geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
04-12-2008
de juiste keuze
Best wel plezant dat ik een paar aanmoedigingen krijg na mijn fiasco van de eerste zwemles. En of ik ze nodig zal hebben die aanmoedigingen. Toen ik vanmorgen een paar dingen uitprobeerde waardoor ik dacht beter te gaan zwemmen, kwam ik tot de constatatie dat ik nog trager zwom dan voorheen. Way to go ;-( Laat de volgende techniektrainingen dus maar komen ... Voor het overige, hoor je mij niet klagen. Buiten het feit dat ze mij in het Sinbad op twee weken tijd evenveel keer keer liggen heb gehad door mij 's morgensvroeg om zeven uur voor de deur te laten staan omdat de redder ziek was, of zoiets. Ze geven er natuurlijk de uitleg aan die ze willen ...whatever. Balen was dat, vooral dan de tweede keer, eergisteren. Genoeg geklaagd over het niet kunnen zwemmen. Zowel letterlijk als figuurlijk. Haha, heb j'em? Voor het overige krijg ik de schaarse vrij uurtjes nog net volgepropt met lopen en fietsen. Alhoewel het fietsen de laatste twee weken zich uitsluitend afspeelt op de spinning fiets. Als ik de weersvoorspellingen mag geloven, zou daar dit weekend wel eens verandering in kunnen komen. Hopelijk vind ik daar, tussen de talrijke Sinterklaasfeestjest nog de tijd voor. Tijd vinden, dat is voor het lopen alvast minder een probleem. Daar is altijd wel tijd voor. Ondertussen zit ik trouwens aan de derde week met twee 10 kilometertrainingen. Dat betekent dat ik in totaal al negen weken aan het heropbouwen ben. Ik wil niet te vroeg victorie kraaien, maar het ziet er voorlopig toch wel goed uit. Ik ben ook tevreden dat ik me aan m'n eigen beloftes gehouden heb om traag, maar zeker op te bouwen en geen te grote sprongen voorwaarts te willen maken. Ook al begint het nu serieus te kriebelen om toch wat zwaarder te beginnen trainen, ik ga het niet doen. Het enige wat ik mezelf cadeau ga doen, is dat ik er ofwel een derde looptraining per week ga tussen steken, of eens een iets langere looptrainging in het weekend, of eens een paar versnellingen. Of, of, of. Maar dus zeker niet alledrie. Heel veel extra ik nu gelukkig (nog) niet nodig om te kunnen genieten van de combinatie zwemmen-fietsen-lopen, die ik nu ondertussen al meer dan drie maanden doe. Een zalige combinatie. Als ik nu al zo kan genieten van m'n trainingen, dan gaat dat wat geven als ik volgend jaar echt ga kunnen beginnen focussen op de die wedstrijden. Een mens moet blijkbaar eerst wat tegenslag meemaken om het over een andere boeg te gooien en dan te beseffen dat je nog beter af bent dan een tijdje geleden. Hoeveel werk er ook nog aan de winkel is. Dat is nu even niet belangrijk. Wel belangrijk is dat ik de juiste keuze heb gemaakt, zeker weten.
Het tweede weekend op rij dat tal van geplande activeiten, maar vooral het weer, me belet hebben om buiten te gaan fietsen. Gelukkig kan ik die fietstrainingen buiten, als ik wil, steeds compenseren met wat spinning. En dat heb ik dan ook gedaan, met zowel zaterdag als zondag een uurtje te spinnen. Zaterdag met een paar serieuze intensieve stukken er tussen. Zondag rustig aan, héél rustig aan. Maar belangrijker dit weekend was de eerste techniektraining zwemmen. Jawadde. Waar zal ik beginnen? Het enige wat ik zowat goed gedaan heb, was dat ik een zwembroek aan had en dat mijn zwembrilletje steeds goed opstaat zodat er geen water binnensijpelt ;-) Daarmee is het goede nieuws zowat verteld. En voor de rest. Alles wat een zwemmer zowat mis kan doen .... come and see me! Rudi en Mieke hadden, afhankelijk van de 'leerpunten' van hun zwemmers-leerlingen de groep in tweeën gesplitst. Rudi ontfermde zich over de beteren. Mieke over de anderen. Dat het gene vette ging zijn, wist ik natuurlijk op voorhand. Laat dat nu net de reden zijn waarom ik die techniektrainingen wil volgen en er ook zo enthousiast over ben. Maar dat het zo erg zou zijn, had ik, eerlijk gezegd, niet verwacht. Ik had gehoopt om een paar dingen bij te leren, die ik dan de komende weken, maanden, op m'n gemakje, beter en beter onder de knie zou kunnen proberen krijgen. Een paar dingen, zei ik? Niet echt. Laat ik het zo zeggen. Zwemmen of lopen en fietsen. Voor mij zijn het gewoon twee totaal verschillende werelden. Over het algemeen is lopen, en vooral fietsen, toch gewoon verstand op nul en trainen. En dat is trouwens één van de charmes van die sporten. Tijdens de training en na de training kun je dan nog wat nagenieten van het gevoel in je spieren, pezen, gewrichten, ... En zwemmen dan? Wel voor echte zwemmers zal dat waarschijnlijk ook wel zo zijn. Maar, spijtig genoeg, nog niet voor deze jongen. Echt waar, wat het meeste heeft afgezien zaterdag was m'n grijze hersenmassa. Geen spierpijn, maar koppijn. Het proberen goed doen, maar keer op keer merken, dat het je gewoon niet lukt. Niet een klein beetje, maar gewoon nog niet in de buurt komen van wat het moet zijn. Zoveel dingen waarop je moet letten: tenen, voeten, knieën, ellebogen, handen, nek, ... Man, man, man. Niet te doen. Als ik één ding goed probeerde te doen- met de nadruk op probeerde -, deed ik er twintig anderen verkeerd. Een verklaring waarom ik zo traag zwem, dat wel. Maar mentaal toch een serieuze opdoffer. De weg lijkt nog zovéél langer dan ik al dacht. Ik vraag mij echt af of Rudi en Mieke zoiets al hebben meegemaakt. Papa's eerste zwemles was een serieus fiasco. En ja, ik zie het toch nog zitten. En ik hoop vooral van hen hetzelfde.
