geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
17-01-2009
rare bekken
Het is me toch wat met dat weer de laatste tijd. Tot mijn grote ergernis, slaag ik er nauwelijks nog in om buiten te gaan fietsen. Nog maar één fietstraining heb ik dit jaar kunnen doen. En daar moest ik dan nog serieuze vriestemperaturen voor trotseren. De vorige fietstraining buiten dateert al van kerstdag. In plaats van buiten te gaan fietsen, las ik ook af en toe wel een training op de spinningfiets in. Maar dat is natuurlijk niet hetzelfde. Als het over zwemmen, buiten fietsen of lopen gaat, komt het er altijd op aan om m'n teveel aan motivatie in te tomen. Een doel of niet. Dat heb ik niet nodig om me telkens weer op te laden om aan een training te beginnen. Maar met het spinning is dat toch net iets anders. Het is en blijft eentonig om in de garage een vol uur in je dooie eentje die trappers rond te krijgen en geen meter vooruit te komen. Een vol uur puur op souplesse rijden, komt er dan meestal ook nooit van. De juiste opzwepende muziek kiezen, helpt me immers om al trekkend, stampend en sleurend wat variatie in m'n trainingen te krijgen. En ook al is het dan wat saaier omdat ik helemaal alleen in de garage altijd op dezelfde muren en op dezelfde auto zit te kijken. Als het echt te zwaar wordt en ik het tempo van de muziek maar net kan volgen, is het misschien niet slecht dat er niemand in de buurt is om al die rare bekken en bewegingen gade te slaan. Ik kan me voorstellen dat het soms echt geen zicht is.
Rudi had me een tijd geleden gezegd dat het goed zou zijn dat ik bij m'n zwemtrainingen het gevoel zou krijgen dat het allemaal niet zo vlot (meer) gaat. Beter dan dat alles van zelf lijkt te gaan. Dat zou dan hopelijk een teken zijn dat ik m'n foute techniek hier en daar toch een beetje aan het verbeteren ben. Dat m'n foute automatische bewegingen van de voorbije maanden stilaan plaats maken voor nieuwe, minder foute bewegingen. Wel, als het stroef verlopen van m'n zwemtrainingen inderdaad een goed teken is, dan ben ik de laatste weken wel héél goed bezig. Want het gaat van geen kanten. Echt waar. Man, man, man. Ik begin nu stilaan ook meer en meer stukken zonder pull buoy te zwemmen. En dan is het sowieso miserie stroef. Eigenlijk begrijp ik het toch niet helemaal. Een maand of twee geleden zwom ik, weliswaar met pull buoy, al zonder problemen 1.500 m. En nu zwem ik, met pull buoy, maximum reeksen van 200 m en heb ik op het einde niet echt het gevoel dat ik dat zonder problemen 1.500 m zou kunnen volhouden. En zonder pull buoy, doe ik zelfs nog geen reeksen van 200m. Er valt dus nog heel wat te verbeteren tegen dat ik einde april in Oostende in m'n eerste wedstrijd op een deftige manier 800 m ga kunnen zwemmen zonder pull buoy, zonder wetsuit. Zo'n 100 dagen resten me nog om 800 m te leren wemmen zonder te verzuipen. En na 800 m, komt 1.000 m. En na 1.000 m, komt 1,5 km. En na 1,5 km, komt 1,9 km. Maar ja, "nog 100 dagen", dat klinkt nog redelijk goed. Beter dan "nog maar 30 trainingen" in ieder geval ;-)
En ik vind dat ik soms vroeg moet opstaan om te trainen om zo mijn sportieve ambities te kunnen waarmaken. Read this: "... the schedule is always the same here. 5AM - wake up, drink lots of coffee. 6AM - eat breakfast. 7AM - start the ride. Noon - finish " Het schema van ... jawel, de enige echte .... Lance Armstrong. Dat is andere koek. Maar zijn ambities zijn natuurlijk ook iets spectaculairder.
Als iemand me zou gezegd hebben dat ik ooit nog met de auto naar de Finse piste in Beveren zou rijden om daar een looptraining van amper 7 km te doen, zou ik vast en zeker beginnen lachen zijn. En toch was het daarnet van dat. Ik kon niet anders. Het was dat of niet gaan lopen. Als ik nu met de fiets zou gereden zijn, was ik waarschijnlijk geen 10 meter ver geraakt zonder op m'n bek te gaan. Eén keer was genoeg. Met de auto of niet. Tijdens lopen was het met momenten echt wel idyllisch: geen mens te bespeuren, alles wit rondom mij, niets te horen behalve de sneeuw die heerlijk onder m'n voeten kraakte. En op bepaalde stroken zonder verlichting kon ik toch goed zien waar ik liep, enkel door de weerkaatsing van de witte sneeuw. Maar wel (weeral) bevroren vingers tegen het einde. Het was nog maar geleden van zaterdagmiddag, toen na zo'n 50 kilometer de zon het plots voor bekeken hield en plaats maakte voor ijskoude mist. Gelukkig kwam ze er de laatste kilometers terug eventjes door en behoedde ze m'n vingers van verder afsterven;-). Het contrast met de 30° vanmorgend in het zwembad kon niet groter. Ik dacht nochtans dat ik even goed tegen de koude kon dan tegen de warmte. Maar ik denk dat ik m'n mening moet herzien. Hoe warmer hoe beter, dat wel. 30° of meer, laat maar komen. Na zo'n koude winter hebben we wel eens terug een bloedhete zomer verdient. Zo'n zomer met temperaturen waarbij ze op de radio aanraden om geen zware inspanningen te doen. Zo'n zomer dat ze terug kunnen beginnen lullen over de opwarming van de aarde. Want daar is het nu wel opvallend stil over.
