09 juni 2007 ´s-Morgens eerst uitgeslapen, uitgebreid ontbeten en zitten babbelen met enkele mensen die ook in dit hostel zitten. Alvorens naar Cerro San Bernardo te gaan, ben ik eerst even op de hoek koffie gaan drinken. Cerro San Bernardo is een berg aan de rand van de stad en van hieruit heb je een schitterend uitzicht over Salta en verre omgeving. Er zijn meerdere manieren om boven te komen; per auto (maar die heb ik hier niet tot mijn beschikking), te voet of met een kabelbaan. Ik heb gekozen voor de laatste optie en kocht ´n enkele reisticket, want ik wilde na het bezoek aan de top naar beneden wandelen. Deze berg is zo´n 1.475 mtr. hoog en zoals gezegd heb je een schitterend uitzicht over de stad. Boven heb je diverse stalletjes, waar men vooral handgemaakte producten verkoopt en ook is er een veredelde snackbar. Heel apart vond ik ook de kunstmatig aangelegde watervallen, waar je ook onder door kunt lopen. Deze dag kenmerkte zich ook door het mooie weer en ik heb op ´n bankje in de zon zitten genieten van het uitzicht over de stad. Salta kent weinig hoogbouw en hierdoor zijn de diverse hogere gebouwen, zoals kerken en flatgebouwen, goed te zien. Tevens dienden deze voor mij als oriëntatiepunten en het bleek, dat ik toch wel grote delen van de stad te voet had afgelegd. Na enkele uren boven rondgehangen en genoten te hebben, ben ik aan de afdaling begonnen. Ik dacht er slim aan te doen om over de weg te gaan wandelen, om zodoende regelmatig een uitzicht over de stad te hebben. Maar helaas. Door de bebossing bleek van uitzicht niet echt sprake. Slechts af en toe kon je door de bladeren een kleine glimp van de stad opvangen. Dus ipv de weg, nam ik de ´trap´ naar beneden. Dit zijn zo´n 1.070 treden en af en toe bleef ik even stilstaan, wanneer er zich een mogelijkheid voordeed om door het gebladerte uit te kijken over de stad. De afdaling ging behoorlijk snel, sneller dan ik had verwacht en na minder dan ´n half uurtje stond ik weer beneden in het kleine parkje onderaan de berg. Omdat het al weer begon te schemeren, ben ik eerst naar de hostel terug gegaan, alvorens een hapje te gaan eten. De dagen gaan hier erg snel voorbij en dit was ook weer zo´n dag, die sneller voorbij was, dan ik eigenlijk zou willen.
08 juni 2007 ´s-Morgens om 06.15 uur opgestaan. Wassen en ontbijten en om 07.00 uur stond Daniel, de gids, mij op te wachten bij de receptiebalie. We zouden deze dag samen op pad zijn, want de twee Italiaanse dames die mee zouden gaan, gingen niet mee omdat één van hen ziek was geworden. Daniel sprak alleen Spaans en dus was dit tevens een dag, waarop ik mijn Spaans kon bijspijkeren. We hebben onderweg behoorlijk wat zitten babbelen en ik was blij dat ik mijn woordenboekje bij me had. Heb dat redelijk vaak ingekeken, vooral om de juiste werkwoorden op te zoeken. Het was nog donker toen we vertrokken, maar al snel begon het licht te worden. Eenmaal de stad uit, zag ik de bergen in welke richting we gingen. De eerste stop was Santa Rosa de Tastil, een plaatsje met slechts 20 inwoners en twee (kleine) musea. Zo midden in de bergen is het er opvallend rustig en stil. In het eerste museum was een tentoonstelling uit de pré-Incatijd. Er lag een mummie (!) en enkele gedeformeerde schedels. Deze deformatie was opzettelijk, want hiermee werd een bepaalde status aangegeven. Ook stonden er enkele grote potten, waarin men de doden bewaarde. Eerst werden deze begraven en na een bepaalde tijd weer opgegraven, om ze in huis neer te zetten en te bewaren. Diverse houten en metalen (koper en brons) gebruiksvoorwerpen waren er te zien en grote stukken rotsblok, die, wanneer je er met een steen opsloeg, ieder een ander geluid voortbrachten; een soort piano zou je kunnen zeggen. De museumbeheerster kon er een aardig deuntje op ´spelen´ en, afhankelijk van de plaats waar je de steen raakte, gaf deze een variatie in toon. Heel apart en fascinerend! In het andere ´museum´ waren spullen opgesteld van meer recentere datum, waaronder diverse schilderen. Heel interessant vond ik de verschillende kleuren mais en toen ik daarnaar vroeg, kreeg ik een niet