Mijn goeie ideeën de laatste tijd zijn niet meer wat ze geweest zijn. Zo had ik twee weekends geleden het lumineuze idee om eens op een zondagmorgend in het zwembad in Beveren te gaan zwemmen. Als ik zou zorgen dat ik er iets vóór het openingsuur zou zijn en direct om negeg uur zou kunnen beginnen zwemmen, zal ik het zwembad wel voor mij alleen hebben. Dat klopte inderdaad voor de eerste minuten. Maar na vijf minuten, tien minuten, ... was het volledig naar de knoppen. Niet alleen te veel volk, maar - met alle respect - allemaal schoolslagzwemmers die héél veel plaats nodig hebben, héél traag zwemmen (nog trager dan mij, ja) en vooral niet rechtdoor kunnen zwemmen. Kortom ze zwommen allemaal in de weg. Ik heb er wel een paar omver gezwommen, maar op den duur begint dat ook te vervelen ;-) en hield ik het daarom, sneller dan gepland, voor bekeken. Daarom opnieuw een goed idee om mijn steentje bij te dragen aan de zwemmarathon dit weekend door om vijf uur 's zondagmorgend te gaan zwemmen. Nu zou ik het zwembad echt wel voor mij alleen hebben. Ik had immers vernomen dat ze nog volk zochten om de boel daar op de lastige uren ('s nachts en 's morgens heel vroeg) draaiende te houden. Blijkbaar was vijf uur 's zondagmorgend niet lastig genoeg. Waar ik een beetje voor gevreesd had, kwam uit. Iets voor vijven begin ik aan m'n baantjes en was het ok. Maar hoe meer het richting half zes ging, hoe meer volk er kwam. Ik was uiteindelijk alleen nog maar bezig om tussen iedereen door te proberen zwemmen. Op zich was er misschien niet zo veel volk. Maar ze hadden er ook bovendien niets beter op gevonden dan een vierde van het zwembad te bedekken met één of andere oversizede luchtmatras. Hé? Zwemmen in Beveren, het lijkt echt wel geen goeie combinatie te zijn. Dat is me nu wel duidelijk geworden. Ik ben dan onmiddellijk na het zwemmen maar aan m'n 10 kilometer training begonnen. Omdat het nog pikkedonker was had ik m'n looplamp nog eens opgezet. Heel gemakkelijk, vooral als de batterijen het na een paar minuten al begeven. What a day. Gelukkig was het een tiental minuten later al zes uur en sprong de verlichting langs het parcours aan, zodat ik op de meeste stukken terug gewoon zicht had. En moet ik zeggen dat het zalig was? The good old days ... 's morgens vroeg op m'n dooie eentje. Niemand, maar dan ook niemand te zien. Zo had het in het zwembad ook mogen zijn ;-) Om kwart voor zeven naar huis, niet zonder langs de bakker te gaan. Zowel het zwemmen als het lopen gebeurde natuurlijk op een nuchtere maag die al ondertussen al serieus beginnen knorren was. Wat kan een zondagmorgend toch mooi zijn als je even later, net vóór negen uur, volledig in het zweet, van je spinningfiets stapt en er al drie trainingen (en een ontbijt) hebt opzitten. Niet direct iets om elk weekend te herhalen, maar ik ben er nog van aan het genieten. Het is me dan toch gelukt om nog eens een goed idee te hebben ...
