"Bien que les fleurs se fanent, meurent et disparaissent,

leurs précieux parfums demeurent toujours.

Tout comme ces fleurs éclatantes,

ceux que nous aimons ne meurent jamais;

ils demeurent avec nous à jamais,

empreints dans nos souvenirs précieux."

Mijn tante had mij afgelopen maandagnacht gebeld om te vertellen dat mijn grootmoeder (de mama van mijn moeder) overleden was. Ze kon mijn moeder of mijn zuster niet bereiken en vroeg me of ik eens wou proberen. Ik belde alle telefoonnummers die ik had, maar ofwel bleef de telefoon rinkelen tot ik op de antwoorddienst terecht kwam ofwel werd de gsm gewoon afgeduwd. Dan maar berichtjes inspreken en voor alle zekerheid ook maar een smsje naar mijn zuster gestuurd. Op dat smsje kreeg ik uiteindelijk dan wel reactie. Mijn zuster belde mij onmiddellijk terug, ze zei me dat ze naar mijn moeder ging gaan en ze zou me zeker op de hoogte houden van de details van de begrafenis en zo. Ik wacht nog altijd op een telefoontje

Woensdag heeft mijn tante mij de informatie van de begrafenis voor vrijdag doorgebeld, maar omdat mijn ventje een niet plezierige beurt bij de tandarts had die dag en omwille van de niet zo super situatie met mijn moeder, had ik afgesproken dat ik zaterdag ging langskomen bij haar en dan samen met haar naar het kerkhof zou gaan. Het ging uiteindelijk om de begrafenis van mijn grootmoeder en ik wou zeker die dag niet moeilijker maken dan het al was voor mijn moeder en de familie door daar aanwezig te zijn.* Maar donderdag belde mijn tante me om me te vertellen dat mijn moeder, zuster en broer niet van plan waren om naar de begrafenis van mijn grootmoeder te komen. Dus ik antwoordde onmiddellijk dat ik dan natuurlijk wel zou komen.

*Wie al eerdere dingen gelezen heeft, weet dat ik niet zo’n super contact met mijn moeder en zuster heb.

Kort samengevat: Mijn ouders wouden niet naar mijn huwelijk komen. Waarom weet ik nu nog eigenlijk nog altijd niet. Ik bedoel maar: de trouw van uw oudste dochter, is toch wel iets bijzonders niet? Ik ga ervan uit dat het te maken heeft met het feit dat ik gaan samenwonen ben met mijn ventje op een gegeven moment en daardoor “het gezin” verraden heb. Of dat ik iets van mijn leven aan het maken was en dat gezien werd als pronken als ik er thuis over vertelde in plaats van blij en fier te zijn voor mij … “Who knows?”

Soit, als reactie op het niet komen naar mijn huwelijk, had ik toen besloten om niet meer naar het ouderlijke huis te gaan, goed wetende dat dat eigenlijk betekende dat ik geen contact meer met mijn ouders ging hebben, omdat alles altijd van mij uitkwam. Als ik niet belde of niet langsging bij mijn ouders, hoorde ik niets van hun.

Na 5 jaar van geen contact gehad te hebben met mijn familie (mijn ouders, mijn zuster en mijn broer) heb ik dan een brief naar mijn ouders geschreven, waarin ik uitlegde wat ik toen dacht en me verontschuldigde (ik heb alles op mij genomen) en sindsdien had ik terug contact met mijn ouders en zuster. Ik had hun ook uitgelegd dat ik ziek geworden was en niet veel meer kon enzo. Mijn broer wou geen contact meer met mij. Waar ik begrip voor had, na al die jaren van geen contact waar ik uiteindelijk voor gekozen had.

Alles ging redelijk goed, maar na een tijdje kwam het wel weer alleen van mij uit. Ik moest altijd bellen en proberen langs te gaan naargelang mijn gezondheid het toeliet, anders hoorde ik niets van hun.

Dan is mijn moeder ineens beginnen te veranderen ten opzichte van mij, waar ze eerst vriendelijk was, begon ze negatieve commentaar te geven (die ik gewoon negeerde) of gewoon te fezelen en te lachen met mijn zuster terwijl ik erbij was en het leek wel alsof ze mij niet geloofde.

Een achttal maanden nadat ik terug contact had met mijn ouders is mijn vader dan omgekomen in een lelijk auto ongeval. Diezelfde dag nog heeft mijn moeder tegen me gezegd dat ze me niet wou zien, dat ze tijd nodig had om de dingen te verwerken en dat ze me wel zou laten weten wanneer ik langs mocht komen. Ik ben ondertussen na de frietkot toestand gestopt met wachten op een seintje ;-) Ik dacht dat het lag aan het feit dat ze het verlies van mijn vader moest verwerken … hmm … heb ik even verkeerd gedacht ;-)

Tegelijkertijd met de brief die ik naar mijn ouders gestuurd had, had ik ook een brief naar mijn grootmoeder gestuurd. Want ik had al jaren geen contact meer met haar en de Franstalige kant van mijn familie en dat is wel volledig mijn eigen fout geweest. Ik leefde hier, zij ginder in Brussel en voor je het goed en wel beseft groei je uit elkaar en sta je niet stil bij wat je aan het doen bent.

Sindsdien probeerde ik regelmatig een brief naar mijn grootmoeder te schrijven om haar de laatste nieuwtjes te vertellen uit mijn leven. Omwille van mijn gezondheid kon ik niet op bezoek gaan. Een uur in de auto zitten, het bezoek zelf en een uur in de auto terug, was gewoon te zwaar en te pijnlijk voor mij.

Ik wou niet dat mijn ventje zijn afspraak bij de tandarts verzette, alweer een aantal weken vertraging, en nog langer dat ik naar dat gat in zijn voortanden zou moeten zien ;-) dus bibi ging als een groot meisje met de trein naar Brussel gaan.

Ik hoef je waarschijnlijk niet te vertellen dat ik verschrikkelijk slecht geslapen had donderdag nacht?? Zoveel dat er door mijn hoofd ging. Stress en paniek alleen al maar van de gedachte dat ik alleen met de trein naar de grote stad zou gaan. Het terugzien van familieleden die ik al meer dan 10 jaar niet meer gezien had en dan was er ook de begrafenis zelf.

Dus tegen de tijd dat het tijd voor me was om op te staan, voelde ik me alsof ik aangereden was door een vrachtwagen en wou ik dat ik me kon omdraaien en wegkruipen onder mijn veilige deken ;-)

Omdat ik exact 4 minuten de tijd zou hebben tussen het van de bus afstappen aan het station en op de trein springen in het station en omdat dat toch wel HEEL kort was voor super-mij, heb ik een vroegere bus naar het station genomen. Lees ik zat op de bus van zeven uur in de morgen, terwijl ik om half elf aan het funerarium moest zijn.

De hele tijd op de bus (ritje van een half uur) zat ik me zorgen te maken en te piekeren over het vinden van mijn weg op het station en over op de juiste trein terecht te komen. Een van mijn grootste angsten is verloren te lopen of geraken en mijn weg naar huis niet meer vinden. Zit er al van kleins af in. Ik heb die angst kunnen overwinnen toen ik werkte en wekelijks naar Italië reisde, maar die zelfzekerheid ben ik nu natuurlijk al lang terug kwijt, vooral omwille van mijn concentratieproblemen.

En wanneer ik op het station aankwam, kreeg ik dus bevestiging voor al mijn gepieker en gestress. Ik had er nog nooit eerder een voet binnengezet en het enige wat ik zag waren de trappen om naar boven te gaan naar de sporen. Geen loket te zien, laat staan informatieborden met uren en sporen … Oh help! Her en der waren er wel van die automaten waar je een treinticket kon aanschaffen, maar ik en van die dingen … Ik was bang dat ik zo een automaat tilt ging doen slaan met mijn gepruts ;-) Kortom: dikke paniek en ik voelde me totaal verloren en dat werkte zich natuurlijk uit op mijn lijfje. Duizelig worden, hyperventileren, fibro-pijntjes hier en daar … niet goed L Held bibi dus naar het toilet gevlucht en ik ben daar een tijdje gebleven tot ik mezelf terug onder controle kreeg ;-)

Wanneer ik terug rustiger was, ben ik terug in het station gegaan en heb daar op mijn gemakje de boel verkent. Wat best wel raar moet geweest zijn, iedereen is daar van hot naar her aan het redden en ik zat daar op mijn gemakje de toerist uit te hangen ;-)

En zo heb ik dan een andere hal ontdekt en in de hal ?? … Ja hoor! J Zowaar een loket met een mens achter het raampjeJ Die mijnheer was ook zo vriendelijk om mij uit te leggen waar ik moest zijn, dus zo fier als een gieter met mijn treinticket in de hand, ikke naar het juiste spoor J

Onderweg stopte ik voor een croissant en een flesje water voor mijn ontbijt en dan heb ik me daar op een bankje bij het juiste spoor neergezet en ik ben daar niet meer weggegaan totdat mijn trein kwam (een uur later) J Omdat ik zeker wou zijn dat ik in het juiste station in Brussel zou afstappen, heb ik gewacht op de trein die dat station als terminus had. Er waren eerdere treinen die naar Charleroi via Brussel gingen, maar omdat ik bang was om ergens in Wallonië terecht te komen, toch maar mooi gewacht op “mijn” trein.

Ik had nog maar een hapje van mijn ontbijt genomen of daar landde een duif voor mij op de grond. Ze keek met nogal grote hongerige ogen naar mijn croissant en natuurlijk had ik zo’n medelijden met dat beestje dus ikke kruimeltjes gegeven aan dat duifje ;-) Wij beide blij dan J

Toen “mijn” trein dan kwam, voor alle zekerheid toch nog maar eens gecheckt met de conducteur of dat de juiste trein was met terminus waar ik moest zijn en toen ze dat bevestigde kon ik me eindelijk rustig neerzetten. Nu kon er niets meer mislopen J

Terwijl ik naar het landschap keek dat voorbij hobbelde (ik zat op een boemeltrein) zat ik daar een beetje te denken en te peinzen van hoe de reünie met mijn tante ging verlopen.

Op een gegeven moment zitten glimlachen toen een man vaststelde dat hij zijn stop gemist had ;-) Hehe, dat zou mij niet overkomen J

En dan stopte de trein in het station in Brussel. Ik stapte uit en liet me gewoon meevoeren met de stroom van mensen die naar de uitgang gingen. Al een probleem opgelost hé, het vinden van de uitgang ;-)

Ik herinnerde me van bezoeken toen ik nog kind was dat het een eindje te voet was van het station naar het appartementsgebouw waar mijn grootmoeder woonde. Dus ik een taxi genomen.

De taxichauffeur had absoluut geen idee waar de straat was waar ik moest zijn. Hij moest het zelfs opzoeken in zijn stratenboekje. Maar 10 minuutjes later kwamen we dan toch aan op de juiste plaats en ik herkende zelfs het appartementsgebouw. Mijn familie was door het raam aan het kijken toen ik uitstapte en wanneer ik naar de deur ging zwaaiden ze zelfs naar mij. Een super begin om kennis te maken J

Een vriendelijke buurvrouw liet me binnen en legde me uit waar ik moest zijn en dan heb ik mijn tante voor de eerste keer in lange tijd terug gezien. En het ging goed. Mijn tante en oom zien er nog steeds hetzelfde uit zoals vroeger, alleen een beetje ouder en ik had foto’s via mail en profielen op het internet gezien van mijn nichtje en haar vriend, dus ik herkende ze onmiddellijk.

Ik verschoot wel even toen ik vernam dat mijn oom even oud als mijn ventje is. Om een of andere reden verwacht je toch wel dat je tante en oom ouder zijn als jezelf en je ventje ;-)

Mijn tante was blij om me te zien na al die tijd en we spraken af dat we vanaf nu toch wel beter ons best gingen doen om het contact te behouden. Het deed me zo’n deugd om zo verwelkomd en geliefd te worden en te zijn J Het was heeel lang geleden dat ik me zo gevoeld heb bij familie.

We zijn een uurtje bij mijn tante gebleven en dan ben ik met mijn oom naar het funerarium gegaan. Mijn tante kon het echt niet aan om naar de begrafenis te gaan. Ze had zo’n verdriet om het verlies van haar moeder. Ik wou echt dat ik iets kon doen om haar pijn te verzachten. Maar ze zei dat het belangrijkste was dat ik was gekomen. En omdat mijn nicht hoogzwanger is, mocht ze niet naar de begrafenis gaan. Stel je voor dat ze op het kerkhof moest bevallen …

Ik wou niet naar binnen gaan in het funerarium en mijn grootmoeder gaan groeten. Ik heb nog nooit een dood persoon gezien en ik ben daar eerlijk gezegd bang van. Dus ik bleef buiten met mijn oom en daar heb ik een paar neven en een nicht ontmoet die ik in jaren ook niet meer gezien had.

