geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
08-10-2009
de meet
Grandioos ... ;-) <<Het was de 64ste keer dat er in Petegem een koers werd georganiseerd, maar de editie van dit jaar gaat zeker de geschiedenisboeken in. Niet alleen dankzij de winnaar, Iljo Keisse, maar vooral: er was geen eindmeet. 'Door de regen was de meet, die getrokken was met krijt, op enkele ronde van het einde weggespoeld', vertelt speaker John De Vlieger. 'We beslisten om dan maar de gebruikelijke tape te kleven, maar de eerste auto die over de finish reed, nam het lint mee. In overleg met de mensen van de BWB werd beslist om het dan maar zo te laten. De renners hadden al 18 van de 20 ronden afgelegd, ze wisten ondertussen wel waar de finishlijn lag.' Twee renners spurtten om de zege: Iljo Keisse en Kim Borry. 'Ik riep hen toe: ik ben de meet, zodat ze goed wisten waar de (virtuele, red.) finishlijn lag', aldus De Vlieger. 'Maar er was geen discussie mogelijk: Keisse was de beste.' Daarna spurtte een peloton van twintig renners voor de derde plaats. 'Ik geef toe, daar waren we niet gerust op', zegt de speaker. 'Ik heb nogmaals geroepen: ik ben de meet om de renners te waarschuwen. Ook in het Frans, want er reed een renner uit Namen mee. Gelukkig was het een langgerekte sprint en kwamen ze een voor een binnen. Er was geen voer tot discussie. De toeschouwers hebben wel staan lachen, maar van de renners kregen we na de wedstrijd veel felicitaties. Ze waren erg te spreken over onze prijzenpot. De koers in Petegem is gekend voor zijn mooie prijzen.' En vanaf nu dus ook voor zijn levende finishlijn.>>
Als triatleet ben je verplicht om ver vooruit te plannen. De (volledige) Ironman wedstrijden zijn op een paar dagen - soms zelf op enkele uren - uitverkocht. Je hebt bovendien al niet bijzonder veel keuze als je niet de plas over wilt. Volgend jaar wordt het voor mij Zürich. En als ik het jaar nadien opnieuw een Ironman wil doen, zal ik me waarschijnlijk al moeten inschrijven vóór dat ik weet hoe ik het er in Zürich vanaf gebracht heb. Niet echt ideaal, maar het is wat het is. Rekening houdend met zowel de locatie als het nodige budget om er te geraken en te verblijven, staan er naast Zürich nog een aantal op m'n verlanglijstje. Frankfurt was voor volgend jaar eigenlijk m'n eerst keuze. Puur om budgettaire en praktische redenen. Maar hij was nagenoeg direct uitverkocht. Nice heb ik ook een tijdje overwogen. Maar gezien de lastigheid, heb ik wijselijk beslist om die niet als eerste volledige Ironman wedstrijd te doen. Lanzarote is dan weer voor elke triatleet een droom. Na volgend jaar wordt the sky the limit, dus who knows ... Nu wil het toeval dat ik dit weekend in de krant een klein interessant artikeltje tegenkwam. Het artikeltje ging niet alleen over de Ironman, maar vooral over Armstrong. Dat hij zich na zijn tweede wielercarrière wilt wagen aan een volledige Ironman. Dat is natuurlijk geen groot nieuws meer, want dat heeft hij begin dit jaar zelf al eens bevestigd, toen iemand hem via Twitter die vraag stelde. Maar nu zou - naar het schijnt - de kans groot zijn dat hij kiest voor Nice als zijn eerste Ironman ... in 2011. Tja, wat doet een mens daarmee? Samen aan de start? Gedubbeld worden in het fietsen? Graag. Gedubbeld worden in het lopen? Graag. Maar dat zal nooit lukken. Daartegen zit hij al lang op een terrasje met een hapje en een drankje te genieten van zijn zoveelste buitenaardse prestatie.
Mijn testrit vorige week in Heerlen was niet zozeer bedoeld om te testen of de fiets die ik wil kopen wel goed genoeg is. Op het internet kun je immers de volledig gedetailleerde specificaties zien. Zowel Roeland en Frankie hadden me al laten weten dat het allemaal meer dan degelijk materiaal is. Dat die testrit heel goed aanvoelde, was dan ook niet verwonderlijk. De test was vooral bedoeld om ter plaatste nog wat extra advies in te winnen en vooral ook om een antwoord te vinden op een aantal vragen. Eén van die vragen was met welke kanwielen ik vooraan en achteraan moet rijden. De testfiets was uitgerust met een compact en dat was ideaal om aan den lijve te ondervinden of zo'n compact voldoet op lastige, steile hellingen. Dat was althans wat ik dacht te moeten testen. Tijdens de rit bleek echter dat niet zozeer het voldoende klein kunnen schakelen het probleem was, maar wel het voldoende groot kunnen schakelen. Ik weet van mezelf dat ik een 52/14 nodig heb om op een comfortabale manier vooraan in de 40 km/h te kunnen rijden. Met een compact, die me vooraan maar een 50 biedt, kwam ik al snel in de problemen van zodra het echt snel begon te gaan. Om een totaal andere reden dan ik had verwacht, blijkt een compact dus niets voor mij. Daardoor schiet er - een beetje tegen mijn zin - maar één optie over: de tripple. Geen gewone 39/25 of 39/27. Die bieden me immers niet voldoende om echte steile hellingen op een voor mij voldoende soepele manier op te rijden. De kanwielen-kwestie was daarmee meteen van de baan. Ook de vraag welke framemaat het meest geschikt is voor mij, bleek door de testrit snel beantwoord. De testrit had een kleinere kader dan diegene waarmee ik nu rijd en gaf me een beter gevoel. In vergelijking met m'n eigen fiets, voelde de tesrit na een half uurtje al wendbaarder aan. Dat zegt genoeg. Maar het strafste van alles, bleek de afstelling van mijn zadel.hoogte. Uit de meting van m'n binnenbeenlengte bleek dat de afstand tussen m'n zadel en het middelste van het cranckstel 71,8 cm moet zijn. Ik viel bijna achterover nadat ik thuis hetzelfde had nagemeten op m'n eigen fiets. Dat bleek immers maar liefst drie cm meer te zijn. Ik ga me nog wel wat verder informeren wat de juiste zadelhoogte is, afhankelijk van de gemeten binnenbeenlengte.Want er bestaan blijkbaar verschillende formules. Maar dat ik al negen jaar en ettelijke tienduizenden kilometers fiets met een serieus fout ingestelde zadelhoogte, is wel nu duidelijk. Wat het juiste verband is met m'n rugperikelen van de laatste weken, zal ik waarschijnlijk nooit echt weten. Maar ik weet wel wat me te doen staat de volgende maanden: langzaam maar zeker de juiste positie vinden die zowel in efficiëntie als qua comfort het beste uit m'n benen kan toveren.