Een paar weken heb ik nodig gehad om mijn wedstrijdplanning voor volgend jaar te maken. M'n oorspronkelijke planning ligt ondertussen in de prullenmand. Het leek wel of elke wedstrijd die ik zag zitten en die perfect paste in m'n voorbereiding voor de Antwerp Ironman 70.3 tesamen viel met een Depeche Mode concert. Ik werd er even wanhopig van. Het werd dan ook echt puzzelen. Maar wie zoekt, die vindt. En ik ben er dus toch in geslaagd om een paar wedstrijden te vinden die ik als voorbereiding op Antwerpen ga doen. Het was heel wat anders dan het zoeken naar een paar loopwedstrijden waaraan je wilt meedoen. Keuze te over in dat geval. Maar het aantal triathlonwedstrijden, waaraan je kan meedoen, dat is toch wat anders. Ik heb uiteindelijk gekozen voor drie wedstrijden. Nog vier maanden te gaan vooraleer m'n eerste wedstrijd eraan komt: een achtste triathlon in Oostende. De definitieve datum kan ik nog niet terugvinden op het internet. Ik denk dat het op 11 april zal zijn (paaszaterdag): 800m zwemmen, 20km fietsen en 5 km lopen. Het zwemmen gebeurt in het zwembad, met aansluitend de fietsproef. Niet zoals bij sommige andere triathlonwedstrijden, waarbij de zwemproef in het zwembad 's morgens gebeurt en de fiets- en loopproef pas 's middags. Ik kick nu net op de wissels, dus daarom dat ik Oostende wel zie zitten. Een maand later, op 10 mei, ga ik in Geel m'n eerste kwarttriathlon doen: 1km zwemmen, 45 km fietsen en 10 km lopen. Geen zwembad meer, maar zwemmen in het kanaal Bocholt-Herentals. Dat zal een goeie test worden. Ook heel interessant is dat tijdens het fietsen niet gestayerd mag worden. Zo heb ik het graag. En m'n derde en laatste voorbereidingswedstrijd zal de Watermolentriathlon op 14 juni in Hamme zijn: 1,5 km zwemmen, 35 km fietsen en 10 km lopen. 1,5 km zwemmen in de oude Durme. Dat scheelt al niet zo veel meer met de 1,9 km zwemmen in het Galgenweel in Antwerpen. Spijtig is dat het in Hamme wel toegelaten is om te stayeren. Na Hamme zijn het nog zeven weken tot 2 augustus. Misschien iets te lang, maar ik heb geen keuze. Andere wedstrijden kwamen te dicht in de buurt van 2 augustus. Ik zie het volledig zitten. Laat Sinterklaas maar al komen, dan zijn we daar al vanaf. En hij mag meteen de Kerstman al meebrengen. En laten we ook ineens Carnaval overslaan. Dat het maar snel april wordt. Iedereen en alles opzij voor de Paashaas! ;-)
De laatste maanden, kun je er nergens over beginnen of er is wel iemand - of beter een paar mensen - die met lopen begonnen zijn. Een echte hype. En normaal verdwijnt zo'n hype meestal even snel dat dat hij gekomen is. Alhoewel dat ik daar wat het lopen betreft, wel anders over denk. Tegenwoordig wordt een portie gezonde, sportieve ontspanning als een must aanzien. Als je daar zelf voor kunt zorgen zonder er al te veel tijd mee te "verliezen", dan is het inderdaad bij velen bingo. Maar hoeveel er ook starten met goede bedoelingen. Ik ken er toch maar weinig die het echt volhouden. Om eerlijk te zijn ken ik er eigenlijk maar twee die het nog steeds volhouden. De ene al wat langer dan de andere. De ene ook wat fanatieker dan de andere. Maar ze zijn de enige twee uit een reeks, van ik denk wel tien of twintig, die geen reden zoeken om te stoppen. De enige twee die alleen maar redenen vinden om het te blijven doen. Ze lezen allebei m'n blog, dus ze zullen allebei wel goed weten dat het over hen gaat ;-) Het hoeft in m'n blog niet altijd over mezelf te gaan: zeuren over kwetsuren, doordrammen over m'n gestelde doelen, pronken met lage hartslagen, ... ;-) Neen, ik kan ook wel eens schrijven over de bewondering die heb voor alletwee, voor hoe ze het allebei volhouden, elk op zijn/haar manier. Wie had er vorig jaar gedacht dat ik misschien binnenkort zelfs naar een wedstrijd van hen kan gaan kijken? Dat is waarschijnlijk ook typisch aan het lopen. Je begint er gewoon aan en uiteindelijk begin je dingen te doen, waarvan je in het begin, in de verste verte, niet zou durven dromen hebben om ze ooit te kunnen doen. Mocht ik er toen over begonnen zijn, hadden ze me vast en zeker gek verklaard. Iedereen die ooit een marathon heeft uitgelopen, is ooit beginnen lopen. Er is is, naar mijn weten, nog geen enkele geweest die het van in het begin zag zitten om 42,195 km aan één stuk te lopen. Ook al gaat hij me voor gek verklaren, een tweetal weken geleden flitste het door m'n hoofd. Die 42,195 km wordt missschien ooit nog iets voor hem. En dan mag hij zeker zijn dat ik kom supporteren.
Negen weken niet lopen en ondertussen zeven weken met slechts twee korte, rustige looptrainingen per week. Welke schade richt zoiets aan aan m'n conditie? Dat vroeg ik me eigenlijk al een tijdje af. Zou het meevallen omdat ik wel ben blijven fietsen en ondertussen toch ook twee keer per week aan het zwemmen ben? Of zou het toch tegenvallen? Daarom trok ik er dit weekend, tijdens m'n twee trainingen, op uit met m'n hartslagmeter. Vroeger gebruikte ik m'n hartslagmeter bij nagenoeg elke training, maar de laatste maanden was dat minder en minder het geval. Zaterdagmorgen bleek alvast m'n "fietsconditie" (als zoiets al bestaat) dik in orde. Zeker voor deze periode van het jaar, met toch maar één training per week. Via Doel naar Terneuzen en terug naar huis. Op het keerpunt in Terneuzen stond er 65 km op de teller. Tevreden dat wel, maar ik ben ook wel een illusie armer. De illusie dat ik met m'n opzetstuur - dus in een betere houding - in elke omstandigheid op het vlakke, op souplesse en zonder enige moeite, 30 km/h zou kunnen blijven trappen. Dat kan misschien wel zijn maar niet in de polder als de polderwind je meter na meter achteruit probeert te stuwen. Amai, het was mentaal gezien één van m'n zwaardere trainingen. Van Doel tot in Terneuzen rechtdoor, met een strakke wind op kop. Afgezien van een aantal bochten altijd rechtdoor, dus geen meter om te recupereren. Na het keerpunt ging het natuurlijk eens zo gemakkelijk. En dat gaf me uiteindelijk ook het tevreden gevoel toen ik thuis kwam. M'n gemiddelde hartslag bleef onder de 130 voor 110 km aan bijna 31 km/h. Dat had ik van mezelf - zeker op dit moment - niet gedacht. En het lopen dan. Voor het eerst sinds de hervatting van m'n trainingen, heb m'n Garming terug gebruikt om snelheid en hartslag te registreren. Zoals dat al zeven weken het geval is, liep ik ook nu volledig op het gevoel. Ik was dan ook wel eens benieuwd wat dat zou betekenen qua snelheid. En m'n eerste 10 km looptraining verraste me eigenlijk nog meer dan m'n fietstraining. Eigenlijk zelfs iets te snel: 4:57 aan een gemiddelde hartslag van 126. Die schade aan m'n conditie zal dus blijkbaar al bij al wel meevallen. Raar, vind ik zelf eigenlijk. Maar het is natuurlijk wel mooi meegenomen en een leuke opsteker. Toch zal het me er zeker niet toe aanzetten om een tandje bij te steken. De komende drie weken houd ik het bij twee looptrainingen per week. Gelukkig zijn het ondertussen wel al 10 km trainingen geworden.
