12 april 2007 Toen ik donderdagmorgen opkwam, was Pancho net terug van boodschappen doen en Verena was in de keuken bezig met haar brunch. Het eerste dat Pancho vroeg, toen hij mij zag was of ik met een taxi naar huis was gegaan. Ik vertelde hem dat ik weer was komen lopen en dat dat voor mij een hele prettige manier is en niet omdat ik geen taxi wilde betalen. Hij vond dat ik mijn geluk niet verder moest tarten en beloofde mij, dat hij mij niet meer alleen naar huis zou laten gaan; in het vervolg zouden we samen op pad gaan en ook samen weer terugkomen. Ik heb hem wederom op het hart gedrukt, dat hij zich om mij geen zorgen moest maken. Mocht er onverhoopt toch iets gebeuren, dan had ik dat gewoon aan mezelf te wijten. Voor mij voelde Santiago heel goed en wanneer ik aan het lopen was, zowel overdag als ´s-nachts, stond ik regelmatig even stil om rond te kijken. Niet alleen om gebouwen of andere dingen te bekijken, maar zeker ook om te zien of er bepaalde ´ongure´ types in de buurt waren. In Nederland en op andere plaatsen doe ik niet anders, want je weet tenslotte maar nooit. Hoe dan ook, Pancho vond het maar niks. Ondertussen had ik nogal wat vuile was en ik kon de wasmachine van Pancho gebruiken. Wel moest ik dan zelf zorgen voor wasmiddel. Nou, dat was geen enkel punt. Donderdag werd dus wasdag, want hij wilde niet dat er veel was tegelijk in de machine ging. Kort daarvoor had hij nog een grote reparatie gehad aan de wasmachine en hij wilde een herhaling daarvan voorkomen. Geen probleem; wasmiddel genoeg net zoals tijd trouwens. Nadat ik de laatste was uit de machine had gehaald, ben ik de stad ingewandeld, waar ik met een of andere kerel in gesprek raakte. Alberto (althans dat was de naam, die hij me opgaf) vertelde dat hij Nederlandse ouders had en dat hij in juli naar Nederland zou gaan, om familie te bezoeken en met name zijn grootouders. Ook vertelde hij met een project bezig te zijn met kinderen met het down-syndroom. We liepen samen naar een café en hebben daar enkele typisch Chileense drankjes (Pisco sour) gedronken. We hebben héél gezellig zitten babbelen over Nederland, de politiek en wat al niet meer. Over zijn project sprak hij echter heel weinig en als ik er naar vroeg, dan kwam er een wazig verhaal. Hij liet me echter wél voor de drankjes betalen en vanaf dat moment was ik op m´n hoede, want hij zou me ook nog meenemen naar een typisch én historisch Santiago´s eetcafé. Onderweg daar naar toe zei hij (uiteraard in het Spaans) dat hij het heel vriendelijk van mij vond, dat ik hem had uitgenodigd. Ik heb hem maar direct verteld, dat ik het eventuele eten zéér zeker niet ging betalen en dat ik ook geen honger had en dus geen behoefte aan eten. Bij ´Las Canallas´, zoals de eetgelegenheid heet, leidde hij me rond en het bleek een behoorlijke grote ´tent´ te zijn met meerdere ´kamers´, waar allemaal gedekte tafels stonden. Één van de kamers was ingericht met een bar en dit was blijkbaar het café. Aan enkele tafels zaten mensen te eten en aan de muren hingen kranten, stencils en knipsels uit de (begin)periode van Pinochet. ´Las Canallas´ bleek een roemruchte historie te hebben, want in die tijd was het een verboden en dus geheime gelegenheid en er kwamen in hoofdzaak intellectuelen, kunstenaars en andere mensen die hun leven niet altijd zeker waren. Ook waren er vele visitekaartjes tegen de muren geplakt of geniet; echter deze waren van recentere datum. Een hele aparte gelegenheid en ook heel aardig, om dit eens te zien. Toen ik er later met Pancho over sprak, bevestigde hij me dit hele verhaal en hij was blij voor mij dat ik dit had gezien. Toen we weer buiten kwamen, begon Alberto mij om geld te vragen voor zijn project en hij bleef maar aanhouden. Ik zei, dat ik op dat moment bijna geen contanten bij me had en dat ik eerst naar de bank moest om geld te wisselen. Ik wist dat de meeste banken al gesloten waren en al was dat niet zo, dan nog zou ik hem geen geld geven. Het was ook moeilijk om van hem af te komen en dus liep ik naar terug huis, wat gelukkig niet al te ver was. Daar aangekomen kon ik Alberto eindelijk van me afschudden en ik zei hem vriendelijk goeiendag. Hij wilde wel een nieuwe afspraak maken voor de dag erna en ik heb toen een tijd genoemd, waarvan ik wist dat ik dan óf niet op straat óf ergens anders zou zijn. Toen ik deze ervaring tegen Verena vertelde, zei ze dat er wel meer van dit soort kerels rondlopen in Santiago en dat je het beste deze zo snel mogelijk van je af moet zien te schudden. Ze zijn alleen uit op gratis drank en eten. De week erop zat ik met Pancho op een terrasje in Buena Vista en daar zag ik Alberto weer voorbij komen, schijnbaar op zoek naar nieuwe slachtoffers, maar hij keurde mij geen blik waardig. Ik hem ook niet trouwens.
