De week van maandag 18 juni t/m 23 juni 2007 Maandagmorgen liep ik het hotel uit en zag op straat vóór een regeringsgebouw diverse mensen met een typemachine zitten. Er even naar kijkend zag ik, dat men ook speciale papieren had, die blijkbaar ingevuld moesten worden met een typemachine en er waren meerdere doorslagen. Ik was op weg naar de spaanse school en zoals ´gewoonlijk´ liep ik weer kris-kras door de straten van Sucre. Regelmatig liep ik een straat in, of bleef even staan. De aanblik van zoveel moois (zowel gebouwen als mensen) moet je toch wel even op je in laten werken. Uiteindelijk kwam ik bij de school aan, maar deze was nét gesloten vanwege de middagpauze. Dus ´s-middags maar terug. Ik besloot de kortste weg terug naar het hotel te nemen, om uit te vinden hoe lang ik er over zou doen. Dat bleek dus slechts 10 minuten te zijn en geen 3 uur, die ik er over gedaan had op de heenweg! Ik had tijd genoeg en besloot met de bus naar het centrale kerkhof te gaan, dat aan de rand van de stad ligt. Hier aangekomen zag ik vele mensen, die de hele begraafplaats onderhielden. Ook veel mensen met bloemen, om op of bij het graf te plaatsen. Dit kerkhof heeft een behoorlijk aantal grote graftombes, maar het is lang niet zo wild als in Buenos Aires. De meeste graven bevinden zich in gemetselde muren met aan de voorzijde een glazen deurtje, waarachter de bloemen en andere zaken worden neergezet. Het meeste indruk op mij maakte de kindergraven. Als je de hoeveelheid bloemen, knuffels, speelgoed, popjes en wat al niet meer ziet.... indrukwekkend! Maar tegelijkertijd ook héél triest. Ook zag ik een zg bidder en iets verderop een bidster. Dit zijn mensen die voor een klein bedrag gebeden opzeggen ter ere van de overledenen. Heel apart om dat aan te horen en te aanschouwen. Weliswaar met de bus gekomen, maar te voet teruggewandeld naar het centrum. Hier aangekomen was het al bijna donkder en wellicht te laat om naar de spaanse school te gaan. Nou ja, dan maar morgenvroeg meteen; ik wist nu ook de snleste weg er naar toe. Dinsdagmorgen na het ontbijt als eerste direct naar de spaanse school, waar ik heel vriendelijk werd ontvangen en ´n tijdje met Chary, de secretaresse, heb zitten babbelen. Ik kon dezelfde middag al beginnen met de lessen, maar eerst moest ik een test afleggen om te kijken op welk nivo ik me bevond. Deze test bestond uit meerdere bladen en dubbelzijdig bedrukt. Sommige testjes waren eenvoudig, maar anderen heb ik voor het merendeel blank gelaten. Het bleek toch moeilijker, dan ik dacht. Intussen had ik met diverse mensen gebabbeld, die ook spaans les volgden; hetzij via een andere school of instituut of hetzij via een privë-docent(e). Hierdoor was ik er ook achtergekomen, dat er behoorlijke verschillen zijn. Lang niet iedereen was tevreden met zijn of haar school. Ook betreffende de privë-docenten liepen de meningen nogal uiteen. Nadat ik mijn test had ingeleverd en vervolgafspraken had gemaakt, liep ik naar buiten. Het voelde goed en ik had voor mezelf het idee de juiste keuze te hebben gemaakt. Deze school (www.bolivianspanishschool.com) leek de zaken heel serieus aan te pakken. Bovendien kreeg ik 1-op-1 les en wel van twee verschillende docenten. In eerste instantie had ik afgesproken, om ´s-morgens één uur en ´s-middags één uur les te volgen. Maar dat heb ik later in de week gewijzigd in ´s-ochtends twee uur les. Op deze manier is het wel intensief en ik kreeg ook behoorlijk wat huiswerk mee. Spaans is een hele mooie taal, maar tegelijk ook best wel moeilijk. Zeker met