Maandagmorgen in het Sinbad geraakte ik aan de babbel met twee andere triatleten. Twee triatleten die wel konden zwemmen. Ze deden reeksen van ongeveer 500 m en dubbelden mij daarbij telkens (maar) één keer. Ze vroegen me of ik ook aan triatlon deed. Zo fier als een gieter, zei ik hen wat m'n doel volgend jaar en het jaar daarna was. Maar ook dat ik bij het zwemmen nog een hele weg af te leggen heb. Toen gaf één van hen als antwoord, dat hij het gezien had, toen hij me inhaalde, maar dat het helemaal nog niet zo erg was. Ze hadden allebei al andere, veel ergere dingen gezien. De ene zei zelfs dat hij zijn niveau toen hij beginnen zwemmen was, zowat vergelijkbaar was met dat van mij nu. Vorig jaar was hij in de Ironman in Nice gefinished. En kijk. De paar honderden meters die ik daarna nog zwom, die gingen precies een beetje beter, een beetje vlotter, een beetje gemakkelijker. Ook al wist ik dat het nog altijd even erbarmelijk was. Het voelde gewoon beter aan. Het waren zalige baantjes. Ik zat even met m'n gedachten niet meer in het Sinbad, maar ergens anders, ver weg. Trouwens, binnen ongeveer twee weken beginnen "we" eraan. "We" dat zijn Rudi en Mieke en mezelf. Na twaalf weken watergewenning, ben ik klaar voor de techniektrainingen. Dan zal het geen kwestie meer zijn van beter aanvoelen, maar van gewoon effectief beter zwemmen, van echt zwemmen.
Rond het einde van het jaar worden er in de buurt steeds een aantal leuke loopwedstrijden georganiseerd. In Beveren, in Stekene en in Nieuwkerken. Zowel vorig jaar als het jaar voordien heb ik er met veel plezier aan deelgenomen. Dat zal dit jaar niet het geval zijn, om een welbekende reden. Ik had me voorgenomen om geen wedstrijden meer te lopen dit jaar, ook al zou alles gunstig evolueren. Belofte maakt schuld. Een mens moet toch af en toe zijn verstand eens gebruiken. Vanaf nu staat alles in het teken van een volledig herstel in de eerste plaats. En natuurlijk ook in het teken van de Antwerp Ironman 70.3 volgend jaar in augustus. En dat betekent niet alleen dat ik dit jaar geen loopwedstrijden meer ga doen, maar ook dat ik volgend jaar aan geen enkele loopwedstrijd ga mee doen. Er zullen enkel triathlonwedsrtijden op m'n programma komen. Misschien ook eens een zwemloop. Omdat het aanbod aan triathlonwedstrijden niet zo uitgebreid is dan dat aan loopwedstrijden, ben ik nu al bezig om te bepalen aan welke wedsrtijden ik zou willen meedoen. Ik heb maandagavond samen met Rudi en Mieke al een aantal mogelijke (kwart)triathlons overlopen. Toen ik gisterenavond die planning min of meer definitief wou maken, kwam ik tot de vaststelling dat het nog moeilijker was dan gedacht. M'n wedstrijdplanning vloekt immers met de planning voor die andere passie. Net in de maand juni van volgend jaar hebben we immers al een aantal Depeche Mode concerten gepland. Er zit dus niet anders op dan opnieuw de traithlonkalender door te gaan en alternatieve wedstrijden te vinden . En daartussen liefst nog wat deftig trainen, als het even kan. Het zal niet gemakkelijk worden. Niets aan te doen. There's an easy way and there's a hard way. Het zal alleen wat puzzelen worden. Serieus puzzelen. Zo'n puzzel met net iets te veel stukjes.
