Vrijdag, 02 maart. Na een goede nacht werd ik pas tegen tienen wakker. Nadat ik het hostal verlaten had, ben ik eerst naar de warme bakker gegaan en daar een chiabatta integral gekocht. Dit is een uit de kluiten gewassen bruin stokbrood. Onderweg naar het parkje ´n pakje kippeham en ´n (rode) banaan gekocht en dat alles op m´n gemak op zitten peuzelen. Zo gezeten op ´n bankje in de schaduw en de mensen gadeslaande, bedacht ik mezelf: wat is het leven toch mooi, hè? Omdat ik de avond ervoor ´n tentje had ontdekt, waar men echte koffie schenkt, daar eerst maar ´ns ´n bakkie gaan doen, want daar had ik echt zin. Ik moest ook nog naar de bank, om travelercheques te wisselen. Nou, dat was nog ´n hele toer, want er is blijkbaar maar één bank die dat doet. Om te beginnen moet je een nummertje trekken en het bleek dat er nog zo´n 38 mensen voor mij waren. Gelukkig schoot het allemaal redelijk snel op en binnen 3/4 uur was ik al aan de beurt. De jongeman achter de balie bekeek de cheques, en nog eens, en nog eens. Draaide ze om en bekeek ze nog eens. Het was duidelijk, dat het de eerste keer was dat hij met dit soort zaken te maken kreeg. Nadat ik mijn paspoort had afgegeven, nam hij alles mee en ging ermee naar de chef. Het duurde toch wel ´n hele tijd, voordat hij weer terugkwam. Ik moest op de cheques nog zeker drie (!) keer mijn handtekening zetten en ook mijn paspoortnummer, terwijl hij van alles kopiën had gemaakt. Maar uiteindelijk is het allemaal voor elkaar gekomen. Het leuke van alles was, dat hij me vroeg of ik dollars wilde of soles. Nou die keus was niet zo moeilijk, want dollars kun je hier overal inwisselen tegen een veel hogere koers, dan bij de bank (3.02 teg n 3.17). Ook het maximaal in te wisselen bedrag was beperkt: slechts 200 dollar. Dat vond ik geen probleem, want daarmee kan ik weer ruim twee en misschien wel drie weken vooruit. Later heb ik bij een wisselkantoortje alvast ´n gedeelte omgewisseld voor soles. Eerder had ik al verteld, dat ik in Nieve Nieve slecht geslapen had. Nou, de nacht van vrijdag op zaterdag was dat weer net zo. Maar nu had het een hele prettige reden. In de buurt van het hostal was blijkbaar een groot feest en er speelde ook een salsa/merenque band. Zowel de zanger, maar zeker ook de zangeres wisten het publiek wel mee te krijgen en blijkbaar stond de hele tent behoorlijk op z´n kop. Tijdens de pauze was ik in slaap gevallen, maar later toch weer wakker geworden op de swingende klanken van salsa en merenque. Er speelde ook een giga goeie percussionist (conga´s en bonga´s) die af en toe onwaarschijnlijk snel zijn instrumenten bespeelde. Na 04.00 uur werd het langzaamaan stil. Geluidsoverlast? Voor mij niet; ik lag in m´n bed te genieten van de vrolijke, swingende muziek. Maar in Nederland zou zoiets niet mogelijk zijn. Je zou volgens mij niet eens ´n vergunning krijgen, om tot zo laat nog live-muziek ten gehore te (laten) brengen. Ook nog iets heel opvallends is de manier van mobiel bellen. Men houdt het toestel voor zijn/haar mond als men spreekt! Ook heel apart. Het tijdverschil met Nederland is hier 6 uur later. Wat betreft de vitamine B12; deze heb ik nog tot de 2de helft van deze maand. Daarna zie ik wel weer. Verder heb ik nog enkele andere spray´s bij me. Ach, daar maak ik me niet zo heel veel zorgen over. Je hebt hier naast de giga vele farmacia´s en botica´s ook diverse homeopatische winkels, waar van alles en nog wat te verkrijgen is.
Yerbateros is één van de vele busstations, die (groot) Lima rijk is en van hieruit kun je naar bv Huancayo en Jaujo. Vanuit dergelijke stations opereren meerdere busmaatschappijen, maar vaak hebben die ook hun eigen station met daarbij hun hoofd- of bijkantoor. Toen ik vanuit de stad daar naar toe reisde met een busje, kwamen we door een redelijk nauwe straat met éénrichtingsverkeer. Aan weerskanten van de weg was er een giga bedrijvigheid van houtbewerkers, meubelmakers, schoenenverkopers, keukenbouwers/-verkopers, metaalbewerkers en noem maar op. Daartussen door zaten ook nog mensen met etenswaren en sommige mensen zaten weer op krukjes aan een gammel tafeltje hun eten te verorberen. Daar scheren dan bussen, vrachtwagens en ander gemotoriseerd verkeer vlak bij langs. Ongelofeloos! En dan die walm van uitlaatgassen, ijzerwalm etc. die er hing tussen die muren.... En blijkbaar zitten/werken die mensen daar elke dag. Hoe gezond kan het leven soms zijn. Ook passeerden we een schijnbaar illegale stortplaats van puin, groentenafval en wat dies meer zij. Stinken die handel zeg!! Aijaijai..!! Aangekomen bij Yerbateros zelf was het een gekrioel van mensen. Zowel op straat als op het smalle stoepje tussen de weg en de bussen. De meeste bussen zijn van het type luxe touringcar en dat is een contradictio in terminus met de omgeving. Op het smalle stoepje staan kraampjes en mensen met etenswaren, zoals brood, fruit, fruitsap, etc., maar ook staat men maaltijden te koken. Ik heb me staan verbazen, dat die mensen daar mogen (en trouwens ook kunnen) staan, want als er zo´n grote touringcar wil vertrekken, dient die wel zeker drie keer heen en weer te steken, voordat die weg kan rijden. Ook andere bussen staan daarbij vaak in de weg en die gaan dan ook weer een stukje terug, om de ene bus voor te laten gaan. Onderwijl blijft men zeer fanatiek de claxon beroeren en staan er roepende mensen om zo´n bus heen. Je begrijpt, dat dat een kakkofonie aan geluiden oplevert, waar je bijna doof van zou worden. En die mensen staan daar elke dag in...!!! Uit de bus gestapt en richting vertrekhal lopende, werd ik meteen van alle kanten belaagd door vertegenwoordigers van de diverse busmaatschappijen, die mij een plaatsje aanboden in hun bus. Ook werden er verschillende prijzen geroepen. Blijkbaar had dat weer te maken met de kwaliteit van de bus of de busmaatschappij. Hoe dan ook, ik kwam alleen maar even kijken hoe het daar aan toe ging en ook moest ik de weg zien uit te vinden, om met de bus naar Yerbateros te komen. De volgende dag wilde ik namelijk met één van die bussen mee naar Huancayo, om vandaar weer verder te reizen naar bv Ayacucho of Cusco. Nadat ik overal eens mijn neus had laten zien en naar vertrektijden had geïnformeerd, ben ik weer gauw richting stad vertrokken. Wat een kakkofonie aan geluiden zeg! Blij dat ik weer weg kon. De vertrektijden werden overigens bij benadering gegeven. Het bleek dat, mocht de bus bv 13.00 uur als vertrektijd hebben, maar deze nog niet helemaal vol was, er net zo lang naar mensen gezocht werd die mee wilden tot de bus vol zat. Meestal lukte dat wel binnen het half uur, werd mij verzekerd. Als er dan ook nog eens meerdere bussen op het punt stonden te vertrekken naar dezelfde plaats, dan gingen de vertegenwoordigers tegen elkaar opbieden met lagere prijzen. En schreeuwen dat die lui kunnen! Daar zijn de marktkooplui, die ik ken in Nederland niks bij.