al die werkwoordvervormingen. Dat is het lastigste om onder de knie te krijgen en voor zo´n oude man als ik valt dat niet altijd mee. Het duurt even, voordat mijn oude hersenen alles hebben geabsorbeerd. Dus heel veel herhalen en nog ´ns herhalen. Ik heb nu een tweede schriftje gemaakt met allemaal woordenlijstjes. Hierin zit ik meerdere keren per dag te lezen, net zolang totdat de (werk)woorden ingedaald zijn. In het centrum ben ik ´n bakkie en ´n happie gaan doen en daarna via mijn kamer terug naar de spaanse school voor mijn eerste Spaanse les. Toen ik daarvan terugkwam, zei Chary voorzichtig te zijn ivm (wederom) studentenprotesten in het centrum, want er werd heftig vuurwerk afgestoken en de politie gebruikte traangas. Nu moest ik zo-wie-zo richting centrum en daar aangekomen, bleken vele winkeltjes en restaurant(je)s gesloten en diverse straten afgezet en er waren erg weinig mensen op straat. Ik liep even door naar de supermarkt, want ik wilde toch wel wat eten deze avond. Hiervan terugkomend liep ik over het centrale plein richting mijn hostel en ik bemerkte dat er weer behoorlijk wat traangas in de straten hing. Ik was daarom blij weer in de hostel terug te zijn, want traangas is niet mijn favoriete goedje; het is vooral irritant voor neus en ogen. Ook zag ik een VW spijltjesbus als ambulance en alhoewel minstens zo´n 50 jaar oud, zag deze er nog héél goed uit. Ik weet natuurlijk niet hoe het er van binnen uitzag... Woensdagmorgen eerst even over de Mercado Central gewandeld alvorens richting Spaanse les te gaan. ´N bakkie koffie en toen aan de slag samen met Omar, mijn docent voor deze eerste week. Na de les nog even babbelen en dan richting centrum. In mijn 'stamcafé' wat gegeten en gedronken en toen op de Plaza (= centrale plein) even in het zonnetje zitten genieten van alles, dat er zich aan mijn ogen voorbij trok. En hoe klein zo ook zijn, de kinderen hebben al wel een draagdoek (of zak) op hun rug. Via mijn hotelkamer weer terug naar de school voor mijn les bij Franklin. Franklin is afgestudeerd landbouwkundig ingenieur, maar vanwege de hoge werkeloosheid onder de hoogopgeleiden (zg profesionales) in Bolivia, was hij blij dat hij werk had gevonden als docent. Hij vertelde wel dat er onder de profesionales nogal wat frustratie heerst. Eerst het volgen van een (dure) studie en daarna geen werk kunnen vinden. Veel Bolivianen zijn vertrokken naar oa Spanje, maar dat is ook verre van ideaal. Slechts ´n enkeling heeft geluk en vindt een goeie baan of betaald werk. Bovendien heeft men over het algemeen geen of weinig geld, om voor langere tijd in het buitenland te verblijven en Franklin kent genoeg verhalen van mensen, die de oversteek hebben gewaagd, maar er eerder slechter dan beter van geworden zijn. Een vriend van hem woont in Spanje en leeft er eigenlijk onder het bestaansminimum en hij probeert van alles om geld te verdienen. Donderdag was een dag, zoals er nog velen zouden volgen. ´s-Morgens en ´s-middags naar school en tussen de middag óf het centrum in óf naar m´n kamer om even wat te eten, huiswerk te maken of de les voor te bereiden. Ook ben ik enkele keren in slaap gevallen. Sucre ligt op zo´n 2.800 mtr. boven zeenivo en het is net, of je hier wel de hele dag kunt slapen... Volgens mij heeft dat toch te maken met deze hoogte. Toen ik ´s-middags het hotel uitliep zag ik op de hoek van de straat, dat er een demonstratie gaande was. Ditmaal geen studenten, maar vooral vrouwen, die een anti-abortusdemonstratie hielden. Deze keer geen uitbundig vuurwerk en gelukkig