minder interessant antwoord. In mijn beschrijving van de excursie rond Uyuni in Bolivia, vertelde ik over de schitterende kleurenpracht van de bergen aldaar. Hier heb je dit soort kleurvariaties ook en dat vindt zijn oorzaak in de aanwezigheid van metalen en mineralen. Afhankelijk van de plaats waar de mais werd gezaaid, verkreeg men dit soort kleurvarianten. Niet dat men gekleurde mais zo interessant vond, maar deze mais bevatte een behoorlijke hoeveelheid van dit soort metalen en mineralen. Zodoende kreeg men met het eten toch de nodige elementen binnen, zoals koper, zink, etc. Heel uitgekeind dus! Een ander opvallend aanwezig materiaal was cardon; hout van een cactussoort, die hier veelvuldig voorkomt. Nog steeds wordt dit soort hout veelvuldig toegepast en ondanks de vele aanwezige gaten, blijkt het toch heel sterk en vooral duurzaam te zijn. Slechts enkele kilometers buiten Santa Rosa de Tastil gingen we naar de ruines uit de pré-Incatijd. Hiervan is nog maar een gedeelte blootgelegd en omdat het een archeologische site is, zijn er dmv bordjes de gangbare paden aangegeven. De auto werd aan de kant gezet en we beklommen een heuvel, om zodoende uitzicht over het geheel en het gebied te krijgen. Schitterend! Vooral het uitzicht was wijds; zeker enkele tientallen kilometers en uiteraard de bergen in de verte. Ondanks dat de zon uitbundig scheen, was het toch nog niet echt warm, want er stond een behoorlijk briesje en zo ´s-morgens vroeg was het nog niet echt opgewarmd. We gingen weer op weg en reden nu door een soort canyon. Toen we hier doorheen waren, begon de weg te klimmen en passerden we onze eerste bergrug van deze dag. Op weg naar San Antonio de Cobres zagen we behoorlijk veel llama´s en af en toe enkele ezels. We reden over een onverharde weg en Daniel vertelde, dat deze wel degelijk deel uitmaakte van de Pan-Americana, de route vanaf het zuiden van Chili tot aan Alaska toe. Nu konden we met een behoorlijke snelheid doorrijden, maar Daniel vertelde dat hij hier een week ervoor niet sneller kon rijden dan 20-30 km./uur. De weg zat toen vol met kuilen en gaten, veroorzaakt door het verkeer dat er overheen rijdt. Inmiddels had men de weg met machines weer geëgaliseerd en dit gebeurde volgens Daniel wel zo´n 2 a 3 keer per maand! Ik vroeg hem, waarom men deze weg dan niet van een verharding voorzag, want op deze manier leek me dat toch wel een kostbare zaak. Een beetje cynisch antwoordde hij, dat de overheid blijkbaar andere prioriteiten stelde, want over dit soort projecten wordt door de centrale overheid in Buenos Aires beslist. Het is ten slotte een nationale weg en daarom heeft ook de lokale overheid er weinig over te vertellen. In San Antonio de Cobres hebben we zitten genieten van een uitgebreide lunch en hier ontmoetten we ook een andere gids, die op stap was met vier Engelsen. We hebben even kort met elkaar gebabbeld en we zouden hun nog vaker tegenkomen deze dag. Zij maakten ongeveer dezelfde tour, als wij. Na de lunch ging het op weg naar de Grande Salar, één van de grootste zoutmeren van Argentinië met een oppervlakte van zo´n 6.000 km2! Daar aangekomen reden we er eerst ´n stuk omheen, alvorens het meer op te rijden richting auto van de andere groep, die ergens in die onmetelijke witte vlakte stond. We hebben hier zeker ´n uur rond gewandeld en staan babbelen m.a.w. uitleg gekregen over deze omgeving en hoe dit soort zoutmeren zichzelf in stand houdt. Het meeste gewonnen zout wordt geraffineerd, maar er worden ook blokken gehakt, die gebruikt worden als likblok voor o.a. koeien. Blijkbaar is het arbeidsloon hier laag, want men doet hier alles met pikhouweel of met hamer en beitel voor de blokvormen. Een niet alleen zwaar, maar tevens langdurig karwei. Er lagen heel veel hopen zout en in de vrijgekomen gaten stond water. Al deze gaten hadden dezelfde afmetingen en het gewonnen zout wordt dan later met vrachtwagens opgehaald. Allemaal handwerk, want ook de vrachtwagens worden met de schop geladen. Er komt geen machine aan te pas. Wellicht om vervuiling te voorkomen, maar dan nog; wat een werk! Daniel beantwoordde