15 juni 2007 Toen ik ´s-morgens wakker werd, dacht ik te laat te zijn voor het ontbijt, maar ik had de tijd in mijn alzheimergeheugen nog niet aangepast aan de Boliviaanse. Het is hier nl 1 uur vroeger, dan in Argentinië. Dus ik had nog tijd genoeg voor een ontbijt, dat op de patio werd geserveerd. Er kwamen meerdere mensen en in no time was ik aan de babbel. Ik zat in de ´schaduw´ van een kale boom en dat scheelde toch ´n stuk in de warmte, want in de volle zon was het toch wel warm. Na het ontbijt ging iedereen zijn of haar weg en ik ging mijn spullen verkassen van de 2-persoonskamer naar een dormitorio met vier bedden. Op de tafel in de patio lag een kaart van Sucre en ik bekeek deze om te bepalen, welk deel van de stad ik vandaag zou gaan verkennen. Ik koos voor de Mirador in Recoleta. Hier kun je op verschillende manieren komen; met de bus, taxi of te voet. Ik besloot tot de laatste optie nog niet beseffend, dat het een behoorlijke klim zou gaan worden. De weg liep vanaf de hostal nl constant omhoog. Wat direct opviel, waren de smalle straten, trottoirs en de rust die hier heerst. Het verkeer rijdt een stuk rustiger en er rijden veel minder auto´s, dan in Arentinië. Vanwege de smalle trottoirs, moet je wel regelmatig even de weg op, maar dat is geen enkel probleem. Een ander opvallend iets zijn de witgeschilderde huizen en gebouwen. Sucre is niet alleen de hoofdstad van Bolivia, maar is door de UNESCO tevens uitgeroepen tot Werelderfgoed. Hier rondwandelend is dat heel goed te begrijpen; het is net, of je in een levend openluchtmuseum loopt. De meeste gebouwen zijn laag of bestaan uit maximaal 2 bouwlagen. Sommige panden dateren uit de coloniale periode of hebben coloniale kenmerken en velen uit de laatste helft van de 19de of begin 20ste eeuw. Vanaf de Mirador heb je een geweldig en schitterend uitzicht over de stad en zie je ook, dat bijna alle gebouwen rode dakpannen hebben. Het is een giga mooie en relaxte stad met smalle straten en dito trottoirs. Soms zijn de trottoirs niet breder dan 2 stoepranden en af en toe staat er ook nog ´ns ´n lantaarnpaal en/of lichtmast. Daarom moet je ook regelmatig even de straat op, om mensen te (laten) passeren. Ook gaat het regelmatig naar beneden of naar boven en soms klim of daal je over een korte afstand behoorlijk snel. Sucre is behoorlijk toeristisch en je hoort dan ook diverse ´vreemde´ talen. Verder zijn er vele parken en parkjes en wanneer je er even op ´n bankje gaat zitten, komen de schoenenpoetsers of ambulante verkopers al snel op je af. Sommigen lopen weer door als je geen belangstelling toont, anderen zijn behoorlijk vasthoudend, zeker de jongelui.
