17 maart 2007 Het had ´s-nachts weer behoorlijk geregend en ´s-ochtends was de zon doorgebroken. Ik ging al vroeg (07.30 uur) de deur uit, om broodjes te scoren zodat ik mijn ontbijt weer op m´n kamer kon nuttigen. Het voordeel van dit soort landen is, dat je van ´s-morgens vroeg tot ´s-avonds laat kunt winkelen of straatverkopers tegenkomt achter hun standjes. Het was heerlijk om even in het zonnetje buiten te wandelen en het leek een mooie dag te gaan worden. Leek, want nadat ik had gegeten, mijn slaapzak in een extra plastic zak gedaan en m´n rugzak had ingepakt, begon het weer te regenen. Vanuit mijn kamer zag ik dat de zon nog scheen, maar dat duurde niet lang meer en toen het bijna droog was, ben ik naar buiten gegaan maar het bleef miezeren. Daarom zocht ik, onderweg naar het centrum, een internetcafé op met een vrije kompjoeter. Heb m´n meelboks geopend en enkele meeltjes verstuurd, maar dat ging wel héél erg traag en daarom heb ik niks meer op m´n weblog gezet. Ik zat me gewoon te ergeren aan die traagheid en ben maar ´n bakkie koffie gaan doen in het Akwaaba Artcafé. Één van de weinige plaatsen in Copacabana waar ze echte koffie schenken. Bovendien draaien ze hele goeie muziek en dat is ook niet te versmaden. Toch? Even later was het tijd om me bij de gereedstaande bus te melden en in te checken. Ik schrok me wezenloos, toen ik daar ook 24 nonnen zag staan met een hoeveelheid bagage, dat wil je niet weten! Ongelofeloos! Dat kan nooit met de bus mee, dacht ik. Maar gelukkig zit men hier nooit voor één gat gevangen en het meeste werd bovenop de bus geladen. Mijn rugzak ging onderin het laadruim en dat was inmiddels al bijna vol. Echter, voordat alles boven op de bus was vastgebonden, duurde nog wel even. Uiteindelijk vertrokken we ´n kwartier te laat. Maar ach, dat mag de pret niet drukken, nietwaar? Het eerste stuk ging stijgend de berg op en zodoende kreeg ik een heel mooi uitzicht over Copacabana en over het Titicacameer. Omdat ik nu enkele referentiepunten had, waaronder de kathedraal, kon ik me goed oriënteren waar het eea zich bevond. De eerste 2.1/2 uur waren zowel stijgend als dalend, maar meestal met een spectaculair uitzicht over het Titicacameer. Wat een grote plas water is dat zeg! Op ´n bepaald moment kwamen we aan in San Pablo de Tiquina. Hier moesten we de bus uit en een kaartje kopen voor de (personen)veerpont. De bus zelf ging op een grote platte bak met buitenboordmotor. Heel apart om dit mee te maken en vooral te zien. Het bootje waarmee ik naar de overkant ging deinde behoorlijk en ik had niet verwacht, dat er zoveel golfbeweging was op het Titicacameer. Maar tussen de twee oevers was een druk scheepvaartverkeer, vooral van kleine bootjes en die grote bakken, waar slechts één voertuig tegelijk in werd vervoerd. Heb aan de kant zo´n bak eens staan te bekijken, en dan vraag je je af: zouden er geen ongelukken gebeuren met het overvaren? Ook zag enkele mensen bezig, om water uit zo´n bak te scheppen, waarschijnlijk lekte deze. Toen onze bus ook over was, duurde het nog even voordat we konden instappen, want hij bleef eerst ergens staan wachten. Het was weer gaan regenen en toen we ingestapt waren, moest eerst nog de bagage van de nonnen met een zijl worden ingepakt. Dat duurde nog ´n een hele tijd, maar er lag ook nogal wat bovenop de bus! Uiteindelijk kachelden we weer verder. Vanaf San Pablo de Tiquina kregen we langzaam aan een steeds vlakker landschap; de zg Altiplano. Een heel apart landschap waar je niet op uitgekeken raakt. Ondanks de regelmatige regenbuien. En dan komen we uiteindelijk aan in de voorsteden van La Paz. Het regende nog steeds, alhoewel het begon af te nemen, maar als je ziet wat een water er afgevoerd moet worden door geulen en straten... gigantisch! Het centrum La Paz ligt in een soort dal en tegen de hellingen van de omringende bergen aangebouwd. Als je dat van bovenaf beziet, is dat een spectaculair gezicht. Ik kreeg een goed uitzicht over de stad en keek m´n ogen uit. Niet alleen de omvang ervan, meer nog de bouwwijze van de stad zo tegen die berghellingen. Ook passeerden we enkele fabrieken, zomaar tegen het centrum aan, en weldra arriveerden we bij de busterminal. Ik de bus uit en m´n rugzak uit het laadruim halen en daarna op zoek naar een overnachtingsplaats. Buiten aangekomen kreeg ik al direct een plattegrond van La Paz in m´n handen gedrukt van iemand, die mij naar ´zijn´ hotel probeerde te lokken. Het leek mij veel te duur en daarom liep ik richting centrum, uiteraard gebruik makend van die plattegrond. Het eerste stukje ging bergafwaarts, maar het volgende stuk was konstant klimmen. Ik had al enkele hostals gehad zonder resultaat en uiteindelijk heb ik me ingechecked in een hotel in het centrum van de stad. Het was zeker niet het voordeligst, maar het zag er heel goed en luxe uit en vond dat ik mezelf maar ´ns moest verwennen. Ik zou slechts ´n paar dagen in La Paz blijven. Althans dat was mijn bedoeling. Na me opgefrist te hebben, ben ik de stad ingegaan en kwam uiteindelijk in ´n restaurantje terecht, waar meer gedronken werd, dan gegeten. Heb hier voor weinig geld een copieuze maaltijd genuutigd en zat intussen de aanwezige menigte gade te slaan. Er werden kratten bier bij de tafels neergezet of die stonden er al bij sommige en daarna was het gewoon simpel zuipen. Dat viel me wel op hier; dat men nogal veel drinkt. Na mijn maaltijd ben ik ergens anders koffie gaan drinken in een rustige en gezellige gelegenheid. Tegenover het restaurant waar ik had gezeten, schonk men geen koffie. Het was een heel gezellig (en prijzig) restaurant en café en er zaten ook behoorlijk wat mensen te eten en te drinken. Nou, drinken doe ik hier niet zoveel en dat laat ik graag aan anderen over. Op weg terug naar m´n hotel heb ik nog wat inkopen gedaan en ben vroeg naar bed gegaan. Het miezerde en ik wilde de volgende dag graag vroeg op, om La Paz te gaan verkennen.