Geen tijd om een balans op te maken van het voorbije jaar deze keer. Op beter gezegd: geen goesting om terug te blikken op 2008. Er valt immers niet veel te zeggen. Het jaar was nochtans redelijk goed beginnen met de Antwerp 10 miles binnen de 1u05. Maar daarmee is het belangrijkste op sportief gebied voor mezelf meteen verteld. Liever kijk ik vooruit naar 2009. Exact zeven maanden na vandaag, wil ik aan de start staan van m'n allereerste halve Ironman. Geen doel op zich, maar een belangrijke en noodzakelijke tussenstop voor m'n echte doel in 2010: een volledige Ironman. Heel 2009 zal dus in het teken van 2010 staan. En voor de rest wens ik ... - alle zwemmers, inclusief mezelf: veel kilometers, en vooral veel karakter om telkens weer s morgens vroeg te kunnen opstaan - alle fietsers/coureurs, inclusief mezelf: veel kilometers met veel tegenwind, maar vooral zonder valpartijen - alle lopers, inclusief mezelf: veel kilometers - snel of traag , dat maakt niet uit - maar vooral zonder blessures - alle niet-sportievelingen, inclusief alle voetballers: de moed om te beginnen sporten, en vooral om het vol te houden En ook wens ik ... - Sven Nys: een lelijke Belgische driekleur volgende week in Ruddervoorde en een mooie regenboogtrui in Hoogerheide - Luc Van Lierde: een mooi en waardig afscheid, na bijna 20 jaar triathlon op internationaal topniveau - Lance Armstrong: een mooie en knallende comeback, liefst met een achtste Tour de France overwinning En natuurlijk ook ... - Haile Gebreselassie: een nieuw maar niet zijn laatste - wereldrecord op de marathon - Wim: zijn eerste - maar niet zijn laatste marathon onder de 3 uur - Christel en Niko: finishen in hun eerste - maar niet hun laatste - 10 kilometerwedstrijd En niet te vergeten ... - Roeland: een mooie en knallende comeback, liefst met één of meer overwinningen in het-doet-er-niet-toe-welke-koers - Frank: een mooi en waardig afscheid, na ik-weet-niet-hoeveel-succesvolle-jaren-koersen En voor één keer ook ... - alle Nederlanders: na 12 jaar wachten, een nieuwe - maar niet de laatste Elfstedentocht En tenslotte ... - Rudi en Mieke: veel plezier in hun eigen sport(en) en in de begeleiding van hun atleten, maar vooral veel succes en veel geduld met mij
Omdat je gebonden bent aan de openingsuren van het zwembad, is het sowieso al moeilijker om zwemtrainingen in te plannen, in vergelijking met fietstrainingen en looptrainingen. Het is dus alvast een meevaller dat het Sinbad vanaf volgende week, naast dinsdag en donderdag, nu ook woensdagochtend om 7u00 zal openen. Het enige nadeel is dat ze tijdens schoolvakanties, als je al eens meer tijd hebt, hun openingsuren drastisch terugschroeven. Geen ochtendtrainingen, maar ten vroegste om 12u00. Wel, dat probleem is nu ook opgelost. Want ik ben vanmorgend voor het in eerst in het zwembad Wezenberg gaan zwemmen. Schoolvakantie of niet. Zij openen steeds om 7u00. Het is bovendien een olympisch 50m zwembad en dat is toch ook een stuk aangenamer zwemmen. Er was wel veel meer volk, vergeleken met hetzelfde uur in Sint-Niklaas. Zonder fileproblemen duurt het ook niet langer om er met de auto naar toe te rijden. Geen enkele reden dus om niet naar daar te gaan zwemmen? Of toch? Eén zwembeurt kost er 2 Euro. Een 12beurtenkaart kost 20 Euro. Behalve voor niet inwoners van de stad Antwerpen kost ze 24 Euro. Pardon? Ah ja, Antwerpen. Da's juist ook. Eigen (zwem)volk eerst.
Gisterenavond heb ik een uurtje gespinnd op de jaren 80 beats van Front 242. Degene die een beetje bekend zijn met die muziek, kunnen zich daar waarschijnlijk wel iets bij voorstellen. Na amper een kwartier lag er al serieuze plas zweet op de grond. Buiten was het winter. Binnen was het subtropisch. Vanmorgen ben ik een uurtje gaan lopen. Ja, ja, de last aan m'n lies is nu volledig verdwenen. Met dank aan Rudi om in amper een paar beurten me terug goed in elkaar te steken ;-). Het lopen? Niets bijzonder. Het eerste deel rustig aan iets rond de 5:20 per km. Het tweede gedeelte heb ik wat sneller gelopen. 4:45, zo bleek achteraf. Dat sneller lopen kwam niet omwille van de kou, maar gewoon om een beetje variatie in m'n trainingen te steken. Het was nochtans koud genoeg toen ik vertrok (-5°). En ik had blijkbaar beter wat dikkere handschoenen aangedaan dan mijn gebruikelijke, dunne loophandschoentjes. Na een uurtje lopen, waren m'n handen half bevroren geraakt. Nog net te doen. Niet echt een probleem. Maar ik moest nog wel met de fiets naar huis. Gelukkig was het ondertussen al licht geworden, wat toch een beetje scheelt qua (gevoels)temperatuur. Maar de wind was er teveel aan. Amper twee kilometer waren voldoende om van die half bevroren handen volledig bevroren handen te maken. Was het maar gisterenavond ... zweten als een paard, zalig. En dan denk je dat je het gehad hebt wat kou betreft voor die dag. Not! Want 's middags was het tijd voor m'n vierde zwemles. En dat betekent dus opnieuw bibberen. In het water is het zó goed. Maar uit het water, al is het zelfs maar met een stukje van m'n bovenlichaam, is het steeds opnieuw bibberen geblazen. "Scherp staan, dat komt er van", maak ik mezelf dan wijs. Ook in het zwembad is het soms dus een klein beetje afzien. Maar dat is misschien nog niets vergeleken wat Rudi en Mieke moeten doorstaan als ze telkens weer opnieuw proberen uit te leggen dat het nu net zo niet moet, maar anders ;-) Alhoewel ik vandaag toch een paar (echt gemeende) complimenten heb gekregen. En natuurlijk doet dat goed. Ook al weet ik dat de af te leggen weg nog héél lang is.