mijn vraag ontkennend of dit een overheidsaangelegenheid is; het is/zijn particuliere ondernemingen die hier actief zijn. We gingen weer op weg en passeerden Puesta de Lipam. Eigenlijk niet meer dan een naam in een heel groot niemandsland. Hetzelfde geldt voor Tres Morres, alhoewel hier wel enkele huizen stonden. We waren op weg naar een schitterend dorpje, Purmamarca geheten, en het mooiste deel van onze reis van deze dag hadden we nog voor de boeg. Ik zag enorme bergen voor ons en Daniel legde uit, dat we eerst omhoog zouden gaan en daarna een adembenemende afdaling tot in Purmamarca. Hij had niks te veel gezegd. Was de klim al een ervaring op zich met schitterende uitzichten, de afdaling was een rit, die mij niet lang genoeg kon duren. Fantastisch! Giga uitzichten en evenzovele kleuren! Ook de (soms grillige) vormen van de bergen! Je hebt er geen woorden voor, om het allemaal te beschrijven en Daniel was het daar mee eens. Hij stopte af en toe, om foto´s te maken en beloofde me deze op CD-Rom te zetten voor mij. Helaas is daar na vier dagen nog niks van gekomen en leef ik in de wetenschap, dat er schitterende foto´s zijn waar ik ook regelmatig op sta. Maar daar heb ik verder niks aan. Hopelijk stuurt hij ze me nog toe, of zet ze op de meel. Ik heb Alejandra er ook nog naar gevraagd, maar ze vertelde me dat Daniel intussen griep had gekregen. Ja, dat komt hier dus ook voor. In Purmamarca aangekomen, zette Daniel de auto aan de kant en gingen we het dorpje te voet verkennen. Er heerst hier een geweldige en relaxerende energie, als je hier rondwandeld. Heel apart! Ook in het kerkje, waar we naar binnen gingen. Op de achtergrond zag ik de zg Cerro de los Siete Colores, de zevenkleurige berg. Ik kon er geen genoeg van krijgen en heb deze berg vanuit alle mogelijke hoeken bekeken. SCHITTEREND! Woorden schieten me tekort, om dit soort adembenemende pracht te beschrijven. Wederom verwijs ik hierbij naar Google Earth om een indruk te krijgen, maar in het echt is de kleurenpracht vele malen mooier! We hebben in dit (kleine) dorpje zeker ´n uur rondgewandeld, inclusief een korte koffiepauze, alvorens weer verder te reizen. We hadden nog ´n paar honderd kilometer voor de boeg, voordat we terug zouden zijn in Salta en het was inmiddels al tegen half zeven en het begon al ´n beetje te schemeren. Toen we rondwandelden in Purmamarca, spraken we oa over Tai Chi en Qi Gong, vanwege de aparte en voelbare energie die hier heerst en Daniel bleek hier ook het eea over te weten. Onderweg richting Salta spraken we daar verder over en kwam ik erachter, dat hij een 2de graad heeft in Reiki, net als ik. Ik had hierover nog ´n hele hoop meer met hem willen bespreken, want het is een giga interessant onderwerp, maar met mijn beperkte kennis van het Spaans, kwam ik niet ver. Helaas. Bovendien was het inmiddels donker en kon ik dus ook geen gebruik meer maken van mijn kleine woordenboekje. Ons gesprek beperkte zich daarna tot het evalueren van de afgelopen dag en we waren het er beiden mee eens, dat het een perfecte dag was geweest. Alles had meegewerkt vandaag; het weer was schitterend met een stralende zon aan een strakblauwe hemel, de (opnieuw) geëgaliseerde weg en ook de andere groep, die we hadden ontmoet. Vooral hun gids, Fernando. Het bleek, dat Daniel´s broer met hem bevriend was en dat ze elkaar van vroeger kenden. Vandaag hadden ze voor het eerst uitgebreid met elkaar kunnen babbelen. Voorheen was het gebleven bij vriendelijkheden, wanneer ze elkaar ontmoetten. Terug in Salta, het was inmiddels al bijna negen uur, parkeerde Daniel zijn auto bij de hostel en gingen we op de hoek nog even koffie drinken. We wisselden onze iemeel-adressen uit en toen hij op ´n gegeven moment telefoon kreeg, kon hij niet lang meer blijven. Bovendien was het de volgende ochtend weer héél vroeg dag voor hem, want een nieuwe excursie wachtte, en moest hij ook nog de zéér stoffig geworden auto schoonmaken. We liepen terug naar de hostel, waar we afscheid van elkaar namen. Moe, maar zéér voldaan na zo´n fantastische (en lange) dag ging ik daarna nog even ´n klein hapje eten.
