geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
10-12-2008
blokkage
De gevolgen van mijn val zondag lijken toch iets ernstiger dan oorspronkelijk gedacht. Een serieuze schaafwonde op m'n rechterdij. Last in m'n hals en vooral serieuze last in m'n rechterlies. Vanavond ben ik dan ook langs m'n sportdokter langs geweest. Zo'n schaafwonde geneest normaal wel vanzelf. Maar het is bijkbaar toch een serieus exemplaar. Het is was toch niet zo eenvoudig om te weten hoe ik het exact moet verzorgen. Op dit moment mag ik er nog steeds niet mee gaan zwemmen. Hopelijk is het zaterdag voldoende verbeterd zodat ik m'n tweede zwemtechniektraining niet moet missen. De pijn in m'n lies, dat is wat anders. Ik was een beetje verrast wat m'n sportdokter allemaal aan het uitproberen was. Zo verrast dat ik nog eens herhaalde dat het wel m'n lies was die pijn deed en niet m'n rug. Dat had ze wel degelijk goed begrepen. Maar haar diagnose is dat ik door de val een blokkage in m'n bekken ter hoogte van m'n heiligbeen (of zoiets) heb opgelopen. De pijn daarvan straalt uit naar m'n lies. Het heeft, in tegenstelling tot wat ik dacht, dus niets met m'n lies zelf te maken. Niet mogen zwemmen door die schaafwonde, das één. Niet kunnen lopen door die blokkage is twee. Verdomme toch. Fietsen mag als ik niet teveel hinder ondervind. Ik was vandaag dan ook van plan om een uurtje te spinnen, maar heb het toch niet kunnen doen. Om die blokkage weg te krijgen, zal ik een paar maal bij Rudi moeten langs gaan. Hij mag die blokkage "eruit kraken". Gelukkig kreeg ik te horen dat het na een paar keren al in orde zou moeten komen. Ik en niet mogen of kunnen sporten .... het is nooit een succesvolle combinatie geweest. En dat zal het ook nooit worden. Hopelijk valt er dit weekend toch iets uit de bus: zwemmen of fietsen. En hopelijk kan ik volgende week terug beginnen lopen.