Wij vonden het wel erg eigenlijk, geen enkele van de dochters van mijn grootmoeder was aanwezig op haar begrafenis. Allemaal begrepen we dat onze tante niet aanwezig kon zijn, omdat zij echt echt verdriet had, maar de andere twee dochters …

Er was geen dienst voor mijn grootmoeder, dus we zijn allemaal onmiddellijk naar het kerkhof doorgereden achter de lijkwagen. Wat ik wel een mooi gebaar vond, was dat er ook een aantal buren van mijn grootmoeder aanwezig waren aan het funerarium en zij hadden zich in een soort van erehaag aan de wagen gezet en groetten de kist van mijn grootmoeder. Een klein gebaar dat toch zoveel vertelde. Op het kerkhof aangekomen moesten we een paar minuutjes wachten, omdat de mensen daar nog bezig waren met het begraven van iemand anders. Maar toen het wachten toch wel lang begon te duren, bleek dat de mensen van het kerkhof ondertussen al begonnen waren met nog iemand anders te begraven waarvan ze dachten dat het mijn grootmoeder was. (!!) Een vergissing in het papierwerk. Niet echt een probleem voor ons, ik bedoel dat wij gewoon nog ietsje langer moesten wachten vooraleer we onze grootmoeder konden begraven, maar wat met de familie die na ons aan de beurt kwam? Tegen dat zij aan het kerkhof zouden aankomen zouden ze ontdekken dat het al gebeurd was. Kan niet plezant zijn hé …

Mijn neven en ik vonden het echt wel erg voor mijn grootmoeder. We hadden ondertussen ontdekt dat het mensje echt niet veel geluk in haar leven gehad heeft en zelfs op de dag van haar begrafenis had ze pech L

Wanneer het dan uiteindelijk onze beurt was, zijn we dan naar de laatste rustplaats van mijn grootmoeder op het kerkhof gegaan. We volgden de mensen met de kist tot aan wat haar laatste plaats zou worden, we konden allemaal een bloempje op haar kist leggen als afscheid en stonden daar voor haar kist, iedereen in gedachten verzonken bij mijn grootmoeder. Maar dan werden we gevraagd om weg te gaan, omdat de mensen van het kerkhof mijn grootmoeder zouden gaan begraven en ze voelden zich ongemakkelijk als we daar zouden blijven staan en kijken. Huh ???

We spraken af om bij mijn tante bij elkaar te komen en gegevens uit te wisselen, want we wouden allemaal graag contact houden met elkaar en wie weet kan er toch nog iets moois bloeien uit zoiets droevigs hé.

En dan was het tijd voor iedereen om naar huis te gaan.

Ik ben verschoten toen ik te weten kwam hoe slecht mijn grootmoeder er eigenlijk aan toe was. Toen ik vroeger aan mijn moeder vroeg hoe het ging met mijn grootmoeder, zei ze altijd “goed”. Bleek nu dat ze amper haar appartementje nog uit kwam, behalve om naar mijn tante te gaan. Ik voel me eigenlijk opgelucht dat ik haar zo niet gezien heb en het beeld kan blijven behouden van de kwieke, kleine vrouw die mijn grootmoeder vroeger geweest is.

Ik ben opgelucht dat ze mijn laatste brief nog heeft kunnen lezen met mijn kant van het verhaal over de situatie met mijn moeder. Want ik ben daar echt afgeschilderd geweest als “de slechte”.

Ik heb begrepen dat mijn moeder rond verteld heeft dat ik “een ziekte op het internet gevonden heb om mezelf interessant te maken”. Ik moet toegeven dat dat een klap in mijn gezicht was. Maar nu een paar dagen later en het te hebben laten bezinken, moet ik ermee lachen en kan ik het niet laten zo nu en dan “ja maar, ik heb op internet gelezen dat …” te zeggen ;-)

Ik vind het echt jammer en heb medelijden met mijn moeder dat ze zo’n verbitterde vrouw is geworden. En ik hoop dat ze op een dag eens in de spiegel kan kijken en zien wat ze aan het doen is en zich kan herpakken en terug een gelukkigere vrouw kan worden die kan genieten van de kleine dingen des levens.

Tegen vier uur ben ik dan terug vertrokken naar huis. Serieus gepanikeerd op het station, want ik vond mijn trein niet en daar een tijdje verloren gelopen. Maar het is uiteindelijk toch nog goed gekomen. Anders was ik het hier niet aan het vertellen hé ;-)  Zolang ik daar bij mijn familie was, kon ik sterk blijven, correctie: me sterk houden. Maar wanneer ik van de bus afstapte en die paar meters naar huis wandelde wetende dat ik naar mijn ventje en naar mijn beestjes aan het gaan was, kwamen de traantjes. Ze kwamen gewoon en ik kon ze niet meer tegenhouden, zodat tegen de tijd dat ik binnen kwam, ik aan het janken was als een klein kind ;-)

Mijn ventje vond het zo erg voor mij, omdat ik zoveel pijn had. Niet alleen omwille van al het verdriet, maar ook lichamelijk. Ik was echt op en kon niet meer en verging van de fibro-pijntjes. Hij heeft mij in bad gestopt en mijn benen en schouders en nek gemasseerd en me daarna naar mijn zeteltje gebracht en met een knipoog zei hij tegen me: Ik heb op het internet gelezen dat je nu moet rusten en proberen te slapen” J En dat maakte me aan het lachen en ik voelde me al een stukje beter J

Buiten de morgen- en avondwandeling en de dingen neerschrijven, heb ik niets kunnen doen het hele weekend. Ik heb de hele tijd proberen de dingen te verwerken en te rusten en slapen.

Nu, bijna een weekje later gaat het terug ietsje beter. Ik heb mijn gevoelens en gedachten en plaatsje kunnen geven.

Maar op het gebied van mijn gezondheid zal het nog wel een heel tijdje duren voor ik van die zware dag gerecupereerd ben.

Doe me een lol en drop die drol

Wat een onderwerp … maar als hondeneigenaar toch wel iets om even bij stil te staan.

De wet stelt het achterlaten van hondenpoep gelijk aan sluikstorten, het kan je maximum 250 euro kosten en op veel plaatsen zijn hondenbegeleiders zelfs verplicht om een poepzakje bij zich te hebben als ze met hun viervoeter op stap gaan.

Sinds vorig jaar heeft onze gemeente op verschillende locaties in de buurt van bewegwijzerde wandelwegen en parken hondenpoepbakken geplaatst. Op het gemeentehuis kan je de bijhorende hondenpoepzakjes kopen tegen € 1,75/rol van 50 zakjes. Deze zakjes zijn 100% composteerbaar en mogen dus ook in de GFT-bak en op de composthoop gegooid worden. En om mensen met honden er attent op te maken dat je geen hondenpoep in je voortuin, op het voet- en fietspad en dergelijke wenst, kan je ook een gratis sticker gaan afhalen op het gemeentehuis en dat dus ergens aan je huis bevestigen.

En daar gaan we weer hé … De hondenpoepbakken op zich vind ik een lovend initiatief. Niemand trapt graag in hondenpoep en ik ben ook van het principe dat als iedereen alles opruimt wat hij of zij vuilmaakt, dan kan er geen ergernis zijn en hebben we een nette omgeving.  Als onze woef iets op het voet-en fietspad zou draaien, dan ruimen we dat op.

En nu komt de maar …

Is dit “sticker-initiatief” echt nodig? Is het echt zo erg gesteld in onze gemeente?
Ik heb nog nooit in een hondentaart getrapt hier … Ik vind er geen om in te trappen!  Op het voet- en fietspad en op straat bedoel ik dan hé, natuurlijk in het bos of op plaatsen waar veel honden komen wel .. euhm .. hallo-oo!

Onze straat ligt aan een natuurdomein - schuine streep - jachtgebied waarlangs we wandelen met onze woef . Onze woef doet dus meestal haar ding daar in de vrije natuur.  We hebben zoiets van … dat vergaat snel.

Maar blijkbaar is dit dus niet goed … hmm …

Ik ben over laatst in Brussel geweest,  daar moet je dus echt opletten waar je gaat en staat, want de taarten vliegen je door bij manier van spreken rond de oren. Maar hier in mijn dorpje?? Ikzelf ben dus ook onverdraagzaam, want ik stoor mij aan de onverdraagzaamheid van mensen die vinden dat ze zo’n sticker aan hun huis moeten bevestigen.

Ik zal vanaf nu maar een plastieken zakje meenemen op de wandeling zeker??

Gisteren naar het ziekenhuis geweest om een nieuwe fietsproef af te leggen. De fietsproef wordt zo wat beschouwd als het enige “echte” middel dat dokters kunnen gebruiken om te weten te komen hoe het gaat met cvs-ers. Tijdens de fietsproef wordt je hartslag en ademhaling gemeten terwijl je alles geeft wat je hebt op een hometrainer. Je begint aan een weerstand van 20 Watt te fietsen en elke minuut komen er 10 Watt bij. En aan de hand van die cijfertjes wordt je inspanningscapaciteit gemeten.

De inspanningscapaciteit van een “gezonde” bibi wordt gelijk gesteld aan 100%, als ik als cvs-er 75% kan halen, zou ik terug kunnen gaan werken. 75% wordt beschouwd als heel goed voor een cvs-er, dat is dus mijn uiteindelijke doel.

Groot was mijn teleurstelling dus wel toen bleek dat ik niet zo heel veel beter als een jaar geleden gefietst had …

Herinner je je nog ergens in augustus vorig jaar, dat ik zo fier was dat ik de 5 minuten gehaald had?

Vorig jaar heb ik dus 9 seconden met een weerstand van 70 Watt kunnen fietsen. Wat wel wow was toen, omdat ik de keer voordien amper een minuut gehaald had. Mijn inspanningscapaciteit was toen van 28% naar 43% gegaan.

Wel … dit jaar heb ik wel mijn record verbroken, maar heeel miniem  Vandaar de teleurstelling .. Ik heb een volledige 25 seconden met een weerstand van 70 Watt kunnen fietsen. Een kleine verbetering, maar voor het ziekenhuis verwaarloosbaar.

Ik troost me wel met de gedachte dat ik gelukkig niet minder gepresteerd heb, maar toch … Het ziet er naar uit dat het nog een heel tijdje gaat duren voor ik de 75% ga halen. Mijn juiste score ga ik later nog te weten komen bij mijn huisdokter. Maar ’t zal dus gene vette zijn.

Langs de andere kant: ik heb heel veel op mijn bord gekregen de laatste weken en dat heeft natuurlijk een weerslag gehad op mijn lijfje. Toch nog maar eens gaan fietsen over een paar maanden om te zien hoe het gaat als ik het wat rustiger gehouden heb …

Bibi nog maar eens de moderne toer op … ha! J

Een tijdje terug (een weekje of twee denk ik) ben ik lid geworden van een leuk forum. Je kan het vinden op http://kattenparadijs.come2me.nl/ en je kan daar gezellig babbelen met andere mensen over je katten en andere huisgenoten. Echt iets voor mij hé J Als ik maar over mijn beestjes kan vertellen ;-)

Maar ik vind het daar echt plezant. Ik werd onmiddellijk verwelkomd door iedereen en we zijn elkaar nu een beetje aan het leren kennen en vooral ook elkaars beestjes hé ;-)

En ik heb ook een profiel op de Franstalige zijde van Netlog. Een tijdje geleden had ik mij daar lid gemaakt om het profiel van mijn nichtje te kunnen bekijken en ik vond het niet slecht om mijn beste Frans terug naar boven te halen en een beetje te prutsen op de pagina daar. Voornamelijk om mijn Frans te oefenen … lees mijzelf verstaanbaar te maken in het Frans J

En nu dat ik een paar neven terug gezien heb na zo’n lange tijd, wil ik dat Netlog-ding gebruiken om de contacten proberen aan te houden met hun. Je weet maar nooit hé, kan nog leuk worden.