06 juni 2007 Toen ik ´s-morgens wakker werd, voelde ik we weer behoorlijk goed. Wel had ik trek in een uitgebreid ontbijt en omdat de hostel een (standaard) ontbijt serveert bestaande uit croissants, ben ik naar de bakker om de hoek van het blok van de hostel gegaan. Heb uitgebreid zitten ontbijten en daarna voelde ik me weer helemaal de oude. Ik zat nog aan een kopje thee, toen Alejandra binnenkwam en me aansprak over de eventuele mogelijkheden van excursies in de (verre) omgeving. In mijn Alzheimergeheugen had ik al enkele plaatsen genoteerd, die het bezichtigen meer dan de moeite waard zouden zijn. Alejandra liet me ook foto´s zien van die en andere plaatsen. Ik besloot maar direct een tour te boeken voor de vrijdag. Na het ontbijt ben ik de stad ingegaan voor een eerste kennismakingsronde. Al eerder meldde ik, dat er veel laagbouw was in Salta en de meeste gebouwen dateren uit eind 19de en begin 20ste eeuw en zijn ook rijkelijk gedecoreerd. Sommige gebouwen zijn ook heel kleurrijk beschilderd en dat geeft toch een bepaald cachet aan zo´n stad. Het prettige van weinig hoogbouw is, dat je bijna voortdurend in de zon loopt te wandelen. Het centrale plein van Salta, Plaza 9 Julio, is een fraai parkje met daar omheen schitterende gebouwen, zoals de kathedraal van Salta en het paleis van de Aartbisschop. ´s-Avonds zijn alle gebouwen schitterend verlicht, zodat het geheel zeer sfeervol is. Één van de mooiste kerken is de Iglesia de San Francisco, maar ook andere kerken zijn beslist de moeite van een omweg waard. Heb dus nogal wat omwegen gemaakt en aldus kris-kras door de stad lopen struinen. Een ander opvallend iets vond ik de relaxte sfeer, die er blijkbaar in Salta heerst en ´s-avonds na negenen wordt het behoorlijk rustig op straat. Via Google Earth heb ik ontdekt, dat er diverse foto´s van gebouwen in Salta te zien zijn. Wellicht een tip voor jullie?
07 juni 2007 Donderdag ben ik weer andere delen van de stad gaan verkennen en zodoende kwam ik erachter, dat de stad diverse parken en groene plaza´s herbergd. Ook is Salta omgeven door hoge bergen, die je bijna overal kunt blijven zien waar je ook bent in de stad. Weer een voordeel van hoofdzakelijk laagbouw en het stratenplan, dat merendeels bestaat uit vierkante blokken en lange, rechte straten. Dit soort opzet is standaard doorheen heel Amerika, zowel Noord als Zuid. Het grote voordeel hiervan is ook, dat je snel je weg weet in een stad. Zeker wanneer je doorhebt waar de nummeringen beginnen en die ook op de straatnaambordjes worden aangegeven. Je weet dan ongeveer hoeveel blokken je nog moet naar ´n bepaald punt.
