26 mei 2007 Nu mijn hechtingen waren verwijderd en alhoewel nog steeds ´n beetje pijnlijk, voelde mijn hand veel beter. Bovendien hoefde ik niet meer bang te zijn, om met de draadjes ergens achter te blijven haken. Rond de middag wandelde ik via wéér een andere route naar de Ciudad Vieja, het oude stadsdeel van Montevideo. Onderweg kwam ik voorbij diverse standjes met handgemaakte en andere spullen van straatverkopers. Bij de Mercado aangekomen, bleek dit niet een echte markt te zijn, maar een giga verzameling van allemaal eetgelegenheden. De ene minder groot dan de andere, maar allemaal voorzien van een geweldige parrillada, ofwel een BBQ. Hierop lagen niet alleen worstjes, maar ook complete kippen en ´halve´ koeien... Op alle plaatsen kon je aan de bar zitten en eten en had je dus ook een mooi zicht op het bereiden van het vlees. Enkele eetgelegenheden hadden ook een apart en afgeschermd restaurant. Overal waar je keek zaten mensen te eten en alle plaatsen waren bezet met als gevolg, dat de gangpaden ook volstonden met mensen die hier ´n hapje wilden komen doen. Zo rondslenterend kreeg ik toch ook wel trek in een hapje en toen er een kruk vrijkwam, nam ik die snel in en ging zitten. Het duurde even, voordat mijn bestelling werd opgenomen en daarna was het wachten op de enorme lomosteak (rundvlees) waar ik het eerste half uur genoeg aan te werken had. Het smaakte voortreffelijk en met nog ´n koffie na, vertrok ik voldaan om buiten te genieten van diverse percussiemuzikanten. Toen ik de mercado van een iets grotere afstand bekeek, staken er uit het dak vele buizen waar giga veel rook uitkwam afkomstig van de vele parrillada´s. ´s-Avonds heb ik in de hostel slechts ´n klein hapje gegeten, want ik had die middag behoorlijk zitten bunkeren.
27 mei 2007 Vandaag stond er een behoorlijke wind en het was daardoor nogal fris. Ik voelde er niet veel voor, om ver de straat op te gaan en bleef dus in de hostel ´hangen´ en babbelen. ´s-Avonds ben ik met 2 Ieren, 2 Denen, ´n Ierse en een Zweeds stel gaan poolbiljarten in het poolcentrum naast ons hostel. Voor mij de eerste keer, dat ik dit deed en dus schoot ik de zwarte bal maar gelijk in de pocket. Men maakte mij duidelijk dat dit toch niet de bedoeling was, maar men was vergevingsgezind en ik mocht een ander bal uitkiezen, die de zwarte zou vervangen. Het was heel gezellig en we hebben tussen het poolen door veel gelachen om de diverse verhalen, die verteld werden over oa reizen in den vreemde en wat je dan allemaal niet mee kunt maken. Omdat ik de volgende ochtend naar de kliniek zou gaan, om een tetanusinjectie te halen, ben ik tegen vieren teruggegaan naar de hostel om m´n bed op te zoeken. Toen ik ´s-morgens (inmiddels maandag 28 mei) wakker werd, bleken de heren nog steeds aan het feesten te zijn en zaten op het dakterras van een volgend biertje te genieten. Ik ging er naartoe en was blij, dat ik er niet meer bij hoorde! Wonderbaarlijk genoeg luisterden ze naar mij, toen ik ze maande wat rustiger te zijn, omdat ze door het hele gebouw te horen waren. Paula (van de receptie) vroeg aan mij toen ik de deur uitging, om snel terug te komen, want blijkbaar had men respect voor mij en luisterden ze naar mij. Bij de kliniek aangekomen, werd mij verteld om die middag terug te komen en dus ging ik onverrichter zake weer terug naar de hostel. Daar aangekomen zaten de heren nog steeds aan het bier! Ongelofeloos! Op ´n bepaald moment besloot men om wat te eten te gaan halen bij de McDonalds (!) en toen ze daar van terugkwamen, ben ik wederom richting kliniek gewandeld. Bij terugkomst waren de Denen naar bed, terwijl de Ieren op de bank in slaap waren gevallen. Zo-wie-zo was het toen rustig. Toen ik bij de kliniek aankwam, zaten er slechts enkele mensen te wachten. Het duurde maar even en een vriendelijke meneer kwam mij halen, om hem daarna te volgen naar een klein kamertje. Hij vroeg naar mijn inentingscarnet, maar dat had ik dus niet. Verbaasd keek hij mij aan en begon mij te vragen, welke inentingen ik de laatste jaren had gehad. Nou dat was dus nada; geen enkele. Hierop schreef hij een nieuw carnet voor mij en daarna kreeg ik de injectie, een hartelijke handdruk en kon ik weer vertrekken. Het was dus een fluitje van ´n cent. Via een warenmarkt, ´n boeken- en CD-markt en wederom een warenmarkt ben ik op m´n gemak richting hostel gewandeld, waar ik tegen de avond aankwam.