Een tijdje geleden kwam ik te weten dat je Lance Armstrong kunt volgen op Twitter. Echt niet te geloven dat je zo iemand zijn reilen en zeilen via het internet kunt volgen. Ik ga er heel regelmatig een kijkje nemen. En zo kom je 't één en 't ander te weten. Grappige, onzinnige dingen. Maar ook echte interessante dingen. Onder andere dat hij een week geleden al voor de elfde keer gecontroleerd is geweest sinds hij zijn comeback bekend gemaakt heeft. Waanzinnig toch? De voorlaatste controle had de UCI zelfs speciaal iemand uit Duitsland naar Austin laten overvliegen. Ze kunnen blijkbaar echt niet verdragen dat hij terug komt. Ze willen hem pakken, zo veel is zeker. Maar ze gaan hem niet pakken. Hij gaat hen pakken, allemaal, één voor één. 2009 wordt een bijzonder mooi en interessant wielerseizoen. Ik kan niet wachten.
Op de website van Sporza, las ik dat door een positieve plas van een paard, Noorwegen zijn olympische bronzen medaille in het jumping moet afgeven. Zit doping dan echt overal? Maar vooral: hoe leg je aan zo'n paard (op een veilige manier) uit dat hij een plasje moet doen? En welke formaat van potje gebruik je dan? Of gaat dat bij paarden met een emmer? En zou dat paard Johan Museeuw kennen van in de wachtzaal bij veearts Landuyt? Geef toe, dat zijn misschien gemakkelijke vragen, maar geen gemakkelijke antwoorden.
Vamiddag zijn we met het ganse gezin naar de Kerstloop in Stekene getrokken. Deze keer niet voor een wedstrijd van mezelf, maar voor Christel haar allereerste wedstrijd. Diegenen die zich nu afvragen hoe ik haar zo ver gekregen heb, hebben het mis. Het was volledig op eigen initiatief. Normaal had ze twee weken eerder al haar wedstrijd meegedaan in Beveren, maar toen hadden we iets anders aan de hand. Daarom is het de Kerstloop in Stekene geworden. De 3km? Neen, dank u, meteen de 6km. Dat ze zonder problemen ging finishen, was voor mij geen verrassing. Maar rekening houdend met de snelheid die ze tijdens haar trainingen loopt, verraste het me wel dat ze al na 40 minuten - samen met London ;-) - al finishte. En ze had potverdorie nog overschot ;-) Het was voor mij eens een andere manier om naar een loopwedstrijd te gaan. En ik moet zeggen, dat ik er zeker niet minder van genoten heb. Dikke proficiat!
Een gouden regel bij het bloggen of bij het neerschrijven van om het even wat, is dat je soms beter even wacht en alles laat bezinken voraleer je dingen begint te schrijven waarvan je later spijt krijgt dat je ze geschreven hebt. Wel, dat was gisteren meer dan ooit het geval. Het zat hoog, heel hoog. Na m'n val, van nu bijna twee weken geleden, wou ik gisterenavond even uitproberen hoe een looptraining me zou afgaan. Dat had ik misschien beter niet gedaan. Het enige voordeel is dat ik nu weet waar ik sta. Amper 20 minuutjes waren genoeg - of moet ik zeggen teveel - om er een enorm slecht gevoel aan over te houden. De ganse avond had ik terug enorm veel last aan m'n lies. Gelukkig niet van dezelfde ernst dan onmiddellijk na de val. Maar wel last en pijn bij elke stap die ik zette en ik geraakte niet meer deftig in en uit de zetel. Zelfs tijdens het terug naar huis fietsen na de looptraining had ik last. Ik heb dan ook maar beslist om niet te gaan zwemmen omdat ik teveel last had. Can it get any worse? Gelukkig voelde alles deze morgen al wat beter, of moet ik zeggen minder slecht. Bij de eerste diagnose vorige week, gaf m'n sportdokter nochtans duidelijk te kennen dat de grootste miserie na een dikke week en amper drie beurten ostheopatie bij Rudi achter de rug zou moeten zijn. De pijn in m'n lies had niets met m'n lies te maken maar puur met uitstraling van pijn veroorzaakt door een blokkage ergens tussen m'n heiligbeen en m'n bekken. Dat kon allemaal goed zijn, maar het was nog niet gebeterd, integendeel. Daarom ben ik opnieuw bij haar langs geweest. Opnieuw een erg grondig onderzoek, nog iets uitgebreider dan de vorige keer. "Ik blijf bij m'n diagnose", was een duidelijk antwoord. Het zit serieus scheef, letterlijk en figuurlijk. Een paar extra beurten ostheopatie bij Rudi en bijhorende medicatie zouden de miserie moeten kunnen oplossen. Op zich redelijk goed nieuws, want dit zou gemakkelijker te verhelpen zijn, dan bijvoorbeeld eenn spierletsel. Waar ik gisterenavond nog voor vreesde, bleek gelukkig niet het geval te zijn. Ik mag wel blijven zwemmen en fietsen. Lopen dat is een ander paar mouwen. Net op het moment dat ik dacht van alle miserie in het lopen vanaf te zijn, dit weer. Dat kan ik echt wel missen als de pest. Lopen zal dus niet meer voor dit jaar zijn, vrees ik. Dat het jaar maar snel voorbij is, want het heeft me al genoeg sport-miserie gebracht.
