20 mei 2007 ´s-Morgens maakte Pablo mij wakker en vroeg of ik nog zin had, om mee te gaan. Snel even douchen en toen op pad. We namen een taxi en waren snel in Punta Carretas (= wijk van Montevideo) en bij het restaurant waar we zouden gaan lunchen. Even buiten het restaurant ontmoetten we Alicia, Roberto en Alejandra, die ook naar de bijeenkomst zouden gaan. Zij hadden elders een tafeltje gereserveerd, om te gaan eten. Toen Pablo en ik binnenkwamen, was het behoorlijk druk en moesten we even wachten op een tafeltje, dat echter na enkele minuten al vrij kwam. Pablo vroeg, of ze onze bestelling snel konden serveren, zodat we op tijd naar de bijeenkomst konden gaan. We zaten gezellig te babbelen en onze lunch lieten we ons goed smaken. Vanaf het restaurant was het iets meer dan vijf minuten lopen naar het centrum (Centro Noun), waar Lois en John (USA) drie middagen een bijeenkomst hielden. Lois en John zijn teachers in Un Curso de Milagros. Of in goed Nederlands: Een Cursus in Wonderen. Binnengekomen bleek de meeting al net begonnen te zijn en er waren behoorlijk wat mensen aanwezig, meer dan ik eigenlijk had verwacht. Uiteraard ging het meeste in het Spaans, maar toch kon ik in grote lijnen alles volgen. Na de lezing werd er muziek gedraaid en ook gedanst. Ook maakte ik kennis met ´n andere Alicia, Victoria, Constancia en haar dochter Juliana. De laatste twee kwamen uit Bogota, Colombia en logeerden in dezelfde hostel, als Pablo en ik. Toen we buitenkwamen was het al bijna donker en voor mij was de middag sneller voorbij gegaan, dan ik had gedacht. We besloten de bus terug te nemen naar het centrum en daarna in de hostel eten te koken en te eten. Pablo en Alicia (1) deden inkopen in de supermarkt nabij de hostel en Alicia (1) ging daarna koken, terwijl Victoria en Alicia (2) een heerlijke salade maakten. Het was gezellig, om met ´n heel gezelschap aan ´n grote tafel te zitten eten. Na het eten gingen de peukers naar het dakterras, waar ik op verzoek van Pablo nog ´n mini-concertje gaf op mijn mondharp. Pablo vond het weer te gek en Alcia (1) begon zelfs te dansen. Enkele mensen hadden wel zin in ´n bakkie koffie, dus gingen we koffie drinken in de buurt van de hostel. Alicia (1 + 2), Victoria en Pablo zouden deze avond nog vertrekken naar Buenos Aires, omdat ze de volgende dag weer moesten werken. Het afscheid van vooral Pablo was nogal emotioneel; hij noemde mij zelfs ´mi padre´. Gezien zijn leeftijd (35) zou dat ook heel goed mogelijk kunnen zijn. We hadden dan ook, zij het slechts kort, een héél intensief en gewéldig contact gehad tijdens dit weekend. Bovendien was hij ook diegene, die mij van de straat had geplukt en in de taxi had gezet op weg naar het ziekenhuis. Uiteraard hebben we iemeel-adressen uitgewisseld en ik moest zeker nog eens naar Bs.As. komen. Ik was méér dan welkom. 21 mei 2007 De volgende ochtend, maandag, vertrokken Roberto, Alejandra, Constancia en Juliana en ook met hen was het afscheid heel warm met omhelzingen en verzoeken om contact te houden via iemeel of telefoon. Roberto gaf me ook nog zijn mobiele nummer, dat ik zeker moest bellen wanneer ik in Bs.As. zou zijn. Ik had Alicia (1) bij het afscheid moeten beloven zeker naar de bijeenkomst te gaan van John en Lois in hetzelfde centrum, als waar we zondag waren geweest. Dus na de lunch ben ik naar centrum Noun gewandeld; een wandeling van iets meer dan ´n uur. Het was minder druk dan zondag, maar toch waren er behoorlijk wat mensen aanwezig. John zou deze bijeenkomst in het Engels geven en Lois de vertalingen naar het Spaans. Het laatste uur nam Lois het weer over en was weer geheel in het Spaans. Na de sessie werd er weer gedanst en heb ik nog met enkele mensen staan babbelen. Ook kreeg ik een uitnodiging, om de volgende dag (of de vrijdag) naar een bijeenkomst te komen in een ander centrum, elders in de stad.