Over losers gesproken ... read this: "The Ford Ironman World Championship selects 200 athletes each year to participate through a lottery system. One hundred and fifty of the athletes will be selected from the United States applicants and fifty athletes will be selected from other countries. The Ford Ironman World Championship is one of the most in demand athletic events in the world. Qualifying gets more difficult each year, so the lottery is another option to enter the race. Athletes who are selected through the Ironman Lottery must have completed an event that is 70.3 (1.2 Mile, 56 Mile + 13.1 Mile) distance or greater within one year of the Ford Ironman World Championship to validate her/his lottery slot. Lottery Application $40.00 USD. Passport $50.00 USD-Additional Membership. Refunds will not be permitted." Ik kan me levendig voorstellen dat sommigen dit zielig vinden. En dat is het misschien ook. En toch. Who knows, als het me ooit teveel wordt, beproef ik m'n geluk wel eens op deze manier. Opportunity only knocks once.
Ik ben nog maar net bekomen van de aankondiging vorig week van de comeback van Hénin. Ik was vorig jaar nog zo gelukkig (voor haar) toen ze haar afscheid aankondigde. En vanmiddag was het opnieuw tijd voor onthutsend nieuws in sportland. Een loser die een winner wordt. Het kan dan toch. Daarom alleen al moet je respect hebben voor hem. En dat heb ik eigenlijk ook. Maar hij blijft de lelijkste coureur - op Mancebo na - in het profpeloton. Hij ziet er niet uit. Niet met fiets. Ook niet zonder fiets. Geen uitstraling, geen stijl, geen zinnig woord als hij geïnterviewd wordt. Maar dat laatste hebben er wel meer natuurlijk. Maar wel een doorzetter, dat wel. Een bijter. Dus is het hem gegund ... of eigenlijk toch niet ;-) En ook niet te vergeten, dat hij niet op z'n eentje gewonnen heeft. Neen, niet door z'n ploegmaats. En ook niet door Mark Coucke. Maar door en vooral op z'n Canyon. Dat nu net hij me geruststelt dat ik op punt sta een goeie aankoop te doen ;-) Life is full of surprises.
Bijna tien jaar geleden reed ik m'n eerste fietskilometers op een derdehands koersfiets. Een jaartje later ruilde ik die in voor een goede, degelijke tweedehands koersfiets. M'n allereerste kilometers daarmee deed ik in de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen in 2001. De jaren nadien volgden nog ettelijke tienduizenden kilometers en tal van pittige ritten. De allermooiste was ongetwijfeld de drievoudige beklimming van de Mont Ventoux in 2005. Maar ook andere ritten zoals de Sean Kelly Classic of Tilff-Bastogne-Tilff waren stuk voor stuk pareltjes. M'n metgezel in goede en kwade tijden. Eigenlijk alleen in goede tijden ;-). Maar het is genoeg geweest. Ik ga hem bedanken voor bewezen diensten. Het is tijd voor een "echte" koersfiets. Een tweetal jaar geleden heb ik al op het punt gestaan een nieuwe koersfiets te kopen. Maar omdat ik toen net het fietsen langzaam aan begon af te bouwen, ten voordele van het lopen, heb ik dat niet gedaan. Nu dus wel. Een "echte" koersfiets. Weliswaar eentje die past binnen een normaal, bescheiden budget. Een budget zoals het hoort in deze tijden van economische crisis ;-) En dat dat lukt is volledig te danken aan een tip van Roeland: een Canyon koersfiets. Nog eens bedankt Roeland, maar je gaat het je wel nog beklagen volgend jaar op de flanken van de Mont Ventoux ;-) Vandaag had ik een dagje verlof genomen om in Heerlen een testrit te kunnen maken. Ik had pas twee dagen geleden gereserveerd omdat ik zeker wou zijn dat ik die testrit in deftige, droge omstandigheden zou kunnen doen. Maar het was me (weeral eens) niet gegund. In heel België is het vandaag blijkbaar droog gebleven. Maar niet in Nederlands Limburg. Van begin tot einde: regen, regen en nog eens regen. Geen seconde zonder. Verzopen, dat wel. Maar dat kon de pret niet drukken. En bovenal: die testrit heeft me m'n mening echt wel doen herzien. Al jaren lang dacht en zei ik dat het er allemaal niet zo erg toe doet met wat voor fiets je rijdt. Het zijn de benen die het hem doen, niet? Mmm, toch niet helemaal, zo bleek vandaag. Op het vlakke, maar vooral als het bergop ging, was het gevoel volledig verschillend met wat ik gewoon ben. Totaal niet te vergelijken. Het laatste beetje twijfel was dan ook snel verdwenen. Volgend jaar zal ik met m'n Canyon, zoals het hoort, in alle discretie m'n triathlonwedstrijden kunnen afwerken ;-) Het zal nog wel eventjes duren eer ik van m'n nieuwe speelgoed ga kunnen genieten. De modellen van 2009 zijn immers allemaal uitverkocht en de nieuwe 2010 modelllen worden maar vanaf januari volgend jaar geleverd. Dus nog drie maanden braaf zijn en dan heb ik m'n late Sinterklaasgeschenk wel verdiend.