16 maart 2007 Heb afgelopen nacht heel goed geslapen en ben slechts één keer wakker geworden, om hoognodig het potje op te zoeken. Omdat ik gisteravond op weg terug naar de hostal inkopen had gedaan (brood en beleg), hoefde ik dus niet meteen de deur uit en kon eerst rustig ontbijten op mijn kamer. Tegen half negen en vier broodjes verder regende het nog steeds en had ik ook niet echt zin, om de deur uit te gaan. Door de gekopiëerde bladzijden uit de Lonely Planet boeken had ik het nodige te lezen. Ook had ik enkele kaarten gekopiëerd en deze waren een stuk duidelijk, dan de kopieën die ik eerder had laten maken in Cusco. Heb een grove planning gemaakt, mede naar aanleiding van diverse gesprekken met mensen, die al op plaatsen waren geweest, waar ik eventueel nog naar toe wil. Niet dat ik een vast reisprogramma wil, maar positieve ervaringen van anderen en dito beschrijvingen in bv Lonely Planet en andere boeken, plus het uitwisselen van adressen van hostals etc. maken bepaalde keuzes eenvoudiger. Zeker wanneer sommige plaatsen of gebieden door meerdere mensen als geweldig worden ervaren. Het regende nog steeds toen ik ging douchen, maar uit het raam kijkend leek het of de bewolking lichter werd. Toen ik buiten kwam, was het nagenoeg droog en op de gallerij heb ik nog ´n tijdje staan babbelen met de señora van de hostal. Ze vroeg me o.a. hoe lang het vliegen was vanuit Nederland naar Bolivia. Ik wist dat niet precies, maar schatte in dat dat ongeveer 14 uur zou zijn. Nou, dat was toch wel ´n héél eind weg volgens haar. Op ´n gegeven moment ben ik het ´dorp´ ingegaan en besloot maar ´ns te gaan informeren naar mogelijke busreizen naar bv La Paz. Naar de eilanden kan altijd nog, wanneer ik terugkom in Copacabana. Ik heb niet zoveel zin om daar naartoe te gaan, als de kans op nattigheid behoorlijk groot is. Uiteindelijk heb ik bij een vriendelijke dame van een reisagentschap ´n busticket gekocht naar La Paz. Volgens haar een rit die zo´n 3.1/2 uur zou duren. Het toeristische leven in Copacabana speelt zich in hoofdzaak af in/langs de hoodstraat. Slechts in enkele zijstraten hiervan zijn winkeltjes of vind je straatventers met ieder hun eigen standje of bedoeninkje. Heel leuk om daar ook eens doorheen te wandelen en het verbaasde me soms om te zien met welk ´n beperkt assortiment die mensen in hun levensonderhoud proberen te voorzien. De een met ´n zak aardappelen, de ander met ´n handvol groenten of een doos met broodjes. De winkeltjes hebben een behoorlijk ruim assortiment en het is verbazingwekkend om te zien hoeveel producten in een kleine ruimte opgeslagen kunnen worden. De loopruimte is meestal héél beperkt. Men stapelt de spullen vanaf de vloer tot aan het plafond en in ´t midden staat dan vaak ook nog een vitrinekast. Ook buiten de winkel heeft men de spullen hoog opgestapeld. Soms denk je dat niemand aanwezig is, maar als je iets zegt dan zie opeens iemands hoofd te voorschijn komen. Ook begint soms iemand te praten, zonder dat je de persoon zelf al ziet. Er zijn meerdere internetcafé´s in Copacabana, maar de meesten hebben slechts 6 à 8 computers en vanwege de vele toeristen is het vaak moeilijk om ´n vrije machine te vinden. Bovendien is de internetverbinding heel erg traag, terwijl je er wel Nederlandse prijzen voor betaald. Althans hier. Ik wilde nog even op het net, maar vond geen vrije computer en ben in plaats daarvan naar het strand gelopen, want de zon begon al te zakken. Wel kwam er weer ´n beetje bewolking opzetten en ik dacht dat dat wel en apart effect op zou leveren en dat bleek later ook zo. De zon zakte verder en begon zich achter de bergen in de verte te verstoppen. Het gevolg was een gewéldige rode gloed over de toppen van die bergen, net of die in brand stonden. Ook de bewolking kleurde rood, maar dat gaf geen extra effect. Ter plaatse waar de zon achter de bergen verdween, onstond een soort gloeiende vuurzee. Zo´n zonsondergang had ik nog zelden gezien! Geweldig impossant en vooral spectaculair! Prachtig! Toen de rode gloed helemaal verdwenen was, ben ik weer in hetzelfde restaurantje gaan eten als de avond ervoor. Nu nam ik runderstoof met puree en groenten. In eerste instantie zat ik in het voorste deel aan een vierpersoonstafel. Maar toen alle tafels bezet waren en er drie mensen binnenkwamen, werd mij gevraagd naar achter te verhuizen. Dit wilde ik maar al te graag, want ik zat dichtbij de deur en als die openging, kwam er telkens een koude stroom lucht naar binnen. Achter heb je vijf 2-persoonstafeltjes op een rij en er waren er nog twee vrij, waarvan ook de middelste. Ik vond dat een strategische plaats om te gaan zitten. Links van mij zat een Amerikaans stelletje heel verliefd te doen en rechts zat ´n jongen druk aantekeningen te maken en hij keek niet op toen ik ging zitten. Zo verdiept was hij kennelijk in z´n bezigheden. Rechts van hem was het laatste vrije tafeltje en daar kwamen even later twee meisjes zitten, die ik de avond ervoor ook in dit restaurantje had gezien maar niet gesproken. Omdat ik mijn bestelling al veel eerder had gedaan, kreeg ik vrij snel m´n behoorlijke bord met eten voorgeschoteld. Het zag er goed uit en smaakte me voortreffelijk. Ondertussen knoopte ik ´n gesprek aan met de jongen rechts van mij, Sam (uit New Castle). En even later ook met Ellen (uit Aken) en Yvonne (uit Keulen). Ik ging bij Sam aan het tafeltje zitten en met z´n vieren hebben we tot bijna sluitingstijd zitten babbelen. Ellen en Yvonne hadden hun studie (mechanical engineering!) onderbroken en waren nu aan het laatste stuk van hun wereldreis bezig. Ze waren begonnen in Azië, India, Nepal, Vietnam en vandaar naar Australië en Nieuw Zeeland. De Grote Oceaan overgestoken naar Santiago de Chile en via Peru waren ze nu in Copacabana terecht gekomen. Sam had z´n baan als accountant bij ´n grote firma opgezegd en was bezig aan zijn wereldreis, die begonnen was in Buenos Aires. Hij had grote gebieden van Argentinië bereisd en vooral veel gelopen (hiking en trekking) en was via Chili het zuiden van Bolivia binnengekomen. Noordwaarts trekkend, had hij al heel wat van Bolivia gezien. Hij gaat hierna naar Peru, Ecuador, Honduras en Guatamala en zou dan oversteken naar Japan. Je begrijpt dat we aan gespreksstof geen gebrek hadden. Ook hebben we adressen van diverse hostals en gegevens van andere wetenswaardigheden uitgewisseld. Hoe dan ook, de avond was weer veel te snel voorbij en we hadden het gevoel nog wel úren te kunnen doorbabbelen. Buiten gekomen, namen we afscheid van Sam, want hij logeerde in het hostal schuin tegenover het restaurant. Ik liep met Ellen en Yvonne mee, want op weg naar mijn hostal kwam ik langs dat van hun. Hier namen wij afscheid van elkaar, maar wellicht komen we elkaar later nog ergens tegen. Zij gaan ook nog richting Zuid-Bolivia en ik ook. Maar eerst ga ik dus naar La Paz en zij naar de eilanden Isla del Sol en wellicht ook Isla de la Luna.