14 juni 2007 Op ´n bepaald kwam de bus aanrijden en konden we inchecken. Ik was al weer bijna vergeten dat de bussen in Bolivia een verhaal apart zijn. Vaak zijn ze ´n stuk ouder, dan in bv Chile of Argentinië, en ook hebben ze geen toilet aan boord. Als je erg hoge nood hebt, kun je de chauffeur vragen om even te stoppen en meestal doet íe dat dan ook en kun je in de berm jezelf uitleven. Nadat mijn rugzak in het bagageruim was geladen, stapte ik de bus in op zoek naar mijn plaats. Ik zat naast José, een Argentijn uit Tucuman. Onderweg hebben we behoorlijk wat zitten babbelen en dat is alleen maar goed voor mijn Spaans. Waar ik wel constant tegen aanloop is het feit, dat ik de werkwoordvervoegingen nog lang niet meester ben. Overigens is dat het moeilijkste van de spaanse taal. Dat beaamd de lokale bevolking ook en soms erkennen ze dat ze zelf de werkwoordvervoegingen niet meester zijn. De bus vertrok, maar stopte voordat we Villazon uit waren. Toen dit nogal lang duurde, begonnen verschillende mensen ´Vamos´ te roepen, maar daar laten de buschauffeurs zich hier niet zo veel aan gelegen liggen. Uiteindelijk ging het dus verder, maar niet voor lang; er werd nu gestopt bij een benzinepomp. Dit duurde slechts een korte tijd en toen gingen we echt op pad. Het was inmiddels al tegen half tien. De verharde weg hield buiten Villazon op en we reden dus over onverharde wegen, die vanwege de droogte nogal wat stof deden opwaaien. Ook hobbelde het behoorlijk en dat een hele dag lang! Maar het uitzicht was giga en soms adembenemend mooi en dat vergoed veel. Bolivia is een schitterend land en bovendien erg groot met alle soorten natuur, die je je maar kunt bedenken. Van woestijn tot regenwouden, Altiplano, hoge en iets minder hoge bergen, etc.etc. We kwamen door enkele dorpjes, waar gestopt werd om mensen in of uit te laten stappen. In één van de dorpjes kregen we de gelegenheid, om naar de WC te gaan en uitgebreid te lunchen. De buschauffeur claxonneerde enkele malen ten teken, dat we weer verder zouden gaan en iedereen dus diende in te stappen. En we hobbelden weer verder. Af en toe ging het nu over nieuw aangelegde stukken weg en dat gaf een aangename rust; het rammelde aanmerkelijk minder en het gehobbel was (tijdelijk) verdwenen. Tegen de tijd, dat we weer over verharde wegen reden, begon het te schemeren en daarna snel donker te worden. Vanuit de verte en hoogte zag ik de verlichting van Potosí; een schitterend gezicht. Echter het duurde nog zeker ´n kwartier, voordat we de stad binnenreden. Iets over half acht stopte de bus in de buurt van de busterminal en konden we uitstappen. Toen ik mijn rugzak weer terug had, was die bijna niet meer te herkennen, zoveel stof was er op neergedaald. Eerst maar ´ns het meeste stof er van af poetsen, alvorens dat ding op mijn rug te hijsen. Ik liep de busterminal binnen in de hoop nog een bus te kunnen krijgen naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia, en tevens door Unesco op de lijst van werelderfgoederen geplaatst. Ik had al vele positieve verhalen over Sucre gehoord van mensen, die er geweest waren en dus wilde ik deze stad ook wel ´ns met eigen ogen gaan bewonderen. De busterminal was zo ongeveer de kleinste, die ik op mijn reis tot nu toe ben tegengekomen en er waren ook maar enkele loketten. Echter de laatste bus naar Sucre was om 18.00 uur al vertrokken en de eerste mogelijkheid was de volgende ochtend om 06.00 uur. Dat zou betekenen dat ik in Potosí zou moeten overnachten, maar ik had geen enkel adres van hostel of anderszins en daarom had ik daar niet zoveel zin in. Ik liep naar de voorkant van de terminal en daar stonden vele taxi´s en diverse chauffeurs boden ritten aan naar Sucre. De prijzen varieerden nogal, maar uiteindelijk had ik een taxi voor BS 25,00 (+/- Eur. 2,50) per persoon. Ik deelde de taxi met twee Bolivianen en toen ging het op weg naar Sucre, een rit van iets meer dan twee uur. Jammer dat het donker was, want het landschap (voor zover zichtbaar) was volgens mij ook hier giga mooi. Het voordeel van een taxi is, dat het luxer is dan met de bus en dat ik bovendien vóór de hostel werd afgezet. Ik hoefde dus bijna niet te lopen. Ik checkte in en kreeg voor deze eerste nacht een tweepersoonskamer voor mezelf. De volgende dag zou ik dus moeten verkassen. Ik heb me wat opgefrist en ben daarna het bed ingedoken. Ik was behoorlijk moe na ´n nacht in een bus van Salta naar La Quiaca en daarna ´n hele dag hobbelen door een weliswaar schitterend landschap, maar wel behoorlijk stoffig. Vrijwel direct viel ik in een diepe coma...