04 juni 2007 Na het ontbijt douchen en daarna mijn rugzak inpakken. Halverwege de middag zou ik de hostel verlaten, om richting busterminal te gaan. Heb nog heel even achter de PC gezeten, om op zoek te gaan naar eventuele overnachtingsmogelijkheden in Salta en de plaatsen die ik daarna wilde gaan bezoeken. Uitgebreid afscheid nemen van iedereen en toen op stap richting busterminal. Op maandag is het toch wel een héél stuk drukker in de stad, dan op de zondagen en dus probeerde ik zoveel mogelijk de minder drukke straten te nemen. Ik ben gaan wandelen, omdat ik nog zoveel mogelijk van de schitterende architectuur en enkele parken wilde genieten. Bovendien was het aangenaam weer. Onderweg nog ergens ´n hapje gaan doen en bijna bij de busterminal in ´n supermarkt ´n fles water gekocht. De busterminal is naast enkele treinstations en daarom was het laatste stukje zigzaggend tussen de mensen en de straatverkopers door. Je wilt tenslotte niet iedereen omver lopen, he? De busterminal heeft 63 (!) perrons en het is dus een komen en gaan van mensen en bussen. En dat vanaf of naar diverse bestemmingen in of buiten Argentinië! Mijn bus zou vertekken vanaf een perron tussen nummer 12 en 24, maar was nog niet gearriveerd. Ik was royaal op tijd en stond te wachten, toen er een dame naast mij kwam staan, die nogal wat bagage bij zich had. Ze begon bijna meteen tegen mij omhoog te babbelen, maar dat ging mij in een véél te snel tempo en daarom vroeg ik haar, om iets langzamer te praten. Binnen no-time wist ik dat ze van oorsprong uit Italië kwam, twee kinderen en vier kleinkinderen had en dat ze in Bs.As. inkopen had gedaan voor de winkel van haar en haar man. Ook haalde ze enkele glossy magazines voor de dag, om mij te laten zien welke spullen zij verkochten; in hoofdzaak alles mbt bruisjurken en wat daar bijhoort. Zo kan ik nog wel even doorgaan met hetgeen ze mij allemaal vertelde, maar écht interessant vond ik het allemaal niet. Het voordeel van dit soort ´gesprekken´ is, dat je weer enkele Spaanse woorden leert en daarom bleef ik even met haar aan de babbel. Mijn bus kwam aanrijden en ik kon dus vriendelijk goeiendag zeggen en inchecken. De bus, een dubbeldekker, zou om 19.00 uur vertrekken, maar dat werd iets later omdat er veel mensen meegingen. Bijna alle plaatsen waren bezet. Ik zat beneden, waar ook het toilet was en achteraf kwam dat héél goed uit. Maar hierover later meer. We vertrokken en eenmaal de stad uit en op de snelweg ging het met een gestaag gangetje richting Rosario, de eerste stop en ruim 4 uur rijden vanaf Bs.As. Onderweg kregen we drinke en een warme maaltijd uitgereikt en dat smaakte me redelijk. Niet dat ik veel honger had, maar een hapje ging er toch wel in. Tenslotte zou de hele reis naar Salta zo´n 21 uur gaan duren. In Rosario stapten veel mensen uit en kwamen er weer anderen voor in de plaats. Al bij al duurde de stop ongeveer 20 minuten en gingen we weer op weg, maar eenmaal buiten de stad kwamen we al snel in een file terecht. De weg bleek geblokkeerd vanwege een ongeval. Onze en andere bussen keerden bij de eerste de beste mogelijkheid en we namen een andere route; ipv langs de zuidkant van Rosario via de noordkant. De volgende stop was Santiago del Estero, zo´n 9.1/2 uur rijden. En dat non-stop! Ik vroeg mij af, of er niet van chauffeur gewisseld hoefde te worden. Ook eerdere en lange busreizen die ik gemaakt heb, werd er niet gestopt en dat soms 10 of 11 uur lang! Maar blijkbaar kan dat hier in Zuid-Amerika. Toen we Rosario al even achter ons gelaten hadden, begon het een beetje te rommelen in mijn maag. In eerste instantie dacht ik dat het mee zou vallen, maar op ´n gegeven moment voelde ik toch een aandrang, om mijn eerdere maaltijd na te gaan meten. Gelukkig had ik een plastic tasje bij me, waarin ik de eerste twee keer naar hartelust kon overgeven. De dame naast mij ging op een ander vrije plaats zitten en dat kwam mij goed uit; ik zat nl aan de raamkant en zou haar telkens hebben moeten lastigvallen, om naar het toilet te gaan. Al bij al denk ik zeker zo´n twaalf keer naar het toilet te zijn geweest, alvorens ik mezelf iets beter begon te voelen. Van het uitgereikte ontbijt heb ik slechts de droge crackers gegeten, maar ook die bekwamen me allerminst en moesten er blijkbaar ook uit. Tegen de middag kwamen we aan bij de busterminal