M'n laatste wedstrijd in Antwerpen ligt al een tijdje achter de rug. We zijn nu bijna twee maanden later. En vooral .... ook drie kilo's later. Niets nieuws onder de zon dat m'n gevecht tegen de kilo's een eeuwig durend gevecht zal blijven ;-( Ik had me voorgenomen om me na Antwerpen eens goed te laten gaan. Maar daar is dus niets van in huis gekomen. Dat komt er van als je teveel vooruit denkt. Alles wat er bij komt, moet er later toch terug af, denk ik dan. M'n lijstje met gastronomische uitspattingen sinds 2 augustus isdan ook niet echt indrukwekkend. Als je het al uitspattingen kunt noemen. Twee keer crème glace, één keer amper een paar frieten, twee bokes met choco, een chocomousse en een rijsttaartje. En niet te vergeten: al eens een glaasje cava (zo heet dat tegenwoordig ;-) en een glaasje wijn. Het aantal uren sport is nochtans op een deftig niveau gebleven. Alleen wat minder intensief dan in volle seizoen. En toch heb ik er drie kilo's cadeau voor gekregen. Het zij zo. Het enige wat ik er aan kan doen en aan gedaan heb - in vergelijking met pakweg twee jaar geleden - is dat ik m'n weegschaal nog zelden zie. Toen was dat een dagelijks ritueel. Nu was het het bijna twee maanden geleden. En dat is maar goed ook. Dat is dan maar één keer om de twee maanden dat m'n humeur even bergaf gaat. Gelukkig heel even maar, om dan terug m'n schema's van Rudi en Mieke erbij te nemen en elke week opnieuw te zien wat ik allemaal mag doen. Of moet doen om die kl*tekilo's eraf te krijgen.
Je ziet maar al te veel dat ouders hun kinderen dingen laten doen die ze zelf graag doen of hadden gedaan. In het beste geval vindt zoonlief of dochterlief het ook nog leuk. Het gaat te dikwijls over datgene wat je als ouder in je jeugd gemist hebt en waarvan je denkt dat je het dan, kost wat kost, aan je eigen vlees en bloed moet doorgeven. London is aan z'n tweede jaar turnen bezig. Nu ja, wat heet turnen voor een vier of vijfjarige? Maar hij amuseert zich kostelijk, elk weekend opnieuw. Het belangrijkste is dat je kind voldoende beweging heeft. Welke sport voor die beweging zorgt, doet er niet toe. Zolang het maar geen voetb... wordt ;-) Maar hem niet laten doen wat ik zelf graag doe of deed, werd de laatste maanden, en vooral de laatste weken, bijzonder moeilijk. Al die atleten tijdens de Ironman in Antwerpen zien, was er blijkbaar teveel aan. Bij het thuis komen de dag zelf, had hij er nog begrip voor dat papa geen fut meer had om met hem eens een toertje te gaan lopen. Maar na een nachtje slapen, werkte dat argument niet meer. En het aftellen naar zijn eerste loopwedstrijd was begonnen. Vanmiddag in Boom was het zover. Ietsje sneller dan zijn papa, die er meer dan 30 jaar over gedaan heeft om aan de start van zijn eerste loopwedstrijd te staan. Om kwart na twee stond nummertje 57 klaar om 1 km te lopen. Dat sport emotie is, bleek onmiddellijk na de start. Spijtig genoeg met een kleine anti climax. Want het enige wat hij had onthouden van de goede raad van papa, daar bleek hij absoluut niets mee te zijn. "Niet te snel starten, want het duurt wel eventjes om een kilometer te lopen." Niet dus. Als je een bende kinderen loslaat voor een loopwedstrijd, lijkt het alsof ze maar 100 meter moeten lopen. De longen uit hun kleine lijf spurten. Niet normaal. Wetende dat hij de allerkleinste aan de start was, zag hij alle anderen op een paar seconden tijd van zich weglopen. Voor de start maakte hij me nog duidelijk dat ik niet mocht meelopen. Nu bleek papa een welgekomen bondgenoot ;-) Na een minuutje waren de grootste emoties gelukkig achter de rug en kon hij beginnen genieten van de aanmoedigen van zijn talrijk opgekomen supporters. En als hij even later nog een paar "groteren" kon inhalen, kon het feest beginnen. En wees gerust. Hoe trots hij ook was, toen hij over de finish kwam. Dat was nog niet half zo trots dan mama en papa.
Ik ben geen fan van het vrouwentennis. Ik kan wel genieten van te kijken naar toptennis. Maar, op enkele uitzonderingen na, dus niet van vrouwentennis. Maar daarom ben ik onze Vlaamse meisjes niet minder dankbaar dat ze door hun succes op de US Open het gezever, dat de laatste twee weken mijn autoradio teisterde, hopelijk definitief, naar de achtergrond verwezen hebben. Wat was me dat? Ik heb mij lang kunnen inhouden, maar het moet me toch even van het hart. Waar een blog al niet goed voor is. Iedereen heeft wel een lijstje van ergernissen. Misschien is dat van mij wat langer dan dat van de gemiddelde mens. En vast en zeker staan er bij mij bovenaan dingen, die je niet bij de meeste anderen terug vindt. De voorbije twee weken was het meer dan bingo. Ik kon de radio niet opzetten of het ging erover. Vooral net na de aanslag, het accident - of hoe heet zoiets? - was het echt niet te harden. De halve wereld, ook al hadden ze niets met voetbal te maken, voelde zich plots geroepen om super diepgaande psychologische analyses maken over wat er fout was gegaan. Wie er schuld aan had. Wie er vooral geen schuld aan had. Wat de beste straffen of remedies tegen zoiets waren. En natuurlijk ook hoe het zo ver kan komen. Was voetbal dan plots geen feest meer en plots ontaard in een agressieve sport? Plots? Yeah right. Weet je, ze mogen hun fantastische analyses allemaal voor zichzelf houden. Omdat tijdens het lopen het grootste deel van m'n trainingsparcours zich afspeelt rond de trainingsvelden van SK Beveren, behoor ik, spijtig genoeg, tot diegenen die af en toe te horen krijgt wat ouders en de kleine wannabees zelf allemaal uit hun nek kletsen, roepen, schreeuwen. Je houdt het niet voor mogelijk. En daarom heb je, volgens mij, die super diepgaande psychologische analyses helemaal niet nodig om te weten waarom er van die dingen gebeuren - en nog zullen gebeuren - in voetballand. Ze doen maar ...