Dinsdag, 27 febr. ben ik naar Lima geweest. Heb uiteraard lang niet alles bezichtigd, maar het is her en der zeker de moeite waard. Vooral de oude gebouwen zijn vaak schitterend. Jammer, dat sommige er nogal smerig uitzien. Dat is hoofdzakelijk te danken aan de giga luchtverontreiniging hier, die veroorzaakt wordt door voornamelijk de oude bussen en andere voertuigen. Wat kunnen die een rookwolken uitstoten zeg! Als je dan ook nog de vele verkopers en andere mensen langs de kant van de weg of op de stoep ziet zitten/staan, dan snap je werkelijk niet hoe die dat volhouden in die stank. En dat dag in dag uit. Volgens mijn inschatting moeten er hier veel mensen rondlopen met luchtwegaandoeningen, want gezond kan dit allerminst zijn! Ook hier zijn weer diverse grote en kleinere parken. Vaak staan er standbeelden van lokale grootheden, maar ook van wereldleiders. In Lince staat bv in een park een standbeeld van Mahatmar Ghandi, geplaatst ter gelegenheid van zijn 100ste geboortedag.
Wat wel opvallend was, was de Amerikaanse ambassade. Die stond in een groot park met daar omheen een groot hekwerk en uiteraard de nodige beveiligingsmensen bij de poorten. Echt heel opvallend en een mastodont in het geheel. De ambassades van bv Argentinië en Italië stonden gewoon in een rij met andere oude en schitterende panden. Zo te zien wel met bewaking, maar niet zo opvallend, als die van de VS. Overigens is het wel zo dat de stad heel wat schoner is, dan Caracas want dat is net een grote vuilnisbelt vergeleken met Lima. Ook de vele deelsteden van Lima zijn schoner, alhoewel op sommige plaatsen je niet over de puinzooi heen kunt kijken. Maar de gemeente is duidelijk wel van plan, om het allemaal groots aan te pakken. Op diverse plaatsen hangen grote borden met foto´s van hoe het nu is en hoe het in de naaste toekomst moet worden. Ook heeft men vele vuilniswagens aangeschaft, want die ogen redelijk nieuw. En op diverse plaatsen zie je ´s-avonds hordes mensen in groene pakken met mondkapjes voor, die de straten vegen en vuilniswagens die het op bepaalde plaatsen verzamelde vuilnis komen ophalen. Je merkt dat er toch wel iets gedaan wordt aan dit soort situaties. Nu de vele auto´s en bussen nog. Maar dat zal wel een langere tijd vergen, denk ik. Wat verder opvalt is het grote aantal bouwplaatsen met vooral hoogbouw. Zowel kantoren als apartementen. Sommige zijn wel aardig, maar ik vind er meestal niet zo veel aan; vaak strak, hoog en veel glas. Iets dat mij ook hooglijk verbaasd is wel de elektriciteit. Hier loopt alles nog boven de grond en hangt op/aan palen, maar als je ziet hoe dat hangt.... Verbazingwekkend, dat het überhaupt werkt en dat er geen ongelukken gebeuren. Overigens is dit niet alleen in Lima, maar doorheen de hele bebouwde wereld die ik hier tot nu toe heb mogen aanschouwen.
Ben weer ´ns al mijn tekst kwijt en begin dus maar opnieuw. Zondag ´s-morgens was ik al vroeg wakker na een goede en rustige nacht te hebben gehad. Echter mijn maag en darmen waren nog verre van rustig. Na gedouched te hebben, ben ik eerst naar ´n warme bakker gegaan om enkele broodjes te halen. Onderweg naar ´n parkje heb ik nog ´n paar bananen gekocht en heb dat alles op ´n bankje zitten oppeuzelen. Het smaakte me goed. Toch had het eea mij de nodige energie gekost en omdat het al tegen twaalven liep, ben ik naar m´n kamer teruggegaan. Eerst naar het toilet, maar er kwam in hoofdzaak een heleboel lucht. M´n maag leek iets rustiger, maar m´n darmen niet. Daarna viel ik als ´n blok in slaap. Toen ik weer wakker werd, was het al ´n eind in de middag. Heb me eerst wat opgefrist, alvorens naar buiten te gaan. Heb ´n heel eind gewandeld, alvorens ´n eettentje op te zoeken. Je hebt hier (en blijkbaar in geheel Zuid-Amerika) ontzettend veel chinese restaurants. Ze worden allemaal aangeduid met Chifa en dan een naam. Alleen de echt chique gelegenheden zijn vergelijkbaar met die in Nederland. Ook heb je hier ontzettend veel fastfood-ketens en giga veel kleine restaurantjes en ook op straat wordt het nodige geconsumeerd. Dit laatste is vaak wel typisch Peruaans en ziet er smakelijk uit en ruikt meestal ook erg lekker. Maar ik waag me er nog maar niet aan. Zeker niet, zolang ik in deze conditie verkeer. Het leek me verstandig, om op dit moment mezelf te houden aan een simpel menu van óf witte rijst met vis of kip óf gebakken rijst met vis of kip. Dit soort menu´s wordt aangeduid met chaufa con pollo of chaufa con pescado (= vis). Ik ben naar ´n redelijk groot restaurant gegaan, want die hebben simpele en toch goede menu´s op de kaart. Heb het bij vis met witte rijst gehouden; een smakelijke en voedzame maaltijd. Na nog een stuk gewandeld te hebben, ben ik op ´n redelijk tijd naar bed gegaan. Omdat het ´s-maandags nog niet echt lekker met me ging, heb ik toch maar ´ns een Farmacia opgezocht. Hier kreeg ik 1 grote pil en 1 tabletje mee en die heb ik met het nodige water, nadat ik eerst wat (droog) brood had gegeten, naar binnen gewerkt. Die middag heb ik voor het grootste deel op m´n kamer en bed doorgebracht. Ben nog wel ´n paar keer naar de WC geweest, maar meestal kwam er lucht. De pillen hadden blijkbaar hun werk gedaan. ´s-Avonds ben ik naar hetzelfde restaurant gegaan, als de avond ervoor en heb daar soep en gebakken rijst met kip gegeten. Dit liet zich heel goed smaken. Hierna ben ik naar een intercafé gegaan en heb ´n tijd achter de kompjoeter gezeten. Maar toen ik weer ´ns al mijn tekst kwijt was, vond ik het welletjes en ben teruggegaan naar mijn hotel.
