geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
25-12-2008
Twitter
Een tijdje geleden kwam ik te weten dat je Lance Armstrong kunt volgen op Twitter. Echt niet te geloven dat je zo iemand zijn reilen en zeilen via het internet kunt volgen. Ik ga er heel regelmatig een kijkje nemen. En zo kom je 't één en 't ander te weten. Grappige, onzinnige dingen. Maar ook echte interessante dingen. Onder andere dat hij een week geleden al voor de elfde keer gecontroleerd is geweest sinds hij zijn comeback bekend gemaakt heeft. Waanzinnig toch? De voorlaatste controle had de UCI zelfs speciaal iemand uit Duitsland naar Austin laten overvliegen. Ze kunnen blijkbaar echt niet verdragen dat hij terug komt. Ze willen hem pakken, zo veel is zeker. Maar ze gaan hem niet pakken. Hij gaat hen pakken, allemaal, één voor één. 2009 wordt een bijzonder mooi en interessant wielerseizoen. Ik kan niet wachten.
Op de website van Sporza, las ik dat door een positieve plas van een paard, Noorwegen zijn olympische bronzen medaille in het jumping moet afgeven. Zit doping dan echt overal? Maar vooral: hoe leg je aan zo'n paard (op een veilige manier) uit dat hij een plasje moet doen? En welke formaat van potje gebruik je dan? Of gaat dat bij paarden met een emmer? En zou dat paard Johan Museeuw kennen van in de wachtzaal bij veearts Landuyt? Geef toe, dat zijn misschien gemakkelijke vragen, maar geen gemakkelijke antwoorden.
Vamiddag zijn we met het ganse gezin naar de Kerstloop in Stekene getrokken. Deze keer niet voor een wedstrijd van mezelf, maar voor Christel haar allereerste wedstrijd. Diegenen die zich nu afvragen hoe ik haar zo ver gekregen heb, hebben het mis. Het was volledig op eigen initiatief. Normaal had ze twee weken eerder al haar wedstrijd meegedaan in Beveren, maar toen hadden we iets anders aan de hand. Daarom is het de Kerstloop in Stekene geworden. De 3km? Neen, dank u, meteen de 6km. Dat ze zonder problemen ging finishen, was voor mij geen verrassing. Maar rekening houdend met de snelheid die ze tijdens haar trainingen loopt, verraste het me wel dat ze al na 40 minuten - samen met London ;-) - al finishte. En ze had potverdorie nog overschot ;-) Het was voor mij eens een andere manier om naar een loopwedstrijd te gaan. En ik moet zeggen, dat ik er zeker niet minder van genoten heb. Dikke proficiat!
Een gouden regel bij het bloggen of bij het neerschrijven van om het even wat, is dat je soms beter even wacht en alles laat bezinken voraleer je dingen begint te schrijven waarvan je later spijt krijgt dat je ze geschreven hebt. Wel, dat was gisteren meer dan ooit het geval. Het zat hoog, heel hoog. Na m'n val, van nu bijna twee weken geleden, wou ik gisterenavond even uitproberen hoe een looptraining me zou afgaan. Dat had ik misschien beter niet gedaan. Het enige voordeel is dat ik nu weet waar ik sta. Amper 20 minuutjes waren genoeg - of moet ik zeggen teveel - om er een enorm slecht gevoel aan over te houden. De ganse avond had ik terug enorm veel last aan m'n lies. Gelukkig niet van dezelfde ernst dan onmiddellijk na de val. Maar wel last en pijn bij elke stap die ik zette en ik geraakte niet meer deftig in en uit de zetel. Zelfs tijdens het terug naar huis fietsen na de looptraining had ik last. Ik heb dan ook maar beslist om niet te gaan zwemmen omdat ik teveel last had. Can it get any worse? Gelukkig voelde alles deze morgen al wat beter, of moet ik zeggen minder slecht. Bij de eerste diagnose vorige week, gaf m'n sportdokter nochtans duidelijk te kennen dat de grootste miserie na een dikke week en amper drie beurten ostheopatie bij Rudi achter de rug zou moeten zijn. De pijn in m'n lies had niets met m'n lies te maken maar puur met uitstraling van pijn veroorzaakt door een blokkage ergens tussen m'n heiligbeen en m'n bekken. Dat kon allemaal goed zijn, maar het was nog niet gebeterd, integendeel. Daarom ben ik opnieuw bij haar langs geweest. Opnieuw een erg grondig onderzoek, nog iets uitgebreider dan de vorige keer. "Ik blijf bij m'n diagnose", was een duidelijk antwoord. Het zit serieus scheef, letterlijk en figuurlijk. Een paar extra beurten ostheopatie bij Rudi en bijhorende medicatie zouden de miserie moeten kunnen oplossen. Op zich redelijk goed nieuws, want dit zou gemakkelijker te verhelpen zijn, dan bijvoorbeeld eenn spierletsel. Waar ik gisterenavond nog voor vreesde, bleek gelukkig niet het geval te zijn. Ik mag wel blijven zwemmen en fietsen. Lopen dat is een ander paar mouwen. Net op het moment dat ik dacht van alle miserie in het lopen vanaf te zijn, dit weer. Dat kan ik echt wel missen als de pest. Lopen zal dus niet meer voor dit jaar zijn, vrees ik. Dat het jaar maar snel voorbij is, want het heeft me al genoeg sport-miserie gebracht.