Ziezo. Als het in Zürich volgend jaar met dezelfde snelheid zal gaan, als diegene waarmee ik nu mijn boekingen voor volgend jaar heb kunnen wijzigen en bevestigd heb gekregen, dan moet ik misschien tegen begin oktober volgend jaar nog iets extra boeken. In een heel warm land, ver, ver weg van hier ;-) En zelfs mijn grootste supporters hebben hun reisplannen gewoon aangepast omdat onze Zwitserse vrienden het nodig vonden alles een weekje te vervroegen. Life can be simple. Life can be beautiful.
Dan is een mens er eens vroeg bij om alles te regelen en alles te boeken. Een leuk gevoel dat ik me daar alvast geen zorgen meer over moest maken. Tot het e-mailtje van gisteren.
"Due to several construction sites, the transfer of the Züri-Fäscht (Zurich feast) on the competition site Landiwiese Zurich and other unexpected difficulties in relation with the 1st of August (national holiday), the organizer had to reschedule the date of the competition of the 14th Ironman Switzerland, powered by ewz, to the 25th of July, 2010 (instead of August 1st, 2010)."
En ik kan van vooraf aan beginnen. Damned. Om nog maar te zwijgen van die week minder trainen ;-)
Een rustmaand met daarin nog twee weken verlof. Het verschil met het normale doordeweekse gerush om alles afgewerkt te krijgen was enorm groot. Een verschil waarvan ik met volle teugen genoten heb. Een mens wordt aan zoiets blijkbaar snel gewoon. En het had niet veel gescheeld of ik had aan m'n rustmaand, willens nillens, nog een vervolg moeten breien. Gisterenmiddag ben ik immers, op m'n blote voeten, met m'n kleine teen frontaal tegen de hoek van een bedlade geknald. Jezelf een paar honderd maal verwensen en een paar keer na mekaar doodgaan van de pijn. Het zag er niet goed uit. En het ziet er nog steeds niet goed uit. Dat vond ook m'n sportdokter. Maar gelukkig deed een iets grondiger onderzoek haar toch besluiten dat ik ik niets gebroken was. Gewoon heel zwaar gekneusd. En niets aan te doen. Gewoon laten genezen en wachten tot het betert. Zwemmen: geen probleem. Fietsen: geen probleem. Lopen: we'll see ... Pas vandaag besefte ik eigenlijk dat ik me gelukkig mag prijzen zo'n stommiteit geen maand vroeger tegen te komen. Kwestie van niet veel nodig te hebben om gelukkig te zijn ... Morgen is niet alleen voor m'n twee kleine spruiten het begin van een nieuw schooljaar. Voor mezelf begint morgen een nieuwe sportjaar. Antwerpen ligt ondertussen al een tijdje achter me. Morgen begint het aftellen van exact elf maanden richting Zürich. Elf maanden puzzelen, elf maanden rushen. Elf maanden met te veel werk, te weinig tijd en te weinig slaap. Elf maanden met niet te veel en niet te weinig, maar net voldoende kilometers zwemmen, fietsen en lopen. Een nieuw jaar. Ik ben er ongeloofelijk klaar voor. Nu al? Ja, nu al ;-)
Het wordt me de laatste weken niet gemakkelijk gemaakt om m'n zwemtrainingen in te plannen. Augustus mag dan wel een rustmaand zijn. Twee zwemtrainingen per week moet toch kunnen. Het Wezenberg zwembad is drie weken gesloten. En het Sinbad is tot het einde van de maand pas vanaf 's middags open. Het is klassiek dat je pas naar alternatieven begint te zoeken als je ze nodig hebt. En ook deze keer is het van dat. Ik ben al twee keer gaan zwemmen in het zwembad van het provinciaal domein Puyenbroeck in Wachtebeke. Trainen in een 50m zwembad buiten onder een stralende zomerzon. Wat moet een mens nog meer hebben? Spijtig dat het eigenlijk wat te ver rijden is, want het is echt wel de moeite. Het toeval wou, dat ik de tweede keer, tijdens het wachten om binnen te mogen, eventjes aan de praat geraakte met een andere triatleet. Een echte triatleet. Hij had zich eerder dit jaar in Bolton (Engeland) gekwalificeerd voor Hawaï en was zich nu volop aan het voorbereiden. Als je even later bij het baantjes trekken, ook nog eens keer op keer verblind wordt door een schitterende zomerzon, is het moeilijk om niet weg te dromen. Het was een zalige training. Het was een zalige droom. En maar goed ook dat zo'n droom af en toe (maar soms ook wel net iets te veel ;-) door m'n gedachten gaat. Want op 2 augustus ging er met de halve Ironman in Antwerpen een kleine droom in vervulling. En hopelijk zorgt Zürich er voor dat, volgende jaar deze tijd, een grote droom in vervulling is gegaan. Weer een droom armer. En stel je voor dat er dan geen droom meer zou overschieten. Ook als is dat dan een droom, die altijd een droom zal blijven. Frankly, my dear, I don't give a damn.