Zoals gezegd wilde ik met de bus naar Huancayo; een rit van zo´n 6.1/2 uur door en over de bergen. Nadat ik eerst mijn rugzak weer had ingepakt en achtergelaten in het hotel, ging ik eerst even ontbijten en tevens wat proviand inslaan voor onderweg. Je weet maar nooit, wat je onderweg wel of niet tegenkomt en bovendien wilde ik mijn maag en darmen niet weer zo van streek maken of laten zijn. Beter nog enkele dagen voorzichtig, dan overmoedig wezen, nietwaar? Tegen de middag ging ik met de bus weer richting Yerbateros. Hier aangekomen zag ik weer het tafereel dat ik eerder heb beschreven en, omdat ik nu met een rugzak aan kwam zetten, werd ik meteen weer ´besprongen´ door de diverse vertegenwoordigers. Ik besloot met één van de meest luxe bussen mee te gaan en naam plaats in de zg ´buss cama´ afdeling. Dit is bij een dubbeldeks bus het benedendeel met een beperkt aantal zitplaatsen, maar wel met brede stoelen en ik had voldoende beenruimte, want ik zat op de voorste rij. Bovendien kon ook mijn rugzak vóór me staan en dat vond ik wel prettig; kon ik hem niet alleen in de gaten houden, maar tevens mijn benen er op leggen als steun en kon het bloed ook de andere kant opstromen ipv alleen maar naar beneden. Buiten ging ondertussen de kakkofonie aan geluiden onverminderd door en wat ook wel grappig was: er kwamen regelmatig verkopers/verkoopsters de bus binnen, om van alles en nog wat te verkopen. Brood, frisdrank, water, ijs, petjes, etc. Niet alleen de gewone dingen, maar ook (de meest) ongewone. Tot schoenen aan toe. Geweldig hoe dat hier allemaal gaat. Trouwens ook onderweg werd er soms gestopt en stapte er ´n verkoper/verkoopster in en reed dan ´n heel eind mee. Op ´n bepaald moment stopte de bus, om te tanken. Je wilt niet weten hoeveel mensen er in no-time zo´n bus belagen! Verkopers die hun koopwaar aan lange stokken omhoog hielden, om zodoende de passagiers boven in de bus te kunnen bedienen. Schitterend! Het eerste deel van de reis ging door de voorsteden van Lima en toen we de ´laatste´ bebouwing achter ons gelaten hadden, begonnen de bergen. Deze waren in hoofdzaak kaal, maar toch al wel aardig hoog. Ook ging het langzaam maar zeker omhoog en soms, wanneer de bus een bocht maakte, kreeg je een ongelofeloos mooi uitzicht; je keek dan tussen twee hoge bergen door, met een riviertje beneden ons en de weg er naast boven. Ook liep er nog een spoorlijn, maar daar kwam ik pas later achter. De kale bergen kregen we het eerste 1.1/2 uur te zien en op ´n bepaald moment werden het groen begroeide bergen en waren de uitzichten soms echt spectaculair. Soms ging het erg langzaam, want dan reden we achter een vrachtwagen aan en in de bergen kan het even duren, eer je die kunt inhalen. Het viel op, dat we bijna constant aan het stijgen waren; dan weer wat meer en dan weer bijna vlak. Af en toe kwam er ook ´n stukje dat we iets daalden. Af en toe passeerden we kleine dorpjes/gehuchten en een enkele keer kwamen we door een grote(re) plaats. Vooral wanneer daar een mijn was, dan was het een behoorlijke plaats. Een van die plaatsen had een kopermijn en een andere had een kopererts verwerkende industrie. Jammer, dat die zo´n vervuiling veroorzaken. Maar het is nu eenmaal zo. Op ´n bepaald moment keek ik naar buiten en zag, dat het regende en ook besloegen de ramen van de bus. Jammer, dat ik toen minder uitzicht had. Voorzover dat toen nog mogelijk was, want we reden door de wolken en dat leek net of het mistig was. Ik weet niet hoe hoog we toen zaten, maar dat moet toch op ´n behoorlijk niveau zijn geweest; we waren immers een van de vele bergruggen overgestoken. Toen de bus even ´n kleine stop maakte, ben ik even naar buiten gegaan. Maar in m´n korte mouwen T-shirt was dat eigenlijk te koud. Nu snapte ik meteen, waarom alle mensen een jas of dikke trui aan hadden. Dat was zeker wel nodig met die temperatuur en zeker wanneer het regent. Ook zag ik onderweg enkele grotere en kleinere meren. Schitterend, zeker met die bergen op de achtergrond. De spoorlijn, die soms ons pad kruiste, ging regelmatig door een tunnel en ook over bruggen, die soms spectaculair hoog waren. Op ´n bepaald moment reden we over een hoogvlakte en hier was veel landbouw. Het laatste stukje van de reis heb ik niet veel van de omgeving gezien, want toen was het reeds donker. In Jauja was het een krioelen van mensen en voertuigen en het leek me niet echt een stad/dorp waar ik mijn tijd moest gaan spenderen. Het was er bovendien erg stoffig. Of het zou zéér plaatselijke mist moeten zijn en dat betwijfel ik. In Huancayo aangekomen arriveerden we in een redelijke nieuwe busterminal. Van hieraf ben ik te voet naar een hospedaje gewandeld, want er was er een dicht in de burrt van de terminal. Hier heb ik ingechecked en toen ik nog even naar het centrum wilde, waarschuwde de eigenaresse om dat maat niet te doen ivm de vele berovingen, die er zouden plaatsvinden. Zij was trouwens niet de eerste, die mij voor dit soort dingen waarschuwde. Ik had de dagen ervoor ook al diverse mensen gesproken, die