Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Omdat Cleo toch een dagje ouder wordt, wou ik er alvast voor zorgen dat ik later een mooie herinnering aan haar zal hebben. Daarom heb ik haar gefilmd met mijn fototoestel (de techniek staat voor niks!) terwijl ze me gezelschap hield op mijn bureau. Om er voor te zorgen dat mijn filmpjes zeker niet verloren gaan, heb ik ze op het internet gezet. Wie graag Cleo eens wil zien, moet dus naar YouTube surfen ! En ook mijn ander caafje Sheba zwerft ergens rond op die site wie zoekt die vindt.
Beroemd zal ik er niet door worden, want ik heb de caviafilmpjes louter voor mijzelf gemaakt zodat ik later mijn caafjes zaliger nog eens via bewegende beelden kan zien. Maar het is ook wel leuk voor bloglezertjes die mijn caafjes nog nooit in levende lijve gezien hebben; zo krijgen ze een idee van de caafjes over wie ik het steeds heb.
Het hoeft niet gezegd te worden dat er op ons planeetje heel wat prachtige, wonderbaarlijke bouwwerken te vinden zijn. Omdat de mens graag lijstjes opstelt en verkiezingen houdt - bv. de presidentsverkiezingen van de VS, Miss Aardbei, de Grootste Belg... - ligt het voor de hand dat we ook van al die indrukwekkende bouwwerken een shortlist maakten. Klassiek is natuurlijk de lijst met de Zeven Wereldwonderen, die reeds in de Hellenistische periode werd opgesteld. In deze ultratop-7 stonden:
Deze bouwwerken moest je volgens onze Griekse vrienden toch minstens een keertje bezocht hebben. Spijtig genoeg is dit heden ten dage niet meer mogelijk, aangezien de meeste bouwwerken zelfs de middeleeuwen niet gehaald hebben zodat niemand ooit nog de Zeven Wereldwonderen met eigen ogen zal aanschouwen, de Grote Piramide uitgezonderd.
Maar niet getreurd! Wat doe je als de oude shortlist niet meer voor handen is? Gewoon een nieuwe opstellen, met bezienswaardigheden die nog niet ten prooi zijn gevallen aan de tand des tijds (of aan de Taliban)! En de nieuwe top-7 krijgen we welgeteld op 07/07/'07 (originele datum hoor;-) want dan wordt de verkiezing van de nieuwe zeven wereldwonderen beëindigd. De kandidaten voor een febegeerd plaatsje in de top-7 zijn alvast niet mis, want onder andere de Taj Mahal (India), Angkor Wat (Cambodja) en Chichen Itza (Mexico) doen mee. De Amerikanen zetten daar het Vrijheidsbeeld tegenover en Frankrijk werpt zijn Eifeltoren in de strijd. Nee, het Atomium heeft geen verkiesbare plaats behaald . Oorspronkelijk deed ook de Grote Piramide van Gizeh mee, maar nadat de organisatoren ontdekten dat het ding al eens had meegedaan in de vorige verkiezing 2,5 millenia geleden, werd deze arme kandidaat jammerlijk gedisqualificeerd. Natuurlijk konden enkele drakerige bouwsels als het Operagebouw in Sydney en Neuschwanstein in Duitsland ook niet ontbreken. Maar ik ben er van overtuigd dat de uiteindelijke shortlist er piekfijn uit zal zien. Volgende week zaterdag worden de winnaars bekend gemaakt tijdens de officiele ceremonie in Lissabon, maar in tussentijd kunnen jullie allemaal nog gaan stemmen op:
Stemmen is heel gemakkelijk: je geeft gewoon je e-mailadres op en daarna mag je zowaar ZEVEN wereldwonderen aanklikken. Wat een luxe, wat een weelde! Aangezien we allemaal wereldburgers zijn, raad ik jullie aan die kans niet aan je voorbij te gaan. Of wil je misschien dat de Amerikanen ook op dít vlak de wereld domineren met hun Vrijheidsbeeld (alle respect voor het beeld, maar het hoeft niet altijd en overal Amerika te zijn en bovendien mag je het beeld niet eens meer bezoeken).
