13 maart 2008
Juan-José en ik sliepen in een kamer, die indertijd speciaal gebouwd was naar aanleiding van het huwelijk tussen Sayda en Dirk. Er stonden twee bedden in en verder een laag tafeltje. Gelukkig was mijn bed niet zo´n doorgezakt ding, als dat van Juan-José. Ik had goed geslapen. Was ook niet zo verwonderlijk. De vorige nacht slechts ´n paar uurtjes en veel gehobbel over de Boliviaanse wegen. Of beter: iets dat daar voor door moet gaan.
Ik waste mezelf in een teiltje buiten op de binnenplaats. Het ontbijt bestond uit koffie of thee en zelfgemaakt brood. De zus van Sayda had dat die ochtend gemaakt van (zelf) gemalen mais en tarwe. Het smaakte me goed. Juan-José was al eerder naar de opslagplaats gegaan en ik liep daar later ook naar toe. De stilte en de rust in Tahua zijn overweldigend. Mijn voetstappen klinken als hamerslagen. Het 'wegdek' bestaat hier uit (fijn) grind en zand en dat kraakt enorm. Als we later met z´n drieën terugwandelen klinkt het als marcherende militairen. Op de bouwplaats sta ik oog in oog met tientallen llama´s. Sommigen liggen; anderen staan te grazen. Enkelen die liggen, blijven me in de gaten houden. De grazers kijken even op en gaan door, waarmee ze bezig waren.
Terug naar 'Sayda´s' huis, waar ik buiten even wat heb zitten schrijven. In dat uurtje behoorlijk bijgekleurd. Zo zelfs, dat mijn neus inmiddels een nieuw velletje heeft en mijn armen nu aan het vervellen zijn. Krijg ik op m´n ouwe dag nog nieuw vel.... Na de uitgebreide lunch liepen Sayda, Juan-José en ik naar de opslagplaats. Alle bouwmaterialen worden opgeslagen in het oude theatergebouwtje, dat bij de school hoort. Twee man waren bezig met het sorteren van het hout. Men had met lossen gisteren alles op een hoop gegooid. Met als gevolg dat het onmogelijk was, om alles te controleren. We liepen naar het in aanbouw zijnde internaat, om daar het e.e.a. op te meten. Daarna naar het gemeentehuis, waar Sayda een gesprek had met Rosario. Hij is de man die de verantwoordelijkheid heeft betreffende de bouw en de materialen. Als je een project zoals dit hier wilt opzetten, is het zaak om iemand verantwoordelijk te maken vor de materialen en alles op papier te hebben. Je praat over een tijdbestek van enkele jaren. En in een afgelegen gebied, zoals Tahua, is het moeilijk om (bouw)materialen te krijgen. Alles moet van ver komen. In dat licht bezien is het heel aantrekkelijk voor mensen met (ver)bouwplannen, om even wat materiaal te 'lenen'. Vaak wordt dan 'vergeten' om de geleende materialen terug te brengen.
Aan de rand van het dorp bezit de familie van Sayda enkele stukjes grond waarop groenten verbouwd wordt. Gewapend met twee grote tassen gingen we op weg om ava te plukken. Ava is een soort van boon. Het beste te vergelijken met tuinbonen. Althans de groeiwijze is hetzelfde. Als eerste liepen we naar de kerk. In tegenstelling tot de gewoonte (normaal staat de kerk in het midden van een dorp) stond deze op een heuvel, helemaal buiten het dorp. Op het grote plein vóór de kerk vertelde Sayda, hoe ze Dirk had ontmoet. Dat was tijdens een groot feest, waar zij als danseres aanwezig was. Dirk was daar met een groep toeristen. Hij had haar aangesproken en twee jaar later waren ze getrouwd.
Met goedgevulde tassen keerden we terug. Sayda ging met haar broers en aanhang basketballen. Juan-José en ik hebben ´n hele tijd zitten babbelen. Hij is percussionist in een band en hebben overal in Bolivia optredens verzorgd. De laatste jaren is dat minder geworden. Vooral vanwege drukke werkzaamheden van de bandleden. Bovendien is reizen in Bolivia een tijdrovende aangelegenheid. Ook was vorig jaar één van de bandleden op jonge leeftijd komen te overlijden. Ik heb nog even op mijn mondharpje gespeeld, terwijl Juan-José het tafeltje gebruikte als percussie.
De broer van Sayda had enkele flessen bier gehaald, en na het avondeten hebben we buiten een kampvuurtje gemaakt. Gezellig zitten babbelen met z´n allen. Omdat tussen half elf en elf uur het licht uitgaat in het hele dorp, hebben we bijtijds ons bed opgezocht..

