|
Je ziet maar al te veel dat ouders hun kinderen dingen laten doen die ze zelf graag doen of hadden gedaan. In het beste geval vindt zoonlief of dochterlief het ook nog leuk. Het gaat te dikwijls over datgene wat je als ouder in je jeugd gemist hebt en waarvan je denkt dat je het dan, kost wat kost, aan je eigen vlees en bloed moet doorgeven.
London is aan z'n tweede jaar turnen bezig. Nu ja, wat heet turnen voor een vier of vijfjarige? Maar hij amuseert zich kostelijk, elk weekend opnieuw. Het belangrijkste is dat je kind voldoende beweging heeft. Welke sport voor die beweging zorgt, doet er niet toe. Zolang het maar geen voetb... wordt ;-)
Maar hem niet laten doen wat ik zelf graag doe of deed, werd de laatste maanden, en vooral de laatste weken, bijzonder moeilijk. Al die atleten tijdens de Ironman in Antwerpen zien, was er blijkbaar teveel aan. Bij het thuis komen de dag zelf, had hij er nog begrip voor dat papa geen fut meer had om met hem eens een toertje te gaan lopen. Maar na een nachtje slapen, werkte dat argument niet meer. En het aftellen naar zijn eerste loopwedstrijd was begonnen.
Vanmiddag in Boom was het zover. Ietsje sneller dan zijn papa, die er meer dan 30 jaar over gedaan heeft om aan de start van zijn eerste loopwedstrijd te staan. Om kwart na twee stond nummertje 57 klaar om 1 km te lopen. Dat sport emotie is, bleek onmiddellijk na de start. Spijtig genoeg met een kleine anti climax. Want het enige wat hij had onthouden van de goede raad van papa, daar bleek hij absoluut niets mee te zijn. "Niet te snel starten, want het duurt wel eventjes om een kilometer te lopen." Niet dus. Als je een bende kinderen loslaat voor een loopwedstrijd, lijkt het alsof ze maar 100 meter moeten lopen. De longen uit hun kleine lijf spurten. Niet normaal. Wetende dat hij de allerkleinste aan de start was, zag hij alle anderen op een paar seconden tijd van zich weglopen. Voor de start maakte hij me nog duidelijk dat ik niet mocht meelopen. Nu bleek papa een welgekomen bondgenoot ;-) Na een minuutje waren de grootste emoties gelukkig achter de rug en kon hij beginnen genieten van de aanmoedigen van zijn talrijk opgekomen supporters. En als hij even later nog een paar "groteren" kon inhalen, kon het feest beginnen. En wees gerust. Hoe trots hij ook was, toen hij over de finish kwam. Dat was nog niet half zo trots dan mama en papa.
|