Een tweetal weken geleden las ik - eerlijk gezegd met een beetje jaloezie - op Luc Van Lierde zijn blog dat hij dagelijks zijn zwemtrainingen om kwart na zes 's morgens doet. "Is dat zwembad dan zo vroeg open?", vroeg ik me af. Waarschijnlijk niet, maar voor topatleten zoals hij zullen ze wel (volkomen terecht) een uitzondering maken. Ik heb ook wel grenzeloos respect dat hij - zeker in de onzekere situatie waarin hij zich nu bevindt - nog steeds de discipline kan opbrengen om elke dag op zo'n vroeg uur op te staan om z'n baantjes te trekken. Hij moet nog steeds bezeten zijn van zijn sport, zoveel is zeker. Maar ik reclameer niet. Ik heb immers zelfs ook de kans om twee keer per week 's morgens om zeven uur in het Sinbad in Sint-Niklaas te trainen. In Beveren is dat een ander paar mouwen. Daar heb ik soms de indruk dat de openingsuren eerder bedoeld zijn om zo weinig mogelijk mensen te doen zwemmen. Maaandagavond pas om kwart voor negen 's avonds open zijn en van die dingen. Máááár ... voor één keer, komt daar verandering in. En dan zijn we er natuurlijk bij. In het kader van de Vlaamse zwemweek, organiseert de gemeente immers een heuse 24 uren zwemmarathon. Neen, het is niet de bedoeling om zotten te vinden die 24 uren aan één stuk gaan zwemmen. Maar wel om zoveel mogelijk lengtes te zwemmen en er in ieder geval voor te zorgen dat gedurende die 24 uren er steeds minstens één iemand aan het zwemmen is. De marathon begin zaterdagmiddag 22 november om één uur 's middags. En je raadt het al, het probleem is vooral om mensen te vinden die 's nachts willen komen zwemmen. En omdat ik niet volledig zot ben, maar wel een klein beetje, heb ik besloten om me "op te offeren" om zondagmorgen om vijf uur 's morgens een half uurtje te komen meezwemmen. Of hoe je kunt (blijven) proberen om meer dan 24 uren in één dag te krijgen. Of hoe ik dan toch nog kan deelnemen aan een marathon dit jaar ... ;-)
Leren zwemmen is één ding. Leren fietsen een ander. Wachten op Sinterklaas zou niet veel opbrengen. Dus heb ik mezelf, deels geholpen door wat sponsoring, twee weken geleden een leuk verjaardaggeschenk cadeau gedaan: een opzetstuur of tijdritstuur. Na wat geknoei, heb ik ondertussen wel het gevoel dat ik het op de juiste manier geïnstalleerd heb. Het was in het begin een beetje zoeken en uiteindelijk heb ik het meer naar voor gemonteerd dan dat ik op voorhand had gedacht. Meer naar voor, betekent ook dat ik, eens ik met m'n onderarmen in de beugels lig, echt wel volledig horizontaal lig, want natuurlijk wel goed is qua aërodynamiek. Maar het vraagt daardoor ook nog wel wat gewenning. Die nieuwe fietshouding bevalt me uiteindelijk wel beter dan gedacht. Ook al verschilt het serieus van het fietsen in de klassieke houding. Op één of andere manier voelt het aan als een meer relaxe manier van fietsen, vooral door het feit dat m'n onderarmen - en m'n hele bovenlichaam - in die beugels kunnen rusten. Een ander groot verschil is natuurlijk de stuurvastheid of de stuurvaardigheid. Ik kan natuurlijk alleen in die tijdrithouding gaan liggen op voldoende lange, rustige stukken rechtdoor. Echte bochten pakken lukt niet en dat is ook niet de bedoeling, denk ik. Enkel flauwe bochten pakken, zonder uit de beugels te moeten komen, begint beter en beter te lukken. Wat me natuurlijk bezig hield (en houdt) is welk verschil dat nu eigenlijk maakt in vergelijking met de klassieke fietshouding. Ik heb er een paar keer op gelet wat er met m'n snelheid gebeurt als ik van houding verander. En tot mijn verbazing scheelt het soms toch wel tot twee km/h dat het sneller gaat. Ligt dat nu puur aan de aërodynamica? Dat kan ik me moeilijk voorstellen. Ik heb de indruk dat ik, door die andere houding, op de één of andere manier ook iets meer kracht kan zetten met dezelfde inspanning. Misschien dat dat na maanden trainen zelfs nog betert, who knows. Ook al is het nog vroeg, het geeft me toch het gevoel dat ik op die manier 90 km tegen een redelijk deftige snelheid moet kunnen afleggen zonder daarna volledig choco aan de halve marathon te moeten beginnen. Waar is die nu al mee bezig, zul je denken. Dat is potverdorie nog meer dan negen maanden. Tja, dat is wel waar. Maar dat zit gewoon in m'n aard. Ook al is 2 augustus 2009 nog meer dan negen maanden. It keeps me going ...
Van 0 naar 5 km in 9 weken. En van 5 naar 7 km in 3 weken. Het lijkt wel start2run, maar dat is het net niet. Het zijn gewoon mijn voorbije drie maanden lopen kort samengevat. Moraal van het verhaal: het gaat in stijgende lijn. Ik had me plechtig voorgenomen om heel rustig op te bouwen. En moet het nog gezegd, dat ik heb dan ook gedaan. De voorbije drie weken heb ik telkens twee keer per week zo'n 5 km gelopen. Dat was perfect volgens planning. Daarom dat ik mezelf zondagmorgen 2 km extra cadeau gedaan heb. Met de fiets naar de Finse piste om de volledige training op zachte ondergrond te doen. Dat is sinds vorige week trouwens meer dan ooit het geval, want ze hebben weer heel wat verse schors gestrooid. Dat loopt natuurlijk zwaarder, maar vermits het nu toch absoluut niet om de snelheid gaat, vind ik dat dieper wegzakken - maar meteen ook zachter neerkomen - best wel ok. Het was echt wel genieten gisterenmorgen om na het toertje van 5km er nog 10 minuten te mogen bij doen. Natuurlijk begint het dan meteen te kriebelen ... more, more, more. Maar niets van. Net zoals de voorbije weken ga ik me ook nu drie weken houden aan die 7 km en pas dan terug een stukje eraan breien. Dat zal dan zowat half november zijn. Als alles goed blijft evolueren zou ik tegen het einde van het jaar dan toch al terug trainingen van een (klein) uurtje kunnen doen. Nu het winteruur begonnen is, zal dat dikwijls in het donker zijn, in de kou, in de wind, in de regen, in de hagel, in de sneeuw, ...Wat heeft een mens nog meer nodig om naar uit te kijken?