15 maart 2007 Ik schrok pas om 10.35 uur écht wakker. Had afgelopen nacht wel érg slecht geslapen. Het is ook behoorlijk stil, waar ik sliep en dat ben ik niet meer gewend, sinds ik uit Drenthe weg ben. Alhoewel ik om 23.30 uur al in bed lag en redelijk snel in slaap viel, schrok ik op ´n gegeven moment wakker, omdat ik bijna geen lucht meer kreeg. Op m´n rug liggend en ademhalingsoefeningen doen maakte het ook niet echt beter. Het leek wel ´n beetje op hyperventilatie. Eerst maar ´ns naar de WC en toen ik op de rand van het bed zat, dacht ik dat wellicht de geoliede vloer debet was aan m´n rare ademhaling.Eigenlijk vreemd, want de deur stond open toen ik aankwam en ik had meteen de ramen geopend; dus het luchtte wel. Kleedde me aan en ben naar buiten gegaan, om daar op de gallerij enkele Tai Chi en Qi Gong oefeningen te doen, gericht op de ademhaling en dat ging beter dan liggend. ´N tijdje later weer naar bed gegaan, maar kon niet echt meer in slaap komen. Had wat C-Zinc in m´n neusgaten gespoten in de hoop hierdoor meer lucht te krijgen. Het duurde nog ´n hele tijd en zowel op m´n rug als op m´n linker- of rechterzij lukte het niet echt de slaap te pakken. Uiteindelijk ben ik dus toch in slaap gevallen, om pas om 10.35 uur weer wakker te worden. Het had zowat de hele nacht en ochtend geregend en blijkbaar was het nu droog. Ik kleedde me aan en ging op zoek naar een restaurantje voor een vroege lunch. Onderweg heb ik enkele straten doorgewandeld, om uit te vinden waar ik het beste inkopen kon doen. Ook was ik op zoek naar een bakkertje, want het (meeste) brood dat men hier bakt smaakt me heerlijk. Behalve de vele winkeltjes, heb je hier ook vele straatstandjes met allerlei producten. Op ´n bepaald moment kwam ik bij een ronde en overdekte markt. Aan de buitenkant ervan waren allemaal vleesstalletjes en binnen was de buitenring voor een deel ook ingericht als vleesstalletje. De andere helft van de buitenring én binnenring waren groente- en fruitstalletjes evenals in de kleine cirkel in het midden. Ik zag meerdere koeienkoppen, waarvan slechts de huid gestroopt was. Ogen zaten er nog in en met de tong uit de bek lagen ze daar op hun kop. Heel apart! In zo´n markt kijk ik m´n ogen uit en als je dan ziet hoe het allemaal gaat... prachtig om gade te slaan. ·· Inmiddels was de bewolking opengebroken en scheen de zon en zonder erbij na te denken liep ik ´n straat in, om in de zon te kunnen blijven lopen. Ik bemerkte dat ik dicht in de buurt van mijn hostal was en ging even naar m´n kamer. Trui wegbrengen en dollars ophalen, want m´n portemonnee was nagenoeg leeg. Dus op zoek naar een geldwisselaartje, maar dat is niet zo moeilijk, want je struikelt hier zowat over de uithangborden en standjes in o.a. de hoofdstraat. Toch probeerde ik er enkele uit in de hoop om een betere koers te krijgen, maar volgens mij hebben ze allemaal onderling afspraken gemaakt, want de koers was overal hetzelfde. Nadat m´n portemonne weer wat gevuld was, ben ik naar het strand gewandeld en heb zitten genieten van het uitzicht en de zon. Zo tegen 16.30 uur komen de schepen met toeristen weer van de eilanden terug. Isla del Sol en Isla de la Luna zijn ware trekpleisters, waarvoor men speciaal naar Copacabana komt. Zowel toeristen als backpackers. Heb dat even aan zitten kijken en bemerkte dat er weer meer bewolking begon te komen, zodat van een spectaculaire zonsondergang weer weinig terecht kwam. Wellicht volgende dag beter, nietwaar? Omdat men hun warme chocolate con crema behoorlijk aanprijst, ben ik naar het Akwaaba Artcafé gegaan om deze eens te gaan proeven. De warme chocolade was inderdaad heerlijk en had wel wat meer mogen zijn! Ja, iets wat lekker is, is altijd te weinig of zo-wie-zo veel te snel op. Er waren weinig mensen, om een babbeltje mee te maken, maar erstaat een grote rij Lonely Planet-boeken, waar ik toch ook wel even m´n neus in wilde steken. Nu had ik daar in alle ´rust´de tijd voor. Op ´n gegeven moment ben ik naar ´n restaurantje gegaan, waar het blijkbaar elke avond hartstikke vol zit. De vorige avond had ik pech, want alle tafeltjes waren toen bezet en ik hoopte nu op tijd te zijn. Dit restaurantje bestaat uit een voor- en achterdeel en ook nog enkele terrasjes, maar die zijn ´s-avonds niet open omdat het dan te koud is. Het voorste deel was al volledig bezet en achter waren nog twee twee-persoons tafeltjes vrij. Ik ging zitten en begon te schrijven, nadat ik had besteld. De meeste mensen waren druk met elkaar in gesprek, dus liet ik het zo. Heb héérlijk gegeten (sopa de verduras en kipstoof met groenten) en het is dus niet voor niets, dat dit restaurantje elke avond vol zit. Het is ook heel gezellig ingericht. Na de koffie ben ik op m´n gemak, en her en der blijven staan bij de diverse stalletjes, weer richting hostal gewandeld. Wilde niet al te laat naar bed en hoopte op een goede nachtrust deze keer.
´s-Morgens regende het behoorlijk in Puno en heb daarom eerst maar uitgeslapen tot tegen 08.30 uur, daarna gedouched en m´n rugzak ingepakt. Bij Rico´s Pan, wat in de buurt van het hostal was, een uitgebreid laat ontbijt of héél vroege lunch genomen. Na de koffie naar een internetcafé in de buurt, om tot en met gisteren m´n weblog bij te werken. Toen ik weer buiten kwam, was de bewolking gelukkig opengebroken en de scheen de zn door de lichte bewolking heen, maar echt opgewarmd was het nog niet en de straten waren nog nat en aan de zijkant stroomde het water naar lager gelegen delen. In ´n winkeltje nog enkele inkopen gedaan en toen snel naar de hostal, want ik moest hoognodig even uit de broek. Mijn blaas stond gespannen. Mijn rugzak uit de afgesloten ruimte gehaald en in de lobby even wachten, totdat Elvirio mij kwam ophalen. Het was enkele minuten vóór twee, toen hij verscheen; precies op de afgesproken tijd. De taxi stond in de smalle straat vóór de hostal te wachten en we stapten snel in, om het overige verkeer niet te veel te hinderen, en dan op weg naar de terminal. Onderweg gaf Silvirio mij de busticket en bij de terminal aangekomen wees hij me de weg naar de juiste bus. Eerst moest ik nog een terminal-kaartje kopen en daarna kon ik inchecken. M´n rugzak ging in de laadruimte en ik legde alvast enkele spullen op mijn gereserveerde zitplaats. Buiten in de zon was het lekker en hier heb ik het douaneformulier ingevuld, zodat ik dat niet meer bij de grens hoefde te doen. Iets over half drie vertrok de bus richting Copacabana; een rit van alles bij elkaar 2.3/4 uur, inclusief de douaneformaliteiten. Tijdens de rit kreeg je af en toe spectaculaire uitzichten over het Titicacameer. We passeerden enkele dorpjes en reden door hoofdzakelijk landbouwgebied. De veldjes allemaal tegen de berghellingen aan tot op behoorlijke hoogte! Blijkbaar werkt dat beter dan op het vlakke land. Opvallend waren ook de (diverse) graven op verschillende erven en ook enkele klusters van graven, zomaar in het land of langs de weg. Heel apart zijn ook de toiletgebouwtjes, die ik ook al eerder had gezien tijdens mijn reis van Cusco naar Puno. Deze zijn van stalen