Een paar weken geleden zou ik alles gegeven hebben om gewoon nog maar te mogen lopen. Nu ik effectief een kleine twee weken verder ben, heb ik voorlopig geen enkele reden om niet tevreden te zijn. En toch. Ik heb ondertussen vier korte trainingen van telkens 5 km achter de rug. Dat dat eigenlijk niet veel voorstelt, daar lig ik niet wakker van. Hetgeen me nu het meest bezig houdt, is de vraag of ik nu eigenlijk iets voel of niet. Ik wist op voorhand dat ik daar veel te veel op gefocused ging zijn. En het is van dat. Het enige dat ik zou willen is dat ik niets, maar dan ook totaal niets, zou voelen, zodat ik m'n wekelijks loopvolume langzaam aan kan beginnen opbouwen. Niets voelen. Kan dat wel als je constant iets "probeert" te voelen in de hoop dat dat dan niet lukt? Alleen maar om zogezegd zeker te zijn dat je niets voelt. Volgt er nog iemand? Waarschijnlijk niet ;-) Anyway, het had natuurlijk heel anders kunnen uitdraaien. Dat ik van de eerste training terug last zou hebben gehad. Dat was en is dus absoluut niet het geval. Dus daar moet ik het dan maar mee doen en tevreden mee zijn. En voor de rest zal dat denken en tobben nog wel een tijdje duren. Twijfel. Onzekerheid. Het enige goede eraan is dat het me enorm alert houdt en m'n enthousiasme om meer te trainen voldoende tempert. Dan maar beter wat teveel denken en tobben en daardoor geen domme dingen doen. Eerder dan te snel op te bouwen en raad, die ikzelf als eerste aan anderen zou geven, in de wind te slaan.