14 maart 2007 Om stipt 00.00 uur vertrok de bus en reden we de terminal uit, welke aan de rand van de stad ligt. Het eerste stuk gaat het omhoog, zodat ik nog een laatste glimp (bij nacht) over Salta kreeg. Onderweg naar Jujuy stopte de bus in diverse kleine plaatsen, om mensen uit te laten of mee te nemen. Zodoende kreeg je niet echt de gelegenheid om een oogje dicht te doen, maar vanaf Jujuy tot aan La Quiaca was er slechts één stop en lukt het me om toch even wat te dutten. We kwamen om 07.00 uur aan in La Quiaca en het was berekoud, toen ik de bus uitstapte! Dus maar gauw mijn sweater aan getrokken, maar dat was eigenlijk nog te weinig. Ik begon te lopen en kwam langs een restaurantje dat gelukkig open was en toen ik binnenkwam, zag ik dat de openhaard brandde. Ik ging aan een tafeltje in de buurt van de openhaard zitten en bestelde koffie met enkele medialunas (zoete croissants) als ontbijt. Op de TV kwam het nieuws, o.a. over de heftige sneeuwval in de bergen tussen Mendoza en Chili. Hierdoor waren zo´n 5.000 vrachtwagens gestrand en konden geen kant meer op. Héél anders, dan toen ik daar zo´n 2.1/2 maand geleden de grens overstak, want toen was het mooi weer. Het duurde even, voordat ik weer ´n beetje op temperatuur kwam. Gelukkig begon het snel licht te worden en kwam de zon boven de bergen uit. Na een tweede bak koffie ben ik weer verder gelopen richting grens met Bolivia. Gelukkig was het nu minder koud en in de zon begon het ´n stuk aangenamer te worden. Bij de grens aangekomen, was het een fluitje van ´n cent bij de Argentijnse douane. Ik was de enige op dat moment. Een heel verschil met toen ik hier de eerste keer was, bijna drie maanden geleden. Bij de Boliviaanse grens duurde het even wat langer, want de douanebeambte zat niet op zijn plaats. Een vriendelijke jongen vulde voor mij het douaneformulier in, in de hoop op een fooi natuurlijk, en gaf me dit en mijn paspoort weer terug. Binnen in het kleine gebouwtje was het behoorlijk fris en dus ging ik buiten in de zon staan wachten. Even later kwam de jongen, die het formulier had ingevuld, mij waarschuwen dat de beambte inmiddels was gearriveerd en dus kon mijn paspoort en formulier afgestempeld worden. Het wachten had langer geduurd, dan de formaliteiten. Ik gaf de jongen wat Argentijns geld en zette koers richting busterminal van Villazon. Eigenlijk had ik graag met de trein willen gaan, maar in het douanekantoortje had ik een timetable gezien van de treinen die van hieruit vertrekken. De eerste mogelijkheid zou zondag zijn en omdat er in Villazon niet veel valt te beleven of te zien, besloot ik de eerste de beste bus te nemen richting Sucre, de hoofdstad van Bolivia. Echter dat lukte niet, want er is geen directe busverbinding naar Sucre. Wel naar Potosí. Ik kocht een kaartje naar Potosí en had nog zo´n drie kwartier de tijd, om even rond te kijken. Ik kocht water en wat koekjes voor onderweg en bij een fruitstalletje nam ik een verse banaan/papaya jus. De resterende tijd wachtte ik in de zon en genoot van het aanschouwen van het leven op straat.
