30 sept. 2007 Met de nachtbus van La Paz naar Cochabamba. Eerste stuk over de Alti-Plano en dus lange rechte wegen. Laatste stuk dalend met giga mooie uitzichten; bergen en dalen. Hoewel donker gaf de maan voldoende licht, om te ontdekken dat dit landschap wederom indrukwekkend was.
29 sept. 2007 Er zijn twee manieren, om naar Sorata te reizen en ééntje is via La Paz, maar dat wilde ik niet, omdat je dan héle stukken twee keer bereisd. De andere manier leek mij niet alleen leuker, maar bleek ook ´n stukje avontuurlijker.
27 sept. 2007 In de buurt van het hotel nam ik een taxi om naar de busterminal te gaan. Daar aangekomen, bleek ik met dezelfde busmaatschappij te reizen, als de eerste keer (in maart). Dat vond ik wel prettig, omdat het mij toen goed bevallen was. Bijna alle passagiers waren toeristen cq reizigers. Nadat ik mijn rugzak in het laadruim had geplaatst en mijn naam op de passagierslijst had ingevuld, kreeg ik een douaneformulier. Ik had nog net genoeg tijd om dit buiten de bus in te vullen en werd toen verzocht in te stappen, waarna we vrijwel onmiddelijk vertrokken. Eigenlijk 10 minuten te vroeg, maar alle plaatsen waren bezet, dus we hoefden nergens voor langer te wachten. Na een goeie reis met (de voor mij bijna bekende) gigantisch mooie uitzichten, kwamen we aan bij de grens. Iedereen werd verzocht uit te stappen en de politie- en douaneformaliteiten aan Peruaanse kant te gaan voldoen. Ook kon je geld wisselen bij het wisselkantoortje. Daarna wandelde ik naar Bolivia, om aldaar in te checken. Ik verzocht de douane-officier om een 90-dagenvisum en toonde hem mijn eerdere 90-dagenvisum in de hoop dat het dan een fluitje van ´n cent zou zijn. ¨Tu gusta Bolivia?¨, vroeg hij, waarop ik positief antwoordde. Hij nam een lijst met landen, waarvan de inwoners zonder probleem zo´n visum zouden kunnen verkrijgen en bekeek deze zorgvuldig. Toen Nederland er ook op bleek te staan, stempelde hij mijn paspoort en formulier en vulde handmatig het getal ´90´ in. Ik kan dus weer ´n tijdje vooruit, zonder op zoek te moeten naar een zg immigratie-kantoor.
24 sept. 2007 Marisol, één van de bedienden van het hotel, had mij verteld van de islas flotante (drijvende eilanden) in het Titicacameer en dat het zeer de moeite waarde zou zijn deze te gaan bezoeken. Dat kan dus vanuit Puno, een stad(je) waar ik in maart ook al enkele dagen geweest was en dat aan het Titicacameer ligt. Ik besloot dus om via Puno naar Bolivia terug te reizen en Uros, de drijvende eilanden, met een bezoekje te vereren. De busreis naar Puno zou ongeveer 5.1/2 uur duren en ik had een busticket gereserveerd voor 12.00 uur, zodat ik nog vóór het donker aan zou komen. (wordt vervolgd)