11 april 2007 Na een uitgebreid ontbijt en een gezellige babbel met Pancho en Verena, ging ieder van ons zijn of haar weg. Pancho had ´s-middags een repetitie met zijn band en wilde daarvoor nog enkele andere dingen doen en Verena wilde de stad in, om nog wat inkopen te doen. Alvorens de stad in te gaan, liep ik eerst even naar het internetcafé. Daarna kocht ik broodjes en beleg in het buurtwinkeltje, dat er tegenover was. Ik zat net wat te eten, toen Pancho thuiskwam en hij keek mij vol verbazing aan, omdat ik wéér brood zat te eten. Hij vroeg mij, of ik daar geen genoeg van kreeg en waarom ik niet ergens in de stad ging lunchen. Ik legde hem uit, dat ik brood (met beleg) prima vond en genoeg had aan één warme maaltijd per dag. Het zou overigens niet de laatste keer zijn, dat hij zich hierover zou verbazen. In Chili is men gewend om ´s-morgens een simpel ontbijt te nemen en ´s-middags zéér uitgebreid te lunchen, om dan ´s-avonds met een (kleine) warme hap te volstaan. Ik ging op ´n gegeven moment de stad in, maar deze keer nam ik de metro, omdat ik het eerste stuk al diverse keren had gelopen. Nu kwam ik in ´n heel ander gedeelte van de stad terecht en besloot om kris-kras richting centrum terug te wandelen. Onderweg heb ik mezelf getracteerd op een ijsje. Je hebt hier van die zg Heladerías (ijswinkel) met ik weet niet hoeveel soorten ijs en het ziet er allemaal even lekker uit en daarom is het moeilijk kiezen welke smaak je wilt. Op het terrasje heb ik dat smakelijk op zitten peuzelen en tot mijn verrassing kwam een vriendelijke dame me ook nog eens ´n glaasje water brengen. Héél attent! Waar ik mezelf vooral over heb lopen verbazen is niet zozeer het giga aantal bestaande appartementsgebouwen, maar veeleer de vele bouwputten ervan. Ongelofeloos hoeveel van die hoogbouw er de komende jaren bijkomt in Santiago! En de één nog weer luxer dan de ander! En meestal zo´n 18 tot 25 verdiepingen hoog! Toen ik één van de bouwborden met (uiteraard) een gewéldige foto van het zwembad op de bovenste verdieping en het giga uitzicht over de stad stond te bekijken, kwam er een jongen naar me toe die vroeg of dat zwembad écht op de bovenste verdieping van zo´n gebouw aanwezig was. Ik antwoordde dat dat inderdaad het geval was en hij viel bijna om van verbazing. Blijkbaar kon hij zich daarvan geen voorstelling maken en vol ongeloof liep hij daarna weer verder. Net als ik, want ik vroeg mij onderhand toch wel af, wie al die appartementen zouden gaan kopen. Ik liep nog even een supermarkt binnen op weg naar huis en daar aangekomen, was Verena ook net thuis. Even later volgde Pancho, maar hij kwam alleen enkele spullen ophalen en ging snel weer weg. Hij zou rond negen uur Verena en mij op komen halen, om naar het concert te gaan in Salsoteca Maestra Vida in de wijk Bella Vista, dé uitgaanswijk van Santiago met ik weet niet hoeveel café´s, kroegen, restaurants, salsa- en andere gelegenheden. De band die we zouden gaan zien is momenteel héél populair in Chili en speelt salsa met funk- en rockinvloeden. De naam: Chico Trujillo. Verena had een CD van hun gekocht en zette die op, om alvast in de stemming te komen... Op ´n gegeven moment kwam Pancho thuis en even daarna gingen we op weg. Op de Alameda aangekomen namen we een taxi, die ons bij de