De pull buoy: mijn steun en toeverlaat. Zoveel is nu wel duidelijk geworden na mijn laatste zwemtraining. Sinds ik hem gekocht heb, heb ik nooit meer zonder gezwommen, behalve de twee lengtes schoolslag die ik in het begin nog deed. Maar de laatste tijd doe ik geen schoolslag meer en begin ik dus direct crawl te zwemmen mét pull buoy. Ik dacht eerlijk gezegd dat het effect ervan nog al zou meevallen en dat het dus eigenlijk niet veel verschil zou maken. Tot gisteren. Toen ik de laatste 200 m eens zonder gezwommen heb, wist ik meteen hoe laat het was. Lastig, heel lastig. Ik voel gewoon dat m'n benen niet doen wat ze moeten doen en m'n snelheid - die al afschuwelijk laag ligt - nog verder naar beneden trekken. En ik maar denken dat met de techniek van m'n armbewegingen wat bij te schaven, ik al een heel einde zou opschieten. I don't think so. Eigenlijk wel grappig - en tegelijkertijg ook wel zielig - dat je als coureur en loper tijdens het zwemmen net het meeste problemen ondervindt met je benenwerk, eerder dan met je armen. Er is nog veel werk aan de winkel. Er valt nog veel te doen om van die loop- en fietsbenen deftige zwembenen te maken. En liefst zonder pull buoy, want dat is een trouwe supporter, die er volgend jaar in augustus al zeker niet zal bij zijn.
Het lijkt soms nog gisteren: mijn eerste zwemtraining in jaren, ondertussen meer dan twee maanden geleden. Amper 500 meter. Na elke 50 serieus op adem komen. En op één of twee lengtes na, alles in schoolslag. En - hoe kan het ook anders - meteen m'n tijd al eens gechronometreerd. Het begon met meer dan 3 minuten voor 100m. Jawel. Een mens vraagt zich dan misschien af waarom je je dan niet gewoon laat drijven? Mmm, het zal toch nog wel ietsje schelen in snelheid, denk ik ... hoop ik ;-) Niet dat ik echt met m'n snelheid bezig ben als ik aan het zwemmen ben. Maar ik vind het gewoon leuk om te weten hoe snel of hoe traag ik zwem. En vooral ook om, na verloop van tijd, te kunnen zien welke progressie ik gemaakt heb en hoeveel. Zoals in elke sport, heb je zo van die grenzen, die je dolgraag wilt doorbreken. Noem maar bijvoorbeeld 15 km/h of 4:00 per km bij het lopen. Als je dat op een 10 km kunt lopen, betekent dat toch al iets voor een recreant. Wel, ook al heb ik in het zwemmen absoluut nog geen ervaring om te weten wat nu een beetje een deftige snelheid is, ik had direct de grens van 2:00 per 100 m in gedachten. En jawel hoor. Vanmorgen ging ze er voor het eerst aan. Af en toe zwem ik in m'n training voor de fun de laatste 100 m eens echt door. En al een paar keer was het gelukt om in de buurt te komen van die 2:00 per 100m. In de buurt, maar nooit niet meer. En vanmorgen, plots, zonder enige aanleiding, ging ik er grandioos onder door. Letterlijk dan: 1:55 of zoiets. Echt een tof gevoel. En het begin van meer, zeker weten. Nu was het natuurlijk nog maar 100 m. Weliswaar nog met een pull buoy tussen m'n benen. Binnenkort ga ik eens een paar lengtes zonder zwemmen, om te zien welk verschil dat geeft. Maar in ieder geval, we spreken natuurlijk nog maar over amper 100m. Ik verwacht wel redelijk veel van de techniektrainingen om zo'n snelheid te kunnen volhouden op langere afstand, op dezelfde manier dan dat ik nu langere afstanden zwem aan ongeveer 2:20 per 100m. Om je een idee te geven. In Hawaï, twee weken geleden, zwommen de toppers zo'n 1:21 per 100m en dat 3,8 km in open water in de oceaan. Ook die mannen zullen wel ooit een grens in gedachten gehad hebben (en nog hebben). Een ook al ligt die mijlenver vandaan van die van mij. Iedereen is gewoon blij als je zo'n grens haalt. En dat betekent vanzelfsprekend dat het tijd wordt om nieuwe grenzen te gaan opzoeken. Anders zou het niet leuk meer blijven, natuurlijk ;-)
Voor zij die in mijn vorige bericht(en) tussen de regels konden lezen, zal het niet echt een verrassing zijn. Ik had vanavond een afspraak met mijn sportdokter. Negen weken geen kilometer gelopen. Drie weken met maar vijf trainingetjes van telkens 5km op de Finse piste. Nu heb ik mezelf wel plechtig voorgenomen om héél rustig terug op te bouwen en geen zotte dingen te doen. En daar heb ik me tot nu toe dan ook heel goed aan gehouden. Maar zo geduldig ben ik nu ook weer niet dat ik er mee kan leven dat ik na bijna drie maanden nog altijd niet 100 % het gevoel heb dat alles ok is. Dus zat er maar één ding op: "Go see the doctor." Ik wil hier niet alle details - waar, behalve mezelf, geen enkel zinnig mens nog in geïnteresseerd is - neerschrijven. Kort samengevat: neen, het ziet er niet slecht uit of slechter dan voorheen. Het risico om te hervallen blijft bestaan. Maar dat is niets nieuws en dat had ze me drie maanden geleden ook al verteld. Het belangrijkste is dat ik mag blijven lopen en stilaan mag/moet opbouwen. Het heeft geen zin om nog weken of maanden twee keer per week 5 km te blijven lopen. Neen, het mag/moet stilaan een beetje meer zijn. Anders ga ik nooit weten of ik volledig hersteld ben. Man, man. Wat doet dat deugd om dat te schrijven. I can keep on running ...