gelijke uitspraken deden. De volgende ochtend, toen ik de deur uit wilde gaan, waarschuwde de poetsdame mij niet op die manier te gaan. Ik had een tasje over mijn schouders en ze zei, dat dat een makkelijke prooi voor dieven zou zijn. Ik heb toen het meeste maar in m´n kamer achtergelaten en ben naar het centrum gelopen. Onderweg heb ik broodjes, beleg en water gekocht en dat heb ik op een heuveltje op zitten peuzelen. Onderweg werd ik gadegeslagen door diverse mensen, maar ik had niet het idee dat men mij zou overvallen of beroven. Hoe dan ook, de omgeving van Huancayo is prachtig, maar het plaatsje op zich is niet zo veel vond ik. Ook liep ik er niet met een prettig gevoel rond. Wellicht had dat te maken, omdat verschillende mensen mij hadden gewaarschuwd voor rovers ed. maar dat weet ik niet zeker. Ik had het hier niet echt naar m´n zin en dus ook heel snel gezien. Uiteindelijk ben ik naar de hospedaje terug gegaan en heb m´n spullen opgehaald en weer naar de terminal gelopen. Hier heb ik de eerste de beste bus richting Lima genomen. Het viel me op, dat ik nu maar de helft betaalde van de reis van Lima naar Huancayo. Het was overigens een iets minder luxe bus, maar de stoelen waren prima en daar gaat het ten slotte om. Wel deden we er zeker twee uur langer over dan over de heenreis. Het belangrijkste is, dat je weer heelhuids aankomt, nietwaar? En dat was zeker het geval.
Dus ik zit in dat busje en er zaten, behalve de chauffeur nog een vrouw en ´n kerel meer in. Later bleek die vrouw de echtgenote van de chauffeur te zijn. Zij begon tegen mij te babbelen en ook die andere kerel deed af en toe mee. Ik probeerde haar wel duidelijk te maken, dat ik de Spaanse taal nog lang niet machtig ben en verzocht haar dan ook regelmatig, om langzamer te praten. Dat deed ze dan even, om vervolgens langzaam maar zeker weer ´n tandje bij te zetten. Het busje stopte regelmatig, om mensen in te laden en blijkbaar kende iedereen elkaar. De vrouw maakte met iedereen een praatje en volgens mij was zij ook zo´n beetje de lokale krant. Op ´n bepaald moment stapten er ook twee pubers in met een grote zak appelen. De vrouw maakte die zak open en gaf mij er spontaan enkele van. Zo´n busje rijdt dan wel niet snel, maar hobbelen doet tie des te meer. Jeetje, wat wordt je tijdens zo´n rit van iets meer dan ´n uur door elkaar geschud zeg! Maar het geweldige uitzicht van de omgeving verzoet alles. Zelfs mijn maag en darmen waren blijkbaar onder de indruk, want ik voelde ze bijna niet. De rit eindigde in Antioquia en dat was tevens de eindbestemming. Antioquia is een heel vriendelijk en vrolijk aandoend plaatsje temidden van enkele hoge bergruggen. Alle gebouwen zijn er beschilderd in vrolijke kleuren en met allerlei figuren. Schitterend! Zeker op zo´n mooie dag als vandaag met een heerlijk zonnetje en een aangename temperatuur. Ik heb er even rondgewandeld, want je hebt alle straatjes en zelfs pleintje zó bewandeld, en wat mij opviel was dat de meeste mensen mij vriendelijk gedag zegden. Sommigen zeiden niets en keken mij alleen maar aan en wisten duidelijk niet wat te doen en wat die vreemde snoeshaan eigenlijk kwam doen. Niet alleen tijdens de rit, maar ook al de dag ervoor hadden diverse mensen mij ervan proberen te overtuigen, dat het eigenlijk geen doen was om te reizen, zoals mij dat voor ogen stond. Ook die vier vrouwen in dat dorpje hadden er geen hoge pet van op. Ik kon maar beter een andere route uitkiezen, want dit zou een heilloze weg worden. Nou ben ik natuurlijk helemaal niet eigenwijs en dacht er zo het mijne van. Waarom zou ik niet door de bergen naar bv. Orcocoto kunnen reizen? Volgens de kaart liep er niet alleen een riviertje, maar liep er ook een weg. Nou ja, wat er dan voor door moest gaan, want zoveel was mij intussen wel duidelijk geworden. Bovendien reed er ook verkeer. Toch? Men had mij er al van proberen te overtuigen, dat het allemaal kleine tot zeer kleine gehuchten waren zonder overnachtingsmogelijkheden. Slechts in een enkel geval zou er ´n soort van hospedaje zijn, maar daar moest ik dan niet al te veel bij voorstellen. Echter, ik ben niet zo snel uit het veld te slaan en een uitdaging ga ik graag aan. In Antioquia was zelfs ook een, weliswaar piepkleine, hospedaje. Helaas werd er niet open gedaan. Ik zou er later nog wel even teruggaan. In de lokale uitspanning, anex dorpshuis, anex winkeltje heb ik met een ex-nederlander zitten babbelen, die hier al zo´n twintig jaar in de buurt woont. Het was een heel bijzondere kerel en hij sprak geen woord Nederlands meer, want hij was al héél lang geleden naar Spanje verhuisd en later naar Zuid-Amerika gegaan. Ik heb zijn kaartje gekregen en dus kan ik zijn naam hierbij reproduceren: Alberto G.A. Garcia Gamarra de Cuneo Y Hartley. Verder staat er op zijn kaartje: Tecnico en Investigacion Restauracion y Conservacion del Patrimonio Artistico. Blijkbaar deed hij projecten voor o.a. PNUD - UNESCO - OEA. Volgens eigen zeggen had hij diverse projecten in heel Latijns-Amerika gedaan. Vooral