En ook eindelijk eens teruggebeld naar een goede vriend

Gisteren dus ... Toen hij de telefoon opnam ben ik maar direct met de deur in huis gevallen door “Koekoe! ’t Ben ik, de verloren dochter” uit te roepen J Waardoor hij moest lachen en we waren vertrokken ;-)

Wat ik zo super aan onze vriend vind, is dat het maanden geleden mag zijn dat we elkaar nog gesproken hebben, maar dat het lijkt alsof het van gisteren geleden is. Geen ongemakkelijke stiltes of zo om te bedenken wat ik nu zou kunnen vertellen. Neen, we tateren en vooral lachen de hele tijd door.

Ik heb natuurlijk verteld over de ziekte die ik op het internet gevonden heb om mezelf interessant te maken en hij antwoordde daarop “Ziet ge wel !! Ik wist het wel !!” JJJ

Ik vroeg of hij aan het werken was, met de bedoeling “Wanneer heb je vakantie?”. Ik weet het, soms komt het er anders uit dan ik eigenlijk bedoel ;-) “Ah natuurlijk! Niet iedereen kan de hele tijd op het internet zitten hoor!!” JJJ

Ik ga het nog een heel tijdje mogen horen van hem J En dat is juist zo leuk aan hem, hij brengt de dingen terug in het juiste perspectief en maakt mij aan het lachen J

Communicatie

# Hoe is mijn ventje te weten gekomen dat er ook vrouwen WoW spelen??

“BRB (be right back), burning sausages !!”

# Ventje toen hij begroet werd door onze woef wanneer hij thuis kwam van het werk:

Daar seh !! Een bal met een hond aan!

Laat mijn hond gerust, stomme bal ! J

# Ventje spelend met woorden om mij te verwarren:

Ja maar … wat wil je nu dat ik doe?? Ik moet voor u zijn en achter u staan.

Waar moet ik nu gaan staan??

*** en het werkte nog ook *** 

De bankkaart

Wij Belgjes gaan ook de moderne toer op en krijgen een nieuw gadget. Een identiteitskaart zo groot als een bankkaart … Meer kans voor mensen om hun identiteitskaart te verliezen … OK … ikke !!!

Een tweetal maanden geleden moest ik al naar het gemeentehuis gaan met een pasfotootje en € 15, maar ikke natuurlijk geen pasfotootjes meer en omdat ik er niet op mijn best uitzag toen (theebuiltjes onder mijn ogen en zo wit als een lijk J), ging ik dat wel even doen als ik me wat beter voelde en er wat beter uitzag. Nu ja, voor zover dat laatste nog mogelijk is hé ;-) ik zal het zelf maar vermelden JJJ

Maar een paar weken geleden, toen ik terug kwam van de ochtendwandeling en de post ging halen, zat er een briefje van de wijkagent in de bus die me toch wel aanmaande om naar het gemeentehuis te gaan. Hola … Ik was het ondertussen ook al rats vergeten en als de politie aan je deur geweest is, dan toch maar gaan zeker? ;-)

De mijnheer in het gemeentehuis die verantwoordelijk was voor de nieuwe identiteitskaarten zei dat hij mijn naam op zijn zwarte lijst moest zoeken … “Oei, dat begint hier al goed” dacht ik al … Maar hij maakte gelukkig maar een grapje. Hij was zo sympathiek dat tegen dat ik het gemeentehuis verliet, ik al zijn vakantieplannen kende tot in detail (de wanneers en waars), maar die ben ik nu natuurlijk al lang vergeten

En gisteren een mysterieuze, geheime brief van de postvrouw gekregen ;-) Ik kan mijn bankkaart gaan halen op het gemeentehuis. En dan ook maar meteen mijn ventje meenemen, want die zal ondertussen ook wel al op de zwarte lijst staan ;-)

Logistieke problemen

Twee weken terug was het weer eens het tofste moment van de maand voor een vrouw … Blä J En deze keer had ik het weer erg, al zeg ik het zelf. Ik kon weer niets verdragen van niets of niemand. En het kleinste ding dat me dan niet aanstaat, kan mij onvoorstelbaar boos maken.

Zo onderwege naar de kine gemerkt dat de band van mijn fiets toch wel aan de platte kant was en natuurlijk geen fietspomp mee. Dus tegen de tijd dat ik bijna thuis was, te voet kunnen gaan want ik was op dat ijzeren ding van mijn wiel aan’t rijden en ik heb geleerd dat dat niet goed is ;-)

En natuurlijk was ik heel boos op mijn fiets, omdat die mij zo in de steek gelaten heeft

Soit, we zouden een poging kunnen ondernemen om de band proberen te plakken, maareuh … ik zal wel met mijn fietsje naar de fietsenmaker gaan

Wat een klein probleempje is voor het ogenblik, daar we om een of ander mysterieuze reden de koffer van de auto niet meer open krijgen. Echt! De koffer is op slot en blijft op slot, er is gewoon geen beweging in te krijgen.

Maar het dakraam daarentegen, krijgen we niet goed meer dicht ;-) Wat best wel “interessant” is wanneer het aan het regenen is. Hmm … We hebben zo een klein vermoeden dat het langzaam tijd is om uit te kijken naar een nieuwe tuut

Slaapproblemen

Geef toe, best wel ironisch voor diegene die zelf geen cvs-er zijn. Als je moe bent, kan je toch slapen, moet je toch slapen??

Wel … normaal gezien dus wel

Meestal val ik als een blok in slaap waar ik ben en word ik na een paar uur wakker totaal gedesoriënteerd en versuft. “Waar ben ik?” “Wat is er gebeurd?”, die zaken …

Maar de laatste weken heb ik weer een serieuze fibro-opstoot en ofwel houdt de pijn mij wakker ofwel maakt ze me wakker en houdt me dan wakker.

Het enige wat ik dan kan doen is mij knock-out verdoven met mijn super pijnstiller, maar dan ben ik dus knock-out en zie ik roze olifantjes ;-) Dus niet iets om elke avond te doen. Ben bang om verslaafd te raken aan pijnstillers.

Vandaar dat ik zoveel hier op mijn blogje kan zetten … Een mens moet wat doen om zich stilletjes bezig te houden hé

Maar dat betekend ook dat ik bevries tijdens de ochtendwandeling. Ik heb er niet echt een verklaring voor, maar ondanks het schitterende weer, heb ik het koud. Heeel koud. Ik ga wandelen met een extra trui en handschoenen aan, wat natuurlijk wel zot staat, omdat de wandeljuffrouwen er op z’n zomers bijlopen

Tip om fibromyalgiepijn te verduidelijken

De ‘National Fibromyalgia Association’ (VS) heeft volgende tip om je te helpen de pijn van Fibromyalgie te verduidelijken voor je omgeving.

Laat hen het volgende doen:

1. Een wasknijper op de top van een vinger plaatsen

2. De keukenwekker opzetten op 30 minuten

3. Kijk hoe lang iemand dit kan volhouden

4. Vraag hen nu zich voor te stellen continue met die pijn rond te lopen. En zeg het dan dat dit de pijn is die jij alle dagen hebt. En voor jou is het niet zo evident als gewoon de wasknijper weghalen

“Think big”

Vorige week vertelde ik zuske dat ik een van de volgende dagen toch wel eens naar de oogarts zou moeten gaan om mijn ogen te laten testen, want ik zie echt niet goed meer. En ik vertelde van een voorval van de avond voordien, waarbij mijn ventje vroeg wat de uitslag tijdens de voetbal was en ik kon de uitslag gewoon niet lezen. Ik stond daar bijna met mijn neus tegen het televisiescherm geplakt om die 2 onnozele cijfertjes te kunnen lezen ;-)

Zuske kwam met een heel eenvoudige, maar toch intelligente oplossing: mijn bril JJJ Ik heb dus een bril om beter te kunnen zien ;-) Maar had er helemaal niet aan gedacht om die op te zetten …

Iets soortgelijks deze week: De fietsenmaker lijkt met vakantie te zijn deze week, al verschillende keren gebeld en geen antwoord. Mijn fiets is dus nog altijd in panne ;-)

Elke woensdag laat ik aan de wandelvriendinnen weten wat het juiste uur is om te gaan wandelen de donderdag ochtend, dat hangt af wanneer ik naar de kine moet. Dus woensdag een seintje gegeven dat we op het gewone uur kunnen gaan wandelen, omdat mijn fiets nog steeds niet gemaakt is.

De donderdagmorgen lieten ze me allebei weten dat ik gerust hun fiets had mogen gebruiken om naar de kine te gaan. “Ha jaa … Ik heb daar niet aan gedacht”

Er is dus wel degelijk iets serieus mis met mijn verstand … ;-) Ik denk klein, in plaats van groot

Niet waar hoor, maar geef toe dat ik je aandacht heb ;-)

“Krijgt uwen hond wel genoeg eten?” J

Wij hebben gewerkt met het belonen-principe om onze woef haar vertrouwen te winnen en haar dingen aan te leren. Het schaapke had al genoeg meegemaakt voor ze bij ons kwam, dat leek ons de beste manier. Wat dus wil zeggen dat wanneer ze iets goeds doet, ze een hondensnoepje krijgt.

Als we gaan wandelen, hebben we dan ook altijd haar speciaal potje met snoepjes mee ;-) En ik heb dus ook altijd snoepjes mee tijdens de ochtendwandeling. Zuske ook en Miss Marple nu ook.

Alleen … de honden zijn zo gewoon aan het krijgen van snoepjes wanneer ze iets goeds doen of wanneer we op een bepaalde plaats tijdens de wandeling komen dat ze experts zijn geworden in het bedelen …

Als ik bijvoorbeeld een complimentje aan mijn woef geven, zitten de andere woefkes al mooi voor mij te wachten op een snoepje vooraleer dat mijn woef mooi voor mij zit  We zijn van het “allemaal gelijk” principe, dus als de één een snoepje krijgt, krijgen de anderen er ook een en slim als ze zijn, hebben ze dat al lang door

De woef van Miss Marple is eigenlijk een klein snoepertje  Ze heeft mij ongelooflijk graag, wel … mijn rechterzak eigenlijk, want daar zitten de snoepjes  En soms kan ze echt wel al haar charmes gebruiken om zo zielig mogelijk bij ons om een snoepje te komen bedelen. Miss Marple wordt er soms echt verlegen van en dan kunnen we het natuurlijk niet laten om haar een beetje te plagen en haar te vragen of ze haar hond wel genoeg eten geeft

Onlangs dus weer en ik maar aan het lachen met Miss Marple “Zeg, geeft ge uw hond wel genoeg eten??” J totdat we aan ons plaatsje kwamen waar we bij elkaar komen om te gaan wandelen … De hondjes deden mooi hun toer bij ons drieën. (Mooi gaan zitten bij persoon 1 en als ze hun snoepje gehad hebben, zich al zittend draaien naar persoon 2 en dan persoon 3.J) En dan begon mijn woef echt met haar neus tegen Miss Marple’s hand te duwen van “Ik wil nog een snoepje” … Miss Marple mij dan ferm terug liggen gehad, door bezorgd te vragen of ik mijn hond wel genoeg eten gaf. 1 – 1

Ik denk niet dat ze het zelf echt weten, maar het is dank zij de wandelvriendinnen dat ik er elke dag opnieuw kan staan om te gaan wandelen. Het is zo het moment om de dag goed te beginnen met wat geklets en gelach. Maar soms is mijn lijfje echt aan het protesteren dat moest ik de wandelafspraak niet hebben, ik later zou gaan of een kortere wandeling zou maken. En vooral, meestal wanneer we daar aan het kletsen zijn, vergeet ik dan even de afstand die ik nog moet afleggen of de pijntjes die ik hier en daar heb. Ze zouden eens geen goede invloed op mij hebben zeker

Spelen in de tuin

De buurman heeft me een tijdje terug gevraagd of hij onze haag mocht snoeien (staat op onze tuin naast de draad die onze tuinen van elkaar scheidt), want die haag heeft weer een serieuze groeischeut gehad en schiet door de draad heen. Ik had hem verteld dat hij ermee mocht doen wat hij wou, omdat wij niet de fysiek hebben om hem nu te doen.

Ze hebben er bijna het hele afgelopen weekend aan bezig geweest … Ik vond dat zo erg …

Toen ik dinsdag in de vooravond de bonsai water wou gaan geven, hoorde ik hem nog steeds bezig aan de haag. Ik ben een praatje gaan maken en hij zei me dat ik me zeker niet schuldig hoefde te voelen, het ontspant hem om in de tuin te werken na een dagje werken. Maar geloof me, hij werkt hard in zijn tuin hoor, amai.