13 juni 2007 Vandaag dus de laatste volle dag in Salta en tevens in Argentinië. Om 24.00 uur zou de bus vertrekken naar La Quiaca. Na een uitgebreid ben ik de stad weer ingegaan oa wilde ik een kopie maken van de muziek CD, die ik gisteren had gekocht (voor Eur. 1,25!). In de hostel vond men het te gek, dat ik deze CD had gekocht. Het is een verzamel CD van diverse artiesten/groepen en deze reeks schijnt behoorlijk populair te zijn in (het noorden van) Argentinië. Één van de kerken, die ik deze dag bezocht was de eglesia San Francisco. Een mooie kerk, zowel van buiten als van binnen, en het meest opvallende vond ik wel de permanente kerststal, die achter glas in een grote nis was opgesteld, kompleet met de drie koningen. Tegen het van de middag ging ik terug naar de hostel, want ik verwachtte mijn was terug van de lavenderia. Echter helaas; geen was en Enzo, van de receptie, vertelde dat mijn was wellicht tegen achten zou komen, wanneer men ook de hostelwas kwam bezorgen. Gelukkig kwam mijn was nu wel mee en kon ik dus beginnen met het inpakken van mijn rugzak. In de keuken waren enkele dames bezig met het bereiden van de afscheidsmaaltijd. De twee Zwitsersen verlieten de hostel om naar een appartement te verhuizen en ter ere van hen werd er een klein feestje gebouwd. Ik had ´s-morgens al bijgedragen in de kosten en was benieuwd waaruit de maaltijd zou bestaan. Het rook in ieder geval heel goed. Tijdens het kijken naar de eerste finalewedstrijd van de Copa Libertadores de America (voetbal en te vergelijken met de Europacup), zat ik te babbelen met Miguel uit Spanje, tevens mijn kamergenoot van de afgelopen twee dagen. We waren het er allebei over eens, dat het voetbal in Zuid-Amerika er veel fanatieker aan toegaat, dan in Europa. Vooral het publiek leeft geweldig mee en laat zich dan ook massaal horen tijdens de hele wedstrijd! Tegen de tijd dat het pauze was, kwamen de empenada´s op tafel. Empanada´s zijn vlees met groente of kaas met groente gevulde deeg´broodjes´. Ik heb me beperkt tot de met vlees gevulde empanada´s en die smaakte voortreffelijk! Helaas ging de tijd (weer) erg snel en het was al tegen half twaalf, toen ik afscheid van iedereen begon te nemen. Enzo had voor mij al een taxi besteld, want van lopen naar de terminal kwam niks meer terecht. Daar was het immers te laat voor geworden. Wel jammer dat ik weg moest, want het was beregezellig. De taxichauffeuze (Judith) reed langzaam richting terminal en onderweg zaten we te babbelen. Ze had ook nog een reisburo en gaf me enkele flyers mee, om die uit te delen aan geïnteresseerden die ik onderweg tegen mocht komen. We namen afscheid en ik stapte de terminal binnen, waar de bus al gereed stond om in te checken. Helaas had ik geen tijd meer om een bakkie koffie te scoren, maar ik had wel genoeg water bij me voor onderweg.