21 mei 2007 Het is nu maandagavond en ben net terug in de hostel, waar ik achter één van de PC´s heb plaatsgenomen. Het is rustig; ´n paar mensen zitten naar een film te kijken en dus heb ik alle tijd even wat te schrijven. Gisteravond en vanmorgen zijn er diverse mensen vertrokken, waarmee ik gisteren de hele dag heb opgetrokken. De meesten wonen in Buenos Aires en één echtpaar met dochter kwam uit Colombia. Over zaterdag en zondag vertel ik dadelijk meer, want eerst wil ik nog wat over Colonia, mijn busreis en de eerste ervaringen in Montevideo vertellen. 18 mei 2007 In de hostel zag ik de vorige avond Amanda uit Ierland. We hadden elkaar in Buenos Aires voor het eerst ontmoet en tot ons beider verrassing zaten we dus in hetzelfde hostel. Zij kwam net terug uit Montevideo, waar ze een prima tijd had gehad en ging vandaag met de bus naar Rosario, Argentinië. En ik dus de andere kant op; naar Montevideo. We hebben samen zitten ontbijten en Amanda moest rond 10 uur weg, om de bus te halen. Ik had nog tijd genoeg, want mijn bus ging pas om 14.00 uur. Die tijd gebruikte ik om nog eens op m´n gemak door het historisch stadsdeel te wandelen van Colonia en her en der te genieten van het uitzicht over de Rio de la Plata. Het is net of je aan zee staat, want je ziet geen overkant vanwege de breedte, maar je ziet wel grote vrachtschepen in de verte en dichterbij vissersboten. Colonia is erg rustig en in de brede straten is weinig verkeer en ook dat rijdt met een rustig gangetje. Men stopt zelfs, als je wilt oversteken; ´n héél groot verschil met Argentinië, waar je zelfs op de zebrapaden geen voorrang krijgt en dus heel goed alle kanten op moet kijken, of er geen bussen of auto´s aankomen razen. Ook zie je hier heel veel mensen lopen met thermoskan en ´n mate. Mate is een soort beker waarin een kruidenmengsel gedaan wordt en heet water wordt toegevoegd. Via een ´bombilla´ (is ´n speciaal zuigpijpje) wordt dan de ´mate´ gedronken. Je hebt heel veel verschillende soorten kruidenmixen en ik heb er reeds diverse van geproefd; de ene smakelijker dan de andere. Wandelend door Colonia kom je ook veel sinaasappelboompjes tegen en omdat ik niet weet, of de sinaasappels geplukt mogen worden, heb ik ze maar laten hangen. De verleiding was overigens wel erg groot, want ik wilde wel eens proeven hoe een netgeplukte sinaasappel smaakt. Ook zie je hier veel oude auto´s (net als in Argentinië trouwens) van zo´n 40 tot 60 jaar oud. Sommigen zien er uit, alsof ze net uit de showroom komen en anderen zien er volgens hun leeftijd uit en dan vraag je je af, hoe zo´n vihikel überhaupt nog rijdt. Op ´n gegeven moment ben ik naar de hostel gegaan, om mijn rugzak op te halen en vandaar naar de busterminal. Toen ik daar aankwam, had ik nog ´n klein half uur voordat de bus zou vertrekken. Ik ging naar het restaurant om koffie te gaan drinken en ging op ´n strategische plaats zitten, zodat ik zicht had op de gate vanwaar we zouden vertrekken. Langzaamaan werd het iets drukker en even later kwamen er enkele bussen aanrijden. Het inchecken ging erg snel en daarna ging het op weg naar Montevideo. Het landschap in het zuiden van Uruguay is nogal golvend en in hoofdzaak rijdt je door agrarisch gebied met her en der boerderijen en vooral zwartbond vee. De boerderijen zijn eigenlijk meer ´gewone´ huizen. Blijkbaar is het gebruik van stallen hier niet nodig. We passeerden enkele kleine dorpjes en ook zag ik ´n melkfabriek en enkele graansilo´s. De hele rit duurde ongeveer 2.1/2 uur en voordat we Montevideo binnenreden over een grote brug, zag ik eerst een deel van het havengebied en in de verte enkele hoge gebouwen. Één van die gebouwen leek wel een kopie van een gebouw, dat ik in Buenos Aires had gezien. In de stad aangekomen stopte de bus op enkele plaatsen, om mensen uit te laten stappen en snel daarna arriveerden we bij de grote busterminal. Ik