Dinsdag heeft hij de laatste takken en dingen die hij van de haag geknipt heeft over de draad gezwierd en wij gaan het een van de volgende dagen verhakselen. Of hoe heet dat nu juist?  Soit, In kleine stukjes doen J

Een hakselaar vind ik een super speelgoed voor de tuin J Ik vind het fascinerend hoe je er van boven een tak indoet en het er in kleine stukjes langs onderen uitschiet JJJ Ik weet nog toen we ons speelgoed in het begin hadden, dat mijn ventje en ik bijna ruzie aan het maken waren “omdat het nu mijn beurt is om te gaan hakselen” ;-)

Maar eerst nog een beetje recupereren vooraleer ik ga spelen

Tegenwoordig voor we vertrekken voor de ochtendwandeling hebben de woef en ik nog even tijd om met de bal te spelen. Maar vooraleer het zover is, is het eerst zoeken naar de bal, terwijl ik op mijn gemakje probeer wakker te worden met mijn tas warme choco en een sigaretje.

Op een van die ochtenden was de bal serieus vermist, want ze vond het maar niet .. Tot mijn woef naar mij kwam en me probeerde duidelijk te maken dat haar bal onder de paletten in het bonsaikot* was.

*het bonsaikot is de plaats waar de bonsai hun winterslaapje doen, beschermd tegen vocht en koude. Vandaar dat alles daar op paletten staat. Zo dat ze geen last van grondvorst zouden kunnen krijgen.

Ze bleef maar heen en weer lopen tussen de ingang van het bonsaikot en mij, dus ik op mijn knieën om te kijken waar die bal nu juist lag. En omdat het niet vlug genoeg ging naar de juffrouw haar goesting, zij dus naast mij, in die smalle ingang en ook proberen onder die paletten te kijken. Ik zal je een hint geven … Ze heeft een harde kop

Ik zei dat ze opzij moest gaan zodat ik naar haar bal kon zoeken, maar tegen dat ik terug gebukt onder de palet probeerde te kijken, stond ze al terug naast mij en waren we alle twee schouder tegen schouder aan het wringen om te proberen die  bal te pakken te krijgen

En om het volledig te maken wou de kleinste natuurlijk weten wat we daar aan het doen waren, ’t is niet dat ik elke dag op mijn knieën naast mijn hond ben  en ze kreeg het gevonden om zich aan mijn andere kant er ook tussen te wriemelen om te kijken wat wij daar nu juist aan het doen waren. En we zaten daar al met zijn drieën te proberen om onder die paletten te kijken

Wetende dat dit een ongelooflijk lachwekkend zicht moet geweest zijn, begon ik te lachen en kreeg ik uiteindelijk de slappe lach J En kon ik me helemaal niet meer bewegen (ik word de laatste tijd heel slappekes als ik de slappe lach krijg), wat me nog meer aan het lachen bracht.

Nadat ik eindelijk uitgelachen was, heb ik me dan los kunnen wriemelen -want ik zat daar nog altijd vast tussen een hond en een poes- met strenge stem zei ik tegen de beestjes dat ze opzij moesten gaan EN opzij moesten blijven en dan heb ik eindelijk die stomme bal kunnen pakken. Wanneer de woef zag dat ik haar bal had, was ze door het dolle heen J heen en weer springen en piepen en dan konden we eindelijk met de bal spelen J Nu ja … ik heb het een keer kunnen weggooien en dan was het al tijd om te gaan wandelen

Het is terug lekker weer hier … stralende zon en bijgevolg heeel warm hier op ons terras.

Onze poes heeft het niet zo op de warmte. Ze kan er niet goed tegen en denkt dat op te lossen door de hele tijd te zeuren dat het dus te warm is  Wanneer ze wil kan ze naar de koelte in huis vluchten … maar als de meerderheid van ons gezinnetje buiten is, wil ze niets missen en erbij zijn

Gistermiddag toen ik de bonsai ging water geven, kwam de woef mee en speelde ik een beetje met de bal met haar. Niet lang daarna strompelde de poes met slaapoogjes ook naar buiten en plofte meteen uitgeteld neer op het terras. Yep … te warm  Ze lag daar op haar zijde met haar kopje onderste boven in het midden van het terras. Haar lijfje bewoog niet, maar ik kon zien dat ze alles aan het volgen was met haar slaapoogjes.

Op een gegeven moment laat de woef de bal vallen, de bal botst vooruit en blijft doorrollen naar ons kleinste. Die blijft gewoon bewegingsloos liggen en nog steeds onderste boven staren naar de bal die uiteindelijk volop tegen haar snoetje botst. En dan pas sprong ze op  Nu ja, verzette ze haar kopje met een geïrriteerde blik Heb ik al verteld dat ons kleinste niet zo goed ziet

Toen ik het later vertelde aan mijn ventje, hadden we dan het volgende gesprek:

-         Ik ben er zeker van dat ons kleinste bijziend of verziend is. Wat is ze nu ook alweer?

-         Blind

-         Maar neen, ze ziet toch nog wel. Ze kan alleen niet goed afstanden inschatten. Als ik haar roep om een stukje hesp te geven, komt ze enthousiast aangehold en botst ze volop tegen mijn hand.

En na even nagedacht te hebben:

-         Ja ok, omgekeerd heeft ze eigenlijk ook wel problemen … Haar frank valt niet als iets van ver op haar afkomt …

-         Blind dus hé

Later als de zon weg was, wou ze ook met de bal spelen. Natuurlijk zei haar kattenballetje haar weer niets. Stijf negeren, hoe enthousiast ik ook deed.  Neen, ze wil ook achter een grote bal hollen, zoals onze woef. Alleen, zij brengt haar bal nog altijd niet terug ... Ze holt enthousiast achter haar bal en gaat er naast zitten … en blijft wachten tot ik tot bij haar kom en haar bal terug weggooi

En dan kan het soms mislopen hé … haar bal tot onder de haag gerold, madammeke holt enthousiast achter haar bal en blijft dan ostentatief zitten onder de haag. En haar bal ... natuurlijk niet te vinden

Op een gegeven moment de woef haar bal weggestopt en aan de woef gevraagd om ons klein haar bal te pakken, maar neen hoor …“Awel ja … Dat is mijn bal niet hé”

Tarzan bibi uiteindelijk dan maar onder de haag gekropen om die bal te gaan halen en alsof er niets aan de hand was liepen de beestjes enthousiast terug rond “Ja! Ja! Gooi mijn bal!”

> Een paar weken terug hebben we ons klein ook op straat teruggevonden  toen we van de avondwandeling terug kwamen. Ze zal het beu geweest zijn om op ons te blijven wachten .. Ze wil altijd mee gaan, maar dat gaat natuurlijk niet. En dus was ons madammeke aan de overkant van de straat aan het wachten op ons. We hebben haar zonder problemen kunnen halen en mee naar huis genomen, maar niet goed voor mijn hart hé …* zucht * Sindsdien sluiten we haar dus op in huis als we vertrekken en mag ze pas terug naar buiten als we terug zijn. Dit natuurlijk dik tegen haar zin ...

> Tegenwoordig kruipt ze altijd achter mij in de zetel. Ze rolt zich dan op in een klein bolletje in de hoek die mijn geplooide knieën maken. Omdat mijn thermostaat weer eens aan het flippen is, lig ik helemaal ingeduffeld onder mijn deken en zij dan in een klein bolletje bovenop de deken

Maar soms, wanneer ik teveel last heb, moet ik er even uit en stap ik wat rond om mijn stijf lijfje terug soepel te maken en dan rekt en strekt dat klein bolletje zich helemaal uit bovenop mijn deken.

En omdat ik een softie ben en het zo schattig vind hoe ze daar ligt te soezen, krijg ik het niet over mijn hart om tegen haar te zeggen dat ze opzij moet gaan, wanneer ik terug moet gaan liggen.

Voorzichtigjes om haar niet te storen (ik weet het … ) kruip ik dan terug onder mijn deken, het kleine mormel gaat daar niet mee akkoord … zet zich met haar rug tegen de leuning van de zetel en begint dan uit alle macht te duwen met haar pootjes tegen mijn rug

En tot mijn grote schaamte: er zijn momenten dat ik het gewoon niet haal van haar. Maar ter verdediging: Ik ga niet voor niets rusten, dat wil zeggen dat ik dus geen kracht heb en aan het recupereren ben … en ze maakt daar gretig gebruik van  Want als ik goed ben, zal ze het niet proberen hoor, echt !!   

> Ik ben dus ook al een paar keer omver gelopen door mijn poes …  Net als de woef kan ze soms volop tegen de achterkant van mijn onderbenen lopen en dan knikken mijn knieën van de schok en lig ik op mijn appel. Als ik niet goed ben maakt het echt niet uit of er twintig kg hond of vier kg kat tegen mij aanloopt ... er liggen doe ik

> Tijdens het spelen met de bal met de woef, kan ze ook zo ostentatief in de weg gaan liggen J Zo van “Hela!! Ik ben hier !!” en ze vertikt het om uit de weg te gaan. Zelfs als de woef dan hard komt aangerend. Ze blijft dan gewoon staren met een air van “Ik lig hier goed en ik ga niet weg. Nah!”. En dan gebeuren er soms kleine ongelukjes hé … een botsje hier en daar en kan verpleegster bibi weer in actie schieten, want de poes is dan zooo geschokt dat de hond gewoon het lef had om haar omver te lopen !!

Rubberlaarzen

Wel … Een tijdje terug heb ik rubberlaarzen gekocht. Nu … wat ga ik doen met rubberlaarzen?? Eigenlijk heb ik Miss Marple en zuske nageaapt. Wanneer we gaan wandelen tijdens de regen, hebben zij droge voeten en kunnen ze stappen waar ze willen …

Maar om toch enigszins origineel te zijn, heb ik er schattige blauwe gekocht en niet van die kaki-groene die iedereen heeft J

En je kan het natuurlijk al raden … Ikke vol ongeduld aan het wachten op de eerste regen zodat ik mijn blauwe laarsjes eens kon uittesten J Maar buiten de 4 of 5 druppels die er af en toe vielen … ik heb toch wel een tijdje moeten wachten vooraleer ik ze kon uittesten ;-) Maar koppig als ik ben, heb ik ze uiteindelijk toch wel een paar keer aangedaan toen het bijna regende, want ik wou toch wel graag mijn nieuwe laarsjes laten zien aan de wandelvriendinnen J Miss Marple was zelfs met mij aan het lachen toen ik ze de eerste keer aan haar liet zien, ik was net een blij kind dat iets nieuws gekregen had en niet kon wachten om het te laten zien J Hoe ?? Ikke?? Nah J

Maar nu hoor je me niet meer klagen dat er geen regen is hoor … Zal ik een hint geven? Wel .. ik heb mijn blauwe laarsjes al veel kunnen aandoen de laatste tijd … ;-)

Decibels

Het viel me eind juni - begin juli pas op in wat voor een rustige straat wij eigenlijk wel wonen.

Waarom? Geen school meer, dus sommige grootouders hadden babysitplicht en ik heb het geweten, amai!

Zeg maar gerust “gehoord” J

Spelende kinderen, schreeuwende kinderen, huilende kinderen … elk geluid dat een klein kind kan produceren is wel de revue gepasseerd die week en geloof me, een kind kan veel decibels produceren of het nu van blijdschap of verdriet is …

En bibi? Wel die kon er niet zo goed tegen om het zacht uit te drukken. Die hoge tonen die kinderen kunnen produceren schoten als scherpe messen door mijn hoofd, lees: verschrikkelijke hoofdpijn.