De voorbije weken waren goed voor vijf ongewilde rustdagen op rij. Gelukkig kwam daar gisteren een einde aan door 's morgens een uurtje te spinnen en 's middags te kunnen gaan zwemmen. Een second skin plakker over m'n schaafwonde zorgde er voor dat ik toch aan de tweede techniektraining van Rudi en Mieke kon deelnemen. Deze keer was het Rudi die me onderhanden heeft genomen. Of het nu beter ging dan de vorige keer, zou ik niet direct durven te zeggen. Dat zal nog wat rap zijn. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat ik heel langzaam aan toch een beetje het gevoel begin te krijgen of zal krijgen wat zoal de belangrijke dingen zijn, waarop ik moeten letten of wat de. Of vooral wat de dingen zijn die ik abolsuut niet mag doen. Het zal er nu op aankomen om de volgende weken en maanden, zoveel mogelijk van die dingen in de praktijk te brengen. Hoe meer zwemtraingen, hoe beter dus. Maar ja dat is niets nieuws natuurlijk. Het spinnen ging goed zonder veel noemenswaardige last aan m'n lies. Ook met weerstand trappen ging zonder problemen. Alleen het rechtstaand fietsen heb ik nog niet uitgeprobeerd. Vanmorgen heb ik opnieuw een uurtje gespinnd. Ook al had ik bijzonder veel goesting om buiten te gaan rijden. Ik denk dat het deze keer misschien wel een beetje overdreven voorzichtheid was, die me heeft binnen gehouden. Maar beter zo dan omgekeerd. Het heeft niet veel gescheeld of ik had me laten verleiden om ook een klein toertje te gaan lopen. Een week niet meer gelopen en het weer was/is te uitnodigend. Maar ik heb het dan uiteindelijk toch maar niet gedaan. Rudi had het me trouwens afgeraden. Omdat de kans te groot is dat ik anders ga beginnen lopen om m'n lies te sparen. Met alle gevolgen vandien. Dus toch maar niets. Het belangrijkste is in ieder geval dat ik vanaf dinsdag terug zal kunnen aanpikken met m'n twee zwemtrainingen per week. Dat ik hopelijk dinsdag of woensdag terug kan gaan lopen. En dat ik volgend weekend nog eens terug een paar uurtjes buiten kan gaan fietsen. Me gewoon terug sportman voelen. Trouwens over sprortvrouwen en sportmannen gesproken. Het zou normaal gezien toch echt niet spannend mogen zijn vanavond tijdens de verkiezing van sportman en sportvrouw van het jaar. Zowel Tia Hellebaut als Sven Nys zouden beiden toch met lengtes voorsprong moeten winnen. Als ze er in slagen om Sven Nys deze keer weer naast zo'n trofee te doen grijpen, dan weet ik het niet meer. Dat ze dan heel die boel maar afschaffen en opdoeken.
De gevolgen van mijn val zondag lijken toch iets ernstiger dan oorspronkelijk gedacht. Een serieuze schaafwonde op m'n rechterdij. Last in m'n hals en vooral serieuze last in m'n rechterlies. Vanavond ben ik dan ook langs m'n sportdokter langs geweest. Zo'n schaafwonde geneest normaal wel vanzelf. Maar het is bijkbaar toch een serieus exemplaar. Het is was toch niet zo eenvoudig om te weten hoe ik het exact moet verzorgen. Op dit moment mag ik er nog steeds niet mee gaan zwemmen. Hopelijk is het zaterdag voldoende verbeterd zodat ik m'n tweede zwemtechniektraining niet moet missen. De pijn in m'n lies, dat is wat anders. Ik was een beetje verrast wat m'n sportdokter allemaal aan het uitproberen was. Zo verrast dat ik nog eens herhaalde dat het wel m'n lies was die pijn deed en niet m'n rug. Dat had ze wel degelijk goed begrepen. Maar haar diagnose is dat ik door de val een blokkage in m'n bekken ter hoogte van m'n heiligbeen (of zoiets) heb opgelopen. De pijn daarvan straalt uit naar m'n lies. Het heeft, in tegenstelling tot wat ik dacht, dus niets met m'n lies zelf te maken. Niet mogen zwemmen door die schaafwonde, das één. Niet kunnen lopen door die blokkage is twee. Verdomme toch. Fietsen mag als ik niet teveel hinder ondervind. Ik was vandaag dan ook van plan om een uurtje te spinnen, maar heb het toch niet kunnen doen. Om die blokkage weg te krijgen, zal ik een paar maal bij Rudi moeten langs gaan. Hij mag die blokkage "eruit kraken". Gelukkig kreeg ik te horen dat het na een paar keren al in orde zou moeten komen. Ik en niet mogen of kunnen sporten .... het is nooit een succesvolle combinatie geweest. En dat zal het ook nooit worden. Hopelijk valt er dit weekend toch iets uit de bus: zwemmen of fietsen. En hopelijk kan ik volgende week terug beginnen lopen.
