Hallo iedereen. Als eerste wil ik jullie vertellen dat ik inmiddels mijn medisch certificaat heb ontvangen. Dit als onderdeel van het aan te vragen (jaar)visum voor Bolivia. Ook ben ik nu in het bezit van een toraxfoto en een bergje papier. Dit laatste bestaat hoofdzakelijk uit facturen (voor elke handeling dien je hier apart te betalen) en uitslagformulieren. Hoe dan ook ben ik gezond verklaard. De volgende stap is het aanvragen van een politieverklaring. Daarna pasfoto´s maken en de hele papierberg kopiëren. Inclusief mijn paspoort. Met dit alles kan ik dan de definitieve aanvraag indienen. Hopelijk gaat dat snel, want eind april loopt mijn huidige visum af. Mocht het vóór die tijd niet lukken, dan ga ik misschien even het land uit. Maar dat zien we nog wel. Het maken van de toraxfoto gebeurde met een röntgenapparaat uit het Stenen Tijdperk. Toch kwam er een goede foto uit. De bloedafname is ook vermeldenswaardig. Volgens de notitie moet men zich ´s-morgens om zeven uur bij het loket melden. Ik was al eens tegen half acht aan komen kakken en werd toen vriendelijk verzocht een andere keer terug te komen. Ik was te laat! Een ander dag was ik ruim voor zevenen aanwezig. Toen het personeel aanwezig was, kon de ceremonie beginnen. Meldde me bij het loket en er werd iets (overbodigs) op mijn formuliertje geschreven. Bij een ander loket moest ik betalen en weer terug naar het eerste loket. Hier kreeg ik een genummerd fiche en moest ik wachten tot ik werd opgeroepen. Een hele vriendelijke verpleegster riep mij naar binnen. Inmiddels was het al bijna acht uur. Bij binnenkomst werd ik uitgenodigd aan een tafel te gaan zitten. Aan de andere kant hiervan zat een jonge dame met een benepen gezicht te wachten tot ze ook bij haar bloed zouden prikken. Opvallend waren de latex handschoendjes van de verpleegsters. Deze behoren eigenlijk wit te zijn, maar waren dat beslist niet. Ook waren ze veel te groot, want de vingertoppen bungelden er ´n beetje bij. Ik vroeg me af, hoe men zo kan werken en hoopte dat ik geen infectie zou oplopen. Mijn aderen liggen bijna óp de huid. Dus het was niet moeilijk, om een ader te vinden. Er werd een nieuwe spuit uit de verpakking gehaald en de te prikken plek werd gedesinfecteerd. In no time had men een buisje vol. Voldoende voor het onderzoek, waarvan ik ´s-middags de uitslag kon komen ophalen. Gelukkig was de controlerend arts aanwezig en kon hij mijn Certificado Medico uitschrijven. Dit certificaat moest ik bij een andere instantie op gaan halen en natuurlijk diende ik diverse acties middels een daarvoor ontvangen factuur te voldoen. De directrice van het ziekenhuis moest ook nog een stempel zetten en dat kostte ook nog wat. Al bij al een 'duur' dagje, maar daarvoor had ik wél mijn Certificado Medico. Nou ja, duur? Alles bij elkaar nog geen Euro 25,00. Voor Europese begrippen goedkoop, maar in Bolivia kan ik daar toch zo´n 2 à 3 dagen van leven. Terwijl dat bedrag voor de doorsnee Boliviaan een half maandsalaris is! Kom ik ´n tijdje geleden vanuit de patio het cafégedeelte van de Joy Ride binnen en wordt ik aangesproken door iemand, die met mij op de foto wil. Ik kende de goede man niet en toonde me nogal verbaasd. Toen ik vroeg, waarom hij (en anderen trouwens ook) met mij op de foto wilde, vertelde hij me dat ik sprekend leek op de zanger van de Dubliners. Zijn favoriete Ierse groep. Ik denk dat het een desceptie voor hun was, nadat ik vertelde Nederlander te zijn. Niettemin was het wel lachen. Ik heb al eens verteld over Paul van Hooff. Een Nederlandse journalist die op zijn 34-jarige Moto Guzzi vanuit Alaska een reis maakt naar Ushaia. De meest zuidelijke stad ter wereld in het puntje van Argentinië. Hij is een hele tijd in Sucre blijven hangen, maar uiteindelijk toch vertrokken om zijn reis af te maken. Nu kan ik melden, dat hij inderdaad in Ushaia is aangekomen. Een prestatie van jewelste na drie jaar onderweg te zijn! Hoe dan ook, hij heeft wél zijn grote wens en droom waargemaakt. Bovendien een avontuur dat zéér weinig mensen hem nadoen. Voor velen, die dergelijke wensen hebben, blijft het vaak bij wensen en dromen. Zonder ooit een stap verder te zetten. Hoe zijn reis was kun je lezen op www.guzzigalore.nl
PS Heb nog ´n foto geplaatst. Klik maar op 11 februari in het archief.
 "Laughing"){kind=icon}
