´s-Morgens om 07.30 uur kwam ik met de bus aan in de busterminal van Sucre. Deze is, zeker in vergelijking met Cochabamba of La Paz, maar een kleine. Sucre ligt blijkbaar minder centraal. De reis vanuit Cochabamba was goed verlopen. Twee keer ´n korte stop en van slapen kwam weinig tot niks. De laatste ruim 2 uur was het licht en kon je het landschap zien. Gelukkig! Want dat is soms adembenemend! In de krant had ik al gelezen, dat de regering extra politiecontroles zou gaan uitvoeren door het hele land. Vlak voordat we Sucre zouden binnenrijden, was er zo´n controlepost en kwamen er enkele politiemensen de bus in. Het opperhoofd stak een verhaaltje af over o.a. veiligheid en verzocht ons de identiteitsbewijzen te tonen. Het opperhoofd en zijn collega waren al uit de bus, maar hun (vrouwelijke) collega was nog bezig met controleren van identiteitsbewijzen. Blijkbaar duurde het onze buschauffeur te lang en langzaam ging hij aan het rijden. Daarop snelde de agente naar voor, stopte de bus en kon zij uitstappen. Lang niet alle passagiers waren op dat moment gecontroleerd, maar niemand maakte zich daar druk over. In Cochabamba had het op het eind van de middag nog geregend en de eerste uren van de busreis was er achter en boven de bergen een gigantisch lichtspectakel te zien. Hoewel het niet onweerde, waren de lichtbeelden spectaculair om te zien. Eigenlijk had ik naar Villa Tunari willen reizen, maar vanwege de giga bosbranden vond ik dat niet echt een goed idee. Vandaar dat ik eerder naar Sucre ben gegaan, dan oorspronkelijk mijn bedoeling was. Omdat ik de hele nacht in de bus had gezeten, leek het mij een beter idee om te voet naar het hotel te gaan. Het eerste stukje was weliswaar klimmen, maar het grootste stuk ging het toch naar beneden. Het is prettig, wanneer je ergens aankomt en je weet de weg. Onderweg richting centrum kwam ik diverse mensen tegen, die ik ken. Sommigen keken blij verrast op, toen ze mij zagen en uiteraard moest er even gebabbeld worden. Toen ik weer in hetzelfde hotel aankwam, als waar ik de eerste keer bijna drie maanden had doorgebracht, werd ik ook weer enthousiast ontvangen. Mijn ´eigen´ kamer was bezet en eigenlijk vond ik dat (achteraf) helemaal niet erg; mijn huidige bed is toch ´n stuk beter en dat is toch wel belangrijk. Omdat ik de hele nacht in de bus had gehobbeld en niet had geslapen, besloot ik eerst maar ´ns even ´n tijdje op mijn rug te gaan staan. Om goed 10 uur werd ik wakker, eerst even douchen en daarna heb ik mijn was in ´n zak gedaan en naar de wasserette gebracht, zodat ik die dezelfde avond weer kon ophalen. Ook hier was er de herkenning en werd ik blij verwelkomd. Op weg naar iets te eten en, niet te vergeten, ´n bakkie koffie, dacht ik bij mezelf; goh, wat voelt het goed om weer terug te zijn. Het is net, alsof je thuiskomt na een lange afwezigheid. Terwijl ik nog geen 1.1/2 maand weggeweest ben! Ik stapte de Joy Ride binnen en in no-time vond ik mezelf handenschuddend en babbelend bezig met het bedienend personeel, dat mij uitbundig welkom heette. Leuke reacties en het voelde meteen weer goed en vertrouwd. Hetzelfde gebeurde in de supermarkt en later ook op de Mercado Central, waar ik ´s-middags heenging voor mijn dagelijkse verse fruitsap. Helaas geen kiwi, dus ´behielp´ ik me met een bananen-sinaasappelsap. Toen ik ´s-avonds over de plaza liep, zag ik dat men bezig was op een podium microfoonstandaards op te stellen en sommige muzikanten waren bezig met wat gepingel, om zodoende de installatie af te stemmen. Ik was benieuwd wat voor band er zou spelen en bleef dus even hangen en raakte aan de babbel met Maria-Antonieta, die samen met haar dochter stond te wachten op de dingen die komen gingen. Ze vertelde dat de band zou spelen ter ere van de Boliviaanse Dag van de Vrouw (Dia de la Mujer). De band kwam op en in no-time stond iedereen mee te zingen en te deinen. Men speelde op in hoofdzaak traditionele instrumenten, op de drum en electrische bas na. Allemaal liedjes die iets te maken hadden met vrouwen en van diverse streken in Bolivia. Hoewel er toch behoorlijk wat mensen op de been waren, had ik er wel meer verwacht, wetende dat het een speciale dag was in Bolivia. De sfeer leed er echter niet onder.