De voorbije weken waren goed voor vijf ongewilde rustdagen op rij. Gelukkig kwam daar gisteren een einde aan door 's morgens een uurtje te spinnen en 's middags te kunnen gaan zwemmen. Een second skin plakker over m'n schaafwonde zorgde er voor dat ik toch aan de tweede techniektraining van Rudi en Mieke kon deelnemen. Deze keer was het Rudi die me onderhanden heeft genomen. Of het nu beter ging dan de vorige keer, zou ik niet direct durven te zeggen. Dat zal nog wat rap zijn. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat ik heel langzaam aan toch een beetje het gevoel begin te krijgen of zal krijgen wat zoal de belangrijke dingen zijn, waarop ik moeten letten of wat de. Of vooral wat de dingen zijn die ik abolsuut niet mag doen. Het zal er nu op aankomen om de volgende weken en maanden, zoveel mogelijk van die dingen in de praktijk te brengen. Hoe meer zwemtraingen, hoe beter dus. Maar ja dat is niets nieuws natuurlijk. Het spinnen ging goed zonder veel noemenswaardige last aan m'n lies. Ook met weerstand trappen ging zonder problemen. Alleen het rechtstaand fietsen heb ik nog niet uitgeprobeerd. Vanmorgen heb ik opnieuw een uurtje gespinnd. Ook al had ik bijzonder veel goesting om buiten te gaan rijden. Ik denk dat het deze keer misschien wel een beetje overdreven voorzichtheid was, die me heeft binnen gehouden. Maar beter zo dan omgekeerd. Het heeft niet veel gescheeld of ik had me laten verleiden om ook een klein toertje te gaan lopen. Een week niet meer gelopen en het weer was/is te uitnodigend. Maar ik heb het dan uiteindelijk toch maar niet gedaan. Rudi had het me trouwens afgeraden. Omdat de kans te groot is dat ik anders ga beginnen lopen om m'n lies te sparen. Met alle gevolgen vandien. Dus toch maar niets. Het belangrijkste is in ieder geval dat ik vanaf dinsdag terug zal kunnen aanpikken met m'n twee zwemtrainingen per week. Dat ik hopelijk dinsdag of woensdag terug kan gaan lopen. En dat ik volgend weekend nog eens terug een paar uurtjes buiten kan gaan fietsen. Me gewoon terug sportman voelen. Trouwens over sprortvrouwen en sportmannen gesproken. Het zou normaal gezien toch echt niet spannend mogen zijn vanavond tijdens de verkiezing van sportman en sportvrouw van het jaar. Zowel Tia Hellebaut als Sven Nys zouden beiden toch met lengtes voorsprong moeten winnen. Als ze er in slagen om Sven Nys deze keer weer naast zo'n trofee te doen grijpen, dan weet ik het niet meer. Dat ze dan heel die boel maar afschaffen en opdoeken.
De gevolgen van mijn val zondag lijken toch iets ernstiger dan oorspronkelijk gedacht. Een serieuze schaafwonde op m'n rechterdij. Last in m'n hals en vooral serieuze last in m'n rechterlies. Vanavond ben ik dan ook langs m'n sportdokter langs geweest. Zo'n schaafwonde geneest normaal wel vanzelf. Maar het is bijkbaar toch een serieus exemplaar. Het is was toch niet zo eenvoudig om te weten hoe ik het exact moet verzorgen. Op dit moment mag ik er nog steeds niet mee gaan zwemmen. Hopelijk is het zaterdag voldoende verbeterd zodat ik m'n tweede zwemtechniektraining niet moet missen. De pijn in m'n lies, dat is wat anders. Ik was een beetje verrast wat m'n sportdokter allemaal aan het uitproberen was. Zo verrast dat ik nog eens herhaalde dat het wel m'n lies was die pijn deed en niet m'n rug. Dat had ze wel degelijk goed begrepen. Maar haar diagnose is dat ik door de val een blokkage in m'n bekken ter hoogte van m'n heiligbeen (of zoiets) heb opgelopen. De pijn daarvan straalt uit naar m'n lies. Het heeft, in tegenstelling tot wat ik dacht, dus niets met m'n lies zelf te maken. Niet mogen zwemmen door die schaafwonde, das één. Niet kunnen lopen door die blokkage is twee. Verdomme toch. Fietsen mag als ik niet teveel hinder ondervind. Ik was vandaag dan ook van plan om een uurtje te spinnen, maar heb het toch niet kunnen doen. Om die blokkage weg te krijgen, zal ik een paar maal bij Rudi moeten langs gaan. Hij mag die blokkage "eruit kraken". Gelukkig kreeg ik te horen dat het na een paar keren al in orde zou moeten komen. Ik en niet mogen of kunnen sporten .... het is nooit een succesvolle combinatie geweest. En dat zal het ook nooit worden. Hopelijk valt er dit weekend toch iets uit de bus: zwemmen of fietsen. En hopelijk kan ik volgende week terug beginnen lopen.