beeldhouwwerk en (kunst)schilderwerk. Onze conversatie ging soms in ´t Engels en dan weer in ´t Spaans. Alles bij elkaar hebben we daar zo´n 2 uur gezeten. Ik had een thee en enkele droge broodjes besteld, om te proberen mijn maag en darmen weer wat tot rust te brengen. Dat lukte maar gedeeltelijk. Belangrijker was, dat ik weer iets in mijn maag kreeg en het hongergevoel verdween. Heel aangenaaqm en erg leuk dat Alberto spontaan aanbood dit te willen betalen. Daar zeg ik, als rechtgeaarde Nederlander, natuurlijk geen nee tegen. Op ´n bepaald moment ging Alberto weg en ben ik nog ´n kleine wandeling gaan maken door het toch wel erg leuke dorpje. Bij de hospedaje aangekomen, bleek er nog niemand aanwezig en dus lukte het me ook niet, om hier eventueel een kamer te boeken. Omdat diverse mensen (en ook Alberto, zij het in mindere mate) mijn van mijn plannen probeerde te weerhouden, ging ik bij een groepje mensen zitten die daar blijkbaar op een bus zaten te wachten. Om 12.00 uur zou er een bus komen, die naar Lima zou gaan. Eigenlijk had ik daar niet zo veel zin in, maar het leek me op dat moment toch de beste optie. En inderdaad verscheen er tegen twaalven een grote bus. Iedereen, en dus ik ook, stapte in en we vertrokken. Had ik ´s-morgens nog 6 soles betaald (wat volgens mij meer dan dubbele was, van wat normaal zou zijn) voor het busje van Nieve Nieve naar Antioquia, nu betaalde ik 8 soles voor een rit, die uiteindelijk ruim 4.1/2 uur duurde. We kwamen door en langs alle plaatsjes, waar ik al eerder langs was gekomen, tot aan Manchay. Dus ook Nieve Nieve, waar een uitgebreide stop plaatsvond. De chauffeur en conducteur gingen hier lunchen, echter in een andere gelegenheid dan die van Wualter. Ik ben, zoals de meeste mensen, in de bus blijven zitten. In Manchay kwamen we weer op de verharde weg en daardoor schudde en schokte het ´n heel stuk minder. Net buiten Manchay kreeg de bus echter panne en doken de chauffeur en conducteur onder de bus. Blijkbaar was het een vaker voorkomend euvel, want men had een soort kistje bij zich, waar enkele onderdelen in zaten. Na zo´n klein 1/2 uurtje was het euvel weer verholpen en kachelden we weer verder. In de tussentijd had ik nog enkele korte gesprekjes met diverse mensen. Ook met iemand, die graag wilde weten waar ik vandaan kwam en hoe ik zo in deze contrijen was beland. Vanaf Manchay volgde de bus een andere route, als die ik eerder was gegaan en dus kreeg ik ook weer een ander stukje van de provincie Lima te zien. In Lima aangekomen, bleef ik zitten tot het eindpunt, want ik herkende geen enkele straat waar we doorheen reden en had dus ook geen flauw idee van waar ik me eigenlijk bevond. Tegenover de remise van de busmaatschappij (die heb je hier giga veel!!) bevond zich een hele grote en overdekte groente- en fruitmarkt. Blijkbaar was dit een hele bekende markt, want later zag ik de naam ook op diverse bussen staan. Aan de buitenkant van de bussen en busjes staat namelijk, welke route ze volgen. Ik ben daar even een kijkje gaan nemen, maar hield dat niet zo heel erg lang vol. Binnen stonden enkele vrachtwagens te ronken en ook was er een soort van afvalberg, die niet echt prettig rook. Weer buiten vroeg ik aan een bewaker, waar de bus richting Lince stopte, want ik wilde eigenlijk wel weer naar het hostal waar ik al eerder had gelogeerd. Hij wist het niet zeker, maar wees me in de richting vanwaar er meerdere routes te volgen waren. Hier aangekomen werd ik aangesproken door iemand, die net een gesprek met een of andere vrouw had afgerond. In eerste instantie dacht ik, dat hij niet helemaal in orde was maar dat bleek later toch wel mee te vallen. Hij had alleen behoorlijk wat pech gehad in het leven, maar was toch heel vrolijk en vooral opgewekt. We hebben een hele tijd staan babbelen en wat erg prettig was, hij sprak soms zowaar heel langzaam, zodat ik het goed kon volgen. Er kwamen diverse bussen en busjes langs, maar blijkbaar niet de goeie. Omstandig legde hij me uit, welke bus ik moest nemen want dan hoefde ik niet over te stappen. Op een bepaald moment nam hij afscheid van mij en ging z´n eigen weg. Op het moment dat de goeie bus arriveerde en ik in wilde stappen, kwam hij plots de straat overgerend, om me er op te wijzen dat dat inderdaad de goeie bus was. Ik bedankte hem en we reden weg. Ik hoefde ook niet eer over te stappen en ik kon bijna bij de hostal uitstappen. Geweldig! Gelukkig had men nog een kamer vrij en ik ging snel naar het toilet. Echter dat viel mij 100% mee. Ik had geen last van spuitpoep of zo en was blij dat ik ook even kon douchen. Daarna ben ik het ´dorp´ ingegaan, om wat te gaan eten. Eerst ´n paar droge broodjes gekocht, om de ergste trek te stillen en daarna op zoek naar een restaurantje, waar ik rijst met kip heb gegeten. Dat leek mij het beste voor dat moment, want ik voelde me toch nog niet echt lekker. Wel ben ik daarna weer naar m´n kamer gegaan en ben vroeg gaan slapen. Ik was de laatste nachten toch wel enigsinds slaap tekort gekomen en wilde dat even inhalen.