12 oktober 2007 Rond half negen werd er op mijn kamerdeur geklopt en toen ik de deur openmaakte, stonden er enkele politiemensen, alsmede de receptioniste van het hotel. Ze vroegen naar mijn paspoort en groene formulier, dat ik bij de douane had gekregen. Het bleek allemaal in orde, bedankte mij en ze gingen naar de volgende kamer. Zo´n tien minuten later werd er weer op mijn deur geklopt. Nu met de vraag of ik wilde komen, om een en ander uit te leggen aan de twee jonge Deense dames, die in hun nachtkledij op de gallerij stonden. Het eerste dat ze aan mij vroegen was, of dit wel echte politie was. Ik moest er om glimlachen, want dat was overduidelijk en bevestigde hun vraag. Toen vroegen ze wat er aan de hand was en waarom ze hun paspoort niet terugkregen. Ze waren duidelijk van slag en stonden min of meer te beven als een rietje. Één van de politiemensen vertelde mij, dat de dames illegaal in het land waren, gezien de stempel in hun paspoort, en dat ze daarom mee moesten naar het buro van de Migración. Ze vertelden dat ze 26 sept. vanuit Denemarken via Miami naar La Paz waren gereisd en dat ze dat konden aantonen middels hun vliegtickets en de stempel, die ze op 26 sept. in Miami in hun paspoort hadden gekregen. Ik vertelde dat tegen de politieman, maar omdat de datum van het (Boliviaanse) stempel in hun paspoort 06 januari aangaf, zat er niets anders op dan mee te gaan naar de Migración. Ik vertelde dat tegen de twee en zag duidelijk, dat er een beetje paniek op hun mooie gezichtjes kwam. Ik probeerde ze gerust te stellen, door te zeggen dat ze zich niet al te druk hoefden te maken, omdat ze hun vliegticket konden laten zien en, in combinatie met de stempel van Miami, dat het allemaal wel met een sisser zou aflopen. Het kon ze niet echt geruststellen; hoe moest het dan bij de Migración, want ze spraken nul-komma-nul Spaans en konden ze niet nu hun paspoort terug krijgen? Nee, dat kon niet, maar ze kregen wel even gelegenheid om zich op te frissen en om te kleden. Daarna moesten ze toch echt mee! Ik vond het eigenlijk wel zielig voor hun, want wel beschouwd had men op La Paz Airport een stempel met verkeerde datum gebruikt. Feit blijft natuurlijk wel, dat je alles goed moet controleren. Ook de datum van de stempel bij binnenkomst van een land. Dat hadden ze wel gedaan, maar wisten zij veel wat ´ene´ (= enero = januari) betekende. Ik had een afspraak om half elf en stond te twijfelen, of ik mee zou gaan naar de Migración of niet. Ik vroeg aan de politieman, hoe lang het zou kunnen gaan duren. Hij gaf aan, dat dat wel mee zou vallen; ze zouden hun best doen om het zo snel mogelijk af te handelen. Ze moesten met het vliegveld van La Paz overleggen en dan nog wat formaliteiten afhandelen. Toen de dames weer naar buiten kwamen en duidelijk niet op hun gemak (almost shaking all over), vond ik dat toch wel zielig en bood aan om met hun mee te gaan. Daar waren ze heel erg blij mee en ik zei dat ik, mocht ik in een situatie verkeren, dat ik ook heel blij zou zijn, wanneer er iemand mij zou helpen. Dus daar gingen we; de twee dames, drie politiemensen en ik. We liepen het hotel uit en naar een gereedstaande politiejeep. De achterdeur werd opengemaakt en daarna het ijzeren hek; het leek wel een boevenwagen en misschien was dat het ook wel. De politieman, die de paspoorten had van de dames, kwam bij ons achterin zitten en blijkbaar stelde dat ze enigszins gerust, maar desnietaltemin waren ze behoorlijk zenuwachtig. Ook hadden we best wel wat bekijks van de mensen op straat. We reden weg en ´n paar minuten later kwamen we aan bij het kantoor van de Migración; slechts enkele