Ik wil gerust mijn eigen stemmen bekend maken: - het Alhambra (Spanje) - Angkor Wat (Cambodja) - de beelden (Monai) op Paaseiland (Stille Oceaan) - Machu Picchu (Peru) - de rotsbouwerken van Petra (Jordanië) - de Taj Mahal (India) - Timbuktu (Mali)
Het was geen gemakkeijke keuze maar ik vind dit wel een mooi en representatief lijstje: zowat alle continenten komen aan bod.Volgende week zal ik ook de uitslag op mijn blog bekend maken met als bonus mijn eigen commentaar . In dit verband wil ik nog opmerken dat je de talloze wereldwonderen (want het zijn er heel wat meer dan 7) ook kan bewonderen in het programma Around the World in 80 Treasures dat elke vrijdagavond op Canvas te zien is. Wie meer informatie wil over de Zeven Wereldwonderen van vroeger en nu: http://en.wikipedia.org/wiki/Seven_Wonders_of_the_World
Vanaf deze week kunnen we de eerste televisiereeks van Tribe weer op tv zien. In de serie Tribe gaat de Brit Bruce Parry op bezoek bij relatief onbekende en geïsoleerde stammen. Hij leeft telkens een week met hen samen, deelt lief en leed, sluit vriendschappen, ondergaat de dagelijkse beproevingen van hun vaak harde bestaan en leeft zich in. Tegelijkertij leren wij weer eens iets bij, niet alleen over volkeren waarover we voorheen nog nooit gehoord hadden, maar ook over vriendschap over de verschillende talen en culturen heen. De cultuurshock levert soms schokkende beelden maar ook geregeld hilarische toestanden waarin Bruce Parry verzeild geraakt. Maar natuurlijk zijn de prachtige beelden op zich al de moeite. Verwacht u niet aan Toast Kannibal-achtige (mis)toestanden. De stamleden worden zeker niet geëploiteerd, Bruce Parry daarentegen soms wél . Parry reist onder andere naar Gabon en Ethiopië, maar in de aflevering van vanavond trekt hij naar de Himalaya. Dit najaar komt alweer de derde reeks op de buis, maar in afwachting kunnen we ons nog even zoethouden met reeks 1.
Over de genocide in Rwanda (1994) leren op school is één ding, het voor je ogen zien gebeuren is toch wel andere koek. De film A Sunday in Kigali (Un Dimanche à Kigali) is dan ook vrij shockerend en deprimerend, zeker als je weinig weet over Rwanda-94 en dus niet verwacht wat je te zien gaat krijgen. Gelukkig was ik wél goed voorbereid, wat weinig afdeed aan de gruwel waarmee we tijdens deze film rond de oren worden geslagen. Spijtig genoeg is er niks van overdreven (de allergruwelijkste zaken van toen zullen wel nooit getoond worden, en misschien is het maar beter zo). Het is alweer dertien jaar geleden, maar het trauma van 1.000 000 doden in 3 maanden tijd is begrijpelijkerwijze nog steeds niet verwerkt, wat dan ook heel wat stof voor boeken en films levert. Eerder konden we al Hotel Rwanda en Shooting Dogs in de bioscopen zien, en alhoewel eigenlijk steeds hetzelfde verhaal wordt gebruikt - Rwanda ís een klein land! - raken we het nooit beu gehoord. In zowat elke Rwanda-film komen Hotel des Milles Colinnes en de afzijdigheid van de VN ter sprake, en dat is in A Sunday in Kigali niet anders. De Quebeciaanse Canadees Bernard Valcourt (Luc Picard) is journalist en documentairemaker, en krijgt tijdens het draaien van een docu in Rwanda warme gevoelens voor de dienster Gentille (Fatou N'Diaye) die in Hotel des Milles Colinnes werkt. Gentille heeft een Hutu-vader en Tutsi-moeder, waardoor ze officieel dus Hutu is (etniciteit is in Rwanda iets patriarchaal). Door een speling van het lot ziet ze er echter uit als een typische Tutsi-vrouw, wat haar niet echt in dank afgenomen zal worden. Er komt helaas al gauw een brutaal einde aan wat een sprookje had kunnen worden, en drie maanden nadien is het