Salsoteca afzette. Toen we binnenkwamen draaide de disco swingende salsa-muziek en er werd ook stevig gedanst. Geweldig om te zien hoe de meesten de salsa dansen en dan is het jammer, dat ik dat niet zo goed kan. Maar ja, je kunt ook niet alles hebben, nietwaar? Langzaam maar zeker stroomde de ´tent´ vol en tegen ´n uur of elf kwam de band het podium op. Iedereen juichen en joelen en dat verhoogde de sfeer. Bij de eerste klanken begon de hele zaal mee te zingen en vooral mee te swingen. Ik hoefde amper iets te doen, want ik werd meebewogen... Een gewéldige sfeer en één groot feest. Tijdens de pauze werd er weer salsamuziek gedraaid en diverse mensen waren daarop aan het dansen. Tijdens de tweede set van de band ging het er nóg swingender aan toe en de hele zaal was één dansende massa. De zanger was trouwens heel goed in het bespelen van de menigte en werkte naar een climax toe. Na afloop van het concert wilde iedereen nog een toegift, maar die werd (helaas) niet gegeven. Hoe dan ook, het was een geweldig optreden en heel leuk om mee te maken. Er werd weer salsamuziek gedraaid en iedereen begon daarop weer vrolijk te dansen en te swingen. Het was inmiddels al ruim twee uur geweest en blijkbaar ging men door tot zo´n uur of zes! Ik heb het eind niet meer meegemaakt, want ik vond het op ´n bepaald moment welletjes en was ook behoorlijk moe. Vooral m´n voeten en benen! Ja, dat krijg je als je niet meer zo jong bent, hè? Ik zei tegen Verena, dat ik naar huis wilde. Zij wilde nog lang niet naar huis en danste weer vrolijk verder. Pancho was weer druk in gesprek met diverse dames. Hij is ten slotte een populair figuur in het uitgaanscircuit en ook veel mensen kennen hem van de bands, waarin hij speelt of gespeeld heeft. Tegen vieren ben ik naar huis gewandeld, waar ik om kwart voor vijf aankwam. Nu wist ik de kortste weg naar huis en ben dus niet ´n eind omgelopen.... Moe maar voldaan stapte ik m´n bed in, om snel daarna in een diepe coma te vallen.
Dinsdag 10 april 2007 Omdat ik de laatste dagen nogal veel door de stad gelopen en dus aardig wat kilometers achter m´n kiezen had, besloot ik vandaag er een rustig dagje van te maken. De komende dagen zouden we naar enkele concerten gaan en er stond ook nog een feestje op het programma. Wel ging ik even naar het internetcafé op de hoek en in het winkeltje aan de overkant kocht ik enkele broodjes en beleg. Het grootste deel van de dag was het bewolkt en ik vond het op de patio van Pancho´s huis heerlijk toeven. Pas tegen het eind van de middag ging ik de deur weer uit en heb weer een héél stuk gewandeld. Ja, je loopt ongemerkt toch verder dan in eerste instantie de bedoeling is, maar er is ook zo veel te zien en te bekijken dat ik interessant vind. Niet dat ik dat hier allemaal ga vermelden, want dan zou het een herhaling zijn van wat ik al eerder heb geschreven: gebouwen, straten, mensen, etc. Alleen is het telkens anders, wanneer je een ander deel van de stad doorkruist. Onderweg in ´n oud gedeelte van de stad op een terrasje van één van de hier aanwezige en zéér karakteristieke panden koffie zitten drinken en wéér later van een uitgebreid diner zitten genieten. Toen ik thuiskwam, bleek iedereen al naar bed te zijn en heb ik nog even wat zitten lezen alvorens ook mijn bed op te zoeken.