En als bibi hoofdpijn heeft en niet genoeg kan slapen, is ze niet happy en zeer onverdraagzaam ;-) Laat me het zo stellen … iedereen die met mij samenwoont was heel gelukkig toen de rust en stilte terug gekeerd was in onze straat ;-) Zoals een vriendin het stelde “We oldies sure love when the kids are busy at school.” J

De vliegenvanger

Elke namiddag doe ik een dutje … Het overvalt me gewoon, ik val in slaap waar ik zit. En om te vermijden dat onze poes mij wakker maakt omdat ze naar buiten wil gaan, laat ik het schuifraam open op een kiertje. Maar natuurlijk komt er op die manier af en toe een vlieg naar binnen … Bweik! Ik heb niet graag vliegen binnen. Dus bibi ging eens alle gauw een vliegenvanger omhoog hangen in de keuken. Je kent dat wel, zo een super-plak-ding dat je moet uit rekken … Voel je me al komen?? ;-)

Als ik op een stoel sta kan ik zo net wel – net niet aan het haakje in het plafond om dat plakselding aan te hangen … Ik sta daar dus wiebelig op mijn stoel (hoogtevrees!! Volgens mijn ventje krijg ik al hoogtevrees als ik soep uit een diep bord moet eten J) met dat plakselding al wat uitgetrokken en reik naar mijn haakje en natuurlijk net als ik aan dat haakje kan komen plakt dat plakselding aan mijn andere hand … Ik probeer het van mijn hand af te schudden, wat natuurlijk niet lukt en dan maak ik (natuurlijk!) de fout door met mijn vrije hand dat plakselding van mijn andere hand te willen lostrekken. Gevolg … paniek en gevloek als een ketter, want nu zat ik dus vast aan dat plakselding met mijn twee handen! En ik stond nog altijd op die stoel !! Al vechtend met dat plakselding de leuning van de stoel vastgenomen om zo zonder te vallen van de stoel te komen en dan plakte ik dus met mijn twee handen aan de stoel … Aarghh !! Om zot van te worden!! En moe … zo moe J

Uiteindelijk toch een hand losgewrongen gekregen, ongelooflijk hoe plakkerig zo’n ding dus is … *zucht* … en dan ondertussen al compleet buiten adem van de “inspanning” met de schotelvod deze keer dat ding opnieuw vastgepakt en zo mijn andere hand losgekregen en dat ding maar alle gauw in de vuilnisbak gekieperd J

En probeer nadien dat plaksel dan ook maar eens van uw handen te krijgen …

Sokken

Omdat ik mijn handen niet zo goed kan gebruiken voor de moment (de gewrichten van mijn vingers die te ver in de verkeerde richting doordraaien, ik moet dus opletten wat ik doe, want ik heb al een paar vingers verstuikt ondertussen), zijn mijn sokken niet per paar in de kast, maar liggen ze allemaal los in de wasmand. Elke morgen vis ik dus 2 sokken uit de wasmand om aan te doen. Ik dacht dat ik vrij origineel was wat mijn sokken betreft. Verschillende kleurtjes en verschillende motiefjes om ze makkelijk uit elkaar te houden, tot ik op een avond wanneer ik mijn sokken wou optrekken pas zag dat ik al de hele dag met twee verschillende aan het rondlopen was. Een grijze met hartjes en een zwarte met hartjes J Genant !!

Mijn ventje stelde voor om vanaf nu maar een paar sokken per thema te houden. 1 paar van garfield, 1 paar van de pink panther, 1 paar met beertjes, 1 paar met hartjes, enzovoort.

Doe me een lol en drop die drol -deel 2

Sinds mijn berichtje over de hondenpoepzakjes heb ik dus altijd 2 plastieken zakjes bij tijdens de wandeling … En ook een plastieken handschoen, want Miss Marple en zuske waren mij eens aan het plagen met wat ik zou doen als een zakje zou scheuren terwijl ik het vasthad. Mijn outing van een tijdje terug dat ik gemakkelijk vies ben aan dingen was misschien toch niet zo’n goed idee J

En ik heb het toch wel al kunnen gebruiken zeker! ;-)

Op de route van onze wandeling ligt een joekel van een villa met een torentje aan en alles (op den buiten dus, dus de overkant is groen) en net als bij alle huizen die we voorbij komen is er geen stoep voor die villa.  Gewoon een strook “groen” tussen de omheining rond de villa en de baan die iedereen gebruikt … Ik weet niet of het de tuinman is of de eigenaar die graag in de tuin prutst, maar op een dag waren onze honden pakkertje aan het spelen op dat strookje “groen” en die man had ons aangesproken dat hij dat liever niet heeft, omdat de honden het “gras” omdeden met hun poten en dat er dan kale plekken kwamen.

Natuurlijk gaat het hier niet echt over gras … eerder mos, maar groen is groen hé J Dus sindsdien letten we erop dat de honden niet meer op zijn mos komen ;-)

Tot natuurlijk mijn woef een plukje mos zo interessant vond, dat ze daar een taart moest gaan draaien … Ik heb haar nog proberen weg te roepen, maar het was al te laat … een petieterig drolletje op dat mos … hoelala … Ikke als een echte professional met mijn zakje het gaan oprapen, want die man was natuurlijk zo een beetje verstopt achter een boom of struik aan het prutsen in zijn tuin J

Nu, ik moet wel toegeven dat ik het anders ook wel weggehaald zou hebben … Onze honden mogen hun ding doen aan de overkant in het groen en daar proberen we ons toch wel aan te houden …

xxx 

En ja hoor dames en heren, hier zijn we met het verslag van de wedstrijd van de problemen in mijn lijfje! We hebben gemerkt dat de kandidaten van deze maand goed hebben kunnen oefenen de afgelopen weken, ze verkeren allemaal in topvorm!

In baan 1 vinden we nog steeds de gewrichten die heel goed kunnen blokkeren en extreem bewegelijk zijn. Jaja, zij maken heel veel kans om vandaag te winnen.

Daarnaast in baan 2 zien we het hoofd dat door overgevoeligheid aan licht, geuren en geluid, opnieuw in supervorm is. Gevolgd door de rug, die dank zij de hulp van een paar lastige wervels er terug helemaal staat met een paar geknelde zenuwen.

In baan 4 zien we de nek klaarstaan, die na een hele tijd afwezig te zijn zich terug laat opmerken en in baan 5 vinden we de heup terug die nog steeds op de meest onmogelijke momenten blokkeert.

Daarnaast staan de spieren die nog geen enkele wedstrijd gemist hebben, het lijkt wel dat ze steeds stijver en strammer aan de start komen, fantastisch!

De linkerarm zien we klaarstaan in baan 7, deze is een beetje een dubieus geval omdat het niet echt duidelijk is waar de problemen nu juist vandaan komen. Komen ze van de nek of de elleboog? Groot vraagteken, maar ze is in ieder geval in goede vorm voor de sprint.

En in de laatste baan, staat het linkerbeen klaar. Zij maakt een hele goede kans op winst, weliswaar beïnvloedt door uitstralingen komende van de rug, maar zij mocht zeker niet ontbreken in de wedstrijd van vandaag.

Met spijt moeten we meedelen dat het buikje geschorst is wegens gebruik van verboden middelen zoals zoete en koude dingen.

De atleten staan allemaal klaar aan de start … en daar gaan we !! De spieren nemen meteen de leiding op de voet gevolgd door het hoofd en de rug. Maar daar komen het linkerbeen en de heup opzetten! Het ziet er niet goed uit voor de nek en de linkerarm, zij hebben blijkbaar hun start gemist, net als de gewrichten. Maar we gaan terug naar voren waar we zien dat het linkerbeen en de heup de leiding overgenomen hebben van de spieren. Het hoofd en de rug zijn ondertussen ook al voorbij gestoken door de gewrichten en die gewrichten die blijven maar vooruit komen. Wat een kracht! De winnaar wordt het linkerbeen, de heup of de gewrichten!! Zij aan zij lopen ze naar de eindmeet nog een paar meters en … het linkerbeen gaat het halen! Het linkerbeen gaat het haaalen! Jaa !!

Winnaar is het linkerbeen gevolgd door de gewrichten en de heup op 3. Op 4 zien we dan de rug die met een laatste krachtinspanning nog net de spieren voorbij heeft kunnen steken en als laatste komen het hoofd, de nek en de linkerarm over de eindmeet.

Ziezo dames en heren, het was alweer heel spannend, maar er kan maar een winnaar. Hoewel we toch wel de olympische gedachte in het achterhoofd willen houden … namelijk dat deelnemen belangrijker is dan winnen.

Bibi, de … euhm, hoe zal ik mezelf omschrijven??

Ik krijg ineens een beeld voor me van een ridder in harnas vanuit de Middeleeuwen. Wel … ik voel me als een ridder, maar dan een serieus ‘verroesterde’ 

Iemand vroeg me: “Maar waar heb je dan eigenlijk last van, want je verdoezelt altijd hoe het echt met je gaat.” Houdt u vast ;-) Hier komt een lijstje van de algemene dingen:

# Het moe zijn

-         Uitputtende vermoeidheid - oververmoeid, op. Slapen helpt niet, ik word moe wakker.

-         Ik slaap slecht. Ik val vast in slaap en ben volledig weg van de wereld, waar ik voorheen wakker kon worden van geluid of de hond die bij mij komt liggen. Nu als mijn ventje thuiskomt bijvb.en ik slaap, word ik niet meer wakker. (comateus slapen in bibi-taal)

Anderzijds word ik wel regelmatig wakker van pijn in mijn armen, benen of nek als die lang in dezelfde houding liggen.

Of het ergste: bekaf zijn en niet in slaap kunnen vallen terwijl heel mijn lichaam schreeuwt om te slapen.

# De pijn

-         Spierpijn – zowel met als zonder inspanning (’s avonds het ergste), alles doet gewoon pijn. (zie de wasknijper truck van een paar weken geleden J)

-         Zwaar gevoel (precies loden armen en benen)

-         Niet lang in dezelfde houding kunnen blijven zitten, liggen, staan … want dan krijg ik pijn. Het is altijd een heel gedoe om een juiste houding te vinden, ondersteund door kussens in verschillende maten en vormen

-         Pijn in mijn gewrichten. Al mijn gewrichten gaande van bekken, knie, enkel, schouders, elleboog pols, tot zelfs in de gewrichten van mijn vingers.

-         Stijf en verkrampt zijn (vooral bij het wakker worden)

-         “Slapend been gevoel” op rare plaatsen (achterhoofd, handpalmen enzo)

-         Blokkages hier en daar. Nu mijn heup en nek.

-         Hoofdpijn (kan komen door te lezen, computer, TV, licht, geluid, sterke geuren of gewoon als ik teveel nadenk) - elke dag in vlagen, maar om de paar dagen echt hevig, onhoudbaar: druk aan de slapen en voorhoofd, precies alsof er iets is dat gaat ontploffen)

-         Regelmatig keel- en oorpijn zonder daarvoor verkouden te zijn

-         Heel gevoelige huid en spieren (geen spannende kledij meer kunnen verdragen en de regen kan soms als naaldenprikken aanvoelen)

# Vanalles en nog wat

-         Niet helder kunnen denken (precies alsof ik in een luchtbel zit)

-         Concentratieproblemen (word vlug afgeleid en dan ben ik de draad kwijt tijdens een gesprek bijvb.)

-         Verstrooidheid (simpele dingen niet meer kunnen begrijpen)

-         Doddelen – niet meer uit mijn woorden komen en  niet meer op een bepaald woord kunnen komen

-         Problemen met het kort termijn geheugen

-         Evenwichtsstoornissen (ineens mijn evenwicht kwijt raken en botsen tegen iets of iemand, ik heb dus veel blauwe plekken J)

-         Overgevoelig aan lawaai en drukte

-         Onhandig zijn (door trillende handen of soms gevoel dat ik trillende handen heb, terwijl het niet zo is)

-         Last van temperatuurverschillen – mijne thermostaat werkt niet juist meer, ik moet altijd afgaan op iemand anders om te weten of het nu koud of warm is, omdat ik het ofwel ijskoud, ofwel heel warm heb.

-         Last van ogen – wazig zien, niet scherp kunnen zien en als ik heel moe ben brandende, jeukende en tranende of juist heel droge ogen.

-         Vaak moeten plassen (precies niet op kunnen houden en dan komt er een mini-miniplasje)

-         Hartkloppingen

-         Kortademigheid – soms hyperventileren

-         En last, but not least: Mood swings: een dag heel goed gezind, de andere een rothumeur. De ene dag euforisch blij, de andere dag dippen …

Het ene kan de ene dag wat minder erg zijn dan de andere of omgekeerd. Maar algemeen genomen is dit het zo wat …

En omdat ik toch zo goed bezig ben, aheum …

Sinds een paar weken heb ik terug meer problemen met mijn onderrug. Het zou gaan om een zenuw die ontstoken is en daardoor knelt en dat geeft uitstralingen naar mijn linkerbeen. Overdag lijkt het meestal dat mijn been slaapt (een voos gevoel) en tegen de avond begint de pijn te komen. Felle pijn, amai … Gelukkig zijn mijn beste vrienden de pijnstillers en de spierontspanner er om mij een beetje te helpen

Daarnaast klopt er ook “iets” niet in mijn linkerheup. Het lijkt wel dat die constant blokkeert. Waardoor ik bij momenten al mankend en hobbelend door het leven ga  Als ik naar de kine ga, kan die mijn heup terug “los” krijgen, maar tegen dat ik terug thuisben, voelt die terug geblokkeerd aan.