Vanmorgen, van zodra het voldoende licht was, vertrok ik voor m'n fietstraining. Omdat ik 's morgens vroeg al gemerkt had dat het toch redelijk vettig lag, besloot ik met m'n mountainbike te gaan en niet met m'n koersfiets. De bedoeling was een uurtje of drie op souplesse rond te rijden. Ergens in Sint-Gillis slipte m'n achterwiel ineens weg en moest ik serieus corrigeren om recht te blijven. Raar. Waarschijnlijk zo'n wegdeksel dat door de regen wat glad lag. Ik dacht eerst dat ik plat gereden was, maar dat was het geval niet. Na een klein uur rijden, bleek wat er aan de hand was. Net voorbij Stekene moest ik op een bepaald moment een flauw bochtje naar rechts nemen om van de baan op het fietspad geraken. Dat was althans de bedoeling. Maar ik smakte ineens brutaal tegen het asfalt. Deze keer geen schijn van kans om te corrigeren. De eerste momenten voelde het niet zo erg aan. Broek gescheurd, dat wel. Maar aan m'n mountainbike was gelukkig niets, zodat ik kon verder rijden. Of toch niet? Toen ik terug wou opstappen viel ik bijna terug. Ik kon gewoon niet deftig stappen. De baan was spekglad. Heel raar, want ik had de temperatuur gecheckt voor ik vertrokkken was en die was 4°. Buiten die slipper Sint-Gillis, had ik ook nog niets ondervonden. Wat doe je dan? Ik heb even geprobeerd om toch verder te rijden in de hoop dat het allemaal wel zou meevallen. Maar dat was dus niet het geval. Tien meter verder lag ik er terug. Ik heb dan maar rechtsomkeer gemaakt en ben terug naar huis gereden. In het begin ging het niet goed omdat ik constant het gevoel had dat ik onvoldoende grip had en dan begin je krampachtig te rijden. Maar na een paar kilometers ging dat gelukkig wat beter. Wat me minder goed verging was de pijn als gevolg van die val. De schaafwonde op m'n rechterbil trok serieus tegen bij elke trap die ik deed. Maar dat viel uitendelijk beter te verbijten dan de pijn in m'n lies. Ik had spijtig genoeg weinig keuze. De kortste weg naar huis betekende toch nog zo'n drie kwartier fietsen. Uiteindelijk was ik blij dat ik thuis was. Met die last in m'n lies, was het gdvdm zeer moelijk afstappen. Geen schade aan m'n mountainbike, denk ik. Maar wel aan m'n eigen carrosserie. De schaafwonde bleek toch wat serieuzer dan gedacht. Een gigantische tet van wel 2 cm dik op m'n rechterbil. Maar m'n lies baart me meer zorgen. Bij elke stap die ik zet, trekt alles verschrikkelijk tegen. En als ik in de zetel wil gaan zitten, ben ik wel effe bezig omdat ik m'n rechterbeen, zonder hulp, niet meer omhoog krijg. Hopelijk heb ik vannnacht niet te veel last en is het morgenvroeg al wat beter. Ik had immers geen rustperiode ingepland nu ;-(
Van dat goede weer om eindelijk nog eens buiten te kunnen gaan fietsen is voorlopig weinig in huis gekomen. Wat was me dat vandaag? Net na de middag stond ik nochtans volledig klaar in fietskledij om te vertrekken, toen een zoveelste bui me duidelijk maakte dat het misschien toch niet zo'n goed idee was. Op zich kon de regen me niet schelen, maar ik vond de temperatuur net iets te laag om, tijdens een paar uur durende fietstraining, de regen goed te kunnen verdragen. Daarom wisselde ik m'n fietskledij maar snel in voor loopkledij. Hopelijk lukt die fietstraining morgen wel. Ik had me voorgenomen om, na drie maal drie weken te hebben opgebouwd, nog eens iets anders te doen, nog iets extra. Ik heb dan toch niet gekozen voor een extra training, ook niet voor een langere training, maar voor een iets snellere training. 't is te zeggen, ik heb in m'n 10 kilometer twee snellere stukken van 500 m gestoken. Niet echt spectaculair, dat hoeft ook niet. De bedoeling was simpel. Na vier maanden, vind ik dat het toch stilaan tijd wordt om voorzichtig te testen hoe het nu eigenlijk staat met m'n linkerscheenbeen. Af en toe eens wat extra in de training zou nu toch stilaan moeten kunnen, hopelijk zonder dat ik er iets van voel. En vandaag gaf dat in ieder geval al een 10 op 10. Eigenlijk zelfs een 11 op 10. Niet alleen het gevoel tijdens en achteraf was zoals het hoort. Maar nu bleek, tegen m'n eigen verwachting in, m'n snelheid ook nog redelijk ok. Ik liep twee toertjes van 5km en heb telkens de laatste 500 puur, puur op het gevoel en redelijk rustig en relaxed, wat sneller gelopen. Toen ik achteraf keek hoe snel dat was, bleek dat de eerste keer bijna 4:00 per km en de tweede keer bal op die 4:00 per km. En dat heeft me toch wel aangenaam verrast. Ik liep een tempo waarvan ik het gevoel had dat ik het gerust een paar kilometers zou kunnen volhouden. Na twee maanden loopinactiviteit en twee maanden hele, rustige trainingsopbouw, vind ik dat meer dan behoorlijk. Een leuke opsteker. Het leek precies of het was één van m'n doodgewone trainingen van de voorbije twee, drie jaren. Ook weer typisch was dat de 5km rustig lopen na de eerste versnelling, zonder het zelf te voelen, weer sneller ging dan in het begin. Hetzelfde gevoel van vroeger: dat m'n snelheidsgevoel na een versnelling altijd in de war geraakt. Ik moet echt wel opletten, want het is en blijft nog altijd de bedoeling om rustige stukken niet onder de 5:00 per km te lopen. Dat bleek uit de twee lactaattesten, die ik dit jaar en vorig jaar gedaan heb. Dus ik zal nu zeker niet sneller moeten lopen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me serieus heb moeten inhouden om na de 10km er niet nog wat extra kilometers aan te breien. Serieus tegen m'n goesting, maar nu ben ik wel content dat ik het niet gedaan heb. Ik zal serieus op m'n tanden moeten bijten om de komende weken rustig te blijven opbouwen. De goesting om te lopen is gewoon te groot. Om nog maar te zwijgen over de goesting om te fietsen en te zwemmen. Maar als dat hét probleem wordt voor de komende weken en maanden, dan zie ik het best wel zitten.