12 juni 2007 Hoewel het de ´avond´ ervoor vroeg geworden was, was ik toch weer bijtijds op. Eerst ontbijten en daarna douchen, om vervolgens op weg te gaan naar San Lorenzo, een dorpje op zo´n 8 km van Salta en volgens Daniel, mijn gids van vrijdag, zeker een bezoekje waard. Met de lokale bus ging ik naar San Lorenzo, dat tussen de bergen in ligt. Van hieruit zijn hele mooie treks en wandelingen te maken. Ik ben ´n stukje de bergen in gewandeld, maar bij het (meerdere keren) oversteken van ´n riviertje, kwam ik er achter dat mijn schoenen hiervoor eigenlijk niet geschikt zijn. Alhoewel voorzien van een behoorlijk profiel, gleed ik toch weg op de natte stenen. Ik ben daarom maar niet verder gegaan, want m´n nek breken heb ik niet zoveel zin in. Dus teruggegaan richting San Lorenzo en alvorens het dorpje in te gaan, eerst ´n bakkie gedaan. Als je door het dorp wandelt, valt het op dat er zo´n geweldige rust heerst en dat de meeste ´straten´ niet verhard zijn. Aan deze onverharde straten staan giga grote huizen (villa´s) in dito tuinen en vaak is er ook een zwembad aanwezig. Bij enkele van deze optrekjes zijn gastenverblijven en paardenstallen en soms ook een graasweide. Volgens mij is de grond hier goedkoop, want de terreinen zijn behoorlijk van omvang. Ook kwam ik langs een Barrio Privado, genaamd Buena Vista, gesitueerd tegen een berghelling en dus met giga uitzicht. Dit zie je in Argentinië wel vaker. Het zijn ´n soort countryclubs, zoals je die ook in de VS tegenkomt. Grote afgezette terreinen met luxe huizen erop en vaak met een golfbaan. Voorzien van gemeenschappelijke gebouwen, zoals restaurant, cafe´s, etc. Een andere Barrio Privado waar ik langskwam heette ´Club de Campo´. Hier ook weer giga grote huizen, de meeste met een veranda en soms zelfs met een veranda rondom! Je zou San Lorenzo een beetje kunnen vergelijken met Wassenaar of Soesterberg. Op ´n gegeven moment had ik het wel gezien en toen ik weer op de verharde weg kwam en richting Salta liep, stopte ik bij een busstop. Even later kwam de bus aanrijden en ging het richting Salta, waar ik in de buurt van de busterminal ben uitgestapt. In de busterminal kocht ik een kaartje naar La Quiaca, dat op de grens met Bolivia ligt, en daarna liep ik terug naar de hostel.
10-11 juni 2007 De zondagen zijn over het algemeen erg rustig in Argentinië en dus ook in Salta. Het is op zo´n dag dan heerlijk, om door de stad te struinen en dat heb ik dan ook gedaan. Na twee vermoeiende dagen vond ik het tijd voor een kleine rustpauze en daarom kon ´n beetje slenteren geen kwaad. ´s-Avonds ben ik in ´n soort sociaal restaurant gaan eten en dat smaakte me prima. Dit soort gelegenheden wordt hoofdzakelijk bezocht door (alleenstaande) mannen, die vooraf een bepaald menu opgeven en ´s-avonds komen eten. Op maandag heb ik mezelf ook rustig gehouden, maar toen ik ´s-avonds in de hostel terugkwam, waren Nauel en Tomas (de receptionisten) ´n beetje aan het dollen met twee Zwitserse dames, die hier al ´n tijdje verblijven. We raakten aan de babbel en besloten om een kaartje te leggen. Echter dat duurde maar even, want niet lang daarna kwam er ´n Spaans stel binnen en die gingen meedoen. Vanaf dat moment deden we een of ander dom spelletje, dat eigenlijk meer met drinken te maken had, dan met kaarten. Als je ´n ronde verloor, moest je ´n glas bier leegdrinken. Ik was blij, dat ik maar enkele keren verloor... Ik ben rond zes uur naar bed gegaan en mijn kamergenoten (´t Spaanse stel) kwamen iets na achten!
