaanjagend over. Reizen is dus totaal anders geworden, dan zo'n 10 jaar geleden en zelfs toen was het al aan meer regeltjes en wetjes onderhevig dan in de jaren 70, toen ik nog de hele wereld overzwierf. Waar is de goeie 'ouwe' tijd gebleven?? Er is op Schiphol slechts 1 balie, waar je een last-minute of een last-second reis kunt boeken en dat is bij Thomas Cook. Hier heb ik informatie opgevraagd en het viel me op, dat er alleen retour-reizen aangeboden worden en meestal nog charters ook. Had ik gedacht aan verre oorden, de aanbiedingen waren binnen Europa met als verste bestemmingen Egypte of Turkeije. Wat het ook zal gaan worden, een warm land lijkt zeker tot de mogelijkheden te behoren. Ik ben dus heel benieuwd, waar uiteindelijk mijn reis een aanvang zal nemen.
Vandaag (07 december 2006) heb ik mijn eigen weblog aangemaakt. Dit is een berichtje, om te proberen hoe e.e.a. werkt. Uiteindelijk is het mijn bedoeling hier mijn wederwaardigheden te vermelden betreffende mijn voorgenomen reis, die eind januari gaat plaatsvinden. Waar ik naar toe ga laat ik helemaal aan het 'toeval' over. Ik ben namelijk van plan om naar een (grote) luchthaven te gaan en daar met een last minute mee te vliegen. Ben dus heel benieuwd waar ik terecht zal komen. Hopelijk is het een land met overwegend een zonnig en aangenaam klimaat, met bergen en leuke wandelplekken. Hoe dan ook, op deze plek kun je vanaf begin februari meer nieuws verwachten. Ook ben ik benieuwd naar jullie reactie(s). Dus laat een berichtje achter in het gastenboek of stuur mij een iemeeltje. Groetjes
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Maar OK, ik had in ieder geval een dak boven mijn hoofd. Niet dat het hier zou gaan regenen of sneeuwen, maar het geeft je wel een veiliger gevoel. Wel had ik ´s-morgens last van racekak, maar het voelde niet echt slecht en daarom maakte ik me niet druk en ben dus gewoon weer op pad gegaan.  "Laughing"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