Best wel plezant dat ik een paar aanmoedigingen krijg na mijn fiasco van de eerste zwemles. En of ik ze nodig zal hebben die aanmoedigingen. Toen ik vanmorgen een paar dingen uitprobeerde waardoor ik dacht beter te gaan zwemmen, kwam ik tot de constatatie dat ik nog trager zwom dan voorheen. Way to go ;-( Laat de volgende techniektrainingen dus maar komen ... Voor het overige, hoor je mij niet klagen. Buiten het feit dat ze mij in het Sinbad op twee weken tijd evenveel keer keer liggen heb gehad door mij 's morgensvroeg om zeven uur voor de deur te laten staan omdat de redder ziek was, of zoiets. Ze geven er natuurlijk de uitleg aan die ze willen ...whatever. Balen was dat, vooral dan de tweede keer, eergisteren. Genoeg geklaagd over het niet kunnen zwemmen. Zowel letterlijk als figuurlijk. Haha, heb j'em? Voor het overige krijg ik de schaarse vrij uurtjes nog net volgepropt met lopen en fietsen. Alhoewel het fietsen de laatste twee weken zich uitsluitend afspeelt op de spinning fiets. Als ik de weersvoorspellingen mag geloven, zou daar dit weekend wel eens verandering in kunnen komen. Hopelijk vind ik daar, tussen de talrijke Sinterklaasfeestjest nog de tijd voor. Tijd vinden, dat is voor het lopen alvast minder een probleem. Daar is altijd wel tijd voor. Ondertussen zit ik trouwens aan de derde week met twee 10 kilometertrainingen. Dat betekent dat ik in totaal al negen weken aan het heropbouwen ben. Ik wil niet te vroeg victorie kraaien, maar het ziet er voorlopig toch wel goed uit. Ik ben ook tevreden dat ik me aan m'n eigen beloftes gehouden heb om traag, maar zeker op te bouwen en geen te grote sprongen voorwaarts te willen maken. Ook al begint het nu serieus te kriebelen om toch wat zwaarder te beginnen trainen, ik ga het niet doen. Het enige wat ik mezelf cadeau ga doen, is dat ik er ofwel een derde looptraining per week ga tussen steken, of eens een iets langere looptrainging in het weekend, of eens een paar versnellingen. Of, of, of. Maar dus zeker niet alledrie. Heel veel extra ik nu gelukkig (nog) niet nodig om te kunnen genieten van de combinatie zwemmen-fietsen-lopen, die ik nu ondertussen al meer dan drie maanden doe. Een zalige combinatie. Als ik nu al zo kan genieten van m'n trainingen, dan gaat dat wat geven als ik volgend jaar echt ga kunnen beginnen focussen op de die wedstrijden. Een mens moet blijkbaar eerst wat tegenslag meemaken om het over een andere boeg te gooien en dan te beseffen dat je nog beter af bent dan een tijdje geleden. Hoeveel werk er ook nog aan de winkel is. Dat is nu even niet belangrijk. Wel belangrijk is dat ik de juiste keuze heb gemaakt, zeker weten.
Het tweede weekend op rij dat tal van geplande activeiten, maar vooral het weer, me belet hebben om buiten te gaan fietsen. Gelukkig kan ik die fietstrainingen buiten, als ik wil, steeds compenseren met wat spinning. En dat heb ik dan ook gedaan, met zowel zaterdag als zondag een uurtje te spinnen. Zaterdag met een paar serieuze intensieve stukken er tussen. Zondag rustig aan, héél rustig aan. Maar belangrijker dit weekend was de eerste techniektraining zwemmen. Jawadde. Waar zal ik beginnen? Het enige wat ik zowat goed gedaan heb, was dat ik een zwembroek aan had en dat mijn zwembrilletje steeds goed opstaat zodat er geen water binnensijpelt ;-) Daarmee is het goede nieuws zowat verteld. En voor de rest. Alles wat een zwemmer zowat mis kan doen .... come and see me! Rudi en Mieke hadden, afhankelijk van de 'leerpunten' van hun zwemmers-leerlingen de groep in tweeën gesplitst. Rudi ontfermde zich over de beteren. Mieke over de anderen. Dat het gene vette ging zijn, wist ik natuurlijk op voorhand. Laat dat nu net de reden zijn waarom ik die techniektrainingen wil volgen en er ook zo enthousiast over ben. Maar dat het zo erg zou zijn, had ik, eerlijk gezegd, niet verwacht. Ik had gehoopt om een paar dingen bij te leren, die ik dan de komende weken, maanden, op m'n gemakje, beter en beter onder de knie zou kunnen proberen krijgen. Een paar dingen, zei ik? Niet echt. Laat ik het zo zeggen. Zwemmen of lopen en fietsen. Voor mij zijn het gewoon twee totaal verschillende werelden. Over het algemeen is lopen, en vooral fietsen, toch gewoon verstand op nul en trainen. En dat is trouwens één van de charmes van die sporten. Tijdens de training en na de training kun je dan nog wat nagenieten van het gevoel in je spieren, pezen, gewrichten, ... En zwemmen dan? Wel voor echte zwemmers zal dat waarschijnlijk ook wel zo zijn. Maar, spijtig genoeg, nog niet voor deze jongen. Echt waar, wat het meeste heeft afgezien zaterdag was m'n grijze hersenmassa. Geen spierpijn, maar koppijn. Het proberen goed doen, maar keer op keer merken, dat het je gewoon niet lukt. Niet een klein beetje, maar gewoon nog niet in de buurt komen van wat het moet zijn. Zoveel dingen waarop je moet letten: tenen, voeten, knieën, ellebogen, handen, nek, ... Man, man, man. Niet te doen. Als ik één ding goed probeerde te doen- met de nadruk op probeerde -, deed ik er twintig anderen verkeerd. Een verklaring waarom ik zo traag zwem, dat wel. Maar mentaal toch een serieuze opdoffer. De weg lijkt nog zovéél langer dan ik al dacht. Ik vraag mij echt af of Rudi en Mieke zoiets al hebben meegemaakt. Papa's eerste zwemles was een serieus fiasco. En ja, ik zie het toch nog zitten. En ik hoop vooral van hen hetzelfde.