Nadat mijn rugzak in het bagageruim was geladen, stapte ik de bus in op zoek naar mijn plaats. Ik zat naast José, een Argentijn uit Tucuman. Onderweg hebben we behoorlijk wat zitten babbelen en dat is alleen maar goed voor mijn Spaans. Waar ik wel constant tegen aanloop is het feit, dat ik de werkwoordvervoegingen nog lang niet meester ben. Overigens is dat het moeilijkste van de spaanse taal. Dat beaamd de lokale bevolking ook en soms erkennen ze dat ze zelf de werkwoordvervoegingen niet meester zijn. De bus vertrok, maar stopte voordat we Villazon uit waren. Toen dit nogal lang duurde, begonnen verschillende mensen ´Vamos´ te roepen, maar daar laten de buschauffeurs zich hier niet zo veel aan gelegen liggen. Uiteindelijk ging het dus verder, maar niet voor lang; er werd nu gestopt bij een benzinepomp. Dit duurde slechts een korte tijd en toen gingen we echt op pad. Het was inmiddels al tegen half tien. De verharde weg hield buiten Villazon op en we reden dus over onverharde wegen, die vanwege de droogte nogal wat stof deden opwaaien. Ook hobbelde het behoorlijk en dat een hele dag lang! Maar het uitzicht was giga en soms adembenemend mooi en dat vergoed veel. Bolivia is een schitterend land en bovendien erg groot met alle soorten natuur, die je je maar kunt bedenken. Van woestijn tot regenwouden, Altiplano, hoge en iets minder hoge bergen, etc.etc. We kwamen door enkele dorpjes, waar gestopt werd om mensen in of uit te laten stappen. In één van de dorpjes kregen we de gelegenheid, om naar de WC te gaan en uitgebreid te lunchen. De buschauffeur claxonneerde enkele malen ten teken, dat we weer verder zouden gaan en iedereen dus diende in te stappen. En we hobbelden weer verder. Af en toe ging het nu over nieuw aangelegde stukken weg en dat gaf een aangename rust; het rammelde aanmerkelijk minder en het gehobbel was (tijdelijk) verdwenen. Tegen de tijd, dat we weer over verharde wegen reden, begon het te schemeren en daarna snel donker te worden. Vanuit de verte en hoogte zag ik de verlichting van Potosí; een schitterend gezicht. Echter het duurde nog zeker ´n kwartier, voordat we de stad binnenreden. Iets over half acht stopte de bus in de buurt van de busterminal en konden we uitstappen. Toen ik mijn rugzak weer terug had, was die bijna niet meer te herkennen, zoveel stof was er op neergedaald. Eerst maar ´ns het meeste stof er van af poetsen, alvorens dat ding op mijn rug te hijsen. Ik liep de busterminal binnen in de hoop nog een bus te kunnen krijgen naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia, en tevens door Unesco op de lijst van werelderfgoederen geplaatst. Ik had al vele positieve verhalen over Sucre gehoord van mensen, die er geweest waren en dus wilde ik deze stad ook wel ´ns met eigen ogen gaan bewonderen. De busterminal was zo ongeveer de kleinste, die ik op mijn reis tot nu toe ben tegengekomen en er waren ook maar enkele loketten. Echter de laatste bus naar Sucre was om 18.00 uur al vertrokken en de eerste mogelijkheid was de volgende ochtend om 06.00 uur. Dat zou betekenen dat ik in Potosí zou moeten overnachten, maar ik had geen enkel adres van hostel of anderszins en daarom had ik daar niet zoveel zin in. Ik liep naar de voorkant van de terminal en daar stonden vele taxi´s en diverse chauffeurs boden ritten aan naar Sucre. De prijzen varieerden nogal, maar uiteindelijk had ik een taxi voor BS 25,00 (+/- Eur. 2,50) per persoon. Ik deelde de taxi met twee Bolivianen en toen ging het op weg naar Sucre, een rit van iets meer dan twee uur. Jammer dat het donker was, want het landschap (voor zover zichtbaar) was volgens mij ook hier giga mooi. Het voordeel van een taxi is, dat het luxer is dan met de bus en dat ik bovendien vóór de hostel werd afgezet. Ik hoefde dus bijna niet te lopen. Ik checkte in en kreeg voor deze eerste nacht een tweepersoonskamer voor mezelf. De volgende dag zou ik dus moeten verkassen. Ik heb me wat opgefrist en ben daarna het bed ingedoken. Ik was behoorlijk moe na ´n nacht in een bus van Salta naar La Quiaca en daarna ´n hele dag hobbelen door een weliswaar schitterend landschap, maar wel behoorlijk stoffig. Vrijwel direct viel ik in een diepe coma... 