Daardoor heb ik de laatste tijd wel veel problemen in het vinden van een goede houding. Ik kan niet al te goed zitten, want dan heb ik druk op mijn heup. Ik moet zo ongeveer helemaal plat gaan liggen om ervoor te zorgen dat er geen druk op mijn heup komt, want anders autch! En dan moet ik er ook op letten dat ik goed lig voor mijn rug of anders daar autch!  Dus met een hoop kussens onder mijn benen om geen druk op mijn wervels te hebben. Rechtstaan en stappen gaat, maar niet al te lang, opnieuw … de druk in mijn heup, plus het slapend gevoel en pijn in mijn been. Dus wandelen met de woef is zowat de enige bezigheid geweest de laatste dagen. Hoewel … Ik heb afgewassen!  Met mijn linkerknie op een stoel om niet constant op mijn been te moeten steunen en na elke 5 minuten effe gaan platliggen … De afwas heeft heeel lang geduurd

En het is nog niet gedaan, want in mijn linkerpink heb ik ook zo’n “slapend been” gevoel. Maar voor de rest niet echt last van.

Dus … fotookes laten nemen om te zien wat er daar aan de hand is in mijn bekken en onderrug of “eens goe met mijn gat gaan draaien” zoals mijn ventje het omschreef

En een EMG (naaldentest) van mijn pink laten nemen om te zien of dat van mijn nek of van mijn elleboog komt. Dat is minder ... naalden

En in de tussentijd ontstekingsremmer, pijnstiller en spierontspanner nemen. Bij momenten zie ik de roze olifantjes dus weer rondvliegen JJJ

En daarnaast …. Hela, ik ben in ‘form’ hé  is de fibro er ook nog altijd en deze keer wel heel hard op mijn gewrichten, amai.

Dus meestal loop ik rond als een mini mummie met ingetapete enkels, knieën en polsen, omdat dat de pijn iet of wat kan verzachten en ik er zo ook voor zorg dat ik mijn gewrichten niet overbelast. Ze hebben de neiging om nog meer de verkeerde richting door te buigen …  Ik moet echt opletten hoe ik iets vasthoud bijvoorbeeld want mijn vingers plooien door naar de verkeerde kant en dat doet natuurlijk geen deugd. Ik weet dat dat raar klinkt, maar super soepele gewrichten, remember ;-)

Dit is geen geklaag hé, alleen maar een poging om te vertellen wat er zoal met mij aan de hand is. Hoe raar het misschien ook klinkt, het went … en na een tijdje gaat het wel terug beter gaan en dan kunnen we weer allemaal lachen met de bloopers die ik nu weer voorgehad heb

Om je al een idee te geven: de poes wint het gevecht om mijn deken bijna elke dag tegenwoordig, omdat ze sterker is dan ik. Yep, wij slapen samen in de zetel J Je mag je het letterlijk inbeelden: ik die trek aan een kant van mijn deken en zij met haar klauwen in haar kant van de deken en ze trekt MIJN deken dus naar haar toe hé !!

Ik heb een paar maanden terug al vermeld dat ik problemen met mijn hormonen heb ..

En omdat de chemische dinges van de pil ook niet je dat zijn voor mijn gezondheid en ik ons maandelijks gemiddelde toch wel wil blijven halen zonder verrassingen  Edus … snip-snip, of in mijn geval klip-klip

Het is allemaal eigenlijk heel vlug vooruit gegaan. Eind juni naar de gynaecoloog in Gasthuisberg Leuven om het te bespreken en gisteren is de ingreep gebeurd.

Mijn bezoek bij de gynaecoloog was bij momenten best wel grappig. Ik had zo’n jong assistentje, best wel knap, maar te jong voor mij  Ik heb het eerder voor het George Clooney type J ’t Is niet omdat ik mijn bord voor mij liggen heb, dat ik niet meer op de menukaart mag kijken hé

Hij legde uit dat er ook andere manieren zijn om niet zwanger te worden en dat ik ervan uit moet gaan dat een sterilisatie definitief is. Maar toen ik hem zo’n beetje mijn geschiedenis verteld had, begreep hij dat dat juist de bedoeling was.

Hij legde me dan de hoe en de waar uit en checkte mijn binnenkant om te voelen of alles daar in orde was.

Het zou via daghospitalisatie (dus ’s morgens binnen komen en als alles goed gaat rond de middag al terug naar huis) gebeuren en onder volledige narcose, dus ik ga niks merken van wat ze daar allemaal gaan uitspoken .. Wat ik super vond

De ingreep zelf wordt met een kijkbuis-operatie gedaan. Er zou een klein sneetje onder de navel gemaakt worden en eentje vlak boven mijn euhm … pluimen down under  Dan wordt de buik gevuld met koolzuurgas, zodat ze een goed zicht kunnen hebben op de eileiders en de baarmoeder. En dan wordt de kijkbuis ingebracht en de weet ik veel wat, wat nodig is om de ingreep uit te voeren. (het afsluiten van de eileiders met een klipje)

Als ze iets abnormaals zien tijdens de operatie, gaan ze me dat vertellen na de operatie. Ze mogen niet zomaar iets weghalen zonder mijn toestemming. “ Dus je gaat niet wakker worden zonder baarmoeder of zo” grapte hij J

De ingreep zou niets veranderen aan mijn eigen hormonenhuishouding. Ik zal nog steeds mijn maandelijkse bazaar krijgen, maar omdat de eileiders dus afgesloten zijn, zal er geen eitje meer kunnen “springen”.

Ik ben “veilig” onmiddellijk na de operatie, maar hij dacht niet dat ik aan vrijen zou denken die dag na de ingreep  Ik had toch gezegd dat hij best wel grappig was

Alle details werden dan in de computer ingevoerd en ik zou later bericht krijgen wanneer de operatie zou kunnen uitgevoerd worden.

Ik kreeg nog een foldertje mee met uitleg en bibi kon naar huis. Ging alles in het leven maar zo vlotjes hé

Een weekje later werd ik dan per brief geïnformeerd dat de ingreep donderdag 17 juli zou gebeuren en dat ik een afspraak met de dienst anesthesie moest maken voor die dag.

Hoe dikwijls ik het de voorbije weken had over de dienst euthanasie in plaats van anesthesie … ontelbaar. Op den duur had ik het gewoon over “in slaap doen” omdat ik bang was mij weer te vergissen. Tot groot plezier van mijn ventje natuurlijk

Bij de anesthesist ging het over wat ik allemaal heb (“ik ben precies de madame van de syndromen J”) en waar ik allergisch aan ben en wat voor medicijnen ik neem. Hij was even blij als ik dat ik een lijstje gemaakt had

De anesthesie ging iets lichter zijn dan normaal, omwille van de cvs en in mijn fantasie zag ik mij al “Euhm… Joehoe! Ik ben wakker …” zeggen tijdens de ingreep J, maar daar moest ik mij geen zorgen over maken, ik zou wel goed in slaap zijn

Ik kreeg terug een paar foldertjes mee met uitleg over het chirurgisch dagcentrum en “oh ja en dan ga ik u nog vlug testen op de ziekenhuisbacterie, dat is vlug gedaan hoor” en huh zonder waarschuwing komt hij daar aan met zo een lang wattenstokje, wreef ermee in mijn neus en voor ik het goed en wel besefte was het al gedaan.

De 14 dagen voor de operatie ging het vrij goed met de zenuwen. Ik keek er eigenlijk eerder naar uit, hopende dat het een goede oplossing was voor mijn hormonenprobleem.

Alleen de dag ervoor begon het toch wel te kriebelen. Ik had de brochure over wat er nu juist allemaal ging gebeuren de dag zelf nog eens goed doorgenomen en toen viel me pas op dat het allemaal nogal vooruit ging gaan. Binnen komen, zo een operatiekleedje aandoen, een infuus steken, … !! Huh !! Paniek !! Een infuus??  Ik ben niet graag een speldenkussen!! ;-) en dan zelf naar de operatiezaal stappen en daar wordt je dan in slaap gedaan en gaan ze hun ding doen … Naar de ontwaakkamer en eens goed wakker naar een apart kamertje en na ok van anesthesist en gynaecoloog zou ik dan naar huis mogen gaan.

En dan begon mijn fantasie natuurlijk op hol te slaan … wat als ik niet meer wakker zou worden … En als zot dingen in orde gebracht (zoals de laatste rekeningen betalen enzo) zodat mijn ventje daar ten minste geen last van zou hebben … Ik ben heel goed in scenario’s maken, wist je dat al??

In de namiddag werd ik dan opgebeld door het chirurgisch dagcentrum om mij te vertellen dat ik de volgende morgen om 7.30h daar verwacht werd en dat ik vanaf middernacht niets meer mocht eten, drinken en roken.

Gisteren was het vroeg opstaan en me klaarmaken (Ik had mijn valiesje gelukkig de dag ervoor al klaargemaakt J), dan een wandeling gaan maken met de woef en wij weg.

Naarmate we dichter bij het ziekenhuis kwamen werd ik stiller, terwijl mijn ventje begon te ratelen over van alles en nog wat

De wachtkamer van het daghospitaal was af. Toffe zeteltjes, een grote televisie, computers met internet die je kon gebruiken, … sjiek

Mijn naam werd afgeroepen en we gingen met een verpleger mee. Ik kreeg mijn ‘operatiejuppeke’ en moest mij onmiddellijk omkleden en dan mee naar een hokje waar ik een douchekapje over mijn hoofd kreeg, plakkers op mijn borstkas en dat beruchte infuus dus ingestoken kreeg. Verschrikkelijk! J En ik voelde die dus goed steken hoor, amai  Mijn ventje mocht bij mij in dat hokje blijven wachten tot de operatiezuster mij kwam halen. Wij daar onnozel zitten doen en lachen met de onnozelste dingen eerst ;-) Zo had mijn ventje bijvoorbeeld spijt dat we geen camera mee hadden om “ne schone foto van mij te trekken in mijn juppeke en met mijn kappeke op mijn kop”, hij entertainde mij ook met een dansje te maken met zijn piepende schoenen op de vloer en toen we een karretje hoorde voorbij rijden deed hij alsof hij de garçon riep voor een koffie

Dan kwam de operatiezuster mij halen en was het veel minder  Mijn ventje moest terug naar de wachtkamer en ikke mee naar de operatiezaal. Ik moest zelf op de operatietafel kruipen en zag dat grote licht boven mij zoals je ziet in de film. Eng …  De verpleegsters waren heel vriendelijk en vertelden me wat ze met mij aan het doen waren. Machines verbinden aan die plakkers op mijn borstkas voor mijn hart, spuitje hier en daar in mijn infuus steken. Dan werden mijn armen in een soort omhulsel gestoken, werd er een mini zuurstofmasker voor mij neus gehouden met die afschuwelijke rubberen geur die eruit komt en dan zeiden ze mij dat het middel om mij in slaap te doen door mijn infuus aan het lopen was en dat dat een beetje pijn kon doen. Een beetje?? Een beetje heel veel ja  Maar ik was te suf om er iets van te zeggen ;-) Ik hoorde iemand nog in de verte “Slaap lekker” zeggen en het volgende wat ik me kan herinneren is dat ik wakker gemaakt werd door een verpleegster die me zei dat het al allemaal voorbij was. “Oef, ik ben toch wakker geworden” ging er door mij heen en dan ben ik terug in slaap gevallen

Toen ik daarna terug wakker was, werd me gevraagd hoe ik me voelde en omdat ik heel veel pijn aan mijn linkerkant had, kreeg ik pijnstillers. Maar de pijn bleef en ik kreeg nog pijnstillers en nog … en pas nadien besefte ik dat de pijn van mijn heup kwam. Ik had geen last van mijn buikje. Ik had ondertussen ook al zitten piepeloeren onder mijn deken om te zien hoe het er daar uitzag, maar buiten een grote pleister over mijn navel zag ik niets. “Hoe? En die snede boven mijn pluimen?”  Maar niets … Alleen dat verband over mijn navel.