ook geen traangasbommen. Op de Plaza stonden twee vrachtwagens waarop een podium was gebouwd en mensen toespraken hielden. De hele happening verliep behoorlijk rustig en geordend. Ik had geen tijd om het allemaal af te kijken en ben dus op ´n bepaald moment richting school gewandeld. Vrijdag verliep eigenlijk ´n beetje hetzelfde als de donderdag, zei het zonder demonstraties. ´s-Morgens en ´s-middags naar school en tussen de middag wat 'luieren'. Vrijdagavond was er in de school een Duitse avond, georganiseerd door de Duitse studenten. Ik was benieuwd wat dat allemaal wel niet mocht inhouden en heb me er voor opgegeven. Het bleek een Duitse maaltijd te zijn en Duitse (pop)muziek. Het was best een gezellige avond en ik babbelde met iedereen in het Spaans, want vaak stond je met meerdere mensen van diverse nationaliteit bij elkaar. Zowel Franklin als Omar vonden dat ik ook op mijn mondharp moest spelen. Pepe, de eigenaar van deze school, vond het een interessant instrument en zette op ´n bepaald moment de muziek uit en nodigde iedereen uit te luisteren naar mijn mini-concert. Ik kreeg ´n behoorlijk applaus en werd er bijna verlegen van. Er waren ook twee Amerikanen aanwezig en die kenden het instrument (nog) niet, maar vonden het 'impressive', zoals ze het later tegen me zeiden. Uiteraard moest ik diverse keren uitleggen, hoe je op dit instrument de verschillende tonen produceert. Hoe dan ook, een gezellige avond, die ook weer snel voorbij was. Teruglopend naar mijn hostel, zag ik op de Plaza een hele oude brandweerwagen staan. Blijkbaar was men de straten aan het schoonspuiten, maar ik zag geen activiteit in die richting, wél natte stoepen en straat. Een man klom in de cabine en een andere ging aan de achterkant op een opstapje zitten. Blijkbaar kon men de motor niet starten, want de chauffeur zette de versnelling in z´n vrij en de man achterop begon te duwen. De straat loopt een beetje af en dus lukte het snel om de motor te starten. Heel apart! Ik vraag me af, hoe men dat doet als men moet uitrukken en de brandweerwagen staat niet op een aflopende weg.... Zaterdagmorgen liep ik richting Mercado Central. Op de hoek van de straat stopte ik even om rond te kijken, of ik veilig kon oversteken. Ik zag een oud vrouwtje aan komen wandelen. Zij lichtte haar rokken iets op en ging naast de stoep op straat naast een putje zitten en bleef daar best ´n tijdje zitten. Blijkbaar moest ze een grote boodschap... Nu heb ik dit soort dingen al wel vaker gezien, maar nog niet eerder in een drukke straat vlak bij een nog drukker kruispunt. De nood zal wel hoog geweest zijn... ´s-Middags ging ik even naar mijn 'stamcafé' (Joy Ride Café) (www.joyridebol.com) om ´n bakkie te doen en toen ik daar weer weg wilde gaan, zag ik bij de uitgang aan een tafel Jim (uit Dublin) zitten eten. Jim heb ik voor het eerst ontmoet in Montevideo en we hebben uiteraard even gezellig zitten babbelen. Afgesproken om ´s-avonds hier terug te komen en dan zouden we wel zien wat de avond ons zou brengen. (wordt vervolgd)
Hallo iedereen. welkom op mijn pagina vanuit een zonnig Sucre.