golfplaat, blauw geschilderd, een ontluchtingspijp door het schuine dakje en ongeveer één meter in het vierkant. Ze staan vaak ´n eind van de huizen af en op het platte land zie je soms één zo´n toiletgebouwtje tbv zes of meer huizen. De grensovergang was ok iets aparts. De bus stopte aan de Peruaanse zijde alwaar we allemaal moesten uitstappen. In het douanekantoortje moesten we ´uitchecken´ en hierbij was het héél belangrijk, dat je het gedeelte van het douaneformulier, dat je bij binnenkomst in Peru had ontvangen, nog bij je had. Ook het nummer dat daar opstond moest overeenkmen met het nummer in je paspoort. Het ging allemaal redelijk snel en toen moesten we zo´n 200 mtr. lopen naar het douanekantoortje van Bolivia. Dit ging ook redelijk snel en ook hier kreeg ik een afgestempeld deel van het eerder door mij ingevulde formulier terug. Volgens het extra stempeltje mag ik 30 dagen in Bolivia blijven. Dat leek mij wel voldoende om ´even´ de cultuur van Bolivia op te snuiven. Inmiddels was de bus ook in Bolivia gearriveerd en konden we instappen en weer verder. Amper ´n kwartier later kwamen we aan in Copacabana. Tijdens de busreis had de conducteur al kaartjes uitgedeeld van een htel aan het strand met uitzicht op het Titicacameer en per kamer zou dit 5,00 US dollar kosten. Bovendien, zo vertelde hij erbij, had je vanuit je kamer een spectaculaire zonsondergang. Uiteraard stopte de bus bij dit hotel en menigeen ging hier ook naar binnen. Maar Bram en Nienke hadden mij het adres gegeven van een goedkoop en goed hostal. Weliswaar was dit aan de andere kant van Copacabana, maar wel de helft voordeliger. Nadat ik mijn rugzak uit het laadruim had genomen, ben ik naar ´boven´ gelopen. Het was wel een hele klim; de weg liep op en soms zelfs behoorlijk stijl. Toen ik bij hostal ´Emperador´ aankwam, moest ik een smalle lange gang door en zat aan de overzijde van het gezellige binnenpleintje een vriendelijk dame in klederdracht achter een open raam aan een tafel en lachte me vriendelijk toe. Ja hoor, er waren nog kamers vrij, ook met eigen badkamer. Nadat ik in een groot boek mijn naam en gegevens had ingevuld, riep de dame iemand, die mij de weg en m´n kamer moest wijzen. Alles zag er heel kleurig en schoon uit en de kamers lagen allen rondom een soort binnenpleintje. Bij mijn kamer aangekomen, bleef het meisje (Pamela) staan en nodigde me uit om naar binnen te gaan. De deur stond open en de sleutel stak in het slot. Ik zag twee opgemaakte bedden met een nachtkastje ertussen en ´n blinkende parketvloer, die blijkbaar recent was geolied. Het zag er picobello uit en ik stapte naar binnen, na eerst Pamela te hebben bedankt. Binnen zag ik nog een staande kapstok, ´n stoel en ´n tafeltje. Deed m´n rugzak af en opende de deur naar de badkamer. Die was wel erg klein, maar alles was aanwezig: toilet, fonteintje en duche. Ik bedacht, dat als ik onder de douche zou staan, alles wel behoorlijk nat zou worden. Ook de houten deur, die niet helemaal dicht kon, omdat die aan de onderzijde was uitgezet. Heb me wat opgefrist en ben Copacabana ingegaan. De overheersende rust was me al eerder opgevallen tijdewns mijn wandeling naar de hostal. Er is nagenoeg geen gemotoriseerd verkeer, anders dan van taxi´s en bussen, maar die volgen de hoofdwegen. Ook zie je maar ´n enkele vrachtwagen. Niet alleen de rust is overweldigend, maar ook merk je weinig van uitlaatgassen. De auto´s zijn kennelijk in een betere staat dan elders, waar ik tot nu toe ben geweest. Wat je wel veel zoet zijn typische duwkarretjes waar van alles en nog wat mee wordt vervoerd. Dichtbij de hostal aan een groot plein staat een grote en hele mooie kathedraal met een plein ervoor en helemaal ommuurd. Het plein is belegd met kleine steentjes en er zijn figuren in kleur ingemaakt. De kathedraal heeft kleurrijk tegelwerk net zoals de bijgebouwen, koepels en torentjes. Alles goed onderhouden, zowel binnen als buiten. ´n heel verschil met de zg Sixtijnse Kapel, die ik eerder had gezien. Ik liep verder richting het meer en kwam in de hoofdstraat met allemaal restaurantjes, hotels, hostals, recidencials en alojamientos. Ook waren er diverse winkeltjes en stalletjes en straatverkopers. Bij het meer aangekomen was het helaas bewolkt en daarom kwam er van een spectaculaire zonsondergang weinig terecht. In één van de restaurantjes heb ik redelijk gegeten (´n menuutje) en daarna ben ik beland in het Akwaaba Artcafé. Dit is een hippy-achtig café met oude banken en kussens op de grond, maar het heeft wel een hele goeie sfeer. Net als de muziek die men er draait. Vanavond in hoofdzaak jazz. Op ´n bepaald moment gingen drie mensen live-muziek spelen; gitaar, djembé en eitje. Klonk best goed en blijkbaar speelden ze bekende muziek, want de hele tent zong mee. Heel gezellig! Maar toch ben ik op ´n redelijk tijd weer weg gegaan, want ik wilde niet al te laat naar bed.
12 maart 2007 Halverwege m´n ontbijt kwam Manuel binnen en vroeg, of ik gereed was om te vertrekken. Het was beter, om meteen te vertrekken, want we moesten nog ´n heel stuk met de taxi. Geen probleem; ik had alles al gepakt klaar staan en met nog ´n broodje in m´n hand liepen we naar beneden. Buiten gekomen hield Manuel een taxi aan. We stapten in en reden naar het kantoor van de busmaatschappij, vanwaar de bus ook zou vertrekken. Hier aangekomen overhandigde Manuel mij de busticket en we namen afscheid van elkaar. Ik stapte de wachtruimte binnen en wilde nog ´n kop koffie nemen, voordat we vertrokken. Helaas lukte dat niet, want koffie of thee was onderdeel van een compleet ontbijt en was dus niet gratis. Ook al zou dat wel het geval geweest zijn, dan nog had ik geen tijd gehad om de koffie op te drinken, want we konden op dat moment instappen in de gereedstaande bus. Ik had als enige een dubbele zitplaats tot mijn beschikking. Geweldig! Deze (toeristische) busreis had ik enkel en alleen maar geboekt, omdat er onderweg zo´n vijf keer een stop gemaakt zou worden en er tevens een uitgebreid lunchbuffet aangeboden werd. De stops vond ik prettig om dan mijn benen even te kunnen strekken en bovendien de gelegenheid te krijgen, om enkele plaatsen die je anders voorbij rijdt, nader te bekijken. Voor al die toeristische bezienswaardigheden moest overigens wel extra betaald worden. De eerste stop was in een klein dorpje en hier was een marktje, waar men souvenirs kon kopen. De tweede stop leek me interessanter en was in Andahuaylillas. Hier zou een kerk bezocht gaan worden, die voorgesteld werd als dé Sixtijnse Kapel van de America´s met een varieteit aan schilderijen en wand- en plafondschilderingen uit de 16de en 17de eeuw. De kerk zelf zou een voorbeeld zijn van coloniale kunst. Omdat ik hier wel benieuwd naar was, heb ik hiervoor extra betaald. Inderdaad de plafond- en muurschilderingen waren prachtig, maar zeker niet spectaculair. Hetzelfde gold voor de schilderijen, die er hingen. Ik heb mooiere en wellicht ook wel betere voorbeelden gezien. In ieder geval beter onderhouden, dan deze. Men was weliswaar bezig met restauratiewerkzaamheden, maar om nu deze kerk