1x jammer voor het beest en 1x jammer voor alle moeite. Ik ga het uitleggen. Toen ik ´s-morgens buiten kwam, zag ik op de binnenplaats een schaap liggen. Vier poten bijeen gebonden. Dus hij (of zij) bleef wel liggen, nietwaar? Hij keek me met een zielige blik aan. Of waren het smekende ogen? Feit is wel dat ik iets wist, dat hij niet wist. We keken elkaar voor het eerst en tevens voor het laatst in de ogen. De broer van Sayda zou hem nl slachten. Toen ik na het ontbijt weer buitenkwam, zag ik dat men z´n keel op een niet al te diervriendelijke manier had doorgesneden. Het mes bleek niet al te scherp te zijn en werd daarom nog even (opnieuw) gewed. Even later hing het (arme) beest met z´n achterpoten aan een stok tegen de muur, om ontleed te worden. Een zwager van Sayda begon een gat te graven in de grond met de bedoeling een oven (horno) te bouwen. Hierin werden aardappelen en groenten gaar gemaakt. Zo´n oven is rond van vorm en iets meer dan ´n halve meter diep. Er worden stenen tegen de wand geplaatst en dan wordt er een vuur in aangemaakt. Hierin worden ook weer enkele stenen gelegd. Als de stenen heet genoeg zijn, worden de aardappelen en groenten in de oven gedaan. Met daartussen de losse, warme stenen. Het geheel wordt afgedekt met een plaat (steen of beton) en met zand bedekt. Enkele uren later zijn de aardappelen en groenten gaar. Na het ontbijt ging ik met Juan-José een wandeling maken door het dorp. Bij een ziekenhuis(je) in aanbouw moest hij natuurlijk even naar binnen, om te bekijken hoe men hier aan het bouwen was. Ik kan je verzekeren, dat het heel anders aan toeging dan bv in Nederland. Ook kwamen we langs een hotel. Aan de buitenkant was het nogal opzichtig geschilderd. Dit was gesloten en zo te zien werd het niet of nauwelijks gebruikt. Althans, door de ramen kijkend zag het er desolaat uit. Een ander hotel paste beter in het dorp; rieten dak en de muren wit geschilderd. Ook dit hotel was gesloten. Opvallend waren de dubbele ramen en er was zelfs radiatorenverwarming aanwezig. Heel apart voor Bolivia! Juan-José vertelde me, dat dit hotel gebruikt werd voor groepen toeristen, die hier dan enkele dagen verblijven en trips maken in de omgeving. Buiten het dorp aangekomen staken we een riviertje over en beklommen een heuvel. Hierop stond een hotel gebouwd van zoutblokken. Aan de buitenkant zag het er prima verzorgd uit. We keken her en der door de ramen en wilden toch wel even binnen gaan kijken. Momenteel waren er geen gasten. Wel waren twee hele aardige (jonge) dames aan het poetsen en schoonmaken. De volgende dag zou er weer een groep toeristen komen vertelde Julia, die duidelijk de leiding had van de twee. En ja, we mochten vrij even rondkijken en -wandelen. De vooral grote eet- en recreatiezaal was rond en hoog. In het midden was een aan drie zijden opengewerkte gemetselde open haard. Vanuit deze eetzaal had je een schitterend uitzicht over de Salar. Aan één zijde was de keuken met een grote opening in de tussenmuur. Aan weerszijden van de brede gangen waren de slaapkamers gesitueerd. De ene kant met uitzicht op de kerk en over de Salar. De andere kant bood uitzicht op de vulkaan. Ook waren er vierkante ruimten met een spits en doorzichtig kunststoffen dak. Omdat de zon volop scheen, was het in deze ruimten behoorlijk warm. Ik nam de gelegenheid te baat, om even gebruik te maken van het toilet in één van de luxe badkamers. Deze waren allemaal betegeld met natuursteen. Zowel vloeren als wanden. De slaapkamers waren heel ruim en minimaal voorzien van twee enorme 2-persoons bedden. Toen ik wilde doortrekken, kwam ik tot de ontdekking dat er geen water was! Dat was geen probleem volgens Julia. Zij zou dat later wel regelen. Ik geneerde me een beetje, want ik had behoorlijk mijn best zitten doen. In de tijd dat ik op het potje zat, was Juan-José in druk gesprek geraakt met Julia. Toen ik me bij hen voegde, ging ik me er ook mee bemoeien. Ze was geboren in Villazon op de grens met Argentina en had een kamer in Uyuni, waar ze in haar vrije tijd naar toeging. Meestal verbleef ze in het hotel. Haar moeder, Argentijnse van geboorte, woonde nu weer in Argentina. Haar vader én broer waren vorig jaar september omgekomen bij een auto-ongeluk, vertelde ze. Toch was ze heel vrolijk en lachte makkelijk en veel. Juan-José vertelde, dat ik docent Tai Chi was en vroeg me om wat voor te doen. "Op één voorwaarde", zei ik, "dat jullie meedoen." Julia en haar collega schaamden zich ´n beetje en giechelden wat. Juan-José deed wél mee en we zijn zeker ´n half uurtje bezig geweest in die gang. Daarna heb ik nog het e.e.a. uitgelegd betreffende de bewegingen, ademhaling en voeding. Met z´n allen liepen we richting (hoofd)uitgang en namen we afscheid van deze twee vrolijke dames. Het was inmiddels al bijna één uur en dus de hoogste tijd, om te gaan kijken of de groenten en het schaap al eetklaar waren. (wordt vervolgd)
