Als we meteen terug zouden gaan naar Bolivia is de kans groot, dat we een boete moeten betalen. Één van de regeltjes is, dat je ongeveer 48 uur buiten het land moet zijn geweest, alvorens weer terug te keren. Maar om twee dagen in Puno te blijven is geen ramp. Het is lekker weer overdag en we hoeven ons niet te vervelen. Koffie drinken, internetten en ´s-avonds op ons gemak ergens gaan eten. We ontdekken een pizzarestaurant waar men, volgens Paul, de beste pizza´s serveert die hij in tijden gegeten heeft. ´s-Avonds koelt het snel af en wordt het behoorlijk frisjes. Als we terug lopen naar ons hostel, komen we daar verkleumd aan. De wind blaast bijna dwars door je heen. Op de laatste dag kopen we nog ´n fles rum. We hebben beloofd om eentje mee te brengen naar Copacabana voor één van Paul´s vrienden. In het hostel pakken we onze spullen en manouvreert Paul behendig de Guzzi weer door de lange en smalle gang naar buiten. We rijden Puno uit en gaan richting grens. Onderweg stoppen we nog ´n paar keer, om foto´s te maken en te genieten van het uitzicht. Vooral dat over Lago Titicaca.
Bij de grens aangekomen is de beambte, die de papieren voor de motor moet afhandelen, verbaasd ons weer zo snel te zien. Slechts twee dagen eerder heeft ie de papieren ingevuld en een sticker op het voorspatbord van Guusje geplakt. Het gaat nu echter sneller, dan enkele dagen geleden. Bij de douane krijgen we slechts een visum voor één maand. De man achter de balie is een norse kerel en we moeten blij zijn, dat we Bolivia weer ín mogen. Wanneer ik later bij de Migración in Sucre ga proberen een visum te krijgen voor drie maanden blijkt, dat er een verkeerde datum in het stempel staat. We hebben Bolivia op 09 maart verlaten en zijn op 11 maart weer teruggekeerd. De datum in het stempel geeft echter 05 maart aan. Mijn paspoort wordt ingenomen en ik krijg een formulier, waarin dat bevestigd wordt. Dan gaat de ambtelijke molen op een héél burocratische manier draaien. Als ik daarna nog tig keer terugkom, is er nog steeds geen bericht vanuit La Paz ontvangen. Noch van het grenskantoor, waar men hun fout dient toe te geven. Paul heeft hetzelfde probleem. Zijn paspoort wordt ingenomen en ook hij krijgt een formulier. Inmiddels hebben zowel Paul als ik onze paspoorten nog steeds niet terug. Van de andere kant: zolang onze paspoorten bij de Migración liggen, kunnen we blijven.
Vanaf de grens naar Copacabana is ´n ritje van slechts vijf minuten. We rijden naar hetzelfde hostal als de vorige keer. Hier kan Paul de Guzzi op de grote binnenplaats stallen. Onze spullen in de kamer achterlaten en op zoek naar onze vrienden. Dat in zo´n dorp als Copacabana niet zo heel moeilijk is. Men heeft ons nl al gesignaleerd. Als Paul de fles rum overhandigt, blijkt het precies het juiste merk en jaartal te zijn. Maken we dus een goeie beurt mee en uiteraard moeten we even ´n dopje meedrinken. Omdat het (voorlopig) onze laatste avond is in Copacabana, gaan we met z´n allen poolbiljarten. Het is wel duidelijk dat Paul dit vaker gedaan heeft. Hij is de winnaar van de avond.
Voordat we de volgende ochtend Copacabana verlaten, gaan we nog even bij Maca goeiendag zeggen. We blijven langer hangen dan de bedoeling was, maar uiteindelijk stappen we toch op. Als we het dorp achter ons laten, klimt het snel omhoog en de uitzichten worden weer adembenemend mooi. Dit deel van Bolivia is slechts één van de zeer vele spectaculaire routes die het land rijk is. Het gaat te ver om een opsomming te geven van al die plaatsen. Maar voordat we in Sucre zullen arriveren, passeren we nog minstens drie of vier gebieden die zeker in die lijst zouden voorkomen. Op de pont (bij het dorpje Tiquina) staan behalve de Guzzi en wij een autobus zonder passagiers. Die gaan namelijk met een apart bootje naar de overkant. Wanneer we in Huatajata aankomen, is de weg nog steeds door de lokale bevolking geblokkeerd. Later, terug in Sucre, staan de kranten er vol mee. Op TV worden beelden ervan vertoond en zijn er (heftige) discussies. Ondertussen moet het verkeer over een bijna onbegaanbare weg door het dorp. Vrachtverkeer is echter niet mogelijk. Daarvoor is de ´weg´ te smal. En dat duurt nu al méér dan 5 dagen lang. Je vraagt je af, of men niks beters te doen heeft.