23-03-2008 om 23:32 geschreven door Peer  

12 maart 2008

Na twee en ´n half uur slapen werden we tegen zessen door Sayda gewekt. Snel aankleden en bij het kraantje buiten wassen en tandenpoetsen. Toen ik buitenkwam was het frisjes. Het water was nog ‘frisser’. Sayda had al een taxi geregeld en deze stond buiten de poort op ons te wachten. Spullen inladen en wegwezen. Dat de taxichauffeur kon zien waar hij reed, was voor mij een raadsel. Niet alleen waren de ramen aan de binnenkant beslagen. Aan de buitenkant waren ze verre van schoon. Ach, dit is ook Bolivia en je hoopt slechts op een goede afloop. Bij de vrachtwagen aangekomen, rugzak, tassen en zakken in de laadbak laden en daarna bij de chauffeur thuis ontbijten: droge broodjes en mate de mente. De thee was wel zoet, maar ik liet me het warme vocht goed smaken. Ik had het niet écht warm en daarom was de warme drank zeer welkom. De ruimte, waarin we zaten, diende volgens mij als woonkamer zowel als slaapkamer. Er stonden twee stoelen in, een kast, ‘n soort dressoir en verder twee bedden. In eentje daarvan lag een peuter te slapen, die ik pas bij ons vertrek opmerkte.  

Niet met vier, zoals ik aanvankelijk dacht, maar met vijf personen zouden we de cabine delen. Sayda en Juan-José namen plaats op het bed achter de motorkap en de stoelen. De chauffeur uiteraard achter het stuur. Ikzelf op de motorkap en Maura, de vrouw van de chauffeur, op de bijrijdersstoel. We vertrokken richting Huari, onze eerste halteplaats. De rit ging over geasfalteerde weg. Het laatste asfalt, dat ik de komende dagen zou zien. In Huari, een naam in Bolivia vooral bekend van het betere bier, stopten we bij de Mercado Central. In een van de zijstraten zag ik de grote silo´s van de brouwerij glinsteren in de opkomende zon. We deden inkopen voor onderweg en diverse mensen stapten in de laadbak. Aan de zijkant van de truck hing speciaal hiervoor een trapje. Men stapt dan over de hoge zijschotten en zit boven op de aanwezige materialen of spullen. Soms is het overvol met mensen in de laadbak van een truck, maar het is hier een normale vorm van reizen. Voor heel veel mensen zelfs de enige mogelijkheid, omdat het goedkoper is dan met een bus. Áls er al een bus rijdt naar de plaats(en) waar men naar toe wil. Sommigen zouden ´n uurtje meerijden en anderen zelfs tot in Salinas Garcia Mendoza, onze volgende en tevens laatste halteplaats, alvorens door te rijden naar Tahua.