Vanmorgen, van zodra het voldoende licht was, vertrok ik voor m'n fietstraining. Omdat ik 's morgens vroeg al gemerkt had dat het toch redelijk vettig lag, besloot ik met m'n mountainbike te gaan en niet met m'n koersfiets. De bedoeling was een uurtje of drie op souplesse rond te rijden. Ergens in Sint-Gillis slipte m'n achterwiel ineens weg en moest ik serieus corrigeren om recht te blijven. Raar. Waarschijnlijk zo'n wegdeksel dat door de regen wat glad lag. Ik dacht eerst dat ik plat gereden was, maar dat was het geval niet. Na een klein uur rijden, bleek wat er aan de hand was. Net voorbij Stekene moest ik op een bepaald moment een flauw bochtje naar rechts nemen om van de baan op het fietspad geraken. Dat was althans de bedoeling. Maar ik smakte ineens brutaal tegen het asfalt. Deze keer geen schijn van kans om te corrigeren. De eerste momenten voelde het niet zo erg aan. Broek gescheurd, dat wel. Maar aan m'n mountainbike was gelukkig niets, zodat ik kon verder rijden. Of toch niet? Toen ik terug wou opstappen viel ik bijna terug. Ik kon gewoon niet deftig stappen. De baan was spekglad. Heel raar, want ik had de temperatuur gecheckt voor ik vertrokkken was en die was 4°. Buiten die slipper Sint-Gillis, had ik ook nog niets ondervonden. Wat doe je dan? Ik heb even geprobeerd om toch verder te rijden in de hoop dat het allemaal wel zou meevallen. Maar dat was dus niet het geval. Tien meter verder lag ik er terug. Ik heb dan maar rechtsomkeer gemaakt en ben terug naar huis gereden. In het begin ging het niet goed omdat ik constant het gevoel had dat ik onvoldoende grip had en dan begin je krampachtig te rijden. Maar na een paar kilometers ging dat gelukkig wat beter. Wat me minder goed verging was de pijn als gevolg van die val. De schaafwonde op m'n rechterbil trok serieus tegen bij elke trap die ik deed. Maar dat viel uitendelijk beter te verbijten dan de pijn in m'n lies. Ik had spijtig genoeg weinig keuze. De kortste weg naar huis betekende toch nog zo'n drie kwartier fietsen. Uiteindelijk was ik blij dat ik thuis was. Met die last in m'n lies, was het gdvdm zeer moelijk afstappen. Geen schade aan m'n mountainbike, denk ik. Maar wel aan m'n eigen carrosserie. De schaafwonde bleek toch wat serieuzer dan gedacht. Een gigantische tet van wel 2 cm dik op m'n rechterbil. Maar m'n lies baart me meer zorgen. Bij elke stap die ik zet, trekt alles verschrikkelijk tegen. En als ik in de zetel wil gaan zitten, ben ik wel effe bezig omdat ik m'n rechterbeen, zonder hulp, niet meer omhoog krijg. Hopelijk heb ik vannnacht niet te veel last en is het morgenvroeg al wat beter. Ik had immers geen rustperiode ingepland nu ;-(
Van dat goede weer om eindelijk nog eens buiten te kunnen gaan fietsen is voorlopig weinig in huis gekomen. Wat was me dat vandaag? Net na de middag stond ik nochtans volledig klaar in fietskledij om te vertrekken, toen een zoveelste bui me duidelijk maakte dat het misschien toch niet zo'n goed idee was. Op zich kon de regen me niet schelen, maar ik vond de temperatuur net iets te laag om, tijdens een paar uur durende fietstraining, de regen goed te kunnen verdragen. Daarom wisselde ik m'n fietskledij maar snel in voor loopkledij. Hopelijk lukt die fietstraining morgen wel. Ik had me voorgenomen om, na drie maal drie weken te hebben opgebouwd, nog eens iets anders te doen, nog iets extra. Ik heb dan toch niet gekozen voor een extra training, ook niet voor een langere training, maar voor een iets snellere training. 't is te zeggen, ik heb in m'n 10 kilometer twee snellere stukken van 500 m gestoken. Niet echt spectaculair, dat hoeft ook niet. De bedoeling was simpel. Na vier maanden, vind ik dat het toch stilaan tijd wordt om voorzichtig te testen hoe het nu eigenlijk staat met m'n linkerscheenbeen. Af en toe eens wat extra in de training zou nu toch stilaan moeten kunnen, hopelijk zonder dat ik er iets van voel. En vandaag gaf dat in ieder geval al een 10 op 10. Eigenlijk zelfs een 11 op 10. Niet alleen het gevoel tijdens en achteraf was zoals het hoort. Maar nu bleek, tegen m'n eigen verwachting in, m'n snelheid ook nog redelijk ok. Ik liep twee toertjes van 5km en heb telkens de laatste 500 puur, puur op het gevoel en redelijk rustig en relaxed, wat sneller gelopen. Toen ik achteraf keek hoe snel dat was, bleek dat de eerste keer bijna 4:00 per km en de tweede keer bal op die 4:00 per km. En dat heeft me toch wel aangenaam verrast. Ik liep een tempo waarvan ik het gevoel had dat ik het gerust een paar kilometers zou kunnen volhouden. Na twee maanden loopinactiviteit en twee maanden hele, rustige trainingsopbouw, vind ik dat meer dan behoorlijk. Een leuke opsteker. Het leek precies of het was één van m'n doodgewone trainingen van de voorbije twee, drie jaren. Ook weer typisch was dat de 5km rustig lopen na de eerste versnelling, zonder het zelf te voelen, weer sneller ging dan in het begin. Hetzelfde gevoel van vroeger: dat m'n snelheidsgevoel na een versnelling altijd in de war geraakt. Ik moet echt wel opletten, want het is en blijft nog altijd de bedoeling om rustige stukken niet onder de 5:00 per km te lopen. Dat bleek uit de twee lactaattesten, die ik dit jaar en vorig jaar gedaan heb. Dus ik zal nu zeker niet sneller moeten lopen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me serieus heb moeten inhouden om na de 10km er niet nog wat extra kilometers aan te breien. Serieus tegen m'n goesting, maar nu ben ik wel content dat ik het niet gedaan heb. Ik zal serieus op m'n tanden moeten bijten om de komende weken rustig te blijven opbouwen. De goesting om te lopen is gewoon te groot. Om nog maar te zwijgen over de goesting om te fietsen en te zwemmen. Maar als dat hét probleem wordt voor de komende weken en maanden, dan zie ik het best wel zitten.