Ik ben de laatste dagen aan het twijfelen of ik de komende maanden nog wel ga blijven bloggen. Om de ene week na de andere week te blijven schrijven (lees: zagen) dat het met het lopen niet vlot en, in het slechtste geval, te moeten vertellen dat het de verkeerde richting uitgaat, daar heb ik, eerlijk gezegd, niet veel zin in. Mocht het werken als therapie, zou ik nog zeggen. Maar ik heb niet het gevoel dat dat het geval is. Ik zal wel zien. Niet dat ik de moed opgeef, integendeel. In m'n vorig bericht, kon ik al niet goed wegsteken dat het koppeke niet echt meer goed zit. Gewoon het gevoel dat ik niet de kans krijg om te doen wat ik wil, zit me enorm dwars. Meer dan ooit. Raar misschien, want ik had verwacht dat na de Eindhoven marathon net dat klotegevoel wel achter de rug zou zijn. Maar het is precies omgekeerd. En dat is niet omdat ik op andere blogs lees dat de recuperatie vanzelf loopt. Ook al begin ik mezelf dan wel te beklagen en weet ik dat ik dat eigenlijk niet hoef te doen. Al is het maar omdat het me geen sikkepit verder helpt. Gelukkig weet ik dat ik zo in mekaar steek, dat ik - wat er ook gebeurd - zal blijven sporten. Want dat sporten heb ik gewoon nodig. Soit, dan maar even over het zwemmen. Voorlopig doe ik twee zwemtrainingen per week. Deze week waren dat voor het eerst twee trainingen van elk anderhalve kilometer. Normaal doe ik die trainigen steeds in de week 's morgensvroeg vóór dat ik naar het werk vertrek. Dat is praktisch gezien veruit het meest interessante. Qua drukte in het zwembad is dat bovendien ook een meevaller. Niet dat er om zeven uur 's morgens geen volk is. Maar het scheelt toch wel wat met de drukte in het weekend en op weekavonden. En af en toe is het dan 's morgensvroeg toch ook eens echt rustig, zoals vanmorgen. Dan lijkt het of er zich heel wat hebben overslapen en heb ik een baantje helemaal voor mezelf. Zalig. Zalig zijn trouwens ook steeds weer de eerste minuten in het zwembad. Omdat ik meestal de eerste ben die aan z'n baantjes begint en dan heel eventjes het ganse zwembad voor mij alleen heb Ondertussen doe ik m'n zwemtrainingen in drie gelijke blokken, nu dus in blokken van 500m of 20 lengtes. De snelheid is natuurlijk nog alles behalve. Dat kan ook niet anders. Ik zwem maar tegen ongeveer 2:20 per 100m. Maar ik heb sinds kort wel het gevoel dat ik kilometers zou kunnen blijven zwemmen zonder enig probleem en zonder me daar echt zwaar voor te moeten inspannen. Een soort souplesse, zoals je dat tijdens het fietsen en het lopen ook kunt hebben. Dus toch wel een goede basis om verder op te bouwen en uiteindelijk tot een aanvaardbare snelheid en uithouding te komen. Things can change. Twee maanden geldeen dacht deze baksteen om gewoon wat te beginnen zwemmen. Zwemmen zonder ook maar enige vorm van ambitie. Maar ondertussen is er, langzaam maar zeker, toch wat meer ambitie komen boven drijven. Ambitie om iets minder baksteen te blijven en toch iets meer vis te worden ...
Een paar weken geleden zou ik alles gegeven hebben om gewoon nog maar te mogen lopen. Nu ik effectief een kleine twee weken verder ben, heb ik voorlopig geen enkele reden om niet tevreden te zijn. En toch. Ik heb ondertussen vier korte trainingen van telkens 5 km achter de rug. Dat dat eigenlijk niet veel voorstelt, daar lig ik niet wakker van. Hetgeen me nu het meest bezig houdt, is de vraag of ik nu eigenlijk iets voel of niet. Ik wist op voorhand dat ik daar veel te veel op gefocused ging zijn. En het is van dat. Het enige dat ik zou willen is dat ik niets, maar dan ook totaal niets, zou voelen, zodat ik m'n wekelijks loopvolume langzaam aan kan beginnen opbouwen. Niets voelen. Kan dat wel als je constant iets "probeert" te voelen in de hoop dat dat dan niet lukt? Alleen maar om zogezegd zeker te zijn dat je niets voelt. Volgt er nog iemand? Waarschijnlijk niet ;-) Anyway, het had natuurlijk heel anders kunnen uitdraaien. Dat ik van de eerste training terug last zou hebben gehad. Dat was en is dus absoluut niet het geval. Dus daar moet ik het dan maar mee doen en tevreden mee zijn. En voor de rest zal dat denken en tobben nog wel een tijdje duren. Twijfel. Onzekerheid. Het enige goede eraan is dat het me enorm alert houdt en m'n enthousiasme om meer te trainen voldoende tempert. Dan maar beter wat teveel denken en tobben en daardoor geen domme dingen doen. Eerder dan te snel op te bouwen en raad, die ikzelf als eerste aan anderen zou geven, in de wind te slaan.
