Een gouden regel bij het bloggen of bij het neerschrijven van om het even wat, is dat je soms beter even wacht en alles laat bezinken voraleer je dingen begint te schrijven waarvan je later spijt krijgt dat je ze geschreven hebt. Wel, dat was gisteren meer dan ooit het geval. Het zat hoog, heel hoog. Na m'n val, van nu bijna twee weken geleden, wou ik gisterenavond even uitproberen hoe een looptraining me zou afgaan. Dat had ik misschien beter niet gedaan. Het enige voordeel is dat ik nu weet waar ik sta. Amper 20 minuutjes waren genoeg - of moet ik zeggen teveel - om er een enorm slecht gevoel aan over te houden. De ganse avond had ik terug enorm veel last aan m'n lies. Gelukkig niet van dezelfde ernst dan onmiddellijk na de val. Maar wel last en pijn bij elke stap die ik zette en ik geraakte niet meer deftig in en uit de zetel. Zelfs tijdens het terug naar huis fietsen na de looptraining had ik last. Ik heb dan ook maar beslist om niet te gaan zwemmen omdat ik teveel last had. Can it get any worse?
Gelukkig voelde alles deze morgen al wat beter, of moet ik zeggen minder slecht. Bij de eerste diagnose vorige week, gaf m'n sportdokter nochtans duidelijk te kennen dat de grootste miserie na een dikke week en amper drie beurten ostheopatie bij Rudi achter de rug zou moeten zijn. De pijn in m'n lies had niets met m'n lies te maken maar puur met uitstraling van pijn veroorzaakt door een blokkage ergens tussen m'n heiligbeen en m'n bekken. Dat kon allemaal goed zijn, maar het was nog niet gebeterd, integendeel. Daarom ben ik opnieuw bij haar langs geweest. Opnieuw een erg grondig onderzoek, nog iets uitgebreider dan de vorige keer. "Ik blijf bij m'n diagnose", was een duidelijk antwoord. Het zit serieus scheef, letterlijk en figuurlijk. Een paar extra beurten ostheopatie bij Rudi en bijhorende medicatie zouden de miserie moeten kunnen oplossen. Op zich redelijk goed nieuws, want dit zou gemakkelijker te verhelpen zijn, dan bijvoorbeeld eenn spierletsel. Waar ik gisterenavond nog voor vreesde, bleek gelukkig niet het geval te zijn. Ik mag wel blijven zwemmen en fietsen. Lopen dat is een ander paar mouwen. Net op het moment dat ik dacht van alle miserie in het lopen vanaf te zijn, dit weer. Dat kan ik echt wel missen als de pest. Lopen zal dus niet meer voor dit jaar zijn, vrees ik. Dat het jaar maar snel voorbij is, want het heeft me al genoeg sport-miserie gebracht.