Best wel plezant dat ik een paar aanmoedigingen krijg na mijn fiasco van de eerste zwemles. En of ik ze nodig zal hebben die aanmoedigingen. Toen ik vanmorgen een paar dingen uitprobeerde waardoor ik dacht beter te gaan zwemmen, kwam ik tot de constatatie dat ik nog trager zwom dan voorheen. Way to go ;-( Laat de volgende techniektrainingen dus maar komen ... Voor het overige, hoor je mij niet klagen. Buiten het feit dat ze mij in het Sinbad op twee weken tijd evenveel keer keer liggen heb gehad door mij 's morgensvroeg om zeven uur voor de deur te laten staan omdat de redder ziek was, of zoiets. Ze geven er natuurlijk de uitleg aan die ze willen ...whatever. Balen was dat, vooral dan de tweede keer, eergisteren. Genoeg geklaagd over het niet kunnen zwemmen. Zowel letterlijk als figuurlijk. Haha, heb j'em? Voor het overige krijg ik de schaarse vrij uurtjes nog net volgepropt met lopen en fietsen. Alhoewel het fietsen de laatste twee weken zich uitsluitend afspeelt op de spinning fiets. Als ik de weersvoorspellingen mag geloven, zou daar dit weekend wel eens verandering in kunnen komen. Hopelijk vind ik daar, tussen de talrijke Sinterklaasfeestjest nog de tijd voor. Tijd vinden, dat is voor het lopen alvast minder een probleem. Daar is altijd wel tijd voor. Ondertussen zit ik trouwens aan de derde week met twee 10 kilometertrainingen. Dat betekent dat ik in totaal al negen weken aan het heropbouwen ben. Ik wil niet te vroeg victorie kraaien, maar het ziet er voorlopig toch wel goed uit. Ik ben ook tevreden dat ik me aan m'n eigen beloftes gehouden heb om traag, maar zeker op te bouwen en geen te grote sprongen voorwaarts te willen maken. Ook al begint het nu serieus te kriebelen om toch wat zwaarder te beginnen trainen, ik ga het niet doen. Het enige wat ik mezelf cadeau ga doen, is dat ik er ofwel een derde looptraining per week ga tussen steken, of eens een iets langere looptrainging in het weekend, of eens een paar versnellingen. Of, of, of. Maar dus zeker niet alledrie. Heel veel extra ik nu gelukkig (nog) niet nodig om te kunnen genieten van de combinatie zwemmen-fietsen-lopen, die ik nu ondertussen al meer dan drie maanden doe. Een zalige combinatie. Als ik nu al zo kan genieten van m'n trainingen, dan gaat dat wat geven als ik volgend jaar echt ga kunnen beginnen focussen op de die wedstrijden. Een mens moet blijkbaar eerst wat tegenslag meemaken om het over een andere boeg te gooien en dan te beseffen dat je nog beter af bent dan een tijdje geleden. Hoeveel werk er ook nog aan de winkel is. Dat is nu even niet belangrijk. Wel belangrijk is dat ik de juiste keuze heb gemaakt, zeker weten.