Het aantal reacties, felicitaties en complimenten na de Antwerp Ironman 70.3 was enorm. Aan iedereen die, op welke manier dan ook, gereageerd heeft, nog eens heel erg bedankt. Jullie zorgden voor de kers op de taart. Ook al heb ik al enorm genoten na de wedstrijd en doe ik dat nog steeds, toch staat m'n blik al volledig richting Zürich. Het is nog lang, I know. But that's me. Misschien wel even een fysiek dipje na de wedstrijd. Maar in elk geval geen mentale dip. Ik ben onmiddellijk begonnen om het ganse logistieke reilen en zeilen te regelen. En geloof me, dat is heel wat en ook knap lastiger dan ik gedacht had. Na heel wat avondlijk - en net geen nachtelijk - gesurf, zijn we er dan toch in geslaagd een verblijf ter plaatse te boeken. Slechts enkele kilometeres van de start en ideaal om een paar dagen vóór de wedstrijd te kunnen aklimatiseren. Een meevaller dat dit nu allemaal al geregeld en achter de rug is. Nog een grotere meevaller is dat er zelfs een aantal supporters meereizen. Daar had ik natuurlijk nooit op gerekend. Jullie kunnen er vanop aan dat het de moeite waard zal worden. Wat de trainingen betreft, heeft Rudi me aangeraden geen rustweek, maar een rustmaand te voorzien. Net voor zo'n dingen heeft iemand als ik een coach nodig. Wat een verschil als ik dat vergelijk met wanneer en hoe ik terug ben beginnen trainen na de Hel van Kasterlee enkele jaren geleden. Weinig verrassend dat daar nadien vodden van kwamen. Aan zin om te sporten ontbreekt het niet, integendeel. Maar verstandig opbouwen zichting Zürich is nu al m'n eerste prioriteit. En dat kan alleen nu al beginnen door m'n lichaam voldoende te laten recupereren van de vijf uur knallen in Antwerpen en de vele maanden training die daar aan vooraf gegaan zijn. Rusten is natuurlijk relatief en betekent niet dat ik nu meer aan het sporten ben. Zwemmen was natuurlijk de eerste training die ik (drie dagen na de wedstrijd) ik heb gedaan. Maar het is vooral in het fietsen en nog meer in het lopen dat ik nu eventjes met de rem op train. Alle trainingen zijn volledig extensief en duren vooral niet te lang. Vorige week ben ik één keer gaan losfietsen, amper anderhalf uur. En voor het lopen heb ik gewacht tot zondag. Deze week mag het al iets meer zijn: zwemmen, twee keer fietsen en twee keer lopen. Ook al is de ganse voorbereiding en de wedstrijd zelf blessurevrij verlopen. De lessen die ik geleerd heb uit het verleden , ben ik zeker nog niet vergeten. Een mens wordt blijkbaar wijzer met de jaren. Gelukkig maar, dat compenseert misschien de fysieke aftakeling ;-)
Beginnen bij het begin. Zo gaat dat meestal. Ook met wedstrijdverslagen. En vooral op het einde het bedankwoordje niet vergeten aan iedereen die met je heeft meegeleefd en je heeft bijgestaan. Wel, laat het me deze keer eens andersom doen. Er wordt al genoeg binnen de lijntjes gekleurd. Ik wou trouwens nog een paar dagen of weken wachten met m'n verslag. Kwestie van genoeg te recupereren ;-) Maar de druk wordt te groot. Er zijn er een paar - en niet van de minsten - die ongeduldig worden. En ik ga hun geduld dan maar niet langer op de proef stellen. Ik ga ze niet langer uitdagen, want wie weet waar ik ze nog allemaal voor nodig ga hebben ;-) De coach. Na zondag begin ik me stilaan af te vragen waarom ik m'n wedstrijden eigenlijk nog meedoe. Hij weet toch al op voorhand mijn eindtijd. Mijn levende championchip ;-) Deze keer zat hij er echt bal op. En net deze keer dacht ik echt wel dat hij me (weer) een keertje te hoog inschatte. Niet dus. Vakmanschap heet zoiets zeker? Thanx. Christel. Een jaar lang - eigenlijk al veel langer natuurlijk- steunt ze me en zorgt ze er mee voor dat ik al die trainingen en opofferingen kan doen die ik wil doen en die nodig zijn om zo'n wedstrijden tot een goed einde te brengen. Many, many thanx baby. London, Ilse, Ingrid, Sara, Sofie, Wim, Roeland en ook Vegas, moeke en vake. De talrijke supporters ter plaatste die me af en toe deden vergeten dat het pijn deed en me telkens opnieuw die energieboost gaven waar ik op zat te wachten. Vooral op het einde, toen ik de laatste energie in m'n lichaam niet meer wou en ook niet meer kon gebruiken om in het voorbij lopen vriendelijk te lachen. Thanx. De aanmoedigingen per sms en per mail waren nauwelijk nog te tellen. Aan al diegenen onder hen die dit verslag lezen. Weet dat elk sms'je, elke e-mail enorm veel deugd heeft gedaan Thanx. Terug naar zondagmorgen dan maar. Of beter naar zaterdag. In m'n hoofd was de wedstrijd dan al volop bezig, weliswaar op de foute manier. Naast de koolhydratenstapeling was het checken van het weerbericht zaterdag immers m'n voornaamste bezigheid. En dat had ik beter niet gedaan. Want de voorspelling van een zondvloed, een halve dag lang, en dat midden tussen twee weken tropisch zowerweer, maar net op "mijn" halve dag. Dat was er iets te veel aan. Het effect op m'n humeur zaterdag, kan je al raden. Bij deze nog eens een dikke sorry. Gelukkig lukte het me, van bij het opstaan zondagmorgen, dan toch om me gewoon bij de weersomstandigheden neer te leggen en me volledig op de wedstrijd te focussen. Iets te veel misschien. De wedstrijd was nog niet bezig of ik had m'n eerste stommiteit al achter de rug. Te voet van de wisselzone T2 (de Zuiderdokken) naar de start (het Galgenweel) in de gietende regen ... zonder paraplu. Als een verzopen kieken en