Iedereen die nog gaat, wil of moet, wens ik bij deze een giga goeie vakantie toe met veel leuke ontmoetingen en natuurlijk mooi weer. Ja, ik ben nog steeds in Sucre en het bevalt me hier uitstékend. Zo goed, dat ik nu pas weer iets van me laat horen. De afgelopen weken had ik een redelijk druk programma en daarom is het al tijden geleden, dat ik achter een computer zat. Laat ik even de laatste tijd beschrijven. In mijn vorig stukje vermeldde ik dat Sucre wel iets heeft van een openluchtmuseum en in feite is dat ook zo, want je kijkt je ogen uit. Ook al zie ik sommige gebouwen heel vaak, toch blijf ik nog regelmatig stilstaan, om ze te bewonderen of van binnen te bekijken. Ook de vele parken, parkjes en pleinen met bankjes, waar je even kunt gaan zitten na een behoorlijke klim of afdaling. Ik heb inmiddels al zoveel gelopen, dat ik mijn schoenen al bijna versleten heb. En ik dacht nog wel, toen ik ze kocht: hier kan ik wel ´n tijdje op vooruit! Een ander fenomeen is de Mercado Central. Dit soort markten vindt je overal in het noord-westen van Zuid-Amerika en Midden-Amerika. Dus in de Indian-countries; Indiginas. In het centrum van Sucre is de Mercado Central behoorlijk groot en ´n gedeelte heeft ook een verdieping. Bovendien zijn er open binnenplaatsen en een wandelstraat. Je gaat hier naar toe voor je dagelijkse boodschappen, zoals brood, groente, fruit, vlees, melk, huishoudelijke artikelen, etc. etc. Ook zijn er diverse eet- en vers fruitsapstalletjes. Bij de fruitsapstalletjes kun je je eigen fruitsap samenstellen en dat is heerlijk! De eetstalletjes zien er héél gezellig uit, maar ik heb ze nog maar even gelaten voor wat ze zijn. Stel eens voor, dat mijn maag én darmen tegelijk beginnen te protesteren, vanwege het feit dat ik zonodig op een van deze plaatsen mijn maag moest vullen. De markt is op korte afstand van de recidential, waar ik nu verblijf en ik ga er (bijna) dagelijks mijn brood en fruitsapje halen. Er is genoeg te zien op zo´n markt en het verveelt nooit! Vooral de vleesafdeling is een verhaal apart. Ik heb nog niet alle hoeken en gaten verkend, dus ik kan nog even. Kippenkoppen, kippenvoetjes, levertjes, maagjes en niertjes; behalve de veren zowat alles van een kip wordt hier te koop aangeboden. Maar ook varkenspootjes, koeienpoten en -koppen. Diverse soorten worst, waarvan ik de meeste nooit zal gaan proeven, alsmede hersenen en allerlei onderdelen van dieren, zowel groot als klein. De vrouwen in hun fruit- of groentestalletje hebben hun koopwaar kunstig opgestapeld en sommigen zijn daar blijkdaar zo moe van geworden, dat ze nu in hun stalletje zitten te slapen. De aardappelvrouwen zitten tussen grote zakken met diverse soorten aardappelen. Hetzelfde geldt voor de pindavrouwtjes; grote zakken met reuze pinda´s. Je kunt ze ook gepeld krijgen, als je wilt. De eiervrouwtjes gaan bijna schuil achter hun stapels met eieren. Knoflook koop je hier per bolletje of per (gepeld) teentje en ook is er een grote kaasafdeling, met allerlei soorten kaas; geit, llama en uiteraard koeienkaas. De stalletjes en winkeltjes met huishoudelijke artikelen puilen uit en het is onvoorstelbaar, dat er zich nog iemand in kan bewegen, zonder een hele stapel pannen, potten of glaswerk om te stoten. In de wandelstraat zijn de muziek- en videowinkeltjes en damesschoenwinkels. Er staan bankjes, waar je kunt gaan zitten en het leven kunt aanschouwen. De eerste keer, dat ik over deze markt struinde was ik eigenlijk op weg naar een Spaanse school, om te gaan informeren wat de mogelijkheden waren en mezelf eventueel in te schrijven. Maar doordat ik te lang op de markt ben blijven hangen, kwam ik te laat bij de school aan en was deze dus gesloten. Wat ook apart is, is dat je snoepjes als wisselgeld terugkrijgt, wanneer de cassiere in de supermarkt geen kleingeld (meer) heeft. Uiteraard vraagt ze, of je het er mee eens bent. Van de supermarkt terug naar de hostel (Cruz de Popayan), waar ik nog ´n tijdje heb zitten babbelen met Shaun, een