First things first. Dus eerst even niet over Hawaï. Of toch, als ik even mag. Pure heroïek, niet te doen. Ook al liep het voor onze landgenoten, met uitzondering van Rutger Beke, slecht af. Het was toch de moeite om het te volgen. Ik ben er spijtig genoeg niet in geslaagd om wakker te blijven tot aan het einde. Mocht Luc Van Lierde in de kop van de wedstrijd gezeten hebben, had dat misschien wel gelukt. Maar dat was dus niet het geval. Het jaar teveel voor hem. Heel spijtig, maar dat is nu toch wel overduidelijk gebleken. Ook al heeft hij uiteindelijk opgegeven, want ik op zich niet echt ok vind. Mijn respect voor hem is alleen nog maar toegenomen. Als je ziet hoe hij reageert, direct na zo'n tegenslag. Zo down to earth, zo eerlijk. Dat is alleen de allergrootsten gegeven. En ook al is Rutger Beke nooit echt mijn favoriet geweest. Ook zijn reactie na de aankomst vond ik groots. Als je - theoretisch gerekend zonder de 4 minuten straftijd die hij gekregen heeft - zo dicht bij de overwinning stond, en je kan nog zo eerlijk reageren "dat je op z'n minst voor de overwinning had kunnen strijden, maar ze daarom nog zeker niet binnen had". Respect. Hij had het echt wel verdiend. Maar zijn beurt in Hawaï komt nog wel denk ik. Je moet het maar kunnen om zo te pieken naar één wedstrijd. Je hele jaar erop afstemmen. Als het dan goed afloopt, dan kan je geluk niet op. Maar het tegenovergestelde is evengoed waar. En alleen echte toppers komen dan keer op keer die tegenslag te boven. Het is nog niet straf genoeg dat ze tijdens de wedstrijd fysiek zo zwaar afzien, het mentale afzien is op zijn minst even bewonderenswaardig. En dan dichter bij huis: Eindhoven. Gelukkig bleek dat alleen maar fysiek afzien, en mentaal genieten vooral achteraf. Kijk maar even op Wim zijn site. Hij was opnieuw op de afspraak bij zijn nu al vierde marathon. Drie jaar geleden begonnen om de 42,195 km binnen de vier uur te voltooien. En sindsdien keer op keer zijn pr met reuzestappen verbeterd. Faut le fair! Dikke proficiat makker. Dat smaakt vast en zeker naar meer. De drie uur grens komt nu toch wel gevaarlijk dichtbij. Maar daar hoef je nu nog even je hoofd niet over te breken. Neem nu maar voldoende tijd om van je knappe prestatie te genieten.
Het wordt mooi weer dit weekend, vooral zaterdag redelijk warm voor de tijd van het jaar. Een doodgewoon weekend? Voor mij wel. Maar voor twee andere sporters, die me nauw genegen zijn, niet echt. Zowel zaterdag als zondag zal ik hevig supporteren, weliswaar twee keer vanop afstand. Zaterdagavond zal ik nauwgezet op het internet de prestatie van Luc Van Lierde volgen in Hawaï. Vorig jaar is hij achtste en tweede Belg geëindigd. Dit jaar hoop ik voor hem op het allerhoogste. Het zal niet gemakkelijk zijn. Dat staat vast. Maar een knalprestatie in een Ironman is nog nooit gemakkelijk geweest en zal het ook nooit worden. Ook al heeft hij het niet meer nodig. Het zou fantastisch zijn om zo een reeds fantastische carrière te kunnen afsluiten. En zondag is het iets dichter bij huis te doen. Maar ook dan, zal ik het vanop afstand moeten volgen. En dat zal wat moeilijker zijn. Misschien een smsje tussendoor van zijn supporter ter plaatse. En in ieder geval na de wedstrijd zal ik te horen krijgen hoe het gegaan is. Met hoeveel Wim zijn knappe tijd van vorig jaar in Eindhoven zondag zal verbeteren. Want hij is er klaar voor. Zoveel is zeker.
Die polemiek rond het startgeld van Sven Nys en Lars Boom. Wat een gezever, wat een geleuter. Ooit al gehoord van de wet van vraag en aanbod? Sommigen blijbaar niet. Jaloezie doet heel wat mensen serieuze onzin uitkramen, dat staat vast. Van Kasteren, Ben Berden, ... ze mogen allemaal in dezelfde rij gaan staan. Als organisatoren 8.000 Euro willen betalen om Sven Nys aan de start van hun wedstrijd te krijgen, wat is dan in godsnaam het probleem? Als hij teveel vraagt, dan zal hij er zelf wel de gevolgen van ondervinden. Als dat niet zo is, dan is het hem gegund en, zeker wat Nys betreft, een mooie beloning voor de ongelooflijke beroepsernst waarmee hij als atleet zijn sport beoefent. Trouwens al diegenen die een probleem hebben met die zogenaamde exeburante bedragen die het veldrijden kapot maken. Dat ze eens rondkijken in hun eigen familie-, vrienden- of kenissenkring. Ik durf wedden dat ze zeker één of meerdere "sporters" kennen die week na week hun (zwarte) Euros opstrijken na twee keer drie kwartiertjes voetballen in één of andere Provinciale competitie. Het zijn misschien net diegenen die het hoogste woord voeren in de discussie rond het startgeld in het veldrijden, wie weet. En geef nu toe. Iedereen vindt toch dat die al die voetballers wat beter betaald zouden mogen worden voor hun pure klasse, hun beroepsernst, hun ongeloofelijke atletische inspanningen en - niet te vergeten - het ongeloofelijke spektakel dat ze wekelijks brengen. Ik hoop dat Sven Nys en Lars Boom nog heel veel startgeld mogen opstrijken en evenveel winstpremies. Als zij aan de start staan dan zijn we immers verzekerd van een mooie wedstrijd. En daar draait het tenslotte allemaal om als sportliefhebber.