allemaal voorbij: het land ligt in puin, 1 000 000 mensen zijn met een machete afgemaakt en Bernard probeert in dat tranendal te weten te komen wat er van zijn geliefde geworden is. Een zoektocht die niet over rozen loopt en slecht is voor de mentale gezondheid. De film kreeg maar matige kritieken in de Belgische pers, maar ikzelf vind het een aanrader. De film wordt verteld vanuit een erg persoonlijke invalshoek maar kan toch de hele gruwel van de genocide vatten. Vaak krijg je het gevoel alsof je er middenin zit (slecht voor het hart!). Vergelijkingen met Hotel Rwanda zullen natuurlijk gemaakt worden, maar er moet gezegd worden dat Hotel Rwanda zich concentreert op een positief aspect van de genocide, terwijl A Sunday in Kigali de meest (on)voorstelbare duistere kant toont. Na Hotel Rwanda konden de mensen nog lachen, terwijl men bij deze film de zaal verlaat in een eerder zwartgallige stemming. Maar het moet niet altijd the bright side of life zijn natuurlijk. Uiteraard konden de traditionele elementen als dat eeuwige zwembad van het hotel en de slechte georganiseerdheid van de blauwhelmen niet ontbreken, maar gelukkig hebben de Canadese filmmakers er niet al te veel aandacht aan besteed. Het is wel goed dat de Canadezen blijkbaar niet gehinderd werden door chauvinisme, aangezien ze de VN-bevelhebber Dallaire (door sommigen "een held" genoemd) stevig op de korrel hebben genomen.
Opgelet: dit is officieel een "kinderen toegelaten"-film, waarbij ik toch enige bedenkingen moet formuleren. Rwanda-94 was een wrede bedoening en dan ligt het voor de hand dat er in films daarover wienig lieflijkheden te bespeuren vallen. Men kan geen film maken hierover zonder het te hebben over het handmatig afmaken van mensen (en nog heel wat ergere zaken), dus lijkt het mij geen film voor kinderen. Er komt véél meer seks en geweld voor in deze film dan in Hotel Rwanda, men weze dus gewaarschuwd. De "erotische", verkrachtings- en moordscenes zijn eerder op een suggestieve manier in beeld gebracht, wat het echter niet minder shockerend maakt. Ondanks de prachtige filmmuziek geen film voor gevoelige mensen en kinderen dus. Wel verplichte kost voor mensen die gefascineerd zijn door Afrika en/of Rwanda!
! En ook mijn ander caafje Sheba zwerft ergens rond op die site
wie zoekt die vindt. 
. Oorspronkelijk deed ook de Grote Piramide van Gizeh mee, maar nadat de organisatoren ontdekten dat het ding al eens had meegedaan in de vorige verkiezing 2,5 millenia geleden, werd deze arme kandidaat jammerlijk gedisqualificeerd. Natuurlijk konden enkele drakerige bouwsels als het Operagebouw in Sydney en Neuschwanstein in Duitsland ook niet ontbreken. Maar ik ben er van overtuigd dat de uiteindelijke shortlist er piekfijn uit zal zien. Volgende week zaterdag worden de winnaars bekend gemaakt tijdens de officiele ceremonie in Lissabon, maar in tussentijd kunnen jullie allemaal nog gaan stemmen op:
Vanaf deze week kunnen we de eerste televisiereeks van Tribe weer op tv zien. In de serie Tribe gaat de Brit Bruce Parry op bezoek bij relatief onbekende en geïsoleerde stammen. Hij leeft telkens een week met hen samen, deelt lief en leed, sluit vriendschappen, ondergaat de dagelijkse beproevingen van hun vaak harde bestaan en leeft zich in. Tegelijkertij leren wij weer eens iets bij, niet alleen over volkeren waarover we voorheen nog nooit gehoord hadden, maar ook over vriendschap over de verschillende talen en culturen heen. De cultuurshock levert soms schokkende beelden maar ook geregeld hilarische toestanden waarin Bruce Parry verzeild geraakt. Maar natuurlijk zijn de prachtige beelden op zich al de moeite.