klappertandend stapte ik de wisselzone binnen. Als verschillende mensen van de organisatie zodanig medelijden met je beginnen te krijgen dat ze je moed beginnen in te spreken, je spontaan warm beginnen te wrijven, .... dan ben je waarschijnlijk toch niet zo goed bezig. Volgende hindernis: de wetsuit. Waar ik voor vreesde, kwam uit. Omdat m'n lichaam al volledig nat was, bleek het een hel om de wetsuit deftig aan te krijgen. Gelukkig was de tijd nog niet aan het lopen, of ik was in die proef vast en zeker buiten tijd aangekomen ;-) Uiteindelijk dan toch naar de start. De tips van Rudi deden duidelijk z'n werk. Van de abominabale start zoals in Hamme was geen sprake. En toch, even later was het tijd voor de volgende stommiteit. Net toen ik dacht dat het allemaal best meeviel met het gejoel en het gestamp tussen zoveel andere zwemmende atleten, kwam een kajak heel dicht naast me varen en gebood me vriendelijk maar kordaat de andere kant op te zwemmen. Ik was waarschijnlijk aan de verkeerde kant van de boei beginnen zwemmen. Even later kon ik terug bij de groep aansluiten. Wat op zich een redelijk goed teken was. Toen ik uiteindelijk het water uitkwam, checkte in omniddellijk m'n chrono en stelde tot m'n grote verbazing vast dat ik er maar iets meer dan 37 minuten over gedaan had. M'n doel was binnen de 40 minuten te blijven. In een fractie van een seconde leek het doel van 5 uur misschien toch terug haalbaar. Gewoon even vergeten dat het aan het regenen is. Moeilijker is dat eigenlijk niet. Na een veel te lange wissel, de fiets op voor 90 km. Amper een paar kilometers verder, deed een voorbij stuivende ambulance me beseffen dat het toch niet gemakkelijk zou zijn in deze kletsnatte omstandigheden een deftig gemiddelde te halen. Een paar minuten later ging het in de Waaslandtunnel dan weer aan 63 km/h, zo bleek achteraf op m'n fietscomputertje. Kicken. En dat was eigenlijk het verhaal van de ganse 90 km. Snel waar het kon. Traag en heel voorzichtig waar het moest. Het aantal treinsporen dat we moesten dwarsen was enorm. Echt niet normaal. Buiten het risico op valpartijen, haalde het me telkens weer volledig opnieuw uit m'n ritme. En naarmate de kilometers vorderden deed het optrekken na elke spoorovergang meer en meer pijn. Toen iemand op de zoveelste spoorovergang, net voor mij, onderuit ging, moest ik al m'n stuurmanskunsten boven halen en had ik vooral het geluk aan m'n kant of ik had er ook bij gelegen. Al bij al ging het eigenlijk redelijk goed. Ik merkte dat de wind zeker nog niet de ganse tijd in m'n voordeel stond en m'n gemiddeld lang toch nog boven de 34 km/h. Het maakte dan ook dat ik uiteindelijk de wisselzone binnen kwam na net geen 2u30. Voor 90 km, en volgens de officiële uitslag, een gemiddelde van precies 36 km/h. Maar dat is niet helemaal correct, want zowel m'n Garmin als m'n fietscomputertje gaven ruim een kilometer minder aan. Toch nog een gemiddelde van 35,5 km/h. Na het zwemmen, bleef ik met het fietsen ook ruim onder m'n beoogde tijd. Een nieuwe energieboost. In tegenstelling tot de eerste wissel (van het zwemmen naar het fietsen), ging de tweede wissel (van het fietsen naar het lopen) wel redelijk vlot. Het had nog vlotter gegaan als ik die referee me niet terecht had gewezen dat ik m'n helm al had losgemaakt vooraleer ik m'n fiets had weggezet. Gelukkig bleef het enkel bij een vermaning en de vraag om m'n helm terug vast te maken, waardoor ik maar een paar seconden verloor. En dan was ik klaar voor de 21 km lopen. Noem het op zo'n moment vooral geen halve marathon, maar gewoon 21 km, dat klinkt veel gemakkelijker ;-) Ik wist dat ik zonder te crashen m'n doel van vijf uur in het bereik had. Een heel goed gevoel. Alleen wist ik absoluut niet welke snelheid ik nu die 21 km lang zou kunnen aanhouden. Het gevoel in m'n kuiten voorspelden nochtans niet veel goeds. Tijdens het fietsen had ik in elke kuit al een keertje kramp gekregen. Ik voelde ook nu dat krampen niet veraf waren en het onderste deel van m'n beide kuiten hadden duidelijk niet veel zin in nog eens 21 km lopen. Tijdens de eerste kilometers, had ik echt het gevoel dat ik tijdens het fietsen misschien toch iets te diep gegaan was. Ik kon alleen maar hopen dat het puur met de overgang van fietsen naar lopen te maken had. En dat bleek ook zo. De tweede loopronde - waarvan ik vooraf dacht dat het mentaal de moeilijkste zou worden - ging, wat het gevoel betreft, beter dan de eerste en uiteindelijk ook betere dan de derde en laatste. Ik kon m'n gemiddelde snelheid van rond de 4:30 per km goed aanhouden. Dan eens erboven, dan weer eronder. Maar al bij al redelijk gelijkmatig. Toen m'n maag tot twee keer toe het nemen van een gelletje goed verdroeg, wist ik het zeker dat ik binnen de vijf uur zou finishen. Met nog vijf kilometer te gaan, heb ik dan nog geprobeerd te versnellen. Maar met weinig succes. Het vat was af. Ik lukte er wel in om de laatste kilometeres allemaal onder de 4:30 te lopen, maar daarmee was het ook gezegd. Als toemaatje bleek het dan nog bijna 22 km te zijn i.p.v. 21km. Dat maakte dat met een gemiddelde snelheid van 4:33 per km ik uiteindelijk zo'n 1u39 nodig had. Maar dat kon de pret echt niet drukken. Na 4 uur 50 minuten en 57 seconden overhandigde Marc Herremans mij m'n eerste (halve) Ironman finisher medaille. Dankuwel mijnheer, die heb ik, meer dan wie ook, echt verdiend.