het predikaat te geven van dé Sixtijnse Kapel van de America´s leek me ietwat overdreven. Halverwege het bezoek aan deze kerk ben ik naar buiten gegaan. Rondom het plein vóór de kerk ging het gebruikelijke en dagelijkse leven zijn gewone gang en dat vond ik veel interessanter. Ook was er ´n klein grasvelde met enkele heel mooie gebeeldhouwde beelden. Je kon er helaas niet omheen lopen, want het grasveldje was afgezet met een hek. Jammer dat het begon te miezeren en even later ben ik in de bus gaan zitten, omdat het iets harder begon te miezeren en ik geen regenkleding uit m´n rugzak had gehaald. Niet lang daarna kwam de groep de kerk en werd de reis voortgezet. De volgende stop was Raqchi waar een Inca-tempel bezocht zou gaan worden, maar het dorpje (San Pedro) waar de bus stopte was mijn inziens leuker om te bezichtigen. Heb hier rondgewandeld en giga genoten van de omgeving en niet te vergeten het normale leven in zo´n typisch (indianen)dorpje, waar de mensen, maar vooral de vrouwen in typische en kleurrijke klederdracht rondlopen. Prachtig! Ook zat er een vrouw op de grond op een eeuwenoude manier te weven. Geweldig! Ze vertelde dat ze ongeveer 30 dagen nodig had, om een kleed te weven van +/- 1 mtr bij +/- 2.1/2 mtr. Het wassen van de wol, het spinnen (met een klos) en het eventueel kleuren daarvan niet meegerekend. Uiteraard was ze hier niet de hele dag mee bezig, want ze had ook nog andere (bv huishoudelijke) dingen te doen. Wat ook opvalt is, dat hoe zuidelijker je komt de mensen veel vriendelijker zijn en vooral niet zo opdringerig als b.v. in Cusco. Men probeert je wel iets te verkopen, maar als je nee zegt blijft het daar ook bij. Bovendien blijven ze vriendelijk lachen. De volgende stop was Sicuani en hier heb ik de beest uitgehangen tijdens een zeer uitgebreid en typisch Peruaans lunchbuffet. Wat de naam was van die gerechten, weet ik niet en werd ook niet nader uitgelegd. Wel weet ik, dat ik na een groot bord heerlijke sopa alla criolla drie keer ben teruggegaan, om alle gerechten te proeven. Aardappel met alpacavlees, rijst met kip in ´n heerlijke saus en rijst met diverse gemengde groeten met verse kruiden. Het toetje heb ik achterwege gelaten, evenals de salades. Ik had héérlijk gegeten en had er ook de tijd voor genomen. De kop koffie na moest ik daardoor wel snel leegdrinken, want we werden gesommeerd weer de bus in te gaan. La Raya was slechts een hele korte stop en alleen bedoeld om ons duidelijk te maken, dat we hier het hoogste punt van de dag hadden bereikt, namelijk 4.460 mtr. boven zeenivo. Het water van alle rivieren en riviertjes, die we hiervoor hadden gezien werd via de Amazonerivier uiteindelijk afgevoerd naar de Atlantische Oceaan. Vanaf nu zou al het water worden afgevoerd naar het Titicacameer. La Raya was dus het hoogste punt van deze reis en langzaam daalden we af naar de Peruaanse Altiplano. De Altiplano is een giga groot gebied en ligt in vier landen; Peru, Bolivia, Brazilië en Argentinië. Met het dalen wordt ook het landschap beduidend anders; het wordt redelijk vlak en de bergen zijn nog wel hoog, maar in vergelijking met wat ik hiervoor heb ervaren, lijken het wel heuvels in plaats van bergen. Ook kun je nu gigantisch ver weg kijken en dat is behoorlijk wennen, want eerst keek ik ook wel ver weg maar dat was altijd in een dal of vanaf een grote hoogte. Nu was het over een immense vlakte. Een heel apart gevoel! Volgens de reisbeschrijving zou de laatste halte vóór Puno Pukara zijn, alwaar ook een Inca-complex bezocht zou worden. Echter we gingen naar een klein dorpje in de buurt, om een museum te bezoeken. Vanwege de druilerige regen hebben we Pukara overgeslagen, alhoewel dat op loopafstand lag. Het laatste stuk rijden we dus over de Altiplano en bijna al die tijd (zo´n kleine 2 uur) kijk ik mijn ogen uit. Ook zie je hier veel mensen op de fiets en zelfs bakfietsen, die hier tricicletas genoemd worden, rijden hier veel rond. Niet alleen om goederen te vervoeren, maar in de stad ook om mensen te vervoeren; een soort goedkope taxi dus. Voor mij een aparte ervaring, want ik had niet verwacht hier zoveel fietsen te zullen tegenkomen. Het landschap van de Altiplano is dus heel wijds en redelijk vlak en her en der staan kleine huisjes. Er zijn ook bijna geen dorpjes of leefgemeenschappen. Eigenlijk zou je hier veel akkerbouw verwachten, maar het is hoofdzakelijk veeteelt: koeien, schapen, lama´s en alpaca´s. Wel komen we door een grote stad, Juliaca genaamd, met veel industrie en zo´n 450.000 inwoners. Volgens onze gids is hier een levendige handel in smokkelwaar uit vooral Bolivia. Blijkbaar betaald men ook geen belasting en is het een soort enclave binnen Peru. Even later begint het te onweren en te regenen; eerst zachtjes maar dat veranderd in behoorlijke buien. De lichtflitsen zijn prachtig om te zien en erg groot, maar lijken wel statisch te zijn. In Saoedie-Arabië waren deze ook prachtig om te zien, maar bewogen ze over grote afstanden. Op een gegeven moment maakte onze gids bekend, dat we Puno naderden en wees ons op het opzicht op het Titicacameer. Vanwege de regen waren de ramen van de bus niet helder doorzichtig en ook het gigantische uitzicht werd erdoor beperkt. Toch kreeg je wel een idee van de grootsheid. Eindelijk reden we Puno binnen en gingen naar het station van de busmaatschappij. Het regende nog steeds, maar gelukkig niet meer zo hard. Ik deed de regenhoes over m´n rugzak en ben gaan lopen. Op ´n kruispunt stond ik naast een man te wachten om over te steken en ik vroeg hem de weg richting centrum. Hij zag mijn rugzak en vroeg of ik onderdak zocht. Op mijn bevestigend antwoord zei hij me om hem te volgen. Niet alleen de straten zijn in Puno aan de smalle kant, de trottoirs zijn nog smaller en je kunt amper naast elkaar lopen. Zeker niet als er mensen tegemoet komen. Bij een zeker kruispunt bleef de man staan en wees in drie richtingen waar meerdere hotels en hostals te zien waren. Ik had dus keuze genoeg en bedankte de man met een hartelijke handdruk. Binnen no time had ik ´n goed hostal voor een redelijke prijs gevonden. Ik ging naar m´n kamer en probeerde om nog even wat te slapen, alvorens ergens iets te gaan eten, want ik had niet al te best geslapen en dan de hele dag in de bus komt je rust ook niet ten goede. Helaas kwam van slapen weinig, want na zo´n half uurtje werd er op de deur geklopt. Toen ik openmaakte stond daar ene Silverio, die ik bij het inchecken al had gesproken. Hij kwam vragen, of ik de volgende dag naar één van de eilanden in het Titicacameer wilde. Nou, dat wilde ik dus niet. Voorlopig had en heb ik genoeg van al die toeristische avonturen. Dus in plaats van slapen, heb ik mezelf ´n beetje opgefrist en ben Puno in gegaan. Gelukkig was het inmiddels droog geworden. Ik kwam nog een leuke markt tegen, maar het merendeel van de kraampjes was helaas gesloten. Er tegenover was een chinees restaurant (Chifa) en daar heb ik een heerlijke maaltijd genomen. Daarna nog even rondgewandeld en op tijd terug naar de hostal, om nog wat te schrijven en vroeg naar bed te gaan.