We reden Huari uit en lieten het asfalt achter ons. Alhoewel onverhard was de weg niet echt slecht te noemen. Weliswaar hobbelde het nogal, maar ik heb het héél anders meegemaakt en zou het nog heel anders gaan ervaren! Zittend op de motorkap, verre van comfortabel, had ik wel een adembenemend uitzicht over het gewéldige landschap. La esplendorosa naturaleza de Bolivia! Alti Plano en bergen in de verte. Aan de rechterkant zag ik een groot meer. Dit bleek Lago Poopo te zijn. Na Lago Titicaca het grootste meer van Bolivia en bijna op dezelfde hoogte. Op ´n bepaald moment wees Louis, de chauffeur, mij op een grote krater in het landschap. Deze was ontstaan door een meteorietinslag, vertelde hij erbij. Even later zag ik aan de andere kant van de weg een iets kleinere krater en ook deze was ontstaan door een meteorietinslag. De eerste had een doorsnede van wel ruim 100 meter, terwijl de tweede zeker meer dan zo´n 60 á 70 meter was. Onderweg kwamen we ook diverse groepen llama´s tegen. Altijd een geweldig gezicht. Vooral de jongen zien er met hun wollige vacht aandoenlijk uit. Na het zoveelste ‘heuveltje’ op en ‘heuveltje’ af, kregen we een vulkaan in beeld, genaamd Thunupa. Deze zou ik niet meer uit het oog verliezen. Met z´n hoogte van ruim 5.400 mtr. ook niet zo moeilijk. Sayda vertelde dat Tahua aan de andere kant van deze vulkaan lag. Het zou echter nog enkele uren duren, voordat we daar zouden aankomen. Onderweg werd er regelmatig gestopt om mensen te laten uitstappen. Men klopt dan op de cabine, om aan te geven dat men op de plaats van bestemming is. Of bijna is. Wanneer we stopten in een dorpje, kon ik het nog begrijpen. Maar we stopten ook in de middle of nowhere. In de verre omtrek geen huis of iets dat daar op leek te bekennen. Dan vraag je je af: ‘Waar gaan die mensen toch naar toe?’ of ‘Waar wonen deze mensen?’

We reden Salinas Garcia Mendoza binnen. Een klein dorpje met een belangrijke regiofunctie: el Centro de Quinoa. Quinoa is een soort (fijne) rijst, die op de Alti Plano verbouwt wordt. Niet alleen in Bolivia, maar ook in Peru. Later zou ik er achter komen, dat er ongeveer 19 verschillende soorten zijn. Het landschap had hier ook allerlei kleuren. Velden vol Quinoa en, afhankelijk van de variëteit, ieder met hun eigen kleur. Groen, geel, rood, oranje en alle kleuren er tussen in. Schitterend om te zien! In Salinas in een restaurantje even snel iets gegeten en toen weer verder.

Sayda en Maura zaten nu achterin op het bed. Juan-José had plaatsgenomen op de motorkap en ik op de bijrijdersstoel. Niet dat dat een geweldige verbetering was. Integendeel. De stoel had duidelijk zijn beste dagen gehad. Bovendien heb ik ook niet zoveel zitvlees, als Maura!  We reden Salinas uit en de weg was nauwelijks ‘weg’ meer te noemen. Zelfs pad zou nog een te luxe benaming zijn. De ‘weg’ was door de regen, die hier gevallen was, her en der veranderd in een, weliswaar droge, kleine rivierbedding. Soms liep zo´n spoor met de weg mee. Regelmatig was er een geul(tje) dwars over de weg uitgesleten. Met de truck gingen we er dan stapvoets doorheen en dan nog werd je flink door elkaar geschud. Het door Quinoa-veldjes bontgekleurde landschap strekte zich aan deze kant van Salinas verder uit. Schitterend! We kwamen bij een afgesloten hekje en ik stapte uit om het open te maken. Toen de truck voorbij reed, stond ik in het stof en de uitlaatgassen. Ach, gelukkig scheen de zon! Het laatste stuk ging heel langzaam, maar zeker niet minder hobbelig. Ook reden we door enkele dorpjes en soms moesten we een stukje om, omdat het ‘pad’ ter plaatse óf weggespoeld was óf gewoon te slechts om rechtdoor te rijden. Het schitterende uitzicht vergoedde echter veel.