Binnen een paar dagen is het zover. De trainingen zitten er zo goed als op. Rusten is nu het belangrijkste. Ik had me mijn voorbereiding niet beter kunnen voorstellen. Ik weet voor mezelf dat ik - binnen m'n eigen fysieke mogelijkheden en binnen de beschikbare tijd - alles heb gedaan wat ik kon doen. Dus dan kan ik niet anders dan tevreden zijn. Ik ben in de eerste plaats heel tevreden omdat ik, sinds m'n opbouw einde vorig jaar, blessurevrij heb kunnen trainen. Af en toe wel eens een gevoel dat "het op het randje was". Maar ik zal zondag topfit aan de start staan. Dat is op zich al een droom die uitkomt. Ongetwijfeld heeft de begeleiding van Rudi en Mieke hier een belangrijke rol in gespeeld. Thanks guys! Heel tevreden. Dat wel. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik over de wedstrijd zelf geen verwachtingen zou hebben. Integendeel. Omdat het "maar" een halve Ironman is, kan ik me niet echt tevreden stellen met "het willen uitdoen van de wedstrijd". Ook al zal het, in vergelijking met een kwarttriathlon, heel wat meer doseren worden. Meerdere keren heb ik de wedstrijd in m'n gedachten al de revue laten passeren en me afgevraagd wat kan en wat niet kan. En met het mooist haalbare als doel, zal ik zondagmorgen aan de start verschijnen: finishen binnen de 5 uur. Een heel ambitieus doel, als je het mij vraagt. Alles, maar dan ook alles, zal moeten meezitten om dit te kunnen halen. Het belangrijkste is dat het zondag droog blijft om tijdens het fietsen voluit te kunnen gaan. Als dat het geval is, zal ik waarschijnlijk na het zwemmen al weten hoe laat het is. Letterlijk en figuurlijk. Om die 5 uur grens te halen, heb ik immers gerekend met 40' zwemmen, 2u40' fietsen en 1u40' lopen. Eigenlijk zelfs sneller, want ik moet natuurlijk twee keer wisselen ook. Als ik in één van de drie teveel tijd verlies, lijkt het me niet haalbaar om ergens anders voldoende tijd terug te pakken. Zwemmen aan 2:05 per 100m, fietsen aan 34 km/h en lopen aan 4:45 per km. Het is moeilijk in te schatten hoe haalbaar dat is. Als het zwemmen vlot zoals in Geel, zit dat wel goed. Hopelijk krijgen we, wat het zwemmen betreft, geen herhaling van Hamme. Maar het minst zeker ben ik van het fietsen. Omdat ik niet weet wat het verschil in snelheid wordt als de afstand verdubbelt. En nog veel minder zicht heb ik op het verval dat 90 km fietsen gaat geven in die halve marathon. Gelukkig denk ik dan maar. Want als ik het op voorhand allemaal zo goed al zou weten, zou de helft van de fun er al af zijn. En that's what it's all about ... 5 uur fun.
Dat er zoiets als gedachten lezen bestaat, wist ik al. Maar iemands lichaam lezen? Het zal alleen weggelegd zijn voor goede trainers, voor straffe coaches. Bij m'n schema's van deze en volgende week schreef Rudi immers: "... en je lichaam zal je soms het gevoel geven noodzaak aan training te hebben. Probeer dit te negeren, dit is supercompensatie." Die "probeer" had hij er natuurlijk wel van tussen kunnen laten ;-) Maar voor het overige is het wel redelijk de nagel op de kop. Dat 2 augustus maar snel voorbij is ;-) Een beetje minder trainen en ik heb - zowel fysiek en mentaal - veel te veel goesting om er een ongelofelijke lap op te geven. Wat zou ik nu graag hebben dat die trainingen iets langer zouden duren, iets sneller zouden gaan, ... maar nu dus niet. Dat gaat wat geven volgende week met nog minder te trainen ;-) Gelukkig heb ik voor dit weekend nog een fietstraining van 100 km en een looptraining van 15 km te goed. En wat doet een mens dan zoal als er minder trainingen aankomen en als die trainingen minder lang duren? Nog niet teveel piekeren over de Antwerp Ironman 70.3. Dat heb ik al genoeg gedaan en daar heb ik trouwens nog genoeg tijd voor. Vooruit kijken dan maar naar wat komen gaat. En ja hoor, de knoop is doorgehakt. Antwerpen wordt in meer dan één betekenis een halve Ironman voor mij. Want ik zal op 2 augustus ook exact halfweg zijn op "My road to Iron". Amper één week na het openen van de inschrijvingen voor de editie van 2010, hebben al meer dan 1.500 triatleten zich ingeschreven. Dus ik kon maar beter snel zijn.
Anmeldung IRONMAN SWITZERLAND Triathlon, powered by ewz - 01.08.2010 Kategorie: Ironman - TM 40 Person: Hank Mees, 14.10.1970, M Wettkampf: IRONMAN SWITZERLAND Triathlon, powered by ewz - 01.08.2010 Veranstalter: BK Sportpromotion AG, CH-Schlieren (MWST-Nr. 386 376)
Hoe fris kan een mens zich voelen na drie zware, intensieve trainingsweken? Nogal een geluk dat ik, toen ik vorig weekend ziek ben geworden, geen medicijnen heb moeten nemen, want ik zou nu beginnen denken dat er iets "goed" ingezeten zou hebben ;-) Met pijn in het hart moet ik vaststellen dat het zware trainingswerk erop zit. Er wachten mij alleen nog een relatieve rustweek en dan een echte rustweek. Tedjuu toch. Ik zal heel hard m'n best doen om er toch wat van te proberen genieten ;-) Op zo'n momenten ben ik blij dat ik met schema's van Rudi en Mieke train. Dat ik verstandig train. Ik zou anders volledig op m'n gevoel afgaan en me waarschijnlijk bezondigen aan overdaad. Gisteren zou dat vast en zeker het geval geweest zijn. Omdat het vorige week de intensieve fietsweek was, voorzag m'n schema deze week gewoon twee extensieve fietstrainingen. Op zeven kilometer na, heb ik me daar gisteren behoorlijk aan gehouden. Maar een beetje gezondigd dus. Toen we, na meer dan anderhalf uur sterke tegenwind, aan het zgn. "vrije gedeelte" kwamen, bleek de wind, voor het eerst in de rit wel goed te zitten. Tijdens het eerste gedeelte schuin in de rug, in het tweede gedeelte volledig in de