nam mijn rugzak en ging naar de tourist-infobalie, waar ik een kaart van Montevideo kreeg. Even bestuderen waar ik naar toe moest en toen gaan lopen. Tijdens de busrit door de stad had ik het idee, dat Montevideo een stuk rustiger is dan Buenos Aires en dat bleek te kloppen, ondanks dat het bijna spitsuur was. Lopend over de grote avenida was het wel druk, maar lang niet zo hectisch als in Bs.As. Hoe dan ook, Montevideo voelde goed; prima zelfs. Op ´n bepaald moment ging ik even op ´n bankje zitten; even die bult van m´n rug en de kaart nog eens bekijken. Een dame ging even later op dezelfde bank zitten en toen we aan de babbel raakten, schoof ze iets op in mijn richting. Ze zag er wel aardig uit en zei dat ze Milja heette. Na even gebabbeld te hebben, stelde ze voor ergens 'n bakkie koffie te gaan drinken. In eerste instantie hield ik de boot even af, want ik wilde eerst naar de hostel om in te checken, zodat ik geen rugzak mee hoefde te sjouwen. Maar Milja zei, dat er dichtbij en op weg naar de hostel een restaurantje was. Dus wij daar naar toe. Het was inderdaad heel dichtbij. Er was geen bediening en je diende je bestelling bij de counter af te halen. Milja zei dat ik alvast een plaatsje moest gaan bezetten, zodat ik m´n rugzak af kon doen, dan zij zou even wachten op onze koffie. Ze kwam bij me aan ´n tafeltje zitten en we babbelden nog even verder. Ik vond wel dat de koffie een bijsmaakje had, maar omdat het automatenkoffie was, dronk ik hem toch op. Ik weet nog dat ik m´n lege kopje neerzette, maar daarna herinner ik me niets meer. Ook niet hoe ik buiten ben gekomen, of wat er daarna gebeurd is. Wat ik wel weet is, dat ik wakker werd op een bankje in de wachtkamer van een ziekenhuis met een stukje verband op de zijkant van m´n hand en met m´n hoofd op de slaapzak, die ik op mijn rugzak had gebonden. Héél vaag kon ik me herinneren, dat iemand tegen me zei dat ze drie hechtingen ging zetten en dat dat wellicht pijnlijk zou kunnen zijn. Ook daar heb ik weinig van meegekregen. Nu had ik een enigszins pijnlijke en iets opgezwollen hand. Ik ging overeind zitten en probeerde me voor de geest te halen, wat er was gebeurd. Maar het bleef ´leeg´ in m´n hoofd; ik had niet het geringste vermoeden van hoe ik daar in dat ziekenhuis terecht was gekomen. Ik keek m´n spullen na en miste mijn portemonnee en mijn bril. De rest bleek allemaal aanwezig en eigenlijk was dat ook het belangrijkste; m´n tasje met m´n papieren, schriftelijkopschrijfnotitieboek en m´n Alzheimergeheugen en ook mijn houdertje met waterfles. Ik stond op, pakte m´n rugzak en ging naar buiten en begon te lopen, maar voelde me nog verre van ideaal; meer half versuft en wilde zo snel mogelijk naar de hostel, om wellicht nog wat te gaan slapen. Ik liep door het schitterende oude stadsdeel van Montevideo, maar later (toen ik daar terugkwam) kon ik me er weinig meer van herinneren. Bij de hostel (www.redhostel.com) aangekomen, reserveerde ik een bed en kreeg een korte rondleiding, zette m´n rugzak op de slaapkamer en ging naar de keuken, om te ontbijten en ´n bakkie koffie te drinken. Daarna ben ik m´n bed ingedoken om vrijwel direct in slaap te vallen. Het was inmiddels al tegen negenen. Halverwege de middag werd ik wakker, omdat ik naar de WC moest. In de badkamer keek ik in de spiegel en zag, dat ik ook een schaafwondje aan de rechterkant van m´n hoofd had. Verder zag ik er nog compleet en heel uit. Toen ik de huiskamer inliep, waar ook de receptie is, vroeg een bezorgde Valentina vanachter de balie, hoe het met me ging. Ik ging naar haar toe en zei, dat het wel goed met me ging en vroeg waarom ze zo berzorgd die vraag stelde. Ze antwoordde dat ik die ochtend een beetje vreemd had gelopen tijdens de rondleiding. Ik vetelde haar, dat ik me haar niet meer kon herinneren van die ochtend en alleen maar wist dat ik in de keuken had