Helaas. Door ´n kleine miscommunicatie had ik de Ruta del Ché gemist. Achteraf gezien moest het gewoon zo zijn. Wellicht had ik het grootste deel van de route moeten lopen, ipv bij Hermano Paulus achterop de fiets. Het was afzien geweest voor de boys. Totaal afgepijgerd (maar voldaan) zag ik ze zaterdagavond El Florín binnenkomen. Krijg nu dus een herkansing. Voor mij de eerste keer in m´n leven achterop een fiets met hulpbron. Heel luxe over geasfalteerde wegen: retourtje Peru. Bij Paul´s huis aangekomen zag ik twee motorfietsen geparkeerd voor de deur staan. Die waren van Melvin en Coco, de voorzitter en vice-voorzitter van de Motoqueros Legendarios de Sucre. Kwamen ons goeie reis wensen en zouden ´n stukje met ons oprijden. Coco zelfs tot aan Yotalla, het eerstvolgende dorp richting Potosí. Van hem had ik zijn butsmuts en motorlaarzen geleend. Voelde me zowaar al ´n beetje Motoquero. Als bevestiging hiervan, kregen Paul en ik een leren armbandje omgeknoopt. Blijkbaar een belangrijk ritueel, want er werd ´n heel verhaal bij afgestoken.
Zowel Paul als ik hebben de weg tussen Sucre en Potosí diverse keren afgelegd en het is (en blijft) ´n gewéldig mooie route. De weg slingerd zich door het landschap omhoog en weer omlaag met regelmatig schitterende vergezichten. Bergen en diepe dalen. Uiteindelijk stijg je van zo´n 2.600 naar ruim 4.100 meter. Zelf heb ik weinig verstand van motorfietsen, maar weet wel hoe een motor dient te lopen. De Guzzi heeft er écht zin in en loopt fantastisch. Beladen met twee man en beetje bagage lijkt ´ie de bergen met gemak te bestijgen. Volgens Paul heeft Guusje de afgelopen jaren zelden zo mooi gelopen als nu. Hij kan er bijna niet over uit. Ook op deze hoogte schijnt ze daarvan weinig last te hebben. Ergens in het centrum van Potosí brak de koppelingskabel. De reparatie hiervan was voor Paul ´n fluitje van ´n cent en we konden dus weer op weg. We wilden proberen om Challapata te bereiken vóórdat het donker zou worden. Een afstand van iets meer dan 200 km. Echter, het werd sneller donker, dan we wilden. Op deze hoogten is het errug koud. Zeker als je daarbij ook nog een straffe wind op de kop hebt. We vonden onderdak in een gehucht in de middle of nowhere. Op de bedden lag een zak met stro en dit moest dienen als matras. Keihard was dat ding en van slapen kwam niet veel terecht. Bovendien was het hartstikke koud. Onder één van de bedden had ik een ouderwetse pispot zien staan, maar had er verder geen gedachten bij. Totdat totdat ik naar de wc moest. Men had simpelweg de deur naar de trap naar beneden op slot gedaan! Kon dus niet naar de wc en wilde eerst uit het raam gaan hangen. Maar daar had Paul de Guzzi geparkeerd. Dus niet zo´n goed idee. En om heibel te voorkomen heb ik toen maar het potje gevuld. En Paul ook trouwens.
De Alti Plano is een uniek stuk natuur. Hooggelegen en zoals de naam al zegt: het is behoorlijk vlak en de wegen zijn lang en kaarsrecht. Paul bukt zich zo af en toe en dan krijg ik de volle laag. Hoewel dik aangekleed, is het een felle en vooral koude wind, die dwars door je heen dreigt te gaan. En dat recht op kop en over een afstand van ruim 500 km. Rustig cruisend over de Alti Plano tussen Oruro en La Paz, geniet ik van het bijzondere landschap. Het valt me wel op, dat er giga grote meren zijn ontstaan. Er is de laatste weken errug veel water gevallen. Het riviertje, waar we ´n hele tijd langsrijden, is in een kolkende en woeste watermassa veranderd, om te eindigen in één van de grote meren.
Plots hangt Paul in de remmen en fors ook! Het gebeurd wel vaker dat hij moet afremmen voor bv overstekende Andeskamelen, die hier in onnoemelijk grote aantallen rondwandelen. Maar nu is het anders. Lijkt wel op een noodstop! Ik kijk langs hem heen en zie dat Guusje de wegberm al verlaten heeft en nu op het laatste en héél smalle stukje zandberm rijdt. Nog iets verder en het gaat zeker ´n meter naar beneden. Wat me echter (bijna) een hartverknettering bezorgd is, dat ik een grote touringcar recht op ons af zie komen. Welke onbenul haalt het in z´n hoofd, om vlak vóór een bocht met nul overzicht met een volle bus een andere bus in te halen??? Ongelofeloos!!! Het zou me niet verbazen, als die achterlijke gladiool dronken achter het stuur zit/zat. Wie anders haalt het in z´n stomme kop, om zoiets te doen? Stel eens voor dat wij met de auto zouden zijn geweest. Je zou geen kant opgekund hebben en een frontale botsing zou het gevolg zijn. Maar gelukkig is Paul een héle goeie en ervaren piloot. Hij weet de motor overeind te houden op deze ongeveer 15 cm smalle zandberm!!! Petje af hoor!
Zo´n 50 km vóór La Paz gebeurdt een soortgelijk iets. Ditmaal een taxi, die ons op ´onze´ weghelft tegemoet komt. Seinend met z´n lichten komt ie recht op ons af. Alsof hij zeggen wil: ga aan de kant, ik wil er door. Wij moeten maar zien, waar we blijven. Gelukkig is het ditmaal op een recht stuk weg en zien we het al ´n beetje aankomen. Ik ben dankbaar, dat er ook hier dat smalle stukje zandberm is. Het zorgt voor onze redding. Wederom behoedt Paul´s stuurmanskunst ons voor een desastreuze afloop. Wat heb je er acherlijk volk tussenzitten zeg! Respectloos, maar vooral onverantwoordelijk!
En dan rijden we via de Autopista La Paz binnen. Het is telkens weer een adembenemend uitzicht, om de stad in het dal te zien liggen. Mensen houden van La Paz. Of niet! Iets daartussen heb ik nog nooit gehoord. En dan ben je plotseling onderdeel van die mierenhoop. Niet alleen kwa mensen. Ook het verkeer is een chaos. Bovendien zijn er protesten aan de gang en dat is niet bevorderlijk voor de doorstroming. Paul kent de stad beter dan ik en redelijk snel zijn we, waar we willen zijn. Blij dat we er zijn, want 500 km is toch ´n hele ruk en je zit de hele tijd in dezelfde houding. De Alti Plano mag dan wel een interessant landschap zijn, het is tevens medogenloos. Er staat bijna altijd (felle) wind. Onze eerste stop in La Paz is Sol y Luna, een bar/restaurant in het centrum, waar Nederlandse Carla de bedrijfsleider is. Een héél leuk weerzien na bijna ´n jaar en weer veel om bij te babbelen. De koffie zorgt dat we snel weer opgewarmd zijn.
We zijn vanmiddag aangekomen in Puno, Peru. Het vervolg van dit verhaaltje volgt nog.