Omdat mijn zuurstofopname niet al te schitterend was, heb ik ook een tijdje zuurstof  bij gekregen. (ook zoals in de film met die kleine buisjes in je neus en darmpjes rond je oren J)

Natuurlijk eens ik goed wakker was, moest ik gaan pitstoppen. Maar omdat ik zoveel pijnmedicatie gekregen had, vonden de verpleegsters het beter dat ik het met de bedpan ging doen om zeker te zijn dat ik niet ging vallen … Ik weet niet hoe het er bij anderen aan toegaat, maar ik kan mijn ding dus NIET met een bedpan doen hé … En ik moest echt waar heeel dringend. (Ik heb dat thuis ook: eens ik publiek heb, kan ik niet plassen. En publiek is dan de woef of de poes hé )

Ondertussen was er ook een klein kindje dat geopereerd was aan haar amandelen in de ontwaakzaal en omdat ik goed wakker was, vonden de verpleegsters het beter om mij naar mijn hokje te rijden, zodat ik rustig lag, want dat klein meisje zette nogal een keel op ;-)

En dan mocht mijn ventje eindelijk bij mij !!  Ik was op slag in orde en klaar om naar huis te gaan

Hij mocht met mij naar het toilet gaan, wij arm in arm -terwijl hij mijn infuus vasthield- naar de kleine kamer van opluchting  waar mijn ventje mijn infuus aan een haakje hing en mooi buiten ging wachten  Haa! Wat een opluchting JJJ het voelde aan alsof ik er liters uitperste ;-) Wat een zalig gevoel om “leeg” te zijn

Ik kreeg een bekertje water en als ik dat helemaal op kon drinken en niet ziek werd, mocht het infuus eruit. Ik geef toe dat eens de verpleegster weg was ik geprobeerd heb om vals te spelen door te vragen aan mijn ventje of hij soms geen dorst had, maar hij had mij door …  Met kleine zipjes mijn bekertje dan toch leeg gekregen en ik voelde me nog altijd goed. Dus dat vervelend infuus kon er eindelijk uit !!  Ha! Nog een stapje dichter naar het naar huis gaan

Ik bleef veel last hebben van mijn heup en ondertussen begon mijn rug ook nog op te spelen, dus het begon wel stilletjes aan tijd te worden om écht naar huis te gaan. Mijn ventje ging polsen bij de verpleegster en zij ging checken met de dokter. De assistente van de gynaecoloog is dan langs geweest en ze vertelde dat alles goed gegaan was en dat alles er goed uitzag daar vanbinnen en dat het op een tiental minuutjes gepiept was. Omdat ik geen problemen had in mijn buikje, maar wel meer last begon te krijgen aan mijn heup en rug mocht ik naar huis. Jipie !!  De verpleegster kwam nog vlug het verband aan mijn navel verversen en nieuwsgierig als ik was, dat toch eens goed van dichtbij bekeken  Er was niet veel te zien hoor, alleen 2 draadjes die uit mijn putteke kwamen en ik had mijn putteke nog en ik kon ook zien dat er niet geprutst was aan de gaatjes van mijn piercing (want die moest er natuurlijk uit voor de operatie)

Terwijl mijn ventje daarna de auto ging halen, kleedde ik me om (ik denk zelfs dat ik mijn persoonlijk record verbroken heb, zo vlug heb ik me nog nooit kunnen omkleden J) en dan heb ik mezelf verwend met … Raad eens?? Yep! Een njammie chocotoff!! JJJ Ik had er eentje meegesmokkeld in mijn valiesje

Dan hebben we de ontslagpapieren en brief voor de dokter en een verzorgingsetje voor mijn navel meegekregen en een briefje met uitleg over welke pijnstiller ik wanneer kon nemen rekening houdend met wat ik al gekregen had, en dan konden we vertrekken !!!

Het was half 2 toen wij terug thuis waren. Enthousiast opgewacht door onze meisjes, die even blij waren als wij dat we terug thuis waren

Mijn ventje heeft mij in mijn zeteltje geïnstalleerd, ervoor gezorgd dat ik mijn pijnstiller nam en nog geen 5 minuutjes later was ik al dromenland J Een paar uur later ben ik dan wakker geworden met een poes die op mijn benen lag te slapen en een woef die naast mij op de grond lag.

En tja … ik voelde me redelijk goed, dus ik kon niet meer stil blijven liggen hé Maar daar ben ik na een paar uurtjes toch op moeten terugkomen, omdat alles zo langzaam aan wakker aan het worden was en toch wel gevoelig werd.

’s Avonds hebben we samen naar een Pink Panther film gezien (maar de betere hé, die met Peter Sellers ) … Kwestie van een mooi einde te breien aan een spannende dag … hoewel … lachen is dus nog een probleem …

Hoe gaat het nu?

Wel ik heb me al beter gevoeld, maar ook al veel slechter, dus …

Rond 9 uur vanmorgen heb ik telefoon gekregen van het chirurgisch dagcentrum om te horen hoe het met me gaat. Wat een service hé? Ik was aangenaam verrast.

Vandaag, de dag nadien, is alles wakker hé … Het voelt aan alsof mijn middenrif en sleutelbeen en schouders gekneusd zijn … yep, spierpijn.  Maar dat zou komen door het koolzuurgas waarmee mijn buik opgeblazen geweest is. De restjes koolzuurgas moeten mijn lichaam nog verlaten.

Ik ben ook wat kortademig, ik zou heel graag eens heel diep willen in- en uitademen, maar dat gaat nog niet omwille van de spierpijn.

In het buikje zelf gaat het redelijk. Het blijkt nu dus dat ze alles via het gaatje in mijn navel gedaan hebben. (Ik dacht begrepen te hebben dat ze via mijn navel en down under gewerkt hadden.) Ik ga dus ook geen littekens hebben. Kleine pijntjes hier en daar en tja, ik moet nu niet direct gaan beginnen dansen en springen hé  Er is daar uiteindelijk in geprutst hé

Als er iets te vieren valt bij ons, halen we Chinees. Wel ja … het woord “vieren” is vrij relatief geworden nu … Vroeger haalden we alleen Chinees voor speciale gelegenheden (je weet wel: verjaardag, feestdagen en zo), wanneer we nu zin hebben in Chinees verzinnen we gewoon iets als speciale reden. Het is een spelletje geworden dat verzinnen van iets als reden

Dit weekend was de speciale reden dat ik geopereerd ben en dat de eetkamer van mijn ventje terug in orde is  1 klein probleempje: onze favoriete Chinees was gesloten wegens jaarlijkse vakantie Maar omdat we toch zo’n zin hadden, dan maar de nummer van een andere Chinees opgezocht en een bestellinkje geplaatst en een half uurtje later mochten we ons eten komen afhalen.

Super loyaal als we zijn, hadden we nog nooit onze Chinees ‘bedrogen’ en we hadden dus ook geen idee waar die andere Chinees was. Maar we hadden het adres, dus dat kon toch geen probleem zijn hé

Right … Wij hebben dus met het schaamrood op onze wangen mogen ontdekken dat er hier (en let nu goed op!! J) 1 straat is met 2 straatnamen die allebei eindigen op “- baan” en dat er in die ene straat 2 Chinezen zijn die … Ja hoor!! elk op een andere “- baan” (in diezelfde straat dus!!) wonen en het is nog niet gedaan, ze hebben alle twee dezelfde huisnummer …  Echt! Dit is veel te ingewikkeld voor mij, dat ik dat zou kunnen verzinnen

“En de naam van de Chinees dan?” Wel … ik was al heel fier op mezelf dat ik het adres kon onthouden, de naam was er ietsje te veel aan

" ... maar wel hoe je ermee omgaat "

Mooi in theorie maar in de praktijk … hola ...

Begin deze maand was het de verjaardag van mijn kleine man en … het doet nog altijd veel pijn

Het valt echt op … sinds ik terug ben van het dagcentrum heeft onze poes het nogal erg voor mijn buik. Ik veronderstel dat er niets aantrekkelijker is voor een poes dan een opgezwollen buik, waar je NIET aan mag komen

Na haar een paar keer (lief, maar ferm) duidelijk gemaakt te hebben dat mijn buik echt wel verboden terrein is voor haar, is ze nu van tactiek veranderd … Ze wacht totdat ik slaap en komt dan stiekem via mijn benen naar mijn buik geslopen  Moest ze het daarbij laten zou het niet echt een probleem zijn, maar we hebben het hier natuurlijk over ons kleinste en zij doet niets liever dan eerst een heel tijdje rond te dabben (met de voorpootjes op en neer gaan om te masseren) en dan naast het dabplaatsje te gaan liggen. Yep, ons kleinste

Dat dabben is er nu natuurlijk te veel aan, ik word wakker van de druk opmijn buik en dan vliegt ze terug naar mijn benen ...

Soms ‘betrapt’ mijn ventje haar, wanneer ze dapper de volgende poging onderneemt om naar mijn buik te sluipen, en dan pakt hij haar voorzichtig op om mij niet wakker te maken. Maar afgelopen nacht lag hij ook al goed in zijn sofa, dus dacht hij ‘het probleem’ op te lossen door zachtjes “Sssssokssssie !!” te zeggen … Met als gevolg dat ik een halve meter omhoog sprong van het verschietend wakker worden en dat ons klein in paniek van mij afsprong richting woef die naast mij op de vloer lag te slapen en de woef met een luide blaf wakkerschoot …  Kids … you got to love them

Sinds ik ziek geworden ben, ben ik niet meer op BH jacht geweest. En vermits ik al sinds 2004 thuis ben … Yep, het is al 5 jaar geleden …

En geloof me, nu was het écht wel dringend tijd om op zoek te gaan naar de nodige steun. De wet van de zwaartekracht hé  Ok, we zijn bijlange nog niet op kniehoogte, laat staan navelhoogte, maar ik vind het toch niet zo leuk als ik zie welke richting ze uitgaan

Ondertussen is er natuurlijk veel met mijn lijfje gebeurd (waaronder een paar kilootjes erbij, terug eraf, terug erbij), waardoor ik absoluut geen idee meer had wat mijn juiste maat nu is. En ik moest ook wel op zoek gaan naar de juiste steun die me geen pijn zou doen. Er zijn namelijk momenten dat ik geen BH kan verdragen omdat de bandjes een drukkende pijn aan mijn schouders geven en dan loop ik rond met een bikini en een nauwsluitend topje om alles gewoon op zijn plaats te houden. Kwestie dat mijn boobs geen eigen leven beginnen te leiden als ik beweeg

Ik had dus de nodige hulp nodig op mijn zoektocht, edus hup naar de boetiek  Ik legde uit aan de verkoopster waar ik naar op zoek was, de juiste maat werd bepaald* en de verkoopster ging op zoek naar modelletjes in mijn maat.

*De juiste maat vind je door jouw onder- en bovenwijdte te meten. De onderwijdte (het getal) is de omvang van je lichaam direct onder je borsten. De bovenwijdte of cupmaat is de omvang van je lichaam op het volste deel van je borsten. Bij een goede BH zitten de borsten comfortabel binnen de cup, de voorkant van de BH ligt plat tegen je lichaam aan en de BH is stevig maar zit niet te strak.

Wel … Het vinden van een goed passende BH is niet altijd even gemakkelijk. De juiste pasvorm en het juiste type, kun je eigenlijk alleen bepalen door een BH aan te passen … Ik heb er dus meer dan 20 gepast en samen met de verkoopster (die echt eerlijk was door te zeggen of dit of dat modelletje bij mij -of beter gezegd mijn boobs- paste of niet) had ik er daar een 10-tal van uitgekozen.

En dan had mijn ventje te zware verantwoordelijkheid om uit die10 een paar te kiezen die me goed stonden en ik mee naar huis zou nemen. Uiteindelijk kan een man toch wel ietsje beter zien of een BH je goed staat of niet hé  Dus yep … de 10 finalisten opnieuw om beurten aanpassen en laten keuren  En daar zijn dan 5 winnaars uitgekomen

Omdat ik echt geen deftige BH meer had (de rek was er uit ), heb ik ze dan maar alle 5 meegenomen. Wel even serieus geslikt bij het afrekenen, maar dat woog toch niet op tegen het feit dat ik “mijn boobs” terug had

Natuurlijk wisten de wandelvriendinnen wat ik ging doen. Ik was er dan ook wel vol van en BH’s waren de topic van onze gesprekken tijdens de laatste wandelingen  Dus de volgende morgen Bibi zo fier als een gieter “Heej! Kijk eens!! Ik heb mijn boobs terug!! J”  En ze gaven me nog gelijk ook  Er was toch wel een verschil te zien met het oud vodje dat ik de dag voordien nog aanhad, ze zijn terug op hun plaats

Zo sindsdien loop ik dus trots rond met boobs op de juiste plaats (en neen, ze zijn niet gepusht tot achter mijn oren J).