Nieve Nieve dus. (Spreek uit als Nie-ève Nie-ève) Zoals gezegd nodigde Wualter me uit, om een wandeling te gaan maken en ter overnachting in zijn huis anex restaurant. Omdat er die dag geen bus meer zou komen en er verder ook geen overnachtingsmogelijkheden waren in het hele dorpje, heb ik dat dus aangenomen. Voor de wandeling (als mijn persoonlijke gids) liet ´ie me later echter wel goed betalen. Ik kon daar natuurlijk weinig van zeggen, want ik had ten slotte ook al onderdak bij/van hem gekregen en dat was gratis. ´s-Avonds rond 20.00 uur legde hij een matras voor me klaar en kon ik mijn slaapzak uitrollen. Echter van slapen kwam niet zo heel veel die nacht. Het wemelt hier nl van de honden en bijna ieder huishouden heeft er minstens één. Die beesten gaan ´s-nachts regelmatig een concert met elkaar aan, blijkbaar om te bezien wie er het hardst kan blaffen. Bovendien kwam er ook regelmatig een vrachtwagen voorbij en die maken meestal nogal wat lawaai. Soms slaan hierbij de honden weer aan en soms ook niet. Als je gewend bent aan blaffende honden ´s-nachts, is het geen probleem. Maar ik ben dat dus duidelijk (nog) niet gewend. Ook moest ik er zeker zo´n keer of vier, vijf uit, om naar de WC te gaan. De hele dag had ik nagenoeg geen last van maag of darmen gehad, maar nu begonnen ze danig op te spelen. Het was onvervalste spuitpoep! En ´s-morgens weer. Ik voelde me ook niet echt geweldig, toen het leven om 06.00 uur ´s-morgens weer een aanvang nam. Heb wel water gedronken, maar helaas was er geen brood voorhanden. Men begint hier nl met rijst, vlees en groenten. Dat heb ik maar aan mij voorbij laten gaan. Volgens Wualter zou de eerste bus om 08.00 uur komen en dus heb ik buiten op een bankje zitten wachten. Ondertussen kon ik het beginnende leven in zo´n bergdorpje gadeslaan. Wat daarbij opviel was, dat verschillende vrouwen bij elkaar binnenliepen en met diverse etenswaren weer naar buiten kwamen. De mannen maakten de ´weg´, of wat daar voor door moet gaan, nat met emmers water. Dit tegen het stof dat door voorbij komende auto´s of andere vervoermiddelen werd opgewaaid.
De tijd ging redelijk snel en het was 08.00 uur, voordat ik het goed en wel in de gaten had. Blijkbaar is het geluid van bepaalde voertuigen bij iedereen bekend, want Wualter waarschuwde mij, dat het busje er aankwam. Ik nam afscheid van hem en stapte in. Hijzelf stond inmiddels met de chauffeur te babbelen. Wat er precies gezegd werd ontging mij, maar duidelijk was wel dat het over mij ging.
Eindelijk, daar ben ik weer. Het valt soms niet mee, om iets op mijn weblog te krijgen. De toetsenborden hier zijn anders dan in Nederland, omdat er spaanse toetsen opzitten en vaak zitten de leestekens niet op de plaats, waar de toetsen die aangeven. Soms is het een heel gepuzzel. Als ik iets wil uploaden, gebeurt het regelmatig dat ik mijn komplete tekst kwijt ben. Ook is het me al enkele keren overkomen, dat ik niet in kan loggen, omdat dit een beveiligde site zou zijn. Ach, het lijkt soms net of ik in Nederland achter een PC zit. Dus vandaar dat het soms even duurt, voordat er weer iets nieuws verschijnt. Ik probeer nu van de afgelopen week mijn wederwaardigheden in chronologische volgorde op mijn weblog te krijgen. Te beginnen bij Nieve Nieve, want daar was ik de laatste keer gebleven. Ook zal ik het stukje bij beetje doen. Dus het kan zijn dat er een verhaaltje plotsklaps stopt en dat het daardoor wellicht onduidelijk is of niet goed overkomt. Hoe dan ook, ik probeer mijn best te doen om jullie op de hoogte te houden.
Had een hele hoop tekst in zitten kloppen en bij het uploaden was ik weer ´ns alles kwijt. Dus begin ik maar weer opnieuw. Zondag ´s-morgens was ik al weer bijtijds wakker en had een redelijk goede nacht achter de rug. Wel was ik enkele keren naar het toilet geweest, maar er was nog geen echte verbetering opgetreden. Omdat ik niet meteen naar een Farmacia of Botica wilde gaan, om daar een of ander raar medicijn in m´n handen gedrukt te krijgen, ben ik naar de warme bakker gegaan en heb daar enkele broodjes gekocht. Bij een fruitstalletje ook ´n paar bananen en heb dat alles op m´n gemak op zitten peuzelen. Daarna terug naar m´n kamer en ben toen in slaap gevallen. Dat deed me wel goed, maar toch voelde ik me nog lang geen 90%. Je hebt hier en eigenlijk in heel Zuid-Amerika giga veel chinese restaurants, chifa´s genaamd. Chifa staat voor gebakken rijst en op de menukaarten zie je dan ook bv.: pollo con chifa (= kip met gebakken rijst). Dit is best wel lekker en ik dacht er ´s-avonds goed aan te doen, net als zaterdag, om me maar even bij dit simpele menu te houden. Nu had ik voor de afwisseling gekozen voor vis en witte rijst in een groot chinees restaurant. Heb daarna nog even wat rondgewandeld en ben redelijk vroeg weer naar m´n kamer gegaan. Maandagmorgen was ik vroeg wakker en na een verfrissende douche en enkele (droge) broodjes, ben ik toch maar naar een Botica gegaan. Hier kreeg ik twee tabletjes mee en die heb ik met het nodige water ingenomen op m´n kamer. Iniddels was het al tegen twaalven en ben ik in slaap gevallen. Toen ik later weer wakker werd, had ik net een opgeblazen gevoel en ben dus meteen naar het toilet gegaan. Er kwam alleen ´n hoop lucht en dus hadden de pillen volgens mij wel geholpen. Heb me verder die dag rustig gehouden en wel het nodige water gedronken. M´n darmen waren volgens mij onderhand wel leeg en wellicht was ik reeds aan m´n reserve´s begonnen. ´s-Avonds ben ik, na eerst enkele (droge) broodjes te hebben gegeten, weer kip met gebakken rijst gaan eten en dat bekwam me prima. Later nog achter de kompjoeter gezeten in een internetcafé, maar toen ik van het net gegooid werd en weer ´ns al mijn tekst kwijt was, ben ik maar naar m´n kamer terug gegaan.