ontbeten en koffie had gedronken. Ook van mijn wandeling vanaf het ziekenhuis en het inchecken in de hostel kon ik me weinig meer herinneren. Het enige dat ik wist was, dat ik nu op de goeie plaats terecht was gekomen. Eindelijk! Ik ging naar buiten en wilde eerst even terug naar het ziekenhuis om te informeren, of daar mijn portemonnee en bril eventueel waren. Maar uiteraard was dat niet zo. Lopend over de grote avenue richting het oude stadsdeel kwam ik langs een plaza waar mensen op straat aan het dansen waren op muziek uit een luidspreker, die buiten een CD-winkel was geplaatst. Prachtig! Evenals de gebouwen waar ik langsliep. Ik kwam op Plaza Idependencia en dat is tevens het begin van het oude stadsdeel. Vanaf hier heb je een voetgangersgebied met allemaal straatverkopers, die handgemaakte producten en allerlei andere zaken verkopen. Ook is hier hét uitgaanscentrum van Montevideo met vele restaurants, bars en disco´s. Terugkomend van het ziekenhuis ben ik eerst maar ´ns ´n hapje gaan eten in een leuk en gezellig uitziend restaurant. Tijdens het voorgerecht werden muziekinstrumenten binnengebracht en opgesteld. Er werd die avond live-muziek gespeeld door een percussionist, gitarist en organist; typisch Uruguayaanse muziek en erg leuk. Ik heb er van zitten genieten en ze speelden best een lange set, maar in de pauze ben ik toch maar richting hostel gewandeld, want ik wilde ook weer niet al te laat naar bed. Ik voelde me wel goed, maar nog steeds niet helemaal 100%. Vóórdat ik de huiskamer van de hostel inliep, kwam er direct een kerel op me af die me op bezorgde toon vroeg, hoe het met me ging. Mijn antwoord was ´goed´ en ik keek hem zeer verbaasd aan, want ik kende hem niet. Hij vertelde me Pablo te heten en dat hij me de avond tevoren zwalkend als een dronkenman op straat had aangetroffen. Hij had gezien dat ik gewond was aan m´n hand en dat het beter zou zijn mij naar het ziekenhuis te sturen. Hij had een taxi aangehouden en deze ook betaald en zodoende was ik dus in het ziekenhuis beland. Pablo was erg benieuwd, hoe ik in die toestand terecht was gekomen, maar ik kon hem alleen maar vertellen over Milja en de koffie, waarin zij waarschijnlijk een drug had gedaan. Daarna was bij mij het licht uitgegaan en kon ik me helemaal niets meer herinneren. Toen Pablo mijn verhaal hoorde, was hij stomverbaasd dat zoiets zou kunnen gebeuren in Montevideo, want blijkbaar is dit één van de meest veilige steden in Latijns-Amerika. Pablo woont in Buenos Aires en was diezelfde vrijdag als ik aangekomen in Montevideo. Ik wist niet, hoe ik hem moest bedanken voor zijn goede zorgen en wilde hem de taxikosten terugbetalen, maar hij wilde nergens van weten. Een gewéldige kerel! Hij nodigde me ook uit om de volgende dag met hem mee te gaan. We zouden dan eerst ergens gaan lunchen en daarna naar een bijeenkomst gaan, maar daarvan kon ik me niet goed een voorstelling maken. Ik mag dan wel regelmatig complimentjes krijgen over mijn Spaans, maar zelf vind ik dat het nog nergens op trekt en soms sla ik de plank volledig mis. Vond het hoe dan ook een goed plan en stemde erin toe. Het klikte geweldig tussen Pablo en mij en ik had het gevoel, dat zondagmiddag een speciale middag zou gaan worden. Francisco, een Chileen die ook in de huiskamer zat toen ik binnenkwam, en Pablo gingen naar het dakterras om te gaan peuken. Ik ben met hen meegegaan en heb nog een concertje op mijn mondharp gegeven. Francisco vond het geweldig, maar Pablo kon er geen genoeg van krijgen en vroeg me om nog meer te spelen. Dat heb ik uiteraard met genoegen gedaan.