Mijn goeie ideeën de laatste tijd zijn niet meer wat ze geweest zijn. Zo had ik twee weekends geleden het lumineuze idee om eens op een zondagmorgend in het zwembad in Beveren te gaan zwemmen. Als ik zou zorgen dat ik er iets vóór het openingsuur zou zijn en direct om negeg uur zou kunnen beginnen zwemmen, zal ik het zwembad wel voor mij alleen hebben. Dat klopte inderdaad voor de eerste minuten. Maar na vijf minuten, tien minuten, ... was het volledig naar de knoppen. Niet alleen te veel volk, maar - met alle respect - allemaal schoolslagzwemmers die héél veel plaats nodig hebben, héél traag zwemmen (nog trager dan mij, ja) en vooral niet rechtdoor kunnen zwemmen. Kortom ze zwommen allemaal in de weg. Ik heb er wel een paar omver gezwommen, maar op den duur begint dat ook te vervelen ;-) en hield ik het daarom, sneller dan gepland, voor bekeken. Daarom opnieuw een goed idee om mijn steentje bij te dragen aan de zwemmarathon dit weekend door om vijf uur 's zondagmorgend te gaan zwemmen. Nu zou ik het zwembad echt wel voor mij alleen hebben. Ik had immers vernomen dat ze nog volk zochten om de boel daar op de lastige uren ('s nachts en 's morgens heel vroeg) draaiende te houden. Blijkbaar was vijf uur 's zondagmorgend niet lastig genoeg. Waar ik een beetje voor gevreesd had, kwam uit. Iets voor vijven begin ik aan m'n baantjes en was het ok. Maar hoe meer het richting half zes ging, hoe meer volk er kwam. Ik was uiteindelijk alleen nog maar bezig om tussen iedereen door te proberen zwemmen. Op zich was er misschien niet zo veel volk. Maar ze hadden er ook bovendien niets beter op gevonden dan een vierde van het zwembad te bedekken met één of andere oversizede luchtmatras. Hé? Zwemmen in Beveren, het lijkt echt wel geen goeie combinatie te zijn. Dat is me nu wel duidelijk geworden. Ik ben dan onmiddellijk na het zwemmen maar aan m'n 10 kilometer training begonnen. Omdat het nog pikkedonker was had ik m'n looplamp nog eens opgezet. Heel gemakkelijk, vooral als de batterijen het na een paar minuten al begeven. What a day. Gelukkig was het een tiental minuten later al zes uur en sprong de verlichting langs het parcours aan, zodat ik op de meeste stukken terug gewoon zicht had. En moet ik zeggen dat het zalig was? The good old days ... 's morgens vroeg op m'n dooie eentje. Niemand, maar dan ook niemand te zien. Zo had het in het zwembad ook mogen zijn ;-) Om kwart voor zeven naar huis, niet zonder langs de bakker te gaan. Zowel het zwemmen als het lopen gebeurde natuurlijk op een nuchtere maag die al ondertussen al serieus beginnen knorren was. Wat kan een zondagmorgend toch mooi zijn als je even later, net vóór negen uur, volledig in het zweet, van je spinningfiets stapt en er al drie trainingen (en een ontbijt) hebt opzitten. Niet direct iets om elk weekend te herhalen, maar ik ben er nog van aan het genieten. Het is me dan toch gelukt om nog eens een goed idee te hebben ...