Sinds mijn ventje met tram 4 meerijdt, zijn zijn verjaardagen “dikke rampen!” J Hij rijdt nog maar 2 jaar mee met deze tram, maar toch … Het liefst van al wil hij dat die dag in alle stilte voorbij gaat zonder al te veel tralala er rond en mosselen gaan eten J

Hij is echt verzot op mosselen. En ikke natuurlijk niet JJJ Bweik! Diegene die dat uitgevonden heeft …

Zaterdag was het zover … Wij tweetjes samen iets gaan eten, laaaang geleden J Het was spannend om kleren uit te kiezen en me op te lappen zodat ik er niet al te ziekelijk uitzag, want nu dat ik mijn boobs terug op de juiste plaats heb, moet de rest van het plaatje ook wel kloppen hé ;-)

We hebben een tof plaatsje waar ik kan gaan eten zonder al te veel problemen en waar het ook lekker is. Een restaurant met een groot terras dat overdekt is met een soort tent-dak en wanneer we op een uur gaan eten wanneer de meeste mensen niet gaan eten … super! J

We waren allebei wat uitgelaten: “De eerste keer terug gaan eten sinds lange tijd” J

Na een goed plaatsje uitgekozen te hebben (een beetje afgezonderd van de paar andere mensen die er nog waren), ikke geïnstalleerd (stoel zo dicht mogelijk tegen de tafel zodat ik volop de steun van de stoel kan gebruiken om mij recht te houden) en besteld te hebben, amuseerden we ons met het observeren van de mensen en de omgeving.

Het was redelijk warm en mijn ventje vroeg of alles goed was met mij en ik goed zat hier buiten. “Ja hoor en ik heb mijn “golfje” mee voor moest ik het koud krijgen” antwoordde ik. “Mijn golfje, zegt ze … Ge hebt uw moonboots toch ook wel meegebracht voor moest ge te koud krijgen hier in de volle zon hé?” J

Onze drankjes werden gebracht en er was ook een schoteltje met radijsjes bij. Terwijl mijn ventje een radijsje nam zei hij verlekkerd “mmm … radijsjes!”, “Hoe? Lust jij dat dan?” vroeg ik verbaasd. “Neen, maar ik heb honger” was het antwoord J

Terwijl we een zipje van ons drankje namen, hadden we het over hoe lang het wel geleden was dat we nog eens samen uit eten geweest zijn. En stelden we vast dat het een jaar geleden was, vorig jaar hebben we ook mosselen gaan eten voor de verjaardag van mijn ventje.

We waren aan het denken hoe het kwam dat we maar 1 keer gaan eten waren:

-          Uw tanden?

-          Neen, dat was vanaf februari

-          Ikke dan waarschijnlijk?

-          (twijfelend) Hmm …  waarschijnlijk  J

Maar dan schoot het ons terug te binnen, mijn ventje zijn rugproblemen .. En dus toostte ik “Allee dan … op ons en op minder problemen om met een positieve noot te eindigen J”

“Noot?? ‘Peanut’ zeker J Laat ons op een dikke kokosnoot toosten J”

En zo bleven we de hele tijd verder grappen en lachen met onnozele dingen J Het eten was goed. Ik miste een slaatje bij mijn kip, maar ik heb goed gegeten en mijn ventje was natuurlijk in de zevende hemel met de mosselen ;-)

Kort nadat we gedaan hadden met eten, was het tijd om terug naar huis te gaan, zodat ik kon gaan rusten. Het lukte me niet om discreet de aandacht te trekken van de ober, maar mijn ventje had meer geluk.

“Zal ik betalen” vroeg ik, “Awel ja … ikke hem roepen en gij betalen, wat gaat hij niet van mij denken” … Ik lag in een deuk van het lachen met de ijdelheid van mijn ventje J “Weet ge wat? Zal ik de volgende keer dan betalen” zei ik grootmoedig en we moesten daar allebei om lachen omdat het uiteindelijk toch allemaal uit dezelfde pot komt en we absoluut geen idee hadden wanneer we nog eens uit eten zouden gaan ;-)

Eens terug thuis werden we natuurlijk enthousiast verwelkomd door een zeurende poes en een piepende woef met een balletje in haar mond en na hun allebei de nodige aandacht gegeven te hebben, heb ik me omgekleed en heb ik me uitgeput neergeploft in de zetel.

Nadien wakker geworden met barstende hoofdpijn, maar ik gunde het die hoofdpijn echt niet om mijn dag te verpesten. Nah! J

Niet dat ik verwacht dat mijn vrienden dat nu allemaal gaan doen voor ons ;-) Neen, dit lijstje is eigenlijk een samenvatting van wat vrienden al allemaal voor ons gedaan hebben EN doen en een paar tips om jullie te helpen om te gaan met iemand uit je kennissenkring die ook een chronische ziekte heeft.

xxx 

Allereerst, niet vergeten dat ze ziek zijn. Een beterschapkaartje of een geschenkje krijg je niet de hele tijd als je chronisch ziek bent. En behalve misschien wanneer een verblijf in het ziekenhuis nodig is, is het vrij makkelijk te vergeten dat iemand ziek is. Als je weet dat iemand met een chronische ziekte een dipje heeft of een terugval of gewoon “daarom”, stuur een kaartje of een smsje. Het hoeft niet groot of bijzonder te zijn, maar het gedacht alleen kan deugd doen.

Zieken zijn niet altijd geneigd om hulp te vragen, hoewel ze het soms wel nodig hebben. Als je wil helpen probeer dan niet “Wat kan ik doen?” te vragen of “Bel maar als ik iets kan doen.” te zeggen. Automatisch is het antwoord toch “Oh niets” of “Jaja, zal ik doen” en wordt het toch niet gedaan, ook al omdat het betekent dat de zieke erover moet nadenken en dat is niet altijd zo eenvoudig. Bedenk in de plaats iets dat je zou kunnen of willen doen voor de zieke en vraag “Is het OK dat ik … voor je doe?”.

Wanneer de zieke kinderen of huisdieren heeft, vraag of ze af en toe eens een break willen. Je hoeft de kinderen/huisdieren zelfs niet te komen halen, gewoon iemand die eens langs wil komen en op hen wil passen kan al veel betekenen (bijvoorbeeld tijd voor een deftig slaapje of een lang ontspannen bad …).

Als je dichtbij woont, kunnen gemakkelijke maaltijden in een doosje ook al eens helpen. Vooral als je je doosje niet onmiddellijk terug moet hebben zodat het kan ingevroren worden. Let er wel op dat je op voorhand weet wat de zieke al dan niet kan en mag eten. Veel chronische ziektes komen met speciale diëten en die kunnen regelmatig veranderen.

Wees flexibel en laat ze zich niet schuldig voelen over dingen die ze niet kunnen. Chronische ziektes komen niet

met een agenda waar terugvallen of dipjes in staan. Ze weten dus nooit op voorhand hoe ze zich gaan voelen.

Vraag of je een boodschap kan doen of iets meebrengen voor je langskomt.

Luister gewoon … zieken hebben meestal allerlei dingen aan hun hoofd, maar voelen zich meestal schuldig omdat ze er anderen niet lastig mee willen vallen. Laat hun weten dat ze met je kunnen praten en dat je ook zal luisteren.

Geef iets om ze op te beuren nadat je terug weggaat van een bezoekje. Een grappige cartoon, een beertje, … het hoeft niet groot zijn.

Blijf volhouden met ze uit te vragen voor een spontaan iets, zelfs iets simpels als gewoon een tripje naar de stad. Hoewel het lijkt dat ze nooit ergens heen kunnen zonder een hoop planning op voorhand, kan je ze een immens plezier doen als je ze op een goede dag hebt.

Probeer te begrijpen dat ze dag in dag uit leven met het constant maken van keuzes en beslissingen (Is dit goed voor me of niet? Kan ik het aan om dit te doen of niet?) en dat ze niet altijd weten dat ze de juiste keuze of beslissing gemaakt hebben.

Ga zelf een beetje op zoek naar info over hun ziekte. Het helpt al veel als ze niet elk klein ding van hun ziekte moeten uitleggen zodat je de dingen beter begrijpt.

Maar gebruik je kennis niet om ze proberen te genezen. Veel zieken zijn ondertussen zelf experts in hun ziekte geworden, toen ze zelf op zoek waren naar antwoorden en … ze blijven verder zoeken.

Als je info vindt dat interessant kan zijn, stuur dan het artikel of de link door naar de zieke met een “No-pressure ik heb dit of dat gevonden en denk dat dat misschien interessant is voor jou” berichtje.

Vergeet de partners niet die voor een zieke zorgen. Als je de partner hier en daar kan helpen, kan die beter voor de zieke zorgen en de zieke zal zich niet zo schuldig voelen omdat de partner altijd voor hun moet zorgen.

Zorgen dat de partner af en toe een break heeft, vragen “En hoe gaat het met JOU?” en hun hun hart laten luchten zoals je zou doen voor de zieke vriend kan veel helpen.

Eenvoudig, kleine gebaren zoals bijvoorbeeld deuren open houden (Die kunnen heeel zwaar zijn ;-)) kunnen gewoon super zijn.

Probeer niet om symptomen te minimaliseren als troost. De meeste zieken hebben al de neiging om de dingen te minimaliseren naar de buitenwereld toe. Je kan er dus van uitgaan dat als een chronisch zieke laat zien dat hij bijvoorbeeld pijn heeft, dit meestal wil zeggen dat hij HEEL VEEL pijn heeft en niet gewoon even de dramaqueen wil uithangen.

Accepteer dat de chronische ziekte er voor de rest van hun leven kan zijn en niet meer weggaat. Als ze leren het te aanvaarden wil dat niet zeggen dat de ziekte de strijd aan het winnen is en dat ze eraan toegeven en hun laten gaan. Neen, ze zijn gewoon realistisch.

Ga er niet van uit dat ze iets niet meer kunnen doen. Het kan zijn dat het iets is wat ze wel kunnen doen als ze een goede dag hebben of dat het voor hen de moeite is om dagen ervoor en erna al rustend door te brengen.

Check welk moment van de dag goed is voor bezoek of telefoontjes. Het kan zijn dat ze overdag slapen op een bepaald tijdstip of dat ze zich slechter voelen op een bepaald moment van de dag.

Wees bewust dat wat lijkt als ‘peanuts’ voor jou, een groot iets kan zijn voor een zieke. Wandelen van winkel naar winkel bijvoorbeeld, kan een immense inspanning zijn. Stel zelf voor om even te gaan zitten en te rusten. Ze willen er meestal zelf geen ophef over maken en dat jij op die manier aan hun denkt kan een groot verschil maken.

Zeg nooit dat ze geluk hebben en dat je ook wel de hele dag zou willen thuiszitten. De meeste chronisch zieken zouden dolgraag zelf terug kunnen gaan werken en onafhankelijker zijn. Trouwens letterlijk “gewoon thuiszitten” kan best wel frustrerend zijn als dat het enige is wat je kan doen ;-)

Wees niet lastig als je vriend een speciaal evenement in je leven mist. Kom langs met foto’s en vertel er alles over zodat de zieke weet dat je nog altijd wil dat hij/zij een onderdeel van je leven is hoewel ze er die dag niet bij konden zijn.

Als je langskomt of als je van plan bent om samen ergens heen te gaan, bel nog even om te vragen of het nog altijd OK is vooraleer je vertrekt.

Vraag altijd of het kan vooraleer je iemand aanraakt of knuffelt en geef ze niet zomaar een sterke handdruk of een klapje op de schouder. Veel chronisch zieken hebben veel pijn, waarbij elke aanraking voor meer pijn kan zorgen. Dit varieert constant, dus niet stoppen met knuffelen, maar even op voorhand checken en doe het voorzichtig aan.

Heb er begrip voor dat pijn en extreme moeheid iemand geïrriteerd kan maken en dat verschillende medicijnen het gedrag kunnen beïnvloeden. Heb jij nooit gebeten naar iemand toen jij ziek in bed lag??

Check of je parfum/aftershave/deo te doen is voor hun. Veel mensen met een chronische ziekte kunnen overgevoelig zijn aan geuren en kunnen echt fysiek ziek worden van bepaalde geuren. Ze zullen je zelf niet willen beledigen zelfs als je ze onbewust zieker maakt.

En vooral: hoewel hulp altijd welkom is, maak geen project van een chronisch zieke. Of op het minst niet dat ze het zelf merken. Constant suggesties en tips geven over van alles en nog wat, kan ook stress veroorzaken bij de zieke omdat die zich schuldig voelt (omdat die er niet aan gedacht heeft of omdat het gewoon niet lukt).

Wees dus subtiel …