Uiteindelijk kwamen we aan in Tahua; onze eindbestemming. Wat was ik blij dat we er waren en dat ik mijn benen kon strekken, zeg! Het was inmiddels tegen vieren en met twee korte onderbrekingen, had ik dus ruim 9 uur in een hobbelende vrachtwagencabine doorgebracht. Het grootste deel daarvan op de motorkap en daarna op een verre van ideale stoel. De top van de vulkaan had van deze kant giga veel kleuren, die werden geaccentueerd door de zon. Een onwaarschijnlijk en prachtig gezicht! Tahua, een dorpje van +/- 300 inwoners, ligt aan de voet van de Thunupa. Aan de andere kant zie je het zoutmeer (Salar de Uyuni), een onmetelijke, giga grote, spierwitte vlakte. Allemaal zout! Eind maart vorig jaar heb ik vanuit Uyuni een meerdaagse reis gemaakt, die begon met een oversteek van de Salar. Toen stond er veel water op en dat gaf toen een onwaarschijnlijke aanblik; het leek op een spiegel, waardoor het net leek, alsof je alles dubbel zag.

Tegen elven ging de enige lamp in de ruimte uit en werd het donker. Er kwamen kaarsen voor de dag en even later ging ieder zijns weegs. Het einde van de dag en tijd om naar bed te gaan.

22-03-2008 om 00:00 geschreven door Peer  

Dit wordt mijn derde poging om iets op mijn weblog te zetten. Hopelijk gaat het deze keer wel goed. De eerste keer sloot de kompjoeter zichzelf spontaan af en verloor ik dus al mijn gegevens. De tweede keer sloeg de kompjoeter vast met hetzelfde resultaat.

Dinsdag, 11 maart 2008

`s-Morgens in het hotel uitchecken en mijn rugzak in het bagagedepot achterlaten. Ik zou die middag rond half twee bij Stan zijn. Hier heb ik wat spullen achtergelaten die ik niet wilde meenemen en we hebben even gezellig zitten babbelen onder het genot van `n bakkie thee. Langzaam druppelden de mensen binnen voor de Tai Chi Tao-les. Het waren er minder, dan ik verwacht had. Enkelen hadden zich vooraf afgemeld en dat mag bijna een wonder heten. In Bolivia is het namelijk ‘normaal’ dat men, zonder berichtje, niet komt opdagen. Toch was het een behoorlijk clubje; zo´n 9 personen.
Na de les even uitgebreid gaan eten. Die avond zou ik gaan reizen en ik wist niet, of we onderweg nog ergens zouden stoppen. Vaak gebeurd dat wel, maar dat is niet altijd zeker en je moet er daarom ook niet van uit gaan. Ik had afgesproken om rond 20.00 uur bij Dirk te zijn. Hij zou me wegbrengen naar de busterminal en had ook het buskaartje geregeld. Zowel voor mij als voor Juan-José, de architect van het project, met wie ik het eerste deel van de reis zou samenreizen. Onderweg vertelde Dirk me dat we in plaats van naar Oruro, naar Challapata zouden gaan. Voor de truckchauffeur was dat makkelijker (hij woont namelijk in Challapata) en het scheelde bovendien 2.1/2 uur reizen voor ons. Zijnde de afstand Challapata naar Oruro. Hij had de (bouw)materialen al geladen en was, samen met Sayda, nu onderweg. Sayda zou ons in Challapata opwachten.

Bij de busterminal aangekomen, was Juan-José nog nergens te bespeuren. We hadden nog wel tijd, want we waren aan de vroege kant. Dirk had dit nog nooit mogen meemaken, vertelde hij me. Terwijl hij toch een behoorlijk avontuurlijk leven geleefd heeft. Zoals b.v. leven in de Loonse en Drunense Duinen en daar (over)leven van zelfgevangen wild. Of in Spaanse steden, slechts ‘gewapend’ met ´n gitaar, pogen te voorzien in zijn levensonderhoud. Hij had de route, die wij zouden gaan doen, nog niet eerder gedaan. En zeker niet in een grote truck. Laat staan met meerderen in de cabine. Wel had Dirk gereisd in de laadbak van een truck. In afgelegen gebieden van Bolivia een geëigende manier om je te verplaatsen. Hier kom ik later nog op terug.