Punta Negra. Ja, daar had ik de nacht dus doorgebracht. Het bed, of liever het matras, was erbarmelijk en ik heb dan ook erg weinig geslapen. Ook was er ´s-nachts regelmatig het geluid van optrekkende en tuterende vrachtwagens. Maar OK, ik had in ieder geval een dak boven mijn hoofd. Niet dat het hier zou gaan regenen of sneeuwen, maar het geeft je wel een veiliger gevoel. Wel had ik ´s-morgens last van racekak, maar het voelde niet echt slecht en daarom maakte ik me niet druk en ben dus gewoon weer op pad gegaan. Ben ´s-morgens (vrijdag, 23 febr.) in de eerste de beste bus gestapt, maar die ging niet verder dan San Bartolo. Dit is een heel leuk en gezellig kustplaatsje en als ik had geweten, dat het maar een klein stukje verder was dan Punta Negra, dan had ik de avond ervoor dat stukje nog wel doorgereisd. Ben over/door het marktje gewandeld en daarna naar de kust, want ik wilde de Grote Oceaan nog wel ´n keer zien en ruiken. Nu dus overdag. Ben blij dat ik dat gedaan heb, want het rook zoals een zee ruikt en niet zo´n stank als in Punta Negra. San Bartolo doet ook veel vriendelijker aan en de mensen zeggen je ook vriendelijk goeiendag. Maar hoe dan ook, ik wilde er niet al te lang blijven en wilde verder reizen. Eigenlijk naar Santa Teresita en daarna verder de bergen in. Dat was dus eenvoudiger gezegd, dan gedaan. Ik liep het plaatsje weer uit richting ´grote´ weg, om daar een bus te nemen, toen ik een politieman aansprak in de hoop dat die mij verder kon helpen. Helaas, niet dus. Maar hij was wel zo vriendelijk om een burgerjongen, die bij de politie werkt, aan te spreken en deze jongen, Juan-Carlos genaamd, liep met mij mee naar de PanAmericana. Dit is een autoweg die van Alaska naar het zuiden van Chili loopt aan de westkant van de Andes/Cordillera Occidental/Sierras of hoe de bergruggen ook mogen heten in de diverse landen. Aangekomen bij de halteplaats voor de bussen, vroeg Juan-Carlos welke bus er eigenlijk naar Santa Teresita ging. Niemand die een antwoord kon geven. Daarop ging hij naar de overkant van de weg en bleef daar geruime tijd staan babbelen met enkele mensen. Bij terugkomst vertelde hij, dat ik nog een heel stuk zuidelijker moest, maar hij zou met de buschauffeur of -conducteur wel overleggen. (Ja, hoe groot of klein de bussen hier ook moge zijn, er zit altijd een conducteur/trice op.) Toen er een bus stopte, vroeg Juan-Carlos aan de chauffeur hoe en wat en ik moest maar instappen, dan zou hij wel zorgen dat ik op de juiste plaats weer afgezet zou worden. Zo gezegd zo gedaan. Ik bedankte Juan-Carlos en gaf hem nog ´n halve liter water, die hij met graagte aannam. Hij had er blijkbaar dorst van gekregen. Op een bepaald moment stopte de bus en werd mij verteld, dat ik er hier uit moest. Dit was wel een stukje te ver, maar aan de andere kant van de weg stond een andere bus en de conducteur liep met mij mee, om die bus tegen te houden en te vertellen wat ik van plan was. Ik stapte in en we reden weg naar een plaatsje Chilca geheten. Daar aangekomen begon iedereen in de bus mij te vertellen, dat ik er daar uit moest. Blijkbaar had iedereen er wel schik in; zo´n rare snuiter die niet wist, waar ´ie heen ging of moest. Nou daar zat ik dan bij de bushalte aan de PanAmericana bij Chilca. Gelukkig wel overdekt en er was ook ´n soort van restauntje, waar ik wat te eten nam. Er stopten diverse bussen, ook lokale, maar geen van allen wist waar Santa Teresita lag en dus dacht ik weer aan die behulpzame metselaar in Villa Maria del Trunfo. Weliswaar was dat een andere route, dan die ik vandaag trachtte te volgen, maar hier blijven zitten had ook niet veel zin. Toen er een bus stopte die naar Lurin ging, ben ik daar mee meegegaan. Echter, die ging langs Lurin en niet er doorheen, zodat ik te lang bleef zitten en uiteindelijk bij de tolpoort maar weer uitstapte. Van hieraf ben ik met een volgende bus naar Lurin gereisd en nu stapte ik wel in het centrum en bij de markt uit. Inmiddels was het al bijna middag en ik had wel trek in iets, maar vooral zin in een verse fruitsap. Die zijn hier hartstikke lekker, je kunt ze zelf samenstellen en kosten niet veel (zo´n 0,55 voor ´n 1/2 ltr!). Dus ik liep de markt op, koos een van de restaurantjes en ging zitten. Even later kwam er een dame aan een ander tafeltje zitten en we raakten aan de babbel. Heel prettig, wanneer mensen ook moeite doen om wat langzamer te spreken, want dan kun je tenminste iets van een gesprek(je) maken. Tegenover de markt stoppen alle bussen en het was niet moeilijk, om snel een bus te vinden die richting Manchay zou gaan. Eindelijk gingen we dus van de gebaande paden af en doken we het gebergte in. De dorpjes, waar we doorheen kwamen, waren de naam dorpje of zelfs gehucht amper waardig. Soms waren het wel tien huizen en vaak minder. Het busje was blijkbaar op z´n eindbestemming aangekomen en ik diende dus uit te stappen. De naam van het plaatsje ben ik al weer vergeten, maar het was wel iets groter dan de andere plaatsjes, waar we doorheen gekomen waren en ik dacht hier wel iets te kunnen vinden, om te overnachten. Ik stapte uit op een pleintje met een soort kiosk, waar zo´n vier vrouwen met elkaar zaten te keuvelen. De conducteur riep nog iets naar hen en zij keken mij daarop heel verwonderd en lachend aan. Blijkbaar had hij iets gezegd van: willen jullie deze rare vent even verder op weg helpen? Hij weet echt niet waar ´ie naar toe moet. Ik ging dus bij die vrouwen zitten en er ontspon zich een heel apart en bovenal hilarisch gesprek. Een van de dames zei: ´Je moet eigenlijk een gids nemen.´ Waarop ik reageerde met: ´Ja, goed idee. Wie van jullie wil?