11 maart 2007 Omdat ik de ochtend ervoor niet gewekt was geworden, had ik zelf m´n wekker gezet en dat was maar goed ook. Nu stond ik om 05.00 urr naast m´n bed en was om 05.10 uur beneden. Daar was het een gezellige drukte aan de ontbijttafels. Allemaal mensen die dezelfde trein moesten hebben. Ik ging als laatste weg en was verbaasd, dat ik op straat niemand meer zag. Dus liep ik zo snel mogelijk naar beneden, maar daar aangekomen zag ik geen trein en geen mensen, die daar mee meemoesten. Wel werd ik een andere kant opgestuurd en dat was weer klimmen en heel snel ook, want anders kon ik het wel vergeten om de trein te halen. De trein vertrok namelijk vanaf een heel andere plek, dan waar we eerder waren aangekomen. Ja, wist ik veel! Bijna buiten adem kwam ik op het perron aan en moest nog ´n heel stuk lopen, voordat ik bij de juiste wagon aankwam. Ik stapte in en tot mijn niet geringe verbazing zat ik weer met Bram en Nienke en de Duitser bij elkaar. Deze keer echter aan de andere kant van de wagon dan op de heenreis en nu zat ik rugwaarts en Bram en Nienke voorwaarts. Ik deed m´n rugzak in het bagagerek, m´n jasje uit en ging zitten. Even daarna begon de trein te rijden. Het was inmiddels al licht geworden en het bleek, dat we aan de goede kant van de wagon zaten. We hadden uitzicht over het dal en de rivier; de andere kant ging vrij dicht langs de berghelling. We hebben de hele tijd in het Engels met elkaar zitten babbelen, zodat de Duitser ook kon deelnemen aan het gesprek. Helaas ben ik zijn naam vergeten, maar hij kwam uit Berlijn. We hebben hoofdzakelijk gesproken over onze ervaringen mbt Machu Picchu en andere gebieden, die we bezocht hebben. De Duitser had niet alleen de Wanaypichu beklommen, maar was ook naar de zg Inca-bridge geweest. Dat is op een andere berg en ligt hoger dan Muchu Picchu. Het was tevens één van de toegangspaden tot Machu Picchu, maar echt spectaculair was dat allemaal blijkbaar niet. Echter wel het adembenemende uitzicht! In m´n vorige stukje schreef ik, dat ik bang was om last te krijgen van spierpijn vanwege het vele klimmen en dalen. Gelukkig is dat achterwege gebleven. Blijkbaar heb ik toch een betere lichamelijke conditie, dan ik zelf dacht. Wel ben ik wat vermoeid, maar dat kan bijna niet anders na enkele korte nachten en veel lichamelijke inspanning. De reis verliep voorspoedig en tegen achten kwamen we aan in Ollantaytambo. Als je dan van het treinemplacement afloopt, krijg je de voor hier gebruikelijke taferelen. Taxichauffeurs die je een rit aanbieden, busconducteurs die je ´n bus proberen in te praten en daar tussendoor staan en lopen mensen, die je van alles willen verkopen; van etenswaar tot rommelderij. Je begrijpt wat een gekrioel van mensen en een kakkefonie aan geluiden dat oplevert. Bram, Nienke en ik namen ´n rechtstreekse bus naar Cusco en we namen afscheid van de Duitser. Toen de bus vol was, vertrokken we richting Cusco. Ondanks dat het al de vierde keer was, dat ik over de weg tussen Ollantaytambo en Cusco kwam, was het toch weer genieten van het uitzicht. In Cusco aangekomen liepen we ´n stukje richting centrum en gingen naar een tentje dat Bram en Nienke kenden. Blijkbaar was dit net open, want we moesten nog even wachten op onze koffie. We hebben hier best ´n tijdje zitten babbelen, want voor hun was het ook ´n beetje de dag uitzitten, omdat ze pas tegen de avond met de bus naar Araquipa zouden vertrekken. Ik heb nog enkele kopieën gemaakt uit hun geleende boek over Zuid-Amerika en daarna hebben we afscheid van elkaar genomen en ben ik naar mijn hostal gegaan. Eigenlijk wilde ik nog ´n paar uurtjes gaan slapen, maar daar is niets meer van gekomen. Ben weer het centrum in gegaan en heb heerlijk zitten genieten van en in het zonnetje. Op een gegeven moment zag ik donkere wolken verschijnen en dacht er goed aan te doen, om terug te gaan naar m´n kamer en m´n regenjack op te halen. Ik was amper binnen toen een gigantische regenbui losbarstte. Heb even gewacht, totdat deze over was alvorens op zoek te gaan naar een restaurantje. Buiten gekomen was het wel behoorlijk afgekoeld en zelfs fris. In een restaurantje heb ik een typisch Peruaans menuutje genomen, bestaande uit sopa alla criolla, trucha (forel) con crema en knoflookbrood. Het smaakte me prima! Onderweg naar de hostal heb ik nog ´n grote fles water gekocht en ben redelijk vroeg m´n bed ingedoken. De volgende dag zou weer een vroegertje worden, want ik had een busreis geboekt naar Puno aan het Titicacameer. Tussen 07.00 en 07.10 uur zou ik opgehaald worden en vóór die tijd wilde ik ook nog even ontbijten.
13 maart 2007 Hallo allemaal. Hiermee wil ik iedereen bedanken, die via meel, e-cards of mijn weblog aan mijn verjaardag hebben gedacht. Vanwege de zeer vele reacties is het ondoenlijk, om iedereen een persoonlijk berichtje terug te doen. Dus doe ik het maar op deze manier. Ik heb vandaag een rustig dagje gehad, want de laatste dagen waren behoorlijk vermoeiend. Niet alleen lichamelijke inspanning, maar de Spaanse taal ben ik ook nog lang niet meester en dat maakt ook, dat ik in diverse gesprekken toch regelmatig mijn hersenen moet pijnigen. Niet dat dat zeer doet, maar toch... Ook heb ik gemerkt, dat mijn berichten niet altijd in chronologische volgorde op mijn weblog verschijnen. Hoe dat komt, weet ik niet. Heb wel geprobeert om dat te wijzigen, maar tot op heden zonder resultaat. Dus is het wellicht aan te raden om soms even een of enkele berichten terug te gaan. Was vanmorgen pas om 08.30 uur wakker en na gedouched te hebben, ben ik mijn was naar de wasserette gaan brengen, geld gewisseld en heb daarna inkopen gedaan voor een giga brunch, die ik op mijn kamer heb zitten oppeuzelen. Vanmiddag heb ik mezelf verwend met een groot stuk chocoladetaart en koffie. Heerlijk! Onderwijl heb ik in mijn schriftelijkopschrijfnotitieboekje de nodige aantekeningen gemaakt en hoop die morgenvroeg op mijn weblog te plaatsen. Alles bij elkaar best veel, maar ik zie wel hoe ver ik kom. Vanavond ben ik na een diner {Sopa de verdura (ofwel groentesoep) en alpacavlees met knoflook en patat} even ´n biertje gaan drinken in ´n heel leuk barretje, genaamd Positive Rock & Reggae. Biertje doet er misschien iets te kort aan, want het was een fles van 650 ml. Hier draaide ze giga goeie muziek en daarom ben ik naar binnen gegaan. Heb ook nog even met de eigenaar staan babbelen. Half spaans en half engels. Ach, dat moet kunnen nietwaar? Ten slotte is mijn Spaans niet goed genoeg, om ´m redelijk gesprek te kunnen voeren. Vooral de werkwoorden en de vervoegingen daarvan is voor mij ´n crime. Echter ik begin me al aardig goed te redden met het Spaans. Maar als je over grotere afstanden reist, merk ik toch dat er toch ook ´n behoorlijk aantal dialecten zijn. Morgenmiddag om 14.30 uur vertrek ik richting .... Blijft nog even een verrassing voor jullie. Wel weet ik, dat daar de internetverbindingen veel trager zijn dan hier. Dus wanneer en hoe vaak ik berichten op mijn weblog zal plaatsen, is voor mij nog een vraag. Ben nu in Puno aan het Titicacameer en omdat het vanmiddag droog was, heb ik in het zonnetje staan te genieten van het uitzicht. Je weet niet hoe groot de afstanden zijn, als je zo over het water kijkt en de bergen aan de oevers in de verte ziet. Moeilijk in te schatten, maar desnietaltemin een geweldig idee, dat ik dat allemaal mag beleven. Volgens velen is Puno een stad(je) waar je niet al te lang moet verblijven, omdat er niks te beleven valt. Misschien is dat wel zo, maar ik vind het toch de moeite waard om er rond te wandelen, want ik geniet van sommige plekken en vooral de mensen hier zijn erg vriendelijk. Zoals die meneer, die ik de weg vroeg naar een hostal, nadat ik net was aangekomen met de bus. Ondanks dat het regende, liep hij helemaal mee naar een kruispunt, vanwaar ik diverse hotels, hostal en hospedajes kon zien. Geweldig, niet dan? Ook het centrum heeft zo zijn aardige gebouwen en ´n heel mooi plein. Het internetcafé waar ik nu zit gaat sluiten en dus moet ik ermee ophouden. Ga morgenvroeg (mijn tijd dan) weer verder. Tenminste dat is mijn planning, maar als het mooi weer is, ga ik wellicht iets anders ondernemen. Jullie zien het wel. Nogmaals bedankt voor alle leuke en goede wensen en tot .....