09 april 2007 ´s-Morgens uitgebreid zitten ontbijten en met Pancho zitten babbelen. Hij moest die middag weg, maar zou mij rond zes uur op komen halen om daarna de stad in te gaan. Hij wilde mij de binnenstad laten zien en ook enkele typisch Chileense leefgewoonten, wanneer de mensen uit hun werk komen. Hij dus weg en even later ben ik ook weggegaan, om een ander deel van de stad te gaan verkennen. Ditmaal koos ik voor een van de betere wijken van Santiago. De straten hier waren (uiteraard) veel smaller dan de brede avenues, maar er stonden wel bomen op de stoep. De huizen waren allemaal ´vrijstaand´. Vrijstaand staat hier tussen haakjes, omdat er vele huizen op de een of andere manier aan elkaar gekoppeld zijn. Sommige panden waren écht groot en weer anderen hadden een koloniale bouwstijl. Verschillende huizen hadden ook een voortuin. Of er van een achtertuin sprake was, kon ik van de straat af niet zien, maar ik ga er vanuit dat er bij vele huizen ook een achtertuin aanwezig was. Op enkele plaatsen was een bouwput voor wéér een appartementsgebouw. Zullen de directe bewoners wel blij mee zijn, denk ik dan.... Weg zon en weg privacy... Wat opvalt als je door Santiago loopt te wandelen, is dat de stad over het algemeen zo schoon is. Uiteraard zijn er diverse plekken, waar het een zooitje is, maar die worden binnen afzienbare tijd nog aangepakt (volgens Pancho). Een ander opvallend iets is, dat er heel veel kerels rondlopen met een staartje; ook veel oudere (met grijs haar...). Het vele groen (vooral bomen) in de straten en de zeer vele parken geven de stad toch ook weer z´n eigen gezicht. Het was iets over zes, toen ik thuis kwam en zat net aan ´n bakkie koffie, toen Pancho arriveerde. Hij wilde zich eerst even opfrissen alvorens de stad in te gaan. Hij vertelde dat we naar een plaats zouden gaan, waar geen toerist ooit van gehoord had en wat een typisch Chileense ´kroeg´ was. We konden het best te voet gaan, want dan kon hij mij onderweg nog enkele interessante plaatsen aanwijzen of laten zien. Dus wij op weg dwars door het centrum, waar het op dit moment érg druk was; het krioelde van de mensen, zogezegd. Pancho vertelde dat de mensen nu van hun werk kwamen. Sommige deden op weg naar huis hun inkopen en anderen waren op weg naar een (stam)café. Toen we het centrum achter ons hadden gelaten, werd het een beetje rustiger, maar nog steeds was het behoorlijk druk. Bij een taxistandplaats, waar een lange rij wachtenden stond, was een straatmuzikant (´n zg chiclo) bezig en we stonden er even naar te kijken. Een grote trom op z´n rug en zowel met handen als voeten bespeelde hij dat instrument. Pancho vertelde dat hij dat ook wilde leren, want hij zou graag naar Europa komen en dan was dit misschien een manier, om een extra centje te verdienen. Hij was al wel eens in Spanje geweest, maar wilde ook andere delen van Europa leren kennen. De ´kroeg´ waar we naar toe gingen heette: ´La Piojeta´ en het bleek een behoorlijk grote ´tent´ te zijn. Ondanks dat het behoorlijk druk was, was er nog plaats genoeg om te zitten. Ook bleken er veel Mexicanen aanwezig te zijn, want toen een gitarist en accordeonist begonnen te spelen en te zingen, lalde de halve tent mee. Heel leuk om dat mee te maken. Voor mij was het ook een beetje een herinnering aan mijn tijd in Mexico en aan de smartlappen van toen... Pancho bestelde een typisch Chileens drankje, waarvan ik de naam al weer vergeten ben, maar het bestond uit witte wijn met een bolletje vanilleijs en een scheut likeur. Ik heb er even van geproefd, maar vond het véél te zoet en bestelde daarom een witte wijn, die ik geserveerd kreeg in een pul van ´n 1/2 ltr.!! Op ´n gegeven moment begon er een dame héél luid een verhaal af te steken en ze kreeg af en toe applaus en behoorlijk veel bijval. Pancho legde me uit, dat ze het over de huidige presidente van Chili had. Deze is blijkbaar helemaal niet geliefd bij de bevolking en schijnt ook nogal wat fout te doen. Zo-wie-zo zijn ze haar liever kwijt dan rijk, schijnt het. Nadat we onze drankjes hadden geledigd, gingen we via het centrum naar de vrienden van Pancho, waar ´s-zaterdags dat feestje was. Ik kreeg een korte en snelle rondleiding en het bleek, dat er twee repetitieruimten en een opnamestudio aanwezig waren in het toch wel erg grote pand. Ik had dat eerder niet zo in de gaten, omdat er twee verschillende ingangen zijn en je niet van het éne deel naar het andere kunt. In één van de gemeenschappelijke ruimten zaten we met enkele mensen bij elkaar en er werd druk gebabbeld. Helaas ging het meeste aan mij voorbij, want mijn Spaans is nog láng niet wat het zou moeten wezen en bovendien praten de Chilenen erg snel en omdat de meesten muzikant zijn, hebben ze ook nog eens ´n soort van ´slang´, ofwel een geheel eigen taalgebruik. Wel werd me duidelijk, dat ik maar eens een instrument moest leren bespelen; bv gitaar. Leermeesters waren er hier genoeg...! Na een gezellig samenzijn, keerden Pancho en ik huiswaarts. Dit was slechts een klein stukje lopen. Thuis aangekomen ging Pancho vrijwel direct naar bed en voor mij duurde dat ook niet lang meer.