25 mei 2007 Heb even ´n paar dagen overgeslagen. De meeste tijd heb ik besteed om door de stad te wandelen en te slenteren. Montevideo is een schitterend mooie stad met dito gebouwen uit vooral de tweede helft van de 19e eeuw en eerste helft 20e eeuw. In vergelijking met andere hoofdsteden in Zuid-Amerika is Montevideo vooral een relaxte stad; het verkeer is er véél rustiger dan in bv Santiago de Chile of Buenos Aires. Ook prettig is, dat men stopt wanneer je de straat wilt oversteken. Behalve de schitterende architectuur van oude gebouwen, is er ook veel nieuwbouw en dat lijkt vaak hetzelfde als in welke andere willekeurige stad; hoog, recht en lang niet altijd smaakvol. Soms zelfs een aanfluiting voor de omgeving. In de betere wijken staan veel luxe appartementgebouwen, waarvan sommige best wel mooi zijn. Net zoals Santiago de Chile of Buenos Aires, heeft Montevideo veel brede wegen die de stad doorkruisen. Vrijdagochtend ben ik naar een (Yoga)centrum gegaan voor Un Curso de Milagros (Een Cursus in Wonderen). De meeste aanwezigen waren dames en, behalve mijzelf waren er nog twee mannen. Ik werd hartelijk ontvangen en na afloop drukte men mij op het hart zeker terug te komen. Dat heb ik maar niet beloofd, want mijn Spaans schiet behoorlijk te kort, om alles goed te kunnen volgen. Hoe dan ook, ik heb een uitstekende ochtend gehad en het gaf me een voldaan gevoel. ´s-Middags heb ik eerst in de hostel uitgebreid geluncht, alvorens richting oude stad te wandelen. Hier bevindt zich ook het ziekenhuis, waar ik die avond mijn hechtingen zou laten verwijderen. Mijn hand was dan wel ´n stuk beter, maar de wond was toch nog redelijk opgezwollen. Ook had ik die ochtend mijn laatste antibioticatablet ingenomen en ik wilde een nieuw recept voor nog ´ns ´n doosje met 8 pillen. Ben ´n beetje zigzaggend door de stad gewandeld en kwam tegen de avond in het oude stadsdeel aan, waar ik nog wat heb gegeten alvorens naar het ziekenhuis te gaan. In de wachtkamer was het minder druk dan de vorige keer, maar toch nog behoorlijk wat mensen. Ik meldde me bij het loket en na ´n kwartiertje wachten werd ik al geroepen. De (vrouwelijke) arts verwijderde mijn hechtingen en heeft me daarna onderzocht; ogen, longen, hart, etc. Alles was prima in orde. Ook vroeg ze, of ik een tetanusinjectie had gehad in de laatste jaren. Toen ik daar negatief op antwoordde, zei ze dat dat verplicht was in Uruguay en ze verbaasde zich erover dat ik dat niet wist. Ze gaf me twee recepten mee: één voor de antibioticatabletten en één voor de tetanusinjectie, die ik in een privékliniek moest gaan halen. Hierna kon ik weer vertrekken. We namen vrolijk afscheid van elkaar en ik vond het jammer, dat ik deze arts waarschijnlijk niet meer zou zien. Behalve heel aardig en behulpzaam, was ze het aanzien meer dan waard... Hoewel mijn hand nog wel iets pijnlijk was, was ik toch heel blij dat de hechtingen verwijderd waren; ze begonnen me te irriteren en nu gaf me dat een bevrijdend gevoel. De wond is, op het buitenste vel na, weer helemaal genezen. Och, en een nieuw velletje zal zich wel weer snel vormen...