´ Toen begonnen ze elkaar aan te wijzen en te roepen, dat die nog vrij(gezel) was. Je begrijpt, dat er stevig gelachen werd. Totdat een van hen weer een beetje serieus werd en vroeg, wat ik eigenlijk wilde of kwam doen. In eerste instantie vroeg ik naar overnachtingsmogelijkheden, maar die waren er in de verste verte niet te bekennen. Daarop zei ik, dat ik richting Manchay wilde en de dame in kwestie zei, dat er wel een busje aan zou komen, maar dat die niet zo ver kon, vanwege een brug over de rivier, waarover alleen voetgangers, fietsers en mototaxi´s konden. Dus toen dat busje arriveerde, heeft die dame met de chauffeur overlegd en mijn plannen verteld. Toen ik instapte en we wegreden, werd ik uitbundig en vooral lachend nagewuifd. Misschien waren ze wel blij dat ik uiteindelijk toch nog vertrok.... Bij die brug aangekomen, werd me door de conducteur op een briefje uitgetekend hoe ik verder moest. Ik kon een mototaxi nemen tot aan de rotonde, maar had daar niet zoveel zin in. Ik wilde gewoon weer even ´n stukje lopen; over de brug weliswaar in zon en dan een stuk over de weg in de schaduw van bamboe-bomen. Bij de rotonde aangekomen moest ik nog ´n klein kwartiertje wachten, voordat de bus naar Manchay er aankwam. Manchay is een heel toeristisch plaatsje met hotels, hostals, campings en zelfs twee countryclubs. Hier had ik dus helemaal geen zin in, maar het bleek tevens de eindbestemming van de bus te zijn. Ik bleef zitten, totdat deze draaide aan het einde van de verharde (geasfalteerde) weg. Hier was ook een restaurantje met winkeltje en ik kocht me ´n grote fles water, want mijn voorraad was inmiddels op en ik had een giga dorst gekregen. Ik vroeg of er nog een bus zou komen en dat was gelukkig zo, zij het wel zo´n half uur later. Op een bepaald moment kwam er een oud vrouwtje naar mij toe, die blijkbaar had gehoord, dat ik richting Nieve Nieve wilde. Ze was moeilijk te verstaan, maar wat ik eruit opmaakte was, dat ze voorstelde om samen te reizen. Ik wist niet goed, wat ik hier mee aanmoest en heb het daarom maar min of meer afgekapt door te zeggen, dat ik geen Spaans sprak. Hierop liep ze weer terug naar het bankje waarop ze gezeten had en keek af en toe mijn richting in. Had ik sjans? Nou, liever niet van haar... Bus nummer 9 van die dag was weliswaar een oud, maar wel groot vervoersmiddel. Ik moest staan (voorin) en had daarom wel een aardig uitzicht op de weg, de bergen en het lager liggende dal met het stromende riviertje. Zoals gezegd, was de verharde weg opgehouden te bestaan en nu hobbelden we over een nu en dan zeer smalle weg. Of misschien moet ik wel pad zeggen. Nu is nummer 9 mijn bijzondere getal en ik had een heilig geloof in de goede afloop van deze rit. Sommige medepassagiers zag ik af en toe kruisjes maken bij bepaalde stukken, maar ik vertrouwde tevens op de stuurmanskunst van de chauffeur. Wel ging het vanaf het begin stijgende en soms werden we behoorlijk door elkaar geschud; ik moest me af en toe heel erg goed vasthouden wilde ik niet ergens tussen de tassen of benen van mensen terecht komen. Alles ging gelukkig goed en toen we in Nieve Nieve aankwamen, ben ik uitgestapt. Wat een rit! Nieve Nieve is ook zo´n giga klein gehucht hoog in de bergen en bezit alleen twee kleine restaurantjes anex winkeltje. Deze vinden hun bestaansrecht in het feit, dat de bus vanuit de andere richting hier stopt, de chauffeur en conducteur hier lunchen en de passagiers eventueel ook, maar in ieder geval de gelegenheid hebben iets te kopen. Ik stond dus daar met m´n rugzak en werd gewenkt door de restauranteigenaar, waar tevens een overdekt terras aanwezig was. Hier zat ook een jong gezin te eten en ik liep er heen. De restauranteigenaar, Wualter bleek later, nodigde mij uit aan een tafeltje en vroeg me wat ik wilde hebben. Ik vroeg of er overnachtingsmogelijkheden waren en had het antwoord al bijna zelf kunnen geven: niet dus. Ook kwam er die dag geen bus meer langs, die mij eventueel kon meenemen. Ik bestelde maar een koffie en bedacht me, wat te doen. Toen Wualter terugkwam, nodigde hij me ter overnachting bij hem thuis uit. Dit aanbod heb ik met graagte aangenomen. Met de vrouw en man, die daar met hun kinderen zaten te eten heb ik nog een hele tijd zitten babbelen en toen ik over mijn plannen had, om via het Titicacameer eventueel naar Bolivia te reizen, vertelde hij dat dat op dit moment misschien niet zo´n goed idee was, omdat het (politiek) nogal onrustig is daar. Nu hoor of zie ik daar in Peru weinig van, dus als iemand mij daar in de komende tijd wat meer informatie over kan geven, heel graag. Toen het gezinnetje weer vertrokken was, zijn Wualter en ik een eeuwenoud Incapad gaan bewandelen. Hierbij kwamen we langs graven, waar de menselijke resten op hopen lagen en zo te zien waren. Je kon er zo bij. Ik vond dat vreemd, want zo ga je toch niet met je voorouders om. Althans dat heb ik altijd van de indianencultuur begrepen. Ook kwamen we langs Inca-ruines van wat eens een dorpje was geweest. We zijn behoorlijk hoog geklommen, maar dat heb je niet echt in de gaten. Dat komt pas, wanneer je gaat afdalen want dan merk je dat er toch heel veel losliggende stenen en steentjes zijn die het pad glad kunnen maken. Beneden aangekomen liepen we tussen de struiken door en op een bepaald moment plukte Wualter een soort lange tuinboon van de boom en maakte deze open. Er zaten eetbare vruchten in met grote pit, weliswaar zoet maar wel heel sappig. Terug bij zijn woning anex restaurant was het al bijna donker. Eerst wat gedronken en wat later hebben we samen zitten eten aan ´n tafel binnen met kaarslicht, want blijkbaar was er geen elektriciteit aanwezig. Heel apart! Een uurtje later heb ik m´n slaapzak uitgerold en ben gaan slapen in het restaurant anex winkel. De rest van de familie sliep elders.