Het tweede weekend op rij dat tal van geplande activeiten, maar vooral het weer, me belet hebben om buiten te gaan fietsen. Gelukkig kan ik die fietstrainingen buiten, als ik wil, steeds compenseren met wat spinning. En dat heb ik dan ook gedaan, met zowel zaterdag als zondag een uurtje te spinnen. Zaterdag met een paar serieuze intensieve stukken er tussen. Zondag rustig aan, héél rustig aan. Maar belangrijker dit weekend was de eerste techniektraining zwemmen. Jawadde. Waar zal ik beginnen? Het enige wat ik zowat goed gedaan heb, was dat ik een zwembroek aan had en dat mijn zwembrilletje steeds goed opstaat zodat er geen water binnensijpelt ;-) Daarmee is het goede nieuws zowat verteld. En voor de rest. Alles wat een zwemmer zowat mis kan doen .... come and see me! Rudi en Mieke hadden, afhankelijk van de 'leerpunten' van hun zwemmers-leerlingen de groep in tweeën gesplitst. Rudi ontfermde zich over de beteren. Mieke over de anderen. Dat het gene vette ging zijn, wist ik natuurlijk op voorhand. Laat dat nu net de reden zijn waarom ik die techniektrainingen wil volgen en er ook zo enthousiast over ben. Maar dat het zo erg zou zijn, had ik, eerlijk gezegd, niet verwacht. Ik had gehoopt om een paar dingen bij te leren, die ik dan de komende weken, maanden, op m'n gemakje, beter en beter onder de knie zou kunnen proberen krijgen. Een paar dingen, zei ik? Niet echt. Laat ik het zo zeggen. Zwemmen of lopen en fietsen. Voor mij zijn het gewoon twee totaal verschillende werelden. Over het algemeen is lopen, en vooral fietsen, toch gewoon verstand op nul en trainen. En dat is trouwens één van de charmes van die sporten. Tijdens de training en na de training kun je dan nog wat nagenieten van het gevoel in je spieren, pezen, gewrichten, ... En zwemmen dan? Wel voor echte zwemmers zal dat waarschijnlijk ook wel zo zijn. Maar, spijtig genoeg, nog niet voor deze jongen. Echt waar, wat het meeste heeft afgezien zaterdag was m'n grijze hersenmassa. Geen spierpijn, maar koppijn. Het proberen goed doen, maar keer op keer merken, dat het je gewoon niet lukt. Niet een klein beetje, maar gewoon nog niet in de buurt komen van wat het moet zijn. Zoveel dingen waarop je moet letten: tenen, voeten, knieën, ellebogen, handen, nek, ... Man, man, man. Niet te doen. Als ik één ding goed probeerde te doen- met de nadruk op probeerde -, deed ik er twintig anderen verkeerd. Een verklaring waarom ik zo traag zwem, dat wel. Maar mentaal toch een serieuze opdoffer. De weg lijkt nog zovéél langer dan ik al dacht. Ik vraag mij echt af of Rudi en Mieke zoiets al hebben meegemaakt. Papa's eerste zwemles was een serieus fiasco. En ja, ik zie het toch nog zitten. En ik hoop vooral van hen hetzelfde.
Mijn goeie ideeën de laatste tijd zijn niet meer wat ze geweest zijn. Zo had ik twee weekends geleden het lumineuze idee om eens op een zondagmorgend in het zwembad in Beveren te gaan zwemmen. Als ik zou zorgen dat ik er iets vóór het openingsuur zou zijn en direct om negeg uur zou kunnen beginnen zwemmen, zal ik het zwembad wel voor mij alleen hebben. Dat klopte inderdaad voor de eerste minuten. Maar na vijf minuten, tien minuten, ... was het volledig naar de knoppen. Niet alleen te veel volk, maar - met alle respect - allemaal schoolslagzwemmers die héél veel plaats nodig hebben, héél traag zwemmen (nog trager dan mij, ja) en vooral niet rechtdoor kunnen zwemmen. Kortom ze zwommen allemaal in de weg. Ik heb er wel een paar omver gezwommen, maar op den duur begint dat ook te vervelen ;-) en hield ik het daarom, sneller dan gepland, voor bekeken. Daarom opnieuw een goed idee om mijn steentje bij te dragen aan de zwemmarathon dit weekend door om vijf uur 's zondagmorgend te gaan zwemmen. Nu zou ik het zwembad echt wel voor mij alleen hebben. Ik had immers vernomen dat ze nog volk zochten om de boel daar op de lastige uren ('s nachts en 's morgens heel vroeg) draaiende te houden. Blijkbaar was vijf uur 's zondagmorgend niet lastig genoeg. Waar ik een beetje voor gevreesd had, kwam uit. Iets voor vijven begin ik aan m'n baantjes en was het ok. Maar hoe meer het richting half zes ging, hoe meer volk er kwam. Ik was uiteindelijk alleen nog maar bezig om tussen iedereen door te proberen zwemmen. Op zich was er misschien niet zo veel volk. Maar ze hadden er ook bovendien niets beter op gevonden dan een vierde van het zwembad te bedekken met één of andere oversizede luchtmatras. Hé? Zwemmen in Beveren, het lijkt echt wel geen goeie combinatie te zijn. Dat is me nu wel duidelijk geworden. Ik ben dan onmiddellijk na het zwemmen maar aan m'n 10 kilometer training begonnen. Omdat het nog pikkedonker was had ik m'n looplamp nog eens opgezet. Heel gemakkelijk, vooral als de batterijen het na een paar minuten al begeven. What a day. Gelukkig was het een tiental minuten later al zes uur en sprong de verlichting langs het parcours aan, zodat ik op de meeste stukken terug gewoon zicht had. En moet ik zeggen dat het zalig was? The good old days ... 's morgens vroeg op m'n dooie eentje. Niemand, maar dan ook niemand te zien. Zo had het in het zwembad ook mogen zijn ;-) Om kwart voor zeven naar huis, niet zonder langs de bakker te gaan. Zowel het zwemmen als het lopen gebeurde natuurlijk op een nuchtere maag die al ondertussen al serieus beginnen knorren was. Wat kan een zondagmorgend toch mooi zijn als je even later, net vóór negen uur, volledig in het zweet, van je spinningfiets stapt en er al drie trainingen (en een ontbijt) hebt opzitten. Niet direct iets om elk weekend te herhalen, maar ik ben er nog van aan het genieten. Het is me dan toch gelukt om nog eens een goed idee te hebben ...