Ier die in Oslo woont en met de fiets (!) door heel Zuid-Amerika is getrokken. Soms fietste hij alleen en regelmatig met een tijdelijke maat. Ook had hij diverse keren de Andes overgestoken en op mijn vraag, of dat niet zwaar was zo´n lange en constante klim, antwoordde hij dat de afdalingen zwaarder waren dan het klimmen. Er zo over pratend kon ik me daar ook wel weer iets bij voorstellen. Nu was hij dus in Sucre en uiteraard op de fiets. Ik nam mijn petje voor hem af, zeker gezien de weg die hij in Bolivia had gereden; behoorlijk up en down en bovendien vaak stoffig. Heel luchtigjes vertelde Shaun, dat het al de derde keer was dat hij in Zuid-Amerika aan het fietsen was. Hij heeft trouwens ook geen rijbewijs en overal ging/gaat hij óf op de fiets óf met openbaar vervoer. Op zondag (17 juni) heb ik van hostel gewisseld. Ik sliep op een kamer met 4 anderen, waaronder Shaun en Mei, een Duitse. Het was er wel gezellig, maar er waren maar 2 (!) badkamers voor ik weet niet hoeveel personen. En de douches zagen er gewoon niet uit. Nu kreeg ik een grote kamer voor mezelf alleen, hoewel er twee bedden in staan en er zijn diverse gezamelijke badkamers/douches en WC´s en die zien er verzorgd uit. Bovendien betaal ik nu net zo veel (BS 30,00 = Eur. 3,00 p/dag). Op weg naar de Cruz de Popayan om mijn spullen op te halen, kwam ik voorbij één van de vele kerken, die Sucre rijk is. Ik liet me overhalen om voor het goede doel een wensbriefje te trekken voor BS 2,00 en ging ermee naar een vriendelijke en oudere dame in ´n stalletje bij de San Franciscokerk. Voor mijn wensbriefje, dat op kunstige wijze in elkaar was ´gefrommeld´, en eerst helemaal uitgerold moest worden, kreeg ik een setje met zes kleurpotloden. Behalve dat ik hiermee het goede doel steunde, kreeg ik tevens de gelegenheid om m´n Spaans te beproeven. Op zondag heerst er een geweldige rust in Sucre en het is bijna niet te geloven, dat dit de hoodstad is van zo´n groot land. Op de centrale plaza zijn wel veel mensen, maar het is allemaal heerlijk relaxed. Later die middag ging ik koffie drinken in Joy Ride Café en tot mijn verbazing kwam ik daar Amanda weer tegen. Dit was de derde keer: Buenos Aires, Colonia (Uruguay) en nu hier in Sucre. Ze was hier al een tijdje en moest snel naar haar werk, maar we hebben snel onze belevenissen sinds de laatste ontmoeting kunnen uitwisselen. Ze was overigens stomverbaasd, om mijn verhaal/ervaring in Montevideo te horen. ´In Montevideo?´, riep ze heel luid. ´Ja´, zei ik, ´maar het kan je overal overkomen. Plaats maakt niet uit.´ Toen Amanda weg was, heb ik nog ´n tijd met Daniël zitten babbelen. Hij zou die avond via La Paz terugvliegen naar Berlijn. ´s-Avonds ging ik naar de Chinees en daar zaten Sam(antha)(Isle of Man) en Rachel (Noord-Ierland) te eten, toen ik binnenkwam. Ben bij hun aan tafel gaan zitten en we hebben gezellig zitten babbelen o.a. over het gaan volgen van Spaanse lessen en welke school of docent. Van diverse mensen krijg je ervaringsverhalen te horen. De één doet het zus en de ander doet het zo. Sam en Rachel waren zaterdagmorgen bij de Bolivian Spanish School geweest en zouden maandagmorgen starten met hun spaanse lessen. De ontvangst was heel vriendelijk en het zag er allemaal gezellig en verzorgd uit. Bovendien waren er diverse mogelijkheden en je kreeg 1-op-1 les, omdat dat de beste methode bleek te zijn. Althans de beste resultaten zou opleveren. Het was dezelfde school, als waar ik zaterdag op weg naar was, maar ik zou maandag teruggaan en mezelf aanmelden als student....