22 mei 2007 Was ´s-morgens wel op tijd wakker, maar ipv naar het (Yoga)centrum te gaan, besloot ik om eerst naar het ziekenhuis te gaan. Mijn hand was nog redelijk opgezwollen en pijnlijk en ook kreeg ik het (gaas)verband er niet helemaal af. In het ziekenhuis aangekomen, kreeg ik te horen om diezelfde middag terug te komen. In de tussentijd heb ik door het oude en schitterende deel van Montevideo gewandeld. Prachtige architectuur, ook van de gebouwen die slecht onderhouden zijn of zelfs soms in vervallen staat verkeren. In één van de vele restaurantjes even wat gegeten en toen weer terug naar het ziekenhuis. De wachtkamer zal behoorlijk vol, maar volgens de dame aan het loket, zou ik snel geholpen worden. En dat was ook zo. Blijkbaar krijg je als buitenlander voorrang op de lokale bevolking. In de behandelkamer kwamen nogal wat artsen en assistent-artsen en ik kreeg uitgebreid de gelegenheid, om mijn verhaal van de vrijdag ervoor te vertellen. Één van de mannen maakte nog een grapje in de trant van makkelijk vrouwen versieren, maar ik maakte hem duidelijk dat dat zeker niet mijn bedoeling was geweest. Ook maakte ik kennis met de arts-assistent die mij had geholpen. Ik had steeds het idee, dat het een blonde dame was geweest, maar ze bleek zwart haar te hebben. Ik herinnerde me er niets meer van. Het laatste stukje verband werd verwijderd en de wond schoongemakt. Ook kreeg ik een recept mee voor anti-bioticatabletten, om zodoende een ontsteking te voorkomen. Vrijdagavond moest ik terugkomen, om de hechtingen te laten verwijderen. Hierna verliet ik de behandelkamer en het ziekenhuis en wandelde richting mijn hostel. Onderweg kocht ik in een farmacia de anti-bioticatabletten en later in ´n supermarkt nog wat eetbaars voor die avond.
Op alle plaatsen kon je aan de bar zitten en eten en had je dus ook een mooi zicht op het bereiden van het vlees. Enkele eetgelegenheden hadden ook een apart en afgeschermd restaurant. Overal waar je keek zaten mensen te eten en alle plaatsen waren bezet met als gevolg, dat de gangpaden ook volstonden met mensen die hier ´n hapje wilden komen doen. Zo rondslenterend kreeg ik toch ook wel trek in een hapje en toen er een kruk vrijkwam, nam ik die snel in en ging zitten. Het duurde even, voordat mijn bestelling werd opgenomen en daarna was het wachten op de enorme lomosteak (rundvlees) waar ik het eerste half uur genoeg aan te werken had. Het smaakte voortreffelijk en met nog ´n koffie na, vertrok ik voldaan om buiten te genieten van diverse percussiemuzikanten. Toen ik de mercado van een iets grotere afstand bekeek, staken er uit het dak vele buizen waar giga veel rook uitkwam afkomstig van de vele parrillada´s.