Een paar weken heb ik nodig gehad om mijn wedstrijdplanning voor volgend jaar te maken. M'n oorspronkelijke planning ligt ondertussen in de prullenmand. Het leek wel of elke wedstrijd die ik zag zitten en die perfect paste in m'n voorbereiding voor de Antwerp Ironman 70.3 tesamen viel met een Depeche Mode concert. Ik werd er even wanhopig van. Het werd dan ook echt puzzelen. Maar wie zoekt, die vindt. En ik ben er dus toch in geslaagd om een paar wedstrijden te vinden die ik als voorbereiding op Antwerpen ga doen. Het was heel wat anders dan het zoeken naar een paar loopwedstrijden waaraan je wilt meedoen. Keuze te over in dat geval. Maar het aantal triathlonwedstrijden, waaraan je kan meedoen, dat is toch wat anders. Ik heb uiteindelijk gekozen voor drie wedstrijden. Nog vier maanden te gaan vooraleer m'n eerste wedstrijd eraan komt: een achtste triathlon in Oostende. De definitieve datum kan ik nog niet terugvinden op het internet. Ik denk dat het op 11 april zal zijn (paaszaterdag): 800m zwemmen, 20km fietsen en 5 km lopen. Het zwemmen gebeurt in het zwembad, met aansluitend de fietsproef. Niet zoals bij sommige andere triathlonwedstrijden, waarbij de zwemproef in het zwembad 's morgens gebeurt en de fiets- en loopproef pas 's middags. Ik kick nu net op de wissels, dus daarom dat ik Oostende wel zie zitten. Een maand later, op 10 mei, ga ik in Geel m'n eerste kwarttriathlon doen: 1km zwemmen, 45 km fietsen en 10 km lopen. Geen zwembad meer, maar zwemmen in het kanaal Bocholt-Herentals. Dat zal een goeie test worden. Ook heel interessant is dat tijdens het fietsen niet gestayerd mag worden. Zo heb ik het graag. En m'n derde en laatste voorbereidingswedstrijd zal de Watermolentriathlon op 14 juni in Hamme zijn: 1,5 km zwemmen, 35 km fietsen en 10 km lopen. 1,5 km zwemmen in de oude Durme. Dat scheelt al niet zo veel meer met de 1,9 km zwemmen in het Galgenweel in Antwerpen. Spijtig is dat het in Hamme wel toegelaten is om te stayeren. Na Hamme zijn het nog zeven weken tot 2 augustus. Misschien iets te lang, maar ik heb geen keuze. Andere wedstrijden kwamen te dicht in de buurt van 2 augustus. Ik zie het volledig zitten. Laat Sinterklaas maar al komen, dan zijn we daar al vanaf. En hij mag meteen de Kerstman al meebrengen. En laten we ook ineens Carnaval overslaan. Dat het maar snel april wordt. Iedereen en alles opzij voor de Paashaas! ;-)
De laatste maanden, kun je er nergens over beginnen of er is wel iemand - of beter een paar mensen - die met lopen begonnen zijn. Een echte hype. En normaal verdwijnt zo'n hype meestal even snel dat dat hij gekomen is. Alhoewel dat ik daar wat het lopen betreft, wel anders over denk. Tegenwoordig wordt een portie gezonde, sportieve ontspanning als een must aanzien. Als je daar zelf voor kunt zorgen zonder er al te veel tijd mee te "verliezen", dan is het inderdaad bij velen bingo. Maar hoeveel er ook starten met goede bedoelingen. Ik ken er toch maar weinig die het echt volhouden. Om eerlijk te zijn ken ik er eigenlijk maar twee die het nog steeds volhouden. De ene al wat langer dan de andere. De ene ook wat fanatieker dan de andere. Maar ze zijn de enige twee uit een reeks, van ik denk wel tien of twintig, die geen reden zoeken om te stoppen. De enige twee die alleen maar redenen vinden om het te blijven doen. Ze lezen allebei m'n blog, dus ze zullen allebei wel goed weten dat het over hen gaat ;-) Het hoeft in m'n blog niet altijd over mezelf te gaan: zeuren over kwetsuren, doordrammen over m'n gestelde doelen, pronken met lage hartslagen, ... ;-) Neen, ik kan ook wel eens schrijven over de bewondering die heb voor alletwee, voor hoe ze het allebei volhouden, elk op zijn/haar manier. Wie had er vorig jaar gedacht dat ik misschien binnenkort zelfs naar een wedstrijd van hen kan gaan kijken? Dat is waarschijnlijk ook typisch aan het lopen. Je begint er gewoon aan en uiteindelijk begin je dingen te doen, waarvan je in het begin, in de verste verte, niet zou durven dromen hebben om ze ooit te kunnen doen. Mocht ik er toen over begonnen zijn, hadden ze me vast en zeker gek verklaard. Iedereen die ooit een marathon heeft uitgelopen, is ooit beginnen lopen. Er is is, naar mijn weten, nog geen enkele geweest die het van in het begin zag zitten om 42,195 km aan één stuk te lopen. Ook al gaat hij me voor gek verklaren, een tweetal weken geleden flitste het door m'n hoofd. Die 42,195 km wordt missschien ooit nog iets voor hem. En dan mag hij zeker zijn dat ik kom supporteren.