Het werd drukker en we gingen naar buiten naar de gereedstaande bus. De chauffeur noch de bijrijder waren in de buurt. Even later kwamen ze er aan en werd iedereen verzocht snel in te stappen. Juan-José was nog steeds niet aanwezig, toen de bus geladen en wel ging vertrekken. Nét voordat de bus door het hek reed, kwamen er nog enkele mensen aangerend die mee wilden. Ook een typisch Boliviaans verschijnsel. Juan-José bleek één van hen te zijn. Op het moment dat de bus goed en wel aan het rijden was, kreeg Juan-José ´n telefoontje van Dirk met de vraag, waar hij zich bevond. Toen hij antwoordde: ‘In de bus’, hoorde ik Dirk door de telefoon van verbazing reageren. Juan-José had het op ´t nippertje gered! Eenmaal de stad uit, reed de chauffeur behoorlijk door. Dit was trouwens één van de beste bussen, waarmee ik gereisd had in Bolivia. Een verademing! Voordeel was ook, dat het hele traject voorzien was van verharde wegen. Ook een verademing. Juan-José en ik doodden de tijd met ´n babbeltje en het verorberen van de broodjes, die ik vooraf had ingeslagen. De reis verliep op ‘rolletjes’ en onze eerste stop was in Challapata, waar we tegen half drie ´s-nachts aankwamen. De bus stopte bij een restaurant en ik nam mijn rugzak uit het bagagecompartiment. Binnen namen we ´n kop koffie en wachtten we op Sayda, die even later verscheen. Ze nam ons mee naar een alojamiento, waar ze, behalve voor zichzelf, ook voor ons een kamer had geregeld. Eem ‘alojamiento’ is een errug eenvoudige uitvoering van een hotel. Het bed, echter, was redelijk en als je moe bent, slaap je zo. We konden kort even slapen, alvorens gewekt te worden om verder te reizen. Het zou een enerverende, maar vermoeiende trip gaan worden.

22-03-2008 om 00:00 geschreven door Peer  

Hallo iedereen.

Bij deze wil ik iedereen hartelijk bedanken voor de vele en leuke verjaardagswensen.
De meesten kwamen binnen via mijn meelboks. Ben geschrokken van de hoeveelheid. Hoe dan ook, het zijn er te veel om iedereen persoonlijk ervoor te bedanken. Dus nogmaals: allemaal bedankt voor jullie goede wensen.
Vanaf deze plaats wil ik tevens iedereen een hele goeie Pasen toewensen. Hopelijk met lekker voorjaarsweer.
Na de vele regen in januari en februari is het nu heerlijk weer. ´s-Morgens hangt er wat bewolking en ´s-middags is het bijna wolkenloos. In de schaduw is het dan heerlijk toeven. In de zon is het behoorlijk warm en moet je uitkijken, om niet te verbranden. Dit laatste is me overigens in Tahua wel gelukt. Niet zo heel erg, maar toch... m´n neus is aan het vervellen. Één van de komende dagen hoop ik mijn hele verhaal betreffende mijn reisje naar Tahua op deze site te hebben geplaatst. Het was een onvergetelijke ervaring. Grootste deel van de reis in de cabine van een vrachtwagen en in Tahua back to basic. En dan bedoel ik ook echt 'basic'. Geen water (in de huizen), geen electra, etc. Wat was het heerlijk om in Sucre weer onder een (warme) douche te staan! Wel heeft het me verbaasd met welk een klein beetje water je b.v. je haren kunt wassen...

17-03-2008 om 00:00 geschreven door Peer