van San Miguel de Tucumán en hier hadden we een stop van ongeveer ´n half uur. Ik voelde me nog steeds niet helemaal geweldig, maar nam op het perron een warme thee. In de bus was alleen (zoete) koffie te krijgen en dat durfde ik nog niet aan. De thee beviel me prima en langzaam, maar zeker begon ik op te knappen. Gelukkig! Ik had de halve nacht en hele ochtend tussen stoel en toilet doorgebracht en wilde eindelijk rust. Één van de medereizigers had me pillen aangeboden tegen wagenziekte, maar die heb ik maar niet genomen. Ik vertelde hem, dat de maaltijd van de avond ervoor de oorzaak was van mijn ongesteldheid en dat het zeker niet lag aan het reizen in een bus. Tenslotte had ik er al enige duizenden kilometers in Zuid-Amerika opzitten en soms was het meer hobbelen geweest dan rustig rijden. Na nog een laatste stop, kwamen we om 16.30 uur aan bij de busterminal in Salta, mijn (voorlopige) eindbestemming. Alhoewel het verder een prima reis was geweest, was ik blij dat we er waren. Kon ik eindelijk op m´n gemak in de busterminal van een kopje thee gaan genieten. Ik had bij de toeristinformatiebalie een plattegrond van de stad gekregen en heb die zitten bekijken, om uit te zoeken waar ik naar toe moest. Enkele namen van hostels, die ik van mensen had gekregen of van het net had geplukt, had ik opgeschreven en markeerde er ´n paar op de plattegrond. Ik begon te lopen en kwam als eerste door een park. Hier waren nogal wat straatverkopers en hun stalletjes aanwezig en het viel me meteen op, dat de mensen hier over het algemeen donkerder getint zijn, dan in Bs.As. of andere plaatsen, die ik eerder in Argentinië had bezocht. Later werd dat bevestigd door de gids van een tour, die ik gemaakt heb ten noorden van Salta. Een ander opvallend iets was, dat er hier veel meer laagbouw was, dan in eerdere door mij bezochte plaatsen. De aanwezige hoogbouw dateerde van recentere datum. Lopend door de straten van Salta en mezelf realiserend dat deze stad toch meer dan 1 miljoen mensen herbergt, vond ik het toch rustig. Enkele (brede) straten zijn blijkbaar doorgaande routes en deze zijn wel druk, maar in vergelijking met Bs.As., toch veel minder hectisch. De eerste hostel (Hostel Quara), waar ik naar toe ging, heb ik ingechecked. Het zag er allemaal redelijk goed uit en de ontvangst was vriendelijk. Bovendien was het aan de rand van het centrum. Na de nodige formaliteiten, ben ik naar m´n kamer gegaan, heb mezelf wat opgefrist en ben in bed gedoken; ik had de hele nacht geen oog dichtgedaan en even slapen was meer dan welkom. Dat ´even slapen´ bleek toch iets langer, want ik werd pas rond elven wakker. Mijn blaas moest nodig worden geleegd en daarna ben ik naar de keuken gegaan, waar ik onder het genot van (weer) ´n kopje thee met enkele mensen heb zitten babbelen.
Ik zat nog aan een kopje thee, toen Alejandra binnenkwam en me aansprak over de eventuele mogelijkheden van excursies in de (verre) omgeving. In mijn Alzheimergeheugen had ik al enkele plaatsen genoteerd, die het bezichtigen meer dan de moeite waard zouden zijn. Alejandra liet me ook foto´s zien van die en andere plaatsen. Ik besloot maar direct een tour te boeken voor de vrijdag. Na het ontbijt ben ik de stad ingegaan voor een eerste kennismakingsronde. Al eerder meldde ik, dat er veel laagbouw was in Salta en de meeste gebouwen dateren uit eind 19de en begin 20ste eeuw en zijn ook rijkelijk gedecoreerd. Sommige gebouwen zijn ook heel kleurrijk beschilderd en dat geeft toch een bepaald cachet aan zo´n stad. Het prettige van weinig hoogbouw is, dat je bijna voortdurend in de zon loopt te wandelen. Het centrale plein van Salta, Plaza 9 Julio, is een fraai parkje met daar omheen schitterende gebouwen, zoals de kathedraal van Salta en het paleis van de Aartbisschop. ´s-Avonds zijn alle gebouwen schitterend verlicht, zodat het geheel zeer sfeervol is. Één van de mooiste kerken is de Iglesia de San Francisco, maar ook andere kerken zijn beslist de moeite van een omweg waard. Heb dus nogal wat omwegen gemaakt en aldus kris-kras door de stad lopen struinen. Een ander opvallend iets vond ik de relaxte sfeer, die er blijkbaar in Salta heerst en ´s-avonds na negenen wordt het behoorlijk rustig op straat. Via Google Earth heb ik ontdekt, dat er diverse foto´s van gebouwen in Salta te zien zijn. Wellicht een tip voor jullie?