rug. Ik had me voorgenomen om rustig mee te freewheelen in de wielen. Maar toen ik na een paar minuten al op kop kwam, kon ik me toch niet houden. Even testrn hoe snel het kon, met de wind in de rug. En het kon snel. Sneller dan ik gedacht had. Het eerste gedeelte tot 47-48 km/h. Het tweede gedeelte zelfs boven de 50 km/h. En dat is echt wel kicken. De laatste kilometer ging het net niet aan 55 km/h. Goeie benen? Ik zal het maar op de wind steken. Bezondigen aan overdaad. Dat zou ook vandaag ook vast en zeker het geval geweest zijn zonder schema. Er stond een dubbele looptraining op het programma. Ik ben eens in m'n logboek gaan neuzen en dat is potverdorie al van februari vorig jaar geleden, dat ik nog eens twee looptrainingen op één dag gedaan heb. Ik was vooral benieuwd hoe vlot de tweede training zou gaan. De eerste training, van iets meer dan 18 km, ging even vlot en gemakkelijk dan de vorige trainingen. De training van vanavond moest aan wedstrijdtempo. We hadden afgesproken dat dat 4:30 per km zou zijn. En wat kan je meer verlangen dan dat je zoveel mogelijk op het gevoel probeert te lopen en kilometer na kilometer moet vaststellen dat je te snel loopt. Op het gevoel lopen, dat is min of meer lopen op basis van je hartslag. En vermits die vooraan in de 130 bleef hangen, voelde dit als het juiste tempo aan. Wat het dus eigenlijk niet was. Alle kilometers gingen aan ongeveer 4:25/km km. En de laatste twee kilometers rond de 4:20/km, waarbij de hartslag dan wel boven de 140 kwam. Ook al waren dat km 27 en 28 die dag. Als de benen nog zo goed aanvoelen, moet ik mezelf enorm intomen om niet nog sneller te gaan. Twee dagen na mekaar een beetje gezondigd. Maar net niet teveel, hoop ik, opdat de coach nog tevreden zou blijven. Een goed gevoel hebben, de "goeie moral" vinden. Dat is op z'n minst even belangrijk dan alle trainingsschema's mooi afwerken. Ook al moet je daar dan een klein beetje voor zondigen.
Het was weer niets vandaag in de Tour de France. Ik had nochtans gedacht dat deze rit door de Vogezen iets zou brengen. Dat op zijn minst één van de grote kanonnen iets zou proberen. Maar niets van dat alles. Het zal dan toch alleen maar stilte voor de storm zijn. Ik kan me moeilijk voorstellen dat er zondag, met aankomst bovenop een berg van eerste categorie, niets gaat gebeuren. Ik ben reuzebenieuwd hoe Armstrong het ervan af gaat brengen. Sinds het begin van de Tour doet iedereen zo euforisch over hem. En dat begrijp ik eigenlijk niet. Ik hoop dat ze allemaal gelijk hebben. En wat hij al laten zien heeft de voorbije weken is inderdaad ook wel straffe kost en maakt zijn comeback nu al geslaagd. Maar het is nog wel iets anders dan meespelen voor een nieuwe eindoverwinning. Ook al is de Tour al twee weken bezig. Ze hebben hem nog niet echt kunnen testen in het hooggebergte. Dus weet eigenlijk nog niemand hoe goed hij eigenlijk is en goed Contador zal zijn. Soit. Wat mezelf betreft. Die paar trainingsloze dagen hebben me precies nog geen eens zo'n slecht gedaan. Ik heb ondertussen al terug twee zwemtrainingen, een fietstraining en twee looptrainingen achter de rug. Bij m'n looptrainingen had ik bewust m'n hartslagmeter nog eens aangedaan om te kunnen zien waar ik sta. Ook al waren het maar twee korte, extensieve trainingen. Het gevoel was heel goed. En de hartslag toonde toch ook aan dat m'n conditie, op twee weken van D-day, ok is. Daarnet liep ik m'n laatste twee kilometers onder de 5:00 per km aan een hartslag die net onder de 120 bleef. Zondag ga ik m'n hartslagmeter ook aandoen om te zien wat het geeft tijdens m'n tweede looptraining 's middags of 's avonds. Een training aan wedstrijdtempo. Dat zal dan meteen een beetje een test zijn om te zien of dat tempo inderdaad m'n wedstrijdtempo zal kunnen worden.
Terug van even weg geweest. Gelukkig even maar. Ik ben ondertussen terug kunnen gaan werken. En dat betekent dus ook terug kunnen trainen. De laatste intensieve week is natuurlijk niet begonnen zoals gepland. Maar dat is op zicht niet erg. Rudi heeft voor een aangepast schema gezorgd zodat het uiteindelijk toch nog een serieuze loopweek zal worden richting 50 km, met in het weekend een dubbele looptraining voor in totaal een kleine 30 km en daarin een groot stuk aan wedstrijd tempo. Ik kijk er al naar uit. En wat doet een mens zoals als hij lusteloos zit te wachten tot hij terug normaal kan functioneren en tot hij terug de energie vind om terug te trainen. Denken over wat komen gaat natuurlijk. En dat gaat dan over wat zowat m'n doel zal worden voor binnen twee weken. Maar ook over wat volgend jaar gaat brengen. Dat lijkt misschien heel vroeg om daar nu al mee bezig te zijn. En eigenlijk is het dat ook. Ik vind het zelf een beetje raar om m'n doel voor volgend jaar al te moeten vast leggen nog vóór dat ik dit jaar mezelf serieus heb kunnen testen. Maar ik heb geen keuze. De keuze die ik heb is ondertussen trouwens al kleiner geworden, zonder dat ik dat wou. Eén van de mogelijkheden voor volgend jaar was immers de Ironman in Frankfurt. Maar die kan ik dus al vergeten, want hij is ondertussen al uitverkocht. Hetzelfde voor die in Klagenfurt (Oostenrijk). Inschrijven in de Ironman in Nice gaat (voorlopig) nog wel. Ook al zou die ik heel graag doen. Daar zijn andere reden voor om die toch niet te verkiezen. Anyway, misschien dan toch maar "first things first" en m'n blik volledig richting Antwerp Ironman 70.3, of althans voor 90 %. Ik ga alles nog eens rustig op een rijtje zetten en dan voor mezelf bepalen voor welke eindtijd(en) ik wil - of beter gezegd: denk te kunnen - gaan.