El Alto doorkomen gaat redelijk snel. La Paz daarentegen is een crime. Spitsuur en afgezette (doorgaande) wegen vanwege protestmarsen maken het moeizaam, om het centrum te bereiken. Als we daar dan eindelijk aankomen, is het al bijna avond. We nemen een kamer in hostal ´Angelo Colonial´. De naam zegt het al; een hostal in een oud gebouw in coloniale stijl. Op de begane grond is een restaurant met dezelfde naam. Aan de wanden hangen oude landkaarten en ontelbare schilderijen en ingelijste foto´s. Ook staan er tafels en kasten met antieke typemachines, telmachines, oude grammofoons (met hoorn), telefoontoestellen, Ediphones en andere verzamelobjecten. Je kijkt je ogen uit! Maar het absolute topstuk van deze verzameling is toch wel een motor van het merk Maico. Die staat er te pronken, alsof ie zojuist uit de showroom is gekomen. Schitterend. Ik zou er zo op weg willen rijden. Het eten is er goed en de bediening is on-Boliviaans. Zelfs accuraat. Je hoeft niet eens lang te wachten op je bestelling. En héél prettig: het hoofdgerecht komt deze keer ná het voorgerecht. Het kan dus wel. In Bolivia.
De volgende dag rijden we La Paz uit en stopt Paul in El Alto bij één van zijn motorvrienden. Deze heeft een werkplaats, waar enkele interessante machines staan. Het gesprek gaat vanzelfsprekend over motoren. Én natuurlijk ook over Paul z´n mannetjes. Hij is duidelijk een trotse vader en verteld er graag over. Nog even de bandenspanning controleren en we kunnen op weg. Richting Oruro, onze volgende halteplaats. Er hangt een donkere, dreigende bewolking. ´s-Ochtends heeft het behoorlijk geregend in La Paz. Nu ziet het er naar uit dat er nog meer water uit de lucht gaat vallen. En, hoewel we proberen de bui vóór te blijven, krijgen we toch ´n plens water over ons heen. Met een stevige en gure wind op kop over de Alti Plano is dat verre van aangenaam. In en in koud arriveren we in Oruro. Zelfs ´n half uurtje met kleren aan onder de dekens mag niet baten. Het duurt tot na het avondeten, voordat we weer ´n beetje opgewarmd zijn. Gelukkig (voor Paul) staat er een TV in de kamer en kunnen we een film bekijken. Op een bepaald moment valt het kanaal uit en missen we het laatste stuk van de film.
Buitengekomen schijnt de zon uitbundig. Maar op deze hoogte voelt het toch frisjes aan. Het is tenslotte Alti Plano en op een behoorlijke hoogte. Ruim 3.800 mtr. De eerste ruim 100 kilometer vanuit Oruro gaan over een vals plat. Het stijgt langzaam. Gevolgd door bergachtig gebied, waar de weg doorheen slingert. De laatste 70 kilometer richting Potosí rijden en slingeren we door een (wederom) adembenemend berglandschap. Hoge bergen, diepe dalen. Soms kijk je vanaf de motor een onmetelijke diepte in. Stel je eens voor, dat je híer zou moeten uitwijken. Dat lukt je niet! Zonder honderden meters naar beneden te duikelen. Maar spectaculair is het wel! En dan al die verschillende kleuren. Ook van de bergen. Prachtig! We passeren een heuse canion met bijna loodrechte wanden. En zelfs overhangende rotsen. Nog ´n paar bochten en Potosí komt in zicht. De avond valt hier snel en het is al donker, als we bij een hostel aankomen. Potosí, op bijna 4.000 mtr hoogte hoger gelegen dan Oruro, voelt beduidend minder koud aan. Prettig, want de vorige dag was bar en boos. Of kwam dat, omdat het vrijdag de 13de was? Op deze ene dag na hebben we op de hele reis prima en zonning weer gehad.
Het is inmiddels zondag en blijkbaar een feestdag. Wellicht in heel Bolivia, maar in Potosí trekken diverse processies door de straten en er klinkt luide muziek. Elke kleurrijke groep heeft z´n eigen bigband. Het valt niet mee om de stad uit te komen. Vanwege de afgezette straten komen we op plaatsen, waar we eigenlijk helemaal niet willen zijn. Uiteindelijk bereiken we de periferie en even later ligt Potosí achter ons. Op naar Sucre. Het eerste stuk gaat omhoog. Vervolgens wordt het vlak en een lange, bijna recht weg ligt voor ons. Dan komen de bergen en na enkele bochten krijgen we een gewéldig uitzicht over een vallei. In de verre verte is een brug over ´n rivier. De weg er naar toe is uitgehouwen in de bergflank. Op enkele stukken na, kun je die weg helemaal zien. Het daalt snel en als we de brug passeren, gaat het ook weer snel omhoog. Dit herhaalt zich nog zo´n drie à vier keer en na de laatste brug bereiken we de buitenwijken van Sucre. Bij de supermarket in het centrum parkeert Paul zijn motor naast een andere, die ik meteen herken als die van Melvin, de voorzitter van de Motoqueros Legendarios de Sucre. En degene die, samen met Coco, ons uitgeleide heeft gedaan bij ons vertrek. Op het moment dat ik Paul hierop attendeer, komt Melvin aanlopen met z´n vriendin. Een geweldig weerzien en warme omhelzingen. Paul gaat snel even ´n taartje kopen en met z´n allen gaan we naar zijn huis. Hier genieten we van koffie en taart. Vertellen uitgebreid over onze reis, die hoe dan ook geslaagd genoemd mag worden.
Paul weet me te vertellen, dat we in totaal zo´n 2.300 km hebben getuft samen. Voor mij de eerste keer (achter)op een motor, maar wel een geweldige ervaring rijker.