10 maart 2007. Helaas was ik ´s-morgens niet gewekt geworden en werd daarom pas om 06.30 uur wakker. Ik baalde in eerste instantie wel, want ´mijn´ bus was natuurlijk al lang vertrokken. Ook had ik hierdoor een mogelijke spectaculaire zonsopkomst gemist. Echter vanwege de bewolking, zou dat waarschijnlijk toch niets geworden zijn. Dit werd later door ´n Duitser (die bij ons in de coupé had gezeten) bevestigd. Hij was met de eerste mogelijkheid naar boven gegaan en had de zonsopkomst ook gemist. Toen ik de gordijnen opende en uit het raam keek, kreeg ik een adembenemend uitzicht te zien. Schitterend! Ik dacht, dat we al behoorlijk hoog zaten, maar de toppen van de bergen rondom waren amper te zien of ik moest mijn hoofd naar buiten steken; zo hoog! Sommige toppen waren verdwenen in de wolken. Ook vanuit het badkamerraam had ik een schitterend uitzicht. Omdat ik nu toch te laat was, heb ik me op m´n gemak gedouched en toen naar beneden voor een uitgebreid ontbijt. Hier was het rustig en zat ik aan tafel met een franstalige Canadese, die de dag ervoor al naar Machu Picchu was geweest. We hebben gezellig zitten babbelen. Ook over de verschillende landen, die zij en haar man hadden bezocht, of er voor enige tijd haden gewoond. Op ´n bepaald moment kwam de hoteldame mij vertellen, dat Anestesilia op mij zou wachten bij de ingang van Machu Picchu, om mij daar het toegangsbewijs te overhandigen. Ik zou de bus van 08.30 uur dienen te nemen en was dan tegen negenen boven. Zo gezegd, zo gedaan. Beneden in het dorp stonden meerdere bussen, maar de voorste zou het eerst vertrekken. In de bus zat ook een Peruviaan, die mij van alles begon uit te leggen met betrekking tot de spectaculaire omgeving waar we doorheen reden. Toen ik boven aankwam, stond Anestesilia mij inderdaad al op te wachten. Ze vulde een deel van mijn naam in en toen ik naar ´binnen´. De hele verder dag zou ik Pedro Ván worden genoemd, want men heeft hier blijkbaar nogal moeite met anderstalige namen. Tussen 11.00 en 11.30 uur zou ik terug moeten komen, om samen met Norma, mijn gids, een rondleiding te krijgen. Maar toen ik tegen die tijd naar de ingang terugging, was er geen Norma te bekennen. In plaats daarvan werd ik toegevoegd aan een grote groep met een tweetalige gids. Ik ben even ´n stuk meegelopen en toen werd de groep gesplitst met een Spaans- en een Engelstalige gids. De ´Engelstalige´ groep was behoorlijk groot en het ging daarom maar héél langzaam vooruit. Sommige mensen konden blijkbaar niet zo goed trappen klimmen. Ik besloot daarop de groep te verlaten en me af en toe bij een andere groep te voegen. Hierdoor kreeg ik soms een tweeërlei uitleg over hetgeen op dat moment te zien was. Sommige gidsen verheerlijken de Inca-cultuur en anderen zijn daarentegen scepsisch en vertellen erbij, dat de geschiedenis niet altijd door objectieve lieden is geschreven. Als ik iets wilde weten, dan vroeg ik dat aan een gids en zodoende kreeg ik toch het meeste wel mee van bepaalde plekken. Zoals van diverse tempels, rituele plaatsen en van de diverse bouwwerken en -stijlen. Ik kwam ´mijn´ groep nog enkele keren tegen en soms bleef ik dan even staan luisteren. Op deze manier voelde ik me véél vrijer, kon gaan en staan waar ik wilde en was het zo-wie-zo ´n heel stuk rustiger, terwijl ik toch de nodige informatie meekreeg. Men afficieert Machu Picchu hier graag als een nieuw wereldwonder en misschien is het dat ook wel. (Kijk maar eens op www.new7wonders.com) Het is immens wat de Inca´s hier hebben gebouwd en dat voor tussen de 600 en 800, maar ten hoogste voor 1.000 mensen! En dan op die hoogte, op en tegen de bergen! Op sommige momenten voelde ik een beetje hoogtevrees opkomen. Je kijkt nl vanuit een grote hoogte heel diep en heel ver de verschillende dalen in. En heel ver beneden zie je ´n riviertje stromen. Soms was het helder en kon je een heel eind kijken en dan weer vormden zich wolken, die opstegen uit het dal en waardoor je (uit)zicht ontnomen werd. Héél apart en een continu proces! Ik heb alles bij elkaar zo´n vijf uur rondgekeken, geklommen, afgedaald en weer geklommen. Hoeveel trappen ik wel niet op en af ben gegaan is niet te tellen, maar het waren er velen! Wat ik niet heb gedaan is naar de top van de Wanaypichu te klimmen. Hier bevindt zich op duizelingwekkende hoogte een Inca-tempel en het pad en grote delen een trap is op enkele punten behoorlijk stijl. Om naar die top te klimmen is één, maar je moet ook nog terug, nietwaar? Bij de ingang er naar toe stond bovendien een bord, waarop zowel in pictogrammen als in tekst te lezen was dat je over een goede gezondheid en conditie dient te beschikken. Ik vond dat ik deze dag al genoeg geklommen en aan mijn conditie gewerkt had en ik wilde ook nog in plaats van met de bus, terug gaan lopen naar Aguas Calientes. De bus deed er ongeveer 25 minuten over om boven te komen en ik had totaal geen idee, hoe lang ik er over zou gaan doen. Het liep al tegen drieën en ik besloot om aan de afdaling te beginnen. Ik had nagenoeg alles bekeken en beklommen en vond het eigenlijk ook wel welletjes. Het eerste stukje heb ik gewoon de weg gevolgd en dat liep gemakkelijk, alhoewel het geen verharde weg is. Meer zand en stenen. Maar tegelijkertijd wist ik ook, dat deze manier wel erg lang zou gaan duren. Dus toen ik de Inca-trail kruiste heb ik die genomen en dat ging ´n heel stuk sneller. In 1996 hebben ze hier min of meer een soort trap van gemaakt. Mensen die in Machu Picchu werken nemen dit pad ook en omdat ze het (bijna) elke dag doen, zijn ze goed getraind en dansen ze als het ware naar beneden. Dat vond ik iets te veel van het goede en dus werd ik regelmatig ingehaald en op een gegeven moment ook door Anestesilia, die hevig verbaasd was mij daar aan te treffen op dat stijle pad. Dat liet ze ook duidelijk merken en we hebben nog even staan babbelen, voordat ze er weer als ´n haas vandoor ging. Al bij al is het toch een behoorlijk pittige afdaling en ik was dan ook blij dat ik beneden bij de rivier aankwam. Het mag dan wel een soort trap zijn, maar de treden zijn zéér ongelijk en ook verschillend van hoogte. Ook draait het (on)regelmatig, dus je moet goed uitkijken, waar je je voeten neerzet. Bij de rivier aangekomen moest ik een brug over en toen begon een nieuwe klim naar Aguas Calientes. Dit stuk volgde ik gewoon de weg, maar deze bleef oplopen en dat maakte dat ik m´n benen en voeten begon te voelen. Omdat ik totaal niet getraind heb in dit soort dingen, dacht ik de volgende dag wellicht behoorlijke spierpijn te kunnen hebben. Maar ach, dat was van latere zorg. Op ´n bankje in het centrum van Aguas Calientes heb ik nog even van de door de zon beschenen bergen zitten genieten. Het was de hele dag overwegend bewolkt geweest en op het eind van de dag was het bijna een strak blauwe lucht. Na ´n tijdje ben ik aan de klim naar mijn hostal begonnen; het leek wel of deze langer was, dan de avond ervoor. Misschien was dat te wijten aan een opkomende vermoeidheid na zo´n toch wel inspannende en lange dag. Hoe dan ook, ik had hem niet willen missen, want het was grandioos! Terug op mijn kamer heb ik eerst even gedouched en toen enkele broodjes met vis zitten eten, want ik had toch wel honger gekregen na zo´n dag. Daarna ben ik het dorp ingegaan en heb in een van de vele restaurantjes nog een grote kom zelfgebreide tomatensoep met broodjes genomen. Heerlijk! Op de weg terug naar mijn hostal, kwam ik Bram en Nienke tegen. We hadden elkaar niet in de ochtendbus gezien en evenmin in/op Machu Picchu. Zij hadden de Wanaypichu wel beklommen en Bram vertelde, dat het maar goed was dat er af en toe een reling was gemaakt, want anders was de afdaling wel héél erg moeilijk geworden. Maar ook zij vonden het zeker de moeite van de klim waard geweest. Ook waren zij naar de hotspring baden geweest, maar dit vonden ze niet echt ´n succes; het waren meer enkele kleine zwembadjes met niet erg fris ruikend water. Toen ik dat hoorde, was ik blij dat ik dat niet heb gedaan en zodoende mij de toegangsprijs had bespaard. We hebben nog even enkele ervaringen van de dag uitgewisseld en zijn daarna ons bed op gaan zoeken. De volgende dag moesten we immers om 05.45 uur in de trein zitten.