Een paar weken heb ik nodig gehad om mijn wedstrijdplanning voor volgend jaar te maken. M'n oorspronkelijke planning ligt ondertussen in de prullenmand. Het leek wel of elke wedstrijd die ik zag zitten en die perfect paste in m'n voorbereiding voor de Antwerp Ironman 70.3 tesamen viel met een Depeche Mode concert. Ik werd er even wanhopig van. Het werd dan ook echt puzzelen. Maar wie zoekt, die vindt. En ik ben er dus toch in geslaagd om een paar wedstrijden te vinden die ik als voorbereiding op Antwerpen ga doen. Het was heel wat anders dan het zoeken naar een paar loopwedstrijden waaraan je wilt meedoen. Keuze te over in dat geval. Maar het aantal triathlonwedstrijden, waaraan je kan meedoen, dat is toch wat anders. Ik heb uiteindelijk gekozen voor drie wedstrijden. Nog vier maanden te gaan vooraleer m'n eerste wedstrijd eraan komt: een achtste triathlon in Oostende. De definitieve datum kan ik nog niet terugvinden op het internet. Ik denk dat het op 11 april zal zijn (paaszaterdag): 800m zwemmen, 20km fietsen en 5 km lopen. Het zwemmen gebeurt in het zwembad, met aansluitend de fietsproef. Niet zoals bij sommige andere triathlonwedstrijden, waarbij de zwemproef in het zwembad 's morgens gebeurt en de fiets- en loopproef pas 's middags. Ik kick nu net op de wissels, dus daarom dat ik Oostende wel zie zitten. Een maand later, op 10 mei, ga ik in Geel m'n eerste kwarttriathlon doen: 1km zwemmen, 45 km fietsen en 10 km lopen. Geen zwembad meer, maar zwemmen in het kanaal Bocholt-Herentals. Dat zal een goeie test worden. Ook heel interessant is dat tijdens het fietsen niet gestayerd mag worden. Zo heb ik het graag. En m'n derde en laatste voorbereidingswedstrijd zal de Watermolentriathlon op 14 juni in Hamme zijn: 1,5 km zwemmen, 35 km fietsen en 10 km lopen. 1,5 km zwemmen in de oude Durme. Dat scheelt al niet zo veel meer met de 1,9 km zwemmen in het Galgenweel in Antwerpen. Spijtig is dat het in Hamme wel toegelaten is om te stayeren. Na Hamme zijn het nog zeven weken tot 2 augustus. Misschien iets te lang, maar ik heb geen keuze. Andere wedstrijden kwamen te dicht in de buurt van 2 augustus. Ik zie het volledig zitten. Laat Sinterklaas maar al komen, dan zijn we daar al vanaf. En hij mag meteen de Kerstman al meebrengen. En laten we ook ineens Carnaval overslaan. Dat het maar snel april wordt. Iedereen en alles opzij voor de Paashaas! ;-)
De laatste maanden, kun je er nergens over beginnen of er is wel iemand - of beter een paar mensen - die met lopen begonnen zijn. Een echte hype. En normaal verdwijnt zo'n hype meestal even snel dat dat hij gekomen is. Alhoewel dat ik daar wat het lopen betreft, wel anders over denk. Tegenwoordig wordt een portie gezonde, sportieve ontspanning als een must aanzien. Als je daar zelf voor kunt zorgen zonder er al te veel tijd mee te "verliezen", dan is het inderdaad bij velen bingo. Maar hoeveel er ook starten met goede bedoelingen. Ik ken er toch maar weinig die het echt volhouden. Om eerlijk te zijn ken ik er eigenlijk maar twee die het nog steeds volhouden. De ene al wat langer dan de andere. De ene ook wat fanatieker dan de andere. Maar ze zijn de enige twee uit een reeks, van ik denk wel tien of twintig, die geen reden zoeken om te stoppen. De enige twee die alleen maar redenen vinden om het te blijven doen. Ze lezen allebei m'n blog, dus ze zullen allebei wel goed weten dat het over hen gaat ;-) Het hoeft in m'n blog niet altijd over mezelf te gaan: zeuren over kwetsuren, doordrammen over m'n gestelde doelen, pronken met lage hartslagen, ... ;-) Neen, ik kan ook wel eens schrijven over de bewondering die heb voor alletwee, voor hoe ze het allebei volhouden, elk op zijn/haar manier. Wie had er vorig jaar gedacht dat ik misschien binnenkort zelfs naar een wedstrijd van hen kan gaan kijken? Dat is waarschijnlijk ook typisch aan het lopen. Je begint er gewoon aan en uiteindelijk begin je dingen te doen, waarvan je in het begin, in de verste verte, niet zou durven dromen hebben om ze ooit te kunnen doen. Mocht ik er toen over begonnen zijn, hadden ze me vast en zeker gek verklaard. Iedereen die ooit een marathon heeft uitgelopen, is ooit beginnen lopen. Er is is, naar mijn weten, nog geen enkele geweest die het van in het begin zag zitten om 42,195 km aan één stuk te lopen. Ook al gaat hij me voor gek verklaren, een tweetal weken geleden flitste het door m'n hoofd. Die 42,195 km wordt missschien ooit nog iets voor hem. En dan mag hij zeker zijn dat ik kom supporteren.
Negen weken niet lopen en ondertussen zeven weken met slechts twee korte, rustige looptrainingen per week. Welke schade richt zoiets aan aan m'n conditie? Dat vroeg ik me eigenlijk al een tijdje af. Zou het meevallen omdat ik wel ben blijven fietsen en ondertussen toch ook twee keer per week aan het zwemmen ben? Of zou het toch tegenvallen? Daarom trok ik er dit weekend, tijdens m'n twee trainingen, op uit met m'n hartslagmeter. Vroeger gebruikte ik m'n hartslagmeter bij nagenoeg elke training, maar de laatste maanden was dat minder en minder het geval. Zaterdagmorgen bleek alvast m'n "fietsconditie" (als zoiets al bestaat) dik in orde. Zeker voor deze periode van het jaar, met toch maar één training per week. Via Doel naar Terneuzen en terug naar huis. Op het keerpunt in Terneuzen stond er 65 km op de teller. Tevreden dat wel, maar ik ben ook wel een illusie armer. De illusie dat ik met m'n opzetstuur - dus in een betere houding - in elke omstandigheid op het vlakke, op souplesse en zonder enige moeite, 30 km/h zou kunnen blijven trappen. Dat kan misschien wel zijn maar niet in de polder als de polderwind je meter na meter achteruit probeert te stuwen. Amai, het was mentaal gezien één van m'n zwaardere trainingen. Van Doel tot in Terneuzen rechtdoor, met een strakke wind op kop. Afgezien van een aantal bochten altijd rechtdoor, dus geen meter om te recupereren. Na het keerpunt ging het natuurlijk eens zo gemakkelijk. En dat gaf me uiteindelijk ook het tevreden gevoel toen ik thuis kwam. M'n gemiddelde hartslag bleef onder de 130 voor 110 km aan bijna 31 km/h. Dat had ik van mezelf - zeker op dit moment - niet gedacht. En het lopen dan. Voor het eerst sinds de hervatting van m'n trainingen, heb m'n Garming terug gebruikt om snelheid en hartslag te registreren. Zoals dat al zeven weken het geval is, liep ik ook nu volledig op het gevoel. Ik was dan ook wel eens benieuwd wat dat zou betekenen qua snelheid. En m'n eerste 10 km looptraining verraste me eigenlijk nog meer dan m'n fietstraining. Eigenlijk zelfs iets te snel: 4:57 aan een gemiddelde hartslag van 126. Die schade aan m'n conditie zal dus blijkbaar al bij al wel meevallen. Raar, vind ik zelf eigenlijk. Maar het is natuurlijk wel mooi meegenomen en een leuke opsteker. Toch zal het me er zeker niet toe aanzetten om een tandje bij te steken. De komende drie weken houd ik het bij twee looptrainingen per week. Gelukkig zijn het ondertussen wel al 10 km trainingen geworden.