blokken van ons hotel verwijderd. We liepen naar binnen en werden gevraagd plaats te nemen op de bank in de gang en daar even te wachten. In Bolivia duurt wachten meestal lang; vaak uren en soms zelfs dagen. Deze keer verbaasde het mij, dat we al na enkele minuten werden opgehaald. In het kantoor van het hoofd van de Migración moest ik nogmaals uitleggen, wat er aan de hand was. Daarna belde hij met La Paz en na een kort gesprek, legde hij uit dat men nu moest wachten op een fax die vanuit La Paz gestuurd zou worden. Wij konden weer vertrekken en de dames konden dan om 5 uur die middag terugkomen; dan zou alles geregeld zijn en zou er alsnog een juiste stempel in hun paspoort geplaatst worden. Omdat paspoorten officiële dokumenten zijn, vroeg ik om een bewijs dat de paspoorten door de Migración waren ingenomen. Bovendien hadden de dames daarmee een bewijs van legaliteit. Er werd iemand geroepen die zo´n formulier op de PC moest uitschrijven. Dat duurde alles bij elkaar ruim ´n half uur, en dat voor amper ´n half A4-tje! Na de nodige handtekeningen werd één van de formulieren aan de dames afgegeven, de paspoorten samen met de groene kaart, vliegtickets en het andere formulier in een burolade gedaan en konden we weer vertrekken. Wel werd er nadrukkelijk bij verteld, om zeker om 5 uur terug te komen. Buiten gekomen liepen we terug naar ons hotel en de twee dames waren, hoewel nog steeds niet helemaal op hun gemak (blijkbaar had de hele gebeurtenis behoorlijke indruk op ze gemaakt), ontzettend blij dat ik met hun was meegegaan. Ze wilden een taxi voor mij betalen, om zodoende niet te laat te komen op mijn afspraak. Maar daarvoor was het nog tijd genoeg en ik moest zo-wie-zo nog even enkele dingen ophalen in het hotel. Uiteindelijk kwam ik 2 minuten over half elf aan bij de Bolivian Spanish School, waar ik een afspraak had met Pepe, de directeur/eigenaar.
Hallo iedereen. Na ´n behoorlijke afwezigheid hier weer even een berichtje van mij. Ik heb de laatste tijd wel achter ´n PC gezeten, maar in hoofdzaak om via meel te communiceren. Elke dag nam ik me voor, om iets op m`n weblog te kliederen, maar helaas is daar niets van gekomen. Sinds twee weken ben ik weer in Sucre terug en in deze tijd is het aantal mensen, dat ik heb leren kennen explosief gegroeid. Meestal bere-gezellig en je blababbeld wat af; het gevolg is wel dat er van iets schrijven erg weinig terecht komt. Bovendien sluiten de internetcafé´s hier redelijk vroeg en ben ik te laat. De laatste tijd heb ik nogal wat meeltjes gekregen van mensen, die vroegen hoe het met mij gaat; nou hier is het antwoord: U I T S T E K E N D ! Kan bijna niet beter! Voel me prima en (voorzover ik het kan beoordelen) gezond. Verder vermaak ik me uitstekend en vliegen de weken voorbij. De dagen zijn zo-wie-zo te kort! Dat ik het prima naar de zin heb, werd me vorige week nog bevestigd door ´n (ouder) echtpaar uit Drunen, dat een rondreis aan het maken was en zich, net als ik, prima vermaakte. Ze waren met een reisgezelschap. Had ze die middag al eerder gezien en nu zaten ze aan het tafeltje naast mij, waar ik zat met Carmen (arts) en Cecilia (advokaat). Zij hadden de volgende dag examen Engels en ze vroegen mij, of ik ze daarmee wilde helpen. Als een paar (hele) mooie jonge, en bovendien leuke, dames dat aan je vraagt, kun je natuurlijk niet weigeren. Op ´n bepaald moment raakte ik aan de babbel met het echtpaar. Tijdens dat korte gesprek, zei zij plotseling: ¨Ik hoef je niet te vragen of je het hier naar je zin hebt; jij straalt het van alle kanten gewoon uit! Fantastisch!¨ Het bevestigde hoe dan ook mijn gevoel.
 "Very Happy"){kind=icon}