09 maart 2007. Heb eerst uitgeslapen tot 08.30 uur en na gedouched te hebben, ben ik naar het restaurantje gegaan om te ontbijten. Hier kwam Manuel later ook en vertelde mij dat er ipv een bus naar Ollantaytambo een collectivo geregeld was. Een collectivo is een taxi, waar je met meerdere personen van A naar B wordt vervoerd. Ook zou ik daardoor niet ´s-middags vroeg, maar pas om 17.00 uur met een taxi opgehaald worden bij de hostal. Hiermee gingen we (Manuel en ik) naar een plaats, vanwaar de collectivo zou vertrekken. Manuel overhandigde mij de treintickets en gaf me nadere informatie en ´n telefoonnummer voor eventuele calamiteiten. Ik zat voor in de collectivo en had zodoende een prima uitzicht over de omgeving, waar ik de dag ervoor al met de bus was geweest tijdens mijn reis door de Valle Sagrado. Het kijkt dan toch weer anders, want in plaats van alleen zijwaarts kun je nu ook voorwaarts kijken met als gevolg een bredere kijk op het leven... Uiteraard gaat het met de auto sneller dan met een bus en na ´n rit van zo´n vijf kwartier arriveerden we bij het treinstation van Ollantaytambo. Ongelofeloos wat een drukte was het daar; giga veel mensen, zeker 16 bussen en ontelbare taxi´s en collectivo´s. En natuurlijk de gebruikelijke kraampjes met diverse etenswaar, snacks en drinken. Ik bedacht me, dat het best wel een lange trein mocht zijn om al die mensen én hun bagage te kunnen vervoeren. Maar ik heb geen idee wat de capaciteit van ´n treinstel is, dus ik maakte me niet druk. Ten slotte had ik een ticket met genummerde zitplaats. De trein zou eigenlijk om 20.00 uur vertrekken, maar deed dat pas om 21.00 uur. Ik heb bijna twee uur tussen ´n giga aantal mensen gestaan, die op een gegeven moment begonnen te fluiten en te joelen. Maar eerst moest de hele luxe trein (Hiran Binghan genaamd) passeren, voordat wij mochten instappen. Deze is voor de elite en de toeristen, die daar een behoorlijk bedrag voor over hebben. Je krijgt nl extra service aan boord, zoals eten en drinken en zit in gemakkelijke fauteuils aan tafeltjes. Zulke treinstellen zijn te vergelijken met vroeger de Orient Express. Het begon ook nog ´ns te regenen, maar gelukkig stond ik onder een afdak. Het gevolg was wel dat meer mensen dat wilden en daardoor werd mijn bewegingsvrijheid behoorlijk beperkt. Dan ben je blij, wanneer je dan eindelijk kunt instappen en je rugzak kunt afdoen. In de trein ontmoette ik Bram en Nienke uit Amsterdam en heb met hun in hoofdzaak zitten babbelen over Bolivia. Hier had Nienke 8 maanden als vrijwillegster gewerkt aan een project. Nu dat ten einde was, was Bram ook naar Bolivia gekomen en waren ze aan een twee maanden durende vakantiereis bezig, die er bijna opzat. Eerst 5 weken Bolivia, nu 1 week Peru en ter afsluiting 2 weken Argentinië. De treinreis duurde twee uur en was comfortabel. Ik had zo door de bergen meer schudden en schokken verwacht, maar daar was niets van te merken. In Aguas Calientes aangekomen was het inmiddels gelukkig droog. Mijn hostal bevond zich bijna aan het eind van een behoorlijk lange en stijl oplopende straat met aan weerszijden winkeltjes, hostals en vooral veel restaurantjes. Gelukkig waren er ook trappen en dat maakte de klim iets aangenamer, maar niet korter en ik was dan ook blij, toen ik bij de hostal aankwam. Echter hier werd ik geconfronteerd met een onaangename verrassing. Volgens de dame van de receptie was er voor mij en voor twee Argentijnen geen kamer geresveerd. Zij hadden deze trip ook via Manuel geboekt en waren hevig teleurgesteld, net als ik trouwens. Indien er geen reservering zou zijn, moesten we de kamer zelf betalen. Het telefoonnummer dat Manuel ons had gegeven, bleek niet bereikbaar. Wellicht was dat te wijten aan het late uur; het was inmiddels al 23.35 uur en de trein was ook nog ´ns veel te laat vertrokken. Toch kregen we de sleutels van onze kamer en werd ons de weg gewezen. Het was me al opgevallen, dat alles in de hostal er keurig netjes en schoon uitzag. Dat gold zeker ook voor mijn kamer en badkamer. Deze waren de beste, die ik tot nu toe was tegengekomen. Ook de duurste trouwens (40,00 soles), op Venezuela na. Het was al even na twaalven en ik wilde net m´n bed instappen, toen er op de deur werd geklopt. Ik deed de3 deur open en daar stond een jonge dame, die zich voorstelde als Anestesilia. Zij kwam mij vertellen wat er de komende dag stond te gebeuren. Dus liet ik haar binnen, want dat praat iets makkelijker. Ik zou om 05.00 uur gewekt worden en het ontbijt was om 05.20 uur. Daarna moest ik naar de busstop alwaar de bus klaar zou staan om om 06.00 uur te vertrekken naar Machu Picchu. Zij zou daar dan zijn en mij de toegangstickets overhandigen. Blijkbaar was met haar komst ook de reservering van mijn kamer geregeld, want ik heb daar niemand meer over gehoord en werd ook door niemand daarop aangesproken. Even nadat Anestesilia vertrokken was, ben ik naar bed gegaan. Ik viel nog niet meteen in slaap, want moest even wennen aan het donderende en kolkende geluid van het riviertje dat vlakbij stroomde. Ik was blij dat eea geregeld was en kom dus met een gerust hart gaan slapen.
Uiteindelijk ben ik dus toch in slaap gevallen, om pas om 10.35 uur weer wakker te worden. 