Maandagmorgen in het Sinbad geraakte ik aan de babbel met twee andere triatleten. Twee triatleten die wel konden zwemmen. Ze deden reeksen van ongeveer 500 m en dubbelden mij daarbij telkens (maar) één keer. Ze vroegen me of ik ook aan triatlon deed. Zo fier als een gieter, zei ik hen wat m'n doel volgend jaar en het jaar daarna was. Maar ook dat ik bij het zwemmen nog een hele weg af te leggen heb. Toen gaf één van hen als antwoord, dat hij het gezien had, toen hij me inhaalde, maar dat het helemaal nog niet zo erg was. Ze hadden allebei al andere, veel ergere dingen gezien. De ene zei zelfs dat hij zijn niveau toen hij beginnen zwemmen was, zowat vergelijkbaar was met dat van mij nu. Vorig jaar was hij in de Ironman in Nice gefinished. En kijk. De paar honderden meters die ik daarna nog zwom, die gingen precies een beetje beter, een beetje vlotter, een beetje gemakkelijker. Ook al wist ik dat het nog altijd even erbarmelijk was. Het voelde gewoon beter aan. Het waren zalige baantjes. Ik zat even met m'n gedachten niet meer in het Sinbad, maar ergens anders, ver weg. Trouwens, binnen ongeveer twee weken beginnen "we" eraan. "We" dat zijn Rudi en Mieke en mezelf. Na twaalf weken watergewenning, ben ik klaar voor de techniektrainingen. Dan zal het geen kwestie meer zijn van beter aanvoelen, maar van gewoon effectief beter zwemmen, van echt zwemmen.
Rond het einde van het jaar worden er in de buurt steeds een aantal leuke loopwedstrijden georganiseerd. In Beveren, in Stekene en in Nieuwkerken. Zowel vorig jaar als het jaar voordien heb ik er met veel plezier aan deelgenomen. Dat zal dit jaar niet het geval zijn, om een welbekende reden. Ik had me voorgenomen om geen wedstrijden meer te lopen dit jaar, ook al zou alles gunstig evolueren. Belofte maakt schuld. Een mens moet toch af en toe zijn verstand eens gebruiken. Vanaf nu staat alles in het teken van een volledig herstel in de eerste plaats. En natuurlijk ook in het teken van de Antwerp Ironman 70.3 volgend jaar in augustus. En dat betekent niet alleen dat ik dit jaar geen loopwedstrijden meer ga doen, maar ook dat ik volgend jaar aan geen enkele loopwedstrijd ga mee doen. Er zullen enkel triathlonwedsrtijden op m'n programma komen. Misschien ook eens een zwemloop. Omdat het aanbod aan triathlonwedstrijden niet zo uitgebreid is dan dat aan loopwedstrijden, ben ik nu al bezig om te bepalen aan welke wedsrtijden ik zou willen meedoen. Ik heb maandagavond samen met Rudi en Mieke al een aantal mogelijke (kwart)triathlons overlopen. Toen ik gisterenavond die planning min of meer definitief wou maken, kwam ik tot de vaststelling dat het nog moeilijker was dan gedacht. M'n wedstrijdplanning vloekt immers met de planning voor die andere passie. Net in de maand juni van volgend jaar hebben we immers al een aantal Depeche Mode concerten gepland. Er zit dus niet anders op dan opnieuw de traithlonkalender door te gaan en alternatieve wedstrijden te vinden . En daartussen liefst nog wat deftig trainen, als het even kan. Het zal niet gemakkelijk worden. Niets aan te doen. There's an easy way and there's a hard way. Het zal alleen wat puzzelen worden. Serieus puzzelen. Zo'n puzzel met net iets te veel stukjes.