17 mei 2007 Hallo iedereen Hier weer even ´n berichtje vanuit (deze keer) Colonia del Sacramento in Uruguay. Na een héél leuk weekend in Rosario (Argentinië) ben ik met de bus teruggegaan naar Buenos Aires. Het bleek niet mogelijk, om vanuit Rosario de bus te nemen, om direct naar Uruguay te reizen. Men had nl de brug over de rivier (Rio de Uruguay) geblokkeerd. In Rosario heb ik enkele mensen ontmoet uit het noorden van Argentinië en wellicht ga ik die nog opzoeken. Wie weet. Ze hebben me zo-wie-zo uitgenodigd om langs te komen en uiteraard hebben we iemeel-adressen uitgewisseld. Ja, wat dat betreft is het reizen nu héél anders, dan zo´n 25 jaar geleden, toen ik in Mexico en Guatamala aan het rondstruinen was. Midden in de nacht kwam ik aan bij de hostel, waar ik eerder al had vertoefd (www.alkimistahostel.com) en ik werd warm verwelkomd. Bovendien kon ik weer in m´m ´eigen´ bed terecht. Dus dat was prettig. Het was net, of je thuiskomt na ´n tijdje te zijn weggeweest. Er waren verschillende mensen, die ik kende, aanwezig en ook waren er diverse nieuwe gasten. Ondanks het feit, dat ik hun vader zou kunnen zijn, werd en wordt ik (tot nu toe) geheel opgenomen in de groep. Met ene José uit Brazilië heb ik veel gelachen en hij met en om mij. Hij noemde mij op een bepaald moment zelfs San Pedro... De laatste avond (voor mij) in de hostel vroeg hij aan mij, of ik ook zussen had. Ik antwoordde, dat ik drie zussen heb en toen hij naar de leeftijden vroeg en ik daarop antwoordde, kwam hij bijna niet meer bij van het lachen. Hij had een leeftijd van tussen de 30 en 35 in gedachten.... Ook was er een Australisch echtpaar in de hostel, waarmee ik ook ´n tijdje heb zitten babbelen. Hij was gepensioneerd en had veel voor de UN gewerkt als hulpverlener in probleemgebieden; oa in Afganistan en Pakistan. Zij waren zes weken op rondreis door Zuid-Amerika en hadden nog 10 dagen voor de boeg. Eigenlijk wilden ze nog helemaal niet terug, maar zij had haar werk en ´moesten´ daarom wel, want ze kon niet langer vrij krijgen. Wat ook heel leuk is, is dat ik nogal wat muzikanten ontmoet op deze reis. Op ´mijn´ kamer met zes mensen waren er al drie en uiteraard wilde men, dat ik op mijn mondharp (el trumpe in ´t Spaans en cata-palavras in het Braziliaans Portugees) zou spelen. Eigenlijk past het instrument niet echt in de Zuid-Amerikaanse muziek, maar men vindt het geluid wel héél erg apart en ook mooi. Dus heb ik maar een mini-concertje weggegeven op de kamer. Later ´moest´ ik nog wat spelen en men vond het geweldig. Het leuke hiervan is dat ik, door er vaker op te spelen, steeds meer tonen uit het instrument kan halen en ook meer melodievastheid krijg. Ik word er min of meer toe ´gedwongen´. Woensdagmiddag om 14.00 uur ben ik met de ferry vanuit Buenos Aires naar Colonia in Uruguay gegaan. Je steekt dan wel een rivier over, maar de hele trip duurde iets meer dan 1 uur. En dat met een snelle catamaran! (Flecha Buenos Aires) Overigens wel heel luxe! Pas als je halverwege bent zie je nog een heel klein beetje van Buenos Aires en begin je in de verte de kust van Uruguay waar te nemen. Over een rivier gesproken! Trouwens ook in Rosario, waar de Rio Paraná z´n stroomgebied heeft, is het bijna niet mogelijk de overzijde te zien. Colonia zelf is een kleine plaats met een heel mooi historisch gedeelte en een behoorlijk lange stranden. Bovendien is het erg rustig en daarom een verademing, om hier rond te wandelen in vergelijking met een drukke stad als Bs.As. Maar na bijna twee dagen heb ik het meeste wel gezien en daarom vertrek ik vrijdagmiddag met de bus naar Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Schijnt volgens de verhalen van diverse mensen een hele mooie stad te zijn en vooral ´n héél stuk rustiger dan Bs.As. Ik ben benieuwd. Jullie ´horen´ weer van mij.... Ik wens iedereen een heel goed lang weekend.
De laatste avond (voor mij) in de hostel vroeg hij aan mij, of ik ook zussen had. Ik antwoordde, dat ik drie zussen heb en toen hij naar de leeftijden vroeg en ik daarop antwoordde, kwam hij bijna niet meer bij van het lachen. Hij had een leeftijd van tussen de 30 en 35 in gedachten.... 