Een tweetal weken geleden las ik - eerlijk gezegd met een beetje jaloezie - op Luc Van Lierde zijn blog dat hij dagelijks zijn zwemtrainingen om kwart na zes 's morgens doet. "Is dat zwembad dan zo vroeg open?", vroeg ik me af. Waarschijnlijk niet, maar voor topatleten zoals hij zullen ze wel (volkomen terecht) een uitzondering maken. Ik heb ook wel grenzeloos respect dat hij - zeker in de onzekere situatie waarin hij zich nu bevindt - nog steeds de discipline kan opbrengen om elke dag op zo'n vroeg uur op te staan om z'n baantjes te trekken. Hij moet nog steeds bezeten zijn van zijn sport, zoveel is zeker. Maar ik reclameer niet. Ik heb immers zelfs ook de kans om twee keer per week 's morgens om zeven uur in het Sinbad in Sint-Niklaas te trainen. In Beveren is dat een ander paar mouwen. Daar heb ik soms de indruk dat de openingsuren eerder bedoeld zijn om zo weinig mogelijk mensen te doen zwemmen. Maaandagavond pas om kwart voor negen 's avonds open zijn en van die dingen. Máááár ... voor één keer, komt daar verandering in. En dan zijn we er natuurlijk bij. In het kader van de Vlaamse zwemweek, organiseert de gemeente immers een heuse 24 uren zwemmarathon. Neen, het is niet de bedoeling om zotten te vinden die 24 uren aan één stuk gaan zwemmen. Maar wel om zoveel mogelijk lengtes te zwemmen en er in ieder geval voor te zorgen dat gedurende die 24 uren er steeds minstens één iemand aan het zwemmen is. De marathon begin zaterdagmiddag 22 november om één uur 's middags. En je raadt het al, het probleem is vooral om mensen te vinden die 's nachts willen komen zwemmen. En omdat ik niet volledig zot ben, maar wel een klein beetje, heb ik besloten om me "op te offeren" om zondagmorgen om vijf uur 's morgens een half uurtje te komen meezwemmen. Of hoe je kunt (blijven) proberen om meer dan 24 uren in één dag te krijgen. Of hoe ik dan toch nog kan deelnemen aan een marathon dit jaar ... ;-)
Leren zwemmen is één ding. Leren fietsen een ander. Wachten op Sinterklaas zou niet veel opbrengen. Dus heb ik mezelf, deels geholpen door wat sponsoring, twee weken geleden een leuk verjaardaggeschenk cadeau gedaan: een opzetstuur of tijdritstuur. Na wat geknoei, heb ik ondertussen wel het gevoel dat ik het op de juiste manier geïnstalleerd heb. Het was in het begin een beetje zoeken en uiteindelijk heb ik het meer naar voor gemonteerd dan dat ik op voorhand had gedacht. Meer naar voor, betekent ook dat ik, eens ik met m'n onderarmen in de beugels lig, echt wel volledig horizontaal lig, want natuurlijk wel goed is qua aërodynamiek. Maar het vraagt daardoor ook nog wel wat gewenning. Die nieuwe fietshouding bevalt me uiteindelijk wel beter dan gedacht. Ook al verschilt het serieus van het fietsen in de klassieke houding. Op één of andere manier voelt het aan als een meer relaxe manier van fietsen, vooral door het feit dat m'n onderarmen - en m'n hele bovenlichaam - in die beugels kunnen rusten. Een ander groot verschil is natuurlijk de stuurvastheid of de stuurvaardigheid. Ik kan natuurlijk alleen in die tijdrithouding gaan liggen op voldoende lange, rustige stukken rechtdoor. Echte bochten pakken lukt niet en dat is ook niet de bedoeling, denk ik. Enkel flauwe bochten pakken, zonder uit de beugels te moeten komen, begint beter en beter te lukken. Wat me natuurlijk bezig hield (en houdt) is welk verschil dat nu eigenlijk maakt in vergelijking met de klassieke fietshouding. Ik heb er een paar keer op gelet wat er met m'n snelheid gebeurt als ik van houding verander. En tot mijn verbazing scheelt het soms toch wel tot twee km/h dat het sneller gaat. Ligt dat nu puur aan de aërodynamica? Dat kan ik me moeilijk voorstellen. Ik heb de indruk dat ik, door die andere houding, op de één of andere manier ook iets meer kracht kan zetten met dezelfde inspanning. Misschien dat dat na maanden trainen zelfs nog betert, who knows. Ook al is het nog vroeg, het geeft me toch het gevoel dat ik op die manier 90 km tegen een redelijk deftige snelheid moet kunnen afleggen zonder daarna volledig choco aan de halve marathon te moeten beginnen. Waar is die nu al mee bezig, zul je denken. Dat is potverdorie nog meer dan negen maanden. Tja, dat is wel waar. Maar dat zit gewoon in m'n aard. Ook al is 2 augustus 2009 nog meer dan negen maanden. It keeps me going ...
Van 0 naar 5 km in 9 weken. En van 5 naar 7 km in 3 weken. Het lijkt wel start2run, maar dat is het net niet. Het zijn gewoon mijn voorbije drie maanden lopen kort samengevat. Moraal van het verhaal: het gaat in stijgende lijn. Ik had me plechtig voorgenomen om heel rustig op te bouwen. En moet het nog gezegd, dat ik heb dan ook gedaan. De voorbije drie weken heb ik telkens twee keer per week zo'n 5 km gelopen. Dat was perfect volgens planning. Daarom dat ik mezelf zondagmorgen 2 km extra cadeau gedaan heb. Met de fiets naar de Finse piste om de volledige training op zachte ondergrond te doen. Dat is sinds vorige week trouwens meer dan ooit het geval, want ze hebben weer heel wat verse schors gestrooid. Dat loopt natuurlijk zwaarder, maar vermits het nu toch absoluut niet om de snelheid gaat, vind ik dat dieper wegzakken - maar meteen ook zachter neerkomen - best wel ok. Het was echt wel genieten gisterenmorgen om na het toertje van 5km er nog 10 minuten te mogen bij doen. Natuurlijk begint het dan meteen te kriebelen ... more, more, more. Maar niets van. Net zoals de voorbije weken ga ik me ook nu drie weken houden aan die 7 km en pas dan terug een stukje eraan breien. Dat zal dan zowat half november zijn. Als alles goed blijft evolueren zou ik tegen het einde van het jaar dan toch al terug trainingen van een (klein) uurtje kunnen doen. Nu het winteruur begonnen is, zal dat dikwijls in het donker zijn, in de kou, in de wind, in de regen, in de hagel, in de sneeuw, ...Wat heeft een mens nog meer nodig om naar uit te kijken?
